Όχι στην οικονομική κατοχή, επαναδιαπραγμάτευση τώρα

Η προσφυγή στον «μηχανισμό στήριξης» ΔΝΤ - Ε.Ε. σημαίνει ότι η κυβέρνηση εκχωρεί βασικά κυριαρχικά δικαιώματα στο ΔΝΤ. Μιλάμε δηλαδή για οικονομική κατοχή και ότι η χώρα μας μετατρέπεται σε μισοαποικία, αφού οι αποφάσεις για τις ασκούμενες πολιτικές δεν θα παίρνονται στη χώρα μας αλλά στο Βερολίνο και την Ουάσιγκτον.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ βαρύνεται με ιστορική πολιτική ευθύνη γι’ αυτή την εξέλιξη. Η Ε.Ε. με την απόφασή της να εμπλέξει το ΔΝΤ στον μηχανισμό στήριξης επιβεβαίωσε την εκτίμηση ότι έχει μετατραπεί σ’ έναν υπερεθνικό μηχανισμό κατεδάφισης κοινωνικών δικαιωμάτων που χρησιμοποιεί για αυτές τις «βρώμικες δουλειές» το ΔΝΤ. Το ΔΝΤ δεν λειτουργεί μόνο ως σφαγείο κοινωνιών με τους ακραία νεοφιλελεύθερους όρους που επιβάλλει στις χώρες που δανειοδοτεί, είναι ταυτόχρονα και τυφλό ενεργούμενο των ΗΠΑ και ουσιαστικά, μαζί με τους τραπεζίτες της Γουόλ Στριτ, λειτουργούν ως συνεταίροι μίας αδίστακτης οικονομικής μαφίας. Ασκεί στους λαούς οικονομική τρομοκρατία και χρησιμοποιεί εις βάρος τους οικονομικά όπλα μαζικής καταστροφής. Οι λαοί των χωρών στις οποίες παρενέβη το ΔΝΤ υπέφεραν για δεκαετίες ή συνεχίζουν να υποφέρουν ακόμη, όπως έγινε για παράδειγμα πρόσφατα με άλλες χώρες της Ε.Ε. (Ρουμανία, Ουγγαρία, Λετονία).

Οι συνταγές του μηχανισμού ΔΝΤ - Ε.Ε., που θα περιληφθούν καθ’ υπαγόρευση στο αναθεωρημένο πρόγραμμα σταθεροποίησης της χώρας μας 2010-2012, περιλαμβάνουν απολύσεις σε όλο το φάσμα του δημόσιου, ευρύτερου δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, διάλυση των εργασιακών σχέσεων, ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, συρρίκνωση και εν συνεχεία ακόμα μεγαλύτερη εμπορευματοποίηση της δημόσιας υγείας και παιδείας.

Επίσης κατεδάφιση του υπάρχοντος ασφαλιστικού συστήματος με τη μείωση των συντάξεων σε δραματικά ποσοστά και την αύξηση των ορίων ηλικίας, αναστολή εφαρμογής των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και μείωση των μισθών στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα.

Μόνο η λαϊκή κινητοποίηση και κυρίως η εξέγερση των εργαζομένων, των ανέργων και των συνταξιούχων μπορούν να τους σταματήσουν, γιατί είναι τα μόνα που φοβούνται οι κυρίαρχες δυνάμεις στην Ελλάδα και την Ευρώπη, μήπως δηλαδή μετατραπούν σε ντόμινο και προκαλέσουν αλυσιδωτές κοινωνικές εκρήξεις και σε άλλες χώρες - μέλη της Ε.Ε. που έχουν παρόμοια με τη χώρα μας προβλήματα.

Επίσης η κοινή δράση και η συμπαράταξη της αριστεράς, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ, των δυνάμεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και της ριζοσπαστικής οικολογίας, συνιστά σήμερα υπέρτατη ανάγκη για την υπεράσπιση των εργασιακών, κοινωνικών και δημοκρατικών κατακτήσεων του ελληνικού λαού.

Η κυβέρνηση δεν έχει καμία δημοκρατική νομιμοποίηση να σύρει τη χώρα στο ΔΝΤ. Δεν εκλέχθηκε με βάση τέτοια προγραμματική δέσμευση και δεν της έδωσε τέτοια εξουσιοδότηση ο ελληνικός λαός. Θα πρέπει να ζητηθεί η γνώμη του ελληνικού λαού με δημοψήφισμα.

Η Ελλάδα για να καλύψει τις άμεσες δανειακές υποχρεώσεις της για τον Μάιο θα πρέπει να ζητήσει απευθείας χρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, με επιτόκια ανάλογα με τα οποία η τελευταία χρηματοδοτεί (χαριστικά) τις εμπορικές τράπεζες (1%)!

Στο επιχείρημα ότι κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται από τη Συνθήκη της Λισσαβώνας απαντούμε ότι σε αυτή δεν προβλεπόταν και η εμπλοκή του ΔΝΤ στη ζώνη του ευρώ. Όπως αυτό το παρέκαμψαν με απόφαση συνόδου κορυφής της Ε.Ε. στις 25.4.2010, ας παρακάμψουν και το πρώτο ζήτημα με παρόμοια απόφαση.

Οι εργαζόμενοι της χώρας μας δεν φταίνε σε τίποτε για το υπέρογκο δημόσιο χρέος. Ο δανεισμός του Δημοσίου δεν διογκώθηκε για να στηρίξει την ανάπτυξη στη χώρα μας, αλλά για να επιδοτήσει τα κέρδη των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων. Επίσης η χώρα μας δεν μπορεί να αποπληρώσει τα επόμενα χρόνια τόσο μεγάλες δανειακές υποχρεώσεις του Δημοσίου που θα έχουν φτάσει το 2014 στο 167% του ΑΕΠ ούτε και εάν το ΑΕΠ της αυξάνεται κατά 10% ετησίως για τα επόμενα 10 χρόνια -κάτι αδύνατο λόγω ύφεσης- ούτε και εάν στραγγαλίσει οικονομικά τους εργαζόμενους ούτε κι εάν πουλήσει την Ακρόπολη ή την Κρήτη.

Γι’ αυτό θα πρέπει να επιδιωχθεί η άμεση επαναδιαπραγμάτευση τουλάχιστον του εξωτερικού δημοσίου χρέους με στόχο μια νέα ρύθμισή του με διαγραφή ενός τμήματός του, με μείωση επιτοκίων, παράταση του χρόνου ή περίοδο χάριτος για την αποπληρωμή του.

Η επιλογή της διαπραγμάτευσης - ρύθμισης του χρέους δεν πρέπει να συνδεθεί με άλλες επαχθείς δεσμεύσεις για τον ελληνικό λαό ούτε με τη λογική των Ε.Ε.-ΔΝΤ. Γι' αυτό θα πρέπει ταυτόχρονα να προωθηθεί ένα έκτακτο πρόγραμμα παραγωγικής ανάπτυξης της χώρας μας με στόχο τη στήριξη κλάδων και τομέων της οικονομίας που διαθέτουν συγκριτικά πλεονεκτήματα, της μεταποίησης, του αγροτικού τομέα και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων με εργαλεία τις δημόσιες επενδύσεις, τον δημόσιο τομέα και μια πιο αποτελεσματική, σύγχρονη και δημοκρατική Δημόσια Διοίκηση.

Για να προχωρήσει ένα τέτοιο πρόγραμμα ανασυγκρότησης είναι απαραίτητο πρώτα απ’ όλα να προωθηθεί η εθνικοποίηση των τραπεζών, ώστε να λειτουργήσουν με άλλα αναπτυξιακά και κοινωνικά κριτήρια.

Σε κάθε περίπτωση όλοι και όλες πρέπει επιτέλους να βγούμε από τα σπίτια μας, όλοι και όλες να βγούμε στους δρόμους και οι αριστεροί όλων των αποχρώσεων, αντί να αμπελοφιλοσοφούμε, να πρωτοστατήσουμε σε αυτό.
ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΣΤΡΑΤΟΥΛΗ

Διαβάστε περισσότερα...

Αίμα, ιδρώτα και δάκρυα

Ήταν Μάρτης του 1983, όταν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εγκρίνει το ελληνικό αίτημα για τους πρώτους κοινοτικούς πόρους με θέμα την παροχή ειδικών οικονομικών ενισχύσεων για την άρση των δυσμενών επιπτώσεων στην ελληνική οικονομία λόγω της ένταξής της στην ΕΟΚ.

Μετά από 27 χρόνια, τον Απρίλη του 2010, η Ελλάδα καταθέτει αίτημα για ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης της ελληνικής οικονομίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.) και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ).

Όλα τα χρόνια, από το 1983 έως το 2010 και κάθε χρόνο, εισρέουν από την Ε.Ε. στην Ελλάδα δισεκατομμύρια κοινοτικών πόρων, δηλαδή χρήματα των Ευρωπαίων φορολογουμένων. Σε αυτές τις χρηματοδοτήσεις προσθετικά συμμετέχει με δισεκατομμύρια (στην αρχή δραχμές και στη συνέχεια ευρώ) το ελληνικό Δημόσιο. Δηλαδή οι Έλληνες πολίτες. Υποτίθεται ότι όλα αυτά τα δισεκατομμύρια παρέχονταν με στόχο τις επενδύσεις για την ανάπτυξη της πραγματικής οικονομίας της χώρας.

Πού τελικά «επενδύθηκαν» τα χρήματα και οι κόποι των Ελλήνων αλλά και των Ευρωπαίων φορολογούμενων;

Σε αυτό το ερώτημα θα πρέπει να απαντήσουν αυτοί που κυβέρνησαν όλα αυτά τα χρόνια και κυβερνούν ακόμη. Είναι οι ίδιοι πολιτικοί «κύκλοι» που διαχειρίσθηκαν τα συγχρηματοδοτούμενα προγράμματα από το ελληνικό δημόσιο και την Ε.Ε., χωρίς έλεγχο, είτε από αμέλεια είτε με δόλο.

Θα πρέπει να λογοδοτήσουν όσοι προσκολλήθηκαν στους «κύκλους» αυτούς επειδή «μυρίστηκαν ψητό». Όσοι «αρμόδιοι» και «συναρμόδιοι» γραφειοκράτες. Ένα μεγάλο πλέγμα από πολυεθνικές εταιρείες, ιδιώτες, η Εκκλησία, Έλληνες μεγαλοεπιχειρηματίες, κατασκευαστές, έμποροι οπλικών συστημάτων κ.ά.

Αυτοί διαχειρίσθηκαν τον πακτωλό των χρημάτων, χωρίς να ασκηθεί έλεγχος ούτε από την Ε.Ε. ούτε από το ελληνικό κράτος. Και επειδή δεν τους έφθαναν τα χρήματα της Ε.Ε. και των Ελλήνων φορολογούμενων, χρέωναν επί πλέον το κράτος με συνεχή δανεισμό δισεκατομμυρίων και έκαναν «πάρτι» όλα αυτά τα χρόνια, ενώ τα μετέτρεψαν σε προσωπικές περιουσίες και καταθέσεις και off-shore εταιρείες.

Μεγάλο ποσοστό από αυτόν τον πακτωλό των χρημάτων της Ε.Ε. και του ελληνικού Δημοσίου εκταμιεύτηκαν για λογαριασμό θυγατρικών, μεγάλων πολυεθνικών ομίλων, οι διοικήσεις των οποίων μετέφεραν με «δημιουργική λογιστική» όχι μόνο τα χρήματα των Ευρωπαίων φορολογούμενων πίσω στη χώρα προέλευσης τους, αλλά και την αναλογούσα συμμετοχή του ελληνικού Δημοσίου στις χώρες εγκατάστασης των μητρικών εταιρειών. Οι εταιρείες αυτές είναι ήδη γνωστές εντός και εκτός Ελλάδας. Πολλές από αυτές είναι γερμανικές.

Κατά πόσον αυτές οι πρακτικές ήταν σε γνώση των κυβερνήσεων των κρατών μελών της Ε.Ε. είναι ένα ζήτημα που θα πρέπει να μας το απαντήσουν το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία όφειλε και οφείλει να ερευνά τις καταγγελίες από τους εκπροσώπους των εργαζομένων των πολυεθνικών εταιρειών. Οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι πρέπει επίσης να γνωρίζουν ότι τα περισσότερα από τα χρήματά τους (των επιδοτήσεων), αντίθετα με τον επιτελικό τους σκοπό, επιστρέφουν τελικά πίσω στη χώρα τους, είτε μέσω της βιομηχανικής αγοράς είτε μέσω της χρηματιστηριακής αγοράς είτε μέσω της δημιουργικής λογιστικής των θυγατρικών τους στην Ελλάδα.

Πρόσφατα, σε δημοσίευμα της μεγαλύτερης σε κυκλοφορία εφημερίδας της Γερμανίας, "Sueddeutsche Zeitung" (27.04.2010), με αναφορά στην «Οδύσσεια» της Ελλάδας, η έγκριτη δημοσιογράφος Christiane Schlötzer γράφει ότι, αν η Ε.Ε. θέλει να στηρίξει την Ελλάδα, έχει την υποχρέωση να πιέσει την κυβέρνηση ώστε να βρει και να δικάσει αυτούς που σαν «συμμορίες κλεφτών» καταχράστηκαν τα χρήματα των επιδοτήσεων της Ε.Ε., αλλά και τα χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων, είτε αυτοί ανήκουν στη γραφειοκρατία είτε στην πολιτική είτε στην ιδιωτική οικονομία είτε στην Εκκλησία.
Διαβάστε περισσότερα...

Παρίσι: Διαδήλωση αλληλεγγύης στην Ελλάδα από το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς

Συγκέντρωση καταγγελίας της κερδοσκοπικής δράσης των τραπεζών διοργανώνει την Παρασκευή στο Παρίσι, στις 12.30, το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, ύστερα από σχετική έκκληση του κόμματος της Αριστεράς του ευρωβουλευτή Ζαν Λικ Μελανσόν. Οι διοργανωτές της συγκέντρωσης, που θα γίνει μπροστά στην έδρα της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Τραπεζών (οδός Μοντογιέ 10), καλούν όλες τις δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Αριστεράς να κινητοποιηθούν για να καταγγείλουν την "τιμωρία που οι Ευρωπαίοι ιθύνοντες, το ΔΝΤ και οι μεγάλες παγκόσμιες τράπεζες επιβάλλουν ανερυθρίαστα στον ελληνικό λαό". Συγκεκριμένα στο κείμενο τονίζεται:

"Απόκρυψη δημόσιων οικονομικών; Οι εμπορικές τράπεζες όπως η Γκόλντμαν Σακς την προετοίμασαν για την ελληνική κυβέρνηση. Το βάρος του χρέους; Γίνεται βαρύτερο καθημερινά λόγω της χρηματοπιστωτικής κερδοσκοπίας και των εξοργιστικά υψηλών επιτοκίων που απαιτούν οι τράπεζες. Απέναντι στις τράπεζες πού είναι λοιπόν η 'Ευρώπη που προστατεύει;' Πουθενά. Η Συνθήκη της Λισσαβώνας δεν απαγόρευε στα κράτη να δανείζονται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, όπως κάνουν οι τράπεζες με επιτόκιο 1% μόνο. Οι θυσίες που ζητούνται με έμφαση; Πάντα οι λαοί είναι εκείνοι που πρέπει να πληρώσουν προκειμένου το χρηματοπιστωτικό κατεστημένο να συνεχίσει να καταβροχθίζει τα πάντα.

Αν οι τράπεζες κάμψουν την Ελλάδα, αύριο θα επιτεθούν στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Έχουμε να κάνουμε με μια αποφασιστική μάχη που ξεκινά μεταξύ των πολιτών και των τραπεζών. Σε ό,τι μας αφορά υπογραμμίζουμε το δικαίωμα των Ευρωπαίων να απολαμβάνουν τον πλούτο που παράγουν. Υπερασπιζόμαστε τη λαϊκή κυριαρχία έναντι των προσταγών των τραπεζών. Δηλώνουμε την αλληλεγγύη των λαών έναντι του ανταγωνισμού της ελεύθερης αγοράς.

Απαιτούμε λοιπόν τα χρήματα που θα δοθούν στους Έλληνες να είναι χωρίς όφελος για τις τράπεζες, με επιτόκιο 1%, όπως αυτές δανείζονται από την ΕΚΤ. Γι' αυτό και καλούμε όλους τους πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη συγκέντρωση μπροστά από την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Τραπεζών".
Τσερεζόλε Ε.
Διαβάστε περισσότερα...

Διαδηλώνοντας στη Γουόλ Στριτ

Η διαβόητη Γουόλ Στριτ θα γνωρίσει την Πέμπτη ένα εντελώς διαφορετικό πλήθος. Τους χρηματιστές, τραπεζίτες και κάθε λογής επιχειρηματίες θα αντικαταστήσουν χιλιάδες Αμερικανοί εργαζόμενοι σε μια διαδήλωση που δεν θα στρέφεται κατά της πολιτικής εξουσίας αλλά της οικονομικής στέλνοντας ένα ξεκάθαρο μήνυμα διαμαρτυρίας στις τράπεζες και τις αγορές.

“Ο λαός είναι εξοργισμένος από τον τρόπο με τον οποίο οι μεγάλες τράπεζες, αφού εκτροχίασαν την οικονομία, πήραν στη συνέχεια δισεκατομμύρια δολάρια από τους φορολογούμενους σε διάφορα πακέτα διάσωσης και σήμερα δεν κάνουν το παραμικρό για να διορθώσουν το χάος που οι ίδιες προκάλεσαν” σημειώνει η Λιζ Ράιαν Μάρεϊ από τον συνασπισμό Εθνική Λαϊκή Δράση (National People's Action) που διοργανώνει την κινητοποίηση σε συνεργασία με τη συνομοσπονδία των αμερικανικών συνδικάτων AFL-CIO.
Εξίσου οργισμένο είναι και το κάλεσμα των διοργανωτών: “Οι τράπεζες διέλυσαν την οικονομία και άφησαν τους εργαζόμενους να καθαρίσουν. Χάσαμε 8 εκατομμύρια θέσεις εργασίας, ένα στα οκτώ σπίτια που αγοράστηκαν με στεγαστικά δάνεια έχει σήμερα κατασχεθεί, ενώ οι πόλεις και πολιτείες μας παραπαίουν στο χείλος της χρεωκοπίας. Τώρα οι ίδιες τράπεζες που διασώσαμε διοχετεύουν 1,4 εκατομμύριο δολάρια κάθε μέρα στη Γερουσία για να αποτρέψουν οποιαδήποτε ουσιαστική μεταρρύθμιση της οικονομίας”.

Η διαδήλωση στη Γουόλ Στριτ θα είναι η κορύφωση ενός τριημέρου σχετικών κινητοποιήσεων. Η αρχή θα γίνει την Τρίτη 26 Απριλίου στο Σαν Φρανσίσκο με τους διαδηλωτές να συγκεντρώνονται έξω από τα γραφεία της τράπεζας Wells Fargo, όπου εκείνη την ημέρα θα διεξάγεται η ετήσια συνέλευση των μετόχων της.

Γιατί όμως διαδηλώσεις σε βάρος των μετόχων; Ίσως επειδή την προηγούμενη εβδομάδα η Goldman Sachs ανακοίνωσε πανηγυρικά τον διπλασιασμό των κερδών της μέσα στο πρώτο τρίμηνο του οικονομικού έτους υπενθυμίζοντας έτσι ότι δεν καλούνται όλοι να “σφίξουν το ζωνάρι” και ότι δεν είναι λίγοι εκείνοι που εξακολουθούν να πλουτίζουν εν μέσω της κρίσης.

Διαδηλώσεις θα πραγματοποιηθούν και στο Κάνσας Σίτι -καρδιά της αγροτικής Αμερικής- από γεωργούς που αδυνατούν να αποπληρώσουν τα δάνειά τους κινδυνεύοντας έτσι να δουν τη γη τους να κατάσχεται από τις τράπεζες. Την Τετάρτη, οι κινητοποιήσεις θα μεταφερθούν στη Βόρεια Καρολίνα όπου πραγματοποιείται η ετήσια σύνοδος των μετόχων της Bank of America και την επόμενη ημέρα, Πέμπτη 22 Απριλίου, οι εκδηλώσεις διαμρτυρίας θα κορυφωθούν με τη διαδήλωση στη Γουόλ Στριτ.

Όλα δείχνουν ότι θα υπάρξει συνέχεια, αφού το νεοσύστατο όσο και φιλόδοξο “αντιτραπεζικό κίνημα” στις ΗΠΑ εμφανίζεται αποφασισμένο να συνεχίσει τη δράση του και μετά την εργατική Πρωτομαγιά. Προανήγγειλε πρόσφατα ένα ακόμη τριήμερο εθνικής δράσης με επίκεντρο αυτή την φορά την αμερικανική πρωτεύουσα. Στόχος των κινητοποιήσεων στην Ουάσιγκτον στις 15-17 Μαΐου θα είναι το Κογκρέσο ενώ βασική διεκδίκηση θα είναι ο άμεσος τερματισμός της διαπλοκής μεταξύ πολιτικού κόσμου και Γουόλ Στρητ.

Στόχος θα είναι φυσικά και το νομοσχέδιο που προωθεί αυτές τις ημέρες στο αμερικανικό Κογκρέσο ο Κρις Ντοντ, Δημοκρατικός πρόεδρος της Επιτροπής Τραπεζικών Υποθέσεων της Γερουσίας. Ο γερουσιαστής υπόσχεται ότι το νομοσχέδιο θα θέτει ένα αυστηρότερο ρυθμιστικό πλαίσιο για τον χρηματοπιστωτικό τομέα. Σύμφωνα με αυτό, τα περισσότερα εξωχρηματιστηριακά παράγωγα θα περνούν πλέον από ένα κεντρικό σύστημα εκκαθάρισης ενώ θα δημιουργηθεί και μια νέα ελεγκτική αρχή που θα επιτρέπει το κλείσιμο χρεωκοπημένων τραπεζών διασφαλίζοντας παράλληλα τους καταναλωτές.

Οι διοργανωτές των κινητοποιήσεων πιστεύουν ότι, ακόμη και αν το καλύτερο δυνατό νομοσχέδιο περάσει από το Κογκρέσο, η απληστία των τραπεζών δεν καμφθεί. Θα είναι απλώς, όπως επισημαίνουν, ένα μικρό βήμα στον “σισύφειο στόχο του πλήρους ανασχεδιασμού της αμερικανικής οικονομίας”. Και όχι μόνο της οικονομίας των ΗΠΑ, αφού σύμφωνα με το αναπάντεχα διεθνιστικό πνεύμα των Αμερικανών ακτιβιστών ο “αγώνας ενάντια στα ασυνείδητα κέρδη της Goldman Sachs και των άλλων τραπεζών σε βάρος των φορολογουμένων σε Αμερική, Ελλάδα και Βρετανία” θα είναι πολύ μακρύς.

“Στέλνουμε ένα μήνυμα στις τράπεζες: Ώς εδώ. Ο αμερικανικός λαός δεν θα ανεχτεί άλλο αυτή την κατάσταση. Θα συνεχίσουμε να αυξάνουμε την πίεση μέχρι να αλλάξουν τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρονται. Αλλά στέλνουμε και το μήνυμα στο Κογκρέσο ότι δεν θα ανεχτούμε άλλο να βάζουν τα κέρδη της Γουόλ Στριτ πάνω από το συμφέρον των απλών ανθρώπων” σημειώνει η Μάρεϊ από την Εθνική Λαϊκή Δράση. “Και γνωρίζουμε ότι η Γερουσία θα ακούσει και θα δει τους χιλιάδες Αμερικανούς ψηφοφόρους που θα κατέβουν στους δρόμους για να ζητήσουν μια ουσιαστική μεταρρύθμιση”. Η συνέχεια την επόμενη εβδομάδα στη μητρόπολη του αμερικανικού καπιταλισμού.


Διαβάστε περισσότερα...

Το έγκλημα της Τράπεζας της Ελλάδος με απλά λόγια

Κανένα οικονομικό παιχνίδι δεν είναι πέραν της κατανόησης ενός φιλομαθούς αποφοίτου λυκείου, εάν του το παρουσιάσουν χωρίς τους χιλιάδες τεχνικούς όρους που στόχο έχουν να τον αποτρέψουν από το να μάθει πως το παιχνίδι είναι περίπλοκο μεν, αλλά απλό στην ουσία του.

Για το χάλι της χώρας, ευθυνόμαστε όλοι ως κοινωνία, ως επιχειρήσεις και ως πολιτικό προσωπικό. Για το τεράστιο χρέος μας δεν φταίει κανείς άλλος από εμάς τους ίδιους. Tο κείμενο αυτό δεν γράφτηκε για να δείξει πως κάποιοι κακοί άνθρωποι επιβουλεύονται την ανάδελφη και αθώα Ελλάδα. Αυτό που δείχνει είναι πως, όντας ήδη ο αδύναμος κρίκος του ευρώ, η χώρα έγινε στόχος υποτιμητικών πιέσεων και σε αυτό συνέβαλαν και οι αποφάσεις της ΤτΕ και άλλων παικτών που δεν είναι σκοπός αυτής της παρουσίασης να αναδείξει.

Οι ορισμοί:

Repo: Ο Άγγελος έχει ένα πενταετές ομόλογο του ελληνικού δημοσίου που αγόρασε το 2008 και το οποίο κρατά για να σπουδάσει τα παιδιά του. Έρχεται ο Ξερόλας και του λέει. Άγγελέ μου, θέλεις να μου δανείσεις το ομόλογό σου για ένα μήνα; Σου υπόσχομαι πως θα στο επιστρέψω ατόφιο και αυτό θα κοστίσει ας πούμε 5 ευρώ. Ο Άγγελος συμφωνεί και έτσι το ομόλογο έρχεται στα χέρια του Ξερόλα, που για ένα μήνα μπορεί να το κάνει ό,τι θέλει, φτάνει στο τέλος του μήνα να το επιστρέψει στον Άγγελο μαζί με το ποσό που συμφωνήσανε. Αυτό είναι ένα ρέπο.

Spread: Τα ομόλογα, περίπου όπως και οι προθεσμιακές καταθέσεις, έχουν ένα επιτόκιο το οποίο καθορίζεται τη στιγμή της έκδοσής τους. Όταν λέμε πενταετές ομόλογο 1.000 ευρώ με απόδοση 5%, εννοούμε πως ο κατοχός του για τα επόμενα 5 χρόνια θα βγάζει 50 ευρώ το χρόνο. Το spread είναι η διαφορά του επιτοκίου που πληρώνει ένα κράτος σε σχέση με το επιτόκιο που πληρώνει ένα άλλο κράτος το οποίο θεωρούμε ως βάση. Δηλαδή εάν η Γερμανία για το πενταετές ομόλογο πληρώνει σήμερα 3% και η Έλλάδα 5%, τότε το spread είναι 2% ή 200 μονάδες βάσης (πρακτικά 200 εκατοστά).

Εδώ δεν θα εξηγήσω κάτι για να μη μακρηγορούμε, όχι όμως γιατί είναι δύσκολο να εξηγηθεί: Η τιμή ενός (παλιού) ομολόγου, πέφτει όσο ανεβαίνει το σημερινό επιτόκιο της ίδιας τάξης ομολόγων. Με λίγα λόγια, όταν ανεβαίνουν τα spread στα πενταετή ομόλογα, αυτόματα ο πρώτος χαμένος δεν είναι το δημόσιο, αλλά όλοι όσοι έχουν στα χέρια τους παλιότερα ομόλογα της ίδιας τάξης (δηλαδή πενταετή). Το δημόσιο ζημιώνεται έμμεσα με δύο τρόπους: Α) από τη μειωμένη αξιοπιστία του (όσοι αγοράζουν τα ομολογά του χάνουν). Β) Όταν βγει στην αγορά να εκδόσει καινούργια ομόλογα, τα ομόλογα αυτά θα έχουν υψηλότερο επιτόκιο.

Short Selling: Ο Ξερόλας, με το δανεικό ομόλογο του Άγγελου στα χέρια του, πάει στην αγορά και το πουλάει 1.000 ευρώ. Περιμένει μερικές μέρες, και η τιμή του ομολόγου πέφτει στην αγορά. Τότε ξανα-αγοράζει ένα ίδιο ομόλογο (πενταετές εκδόσεως 2008) με μόλις 900 ευρώ. Ο Ξερόλας, λοιπόν, πούλησε ένα δανεικό ομόλογο 1.000 ευρώ, αγόρασε το ίδιο ομόλογο 900 ευρώ μερικές μέρες αργότερα, και τώρα έχει στα χέρια του ένα ομόλογο ίδιο με αυτό που έχει δανειστεί, συν 100 ευρώ στην τσέπη (1.000-900=100). Επιστρέφει στο τέλος του μήνα το ομόλογο στον Άγγελο, του δίνει και τα συμφωνημένα 5 ευρώ από τα 100 που κέρδισε και κρατά τα 95 για τον δικό του κόπο.

Naked Short Selling: Επειδή ο Ξερόλας είναι φύσει άπληστος και θέλει να κερδίσει παραπάνω από τα 100 ευρώ που ήδη κέρδισε με την παραπάνω διαδικασία κάνει το εξής. Αντί να πουλήσει το ένα ομόλογο που έχει, πάει στην αγορά και πουλάει 10 ομόλογα αξίας 1.000 ευρώ το καθένα. Στην ουσία τα 9 από αυτά τα ομόλογα που πούλησε δεν υπάρχουν, είναι δηλαδή γυμνά (naked). Πρόκειται για μια πολύ επικίνδυνη πρακτική short selling, καθώς δεν μπαίνει κανένα όριο στα πόσα γυμνά ομόλογα μπορεί κάποιος να πουλήσει. Στο απλό short selling, το όριο είναι τα πόσα ομόλογα υπάρχουν διαθέσιμα για πρόχειρο δανεισμό (repo). Με αυτόν τον τρόπο μπορεί κάποιος να δημιουργήσει μια εικονική υπερπροσφορά ομολόγων στην αγορά και η ίδια αυτή η υπερπροσφορά να ρίξει τις τιμές. Πρακτικά η πτώση των τιμών γίνεται μια αυτο-εκπληρούμενη προφητεία και αυτός που εκτέλεσε τη γυμνή πώληση το μόνο που έχει να κάνει, είναι -εκμεταλλευόμενος τον πανικό που δημιούργησε- να αγοράσει αυτά τα 10 ομόλογα πίσω σε σημαντικά χαμηλότερες τιμές.

* Η Τράπεζα της Ελλάδος, με μία επίτηδες δυσνόητη επιστολή, παραδέχθηκε πως η παραπάνω πρακτική (το naked short) ήταν ανεκτή με ένα παραθυράκι που είχε αφήσει και θα εξηγήσουμε αμέσως.

Όταν κάποιος πουλάει ένα ομόλογο στην αγορά ΗΔΑΤ που ανήκει στην ΤτΕ, είναι υποχρεωμένος μέσα σε διάστημα 3 ημερών να το παραδώσει στους διαπραγματευτές, προκειμένου να περιέλθει στα χέρια του αγοραστή. Αυτό είναι το λεγόμενο Τ+3. Υπάρχει λοιπόν η δυνατότητα, να πουλήσεις ένα ομόλογο σήμερα που δεν διαθέτεις, φτάνει να βρεις ένα και να το παραδώσεις στον διαπραγματευτή μέσα σε 3 μέρες. Αν το ξανα-αγοράσεις μετά από δύο μέρες, τότε ο διαπραγματευτής κάνει τα στραβά μάτια και πρακτικά ακυρώνει το χρέος σου (διότι ένα ομόλογο πουλησες, ένα αγόρασες, το άθροισμα σε ομόλογα είναι μηδέν).
Αυτό πρακτικά είναι μία πράξη naked short selling. Επειδή 3 μέρες είναι συνήθως ένα μικρό διάστημα, κανείς δεν ασχολείται με το να κάνει naked short selling με αυτόν τον τρόπο.

Η μπαλκονόπορτα της ΤτΕ

Αυτή είναι η κανονική διαδικασία. Όμως σε αυτή τη διαδικασία υπήρχε ένα παραθυράκι που η ΤτΕ είχε αφήσει ανοιχτό και ονομάζεται failed εντολές. Εάν κάποιος που πούλησε ένα ομόλογο δεν το παραδώσει σε 3 μέρες, τότε η συναλλαγή θεωρείται failed, δηλαδή αποτυχημένη. Αποτυχημένη όμως δεν σημαίνει πως ακυρώνεται, διότι η πώληση έχει γίνει και υπάρχει ένας αγοραστής που περιμένει το ομόλογό του. Άρα στην ουσία η εντολή παραμένει εκκρεμής μέχρι ο πωλητής να φέρει το ομόλογο που έχει υποσχεθεί. Εάν ο πωλητής κάνει τον Κινέζο, αυτό μπορεί να παραμείνει μέχρι και για 10 μέρες. Εάν το παρακάνει, τότε ο διαπραγματευτής αγοράζει ο ίδιος ένα ομόλογο, το δίνει στον αγοραστή και στέλνει έναν τσουχτερό λογαριασμό στον κακό πωλητή. Όμως αυτό συνήθως δεν γίνεται διότι ο πωλητής που κάνει τον Κινέζο, ξέρει μέχρι που τον παίρνει.
Με αυτόν τον τρόπο, ένας πωλητής ελληνικών ομολόγων μπορούσε να διατηρεί τη θέση του ανοιχτή για 10+ μέρες χωρίς να έχει στα χέρια του το ομόλογο που είχε πουλήσει. Πρακτικά μπορούσε δηλαδή να έχει μια naked short εντολή.

Τον Οκτώβρη του 2009 η ΤτΕ πήρε μία απόφαση να απλοποιήσει ακόμα περισσότερο αυτή τη διαδικασία, διευκολύνοντας θεωρητικά οποιονδήποτε ήθελε να παίξει με αυτό το παραθυράκι. Πιο πάνω εξηγήσαμε πόσο επικίνδυνο παιχνίδι είναι οι naked short εντολές. Εάν το συνδυάσουμε με την μπαλκονόπορτα της ΤτΕ και τα απανωτά δημοσιεύματα για την ελληνική κρίση, καταλαβαίνουμε πως αυτό ήταν μία συνταγή που επέτρεπε την υποτιμητική κερδοσκοπία στα ελληνικά ομόλογα.

Συνταγή που ίσχυε για κάμποσο, μέχρι που στις 8 Απρίλη το πράγμα ξεχείλωσε. Τότε, η επιτροπή που ελέγχει τον ΗΔΑΤ αποφάσισε να κλείσει το παράθυρο των failed εντολων με τον εξής απλό τρόπο: Για κάθε εντολή πώλησης, ο πωλητής θα πρέπει να προσκομίζει ένα ρέπο ημέρας αντίστοιχου ομολόγου (ένα δανεικό ομόλογο μίας ημέρας δηλαδή) μέχρι να παραδώσει το πραγματικό ομόλογο που έχει στα χέρια του (δανεικό ή μη δεν έχει σημασία).

Πόρισμα πρώτο:

Η ΤτΕ είχε αφήσει ανοικτό ένα πολύ επικίνδυνο παράθυρο, που σε συνθήκες κρίσης, μπορούσε να δημιουργήσει καταστάσεις υποτιμητικής κερδοσκοπίας στην αγορά ελληνικών ομολόγων. Είτε το έκανε τον Οκτώβρη, είτε πιο πριν ο κ.Προβόπουλος είναι απολύτως υπεύθυνος γι' αυτό και θα πρέπει να παραιτηθεί. Εάν δεν μπορούσε να καταλάβει τις συνέπειες, είναι ανίκανος. Εάν ήξερε, τότε είναι συνένοχος και ειλικρινά σε τέτοιες θέσεις, και σε τόσο απλές έννοιες σαν αυτές που μόλις εξήγησα, μου φαίνεται απίθανο κάποιος να μην καταλαβαίνει.

Πόρισμα δεύτερο:

Είναι πολύ εύκολο να δούμε εάν η διευκόλυνση του Οκτώβρη του 2009 είχε κάποιο πραγματικό αντίκτυπο υποτιμητικής κερδοσκοπίας. Δεν χρειάζεται παρά να ελέγξουμε σε καθημερινή βάση τις πράξεις και τους όγκους των ομολόγων από τις αρχές του 2009 μέχρι σήμερα. Ταυτόχρονα θα δούμε τις πράξεις και τους όγκους των failed εντολών. Εάν προκύψει πως ένας ικανός όγκος πράξεων γινόταν fail, τότε πάλι ο εισαγγελέας θα πρέπει να παρέμβει.

Πόρισμα τρίτο:

Δεν υπάρχει ούτε ένας λόγος ακόμα και για έναν άνθρωπο που διαθέτει έστω κι ένα κουλούρι σε αυτή τη χώρα, να θέλει να παίξει με την υποτίμηση των ελληνικών ομολόγων. Επειδή ακούγονται διάφορα, θέλω να πω, πως όλα είναι παράλογα. Όχι διότι π.χ., είναι αδύνατο κάποιοι να θέλουν τη χώρα να πάει στο ΔΝΤ, αλλά διότι το να παίζεις με τα ομόλογα του δημοσίου προκειμένου να το καταφέρεις, ισοδυναμεί με το να ρίξεις μία πυρηνική βόμβα στο γείτονα επειδή, είχε δυνατά τη μουσική. H κατάρρευση των ομολόγων ενός κράτους, είναι ουσιαστικά το τέλος του παιχνιδιού.

Διαβάστε περισσότερα...

Ουγγαρία: Οι Σοσιαλιστές, το ΔΝΤ και τα συντρίμμια...

Πολύ σπάνια η λεγόμενη φθορά της εξουσίας ισοδυναμεί με κάτι τέτοιο: μέσα σε μία τετραετία, το κυβερνών Σοσιαλιστικό Κόμμα της Ουγγαρίας έχασε περισσότερους από τους μισούς ψηφοφόρους του κατρακυλώντας από το 43,2% στο ταπεινωτικό 19,3%. Οι ηττημένοι μπορούν τουλάχιστον να παρηγορηθούν στη σκέψη ότι οι "καλοί μαθητές" του ΔΝΤ έχουν συνήθως παρόμοια τύχη. Τον Δεκέμβριο του 2001, ο Φερνάντο ντε λα Ρούα εγκατέλειψε το προεδρικό μέγαρο της Αργεντινής με ελικόπτερο...

Κανείς δεν περίμενε ότι η λαϊκή αποδοκιμασία για το κυβερνών κόμμα θα έφτανε σε τέτοιο σημείο. Το σχετικά ανυπόληπτο μέχρι πρότινος Fidesz, ένα κόμμα της λαϊκιστικής δεξιάς που υπόσχεται να μεταφέρει το μοντέλο Μπερλουσκόνι στην Ουγγαρία, εκτινάχτηκε στο 52,8%, κάτι που μεταφράζεται σε 206 από τις 386 έδρες στο κοινοβούλιο. Το κόμμα αναμένεται μάλιστα να αυξήσει ακόμη περισσότερο τις έδρες του κατακτώντας ακόμη και κοινοβουλευτική πλειοψηφία δύο τρίτων στον δεύτερο γύρο των εκλογών που θα διεξαχθεί την επόμενη Κυριακή. Ακόμη πιο ανησυχητική ήταν η άνοδος του νεοφασιστικού Jobbik (16,7%) το οποίο διεξήγαγε μια απροκάλυπτα ρατσιστική προεκλογική εκστρατεία με στόχο τους Ρομά και τις άλλες μειονότητες.

"Οι Ούγγροι ψήφισαν κατά της απελπισίας" δήλωσε μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων ο ηγέτης του Fidesz και σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις επόμενος πρωθυπουργός της Ουγγαρίας Βίκτορ Ορμπάν. Την εκτίμησή του δεν επιβεβαιώνει μόνο το εκλογικό αποτέλεσμα αλλά και μια προσεκτική ανάγνωση των υπόλοιπων στοιχείων. Η αποχή ξεπέρασε κάθε προηγούμενο φτάνοντας το 39%, ενώ ένας στους τέσσερις ψηφοφόρους ψήφισε για κάποιο κόμμα χωρίς καμία προηγούμενη κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Τι προκάλεσε μια τόσο σημαντική κρίση του πολιτικού συστήματος;

Μέλος της Ε.Ε. από το 2004, η Ουγγαρία χτυπήθηκε ιδιαίτερα σκληρά από την πρόσφατη οικονομική κρίση εξαιτίας της αυξημένης εξάρτησής της από το ξένο κεφάλαιο. Το δημόσιο έλλειμμα έφτασε στα ύψη με αποτέλεσμα τον Οκτώβριο του 2008 η κυβέρνηση των Σοσιαλιστών να ζητήσει επειγόντως τη βοήθεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης η οποία κατέληξε και τότε σε ένα μεικτό σχήμα ενίσχυσης. Το δάνειο που εγκρίθηκε το Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς προερχόταν κατά τα δύο τρίτα από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (12,5 δισ. ευρώ) και κατά ένα τρίτο από την Ε.Ε. (6,5 δισ. ευρώ) ενώ 1 δισεκατομμύριο χορήγησε και η Παγκόσμια Τράπεζα.

Η εκτέλεση του προϋπολογισμού της ουγγρικής κυβέρνησης τέθηκε υπό την αυστηρή εποπτεία του ΔΝΤ το οποίο δρομολόγησε μια σειρά από δρακόντεια μέτρα. Περισσότερες από 10.000 θέσεις εργασίας στον δημόσιο τομέα καταργήθηκαν, το δώρο των Χριστουγγένων διαγράφηκε από τον χάρτη, ενώ οι μισθοί "πάγωσαν" για δύο χρόνια. Οι ιδιωτικοποιήσεις επεκτάθηκαν στους τομείς της παιδείας, της υγείας και της κοινωνικής ασφάλισης. Οι συντάξεις και οι κρατικές επιχορηγήσεις προς την τοπική αυτοδιοίκηση μειώθηκαν δραστικά, ενώ τα όρια συνταξιοδότησης αυξήθηκαν.

Στο στόχαστρο βρέθηκαν επίσης οι ελάχιστες κοινωνικές παροχές που είχαν επιβιώσει στις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις μιας 20ετίας, με πρώτους στόχους τα επιδόματα αναπηρίας, ασθενειών ή τέκνων. Ο ΦΠΑ ανέβηκε στο 25% για τα καύσιμα και στο 18% για είδη λαϊκής διατροφής όπως το ψωμί και τα γαλακτοκομικά προϊόντα. Η τιμή του φυσικού αερίου αυξήθηκε κατά 30% και του ρεύματος από 6% έως 8%. Το όριο για να συμπεριληφθεί κανείς στην κατώτατη κλίμακα φορολόγησης ανέβηκε από τα 6.700 ευρώ στα 17.500 ευρώ.

Σκληρό με τον κόσμο της εργασίας αλλά τρυφερό με τις επιχειρήσεις, το ΔΝΤ δικαιολόγησε μια σειρά φοροελαφρύνσεων και απαλλαγών θέτοντας ως κυρίαρχο στόχο την "ανάκτηση της εμπιστοσύνης των διεθνών αγορών και τη δημιουργία φιλικού οικονομικού περιβάλλοντος για τους επενδυτές". Οι εργοδοτικές εισφορές στην κοινωνική ασφάλιση μειώθηκαν επομένως από το 32% στο 27%. Η φορολόγηση των εταιρειών αυξήθηκε μεν από το αστείο 16% στο 19% αλλά ο συμπληρωματικός φόρος "αλληλεγγύης" καταργήθηκε με αποτέλεσμα οι επιχειρήσεις να βγουν συνολικά κερδισμένες.

Όπως ήταν αναμενόμενο, τα μέτρα περιόρισαν τα δημόσια ελλείμματα, αλλά βύθισαν τη χώρα στην οικονομική ύφεση. Οι πραγματικοί μισθοί μειώθηκαν κατά 2,1% οι λιανικές πωλήσεις υποχώρησαν κατά 4,7% και η συνολική κατανάλωση των νοικοκυριών μειώθηκε κατά 7%. Μέσα στο 2009, όλοι οι τομείς παραγωγής της Ουγγαρίας παρουσίασαν κάμψη. Η βιομηχανική παραγωγή μειώθηκε κατά 17% και η αγροτική κατά το ίδιο ποσοστό. Ο κατασκευαστικός τομέας συρρικνώθηκε κατά 3% και διασώθηκε μόνο χάρη στις δημόσιες επενδύσεις.

Τι αντίκτυπο είχαν όλα αυτά στην ουγγρική κοινωνία; Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΑΣΑ, το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας είναι σήμερα ένα από τα πιο υποβαθμισμένα της Ευρώπης, με αποτέλεσμα όσοι γεννιούνται σε συνθήκες φτώχειας να έχουν μηδενικές πιθανότητες κοινωνικής ανέλιξης. Και κάτω από τα όρια της φτώχειας βρίσκεται σήμερα το 7% του πληθυσμού, με διπλάσια ποσοστά να φλερτάρουν διαρκώς με το όριο.

Η μέση σύνταξη κυμαίνεται στα 230 ευρώ, ενώ το τρομακτικό ποσοστό ανεργίας συμβαδίζει με ένα από τα χαμηλότερα ωρομίσθια της Ευρώπης (7 ευρώ). Οι τραγικές συνθήκες διαβίωσης για τα λαϊκά στρώματα έχουν ρίξει το προσδόκιμο ζωής σε ένα από τα χαμηλότερα επίπεδα της δυτικής Ευρώπης. Ακόμη πιο τραγική είναι φυσικά η κατάσταση για τους περίπου 500.000 Ρόμα που ζουν ακόμη και 10 χρόνια λιγότερο από τον μέσο Ούγγρο.

Η ζωή για τους Ρομά αναμένεται να επιδεινωθεί ακόμη περισσότερο μετά τη στροφή των ψηφοφόρων προς ακόμα δεξιότερες θέσεις. Η άνοδος του ακροδεξιού Jobbik ήταν άλλωστε η μοναδική εξέλιξη που έδειξε να προβληματίζει την Ε.Ε. "Πρέπει να εργαστούμε ώστε οι λαϊκιστικές, ξενοφοβικές, ριζοσπαστικές εθνικιστικές και αντιευρωπαϊκές θέσεις να έχουν τη λιγότερη δυνατή υποστήριξη" σχολίασε η ισπανική προεδρία. Οι δυνάμεις όμως αυτές ενισχύονται σταθερά τα τελευταία χρόνια στην ανατολική Ευρώπη (Ρουμανία, Βουλγαρία, Σλοβακία). Είναι μια άνοδος που συνδέεται ευθέως με τη ραγδαία εξάπλωση της φτώχειας και της απελπισίας σε όλο και μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού. Και φυσικά με τις συνταγές του ΔΝΤ για τον κατευνασμό των αγορών.

Διαβάστε περισσότερα...

Κάνουν λάθος όσοι λένε τι ΔΝΤ, τι Ε.Ε.ή ΟΝΕ

Απαντήσεις σε μια σειρά ερωτημάτων που έχουν ανακύψει τις τελευταίες ημέρες, ενόψει και της επικείμενης ενεργοποίησης του μηχανισμού στήριξης και της εμπλοκής του ΔΝΤ, έδωσε ο Γιάννης Δραγασάκης με χθεσινή συνέντευξή του "Στο Κόκκινο" και τους δημοσιογράφους Νίκο Παπαδημητρίου και Ανδρέα Παπαδόπουλο. Η "Αυγή" δημοσιεύει μέρος αυτής της συνέντευξης.
* Πρέπει να δαιμονοποιούμε το ΔΝΤ;

Τα αποτελέσματα, όπου πήγε το ΔΝΤ, στην Ουγγαρία, τη Λετονία, την Αργεντινή είναι γνωστά. Επομένως, όποιος θέλει να υπερασπιστεί το ΔΝΤ δεν έχει παρά να μιλήσει συγκεκριμένα.


* Ένα επιχείρημα που προβάλλει ο κ. Παπανδρέου είναι ότι η λύση είναι κυρίως ευρωπαϊκή και ότι το ΔΝΤ συμμετέχει με μικρότερο ποσοστό. Ασχέτως ποσοστού, το θέμα είναι ότι το ΔΝΤ θα επιβάλει τους συνήθεις όρους;

Καταρχήν, το ΔΝΤ δεν έρχεται, το φέρνουν. Δεν είναι ένα μεμονωμένο γεγονός. Κάνουν λάθος αυτοί που λένε τι ΔΝΤ, τι Ε.Ε. ή ΟΝΕ. Αυτό σημαίνει αποπολιτικοποίηση του ΔΝΤ. Το Ταμείο αυτό δεν είναι ένας τεχνοκρατικός μηχανισμός. Είναι μηχανισμός επιβολής συγκεκριμένου μοντέλου. Είναι μηχανισμός πειθαρχίας. Όπου πάει το ΔΝΤ επιβάλλει ή διευκολύνει την επιβολή του νεοφιλελευθερισμού. Πρέπει να αναφέρουμε, διότι ακούγεται και αυτό το παράδειγμα, ότι και στη Βρετανία που πήγε το ΔΝΤ το 1992 και θεωρείται επιτυχής η παρέμβασή του, άνοιξε τον δρόμο για την εδραίωση του θατσερισμού. Διότι δημιουργεί ένα ηγεμονικό υπόδειγμα στην κοινωνία, ότι, μέσω της μείωσης των μισθών, της διάλυσης των εργασιακών σχέσεων, μέσω της περικοπής των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, μπορεί να υπάρξει διέξοδος.



* Ο αντίλογος λέει ότι, εδώ που έχουμε φτάσει, δεν υπάρχει άλλη λύση και ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να συνεχίσει να δανείζεται με αυτά τα επιτόκια.

Αυτοί που τα λένε αυτά δεν έχουν υποχρέωση να πουν πώς φτάσαμε μέχρι εδώ; Πριν από δύο μήνες μάς έλεγαν ότι θα παρθούν αυτά τα μέτρα του Συμφώνου Σταθερότητας και ότι θα πέσουν τα spread. Το έλεγαν μάλιστα αυτό και οι Ευρωπαίοι υπεύθυνοι. Γιατί δεν έπεσαν λοιπόν; Μας έλεγαν μετά ότι, με τα μέτρα ιδίως που πήρε στις 3 Μαρτίου η κυβέρνηση, το θέμα έληξε. Ο κ. Παπανδρέου δεν έλεγε ότι δεν θέλουμε οικονομική βοήθεια, αλλά απλώς θέλουμε πολιτική στήριξη; Άρα, αυτοί που ρωτούν πρέπει και να απαντήσουν. Και ιδίως η κυβέρνηση, που είναι υπόλογη.


* Ήταν εξαρχής, δηλαδή, επιλογή το ΔΝΤ;

Τα γεγονότα θέτουν ένα δίλημμα. Είτε πρόκειται για επικίνδυνα ανίκανους ανθρώπους είτε πρόκειται για σχέδιο το οποίο υλοποιείται, είτε και με τη δική τους συμμετοχή είτε και μοιραία με τη βούληση και τη συνενοχή τους. Επομένως, με βάση αυτά τα γεγονότα, θα πρέπει να δοθούν απαντήσεις. Σε ό,τι αφορά στη δική μας θέση, ακριβώς επειδή το ΔΝΤ έρχεται ως μέρος ενός σχεδίου για να υλοποιήσει συγκεκριμένα πράγματα και επειδή αυτό το σχέδιο προϋποθέτει ότι μια Ελλάδα καταχρεωμένη και καταταπεινωμένη δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο από το να σκύβει το κεφάλι, εκεί λοιπόν εμείς λέμε ότι αυτό είναι θεμελιακό λάθος, ότι η Ελλάδα μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο και διεθνώς, ακριβώς διότι το πρόβλημα δεν είναι ελληνικό. Το πρόβλημα του χρέους δεν είναι ελληνικό ούτε μια εθνική ελληνική ιδιομορφία. Πρόκειται για κρίση του χρέους παγκόσμια, η οποία για συγκεκριμένους λόγους αρχίζει από περιφερειακές χώρες, όπως η Ελλάδα, η Ιρλανδία, η Ισλανδία κ.λπ. Η κρίση αυτή είναι προορισμένη να πλήξει τον πυρήνα του συστήματος. Το χρέος αυξάνεται με ραγδαίους ρυθμούς και στη Γαλλία και στη Γερμανία, στη Μεγ. Βρετανία, στην Αμερική.


* Δεδομένων και των ευθυνών είτε της προηγούμενης κυβέρνησης είτε του πρώτου εξαμήνου της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, τώρα η αριστερά τι προτείνει ως λύση;

Τα όπλα για μια, ας την πούμε, επιθετική παρουσία στη διεθνή σκηνή και στην ευρωπαϊκή είναι: Πρώτον, ένα αξιόπιστο σχέδιο, που θα απαντά στο δικό μας δημοσιονομικό και παραγωγικό πρόβλημα. Αυτό δεν το έχουμε ακόμα. Δεν έχουμε ως χώρα ένα πρόγραμμα το οποίο να απαντά στο ερώτημα η οικονομία μας τι παράγει, τι θέλουμε να παράγει, πώς θα το παράγει. Τα δημόσια οικονομικά πώς θα μπουν σε τάξη; Πώς θα γίνεται πιο δίκαιη η διανομή του εισοδήματος; Το πρώτο, λοιπόν, όπλο είναι ένα τέτοιο παραγωγικό σχέδιο, που θα βάζει το θέμα της παραγωγικής ανασυγκρότησης και της δημοσιονομικής εξυγίανσης. Δεύτερο όπλο είναι ένα τολμηρό άνοιγμα σε νέες αγορές. Ζούμε σήμερα σ' έναν πολυκεντρικό κόσμο κι αυτό είναι νέο στοιχείο. Υπάρχουν νέες δυνάμεις ανερχόμενες, όπως είναι η Κίνα, η Ινδία, η Ρωσία, η Λατινική Αμερική. Προχθές η Βενεζουέλα υπέγραψε με την Κίνα συμβόλαιο σύμφωνα με το οποίο θα δίνει 20 δισ. δολάρια η Κίνα για ένα ταμείο που θα δημιουργηθεί για την χρηματοδότηση αναπτυξιακών έργων στη Βενεζουέλα. Επιδιώχθηκαν τέτοια πράγματα ή ξεπουλήθηκαν πριν ξεκινήσουμε τις διάφορες Goldman Sachs;

Τρίτο όπλο είναι το ευρωπαϊκό χαρτί. Το ότι η Ευρώπη είναι σε κρίση, είναι πηγή προβλημάτων, αλλά είναι και πηγή δυνατοτήτων, διότι ολοένα και περισσότεροι συνειδητοποιούν ότι το ευρώ έχει εγγενή προβλήματα, του λείπουν οι θεσμοί δανεισμού τελευταίας καταφυγής, του λείπουν οι θεσμοί υποστήριξης έναντι των κερδοσκόπων. Βλέπουμε σιγά - σιγά σήμερα να ακούγονται φωνές υπέρ της Ελλάδας, όχι επειδή ξαφνικά άλλαξαν γνώμη για την Ελλάδα, αλλά επειδή βλέπουν ότι η διάσωση του ευρώ προϋποθέτει διάσωση της Ελλάδας.



* Αυτά όλα θα μπορούσαν να είναι πτυχές ενός μεσοπρόθεσμου σχεδίου. Όταν έχεις να δανειστείς τον Μάιο, αλλά και τους επόμενους μήνες, με τα spread να είναι τώρα γύρω στις 500 μονάδες βάσης, μήηπως όλα αυτά έρχονται μετά;

Μου λέτε δηλαδή το εξής: Ότι ένας γιατρός που έχει ασθενή που πάσχει από συγκεκριμένη αρρώστια, έκανε λάθος και τον έβαλε σε θάλαμο που προορίζεται για αρρώστια διαφορετικού τύπου. Δηλαδή, όσο μπαίνουμε πιο βαθιά σ’ αυτό το σύστημα και σ’ αυτό το πακέτο του μηχανισμού του ΔΝΤ, τόσο πιο επικίνδυνα θα γίνονται τα πράγματα. Δείτε τι προτείνει το ΔΝΤ. Το είπε και ο κ. Στρος Καν, που μίλησε για αποπληθωρισμό. Να μειωθούν δηλαδή οι τιμές και οι μισθοί. Μα στην Ελλάδα οι τιμές δεν μειώνονται, διότι έχουμε μονοπωλιακή συγκρότηση της οικονομίας.



* Για τις εναλλακτικές ιδέες που ακούγονται σχετικά με την αναδιαπραγμάτευση χρέους, απευθείας δανεισμό από την ΕΚΤ, στάση πληρωμών, τι έχετε να πείτε;

Όλες τις προτάσεις που αναφέρονται στο τι πρέπει να διεκδικούμε από την Ε.Ε. τις θεωρώ σωστές. Η Ελλάδα είναι χώρα που έχει δώσει στην Ε.Ε. τα εργαλεία της πολιτικής. Της δώσαμε την συναλλαγματική πολιτική, τη νομισματική μας πολιτική και της δώσαμε και τα όποια συναλλαγματικά αποθέματα είχαμε. Άρα αποτελούσε και αποτελεί τραγικό λάθος η θέση της κυβέρνησης ότι δεν ζητάμε βοήθεια. Είναι σαν να έχεις το δικό σου νόμισμα, όπως η Αγγλία, και να λέει κάποιος ότι απαγορεύει στην Αγγλία να κάνει υποτίμηση ή να τυπώσει νέο χρήμα ή η Κεντρική της Τράπεζα να αγοράσει ομόλογα του βρετανικού Δημοσίου. Επομένως, όλα αυτά είναι σωστά και εδώ έχουμε την τύχη να υπάρχουν αριστερές δυνάμεις που θέτουν αυτά τα θέματα. Στη Γερμανία έχει γίνει κεντρικό θέμα στο γερμανικό Κοινοβούλιο πρόταση ψηφίσματος του κόμματος της Αριστεράς της Γερμανίας, που έχει ακριβώς τις θέσεις αυτές για τη δυνατότητα δανεισμού της Ελλάδας από την Κεντρική Τράπεζα ή με την έκδοση ευρωομολόγου ή με άλλο τρόπο.

Σε ό,τι αφορά τώρα άλλες προτάσεις, η δική μου γνώμη είναι ότι αυτό που χρειάζεται είναι η αξιολόγηση αυτών των προτάσεων. Ως αμυντικά όπλα δεν αποκλείω οτιδήποτε. Σε πολεμούν πολυβόλα και εσύ πρέπει να αμυνθείς με ό,τι βρεις. Αλλά αν θέλουμε να προτείνουμε κάτι, πρέπει να εξετάσουμε τι θετικά έχει και τι αρνητικά. Ας πούμε για τη στάση πληρωμών ότι βεβαίως θα γλιτώνουμε τους τόκους που σήμερα πληρώνουμε. Μήπως όμως αυτό θα έχει παρενέργειες που πρέπει να λάβουμε υπόψη τώρα; Γι’ αυτό πρέπει να υπάρξει μια συνθετική διαδικασία, όπου με νηφαλιότητα θα δούμε μια - μια τις προτάσεις προτού να γίνουν σημαία ή αιτία διαχωρισμών στον χώρο της αριστεράς και να υπάρξει μια προσέγγιση εκτίμησης των θετικών και αρνητικών ώστε να καταλήξουμε σε ένα συνολικό σχέδιο.


* Η εμπλοκή του ΔΝΤ βλέπετε να έχει σημαντικές επιπτώσεις και στο ασφαλιστικό;

Πιστεύω ότι το ΔΝΤ έρχεται ή το φέρνουν κυρίως για τη διάλυση του ασφαλιστικού συστήματος. Το σημαντικό θέμα είναι των μισθών και των απολύσεων. Δεν μιλάω για μείωση των συντάξεων ούτε για επιμέρους αρνητικές αλλαγές. Το βασικό είναι η απαίτησή τους να υπάρχει, και αργότερα να είναι συνταγματική δέσμευση, ένα σταθερό ποσοστό για συντάξεις από τώρα έως το 2030 ή 2040, ανεξάρτητα εάν αύριο ο αριθμός των συνταξιούχων αυξηθεί. Καταλαβαίνετε ότι αν γίνει αυτό, σε λίγα χρόνια δεν θα μιλάμε για συντάξεις. Καταργείται η συνταγματική επιταγή που λέει ότι το ελληνικό κράτος εγγυάται τις συντάξεις. Αυτό που θέλουν να κάνουν είναι η εγγύηση να αφορά ένα ευτελές ποσό και όλο το υπόλοιπο να είναι θέμα προσωπικής αποταμίευσης και ευθύνης του καθενός. Αν περάσει, θα έχουμε ευθύνη για όλες τις επόμενες γενιές και πάμε έναν αιώνα πίσω.


-
Διαβάστε περισσότερα...

Δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις, υπάρχει το κίνημα

Η ΕΠΟΧΗ

(...) Τώρα αποδεικνύεται ότι υπάρχει και κάτι ακόμα. Το δημόσιο χρέος, το οποίο με την κρίση εκτοξεύτηκε σε ποσοστά γύρω στο 100% του ΑΕΠ της ευρωζώνης, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με το κλασικό εργαλείο του πληθωρισμού. Ο «θάνατος του εισοδηματία», το δράμα δηλαδή που κυριάρχησε στην παγκόσμια οικονομική σκηνή τον εικοστό αιώνα και εξαφάνισε ένα ολόκληρο τμήμα της αστικής τάξης, τους λεγόμενους «ραντιέρηδες», δεν παίζεται πια στην ευρωζώνη. Το σενάριο του δράματος ήταν λιτό: οι εισοδηματίες αγοράζουν ομόλογα κρατών, πληρώνονται όμως με πληθωριστικό χρήμα, κι επομένως χάνουν τα λεφτά τους. Ούτε να τα βγάλουν έξω τους συμφέρει, αφού αυτή τη διαδικασία τη συνοδεύει συνήθως η υποτίμηση ή διολίσθηση του εθνικού νομίσματος, επομένως θα χάσουν και με την ανταλλαγή.

Το σύνολο του δημόσιου χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ μειώνεται κι αυτό, αφού με τον πληθωρισμό η ονομαστική αξία του ΑΕΠ μεγαλώνει, ενώ το ποσό του χρέους μένει σταθερό. Με αυτόν τον τρόπο μειώθηκε το μεγάλο δημόσιο χρέος των ΗΠΑ μεταπολεμικά, λέει ο Κρούγκμαν, και μάλλον το ίδιο εργαλείο θα χρησιμοποιήσει ο Ομπάμα στις ΗΠΑ, ίσως και η βρετανική κυβέρνηση. Αυτό προτείνει και πρόσφατη μελέτη του Ολιβιέ Μπλανσάρ, επικεφαλής οικονομολόγου του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Αυτό στις χώρες της ευρωζώνης δεν μπορεί να γίνει, γιατί το δημόσιο χρέος π.χ. της Ελλάδας δεν είναι εσωτερικό χρέος, είναι σε ευρώ, και τις γαλλικές, ελβετικές και γερμανικές τράπεζες που έχουν το μεγαλύτερο μέρος των ελληνικών ομολόγων δεν τις ενδιαφέρει πόσος είναι ο πληθωρισμός στην Ελλάδα. Μπορεί βέβαια να γίνει στην ευρωζώνη συνολικά. Ο Τρισέ το απορρίπτει κατηγορηματικά.
Ε, ας φύγουμε λοιπόν από το ευρώ! Το αίτημα ακούγεται καλά, αφού μάλιστα μπορεί να διατυπωθεί και ως «ανάκτηση της νομισματικής κυριαρχίας», να έχει δηλαδή κάτι από Παλαιών Πατρών Γερμανό και από ΕΑΜ. Όμως, είναι άλλο πράγμα να μην μπεις και άλλο να φύγεις, ύστερα από 10 χρόνια. Η επάνοδος στη δραχμή, έχει βέβαια νόημα μόνο εφόσον αμέσως η δραχμή υποτιμηθεί. Αυτή η υποτίμηση θα σημάνει την αύξηση του δημόσιου χρέους κατά το ίδιο ακριβώς ποσοστό. Επίσης θα σημάνει την αύξηση των ιδιωτικών χρεών κατά το ίδιο ποσοστό (λ.χ. των στεγαστικών δανείων που είναι σε ευρώ) και των χρεών των επιχειρήσεων σε ξένους προμηθευτές και δανειστές, όπως επίσης και το χρέος των ελληνικών τραπεζών που έχουν χρηματοδοτηθεί από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ή από τη διεθνή χρηματαγορά. Με άλλα λόγια, τα μέτρα που επιβάλλει σήμερα η ελληνική κυβέρνηση με την κάλυψη του Στρως-Καν, του Τρισέ και του Μπαρόζο είναι ακριβώς αυτά που θα επιβάλει και προκειμένου να αντιμετωπιστεί η κρίση χρεών στην περίπτωση επανόδου στη δραχμή.



Όχι! Υπάρχει το κίνημα

Μα, θα μου πεις, υπάρχει και η λύση του συνθήματος που συγκλόνιζε κάποτε τη Λατινική Αμερική: «No pagar!» - Δεν πληρώνουμε! Φυσικά, μόνο που αυτή η λύση απαιτεί την ανάλογη ισχύ και την ανάλογη βούληση, τις ανάλογες διεθνείς συμμαχίες και τους ανάλογους διεθνείς συσχετισμούς.

Δεν μπορεί λοιπόν να γίνει τίποτα; Μπορεί, διότι όποτε σε κρίσιμες στιγμές υπήρχαν έστω και σε μία χώρα, π.χ. στην Ελλάδα, μεγάλες κινητοποιήσεις αντίστασης, όσα φαίνονταν μονόδρομος έχαναν τη σημασία τους, και δεκάδες άλλες λύσεις ξεφύτρωναν από παντού. Επίσης μπορεί να γίνει κάτι, εφόσον το ζήτημα που σήμερα φαίνεται ελληνικό αναγνωριστεί από τους πολλούς ανθρώπους ως ευρωπαϊκό. Εφόσον δηλαδή πρώτα στις άμεσα πληττόμενες χώρες, αλλά και στις άλλες κατανοηθεί τι σημαίνει ο λόγος του επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ότι θα χρειαστούν είκοσι χρόνια λιτότητας σε όλη την ευρωζώνη.

Από το άρθρο του Θόδωρου Παρασκευόπουλου



Διαβάστε περισσότερα...

Αποτέφρωση της οικονομίας με ευρωατλαντική βοήθεια

Η ηφαιστειακή τέφρα ανέβαλε μεν, αλλά δεν μπορεί να αποτρέψει κιόλας, την “αποτέφρωση” της ελληνικής οικονομίας που σχεδιάζουν να αρχίσουν -εκτός απροόπτου- σε μια σημαδιακή για τη χώρα ημερομηνία (21 Απριλίου) κυβέρνηση, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Κομισιόν και Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Μάλιστα, η "διαβούλευση" με την ευρωατλαντική οικονομική τρόικα μπορεί να εξελιχθεί, σύμφωνα με παράγοντες του υπουργείου Οικονομικών, και σε "διαπραγμάτευση" για τους όρους που θα επιβληθούν στην χώρα προκειμένου να υπαχθεί στον μηχανισμό στήριξης. Η ανακοίνωση του αιτήματος ενεργοποίησής της, είναι σύμφωνα με οικονομικούς παρατηρητές, θέμα 24ώρων, ενώ ορισμένοι δεν αποκλείουν αυτή να έλθει ακόμη και στη σημερινή συνέντευξη Τύπου του υπουργού Οικονομικών, Γ. Παπακωνσταντίνου.

Στο μεταξύ, τα spread κατέρριπταν χθες το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, καθώς αυτό των δεκαετών ομολόγων διαμορφώθηκε στις 481 μονάδες βάσης, από 430 που είχε κλείσει την περασμένη Παρασκευή, ενώ απώλειες 2,55% κατέγραψε ο γενικός δείκτης στο Χρηματιστήριο, κλείνοντας στις 1.944,39 μονάδες. Εν μέσω αυτών των εξελίξεων, πραγματοποιείται σήμερα η προγραμματισμένη έκδοση εντόκων γραμματίων τρίμηνης διάρκειας, με στόχο την άντληση 1,5 εκατομμυρίου ευρώ, και ο φόβος της κυβέρνησης είναι να μην κυμανθεί το επιτόκιο στα επίπεδα άνω του 4,7 με 4,8% όπου κυμάνθηκαν την προηγούμενη εβδομάδα τα επιτόκια των εξάμηνων και των ετήσιων εντόκων.

Αντιφατικές είναι εξάλλου οι δηλώσεις της κυβέρνησης αναφορικά με τις περικοπές μισθών στον ιδιωτικό τομέα, καθώς ο κυβερνητικός εκπρόσωπος άφησε ανοικτό το ενδεχόμενο για κάτι τέτοιο από το 2011, ενώ ερωτηθέντες υψηλόβαθμοι παράγοντες του υπουργείου Οικονομικών απάντησαν ότι δεν υπάρχει τέτοια πρόταση.

Στη διαβούλευση ενεργοποίησης του μηχανισμού οικονομικής βοήθειας, που θα αρχίσει μόλις μπορέσουν να έλθουν στην Ελλάδα οι εκπρόσωποι της Κομισιόν και της ΕΚΤ (ήλθαν μόνο οι εκπρόσωποι του ΔΝΤ - Ε.Ε., καθώς το ταξίδι αναβλήθηκε λόγω της ηφαιστειακής τέφρας), θα οριστικοποιηθεί το πακέτο των μέτρων που θα απαιτήσει η τρόικα από την ελληνική κυβέρνηση με την ενεργοποίηση του μηχανισμού οικονομικής στήριξης. Αυτή θα συνίσταται σε δάνειο ύψους 40 με 45 δισ. ευρώ, με συμβολή ύψους περί τα 10 με 15 δισ. ευρώ από το ΔΝΤ.

Στη χθεσινή συνεδρίαση της Ηλεκτρονικής Διαχείρισης Άυλων Τίτλων (ΗΔΑΤ) κυριάρχησε η εκτόξευση των αποδόσεων και των spread με αφορμή την αβεβαιότητα που επικρατεί σχετικά με τους όρους που θα προκύψουν από την επίσκεψη των κλιμακίων Ε.Ε., ΕΚΤ και ΔΝΤ. To spread του 10ετούς ομολόγου εκτινάχτηκε στις 481 μονάδες βάσης από 430 μονάδες στο κλείσιμο της Παρασκευής και το CDS του 5ετούς ελληνικού ομολόγου εκτοξεύθηκε στις 462,4 μονάδες βάσης από 438,2 μονάδες βάσης. Σε αυτήν κυριάρχησαν οι περιορισμένες πωλήσεις από JP Morgan, Citigroup, Goldman Sachs και Deutsche Βank.

Εξάλλου, μετά από τη χθεσινή συνάντηση του πρωθυπουργού με τον υπουργό Οικονομικών στο Μέγαρο Μαξίμου, ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου χαρακτήρισε πολύ σημαντική την επικείμενη συζήτηση με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το ΔΝΤ για την εξειδίκευση του μηχανισμού στήριξης, καθώς, όπως είπε, «αν αποφασίσει η ελληνική κυβέρνηση να τον χρησιμοποιήσει, θα κινηθούμε πολύ γρήγορα».
Με ενδιαφέρον αναμένεται ακόμη το πόρισμα της Eurostat για το έλλειμμα της Ελλάδας το 2009 και, σύμφωνα με πληροφορίες, θα είναι περί τη μία εκατοστιαία μονάδα πάνω από το 12,9% του ΑΕΠ, που υπολογιζόταν μέχρι πριν λίγες ημέρες.


"F.T.": Λύση η αναδιάρθρωση του χρέους



Στην ιστοσελίδα των "Financial Times", ο Wolfgang Munchau προτείνει για την Ελλάδα αναδιάρθρωση του χρέους ως μορφή χρεωκοπίας, μόνο που θα συμβεί κατόπιν συμφωνίας. Η Ελλάδα θα μπορούσε να εφαρμόσει ένα "haircut" - δηλαδή μείωση της αξίας των κεφαλαίων που έχουν στα χέρια τους οι κάτοχοι ομολόγων. Μια άλλη λύση θα ήταν ο χρονικός επαναπροσδιορισμός του χρέους, κατά τον οποίο τα ομόλογα μικρής και μέσης ωρίμανσης θα μετατραπούν σε ομόλογα με μεγάλο χρονικό ορίζοντα ωρίμανσης. Αυτό θα μεταθέσει τις υποχρεώσεις πληρωμών της χώρας στο μέλλον και κυρίως "μακριά" από την περίοδο όπου εφαρμόζει το πρόγραμμα προσαρμογής. Μια καλή λύση, προκειμένου το όλο θέμα να αρχίσει να εξετάζεται, είναι να δοθεί στο δάνειο από την Ευρωζώνη "super-senior" status. Δηλαδή, να ξεκαθαριστεί ότι προτεραιότητα της χώρας είναι η αποπληρωμή τού εν λόγω δανείου και ως εκ τούτου οι κάτοχοι ομολόγων θα πρέπει να περιμένουν… στην ουρά. Εάν συμβεί αυτό, πιθανώς να είναι πιο πρόθυμοι να συζητήσουν το θέμα της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους. Πάντως, τονίζει ότι οι αγορές έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι, είτε υπάρξει στήριξη είτε όχι, η Ελλάδα ουσιαστικά έχει χρεωκοπήσει.
Παναγόπουλος Θάνος


Διαβάστε περισσότερα...

Να διατηρηθεί ο Δήμος Φιλιατρών

Εν όψει της εφαρμογής του σχεδίου «Καλλικράτης», επιτρέψτε μου, ως ιστορικός να σας γνωρίσω αλλά και να σας παρακαλέσω να συμβάλετε στη διατήρηση του Δήμου Φιλιατρών που διατηρείται από το Δεκέμβριο του 1833 ως δήμος εξακολουθητικά μέχρι σήμερα. Φέροντας
παλαιοτέρα την ονομασία «Δήμος Εράνης», υποδηλώνοντας την ιστορική συνέχεια της Προμάμμης των Φιλιατρών πανάρχαιας Ερανας.
ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΔΩ


-
Διαβάστε περισσότερα...

Τα PIGS ενώπιον του σφαγείου

Οι αγορές ζητάνε αίμα, το αίμα των σπάταλων, διεφθαρμένων Ελλήνων. Οι Βρετανοί αναγνώστες εφημερίδων σχολιάζουν στα διαδικτυακά φόρα· ειρωνεύονται, σαρκάζουν, εύχονται να χρεοκοπήσει η Ελλάδα για να κάνουν φτηνές διακοπές. Σωστά, οι φλεγματικοί Βρετανοί, μαδημένοι κληρονόμοι μαδημένης αυτοκρατορίας, με τη λίρα γονατισμένη έναντι του μισητού ηπειρωτικού ευρώ, μόνο σε φτωχότερες τους χώρες μπορούν πια να ελπίζουν για διακοπές. Οι φιλελεύθεροι διδάχοι της ανοχής, αμερόληπτοι αναλυτές και αρθρογράφοι, πολιτικοί, μικροαστοί και λαουτζίκος, όλοι μαζί βουλιάζουν στα ρατσιστικά, οριενταλιστικά και αποικιοκρατικά τους στερεότυπα.

Ανάλογες στερεοτυπικές ανοησίες γράφονται καθημερινά και σε ελληνόφωνους ιστότοπους, σε ελληνικά καφενεία. Κατά τούτο, είμαστε πράγματι συμπολίτες στον κοινό στερεοτυπικό χώρο της Μεγάλης Ευρώπης, έμπλεοι μίσους και προκατάληψης, κοινωνοί της ελληνορωμαιοϊουδαϊκής κληρονομιάς α λα καρτ.

Τη στιγμή της κρίσης φαίνεται η αντοχή του οικοδομήματος· εν προκειμένω, της Ευρωπαϊκής Ενωσης, εγχειρήματος μείζονος ιστορικής σημασίας. Τη στιγμή της κρίσης εκλείπει η πολιτική βούληση, η αίσθηση των ιστορικών μεγεθών, η πρόνοια για συνοχή ― δηλαδή, ακριβώς τα θεμέλια επί των οποίων οικοδομήθηκε η ενωμένη Ευρώπη μετά το πέρας του ολέθριου Β’ Πολέμου. Πενήντα τρία χρόνια από την ιδρυτική Συνθήκη της Ρώμης, οι οραματιστές ευρωπαϊστές πολιτικοί εξέλιπαν· δεν υπάρχουν πια Ντε Γκωλ, Αντενάουερ, Βιλυ Μπραντ, Μιτεράν, Σμιντ, Ντελόρ. Τη θέση τους έχουν πάρει αδύναμοι ή καιροσκόποι πολιτικοί, ασήμαντοι διαχειριστές, τραπεζίτες, τεχνοκράτες. Η οικονομική κρίση των πιο αδύναμων χωρών-μελών, των PIIGS, από την Ιρλανδία έως τις μεσογειακές χώρες και την Ελλάδα βέβαια, αντιμετωπίζεται με όρους χρηματοπιστωτικούς και όχι όρους πολιτικούς· διάτρητοι οίκοι αξιολόγησης και κερδοσκοπικά funds, επικουρούμενα από μονομερή μήντια, επηρεάζουν, αν δεν ορίζουν ολοκληρωτικά, τη συμπεριφορά των Βρυξελών έναντι των εταίρων που τελούν εν αδυναμία.

Οι αγορές ορίζουν την πολιτική. Και μάλιστα σε μια ιστορική φάση κατά την οποία ακριβώς η αποχαλίνωση των αρύθμιστων αγορών, η ανεξέλεγκτη κυκλοφορία κερδοσκοπικών κεφαλαίων βύθισε την παγκόσμια οικονομία σε ύφεση και ανάγκασε τα κράτη να διοχετεύσουν ζεστό δημόσιο χρήμα για να στηρίξουν το χρηματοπιστωτικό σύστημα, αυτό που γέννησε την κρίση. Σε αυτή την ιστορική φάση, η ελλειματική και υπερχρεωμένη Ελλάδα, μέλος της Ε.Ε., της μεγαλύτερης ενιαίας αγοράς διεθνώς, μέλος της ζώνης του ευρώ, ωθείται από τις αγορές να αναζητήσει οικονομική βοήθεια εκτός Ευρώπης, εκτός της ιστορικής και πολιτικής της οικογένειας. Τη στιγμή της κρίσης, η Ε.Ε. νίπτει τας χείρας της, και σπρώχνει μια χώρα-μέλος στα κεφάλαια της Κίνας και στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Πού είναι η περίφημη Συνοχή, ακρογωνιαίος λίθος της Ε.Ε.; ΟΙ αμαρτίες της Ελλάδας ασφαλώς είναι πολλές, αλλά το πρόβλημα δεν είναι μόνο και αποκλειστικά ελληνικό ή ιρλανδικό ή πορτογαλικό, καθώς εξηγούν όλο και περισσότεροι ανεξάρτητοι οικονομολόγοι, ανάμεσά τους και νομπελίστες. Το πρόβλημα είναι ευρωπαϊκό, και είναι δομικό· έχει να κάνει με τη διαφορά ταχύτητος των οικονομιών εντός της ζώνης του ευρώ, έχει να κάνει με την πιεστική ανάγκη για δημοσιονομική επέκταση και διεύρυνση των κοινωνικών δικτύων προστασίας, για αντιμετώπιση της κρίσης, μεταξύ άλλων.

Κι όμως, οι νηφάλιες αναλύσεις των αιτίων της κρίσης και οι νηφάλιες προτάσεις για έξοδο από την κρίση χωρίς να συντριβούν οι κοινωνίες, νεοκεϋνσιανής χροιάς κυρίως, δεν εισακούονται από τους πολιτικούς ηγέτες. Οι ηγέτες ακούνε τις αγορές, τα αιμοβόρα κελεύσματα των παραγωγών της κρίσης, τους αναξιόπιστους αξιολογητές, αυτούς που όχι μόνο δεν πρόβλεψαν την κρίση των τοξικών αλλά επιβράβευαν και πριμοδοτούσαν τους απατεώνες.

Η Ελλάδα και τα PIIGS είναι πεδίο πειραματισμού και εκβιασμού για το διεθνές σύστημα κερδοσκοπίας. Μετά την ολοσχερή ηθική και ιστορική ήττα της επαγγελθείσας Διαρκούς Ανάπτυξης των Αρύθμιστων Αγορών, οι αγορές αντεπιτίθενται. Χτυπούν τα μικρά κράτη, τους αδύναμους κρίκους, εκβιάζουν τις κοινωνίες· ούτε λίγο ούτε πολύ, ζητούν να ξαναγραφτεί το κοινωνικό συμβόλαιο, να επανοριστεί η σχέση κεφαλαίου-εργασίας, να επανεξεταστεί από το μηδέν το κράτος πρόνοιας και κοινωνικής δικαιοσύνης που οικοδόμησε την Ευρώπη από τις στάχτες του πολέμου. Οι πολιτικοί, αυτοί οι αδύναμοι και καιροσκόποι που είπαμε, μπορεί να πεισθούν, να συμμορφωθούν. Οι κοινωνίες όμως είναι πολύ παράξενα πλάσματα, δύστροπα, σύνθετα, χαοτικά. Τα PIGS δεν συμπεριφέρονται προβλέψιμα στο σφαγείο.
vlemma.wordpress.com



Διαβάστε περισσότερα...

Η μετάλλαξη της δημοκρατίας: Το "φαίνεσθαι" και το "είναι"

"...Νομίζω ότι αυτό που θα συμβεί στο μέλλον είναι ότι οι δικτάτορες θα ανακαλύψουν... ότι αν θέλεις να διατηρήσεις την εξουσία επ' αόριστον, θα πρέπει να έχεις τη συγκατάθεση των εξουσιαζομένων, αυτό θα επιτευχθεί αφενός με τη χρήση 'ουσιών', όπως προέβλεψα στον 'Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο' και αφετέρου με τη χρήση των νέων τεχνικών της προπαγάνδας. Θα το επιτύχουν παρακάμπτοντας την 'ορθολογική' πλευρά του ανθρώπου και θα απευθυνθούν στο υποσυνείδητό του και τα βαθύτερα συναισθήματά του, ακόμη και στη φυσιολογία του, θα τον εξωθήσουν να αγαπήσει κυριολεκτικά την ίδια του τη δουλεία.

Αυτός είναι, νομίζω και ο κίνδυνος: ότι οι άνθρωποι θα είναι κατά κάποιο τρόπο ευτυχείς ίσως υπό το νέο καθεστώς, αλλά σε συνθήκες υπό τις οποίες δεν θα έπρεπε να είναι ευτυχείς"1. Άλντους Χάξλεϊ, συνέντευξη στον Μάικ Γουάλας, 18/5/1958 (στο πλαίσιο της εκπομπής «Η συνέντευξη του Μάικ Γουάλας» στο αμερικανικό κανάλι ABC).

«Τι είναι το Mάτριξ;»

Ο «Νίο» στην ταινία Μatrix των Άντι και Λάνα Γουατσόφσκι (1999)

1958. 34ος πρόεδρος των ΗΠΑ είναι ο Ντουάιτ Άϊζενχάουερ, γεν. γραμματέας του Σοβιετικού Κομμουνιστικού Κόμματος, και πρωθυπουργός ο Νικήτα Χρουστσώφ, ο Dag Hammarskjold, γεν. γραμματέας του ΟΗΕ, επισημαίνει στο Συμβούλιο Ασφαλείας του Οργανισμού την αναγκαιότητα λύσης του Μεσανατολικού, στη Γαλλία ο στρατηγός Σαρλ ντε Γκωλ αναλαμβάνει τα καθήκοντά του ως πρωθυπουργός, το πρώτο Μπόινγκ 707 κάνει την παρθενική του πτήση ( Νέα Υόρκη-Παρίσι), ο «Δρ Ζιβάγκο» του Μπόρις Πάστερνακ είναι το μπεστ σέλερ της χρονιάς και η «Γέφυρα του Ποταμού Κβάι» παίρνει το Όσκαρ καλύτερης ταινίας.

Στην Ελλάδα πρωθυπουργός είναι ο Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής, η Μακρόνησος καταργείται ως τόπος «αόπλου στρατιωτικής θητείας» ( διάβαζε μαρτυρίου) μετά από τη διεθνή κατακραυγή, αλλά το αστυνομικό κράτος ανθεί και καλά κρατεί με τις ευλογίες του παλατιού. Αυτά για την ιστορία...

Στις 18 Μαϊου του 1958 ο Άλντους Χάξλεϊ έδωσε μια συνέντευξη στον Μάικ Γουάλας.2 Σε αυτήν εξέφραζε τον φόβο ότι στο μέλλον η ανθρώπινη σκέψη θα διαμορφώνεται από «απρόσωπες δυνάμεις, τεχνάσματα και νέες τεχνικές» και οι άνθρωποι θα είναι «ευτυχείς» μέσα στη σκλαβιά τους. Κάτι σαν το βιβλίο του (Brave New World, 1932), δηλαδή, όπου οι «ερωτευμένοι» σιγομουρμουρίζουν:



«Η παστίλια είναι γλυκούλα

Σε μεθάει και σε ναρκώνει

Αχ δεν βλέπω πια την ώρα

Να βρεθούμε οι δυο μας μόνοι».



Όμως η «παστίλια» αυτή τη φορά δεν θα είναι χημική ένωση, χαπάκι, αλλά ένα σύνολο σύνθετων τεχνικών, οι οποίες απευθυνόμενες στο υποσυνείδητο, στα «βαθύτερα συναισθήματα» των ανθρώπων. Θα τους κάνουν να αισθάνονται ευφορία υπό συνθήκες μη-ευφορίας. Και συνεχίζει: «Λοιπόν, μια ακόμη ισχυρότατη δύναμη που λειτουργεί σε αυτήν εδώ τη χώρα ( στις ΗΠΑ) είναι- ας την ονομάσουμε έτσι- η «Υπερ-οργάνωση»,η υπερβολική οργάνωση. Καθώς η τεχνολογία γίνεται όλο και πολυσυνθετότερη, χρειαζόμαστε όλο και περισσότερους «περίτεχνους», πιο «ιεραρχημένους» οργανισμούς και επομένως η πρόοδος της τεχνολογίας συμβαδίζει με την εξέλιξη της οργάνωσης. Τώρα μπορούμε να δημιουργούμε «υπερ-οργανισμούς» που ήταν αδιανόητοι λίγα χρόνια πριν, οπότε έχουμε όλο και περισσότερους ανθρώπους «υποταγμένους» σε συστήματα ιεραρχίας που ελέγχει η γραφειοκρατία, είτε αυτή είναι η γραφειοκρατία των μειζόνων επιχειρήσεων, είτε η γραφειοκρατία των μεγάλων, κεντρικών κυβερνήσεων».

2010. Ελλάδα. 2010, Ευρώπη. 2010, Ε.Ε., Κομισιόν και ΔΝΤ Η Ελλάδα -και όχι μόνο- με την πλάτη στον τοίχο.

Στη συνέντευξη που προαναφέραμε ο Χάξλεϊ μιλούσε για «μελλοντικές δικτατορίες που βρίσκονται προ των πυλών». Αν ο Χάξλεϊ ζούσε σήμερα (νικήθηκε από τον καρκίνο το 1963 και ο θάνατός του επισκιάσθηκε από τη δολοφονία του Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι) είναι βέβαιο ότι δεν θα μιλούσε για «μελλοντικές» εφιαλτικές δικτατορίες αλλά για παρούσες «μεταλλαγμένες» δημοκρατίες και για κοινωνίες σε βαθιά κρίση. Για κρίση θεσμών και ταυτοτήτων. Αν οι εφιαλτικές «απρόσωπες» δυνάμεις που υπαινίσσεται μπορούν να δημιουργούν πλαστή, τεχνητή «ευφορία», είναι σε θέση να δημιουργούν και πλαστή «δυσφορία και ανασφάλεια» κατά το δοκούν. Αν τα προηγούμενα χρόνια κάποιοι στην Ελλάδα παραπλάνησαν τους πολίτες και τους δημιούργησαν τεχνητές πανσελήνους και πλαστικές ελπίδες με μοναδικό σκοπό το κέρδος- τώρα, όπως έγραψε και ο Γ. Σεφέρης- τον παραφράζω- «είναι ωραία τα μάτια μας αλλά δεν ξέρουμε πού να κοιτάξουμε». Ο βασιλιάς είναι γυμνός. Και οι προδευτικές δυνάμεις του τόπου πρέπει συντεταγμένα να μιλήσουν.

Όμως, και ψυχή, ει μέλλει γνώσεσθαι αυτήν, εις ψυχήν αυτή βλεπτέον. «Τον ξένο και τον εχθρό τον είδαμε στον καθρέφτη». Ας αναλάβουμε τις ευθύνες και ας προχωρήσουμε. Ας κινητοποιηθούμε λελογισμένα. Ας μην αμφισβητούμε εκ προοιμίου και ας μη δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα. Δεν έχουμε ανάγκη από τις «παστίλιες» οποιουδήποτε είδους από όπου και αν προέρχονται. Ήρθε η στιγμή της πληρωμής.Το έσοπτρον, δηλαδή ο καθρέφτης, δεν είναι πια εν αινίγματι.

Ας βρούμε την άκρη. Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος. Οι λαοί της Ευρώπης το φωνάζουν σε όλες τις γλώσσες. Δείχνουν να το ξεχνούν κάποιοι Γερμανοί... μέχρι στιγμής! Αν εκείνοι έχουν την ψευδαίσθηση ότι μπορούν να υπάρξουν στην Ευρώπη και στον κόσμο χωρίς τα P.I.G.S, εμείς οφείλουμε να θυμόμαστε πως το είναι και το φαίνεσθαι δεν ταυτίζονται.

Σχεδόν ποτέ...

Τ.Μ.Σ.



1. “I think what is going to happen in the future is that dictators will find... That if you want to preserve your power indefinitely, you have to get the consent of the ruled, and this they will do partly by drugs as I foresaw in "Brave New World," partly by these new techniques of propaganda. They will do it by bypassing the sort of rational side of man and appealing to his subconscious and his deeper emotions, and his physiology even, and so making him actually love his slavery. I mean, I think, this is the danger that actually people may be, in some ways, happy under the new regime, but that they will be happy in situations where they oughtn't to be happy.”

2. Ο Mike Wallas, γνωστότατος Αμερικανός δημοσιογράφος και παρουσιαστής γεννήθηκε το 1918. Συνεργάσθηκε επί 37 χρόνια με το CBS και τη γνωστή εκπομπή 60 minutes .To 1958 παρουσίαζε την εκπομπή «Η συνέντευξη του Μάικ Γουάλας» στο αμερικανικό κανάλι ABC.
ΤΗΣ ΤΙΤΙΚΑΣ-ΜΑΡΙΑΣ ΣΑΡΑΤΣΗ



Διαβάστε περισσότερα...

Πώς χάθηκε δημόσια έκταση αξίας πάνω από 1 δισ. Ευρώ!

Στα σενάρια αντιμετώπισης της δημοσιονομικής κρίσης εντάσσει η κυβέρνηση και τη δυνατότητα εκποίησης δημόσιας περιουσίας και, για να χρυσώσει το χάπι, θα συνδέσει τη συγκεκριμένη διαδικασία με τη θέσπιση ειδικής γραμματείας για την προστασία της (!) Για να είναι όμως αποτελεσματική μια τέτοια υπηρεσία, πρέπει να αποδεχτεί εξ αρχής ένα πράγμα: Την ισχύ του μαχητού έτσι κι αλλιώς τεκμηρίου κυριότητας του Δημοσίου ως τίτλου ιδιοκτησίας.

Αυτή την περίοδο βρίσκεται σε εξέλιξη το νέο πρόγραμμα κτηματογράφησης που περιλαμβάνει 107 δήμους και κοινότητες σε όλη τη χώρα και πιο συγκεκριμένα τις πρωτεύουσες όλων των νομών και τους ΟΤΑ των νομών Αττικής και Θεσσαλονίκης, δηλαδή περιοχές όπου οι καταπατητές προσπαθούν με κάθε τρόπο να ιδιοποιηθούν δημόσια περιουσία. Εκτιμάται ότι σ’ αυτές τις περιοχές υπάρχουν περί τα 100.000 καταπατημένα κτήματα συνολικής έκτασης 3.500.000 στρεμμάτων. Η Κτηματική Εταιρεία του Δημοσίου και γενικά όλες οι αρμόδιες υπηρεσίες του υπουργείου Οικονομικών δεν δείχνουν ανάλογο ενδιαφέρον να εμπλακούν στη διαδικασία κτηματογράφησης. Από την άλλη πλευρά, το ΥΠΕΚΑ και η «Κτηματολόγιο Α.Ε.» δεν είναι διατεθειμένοι να εμπλέξουν τις Δασικές Υπηρεσίες, αφού ήδη εκτελούν το έργο της οριοθέτησης των δασών και κατάρτισης των δασικών χαρτών, παρακάμπτοντάς τις.

Η κατάσταση είναι ακόμη χειρότερη στις περιπτώσεις προσφυγών στα δικαστήρια. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση της Σκύρου, για την oποία διεξάγεται αυτές τις ημέρες από την Εισαγγελία Εφετών σχετική προκαταρκτική εξέταση: Με τις αρ. 123/94 και 124/94 αποφάσεις του Μονομελούς Πρωτοδικείου Χαλκίδας, η Ι. Μ. Μεγίστης Λαύρας αναγνωρίστηκε δικαιούχος αποζημίωσης για την απαλλοτρίωση από το πολεμικό Ναυτικό 1.935 στρεμμάτων στη Σκύρο, εκτάσεων που, σύμφωνα με το αρ. ΕΠ1/16-2-1994 έγγραφο του Δασαρχείου Αλιβερίου, είναι δασικού χαρακτήρα και ως τέτοιες ανήκουν στο Δημόσιο και αυτό τις διαχειρίζεται.

Στο σκεπτικό και των δύο παραπάνω αποφάσεων όχι μόνο δεν υπάρχει καμιά αναφορά στο έγγραφο του καθ’ ύλην αρμοδίου Δασαρχείου, αλλά και είναι χαρακτηριστική η αναφορά στην ανύπαρκτη από πλευράς του Δημοσίου υπεράσπιση της περιουσίας του: «Στην προκειμένη υπόθεση το Ελληνικό Δημόσιο με δήλωσή του που καταχωρίσθηκε στα ταυτάριθμα με την παρούσα δίκη πρακτικά, δήλωσε ότι δεν διεκδικεί δικαιώματα επί της απαλλοτριωθείσας εκτάσεως, αλλά επιφυλάσσεται παντός δικαιώματος επ’ αυτής» και πιο κάτω: «Μάλιστα, πέραν του ότι η επιφύλαξη που διατηρήθηκε είναι εντελώς αόριστη, δεν ενισχύεται με κανένα άλλο έγγραφο στοιχείο των Υπηρεσιών του Δημοσίου, από το οποίο να πιθανολογούνται και μάλιστα σφόδρα, τα τυχόν στο μέλλον, άλλωστε σύμφωνα με τη δήλωση, δικαιώματά του στην απαλλοτριωθείσα έκταση».

Κατόπιν αυτών κλήθηκε το Πολεμικό Ναυτικό, δηλαδή το ελληνικό Δημόσιο, να καταβάλει στην Ι. Μ. Μεγίστης Λαύρας το εξωπραγματικό ποσό των 7,5 δισ. δραχμών για να επανακτήσει αυτά που του ανήκαν. Το χειρότερο όμως όλων είναι ότι οι αποφάσεις αυτές αποτέλεσαν το εφαλτήριο για την αναγνώριση κυριότητας σε όλο το νότιο τμήμα της Σκύρου, δηλαδή σε 38.000 στρέμματα, η αξία των οποίων, όπως αναφέρει στην αγωγή της η Ι.Μ. Μεγίστης Λαύρας, υπολογίζεται στα 38 δισ. δραχμές. Και βέβαια όλα τα παραπάνω καλύφθηκαν εκ των υστέρων και νομοθετικά με την προσθήκη, την ύστατη στιγμή, σχετικής τροπολογίας στον Ν. 3208/03 «περί δασών» του ΠΑΣΟΚ.

Είναι απορίας άξιο γιατί τα απαράγραπτα δικαιώματα του ελληνικού Δημοσίου επί των εθνικών γαιών, όπως είναι τα δασικού χαρακτήρα εδάφη, όχι μόνο δεν υποστηρίζονται έναντι των βυζαντινών χρυσόβουλων, των τουρκικών χοτζετίων και των βαυαρικών παραχωρητηρίων, αλλά και αγνοούνται εντελώς, όπως συνέβη στη συγκεκριμένη περίπτωση. Την ίδια επίσης απορία δημιουργεί η μη συμμετοχή στη σχετική διαδικασία του Δήμου Σκυρέων, όταν το νεοσύστατο ελληνικό κράτος, από το 1845 και μετά, με πλήθος υπουργικών αποφάσεων που αναφέρονται στη δημοσιοποιηθείσα έκθεση για το «συντελεσθέν έργο της Κοινότητος Σκύρου 1034-1940» από τον τότε πρόεδρο της κοινότητας και μετέπειτα υπουργό και αντιπρόεδρο της Βουλής, Μιχάλη Στεφανίδη, έχει αναγνωρίσει όλα τα δάση της Σκύρου ως δημοτικά.

Εκείνο, δυστυχώς, που επιβεβαιώνεται για μια ακόμη φορά μ’ αυτές τις διαδικασίες είναι ότι η δημόσια γη βρίσκεται στο έλεος των καταπατητών και τα εγκλήματα που γίνονται σε βάρος της είναι διαρκή και χωρίς τιμωρία. Είναι καιρός λοιπόν να επανεξεταστεί η κατάσταση διαχείρισης της δημόσιας περιουσίας, με σκοπό την ουσιαστική προστασία της και όχι την εκποίηση, πριν οι άρπαγες την καταβροχθίσουν στο σύνολό της.

*Μέλος ΠΓ ΣΥΝ, πρώην βουλευτής Εύβοιας.



Διαβάστε περισσότερα...

Πείτε την αλήθεια και αφήστε τα επικοινωνιακά

Η κυβέρνηση φαίνεται ότι έχει φτάσει μπροστά σε ένα αδιέξοδο.
Μπροστά της είναι η Σκύλλα (των spreads των αγορών) και πίσω της η Χάρυβδη (ο ευρωπαϊκός μεν, αλλά με ολίγον Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, «μηχανισμός στήριξης»). Και δεν ξέρει, τουλάχιστον ακόμα, με ποιον να πάει και ποιον ν' αφήσει. Εδώ που τα λέμε, δεν υπάρχει εύκολη επιλογή, διότι κάθε μια έχει υπέρ και, κυρίως, κατά και θέλει καλό ζύγισμα.

Ομως, γι' αυτό υπάρχουν οι κυβερνήσεις, οι υπουργοί και οι πρωθυπουργοί. Για να παίρνουν τις αποφάσεις ψυχρά και αποφασιστικά, με γνώμονα το συμφέρον της χώρας και των πολιτών της. Και να μην τα ανακατεύουν αυτά με το πολιτικό κόστος, πράγμα που αναπόφευκτα τους αναγκάζει να μπαίνουν στο επικοινωνιακό παιχνίδι, δηλαδή την προπαγάνδα. Αυτό το παιχνίδι αργά ή γρήγορα φέρνει αδιέξοδα, όπως περίτρανα αποδείχτηκε και στην περίπτωση του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή και ορισμένων επιτελών του, οι οποίοι είχαν πιστέψει ότι με την προπαγάνδα μπορούν να πετύχουν τα πάντα.Αν η σημερινή κυβέρνηση θέλει να τους μιμηθεί, με γεια της με χαρά της...

Μήπως, όμως, αυτός ο ισχυρισμός μας είναι λίγο υπερβολικός και βαρύς για μια κυβέρνηση μόλις έξι μηνών; Ας δούμε εν συντομία τα γεγονότα:

* Οταν τα περίφημα spreads είχαν πάρει την ανηφόρα (την πρώτη φορά) και η Ευρωπαϊκή Ενωση φαινόταν εντελώς απρόθυμη να κάνει κάτι πρακτικό για να βοηθήσει την Ελλάδα, οι Ελληνες αξιωματούχοι άρχισαν να φλερτάρουν με την (απ' ευθείας) προσφυγή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Μάλιστα, ο ίδιος ο πρωθυπουργός, κατά την περιοδεία του σε Λουξεμβούργο, Βερολίνο, Παρίσι και Ουάσιγκτον, είπε ουκ ολίγες φορές ότι η προσφυγή στο ΔΝΤ «είναι μια δυνατότητα», την οποία η Ελλάδα δεν μπορεί να απεμπολήσει. Το ίδιο επανέλαβε και ο υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου, ο οποίος, μάλιστα, είχε επισκεφθεί τους τεχνοκράτες του Ταμείου, σε έναν προφανή συμβολισμό. Στις 16 Μαρτίου ο κ. Παπανδρέου επέλεξε να επισκεφθεί την Ουγγαρία, χώρα που έχει προσφύγει στο ΔΝΤ, απ' όπου επανέλαβε την ίδια δήλωση. Προφανής, προφανέστατος ο συμβολισμός. Η δε υπουργός Οικονομίας Λούκα Κατσέλη, ακόμη πιο θερμή υποστηρίκτρια της λύσης αυτής, είχε κάνει και την πρόβλεψη ότι οι πιθανότητες να πάει η Ελλάδα στο ΔΝΤ είναι 70%!

* Ολα αυτά, μάλιστα, συνοδεύονταν με τη «διαβεβαίωση» (την είχε επαναλάβει τουλάχιστον σε τρεις συνεντεύξεις του ο πρωθυπουργός) ότι το ΔΝΤ, σε περίπτωση προσφυγής, δεν επρόκειτο να ζητήσει νέα μέτρα, αρκούν αυτά που έχουν ληφθεί.

* Ετσι όπως λέγονταν όλα αυτά, είχαν προκαλέσει σύγχυση. Τα εννοούσε η κυβέρνηση ή απλώς χρησιμοποιούσε το ΔΝΤ ως μια μορφή πίεσης προς τους Ευρωπαίους εταίρους της, προκειμένου να πάρουν, επιτέλους, μια συγκεκριμένη απόφαση;

* Και αυτή ήρθε. Στις 25 Μαρτίου, στη σύνοδο κορυφής των Βρυξελλών, αποφασίστηκε ο περίφημος «μηχανισμός στήριξης», αλλά με την ουσιαστική εμπλοκή του ΔΝΤ. Η κυβέρνηση έπαιξε(;) με την μπλόφα(;) της, η Μέρκελ το πήρε στα σοβαρά και να το το ΔΝΤ στην πόρτα της ευρωζώνης και της Ελλάδας.

* Εστω κι έτσι, όμως, η απόφαση αυτή ήταν μια κάποια λύση. Με την έννοια ότι, αν η χώρα έφτανε στο «σημείο μηδέν» (δεν έβρισκε δάνεια ή τα επιτόκια ήταν ασήκωτα), θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τον «μηχανισμό».

* Ομως, τώρα που τα περίφημα spreads ξαναπήραν την ανηφόρα και η εύλογη απάντηση της Ελλάδας θα ήταν η άμεση προσφυγή στον «μηχανισμό», στην κυβέρνηση έχουν πέσει σε βαθιά περισυλλογή. «Προτιμούμε να δανειζόμαστε από τις αγορές», λένε. Και οι πρόσφατες δηλώσεις τους ότι «δεν θα ξαναδανειστούμε με ληστρικά επιτόκια»; Προφανώς δεν τις ξέχασαν, αλλά τώρα συνειδητοποιούν ότι όσα μέχρι τώρα πίστευαν για το ΔΝΤ ήταν εκτός πραγματικότητος. Η απειλή είναι παρούσα και είναι μεγάλη: πολιτική, οικονομική και κοινωνική.

Ας πάρουν την όποια απόφαση με περίσκεψη και αποφασιστικότητα, ας πουν όλη την αλήθεια και ας αφήσουν στην άκρη τα πολλά λόγια και τους επικοινωνιακούς χειρισμούς. Δεν σώζουν.

Πρόσθετη ευθύνη

Επειδή η χώρα θα ζήσει και μετά την προσφυγή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (φαίνεται αναπόφευκτη), η κυβέρνηση πρέπει να αναλάβει μια πρόσθετη ευθύνη. Να ανακοινώσει καθαρά και χωρίς φιοριτούρες τι θα σημάνει αυτή η προσφυγή. Ποια πρόσθετα μέτρα θα απαιτηθούν και ποιους θα πλήξουν. Και για να κάνει ο καθένας το κουμάντο του, αλλά και για να υπάρξει μέριμνα, εγκαίρως (τα όποια πρόσθετα μέτρα μάλλον θα ληφθούν από του χρόνου), να εκπονηθούν προγράμματα αντιστάθμισης των αρνητικών συνεπειών. Η περίοδος των πολλών λόγων και των επικοινωνιακών τεχνασμάτων έχει παρέλθει. Δεν τα πιστεύει κανείς. Ας φροντίσουν να απαλύνουν, όσο γίνεται, τα δεινά που έρχονται.
karelias@enet.gr



Διαβάστε περισσότερα...

Υποκλίσεις στις αγορές

Με μπόλικες δόσεις τρομολαγνείας, η κυβέρνηση -συνεπικουρούμενη από μέσα ενημέρωσης- προσπαθεί ν' αποπροσανατολίσει από τις επιπτώσεις που θα έχουν οι πολίτες όταν βρεθούν στην αγκαλιά του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, προς την οποία οδεύουμε ολοταχώς.
Η αλήθεια είναι πως κάνει ό,τι μπορεί για να αποφύγει αυτή την αγκαλιά, ωστόσο η προσπάθεια αυτή, αν κρίνουμε από τη συμπεριφορά των περίφημων αγορών, μάλλον κρίνεται ανεπιτυχής. Η κατά πώς φαίνεται μικρή ακόμα παράταση ενεργοποίησης του μηχανισμού δανεισμού από την πλευρά της κυβέρνησης έχει νόημα περισσότερο επικοινωνιακού χαρακτήρα, παρά ουσιαστικού. Δεν θέλει ο πρωθυπουργός και η παράταξή του να καταγραφούν στη νεότερη πολιτική ιστορία ως οι υπεύθυνοι

παραπομπής της χώρας στα νύχια του οργανισμού που ακολουθεί τις πιο ακραίες μονεταριστικές πολιτικές, προκειμένου να δανείσει μια χώρα. Εστω και αν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για μια τέτοια παραπομπή στο ΔΝΤ το έχει η προηγούμενη κυβέρνηση, ο «κουρασμένος» πρωθυπουργός της, ο οποίος ευφυώς φρόντισε να φύγει σχετικά νωρίς για να μη φύγει αργότερα από τη χώρα με ψευδώνυμο, όπως ο θείος του πριν από κάποια χρόνια, τον οποίο κάποιοι επιμένουν ν' αποκαλούν εθνάρχη! Παρ' ότι βρισκόμαστε στον προθάλαμο του ΔΝΤ, η κυβέρνηση κάνει υποκλίσεις στις αγορές. Τους προσφέρει κόπους και θυσίες εκατομμυρίων ασφαλισμένων, τους οποίους ωθεί με το Ασφαλιστικό να δουλεύουν τουλάχιστον 40 χρόνια. Προωθεί απελευθέρωση των απολύσεων, μεγαλύτερη αύξηση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, κλείσιμο ΔΕΚΟ, απολύσεις από το Δημόσιο κ.ο.κ. Ωστόσο, μάλλον δεν θ' αποφύγει το μοιραίο. Για όλους μας...
Του ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗ


-
Διαβάστε περισσότερα...

Η Υγεία είναι δικαίωμα, όχι εμπόρευμα

Στο πλαίσιο του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (European Leſt) η Esquerra Unida i Alternativa της Καταλωνίας διοργάνωσε στη Βαρκελώνη στο τέλος του Φλεβάρη 2010 συνάντηση εργασίας με θέμα «Υγεία και οι κοινωνικές της παράμετροι στην Ευρώπη». Στη συνάντηση πήραν μέρος αντιπρόσωποι από την Ισπανία (Ενωμένη Αριστερά), από τη Γαλλία (Κ.Κ. Γαλλίας PCF), τη Γερμανία (Die Linke), την Ελλάδα (ΣΥΝ), την Ιταλία (Rifondazione), τη Μολδαβία (K.K. Δημοκρατίας Μολδαβίας - PCRM ), την Πορτογαλία (Bloco), την Τουρκία (ODP), τη Φινλανδία (Ενωμένη Αριστερά και Κ.Κ. Φινλανδίας - SKP), καθώς και βουλευτές, εκπρόσωποι της τοπικής αυτοδιοίκησης και εκπρόσωποι φορέων και οργανώσεων από την Καταλωνία και την ευρύτερη Ισπανία.

Τον Συνασπισμό εκπροσώπησε ο υπεύθυνος του τμήματος Υγείας Δημήτρης Αδαμόπουλος.

Τα συμπεράσματα και οι αποφάσεις αυτής της ημερίδας συνθέτουν την παρακάτω Διακήρυξη.

Διακήρυξη της Βαρκελώνης για την υγεία

1. Η υγεία, όπως ορίζεται και από τον ΠΟΥ, είναι δικαίωμα και όχι εμπόρευμα.
Όταν συγκρούονται συμφέροντα ή ερμηνείες του δίπολου «υγεία δικαίωμα-υγεία εμπόρευμα», η άσκηση του δικαιώματος στην υγεία είναι αυτή που πρέπει να υπερισχύει σε κάθε περίπτωση.

2. Θεωρούμε την υγεία: Δικαίωμα, αξία, θεμελιακό αναφαίρετο κοινωνικό στόχο, ο οποίος συμβάλλει στην προστασία και εγγυάται τη φροντίδα για όλους τους ανθρώπους. Όλα τα παραπάνω αποτελούν θεμελιακή υποχρέωση των κυβερνήσεων στο πλαίσιο της Ε.Ε. που θέλουμε να οικοδομήσουμε.

3. Διαπιστώνουμε την αντικειμενική απουσία συστημάτων πληροφόρησης καθώς και αξιολόγησης της υγείας σε επίπεδο Ευρώπης. Δεν διαθέτουμε ένα πραγματικό εργαλείο διάγνωσης και δράσης σε ευρωπαϊκή κλίμακα, ειδικότερα αν σκεφτούμε την πολυπλοκότητα που προστίθεται από την ετερογένεια των εθνών - κρατών. Αποτελεί πρωταρχική αναγκαιότητα ο εφοδιασμός όλων των χωρών με ένα ευρωπαϊκό σύστημα / Παρατηρητήριο Υγείας που θα εξασφαλίζει αξιοπιστία. Ένα σύστημα που θα παρακολουθεί την υγεία, τις κοινωνικές της παραμέτρους και τις ανισότητες στον τομέα αυτόν, ένα σύστημα ικανό να μετρά αυτά που πραγματικά θέλει να απεικονίσει και θα διευκολύνει την πληροφόρηση υψηλού επιπέδου με δημόσιο και δημοκρατικό έλεγχο. Ως ένα λειτουργικό παράδειγμα αυτού του τύπου θα μπορούσε να μελετηθεί και αξιολογηθεί το ντοκουμέντο «Impact in Health» (Επιπτώσεις στην υγεία) για όλες τις δράσεις και τις πολιτικές που αναπτύσσονται στα όρια της Ευρώπης το οποίο να συνοδεύει κάθε ευρωπαϊκή πρόταση, οδηγία και νομοθετική ρύθμιση.

4. Διεκδικούμε την εγγύηση της προστασίας της υγείας και την καθολική πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας σε όλες τις περιφέρειες της Ε.Ε. με σκοπό να παρέχεται ποιοτική βοήθεια σε όποιον την έχει ανάγκη. Αυτό μπορεί να το εγγυηθεί και να το πραγματοποιήσει μόνο το εθνικό και Δημόσιο Σύστημα Υγείας σε κάθε χώρα που πρέπει να είναι καθολικό και ποιοτικό. Στην παρούσα φάση, ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δοθεί σε νεο-εμφανιζόμενα νοσήματα, καθώς και σε σπάνιες παθήσεις ή παθήσεις που η γνώση γι αυτές και η θεραπεία είναι ανεπαρκής. Στις περιπτώσεις αυτές η στήριξη της πληροφόρησης και της έρευνας θα πρέπει να γίνεται μέσα από δημόσιους φορείς.

5. Η χρηματοδότηση θα πρέπει απαραίτητα να προέρχεται από τις πηγές του προϋπολογισμού κάθε χώρας και της Ε.Ε. Αρνούμαστε να δεχτούμε ότι ο δημόσιος τομέας υγείας είναι μη βιώσιμος. Το Δημόσιο Σύστημα Υγείας οφείλει να διεκδικήσει, στο όνομα του δικαιώματος στην υγεία όλων των πολιτών, χρηματοδότηση από το φοροαπαλλαγμένο ή ανεπαρκώς φορολογούμενο μεγάλο κεφάλαιο, στο πλαίσιο της οικονομικής πολιτικής που εφαρμόζεται και αποτελεί πρωταγωνιστή και κινητήρια δύναμη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.

6. Απορρίπτουμε κατηγορηματικά κάθε μορφή εμπορευματοποίησης του συστήματος υγείας μέσα από δια-
δικασίες εξάρτησης, είτε με τη μορφή συμμετοχής των πολιτών στην οικονομική επιβάρυνση είτε με τη μορφή συμπληρωματικής ιδιωτικής ασφάλισης υγείας.

7. Η υγεία ορίζεται σαν κατάσταση ευεξίας και αρμονικής ισορροπίας κάθε ατόμου με το κοινωνικό και φυσικό του περιβάλλον. Έτσι, κάνουμε λόγο για την αναγκαιότητα παρέμβασης σε κάθε παράμετρο που την καθορίζει, χωρίς να ξεχνάμε ότι οι κοινωνικές παράμετροι είναι τελικά αιτία και αποτέλεσμα του επιπέδου υγείας μιας κοινωνίας. Η εργασία, το φύλο, η καταγωγή, το φυσικό περιβάλλον, ο πολιτισμός, η κοινωνική προστασία, το κοινωνικό-οικονομικό επίπεδο, η αστυφιλία, η κατοικία είναι οι πραγματικοί παράγοντες που καθορίζουν τη δημόσια υγεία. Συνεπώς είναι αδήριτη ανάγκη να θεωρήσουμε την υγεία ζήτημα διατομεακής και συμμετοχικής προσέγγισης. Με την έννοια αυτή, είναι ιδιαίτερα σημαντική η στόχευση του ΠΟΥ για «εξάλειψη των ανισοτήτων στην υγεία μέσα σε μια γενιά». Θεωρούμε τις ανισότητες στην υγεία σαν αντιπροσωπευτικό δείκτη της κοινωνικής ανισότητας, μια κατάσταση που μπορούμε και πρέπει να υπερβούμε.

8. Για την επιτυχία των στόχων, η κοινωνική συμμετοχή είναι θεμελιακής σημασίας. Μιλάμε για έναν νέο και ενεργητικό τύπο συμμετοχής, με θεσμική ενδυνάμωση, με ανάληψη υπευθυνότητας, με δημοκρατικό σεβασμό στη διαφορετικότητα, με διαφάνεια, με συνέχεια και αφιέρωση στη συλλογικότητα. Οι πολίτες είναι ο κύριος παράγοντας πάνω στην υγεία και στις συνιστώσες που την καθορίζουν, αλλά ακόμα περισσότερο είναι ο παράγοντας που θα προσδώσει την ταυτότητα της κοινωνικής Ευρώπης που θέλουμε να οικοδομήσουμε.
avgi.gr



Διαβάστε περισσότερα...

Η κρίση, η ενέργεια... και η αναζήτηση διεξόδων

Το ερώτημα που μπαίνει είναι αν υπάρχει μια άλλη πολιτική βιομηχανικής ανάπτυξης, δηλαδή ενεργειακή, αγροτική, μεταφορών, υποδομών κ.λπ. και, τέλος, πολιτισμική, που μπορεί να μας βοηθήσει να βγούμε από την κρίση. Και η απάντηση είναι ότι πρόκειται για εκείνη την πολιτική που εδώ και δεκαετίες προτείνει το προοδευτικό ευρωπαϊκό οικολογικό κίνημα.

Η σημερινή κρίση προκαλεί ανακατατάξεις, και μάλιστα σημαντικές, στις οικονομικές, πολιτικές και παραγωγικές σχέσεις. Όμως η δική μας κρίση, που έχει τους δικούς της λόγους, φέρνει στην επιφάνεια την παθογένεια και τα σημεία κρίσης του δημοκρατικού συστήματος που διαμορφώθηκε μετά το 1974. Η πολιτική δεν αποσπάται από την κοινωνία, είναι κολλημένη επάνω της. Εάν η κοινωνία των πολιτών είναι «ο χώρος των ειδικών συμφερόντων και των συντεχνιακών εγωισμών», η μέχρι σήμερα πολιτική όχι μόνον δεν την αντιπροσωπεύει λίγο, μάλλον της μοιάζει πάρα πολύ. Αυτή η πολιτική είναι ένα κομμάτι αυτής της κοινωνίας. Από εδώ προκύπτει η κρίση του «πολιτικώς πράττειν», πραγματικό και χαρακτηριστικό γεγονός του καιρού μας. Και για έναν παραπάνω λόγο, επειδή βρίσκεται σε κρίση το ενεργοβόρο και περιβαλλοντοκτόνο πρότυπο ανάπτυξης που υπήρξε πρόσφορο έδαφος για τον συντεχνιακό συμβιβασμό που ιστορικά διαμορφώθηκε στη χώρα τα τελευταία πενήντα χρόνια.

Η περιβαλλοντική κρίση της χώρας μας -που είναι η άλλη πλευρά της κρίσης- σημαδεύει, αρνητικά, το μοντέλο ανάπτυξης που δομήθηκε στη χώρα μας. Και βασικοί τομείς που υπογραμμίζουν την οικονομική και παραγωγική δραστηριότητα είναι εκείνοι της διαχείρισης του χώρου (συνολικά) και της ενέργειας, κάτω από τις διάφορες μορφές και χρήσεις τους. Δύο τομείς αλληλένδετοι, μια και η αντιπεριβαλλοντική διαχείριση του χώρου επαυξάνει τη σπατάλη ενέργειας, όπως και το αντίθετο.

Πρόκειται για ένα μοντέλο που στηρίζεται σε μια κεντρική ιδέα και πρόταση που υπόσχεται ανάπτυξη χωρίς όρια, κανόνες και ποιότητα και με τον εργαζόμενο «αναλώσιμο» στοιχείο. Και γι' αυτόν τον λόγο ακριβώς βάζει στην άκρη κάθε υπόθεση προγραμματισμού των φυσικών πόρων και του ρόλου των εργαζομένων, που αποσκοπεί στη βιωσιμότητα. Γύρω από αυτό το μοντέλο ανάπτυξης, που ήταν σαν πυλώνας του λούνα-παρκ, στριφογύριζαν κάθε είδος πολιτικής, φορολογικής και συντεχνιακής συναλλαγής. Πρόκειται για μια ιδέα ανάπτυξης που απευθύνεται στην ατομικότητα του καθενός και που συναντά κοινωνική συναίνεση. Η αμφισβήτηση αυτού του μοντέλου ανάπτυξης πρέπει να συνοδευτεί από μια πρόταση ισχυρή, απλή, κατανοητή και εναλλακτική απέναντι στη μέχρι τώρα. Πρόκειται για ένα θέμα που αφορά και την αριστερά και αποτελεί αντικείμενο βασανιστικής διελκυστίνδας. Βεβαίως, πρέπει να έχουμε μια ιδέα για την ανάπτυξη που δεν μπορεί να περιορίζεται στην κοινωνική ισότητα, στην ειρήνη ή στα δικαιώματα κ.λπ. Που δεν θα προβάλλεται σε ένα νομοτελειακό και φωτεινό μέλλον ή θα κινείται στα διάκενα του νεοφιλελευθερισμού, απαλύνοντας τις επιπτώσεις του και μη θίγοντας το βασικό του πνεύμα. Πρόκειται για την πρόταση που φαίνεται ταμπού: της μεταρρύθμισης της ανάπτυξης.

Και το ερώτημα που μπαίνει είναι αν υπάρχει μια άλλη πολιτική βιομηχανικής ανάπτυξης, δηλαδή ενεργειακή, αγροτική, μεταφορών, υποδομών κ.λπ. και, τέλος, πολιτισμική, που μπορεί να μας βοηθήσει να βγούμε από την κρίση. Και η απάντηση είναι ότι πρόκειται για εκείνη την πολιτική που εδώ και δεκαετίες προτείνει το προοδευτικό ευρωπαϊκό οικολογικό κίνημα. Πρόκειται για λύσεις, καινοτομίες και εκσυγχρονισμούς που έχουν δοκιμασθεί με περιορισμένη χρηματοδότηση από τις κυβερνήσεις και με ελάχιστες τυμπανοκρουσίες από τα ΜΜΕ. Οι λύσεις έχουν όνομα και επώνυμο και λέγονται: ορθολογική χρήση και εξοικονόμηση ενέργειας -μέτρα που μπορεί να εφαρμοστούν σε μεγάλη κλίμακα και να μειώσουν μέχρι και κατά το ήμισυ την κατανάλωση, χωρίς να μειωθεί η αποτελεσματικότητα-, ΑΠΕ, βιοκλιματική δόμηση, βιώσιμες μεταφορές, βιολογική γεωργία, αξιοποίηση των γηγενών καλλιεργειών, προστασία της βιολογικής διαφορετικότητας, τακτοποίηση της υδρογεωλογικής κατάστασης των εδαφών κ.λπ.

Είναι όμως φανερό ότι θα υπάρξουν αντιστάσεις και τροχοπεδήσεις που σχετίζονται με συνήθειες και τρόπους ζωής που έχει ο καθένας από εμάς, είτε ως εργαζόμενοι είτε ως καταναλωτές και ότι ο δεύτερος ρόλος συνήθως υπερισχύει του πρώτου. Αλλά αυτές οι αντιστάσεις μπορεί να συναντηθούν και στις επιχειρήσεις και στη δημόσια διοίκηση και ενίοτε και στις πολιτισμικές δομές της χώρας. Που πολλές φορές δημιουργούν ή ωθούν σε ένα πνεύμα ανευθυνότητας, λες και το πρόβλημα δεν υπάρχει. Tο γεγονός είναι ότι μια οικολογική αναδιάρθρωση του παραγωγικού συστήματος, των μορφών και των συνηθειών μας ζωής δεν μπορεί να διακυβερνηθεί συγκεντρωτικά και από επάνω, όπως συμβαίνει με αποφάσεις για ένα μεγάλο έργο υποδομής κ.λπ. Και αυτό γιατί η επίτευξη των τριών 20% -εξοικονόμηση ενέργειας, Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ) και μείωση των εκπομπών του διοξειδίου του άνθρακα (CO2 )- έως το 2020, που πρόκειται όχι μόνο για μια μεγάλη αναπτυξιακή και τεχνολογική αλλαγή, απαιτεί αλλαγές όχι μόνο στην οργάνωση της πολιτικής, αλλά και στη θεσμική οργάνωση και λειτουργία του κράτους.



Γιατί:

Η εξοικονόμηση ενέργειας και η βιοκληματική απαιτούν διαφορετικές και λεπτομερείς παρεμβάσεις ανάλογα με το κάθε κτήριο, την κάθε τεχνολογική εγκατάσταση μετασχηματισμού ή μεταφοράς της ενέργειας.

Οι ΑΠΕ εξαρτώνται από πηγές που είναι διάχυτες στον χώρο, διαφοροποιημένες ανάλογα με το δυναμικό που υπάρχει και τη διαθεσιμότητα των οικονομικών πόρων. Η δε απορρόφησή τους από το ηλεκτρικό σύστημα μεταφοράς απαιτεί τεράστιο τεχνολογικό εκσυγχρονισμό του ίδιου και μεγάλες επενδύσεις.

Οι μετακινήσεις που κινούνται στη λογική της βιωσιμότητας απαιτούν δημόσιες μαζικές μεταφορές που θα προσαρμόζονται στα τοπικά χαρακτηριστικά και στις ανάγκες του πληθυσμού της περιοχής. Η βιώσιμη γεωργία και κτηνοτροφία απαιτούν πλήρη αναδιάρθρωση των καλλιεργειών, των συστημάτων τροφοδοσίας και διανομής κ.λπ. κ.λπ.

Και για να καταλήξουμε, η green economy ή οικολογική αναδιάρθρωση του παραγωγικού συστήματος και των κοινωνικών συμπεριφορών -στο πλαίσιο της οποίας βασικός είναι ο ρόλος του ενεργειακού συστήματος στις διάφορές μορφές του- που μπορεί να μας σώσει από την οικολογική καταστροφή και να συμβάλει στη δημιουργία διεξόδων από την οικονομική κρίση δεν μπορεί να διακυβερνηθεί από το κέντρο. Φυσικά και η κεντρική κυβέρνηση πρέπει να την υποστηρίξει με προγράμματα χρηματοδοτήσεων και κώδικες, αλλά πρέπει να διαμορφωθεί, να διατυπωθεί και να προγραμματισθεί, περιοχή με περιοχή, πόλη με πόλη (ενεργειακά παραγωγικά διαμερίσματα) κ.λπ. Που πρέπει να συνοδεύεται με προσπάθεια της πολιτικής να συμπαρασύρει όλα τα ενδιαφερόμενα υποκείμενα: οργανισμούς της τοπικής αυτοδιοίκησης στις διάφορες βαθμίδες, παραγωγικές επιχειρήσεις αποφασισμένες να γυρίσουν σελίδα, συνδικάτα και άλλες κοινωνικές οργανώσεις και επιτροπές πολιτών.

Η μεταρρύθμιση της ανάπτυξης σε οικολογική κατεύθυνση σημαίνει να επιλέγεται πάντα και με διαφάνεια η οικολογική και η κοινωνική ποιότητα ως παράμετρος μέτρησης κάθε παρέμβασης. Ένας παράγοντας που θα συμβάλει σημαντικά να εκτιμηθεί η ποιότητα της ζωής των πολιτών, το μέγεθος της αναδιάρθρωσης των εξουσιών και των δυνατοτήτων. Ο βασικός, όμως, δρόμος για να επιτευχθεί μια στροφή αυτής της μορφής τόσο σε τοπικό όσο και σε εθνικό επίπεδο και ίσως ο μοναδικός δρόμος για εξισορρόπηση στη χρήση των πόρων είναι εκείνος της ενίσχυσης της τοπικής πρωτοβουλίας.

Για γίνει αυτό, πέρα από τον καθορισμό των προγραμμάτων, των στόχων, των χρηματοδοτήσεων των κοινωνικών υποκειμένων που εμπλέκονται ή πρέπει να εμπλακούν, είναι να γίνει κατανοητό σε όλους: ότι η οικολογική αναδιάρθρωση δεν είναι μόνο ένα κόστος -όπως κινδυνεύει να γίνει αντιληπτή, αν περιορίζεται μόνο σε περιορισμούς, χωρίς τις αναγκαίες υποδομές, μέσα και τεχνολογικές καινοτομίες-, αλλά μια μεγάλη ευκαιρία για τεχνολογικό εκσυγχρονισμό, καινοτομία, ποιότητα ζωής και απασχόληση και αναζωογόνηση της πολιτικής. Δεν πρόκειται για μια αλλαγή τεχνικής, αλλά για μια καινούργια κουλτούρα και πρακτική της πολιτικής. Η ίδια εμπλουτίζεται με νέες σημασίες, γίνεται πιο ανθρωπιστική, με μια ζωτική σχέση με την πραγματικότητα που εκφράζει απελευθέρωση και απαιτεί τη στράτευση για την πραγμάτωση διεκδικήσεων, αγώνων στο όνομα του κοινού συμφέροντος, που σχετίζεται με το μέλλον του ανθρώπινου γένους.
ΤΟΥ ΣΤΑΘΗ ΛΟΥΚΑ



Διαβάστε περισσότερα...

Η τρομοκρατία του θεάματος και το θέαμα της τρομοκρατίας

Δεν μπορεί να εξηγηθεί μόνο με την AGB η ηδονική λαιμαργία με την οποία δημοσιογράφοι γνωστοί στο πανελλήνιο, καθώς και δημοσιογράφοι που πασχίζουν να γίνουν γνωστοί στο πανελλήνιο, έχουν πέσει πάνω στο τηλεοπτικό θήραμα της τρομοκρατίας. Υπάρχει, φαίνεται, κάποια περίεργη έλξη ανάμεσα στα καλά παιδιά της ενημέρωσης και τα κακά παιδιά του καλάσνικοφ, που απαιτεί μελέτη από ειδικούς στα μυστικά της ανθρώπινης ψυχής και του ανθρώπινου μυαλού - αλλιώς δεν εξηγείται.

Δεν εξηγείται πώς και δεν έχουν τουλάχιστον ερωτηματικά αυτά τα χρυσά παιδιά και ολόχρυσα κορίτσια της τηλεοπτικής δημοσιογραφίας. Πώς και γιατί καταπίνουν τα οιστρογόνα που τους πασάρει η κωλοπετσωμένη Κατεχάκη, που τους χρησιμοποιεί -το έχει ξανακάνει…- για να διαδώσει αυτό που θέλει, να τρομάξει αυτούς που θέλει, να στείλει το μήνυμα που θέλει σε όποιους θέλει, να κάνει τη δουλειά που θέλει και ξέρει να κάνει, τέλος πάντων.

Έκαναν σκοποβολή μέρα μεσημέρι στον Υμηττό, αλλά δεν πιάστηκαν! Τους παρακολουθούσαν, αλλά τους έχασαν! Είναι αλεπούδες της παρανομίας, αλλά φύλαγαν χειρόγραφη προκήρυξη που τους καίει! Αρχηγός τους ήταν καταδικασμένος βομβιστής, ο οποίος βρισκόταν υπό διαρκή αστυνομική παρακολούθηση! Η γιάφκα με τα όπλα, που περιγράφονται λεπτομερώς, είναι στο τρίγωνο τάδε. Και το πιο φοβερό: ήταν τόσο επικίνδυνοι, που ήξεραν τους αριθμούς των αυτοκινήτων που τους παρακολουθούσαν, - κατάγγειλαν μάλιστα την παρακολούθηση στις εφημερίδες. Σώωωωπα!

Η κοινή πηγή, όχι μόνο των πληροφοριών, αλλά και του σχολιασμού τους, είναι προφανέστατη. Κι ας πούμε ότι καλά κάνουν και τη δέχονται ως πηγή - μήπως έχουν κι άλλες; Το ερωτηματικό, η αμφισβήτηση, η επιφύλαξη, η διασταύρωση, η κοινή λογική, δεν υπάρχουν στα δημοσιογραφικά τους υψίπεδα; Υπάρχουν μόνο ρίγη συγκίνησης για την καλή δουλειά της ΕΥΠ, φρίκης για την εγκληματική δουλειά των συλληφθέντων και αγανάκτησης γιατί κάποιος γελούσε, τη στιγμή της δολοφονίας του μικρού Χαμί, όπως λέει ο δημοσιογράφος, που του είπε η Ασφάλεια, που παρακολουθούσε τα κινητά;

Εκλεκτικές συμπάθειες για τους τρομοκράτες, θα πουν οι αυτουργοί αυτού του θεάματος. Γιατί δεν τους περνάει από το μυαλό ότι με τις αντιτρομοκρατικές τους εξάψεις διαφημίζουν τελικά το έγκλημα που καταγγέλλουν. Και συμπιέζουν μέχρι απελπισίας τη λογική μας, ανάμεσα στο θέαμα της τρομοκρατίας και στην τρομοκρατία του θεάματος.
avgi.gr



Διαβάστε περισσότερα...

Το αίμα μας δεν θα χυθεί για τα σκουπίδια σας

Καθόλου δεν με ενδιαφέρει αν θα υπάρξει ή όχι πειστική "ανάληψη ευθύνης" για τις "παράπλευρες απώλειες" στα Πατήσια, όπου ένας 15χρονος Αφγανός δολοφονήθηκε, η μικρότερη αδελφή του βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο να τυφλωθεί, η μητέρα τους τραυματίστηκε και συνολικά μία οικογένεια διαλύθηκε, αναζητώντας μετά το ξερίζωμα από τη χώρα της τη δική της Ιθάκη στην "ασφαλή" και "φιλόξενη" Δύση!
Από παρόμοιες τραγωδίες, κανείς ποτέ δεν επιστρέφει "ο ίδιος" την επόμενη ημέρα και τα βήματα στην καθημερινότητα πλέον είναι τόσο βαριά όσο η "αγκαλιά" του θανάτου στο παιδί σου και το αδέρφι σου!

Δεν με ενδιαφέρει που από τα πολλά πτώματα που σαπίζουν στον χώρο της βιαιολαγνείας και του μηδενισμού θα υπογράψει κάτω από το φονικό, ούτε θα κρατήσω "στάση αναμονής" (δεν το έκανα ποτέ αυτό το λάθος, δεν θα το κάνω πολύ περισσότερο τώρα), που απλώνει παντού σιωπή και συνενοχή, για να τοποθετηθώ με όλη μου την απέχθεια και το μίσος για τα ανεύθυνα σκουπίδια του δυναμίτη από τον κάδο - φέρετρο της όποιας φασίζουσας "πρωτοπορίας"! Γιατί είναι γνωστό πως η επιλεκτική στάση στην κτηνώδη απόλυτη βία και στο μακελειό της ανθρώπινης ζωής μόνο αναρχική και αντιεξουσιαστική στάση δεν είναι.

Δεν με ενδιαφέρει ποιος άψυχος, δειλός και ανεγκέφαλος επιμένει μέρες να κρύβεται πίσω από αυτό το έγκλημα, δεν θα με καθορίσει το "χρώμα", η σημαία, οι "απόψεις", τα "κίνητρα", οι "προθέσεις" ή οι δικαιολογίες της "επιχειρησιακής" του βλακείας, αφού κάθε μορφής μιλιταριστικές πρακτικές είναι αντικοινωνικές, φασιστικές και εχθρικές για τον αναρχισμό, για το κίνημα οργάνωσης ενός άλλου κόσμου, που δεν θα έχει διαμελισμένους ανθρώπους από την πείνα, τη φτώχεια, την προσφυγιά, τους πολέμους, τον ρατσισμό, την εκμετάλλευση και την αλληλοεξόντωση!

Δεν περιμένω την "απολογία" ή την "αιτιολογία" της όποιας ένοπλης "κουλτούρας", δεν με αφορούν ως "προϋπόθεση" και "συνθήκη" για να προχωρήσω στην καταδίκη αυτής της κτηνωδίας.

Δεν ενδιαφέρει την οργή μου αν τα θύματα ήταν ή όχι μετανάστες, μπορεί να ήταν ο εργαζόμενος στα σκουπίδια, η καθαρίστρια στις σκάλες, ένας άστεγος, ένας χρήστης ναρκωτικών, ένας από εμάς, ένας από όλους τους άλλους...

Η αλληλεγγύη και η έμπρακτη συμπαράσταση στην οικογένεια Νατζάφι από το Αφγανιστάν είναι η ίδια μας η ιδέα, ο στόχος, η ηθική, τα θεμέλια για την παγκόσμια κοινότητα, όπου το "εγώ" και η αποξένωση θα έχει ανατραπεί από το "εμείς" και τη συλλογικότητα!

Είναι ταυτόχρονα η άρνηση και η αντίστασή μας σε κάθε εξουσία που "παίζει" στις βόμβες, στα όπλα και στις σφαίρες της την ανθρώπινη ύπαρξη, είναι η άρνηση σε κάθε σκουπίδι εξουσιαστή, "σωτήρα", "εκπρόσωπο", "διαμεσολαβητή" που έχει ως μόνη "γλώσσα" τη βαρβαρότητα, την εκδίκηση και τον τρόμο.

ΟΧΙ και ξανά ΟΧΙ στον αυτοσκοπό και στην εξουσία της βίας.

Παναγιώτης Παπαδόπουλος (Κάιν)

μεμονωμένο άτομο από το ελευθεριακό κίνημα



Διαβάστε περισσότερα...

Η πολιτική κρίση είναι όσο παλιά είναι και η πολιτική κοινωνία .

Η πολιτική κρίση είναι όσο παλιά είναι και η πολιτική κοινωνία . Είναι το επιφαινόμενο της γενικής κρίσης. Η αντιπαράθεση, η σύγκρουση και το «πολιτικό αδιέξοδο», στοιχεία πραγματικής ή υφέρπουσας κρίσης είναι φαινόμενα που ενυπάρχουν στο μυοκάρδιο της πολιτικής κοινωνίας. Η κατοχή, η διαχείριση και η διάχυση της εξουσίας ανεξάρτητα από το επίπεδο συμμετοχής των εμπλεκομένων ομάδων συμφερόντων γεννά εξ ορισμού συγκρουσιακά γεγονότα και πρακτικές που πολλές φορές το τρέχον θεσμικό νομοπολιτικό πλαίσιο είναι ανεπαρκές και αδύναμο να αποτρέψει. Η πολιτική κρίση είναι κρίση συστημική και όχι «προσωπική». Τα αδιέξοδα των φορέων άσκησης εξουσίας και των υποστηριγμάτων τους δεν πρέπει να συνδέονται πάντοτε με την ευρύτερη ή μη αμφισβήτηση του πολιτικού συστήματος. Μέσα στο πλήθος των ιστορικών καταγραφών η αλυσίδα των μεγάλων κοινωνικοπολιτικών αμφισβητήσεων έχει μήκος όσο και η ίδια η ζωή των ανθρώπινων κοινωνιών. Η αμφισβήτηση και η κρίση , συνθέτει και ανασυνθέτει, εξοβελίζει αλλά και ιερολογεί το αξιακό σύστημα των κοινωνιών, δημιουργεί και απορροφά ταυτόχρονα τους κραδασμούς της ιστορίας και αφήνει πάντα νικητές και ηττημένους να μετρούν τις πληγές τους μέχρι την επόμενη μεγάλη στιγμή .


Ο τελευταίος κρίκος αυτής της αλυσίδας, μέχρι βέβαια να εμφανιστεί ο επόμενος, είναι η σύγχρονη πολυποίκιλη και πολυεπίπεδη γενική κρίση. Η απόλυτη φτώχεια και η υπανάπτυξη στον τρίτο κόσμο, οι μηδενικοί σχεδόν ρυθμοί ανάπτυξης και η ανέχεια που ανατρέπουν το κοινωνικό και οικονομικό status του πάλαι ποτέ ασφαλούς μέσου Ευρωπαίου, τα πολλαπλά περιφερειακά χτυπήματα και οι ατέλειωτες εσωτερικές κρίσεις στην… ευημερούσα Αμερική αλλά και το επιφαινόμενο αδιέξοδο από την ιδιότυπη αναπτυξιακή φρενίτιδα της κινεζικής και ινδικής οικονομίας προκαλούν φόβο και απύθμενη αγωνία για το άμεσο μέλλον. Η επίκληση της θεωρίας των συμπτώσεων για την ερμηνεία των διευρυμένων τοπικών και διατοπικών κρίσεων δεν πείθει πλέον ούτε αυτούς που την επικαλούνται και εφαρμόζουν. Η περιπτωσιολογική προσέγγιση των γεγονότων φαίνεται περισσότερο ως τέχνασμα και ως προσχηματική αντίδραση παρά ως προσπάθεια για την ανίχνευση των τοπικών και διεθνών αδιεξόδων.

Αυτό που η «θεωρία των κρίσεων» έχει εδώ και διακόσια τουλάχιστον χρόνια τεκμηριώσει , ότι δηλαδή οι κρίσεις είναι εγγενείς αδυναμίες, παράγωγα αλλά και ανατροφοδότες του κοινωνικοοικονομικού συστήματος – άρα γενεσιουργές αιτίες για κάθε νέο κύκλο – φαίνεται ότι σήμερα ναι μεν δεν ανατρέπεται άρδην αλλά και δεν επιτρέπει πολλά περιθώρια για εφησυχασμό όπως στο παρελθόν. Η λογική του ελλόγου άλματος, όπως χαρακτηριστικά έγραφε ο Μαρξ αλλά και οι προμαρξιστές, φαίνεται ότι δεν ερμηνεύει απόλυτα και σε όλο της το εύρος το νέο τύπο κρίσεων. Αυτό δε σημαίνει βέβαια δικαίωση της επιστημολογικής αυθαιρεσίας των νεοϊστορικών παρότι είναι μια «εύκολη λύση» για το επιστημονικό αδιέξοδο (;) των ημερών. Σίγουρα όμως η θεωρία της κυκλικότητας, η εμμονή στην παραδοσιακή εξελικτική θεωρία στην κοινωνική επιστήμη, από μόνη της δεν αρκεί πλέον ως ερμηνευτικό εργαλείο. Από την άλλη η προπαγάνδα, γιατί περί προπαγάνδας πρόκειται, για το τέλος τάχα της ιστορίας είναι στην καλύτερη περίπτωση ένας νέου τύπου τσαρλατανισμός, άσχετα αν , όπως προαναφέρθηκε, η προσκόλληση στη λύση της ιστορικής νομοτέλειας είναι μια βαθιά αντιεπιστημονική και δογματική πλέον προσέγγιση. Σε ένα κόσμο που αλλάζει με ρυθμούς απροσδιόριστης πράγματι ταχύτητας και όπου ο πυρήνας των εξελίξεων δεν είναι εύκολα ανιχνεύσιμος, δεν μπορεί να αναζητήσει κανείς την ουσία των αλλαγών και μετατοπίσεων με τα παραδοσιακά εργαλεία ανάλυσης , με τη χρήση μιας κάποτε δόκιμης αναλυτικής θεωρίας. Η δυσκολία του εγχειρήματος, η πρόκληση από το νέο στοίχημα με την ιστορία, δεν αντιμετωπίζεται όμως και με νεοδογματικές λογικές.

Από την άλλη το τέλος της ιστορίας είναι μόνο προσχηματικός ιδεασμός, μια απατηλή καμπή στην επιστημονική σκέψη. Δεν γνωρίζω ποια είναι τα λίτρα για όσους ανέλαβαν εργολαβικά να ενισχύσουν το «νέο σύστημα» και να μας πείσουν ότι πρόκειται για μια νέα υπερδομή - αποκύημα της παγκοσμιοποίησης. Η απάντηση λοιπόν είναι διττή. Ούτε ο προμαρξιστικός φιλοσοφικός υλισμός πέθανε ούτε η Μαρξιστική θεωρία έκλεισε και πέθανε μαζί με την ιστορία. Όμως ο κλασσικός υλισμός δεν αρκεί. Δεν έχει το βεληνεκές για να μελετήσει τις εξελίξεις και τη νέα παγκόσμια κοινωνική πραγματικότητα. Η παλιά θεωρία των αντιθέσεων, ο κλασσικός διαχωρισμός τους σε κυρίες και κυρίαρχες δεν οδηγεί σχεδόν πουθενά. Σήμερα το κύριο γίνεται κυρίαρχο και το κυρίαρχο κύριο με τρόπους και ρυθμούς που δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για κανονική ταξινόμησή τους . Η πολιτική και κοινωνική εντροπία κρύβει εκπλήξεις και απρόοπτα. Αυτό οφείλει η… πολιτική και επιστημονική αριστερά να το αντιληφθεί. Ζητάμε μια νέα θεωρία, όχι για να αποκοπούμε από τα ιστορικά δαιμόνια του Μαρξισμού, αλλά για να υπερβούμε αυτό που τόσες δεκαετίες λειτουργεί ως ανάχωμα στη σκέψη της αριστεράς, το δεσμό μας δηλαδή με τη μονοδρομική ιστορική νομοτέλεια και τα παράγωγά της. Σε αυτή την ιδεολογική περιδίνηση η λύση της άλλης πλευράς, των νεοϊστορικών της παγκοσμιοποίησης, είναι μια καρικατούρα, μια «μη σύλληψη», ένας τοκετός χωρίς έμβρυο, μια οφθαλμαπάτη για τους αφελείς , μια καθαρή απάτη για τους μυημένους. Το τέλος της ιστορίας είναι «μη ιστορία» , είναι δηλαδή εφεύρημα , είναι σαν να ζητά κανείς την ουσία της διαφορά ανάμεσα στο κενό που περιβάλλει το μηδέν ως περιεχόμενο και το αντίστροφό του. Είναι μια συγκάλυψη για να αποδεχτούμε ήρεμα (;) το νέο laisez faire.

Τελικά θα έλεγα ότι σήμερα η κρίση δεν είναι επιστημονικά διαχειρίσιμο μέγεθος, όχι γιατί περάσαμε απότομα σε μια νέα υπερδομή αλλά επειδή οφείλουμε, πριν επιχειρήσουμε μια νέα ανάλυση, να απαλλαγούμε από τα προπατορικά μας αμαρτήματα, την κλασσική νομοτέλεια και τη θεωρία του αναπόφευκτου. Αυτή την παραίνεση θα βρούμε στον Αλτουσέρ, στον Μπάραντ , στον Μπέλανι και σε άλλους. Το ζήτημα είναι ότι διανοητές αυτού του βεληνεκούς έμειναν είτε στο φιλοσοφικό είτε στον αμιγώς πολιτικό φλοιό του προβλήματος και δεν επεκτάθηκαν λόγω των συνθηκών βέβαια, στον πυρήνα του ( δικαίως βέβαια αφού ότι σήμερα εύκολα ψηλαφούμε ως κρίση ήταν στο παρελθόν ένα πρόπλασμα ).

Στην προσπάθεια για αποδελτίωση των στοιχείων της νέας συστημικής κρίσης δεν πρέπει να δοθεί χώρους στους υπεργολάβους της διανόησης. Αν γίνει αυτό θα επικρατήσουν για άλλη μια φορά οι γνωστοί κληρονόμοι της ιστορίας και της μοίρας μας , όλοι αυτοί δηλαδή που διεκδικούν την πρωτοκαθεδρία και το αλάθητο εξοβελίζοντας κάθε… αιρετικό. Το τραγικό είναι ότι αυτή ακριβώς η λογική προσφέρει έδαφος στην άλλη πλευρά, την πλευρά των νεόκοπων αναλυτών που σκέφτηκαν να τραβήξουν μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην καταγεγραμμένη και στην εν τω γενάσθαι ιστορία μας αγνοώντας τη συνέχεια ως συνισταμένη του ιστορικού γίγνεσθαι ενώ παράλληλα προβάλλουν επίμονα το μαγικό φίλτρο της εσαεί αυτορρύθμισης .
μεταφρασμένο απόσπασμα άρθρου που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «American and European School Administrators»


Διαβάστε περισσότερα...

Δημόσιο Χρέος (Οι μοιραίοι)

Το Δημόσιο Χρέος, στις ΗΠΑ, στην Ευρώπη, στον κόσμο έχει χορηγούς τα τραπεζικά ιδρύματα. «Το κεφάλαιο». Έχει κράτη βουτηγμένα σε ένα «χρωστάω» και σε μια αέναη διαδικασία που όχι μόνο δεν τελειώνει ποτέ, αλλά διαρκώς επεκτείνεται, διογκώνεται, μεγαλώνει.

Όλα ξεκινούν από το ότι το χρήμα δεν το δημιουργούν τα κράτη αλλά το δανείζονται.

Μόνο και μόνο για να υπάρχουν οι Τρισέδες και Γκαργκάνες, οι Μπερνάνκηδες και Γκρηνσπαν αυτού του κόσμου; Όχι δα. Αυτοί δεν είναι παρά η βιτρίνα των πραγματικών ηνίοχων των ζωών μας.

Με σημαία ένα χαρτονόμισμα, με tattoo ένα χαρτονόμισμα, με εικόνισμα ένα χαρτονόμισμα, με σεντόνια ένα χαρτονόμισμα.

Στην Ελλάδα; Τι είναι δημόσιο χρέος στην Ελλάδα; Σε τι συνίσταται; Πόσο οι μεγάλοι λαοφιλείς ηγέτες του παρελθόντος μας και τα νεώτερα puppets συνεισέφεραν σε αυτό το έκτρωμα; Και αν υπάρχει δημόσιο χρέος, εάν υφίσταται αυτό το «οικονομικό μέγεθος», που η επιστήμη της σκόπιμης ασάφειας, το θεωρεί «αναγκαίο κακό», τι να νοιάζει έναν απλό άνθρωπο, έναν ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ άλλο εκτός από τους Γκαργκανομπερνάνκηδες με Τρισέ κι ολίγη Αράπογλου, αν υπάρχει δημόσιο χρέος, αφου «πάντα υπήρχε»;


Το Ελληνικό Δημόσιο Χρέος, θαρρείς πως υπήρχε από πάντα λοιπόν. Έτσι είναι;.

Πως γεννήθηκε; με παρθενογέννεση; Από 3 μάγους που έδειχναν προς το ελληνικό τραπεζικό αστέρι - την δραχμή – και πορεύονταν στην Ελληνική Βηθλεέμ, το θησαυροφυλάκιο του Ελληνικού κράτους;

Μπορεί. Οι 3 αυτοί μάγοι είναι ιστορικά οι Μεγάλες «Προστάτιδες» (μας) Δυνάμεις, στις οποίες πάντοτε συμμετείχαν οι Άγγλοι και εκ περιτροπής Γερμανοί, Γάλλοι, Ρώσσοι και οι ΗΠΑ.

Δεν προτίθεμαι ασφαλώς να κάνω «μάθημα» πολιτικής ιστορίας ή ευγονικής. Η ελληνική ιστορία υπάρχει στα ράφια να την διαβάσει όποιος βούλεται. Και να κρίνει.

Θα ξεκινήσω αλλιώς, από ένα κάποιο γεγονός στην σύγχρονη ιστορία μας, όταν η ελληνική κυβέρνηση «διαπραγματευόταν» το δημόσιο χρέος μας το 1926 με τις ΗΠΑ (τότε $15,5 εκ.) και μια κάποια επιπλέον χρηματοδότηση μας, για «άσκηση πολιτικής». Δημοσιεύτηκε στο TIME και ευτυχώς υφίσταται για να το βλέπουμε και σήμερα. Σε αυτό το δημοσίευμα κρύβεται η «μαγεία».

Τι μαγικό έχει το Δημόσιο Χρέος ενός κράτους; Είναι πάρα πολύ απλό. Δημιουργεί άπλετο χώρο εξαρτήσεων για ένα ΟΛΟΚΛΗΡΟ κράτος από ένα ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ κράτος.

Έχετε ποτέ αναρωτηθεί τι καθόρισε την ισχύ κάθε κράτους στον παγκόσμιο χάρτη; Σίγουρα όχι ο πληθυσμός ή η έκταση. Τελικά ούτε ο φυσικός του πλούτος. Αν ήταν έτσι η Αίγυπτος με το μεγαλύτερο ποτάμι στην Αφρική ή Ουκρανία με τα ατέλειωτα μεταλλεία, αέριο και πετρέλαια, θα ήταν από τους εύρωστους και δυνατούς.

Τη δύναμη την έχουν όσοι διαχειρίζονται τις πηγές των κεφαλαίων, την κυκλοφορία του χρήματος. Θα πρέπει να ειπωθεί δεκάδες φορές για να γίνει αντιληπτό το πόσο και το πως, ΑΥΤΟ και ΜΟΝΟ, είναι η αιτία των πάνδεινων.

Σε αυτό το πλαίσιο, η Ελλάδα, δεν είναι όπως πολλοί μίζερα επαίρονται η Μπανανία των Εθνών. Της τάχα πολιτισμένης υδρογείου. Είναι ένα από τα δεκάδες παραδείγματα υπόδουλων κρατών, τα οποία τα σέρνουν οι κοτζαμπάσηδες, σαν την μαϊμού στο παγκόσμιο παζάρι του Δημόσιου Χρέους. Θυμηθείτε τον Rothschild. "Επιτρέψτε μου να εκδίδω και να ελέγχω το χρήμα και δεν με ενδιαφέρει ποιος φτιάχνει τους νόμους".

"Let me issue and control a nation's money and I care not who writes the laws." Mayer Amschel Rothschild

Πίσω από τις «Προστάτιδες Δυνάμεις» του τότε και τους «Συμμάχους» του σήμερα, κρύβονται αναντίρρητα τα μεγάλα πορτοφόλια.

Οι νεώτεροι αναγνώστες, διαβάζοντας παλαιότερες αναρτήσεις στο blog, θα βρουν εύλογα και εύκολα πως και ποιοι, κατά την άποψη μας, βρίσκονται πίσω απο τα κράτη με ΚΑΘΕ έμμεσο ή άμεσο τρόπο:

Ελέγχοντας τη νομοθετική εξουσία με το lobbying, την εκτελεστική με την "εγκατάσταση" ("υπόδειξη") σε θέσεις-κλειδιά ολόδικών τους «παιδιών», την οικονομική πολιτική με την εκχώρηση σε αυτούς από το κράτος, της εξουσίας να τυπώνουν και να κυκλοφορούν το χρήμα, καθώς επίσης και με τον άμεσο έλεγχο εταιρειών - κολοσσών, με τζίρο μεγαλύτερο από τα ΑΕΠ κρατών και φυσικά με άρμα για όλες αυτές τις κατακτήσεις τους, τον ΔΑΝΕΙΣΜΟ.

Ο ισχυρισμός αυτός έχει υποστηριχτεί με πάμπολλα επιχειρήματα, στον Επίκουρο.

Ο δανεισμός χωρίζεται σε 2 είδη: Στον δανεισμό της ευφορίας και της καλής χαράς και τον δανεισμό του πανικού και του ατέλειωτου φόβου.

Στον δανεισμό της ευφορίας, δανείζονται όλοι, το κράτος και κυρίως οι ιδιώτες/πολίτες/καταναλωτές και οι επιχειρήσεις. Στον δανεισμό του πανικού δανείζεται σχεδόν μόνο και αποκλειστικά το κράτος, ως σωτήρας: στην ουσία πρόκειται και πάλι για τους ιδιώτες/πολίτες/καταναλωτές αλλά αυτήν την φορά ΕΜΜΕΣΩΣ, μέσω της φορολογίας και επίσης ΔΙΑ ΠΑΝΤΟΣ, αφού αυτά τα χρέη ΔΕΝ αποπληρώνονται κατά κεφάλαιο αλλά μόνο οι τόκοι τους. Τα χρέη αυτά διαστέλλονται σαν το σύμπαν.

Και στις 2 περιπτώσεις δανείζουν οι μεγάλοι «χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί». Είναι μια κορώνα κερδίζω – γράμματα χάνεις κατάσταση. Και όταν λέω "μεγάλοι", εννοώ οι πραγματικά μεγάλοι, όπως η Goldman Sachs και η JP Morgan (εδώ ο κόσμος καίγεται και η JP Morgan εμφάνισε κέρδη). Αυτοί για τους οποίους ποτέ δεν θα ακούσετε ότι «κινδυνεύουν». Διότι αν το ακούσετε, κλείστε τα φώτα του συστήματος και πάμε για ύπνο. Αυτοί είναι το σύστημα. Είναι το κράτος. Είναι τόσο "αυτονόητοι" που θεωρείται απόλυτα φυσιολογικό να συνοδεύουν ή να εκπροσωπούν απευθείας τις κυβερνήσεις στα διεθνή φόρα. Το ίδιο συμβαίνει και με τα στελέχη της ΕΚΤ. Τα ίδια γίνονται παντού. "Εθιμικά".

Ο Δανεισμός έχει μια απλή εξίσωση. «Είσαι εξαρτημένος από το χρήμα, διότι αυτό είναι όρος επιβίωσης, είτε είσαι κράτος είτε μονάδα».

Το «εύκολο» αυτό χρήμα (με πίστωση) στο παρέχει κάποιος τρίτος. Η επιβίωση σου εξαρτάται από αυτόν τον τρίτο. Και επειδή ο κόσμος μας είναι και λίγο βουλιμικός, δεν αρκεί η υποδούλωση σου στον δανεισμό. «Ζητούνται» και άλλες δεσμεύσεις.

Ας τα κάνουμε, όπως πάντα, λιανά να μην μπλεκόμαστε.

Το Δημόσιο χρέος, είναι μια κοτσάνα με 2 ρίζες και μια παραφυάδα.

Η μια ρίζα λέγεται εσωτερικός δανεισμός. Δανειζόμαστε μεταξύ μας. Το κράτος δανείζεται "εκ των έσω". Με ομόλογα, έντοκα γραμμάτια κλπ. Παλαιότερα διαφημιζόταν έντονα αυτή η πρακτική. Μετά το Ευρώ, ο εξωτερικός δανεισμός, που γινόταν σε συνάλλαγμα και ήταν ο πιο επικίνδυνος και εξαρτησιογόνος, έπαψε να θεωρείται «εξωτερικός». Το Ευρώ, ως κοινό νόμισμα και η (κοινοτική) άρση κάθε απαγόρευσης στην κυκλοφορία των κεφαλαίων άνοιξε την κερκόπορτα των κρατών στους μεγάλους εξωτερικούς δανειστές, ξέρετε ποιους. Έτσι η Ελλάδα, σήμερα είναι πλέον δανεισμένη στους ξένους σε υπέρογκο βαθμό (άνω των €170 δις). Και φυσικά, εξαρτημένη, όσο ποτέ. Είναι Ευρω-παία.

Η άλλη ρίζα λέγεται εξωτερικός δανεισμός. Δανειζόμαστε από άλλα κράτη και από ξένα «ιδρύματα». Το κλειδί. Πάλι με ομόλογα κλπ, αλλά και με άλλους «άδηλους» τρόπους. Ήταν κάποτε η εξαίρεση. Πλέον, είναι ο κανόνας. Πόσα χρόνια έχετε να δείτε διαφήμιση για ελληνικά ομόλογα; Δεν χρειάζεται.

Η παραφυάς, ονομάζεται Εγγυήσεις Ελληνικού Δημοσίου. Το Δημόσιο εγγυάται για δάνεια που θα λάβουν οι επιχειρήσεις ή οι αγρότες μιας πλημμυροπαθούς περιοχής, οι πολίτες μιας πυρόπληκτης περιοχής, μιας αδύναμης κοινωνικής ομάδας (πχ δάνεια ΟΕΚ) κλπ. Βασικά το Δημόσιο εγγυάται για τα δάνεια των Δήμων (ΟΤΑ) οι οποίοι είναι κατάχρεοι και ανυπόληπτοι.

Αυτά όλα στα χαρτιά. Επί της ουσίας, να τι συμβαίνει.

Μια ισχυρή χώρα, πριμοδοτεί κάποιες από τις ισχυρές εταιρείες της, προκειμένου να αναπτυχθούν στο εξωτερικό. Μια τέτοια χώρα είναι οι ΗΠΑ και κάποια από αυτές τις εταιρείες μπορεί να είναι η BOEING ή η LOCKHEED ή και δεκάδες άλλες. Η μία πουλά αεροπλάνα και η άλλη όπλα. Καμία από αυτές δεν είναι τυχαία. Πϊσω από την κυβέρνηση των ΗΠΑ κρύβεται φυσικά το τραπεζικό λόμπι και η FED όπως ελπίζω να έχει γίνει απόλυτα κατανοητό ως τα τώρα. Υποκρύπτεται μασκαρεμένο το κεφάλαιο ως καλός λευκός ιππότης.

Εσύ είσαι μια αδύναμη χώρα που λχ συνορεύεις με μια άλλη αδύναμη χώρα. Σας ενώνει η αντιπαλότητα. Διότι η αντιπαλότητα σας είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να εξοπλιστείτε. Η χώρα αυτή μπορεί να λέγεται Ελλάδα και η άλλη Τουρκία, ή Πακιστάν και Ινδία, ή Βόρεια και Νότια Κορέα ή όπως αλλιώς θέλετε. Το «δυνατό κράτος» με την δυνατή επιρροή, πουλά όπλα μέσω της διαδικασίας «ανοίγματος πιστώσεων». "Πάρε όπλα και μου τα πληρώνεις αργότερα". Ανοιχτόχερα.

Σε έναν παγκόσμιο ετήσιο τζίρο $1,4 τρις για όπλα (το 2,5% του παγκοσμίου ΑΕΠ), θα πρέπει να ξέρετε ότι υποκρύπτονται ατέλειωτες πολιτικές εξαρτήσεις και οικονομικά συμφέροντα. Αυτό το αλισβερίσι ονομάζεται «διπλωματία». Η ικανότητα σου να βρίσκεις την καλύτερη λύση για έναν υπόδουλο.

Το Stockholm International Peace Research Institute παρουσιάζει μια ετήσια έκθεση που έχει το ενδιαφέρον της, επ’ αυτών.

Ποιοι είναι οι μεγαλύτεροι εισαγωγείς όπλων παγκόσμια; Κίνα, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Ινδία και κοντά... Ελλάδα. Ο μεγαλύτερος εξαγωγέας είναι φυσικά οι Ηνωμένες Πολιτείες αλλά και η Ρωσία και η Γερμανία.Μόνο στην κυβέρνηση Bush τα πρώην στελέχη της Lockheed Martin, μιας εταιρείας κολοσσού στην πολεμική βιομηχανία και όχι μόνον, υπήρξαν ουκ ολίγα.

Ο κ. Stevens πρόεδρος της «επιτροπής για το μέλλον της αεροπλοΐας» ήταν ένας. Γνωμοδότησε φυσικά για την άμεση επέκταση των προμηθειών. Ο Steven J. Hadley, Εθνικός Σύμβουλος Ασφαλείας (National Security Advisor), όταν αποχώρησε η Condoleeza Rice (θυμίζω πρώην μεγαλοστέλεχος της πετρελαϊκής Chevron), ήταν άλλος ένας - έχω αναφερθεί προ πολλού στον κύριο. Ο υπουργός μεταφορών Norman Mineta, επίσης. Σημειωτέον ότι αυτός ήταν και Δημοκρατικός στην τσέπη, όχι Ρεπουμπλικάνος. Ο μόνος Δημοκρατικός στην Κυβέρνηση Μπους. Το συμφέρον χτίζει " ιδεολογικές γέφυρες". Συγνώμη για το "ιδεολογικές".

Άλλος ήταν ο Otto Reich, υφυπουργός εξωτερικών, αρμόδιος για το «Δυτικό ημισφαίριο». Όλοι λομπίστες της Lockheed. ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΑ παραδείγματα. Πχ. Ακόμα ένας ο E.C. Aldridge, Jr, o οποίος ήταν ο εντεταλμένος στο Υπουργείο Άμυνας για την προμήθεια οπλικών συστημάτων και αυτός που υπέγραψε την συμφωνία με την Lockheed για την αγορά από το Αμερικάνικο Δημόσιο των μαχητικών F22, ήταν και αυτός στέλεχος της εταιρείας. Και υπεύθυνος της προεκλογικής εκστρατείας του Μπους.

Το PAC της Lockheed πριμοδοτεί με περί τα $1.000.000 ετησίως ανθρώπους σε θέσεις κλειδιά.

Είναι δωροδοκία; Στην Αμερική λέγεται ότι μια Επιτροπή Δράσης (PAC) πριμοδοτεί... δράσεις. Lobbying ονομάζεται η δωροδοκία στην πολιτισμένη Δύση (βλ. ανάρτηση "Ποια Αμερική θέλουμε").

Τα ανέφερα όλα τούτα εντελώς ενδεικτικά, για να καταδείξω συνοπτικά ότι οι μεγαλοεταιρείες, είναι ένα όχημα για την δημιουργία δημόσιου χρέους, με κάθε τίμημα, με κάθε μέσο και με ανθρώπους τους παντού και προπάντων, εκεί που πρέπει. Το παράδειγμα της Lockheed είναι ένας κόκκος άμμου στην θάλασσα των αληθινών συμφερόντων, των εξαρτήσεων και της πραγματικότητας.

Τα ισχυρά κράτη πριμοδοτούν εταιρείες τύπου Lockheed με τους τρόπους που προαναφέρθηκαν και «αναγκάζουν» τους αδύναμους – είτε με το καλό είτε με το κακό – να ενδώσουν. Η Ρωσία του Πούτιν δεν κάνει τίποτε άλλο στην διεθνή σκηνή, εκτός αυτό αυτό.Η εξάρτηση είπα πριν δεν είναι μόνο οικονομική και στιγμιαία. Εκτείνεται εις το διηνεκές, λχ θα πρέπει να προμηθεύεσαι ανταλλακτικά ή να αλλάζεις τα συστήματα σου με νέας τεχνολογίας, διότι αλλιώς θα υπολείπεσαι του αντιπάλου σου, κλπ. Η εξάρτηση γίνεται μόνιμη και διαπλέκεται με όλο το φάσμα των δραστηριοτήτων ενός κράτους. Η εξάρτηση υπακούει σε ανταγωνισμούς, κάποιος από αυτούς ψεύτικους και πλαστούς και προβοκατόρικους, με τις λεγόμενες False Flag Operations, για να γυρίζει και να μυρίζει το χρήμα. Αν είσαι κάπου απειθής, η διακοπή της τροφοδοσίας σου με κάποιο από τα προσφερόμενα «αγαθά» είτε είναι όπλα, ή υπηρεσίες, είτε αμιγώς χρήμα είτε κάτι άλλο, είναι μια απειλή που δεν μπορείς να την αντέξεις.

Η ηρωίνη του πρεζάκια. Και ως κράτος έχεις την μέγιστη τιμή να είσαι το βαποράκι. Καμιά φορά η δόση σου, χάρισμα σου.

Τα “big time” κράτη δανείζουν άλλα κράτη και εμμέσως, μέσω των «ανθρωπιστικών βοηθειών» ή μέσω των "αναπτυξιακών έργων" ή με ένα κάρο άλλες καλόηχες ταμπέλες που συνήθως πλασάρουν τα media, ο στρατός των αμαθών και ημιμαθών δημοσιογράφων, που κινούνται σαν τα ανεμολόγια πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.

Ποιοι αναλαμβάνουν τις μελέτες των έργων, ποιοι τα κοστολογούν και ποιοι τα χρηματοδοτούν, είναι συνήθως κάποιοι με το ιδιο όνομα. Οι ίδιοι εκπαιδεύουν και στρατολογούν. Συντάσσουν τεχνοοικονομικές μελέτες, Τις προωθούν. Τις "εγκρίνουν". Τις εφαρμόζουν. Είναι «αναγκαίοι». Έχουν «τεχνογνωσία». Σημαδεμένη τράπουλα.

Σε επίπεδο κρατών, όπου εκεί δεν είμαστε μονάδες, αλλά σύνολα, τα μεγάλα πορτοφόλια παίζουν εν ου παικτοίς. Ελάχιστα πραγματικά γίνονται ευρέως γνωστά και τούτο διότι συνήθως όλοι είναι «ικανοποιημένοι» με τον έναν ή τον άλλον τρόπο (...) αλλά και διότι η μυστικότητα επιβάλλεται για λόγους «εθνικής ασφαλείας» ή την προάσπιση «εθνικών συμφερόντων» και άλλες φανφάρες.

Αυτοί οι όροι, όπως και ο όρος «ανεξαρτησία», που αναφέρθηκε τις προάλλες για την ΕΚΤ και τον ρόλο της, όπως προβλέπεται στο Καταστατικό της (βλ. ανάρτηση για ΕΚΤ), κάθονται στο ίδιο θρανίο, είναι Οργουελικοί ευφημισμοί, όπου στην πραγματικότητα από πίσω τους κρύβονται άλλα, πολύ πιο βάρβαρα ακόμα και να τα προφέρει κανείς, συμφέροντα, έννοιες και όροι.

Όταν τα «big time» κράτη "χρηματοδοτούν", το κάνουν βεβαίως ως τσάμπα μάγκες με δανεικά.Ουδένα κράτος δεν υπάρχει στην υφήλιο που να μην είναι κατάχρεο στους Τραπεζίτες, που να έχει ίδια κεφάλαια προς εκμετάλλευση. Μέχρι πρόσφατα ήταν η Αλβανία και η Ρουμανία οι εξαιρέσεις. Η μοίρα τους, γνωστή. Απομονωμένοι σαν λεπροί, μέχρι να πάρουν την απόφαση να συμμετάσχουν στο δανειοπάζαρο.

Πως λειτουργεί τότε, «η ιστορία»;

Και πάλι θα παραπέμψω εμμέσως σε προηγούμενες αναφορές μας.

Όταν οι ΗΠΑ έχουν εξασφαλίσει να είναι το δολάριο το παγκόσμιο νόμισμα (reserve currency) και αφού μπόρεσαν να κυκλοφορούν και να τυπώνουν μέσω της FED όσα θέλουν χωρίς το gold standard, να δανείζουν όπου να’ ναι, όσο να’ναι για ό,τι να ναι – η απάντηση είναι απλή: μια εκτυπωτική μηχανή χρειάζεται, μελάνι, πετρέλαιο και πυγμή. Ακριβώς, ή περίπου, σαν τις μολότοφ.

Παρεμπιπτόντως, έσφαλα. Είπα: «...αφού μπόρεσαν να κυκλοφορούν και να τυπώνουν μέσω της FED όσα θέλουν χωρίς το gold standard». Η αλήθεια είναι «...αφού η FED μπόρεσε μέσω του κράτους να κυκλοφορεί και να τυπώνει όσα θέλει χωρίς το gold standard...».

Η διείσδυση γίνεται σε όλα τα επίπεδα με τον δούρειο ίππο του δανεισμού. Πολιτικό, στρατιωτικό, κοινωνικό (ένδυση, διατροφή, ψυχαγωγία), πολιτισμικό. To trend του χρήματος στο όνομα της βρώμικης πολιτικής είναι πάντοτε bullish. Μέσα σε όλο αυτό το πανηγύρι, οι άνθρωποι ευδαιμονικά απολαμβάνουν την ικανοποίηση των ενστίνκτων τους. Την δανεική ζωή τους.

Οι πολιτικοί είναι ευχαριστημένοι διότι επιδεικνύουν "έργο".

Και οι «(κατ)έχοντες» της πρώτης – πρώτης θέσης, ακόμα περισσότερο, ευ-δαιμονισμένοι από την αύρα του χορού της εξουσίας, της κυριαρχίας, της δύναμης τους.

Αυτά όλα δεν είναι αντι-καπιταλιστικά παραληρήματα και μαρξιστικές κορώνες, φίλοι.

Θυμίζω από τις σχετικές φράσεις-τοποθετήσεις Αμερικανών Προέδρων που υπάρχουν σε παλιότερη ανάρτηση, μια του Αιζενχάουερ (με αρκετά προσεκτικούς χαρακτηρισμούς, φυσικά)

"Στους κυκλους της κυβέρνησης, πρέπει να προφυλαχτούμε από την συγκέντρωση αδικαιολόγητης επιρροής, είτε ζητείται είτε όχι, από το στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα. Το ενδεχόμενο της καταστροφικής ανάδειξης μιας άστοχης δύναμης, υπάρχει και θα εξακολουθεί να υφίστατα"

"In the councils of government, we must guard against the acquisition of unwarranted influence, whether sought or unsought, by the military-industrial complex. The potential for the disastrous rise of misplaced power exists and will persist."

Η χώρα μας, έχει καλά βιώσει τι θα πει αυτού του είδους η εξάρτηση και σε πολιτικό και σε κοινωνικό επίπεδο. Οι πολίτες στην πλειονότητα, είτε δεν ξέρουν ή δεν θυμούνται ή δεν ζουν πια. Είναι πάντοτε, βλέπεις, λίγο «πολύλοκα» και «δύσκολα» και «δυσνόητα» και, που καιρός γι’ αυτά. Τα μυαλά μας πονάνε ανάμεσα στα φουσκωμένα στήθια της κ. Ελένης Μενεγάκη. Που χώρος για άλλες έγνοιες.

Όταν όμως μια χώρα, ξεκινώντας απο το 1968, έχει χρέος 33 δις δραχμών και η ευνοούμενη των ΗΠΑ χούντα των συνταγματαρχών (όπως τα αρχεία του Foreign Office και οι ίδιες εμμέσως παραδέχθησαν), άμα τη αναλήψει, το διπλασιάζει σχεδόν σε ένα χρόνο με "έκτακτες" δαπάνες...

όταν το δημόσιο χρέος της Ελλάδας τότε επιβάρυνε το εισόδημα του καθενός μας κατά ποσοστό 33,6% όσο δηλ. το εισόδημα ενός Νορβηγού και το μισό απ’ ό,τι ενός Ολλανδού ή Βέλγου και πλέον χρωστάμε περισσότερα από αυτά που παράγουμε και βρισκόμαστε στην 122η χειρότερη θέση στον κόσμο... (θυμίζω World Economic Forum στην Ετήσια Έκθεση Ανταγωνιστικότητας- και στον Επίκουρο)

όταν το δημόσιο μας χρέος από 163 δις δραχμές το 1981 έφτασε τα 2 τρις δραχμές το 1990 και από το 25% του ΑΕΠ το 1980 στο 79,6% το 1989 (3 φορές επάνω), μετά από την διακυβέρνηση ενός από τους 10 καλύτερους οικονομολόγους των ΗΠΑ, του σοσιαλιστή Ανδρέα Παπανδρέου (ο οποίος κατά την προσφιλή του Παπανδρεϊκή διγλωσσία, ενώ δήλωνε "αν το έθνος δεν αφανίσει το χρέος, το χρέος θα αφανίσει το έθνος" μετά, με την ίδια άνεση άνοιγε τα δημόσια ταμεία, βλ. τα ΔΑΝΕΙΚΑ των δημόσιων ταμείων, με το «Τσοβόλα δώστα όλα» και άλλα σοκολατένια αρώματα)...
ολόκληρο το κείμενο εδω

Διαβάστε περισσότερα...