Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009

Καταναλωτών σιωπηλή εξέγερση

Κουτί σοκολάτας σε σκόνη, αξίας 5 ευρώ, προσφέρεται με... κουβερτάκι. Προφανής ο συνειρμός -γιατί όχι και διαφημιστικό σλόγκαν: για... πιο ζεστή σοκολάτα το χειμώνα!
Καζάνι που βράζει είναι αυτό τον καιρό η αγορά τροφίμων. Με κίνητρα προς καταναλωτές που φτάνουν σε όρια... σουρεαλισμού. Απ' τα ψηλά στα χαμηλά τα εισοδήματα, απ' τα φτηνά στα πιο φτηνά τα τρόφιμα. Από την υπερκατανάλωση πέρσι, στην υποκατανάλωση φέτος. Ερευνα του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών («Νέα», 17/10) διαπίστωσε ότι το φετινό μηνιαίο καλάθι της νοικοκυράς... ελάφρυνε έως και 70 ευρώ: από 350 ευρώ... κόντυνε σε 280-300.

Εκεί που γίνεται της κακομοίρας είναι με τις ανταγωνιζόμενες δύο μεγάλες εκπτωτικές αλυσίδες. Οι τιμές πέφτουν ανά εβδομάδα και η διαφήμιση -χαμηλών έως τώρα ταχυτήτων για τέτοια καταστήματα- πατάει γκάζι. Η εφημερίδα, με όρους... ρωμαϊκής αρένας και ταινίας Φαρ Ουέστ, γράφει για «μονομαχία». Οπου οι θεατές/ καταναλωτές επιλέγουν (8 στους 10) και τα, ακόμα φτηνότερα, προϊόντα ιδιωτικής ετικέτας, τα οποία αποφεύγουν εντελώς μόνο 2 στους 10. Συγχρόνως, κατά την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία, μείωση πωλήσεων, από την αρχή της χρονιάς, που φτάνει στο 7,4% παρατηρείται και στις παραδοσιακές αλυσίδες σουπερμάρκετ. Που μπαίνουν κι αυτές στο χορό με «νέο κύκλο προσφορών και εκπτώσεων», ενώ κάποιες ανεβάζουν εντυπωσιακά τους πόντους (bonus) σε κατόχους εκπτωτικής κάρτας.

«Ελλειψις χρημάτων, στάσις εμπορίου», έλεγε παλαιό γνωμικό της πιάτσας που αποδεικνύεται διαχρονικό και... διαδραστικό. Οι καταναλωτές δείχνουν να αντιδρούν -έστω από ανάγκη- συνετά. Οι... αλυσιδάτοι, που μέχρι πέρσι... ορμούσαν κι έδερναν, τώρα πατάνε όρκους για «εναρμονισμένες πρακτικές» και άλλες κερδοφορικές επιτηδεύσεις και... ορμούν ο ένας στον άλλο. Είθε η σοφία της αγοράς να διδάξει το «ευ» αντί του «πολλού» και καταναλωτική διαγωγή κοσμιότερη.
Από τον ΠΕΤΡΟ ΜΑΝΤΑΙΟ




Διαβάστε περισσότερα...

Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009

ο φόνος της φωνής...

Είναι παλιά ιστορία. Οχι των τελευταίων 30 χρόνων της μεταπολίτευσης -πολύ παλιότερη. Την περιγράφει

σχεδόν σαν να έρχεται απ' το μέλλον, ο Ντοστογιέφσκυ στους «Δαιμονισμένους» και στο «Υπόγειο»...

Από τη μια μεριά οι πρίγκηπες (τότε, οι Δυνατοί σήμερα) κι από την άλλη οι κολασμένοι (τότε και σήμερα). Και στη μέση το χάος, το κενό της μη πολιτικής, η νεκρή ηθική και η απελπισμένη (ένεκεν της απουσίας των ανθρώπων) ύπαρξη.

Με αυτό το δίπολο της διαρκούς βίας (άλλοι το λένε «πόλεμο») αν επί μακρόν επικρατήσει, ακυρώνεται η ταξική πάλη που μπορεί να προσδώσει στη δημοκρατία ανθρώπινα προτάγματα και υποκαθίσταται από την τυραννίδα των αντιμαχομένων, του μαύρου - άσπρου, των εντυπώσεων, ενός χρήσιμου στους ισχυρούς matrix.

Σε εθνικό και διεθνές επίπεδο αυτή είναι η παγίδα της εποχής μας: η «τρομοκρατία-αντιτρομοκρατία». Που φαίνεται να υπερβαίνει, από το Αφγανιστάν έως το Μανχάταν κι απ' τα Εξάρχεια έως το Κοινοβούλιο, όσα σπαράγματα δημοκρατίας μάς απέμειναν...

Είναι φονιάδες -ίσως να μην είναι καν φασίστες.

Είναι κοινοί εγκληματίες, ένα είδος τραμπούκων, «ανήλικων» στο μυαλό που παίζουν κλεφτοπόλεμο με το κράτος

και το πιο προφανές απ' αυτό, τους αστυνομικούς.

Βαυκαλίζονται να πιστεύουν ότι είναι «τρομοκράτες», μάλιστα ότι είναι αντιεξουσιαστές κι ότι δρουν στο όνομα των εξεγερμένων (όπως του περσινού Δεκέμβρη) και των εξεγέρσεων του μέλλοντος.

Στην πραγματικότητα η μόνη σχέση που έχουν με την Αριστερά υπό την ευρεία της έννοια, είναι με το κομμάτι των παρηκμασμένων εκείνων κύκλων, ομάδων και παρεών που τους παρέχει κάλυψη (διαβίωσης) και ιδεολογικά επιχειρήματα της δεκάρας

που αντέχουν όλο και λιγότερο στην κοινή λογική και για αυτό διατυπώνονται με όλο και πιο έντονη

την απελπισία μέσα τους, την αποξένωσή τους από τους απλούς ανθρώπους. Για τούτο και η ρητορική τους είναι όλο και πιο οργισμένη, όλο και πιο σεχταριστική, ένα σιχτίρι στους πάντες, πιο μαύρη, πιο αλαζονική (όσον και πιο λούμπεν). Πώς αλλιώς να (συν)καλύψουν ιδεολογικά (!) ότι σκοτώνουν ακόμα κι αυτούς που τάχα υπερασπίζονται: τους εργάτες που «υποταγμένοι» παίρνουν πρωί το μετρό για να πάνε στη δουλειά τους.

Υπ' αυτήν την έννοια το θράσος, ο μηδενισμός και ο κυνισμός που τους χαρακτηρίζει έχει σχέση με την αμορφωσιά (και μόνον αυτήν) ορισμένων ομάδων που έχουν εκλάβει την Αριστερά ως μίσος προς τον κόσμο -ένας χολερικός μικρόκοσμος διαρκούς βίας σε όλα τα επίπεδα, από το προσωπικό και το συλλογικό έως το ερωτικό· που δεν δροσίζεται από κανενός είδους ανθρωπισμό...

...............................................

Η αλήθεια είναι ότι ο λαός τούς έχει πάρει μυρωδιά και ως εκ τούτου δεν «κινδυνεύει η Δημοκρατία» (κατά τις βολικές μεγαληγορίες της εξουσίας), παρ' ότι τα τυπάκια αυτά όντως κατοικούν μέσα στο αυγό του φιδιού...

***

Από την άλλη μεριά ο κ. Χρυσοχοΐδης.

Επέστρεψε κάνοντας μεγάλες δηλώσεις χωρίς να έχει (προφανή) λόγο. Επέστρεψε με συμπεριφορές που υποδηλώνουν ότι βιώνει μια προσωπική βεντέτα.

Υπεροψία; υπερβολική αυτοπεποίθηση; Λαγνεία της επικοινωνιακής προβολής;

Πάντως κούνησε τη σφηκοφωλιά χωρίς να 'ναι έτοιμος να παγιδεύσει τις σφήκες. Τους εγκληματίες δεν τους απειλείς, τους συλλαμβάνεις. Δεν τους προκαλείς με κατασταλτικές επιχειρήσεις εναντίον των κατοίκων μιας (στοχοποιημένης) περιοχής όπως τα Εξάρχεια, αντιθέτως αστυνομεύεις με βάση τον νόμο. Δεν δίνεις το άλλοθι που απεγνωσμένα αναζητούν οι φονιάδες, να εμφανίζονται δηλαδή ως

εκδικητές θυμάτων της αστυνομικής βίας όπως ο αδικοχαμένος Αλέξης Γρηγορόπουλος, ούτε αφήνεις (ή βάζεις) τους αστυνομικούς να κάνουν μπουνταλοσύνες, σαν να μην πρόκειται για επαγγελματίες, αλλά για έναν προσωπικό σου στρατό - (μάλιστα

σε αυτήν τη φάση ακέφαλον με δική σου ευθύνη)...

Με το «καλημέρα» στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη (!) ο κ. Χρυσοχοΐδης άρχισε τα λάθη. Μίλησε για καμμιά δεκαπενταριά ασύλληπτους της 17Ν (ο ίδιος που διαβεβαίωνε ότι την έχει εκκαθαρίσει). Γιατί;

Προχώρησε σε απειλές, επικηρύξεις και συνεχείς (πολλές μα πάρα πολλές) συνεντεύξεις παντού. Γιατί;

«Εφαγε» το κεφάλι του αρχηγού της Αστυνομίας, αλλά δέκα ήδη μέρες μετά, δεν το έχει αντικαταστήσει ακόμα. Γιατί;

Κι έτσι φθάνουμε στο ανακόλουθο: να 'χει συνέχεια το έγκλημα κι όχι η αστυνόμευση.

Ομως, από πολιτική άποψη αυτό που κυρίως έχει σημασία και πρέπει να προσεχθεί είναι ότι με αυτόν τον τρόπο έγκλημα και αστυνόμευση παίζουν στο ίδιο παιγνίδι της γενικής καταστολής.

Τίποτα καλύτερο για το σύστημα των Δυνατών.

Το ερώτημα πλέον για τη λεγόμενη «νέα γενιά τρομοκρατών» δεν είναι ούτε αν είναι πράκτορες, ούτε αν είναι φασίστες, ούτε αν παροικούν στους «μπάχαλους», ούτε αν είναι απολωλότα μαύρα πρόβατα που γέννησε η αμορφωσιά κάποιων αυτοπροσδιοριζόμενων ως αντιεξουσιαστικών ή αναρχικών ομάδων, όχι, το ερώτημα είναι αν το έγκλημα (μάλιστα το λούμπεν) θα ενταχθεί στο οπλοστάσιο της εξουσίας για τα επερχόμενα, όχι υπό την υποψία και το στίγμα της προβοκάτσιας, αλλά με τη νομιμοποίηση που μπορεί να του παράσχει η έντονη αποπολιτικοποίηση και αποβλάκωση που διαρκώς, παντού, εξαπλώνονται...
ΣΤΑΘΗΣ Σ.



Διαβάστε περισσότερα...

«θα αιματοκυλήσουμε την ελληνική κοινωνία»

ΕΙΠΕ «όχι» ο Μεταξάς.

Ηταν φασίστας, δυνάστης, αλλά όχι προδότης. Ενώ ιδεολογικά και πολιτικά ταυτιζόταν με τον Μουσολίνι και τον Χίτλερ, δεν τους παρέδωσε την Ελλάδα. Το «όχι» το είπαν οι κομμουνιστές που, με εντολή του Ζαχαριάδη, δραπέτευαν απ' τις εξορίες και τις φυλακές και πήγαν πρώτοι να πολεμήσουν στο αλβανικό μέτωπο. Το μεγάλο «Οχι» το είπε ο ελληνικός λαός σε μια απ' τις πιο ένδοξες περιόδους της Ιστορίας του. Οχι στους φασίστες του Μουσολίνι, όχι και στη ναζιστική κατοχή. Εμείς καθυστερήσαμε τους ναζί, τους έπιασε η χειμωνιά και ηττήθηκαν στο ρωσικό μέτωπο. Εμείς και οι Παρτιζάνοι κάναμε τη μεγαλύτερη αντίσταση.

ΑΝ κάτι αξίζει να γνωρίζουν οι πιτσιρικάδες που 'ρχονται, είναι πως υπάρχει και μια άλλη Ελλάδα· η αδούλωτη, η ανυπόταχτη, η ελεύθερη. Η Ελλάδα που τραγουδούσε το «Κορόιδο Μουσολίνι» και μετά πήρε τα όπλα, ανέβηκε στα βουνά κι έκανε αντάρτικο στους ναζί. Στο αντιφασιστικό πατριωτικό έπος πρωτοστάτησε η διωκόμενη τότε Αριστερά και όχι οι μετέπειτα δήθεν «εθνικόφρονες»· πολλοί απ' τους οποίους συνεργάστηκαν με τους κατακτητές. Κι αυτό είναι, ίσως, το πιο παράδοξο στη νεότερη Ιστορία μας.

ΑΝ κάτι αξίζει να γνωρίζουν οι πιτσιρικάδες που 'ρχονται είναι η δύναμη που μπορεί να 'χει το «όχι» τους απέναντι σε ό,τι φαντάζει πανίσχυρο και ανίκητο. Πόση ενέργεια, πόση δύναμη έχει αυτή η κραυγή μας: «αέρα»! Αν σε υποτιμούν, αν σε προσβάλλουν, αν δεν σου δίνουν ευκαιρίες και σε σπρώχνουν στο περιθώριο, σκέψου πως είσαι απόγονος εκείνων των Κρητικών που αμύνονταν με τις τσουγκράνες από τους ναζί αλεξιπτωτιστές. Πως πρόγονός σου ήταν ο Αρης που πολεμούσε απ' τα βουνά τους κατακτητές.

ΑΝΑΓΚΑΣΤΗΚΑ να τα γράψω αυτά χθες, μέρα που 'ταν, γιατί μου 'ρθε μια ιδεολογική σκοτοδίνη, ψυχολογική, με αυτούς τους αδίστακτους τύπους που πυροβόλησαν τους ένστολους πιτσιρικάδες στην Αγία Παρασκευή. Τι στον διάολο πιστεύουν δηλαδή; (!) Οτι ζούμε υπό κατοχή και οι 20χρονοι δόκιμοι αστυφύλακες είναι απόγονοι των ναζί; Δεν μπορώ να ξέρω αν είναι 10, 20, 50 ή 100 κι αν υπάρχουν και μερικές χιλιάδες οργισμένοι-φρικαρισμένοι πιτσιρικάδες που το ασπάζονται αυτό. Διαμορφώνουν όμως ένα νέο, ακραίο, ασύμμετρο φαινόμενο, που δεν μπορείς σαν κοινωνία να το αντιμετωπίσεις αν δεν το καταλάβεις, άμα δεν καταφέρεις να τους ψυχολογήσεις.

ΔΙΑΒΑΖΩ τις προκηρύξεις τους. Δεν τους ενδιάφερει ν' αλλάξουν την κοινωνία και να γίνει καλύτερη. Δεν οραματίζονται καν μια ουτοπική επανάσταση. Αντιθέτως, είναι ανατριχιαστικά κυνικοί, λένε πως δεν ελπίζουν ν' αλλάξουν κάτι, γι' αυτό δεν θέλουν να κάνουν πολιτική. Απ' τα κείμενά τους προκύπτει πως είναι ναρόντνικοι μηδενιστές-εκδικητές. Υπάρχουν θεωρητικά και ιστορικά αποτυπώματα τέτοιων εμπύρετων ιδεολογικών τάσεων και συμπεριφορών. Στο στόχαστρό τους δεν βρίσκονται μόνο οι πλούσιοι και οι ισχυροί, αλλά και οι μικροαστοί και οι εργάτες απ' το Αιγάλεω, την Αγία Βαρβάρα, που σκύβουν το κεφάλι.

ΕΧΩ διαβάσει πολλά κείμενα σαν τα δικά τους. Κανένα όμως δεν έγραφε: «Θα αιματοκυλήσουμε την ελληνική κοινωνία». «Το κράτος», ναι. «Τα πειθήνια όργανα του κράτους», ναι. Αλλά «την κοινωνία», σε καμία άλλη προκήρυξη -πουθενά δεν το 'χω ξαναδιαβάσει. Ναροντνίκοι μηδενιστές-αντικοινωνιστές που δεν επιδιώκουν να εκπροσωπήσουν κάτι, παρά μόνο να εκδικηθούν και να αιματοκυλήσουν, σίγουρα δεν ξαναϋπήρξαν. Αυτό μου φαίνεται ιδιαίτερα ύποπτο.

ΔΕΝ πρόκειται για κάποιον εξαγριωμένο-φρικαρισμένο που αρπάζει ένα όπλο και πυροβολεί αδιακρίτως, αλλά για μεθοδική οργάνωση. Δεν υπάρχει ανάλογο ιστορικό προηγούμενο, ένοπλες οργανώσεις και ομάδες της άκρας Αριστεράς ή του αναρχισμού να δηλώνουν ότι «θα αιματοκυλήσουν την κοινωνία». Ούτε καν οι παλιοί φασίστες, που έβαζαν βόμβες και χτυπούσαν τυφλά σιδηροδρομικούς σταθμούς, κινηματογράφους, λαϊκές αγορές, δεν χρησιμοποιούσαν τέτοια φρασεολογία.

ΤΟ «σέχτα» θυμίζει θρησκευτικού τύπου παρανοϊκή οργάνωση. Στα κείμενά τους όμως δεν βρίσκεις τον Θεό ή τον άγγελό τους τον εκδικητή. Το «θα αιματοκυλήσουμε την ελληνική κοινωνία» θα μπορούσε να το γράψει μόνο ένας φρικαρισμένος πιτσιρικάς ή κάποιος πράκτορας μυστικών υπηρεσιών, που προσπαθεί να μιμηθεί αδέξια τρομοκρατικές προκηρύξεις. Να πυροβολήσει μπορεί ο καθένας που έχει όπλο και δεν ελέγχει τον θυμό. Ή ο ψυχρός εκτελεστής, που δεν επιτρέπεται να θυμώσει.
Με τον ΑΝΔΡΕΑ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗ



Διαβάστε περισσότερα...

Διατροφικό σκάνδαλο καταγγέλλει ο Γρ. Ψαριανός

Ερώτηση στη Βουλή για τη διάθεση στην ελληνική αγορά μεταλλαγμένου λιναρόσπορου βιολογικής γεωργίας από τον Καναδά, κατέθεσε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Γρηγόρης Ψαριανός.
Ο βουλευτής αναφέρει ότι το προϊόν, που περιέχει μη εγκεκριμένες ουσίες, διατέθηκε για 37 ημέρες στην ελληνική αγορά, παρά το συναγερμό που είχε σημάνει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις υπηρεσίες του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων και στον ΕΦΕΤ. Ο λιναρόσπορος είναι η πρώτη ύλη για την παραγωγή αλεύρων που χρησιμοποιούνται ώστε να παρασκευαστούν τα λεγόμενα πολύσπορα ψωμιά, κράκερ και μπισκότα διαίτης, ψωμιά για τοστ κ.λπ. Όπως αναφέρει ο βουλευτής, ο ΕΦΕΤ πραγματοποίησε έρευνες τον σεπτέμβριο και σύμφωνα με πληροφορίες που επικαλείται, λιναρόσπορος από τη συγκεκριμένη παρτίδα φέρεται να έχει χρησιμοποιηθεί από μεγάλη αρτοβιομηχανία καθώς και από βιομηχανία παραγωγής μπισκότων.

Ο Γρ. Ψαριανός ρωτά την υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης, κ. Μπατζελή:

• Ποια ήταν η ακριβής ποσότητα μεταλλαγμένου λιναρόσπορου και παραγώγων του που εισήχθησαν στην ελληνική αγορά;

• Έχουν εντοπιστεί και αποσυρθεί όλες οι συγκεκριμένες παρτίδες μεταλλαγμένου προϊόντος;

• Για ποιο λόγο ο ΕΦΕΤ δεν ανταποκρίθηκε αμέσως στο συναγερμό που σήμανε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή με αποτέλεσμα το μεταλλαγμένο προϊόν να καταναλώνεται ανεμπόδιστα στην ελληνική αγορά για πάνω από ένα μήνα;

• Ποια είναι η θέση του Υπουργείου απέναντι σε όλους όσοι, χωρίς να γνωρίζουν, κατανάλωσαν το συγκεκριμένο προϊόν;
enet.gr



Διαβάστε περισσότερα...

Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2009

Πώς δεν έμεινε ούτε λέπι από 4 εκατ.

Στον κόλπο της Γιάλοβας, στην Πύλο, στις 6 Ιουλίου του 1827 βυθίστηκε ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος. Εκατόν ογδόντα ένα χρόνια μετά στο ίδιο μέρος «ναυάγησε» το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης.

Οι εγκαταστάσεις του σταθμού παραγωγής γόνου, με φόντο τον κόλπο της Γιάλοβας, οι σωλήνες που θα έφερναν νερό από τη θάλασσα, τα υπόστεγα που έγιναν στάβλοι και οι κλωβοί ξεχασμένοι στο προαύλιο.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 το υπουργείο αποφάσισε την κατασκευή του μεγαλύτερου ιχθυογεννητικού σταθμού της Ευρώπης για την παραγωγή φθηνού γόνου για τους ιχθυοκαλλιεργητές.

Η κατασκευή του χρηματοδοτήθηκε σταδιακά με 4 εκατ. ευρώ από το πρόγραμμα δημόσιων επενδύσεων. Μία εικοσαετία αργότερα παραμένει ανολοκλήρωτο. Για την ακρίβεια, έγινε το 90% του έργου, στη συνέχεια εγκαταλείφθηκε και τώρα καταστρέφεται και λεηλατείται.

Μάχη συμφερόντων

Πρόκειται για μία από τις ακραίες περιπτώσεις, χαρακτηριστική ωστόσο του τρόπου λειτουργίας του ελληνικού κράτους, της παρεμβολής κομματικών σκοπιμοτήτων και του συσχετισμού με ιδιωτικά συμφέροντα.

Ας ξετυλίξουμε, όμως, το κουβάρι της ιστορίας όπως εμφανίζεται στα επίσημα έγγραφα του υπουργείου και των συναρμόδιων υπηρεσιών:

*Το 1988 προγραμματίστηκε και αποφασίστηκε από το υπουργείο Γεωργίας η κατασκευή του Ιχθυογεννητικού Σταθμού Γιάλοβας Πυλίας.

Εγινε δημόσιος διαγωνισμός και την εκτέλεση του έργου ανέλαβε αρχικά η εταιρεία «Ποσειδών ΑΤΕ» και στη συνέχεια η «Μινωϊκή Τεχνική».

*Η πρώτη χωροθέτηση του έργου έγινε δίπλα στο παλάτι του ομηρικού βασιλιά Νέστορα και πάνω στον κόλπο της Βοϊδοκοιλιάς. Αυτό προκάλεσε τις αντιδράσεις της αρχαιολογίας και την παρέμβαση της ίδιας της Μελίνας Μερκούρη. Το έργο «μετακινήθηκε» περίπου 4-5 χιλιόμετρα προς το Διβάρι.

*Η εξέλιξη αυτή είχε αποτέλεσμα καθυστέρηση δύο χρόνων και, τελικά, περίπου το 1990 άρχισε η κατασκευή. Χρησιμοποιήθηκε νέα τεχνολογία και λόγω απαιτήσεων της αρχαιολογίας σχετικά με την αρχιτεκτονική του κτιρίου ανέβηκε το κόστος.

*Τον Ιούλιο του 1998 η διεύθυνση Αλιείας του υπουργείου Γεωργίας (επί υπουργίας Γ. Ανωμερίτη) αποφάσισε μονομερώς τη διάλυση της εργολαβίας χωρίς τη συναίνεση της Διεύθυνσης Τοπικής Αυτοδιοίκησης και Διοίκησης Μεσσηνίας, που ήταν η διευθύνουσα υπηρεσία του έργου και η οποία είχε διατυπώσει αντίθετη άποψη.

*Ο εργολάβος προσέφυγε κατά της απόφασης στο διοικητικό εφετείο Τρίπολης, όπου αρχικά δικαιώθηκε.

*Στη συνέχεια το υπουργείο (επικεφαλής ήταν τότε ο Γ. Δρυς) του προσέφυγε στο ΣτΕ πετυχαίνοντας την αναίρεση της απόφασης. Μια δεύτερη απόφαση του εφετείου (αρ. 286/2004) επικύρωσε την απόφαση διαλύσεως και σήμερα εκκρεμεί αίτηση αναίρεσης του αναδόχου.

*Για τον αδιέξοδο δικαστικό δρόμο στον οποίο έχει εμπλακεί η υπόθεση, πριν από δύο μήνες (22 Απριλίου 2008) ο διευθυντής Τεχνικών Μελετών και Κατασκευών του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης, Θ. Δόλκας επισημαίνει σε ενημερωτικό σημείωμα, που στέλνει προσωπικά στον υπουργό Αλ. Κοντό:

Βανδαλισμοί

«Το έργο καταστρέφεται με ραγδαίους ρυθμούς (κυρίως λόγω βανδαλισμών και γειτνιάσεώς του με τη θάλασσα), αντιμετωπίζοντας ολοκληρωτική καταστροφή και απώλεια των έως σήμερα καταβληθέντων ποσών που υπερβαίνουν τα 1,1 δισ. δρχ. σε τιμές της δεκαετίας του '90».

Επισκεφθήκαμε τον ιχθυογεννητικό σταθμό της Γιάλοβας. «Σύγχρονο μαιευτήριο ψαριών» το είχαν χαρακτηρίσει οι υπεύθυνοι το 1988, όταν ετοίμαζαν την κατασκευή του, θυμάται ο Θανάσης Μπαλαφούτης, κάτοικος της περιοχής, που μας βοήθησε στην «ξενάγηση».

«"Μαιευτήριο αμαρτιών" πρέπει σήμερα να τον αποκαλέσουν με τα όσα δεινά έχει υποστεί» πρόσθεσε.

Ο χώρος είναι αφύλακτος και το κτίριο κυριολεκτικά λεηλατημένο. Εχουν αφαιρεθεί ακόμη και τα κουφώματα από τις πόρτες. Ξηλώθηκαν είδη υγιεινής από τους χώρους των γραφείων και οι ηλεκτρολογικές εγκαταστάσεις. Αφαιρέθηκαν ακόμη και οι γεννήτριες τελευταίας τεχνολογίας και υψηλού κόστους που είχαν τοποθετηθεί.

Οι εσωτερικοί χώροι, εκεί που είχε σχεδιαστεί ότι θα ήταν οι κλωβοί παραγωγής γόνου, έχουν μεταβληθεί σε στάβλο για αγελάδες και πρόβατα. Η ίδια εγκατάλειψη και στον προαύλιο χώρο.

Αραδιασμένοι και οι πλαστικοί κλωβοί και οι μεγάλες σωλήνες που θα έφερναν το νερό από τη θάλασσα.

Οι κάτοικοι της περιοχής ζουν κυρίως από τη γεωργία και τα τελευταία χρόνια από οικογενειακές τουριστικές επιχειρήσεις. Είχαν προσδοκίες από την επένδυση. Προβλεπόταν άλλωστε, η πρόσληψη τουλάχιστον 70 υπαλλήλων, ορισμένοι εκ των οποίων ειδικοί επιστήμονες σχετικοί με την ιχθυοκαλλιέργεια.

«Το έργο αυτό, έργο πνοής για την περιοχή μας, ενώ ευρίσκεται πλέον στα απολύτως τελευταία στάδια κατασκευής, ναρκοθετείται αναιτίως από το υπουργείο Γεωργίας με νεφελώδεις και αστήρικτες νομικά αιτιάσεις», έγραφε το 2002 στον τότε πρωθυπουργό Κ. Σημίτη ο δήμαρχος Μεθώνης Ηρ. Μιχελής. Ακολούθησαν επιστολές ανάλογου περιεχομένου και από άλλους δημάρχους της περιοχής και προς τους γαλάζιους υπουργούς.

«Η μη ολοκλήρωση του έργου είναι σπατάλη του δημοσίου χρήματος, είτε από έλλειψη προγραμματισμού είτε εξαιτίας συμφερόντων που εμπλέκονται στην εξέλιξή του και δεν μπορεί να μείνει έτσι», δήλωσε στην «Κ.Ε.» ο δήμαρχος.

«Αν εγώ ως δήμαρχος είχα πετάξει στον αέρα τόσα εκατομμύρια, θα με είχε καθίσει ο εισαγγελέας στο σκαμνί. Γιατί δεν συμβαίνει το ίδιο με τους υπεύθυνους του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης;» πρόσθεσε.

*Για το θέμα της Γιάλοβας το Σώμα Επιθεωρητών-Ελεγκτών Δημόσιας Διοίκησης έχει σχηματίσει φάκελο. Από τα στοιχεία που συγκέντρωσαν αποκαλύπτεται το μέγεθος της διοικητικής αυθαιρεσίας και προχειρότητας. Προτείνουν, μάλιστα, στο υπουργείο να προχωρήσει αμέσως στην παραλαβή και αξιοποίηση του σταθμού.

Σταθμός χωρίς τρένο

*Στη Γιάλοβα «συναντήσαμε» ακόμη ένα κτίριο με ιστορικό και πολιτικό συμβολισμό. Εκτός από τον ιχθυογεννητικό σταθμό που έχει μείνει το «κουφάρι» του, διασώζεται ένας σιδηροδρομικός σταθμός του 1895, επί Τρικούπη. Δεν υπάρχει όμως... σιδηροδρομικό δίκτυο.

Οταν ρωτήσαμε, μας είπαν ότι ο τότε βουλευτής Πύλου εξασφάλισε να περάσει από εκεί η γραμμή Πάτρας - Καλαμάτας, που τότε κατασκευαζόταν. Ομως δεν επανεξελέγη και ο πολιτικός του αντίπαλος βουλευτής Κυπαρισσίας Πονηρόπουλος πίεσε και τελικά το τρένο έκανε στροφή από την πόλη του προς την Καλαμάτα.

Δυστυχώς η ιστορία κάνει κύκλους.
archive.enet.gr



Διαβάστε περισσότερα...

Μικρή συμβολή στη διαρκή ανάγκη αυτογνωσίας

Τα διεθνή πρακτορεία μεταδίδουν σε όλο τον κόσμο, την κατάληψη της Κορυτσάς από τον ελληνικό στρατό. Πρόκειται για την πρώτη πόλη της Ευρώπης που λευτερώνεται από τις δυνάμεις του Άξονα.

Ακόμη και ιαπωνικές εφημερίδες γράφουν με θαυμασμό για την ανδρεία των Ελλήνων, ενώ ο τουρκικός τύπος ίσως για μοναδική φορά στην ιστορία του, κυκλοφορεί με πρωτοσέλιδους τίτλους «Ζήτω η Ελλάς», «Αλησμόνητο για όλο τον κόσμο, παράδειγμα γενναιότητας», «Είμαστε περήφανοι γιατί συνδεόμαστε με συμμαχία με ένα τέτοιο Έθνος». Ο υπουργός προπαγάνδας του Γ' Ράιχ Γκαίπελς, αφού απαγορεύει βέβαια κάθε αναφορά των γεγονότων στον ελεγχόμενο τύπο της Γερμανίας, κατά μόνας… στοχάζεται, « ίσως κρατάνε κάτι από τους αρχαίους τους προγόνους»!

Έκπληκτη η ανθρωπότητα παρακολουθεί την αντιστροφή, της φασιστικής εξάπλωσης.

Ένα δευτερεύον στρατιωτικά και τοπικού χαρακτήρα πολεμικό επεισόδιο, μετατρέπεται ψυχολογικά σε καταλύτη αντιφασιστικών διεργασιών. Ο Σαρτρ, ο Καμύ, ο Μιραμπέλ, ο Ελυάρ, ο Σουμάν, εκφράζουν τον «μεγάλο και τρυφερό θαυμασμό τους» όπως έγραφε ο Ματίς, «για τούτη την εφεδρεία της ανθρώπινης συνείδησης» όπως χαρακτήριζε την Ελλάδα του '40 ο Λε Γκορπυζιέ

Ο Αντρέ Ζιντ από τη συνθηκολογημένη και κατεχόμενη Γαλλία αποδίδει ίσως καλύτερα από κάθε άλλον το γεγονός:

«...Γενναίε ελληνικέ λαέ! Καταλαβαίνετε τι είστε για μας σήμερα; Στη διάρκεια των τελευταίων φοβερών μηνών, δεν είχαμε γνωρίσει παρά μονάχα αποτυχίες και απογοητεύσεις, τη συντριβή της περηφάνιας μας, των ελπίδων μας… και ξαφνικά η φωνή σας, η πιο αγαπητή ανάμεσα σε όλες, υψώνεται και κυριαρχεί πάνω στη συγκεχυμένη βοή της κόλασης.

»Με ποια συγκινημένη προσοχή, με ποια προσήλωση σας ακούμε! Αντιπροσωπεύεται για μας τον θρίαμβο της γενναιότητας, της αληθινής αξίας, αυτής του μικρού αριθμού.

»Και ποια ευγνωμοσύνη χρωστάμε σε σας που ξαναδώσατε σ’ ολόκληρη την ανθρωπότητα κάποιους λόγους εμπιστοσύνης στον άνθρωπο, θαυμασμού, αγάπης κι’ ελπίδας ...»

Η μικρή Ελλάδα των επτά όλων κι’ όλων εκατομμυρίων ψυχών, καταγράφεται για δεύτερη φορά - η πρώτη ήταν το 1821 - στην παγκόσμια σκηνή της νεότερης Ιστορίας.

Την ίδια ώρα, στο εσωτερικό της χώρας το καθεστώς, βλέπει όλες τις κοινωνικές και πολιτικές διεργασίες που βίαια είχε προσπαθήσει να ανακόψει, να βρίσκουν δυναμική διέξοδο και έκφραση, ενώ το ίδιο βρίσκεται - όπως παρατηρεί ο Γιώργος Σεφέρης στο 'Χειρόγραφο '41' - να παραπαίει σε μια επιπλέον αντίφαση, με τεράστιες συνέπειες στην ψυχολογία των «βρικολάκων υπουργών του». Να διαχειρίζεται τον πιο επικίνδυνο πόλεμο της ιστορίας μας, με το μέρος εκείνων που χτυπούσαν της φασιστικές δυνάμεις. Αλλά το καθεστώς και ο επικεφαλής του ήθελε να είναι και αυτό φασιστικό. Πώς να συνδυάσει αυτά τα πράγματα; Πώς να συνειδητοποιήσει, ότι ο λαϊκός χείμαρρος της 28ης Οκτωβρίου, δεν επικύρωνε, αλλά καταργούσε την 4η Αυγούστου και το οπερετικό καθεστώς της;

Πώς να κατανοήσει αυτός ο αντιφατικός δικτάτορας, που «δεν πολεμά δια την νίκην. Πολεμά δια την Δόξαν και για την τιμήν» ( δήλωση στους αρχισυντάκτες του Αθηναϊκού τύπου 30 Οκτωβρίου), ότι παρά τις διαταγές του Γενικού Επιτελείου και του αρχιστρατήγου του, για άμεση σύμπτυξη του Μετώπου, ο πόλεμος μετατρέπονταν από σύρραξη δύο στρατευμάτων - για πρώτη φορά σε παγκόσμιο πόλεμο - σ’ ένα λαϊκό-απελευθερωτικό αγώνα καθολικής αντίστασης στον φασισμό; Γεγονός που, κατά τη γνώμη μας αποτελεί άλλωστε και τη σημαντικότερη συμβολή της Ελλάδας στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Και είναι ακριβώς αυτή η λαϊκή θέληση που -όπως παρατηρεί και ο ταξίαρχος Μάγερς, μετέπειτα αρχηγός της Βρετανικής αποστολής στα βουνά - «ανάγκασε τον τακτικό στρατό να πολεμήσει» ανατρέποντας τα σχέδια του επιτελείου.

Ο λαός και οι “άρχοντές” του...

Το πνεύμα αυτό της ηττοπάθειας βέβαια, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν αφορούσε μοναχά το κύκλωμα του δικτάτορα, τη βασιλική αυλή και το επιτελείο. Με βάση τα ντοκουμέντα και αρχεία της περιόδου, γνωρίζουμε πια ότι ίδιες αντιλήψεις διακατείχαν και τους αστούς αντιπάλους του, όπως τον Γεώργιο Καφαντάρη, τον Γεώργιο Παπανδρέου ή τον στρατηγό Νικόλαο Πλαστήρα, που είχε προχωρήσει από τη Γαλλία που βρίσκονταν εξόριστος και σε ιδιαίτερες επαφές με τους ναζί, για ανατροπή του Μεταξά και εγκαθίδρυση φιλογερμανικής κυβερνήσεως διότι «Η Ελλάς ήχθη προς αυτοκτονίαν».

Ο λόγος του Γιώργου Σεφέρη, που εκείνη την εποχή ήταν εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών για τους ξένους ανταποκριτές, είναι αποκαλυπτικός:

«Το μόνο γενικότερο συμπέρασμα που βγάζω και με ανησυχεί είναι η καταπληκτική διαφορά του λαού και της συντεχνίας των αρχόντων του, σ’ όποιο κόμμα κι αν ανήκουν... είναι παράξενο και υπέροχο να το συλλογίζεται κανείς: Ο λαός έκανε μόνος του αυτό που έκανε - μόνος του. Οι έξι μήνες του πολέμου ήταν δύο πράγματα ολότελα ξεχωριστά: Από το ένα μέρος ένα άνθισμα, μια ανώνυμη ανάσταση και από το άλλο μέρος ο κήρυκας της ‘Μπρετάνιας’ (εννοεί το ξενοδοχείο της Μ. Βρετανίας στα υπόγεια του οποίου μακριά από το μέτωπο εκτός της κυβέρνησης, είχε εγκατασταθεί όλο το διάστημα του πολέμου το Γενικό Επιτελείο) με τους σκοτεινούς διαδρόμους και τις απελπισμένες χειρονομίες. Από αυτόν τον τελευταίο, δεν έχουμε καθαριστεί και δεν θα καθαριστούμε, παρά όταν νικήσουμε»

Την αλήθεια αυτή για το Επιτελείο πιστοποιεί με συγκλονιστικές λεπτομέρειες τόσο ο στρατηγός Καθηνιώτης, στην απόρρητη έκθεσή που συνέταξε το 1943 για τις στρατιωτικές επιχειρήσεις '40- 41, όσο και ο ίδιος ο Αλ. Παπάγος στο βιβλίο του «Ο ελληνικός στρατός κατά τον Δεύτερον Παγκόσμιον Πόλεμον» το 1956.

Από την άλλη οι διπλωμάτες μας, συνιστούσαν να κάνουμε «μερικάς εντίμους υποχωρήσεις» (Π. Πιπινέλης από τη Σόφια), «χωρίς βέβαια να πάθει η Ιταλία τόσο μεγάλη ήττα, ώστε να χάσει το γόητρο της (Ρίζος- Ραγκαβής από το Βερολίνο)


... “Τι σας έφταιξε ο φασισμός”;



Ταυτόχρονα στην Αθήνα, ο υποδιοικητής της Γενικής Ασφάλειας Παξινός - αξιωματικός μυστικά και της Γκεστάπο - φώναζε στους λογοτέχνες αρθρογράφους των εφημερίδων, που είχε συλλάβει διακριτικά ένα βράδυ του Δεκέμβρη του '40

«Βρήκατε την ευκαιρία να χτυπάτε τον φασισμό. Τι σας έφταιξε ο φασισμός; Οι Ιταλοί μας επιτέθηκαν...»

Και οι φοβίες του καθεστώτος καθημερινά αυξάνουν. «Με ανησυχεί η αισιοδοξία του κόσμου» σημειώνει ο ίδιος ο Ι. Μεταξάς στο ημερολόγιο του. Αρνούμενος όχι μόνο στους εξόριστους και φυλακισμένους κοινωνικούς αντιπάλους του αστισμού, τη συμμετοχή τους στον πόλεμο - κρατώντας τους στις φυλακές για να τους παράδοση το καθεστώς του, με υποδειγματικά τάξη στα γερμανικά στρατεύματα - αλλά και σε μεγάλη μερίδα εμπειροπόλεμων αξιωματικών όπως ο Σ. Σαράφης, απότακτων του Κινήματος του ’35 καθώς και στους λίγους αστούς εξόριστους που επίσης το ζητούν, με την εξαίρεση του Π. Κανελλόπουλου, του μόνου που γίνεται δεκτή η αίτηση του και στέλνεται στο μέτωπό ως απλός... οπλίτης φυσικά.

Έτσι όμως όταν Γενάρη του ’41 τον βρήκε ο θάνατος, κι αφού:

«Δι’ εγκυκλίου τον κλάψανε, όλοι οι Έλληνες,

που τον είχαν αγαπήσει δια νόμου»

- όπως έγραφε σαρκαστικά ο Ασημάκης Πανσέληνος -

« Η κοπριά που άφησε - σημειώνει και πάλι ο Σεφέρης - ξετραχηλίστηκε (και) φτάσαμε στα γεγονότα της άνοιξης. Υπουργοί πανικόβλητοι και σπασμωδικοί, διπλωμάτες χωρίς ειρμό, στρατηγοί - και ιεράρχες προσθέτουμε εμείς - που πρόδωσαν, πρωθυπουργοί που αυτοκτόνησαν και ...η ασυγχώρητη, η εγκληματική, η τραγική απώλεια της Κρήτης».

Και για να μην νομισθεί ότι ο λόγος του ποιητή είναι υπερβολικός, ας δούμε και τον λόγο του τότε προσωπάρχη του Υπουργείου Στρατιωτικών στρατηγού Σόλωνα Καφάτου:

«Μόνο όποιος έζησε αυτόν τον αγώνα, δύναται να υπολογίσει το μέγεθος του διαπραχθέντος εγκλήματος, όπερ εσαμπόταρε κυριολεκτικώς εις όφελος του εχθρού τον αγώνα»

Καμιά έκπληξη λοιπόν όταν διαβάζουμε στον τύπο στις 6ης Μαΐου ’41 - ενώ δηλαδή η Μάχη της Κρήτης συνεχίζονταν, ότι πραγματοποιήθηκε σύσκεψη στο ‘πρωθυπουργικό’ γραφείο υπό τον δωσίλογο ‘πρωθυπουργό’ και προδότη στρατηγό Τσολάκογλου, με τους πολιτικούς και στρατιωτικού Θ. Πάγκαλο. Κ. Γονατά, Α. Οθωναίο, Κ Μάξιμο, Κ. Τσαλδάρη, Γ. Παπανδρέου, Π. Κανελλόπουλο, Σ. Μερκούρη, Κ. Ράλλη κ.ά. στην οποία: «Πάντες ανεγνώρισαν ότι η Κυβέρνησης Ανάγκης είναι επιβεβλημένον να υποστηριχθεί εκ μέρους πάντων των Ελλήνων, άνευ επιφυλάξεων και ειλικρινώς»

Ή τις ίδιες μέρες στον ημερήσια τύπο ότι:

«Ο πόλεμος ετελείωσε... Δια την πραγματικήν ειρήνευσιν ...χρειάζεται και η ψυχική αποστράτευσις των Ελλήνων» (Εστία 29-4)

«Με την ψυχικήν αποστράτευσιν θα αισθανθώμεν την λύτρωσιν από τον εφιάλτην του πολέμου και θα αγωνισθώμεν δια να αναδείξωμεν την παραγωγήν και τον πολιτισμόν μας» (Καθημερινή 30-4)

«Με τον τερματισμόν του πολέμου, ήρθησαν πλέον οι φραγμοί, οι οποίοι (μας) εχώριζον με τους αντιπάλους μας» (Ελεύθερον Βήμα 2-5)

Ή το τηλεγράφημα του διορισμένου από τον Μεταξά δημάρχου Αθηναίων Αμ. Πλυτά που εξέφραζε τον θαυμασμό και την ευγνωμοσύνη «όλων των Αθηναίων, προς τον ένδοξον Φύρερ του Γερμανικού Λαού»

Ή την 7η Μαΐου το σε άψογη καθαρεύουσα τηλεγράφημα:

«Η Σύγκλητος του Αθήνησι Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου, χαίρουσα επί τη συγκροτήσει της Εθνικής Κυβερνήσεως, υποβάλλει τα θερμά αυτής συγχαρητήρια δια της εις τας στιβαράς χείρας της Υμετέρας Εξοχότητος ανάθεσιν (από ποιόν άραγε;) της προεδρίας αυτής... διαβεβαιούσα δια πάσαν βοήθειαν εις το εξόχως Μέγα Πατριωτικόν αυτής έργον»!
ΤΟΥ ΑΛΚΗ ΡΗΓΟΥ




Διαβάστε περισσότερα...

Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009

απογραφή βιογραφικών...

Πότε είχε δει το φως το αληθινό ως άλλος Σαούλ ο κ. Προβόπουλος; Καθ' οδόν προς τη Δαμασκό των Εκλογών, όταν έλεγε ότι το έλλειμμα είναι 4-5 - 5,5 - 6,5 δισ. (λες και ήταν σαμπρέλα να φουσκωνοξεφουσκώνει), ή καθ' οδόν από τη Δαμασκό μετά τις εκλογές, όταν λέει ότι το έλλειμμα είναι 12,5 δισ. (που μπορεί λόγω σαμπρελοειδούς φύσεως να 'ναι και 16 δισ. ή 20 δισ.); Πότε έλεγε μπαρούφες

με τέτοια αξιοσημείωτη άνεση ωσάν να ομιλεί προς χαχολομουζίκους ο αξιότιμος Ελλαδάρχης των Τραπεζών; πριν ή μετά τις εκλογές; ή διαρκώς; ή όποτε του καπνίσει;

Νισάφι πια με αυτό το σινάφι. Των τραπεζιτών. Τα έργα τους έχουν βυθίσει κόσμο στην ανέχεια και την οδύνη, τον πλανήτη στο αίμα. Κι όμως τους αντιμετωπίζουμε ωσάν καθώς πρέπει κυρίους και με σεβασμό! Ποιους; ένα τσούρμο ληστές, ένα άλγος από βδέλλες...
Η βάση της Ν.Δ. είναι σαν το έλλειμμα. Αλλιώς την υπολογίζει ο ένας υποψήφιος κι αλλιώς ο άλλος....

... διαδικασία που έχει ένα άρωμα από Νέμεση

για ένα κόμμα που μιμείται από το άλλο ό,τι χειρότερο κι ουδέποτε σε κάτι καλύτερο...

σε αυτόν τον φρενήρη ρυθμό αποπολιτικοποίησης των δύο κυβερνητικών κομμάτων και μετατροπής τους σε προσωπικό ντεκόρ του Ηγεμόνος.

Ακριβώς σε αυτό το κλίμα ο κ. Γεώργιος Παπανδρέου δεν χωρίζει το κόμμα από το κράτος με τις επιλογές του, αλλά εγκαθιστά ακριβώς το προσωπικό του προσωπικό στο κόμμα

όπως και το εξίσου προσωπικό του προσωπικό στο κράτος. Μουτζαχεντίν αφοσιωμένους προσωπικά στον αρχηγό τους

πολιτικά υβρίδια (δηλαδή α-πολίτικα αποκυήματα) που περιφρονούν το κόμμα τους, τις διαδικασίες παραγωγής πολιτικής μέσα απ' αυτό και είναι απολύτως συναρτημένα με την πορεία του Ηγεμόνος.
Η Ν.Δ. ως κυβέρνηση είχε αυτοκαταργηθεί ως

κόμμα (με τον πιο παλαιοκομματικόν τρόπο) με τα γνωστά καταστροφικά αποτελέσματα.

Το ίδιο τώρα και το ΠΑΣΟΚ, πριν καν ανέλθει στην εξουσία και ήδη ως κυβέρνηση έχει καταργηθεί με ένα new age τρόπο από τον αρχηγό του και τα ΜΜΕ

τα οποία, στην πλειοψηφία τους χειροκροτούν μετά μανίας αυτήν τη βολική για τα ίδια και τους Δυνατούς που τα ελέγχουν μετάλλαξη.

Ετσι, ανόητα πράγματα, κοινές μεταμοντερνιές χαμηλοτάτου επιπέδου, όπως τα βιογραφικά μέσω internet ή οι διαρκείς εξαγγελίες καλών προθέσεων για όλα, ενώ

ταυτοχρόνως η απροετοιμασία του ΠΑΣΟΚ για να κυβερνήσει είναι πλέον προφανής, εμφανίζονται μέσω του Τύπου ως ευχάριστες και ελπιδοφόρες καινοτομίες, όπως το... κάζουαλ ντύσιμο της τάδε κυρίας Υπουργού

κερδίζοντας έτσι τις εντυπώσεις,

σαν το πρόβλημα της χώρας να 'ναι τα γοβάκια της Σταχτοπούτας, κι όχι η ενταξιακή πορεία της Τουρκίας εν σχέσει με την Κύπρο και τα ελληνοτουρκικά, ας πούμε, ή η σύνταξη του νέου Προϋπολογισμού (στοιχειωδώς σχετικού με την πραγματικότητα). Για την ώρα, το μόνον που προκαλεί τριγμούς σε αυτό το μόρφωμα είναι ο παλαιοκομματικός κ. Πάγκαλος

ο οποίος ίσως να αποδειχθεί η αχίλλειος πτέρνα της νέας κυβέρνησης -ανίκανος

να συγκρατήσει τον εαυτόν του, παρομοίασε με τους «πορτοφολάδες» («κι αυτοί εργάζονται») όσους παρανόμως ενδεχομένως, αλλά όχι με δική τους ευθύνη προσελήφθησαν προεκλογικώς απ' τον άλλον πόλο του κακού και τώρα

πετιούνται ανηλεώς στον δρόμο

υφιστάμενοι κι από πάνω χαρακτηρισμούς όπως αυτοί του κ. Πάγκαλου (ο ομηρικός κυνισμός του οποίου αφήνει πλέον άφωνους και τους κύνες, κοινώς, σκύλους)...

...................................

Ομως, το κυρίως πρόβλημα είναι το καθεστώς Μουτζαχεντίν που δημιουργείται στο κράτος και τον Τύπο. Επί παραδείγματι,

το σφάξιμο των 80.000 STAGE παρουσιάζεται από τα αναβαθμισμένα παπαγαλίδια ως «τολμηρή πολιτική απόφαση». Ω του ευφημισμού! Ή η κομματική αποδοκιμασία της επιλογής Ξυνίδη ως «αιφνιδιασμός»(!)...

Ολα αυτά δεν θα αντέξουν πολύ. Γρήγορα θα απομυθοποιηθούν. Χωρίς όμως, πάλι, να υπάρχει εναλλακτική λύση (που να την εγκρίνουν όλες οι... συνιστώσες ή το φάντασμα του Σουσλώφ)...
ΣΤΑΘΗΣ Σ



Διαβάστε περισσότερα...

Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2009

Ψηλά η παγκόσμια παραγωγή του ελαιολάδου

Κατά 3,5% περίπου αυξημένη προβλέπεται να είναι η φετινή παγκόσμια παραγωγή ελαιολάδου, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία του Διεθνούς Συμβουλίου Ελαιολάδου (IOOC). Με βάση αυτά, η Ισπανία, που αποτελεί και την υπ΄ αριθμό ένα ελαιοπαραγωγό χώρα στον κόσμο, ωφελήθηκε από τις βροχοπτώσεις των τελευταίων μηνών και αναμένεται φέτος να έχει παραγωγή, που ενδεχομένως να αγγίξει τους 1.300.000 τόνους.
Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του IOOC, η φετινή παγκόσμια παραγωγή ελαιολάδου αναμένεται να φθάσει στα 2.843.000 τόνους, έναντι 2.746.000 τόνων της παγκόσμιας παραγωγής την προηγούμενη ελαιοκομική περίοδο.
Τελικά, την προηγούμενη περίοδο η ισπανική παραγωγή ελαιολάδου ήταν χαμηλότερη των αρχικών εκτιμήσεων, φθάνοντας με βάση τα στοιχεία του IOOC, στα 1.027.000 τόνους, ενώ φέτος προβλέπεται ότι θα είναι κατά πολύ υψηλότερη.
Στην περίπτωση που επαληθευτούν...

στην πράξη τα στοιχεία αυτά, τότε υπάρχει το ενδεχόμενο άσκησης νέων πιέσεων στις τιμές παραγωγού για τα ελαιόλαδα της νέας σοδειάς.
Αναλυτικό ρεπορτάζ για την αγορά του ελαιολάδου τη νέα ελαιοκομική περίοδο που ξεκίνησε περιλαμβάνει σε αυτό το φύλλο της η εφημερίδα Agrenda.




Διαβάστε περισσότερα...

Αρχηγοί υπάρχουν, από δημοκρατικά κόμματα πάσχουμε

Αφού δεν έχουν θητεύσει, δεν έχουν εθιστεί, δεν έχουν δοκιμαστεί σε συλλογικές δημοκρατικές λειτουργίες, πώς τάχα να υπηρετήσουν τη δημοκρατία όταν διαχειρίζονται την εξουσία; Και πώς να αντιμετωπίσουν δραστικά τη βαθειά θεσμική κρίση;

Για τον απερίγραπτο τραγέλαφο στη Ν.Δ. λέω, μετά το εκλογικό στραπάτσο της και την παραίτηση του Κώστα Καραμανλή. Οι άνθρωποι, που κυβέρνησαν τον τόπο σχεδόν έξι χρόνια, βουλευτές, πρώην υπουργοί και ηγετικά κομματικά στελέχη, δείχνουν δημόσια να αγνοούν παντελώς την αλφαβήτα μιας δημοκρατικής κομματικής οργάνωσης και λειτουργίας: Τι είναι τακτικό και τι έκτακτο συνέδριο· πώς συγκαλείται· με ποια ατζέντα· πώς αλλάζει το καταστατικό· με ποια διαδικασία και από ποιους εκλέγεται ο νέος πρόεδρος κ.τ.λ. Αψίθυμοι και προπετείς, συναγωνίζονται σε ηχηρές καταγγελίες για την έλλειψη στο παρελθόν στοιχειώδους εσωκομματικής δημοκρατικής λειτουργίας (αφού δεν συνεδρίασε λ.χ. η Κεντρική Επιτροπή ούτε για να αναζητήσει τα αίτια της εκλογικής ήττας στις ευρωεκλογές) και δεν αναρωτιούνται καν πόσο οργανωμένα, συλλογικά και δημοκρατικά λειτουργούν και τώρα. Συγκροτήθηκε τσάτρα-πάτρα μια οργανωτική επιτροπή εκ των ενόντων και προκαταλαμβάνοντας το συνέδριο δρομολογήθηκε η εκλογή του νέου αρχηγού «από τη βάση» -όπως ήδη είχε προτείνει από καιρό ο Δημ. Αβραμόπουλος.


Η Κοινοβουλευτική Ομάδα της Ν.Δ., το μόνο συλλογικό όργανο που συνεκλήθη μετεκλογικά, συνεδρίασε αποκλειστικά για να ακούσουν και να χειροκροτήσουν οι επιβιώσαντες βουλευτές, άλλοι με μάτια θολά και άλλοι πασιχαρείς, την αποχαιρετιστήρια ομιλία του αγρίως στραπατσαρισμένου αρχηγού. Για να δουν τον ώς χθες αγέρωχο και αρειμάνιο Κώστα Καραμανλή να δίνει οψίμως, με τραγική καθυστέρηση και ανώφελα πια, το καλό παράδειγμα στην περιλάλητη σεμνότητα και ταπεινότητα. Να δουν παραστατικά την αντιφατικότητα του ηγέτη με το απρόσμενα δραματικό τέλος: Αξιοσημείωτα αξιοπρεπής στην αυτοκριτική του, με την ανάληψη όλων των ευθυνών για την εκλογική συντριβή, αλλά και με ανεπαρκέστατο πολιτικό προβληματισμό: Δείχνει να πιστεύει ακόμη ότι έχασε τη μάχη, επειδή τρόμαξε το εκλογικό σώμα με σκληρές αλήθειες και όχι γιατί, με τον τρόπο που κυβέρνησε, έκανε τον ψηφοφόρο της Ν.Δ. να ντρέπεται να βγει στο καφενείο...

Σε εντελώς διαφορετική ατμόσφαιρα, αλλά με ανάλογη διαδικασία, συνεδρίασε και η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ. Για να χειροκροτήσει τον θριαμβευτή της εκλογικής αναμέτρησης Γιώργο Παπανδρέου στην πιο μεστή, ίσως, ομιλία του για τα τρωτά του πολιτικού μας συστήματος, που απαιτούν ριζοσπαστικά και επείγοντα μέτρα. Στο επίκεντρο, βεβαίως, η αναγκαία αναβάθμιση του ευνουχισμένου τώρα Κοινοβουλίου και η τολμηρή αλλαγή του εκλογικού συστήματος. Για το οποίο άφησε να αιωρείται αναπάντητο το καίριο ερώτημα κατά πόσο το γερμανικό σύστημα, «προσαρμοσμένο στην ελληνική πραγματικότητα» (ήτοι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τοου κυρίαρχου δικομματισμού), θα καταφέρουμε να το κάνουμε εξίσου καλπονοθευτικό με το σημερινό, που έδωσε στο ΠΑΣΟΚ άνετη πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο με ποσοστό μόλις 44% των εγκύρων ψήφων, που αντιστοιχεί στο 35% του εκλογικού σώματος.

Αρχηγικός μονόλογος χωρίς αντίλογο, αφού δεν υπήρξε συζήτηση. Αλλο τόσο δεν υπήρξε συζήτηση ούτε κατά την προχθεσινή σύνοδο του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ, όπου ο Γ. Παπανδρέου έδωσε έμφαση στον διαχωρισμό κράτους και κόμματος. Κάναμε λάθος -είπε- στο παρελθόν, όταν το ΠΑΣΟΚ έγινε «υποχείριο του κρατισμού» (το αντίστροφο θα 'λεγα: Το κράτος ήταν υποχείριο του κόμματος, είχε γίνει «πράσινο», όπως με κυβερνήσεις Ν.Δ. έγινε «γαλάζιο» -και μακάρι να τεθεί τέρμα σ' αυτή την αθλιότητα).

Στα δημοκρατικά κόμματα, ωστόσο, τα συλλογικά όργανα είναι ο κατ' εξοχήν χώρος για να εκφράζεται η «βάση», να ελέγχεται η ηγεσία, να διασταυρώνονται απόψεις και να λαμβάνονται αποφάσεις. Οταν συνεδριάζουν μόνο για να ακούν τον αρχηγό και για να επικυρώνουν τις επιλογές του με ψηφοφορίες, μεταβάλλονται σε συνάξεις χειροκροτητών και κλακαδόρων.

Στη Ν.Δ. δεν έχουν αποφασίσει ακόμη για την καθυστερημένα συγκαλούμενη το προσεχές Σάββατο Κεντρική Επιτροπή: Αν θα πάρουν τον λόγο και άλλοι εκτός από τους τέσσερις διεκδικητές της αρχηγίας, Δημ. Αβραμόπουλο, Ντόρα Μπακογιάννη, Αντ. Σαμαρά και Π. Ψωμιάδη· και αν η ατζέντα δεν θα εξαντληθεί στα θέματα του καταστατικού και του συνεδρίου.

Ετσι κι αλλιώς, το κενό από την έλλειψη εσωκομματικής δημοκρατίας και τη μη λειτουργία των συλλογικών οργάνων σπεύδουν να το καλύψουν τα ΜΜΕ -και κυρίως τα ηλεκτρονικά, τηλεόραση και Διαδίκτυο:

* Στις τηλεοπτικές εκπομπές έγινε η απόπειρα να αναζητηθούν τα αίτια της δεινής εκλογικής ήττας. Κατά τον χειρότερο τρόπο -για χάλι μαύρο, μιλάμε: Μια δράκα στελεχών, με προκλητικά έκδηλη την εύνοια καναλαρχών και τηλεοπτικών αστέρων, να περιφέρονται σε όλα τα κανάλια από όρθρου βαθέος μέχρι βαθείας νυκτός και να βρυχώνται αλληλοσπαρασσόμενοι και υπεραμυνόμενοι της κομματικής... ενότητας.

* Από τους ελάχιστους που αρθρώνουν λόγο, επέλεξαν βεβαίως τις εφημερίδες για να διατυπώσουν τις προτάσεις τους για μια ριζική ανασυγκρότηση του κόμματος ο Αρης Σπηλιωτόπουλος, με τα «οκτώ σημεία» του και με κοινό άρθρο τους (στην «Καθημερινή») οι Ν. Δένδιας, Γ. Παπαθανασίου και Κ. Χατζηδάκης.

Για το επίπεδο του προβληματισμού στο στελεχικό δυναμικό της Ν.Δ. είναι αποκαλυπτικές οι απαντήσεις στο επίμονο ερώτημα των τηλεοπτικών αστέρων: Με ποιο κριτήριο θα επιλέξετε τον νέο αρχηγό. Εννέα στους δέκα τον θέλουν πρωτίστως δυναμικό, για να κατατροπώσει τον Γ. Παπανδρέου και να οδηγήσει σύντομα τη Ν.Δ. ξανά στην εξουσία...

Από επίδοξους αρχηγούς άλλο τίποτα σ' αυτό τον τόπο. Στους θεσμούς είναι που πάσχουμε. Και οι θεσμοί, ακριβώς, είναι που διαμορφώνουν τους πολίτες και διασφαλίζουν ένα ευνομούμενο κράτος, μια στοιχειωδώς ομαλή λειτουργία της δημοκρατίας και την κοινωνική συνοχή.

Με τη συντριπτική πλειονότητα των πολιτών (85%) να δηλώνουν ότι δεν τα εμπιστεύονται, τα απαξιωμένα και από τους ηγέτες τους πολιτικά κόμματα πάσχουν βαρύτερα απ' όλους τους θεσμούς. Με συνέπεια τον εκφυλισμό της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας σε μόλις καλυπτόμενη με φτιασιδώματα ολιγαρχία.

Κι, ωστόσο, τα πολιτικά κόμματα παραμένουν αναγκαίο κακό. Ωσπου να φτάσουμε (οψέποτε φτάσουμε) σε μια επαναστατικά διάφορη θέσμιση της κοινωνίας με μορφές άμεσης δημοκρατίας, που είναι και το μονίμως ζητούμενο.
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΟΤΣΗ


Διαβάστε περισσότερα...

«Σχεδιάζοντας» την επόμενη... κρίση

Όπως αποδείχθηκε από την εξέλιξη της πιστωτικής κρίσης τα τελευταία δύο χρόνια, οι βρετανικές τράπεζες ήταν εκείνες που είχαν τη μεγαλύτερη έκθεση σε ενυπόθηκες πιστώσεις αυξημένου κινδύνου (subprimes). Άλλωστε η πρώτη χρεοκοπία τράπεζας συνέβη στη Βρετανία, με την Northern Rock να διασώζεται από την Τράπεζα της Αγγλίας το Σεπτέμβριο του 2007 και στη συνέχεια να εθνικοποιείται. Στη συνέχεια εθνικοποιήθηκε σχεδόν το σύνολο του βρετανικού τραπεζικού συστήματος.

Οι δημόσιες δαπάνες και οι πιστώσεις της κεντρικής τράπεζας για τη σωτηρία πιστωτικών ιδρυμάτων, ήταν αναλογικά υψηλότερες ακόμα και από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο λόγος είναι πως ο χρηματοπιστωτικός τομέας στη Βρετανία αντιστοιχούσε πριν την κρίση στο 10% του ΑΕΠ, ποσοστό που θεωρείται υπερβολικό, συγκρινόμενο με τις άλλες βιομηχανικές χώρες της Δύσης.

Η αναφορά αυτή έχει ως σκοπό να αναδείξει τα προβλήματα που δημιουργούνται σε μία οικονομία από την υπερβολική ανάπτυξη του χρηματοπιστωτικού τομέα και η Βρετανία είναι το καλύτερο (αρνητικό) παράδειγμα. Σήμερα, δύο χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης των subprimes, η Βρετανία βρίσκεται ακόμα σε βαθιά ύφεση, με απώλειες ΑΕΠ της τάξης του 5,2% στο τρίτο τρίμηνο φέτος. Στο ίδιο ωστόσο διάστημα οι δύο μεγάλες χώρες της Ευρωζώνης, η Γερμανία και η Γαλλία, έχουν ξεπεράσει οριστικά την ύφεση και έχουν ήδη εισέλθει στη φάση της ανάκαμψης.

Όσον αφορά τη χώρα μας, με δεδομένη την άριστη κατάσταση του τραπεζικού τομέα και τις απώλειες του ΑΕΠ να περιορίζονται φέτος σε λίγα δέκατα της ακέραιος μονάδας, η ανάκαμψη θα ήταν θέμα μηνών, αν η Ελλάδα δεν αντιμετώπιζε τα τεράστια προβλήματα στα δημόσια οικονομικά της.

Επιστρέφοντας στις συγκρίσεις μεταξύ των μεγάλων οικονομιών της Δύσης διαπιστώνουμε, πώς ο περιορισμός του χρηματοπιστωτικού τομέα αποδεικνύεται απαραίτητος. Δυστυχώς οι χώρες που επλήγησαν περισσότερο από την πιστωτική κρίση (Βρετανία, ΗΠΑ), επιμένουν τώρα στη στήριξη των ίδιων τραπεζικών πρακτικών που οδήγησαν σε αυτή. Προσφέρουν προς τούτο άφθονο χρήμα από τις κεντρικές τράπεζες σε περίπου μηδενικά επιτόκια. Φαίνεται δηλαδή πως πρόκειται για κεντρική πολιτική επιλογή, που όμως περιλαμβάνει στην ατζέντα της και την... επόμενη κρίση.
Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ


Διαβάστε περισσότερα...

«Κρυφά δώρα» σε κορυφαίες τράπεζες

«Κρυφά δώρα» από το κράτος αποκάλεσε ο γνωστός μεγαλοεπενδυτής, Τζορτζ Σόρος, τα μεγάλα κέρδη που παρουσίασαν ορισμένες από τις κορυφαίες τράπεζες της Wall Street, γι' αυτό και θεωρεί απόλυτα «δικαιολογημένες» τις αντιδράσεις του Αμερικανού φορολογουμένου απέναντι σε αυτούς τους ομίλους.

Σε συνέντευξή του στη βρετανική «Financial Times», ο Σόρος είπε ότι τα κέρδη αυτά δεν είναι επίτευγμα των πολιτικών ανάληψης ρίσκου. «Πρόκειται για δώρα, κρυφά δώρα από την κυβέρνηση, γι' αυτό και δεν θα πρέπει να χρησιμοποιείται ο φορολογούμενος λαός για την πληρωμή μπόνους. Πρόκειται για δικαιολογημένη αντίδραση», τόνισε ο Σόρος.

Η αμερικανική κυβέρνηση προσέφερε χιλιάδες δισεκατομμύρια δολάρια για την οικονομική στήριξη χρηματοοικονομικών οργανισμών, οι οποίοι έκτοτε ανακοινώνουν ολοένα και αυξημένα κέρδη.

Ο μεγαλοεπενδυτής υπογράμμισε την ανάγκη δημιουργίας ρυθμιστικού πλαισίου για τις αμοιβές των εργαζομένων, ακόμη και εάν αυτό σημάνει ότι οι τράπεζες θα δυσκολευθούν να διατηρήσουν τα ταλέντα στην ανάληψη ρίσκου.

«Αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει τα ταλέντα στις πολιτικές ανάληψης ρίσκου μακριά από την Goldman Sachs και άλλους σχετικούς ομίλους, στρέφοντάς τους στα αντισταθμιστικά ταμεία, στα οποία άλλωστε ανήκουν πραγματικά, επειδή τα hedge funds αναλαμβάνουν κινδύνους με το δικό τους κεφάλαιο και όχι με καταθέσεις και με κρατικές εγγυήσεις», συμπλήρωσε ο Σόρος.

Στο ερώτημα εάν οι απόψεις αυτές έχουν να κάνουν με τις δικές του επενδύσεις, ο Σόρος απάντησε αρνητικά, επισημαίνοντας ότι επί μακρόν υπήρξε υποστηρικτής αυστηρότερου ρυθμιστικού πλαισίου στα αντισταθμιστικά ταμεία.

Ο μεγαλοεπενδυτής αναφέρθηκε και στο δολάριο, το οποίο και θεωρεί εξασθενημένο, αν και πιστεύει ότι η πτώση θα είναι περιορισμένη, λόγω της σύνδεσής του με το κινεζικό γιουάν. «Οσο το κινεζικό νόμισμα, παραμένει συνδεδεμένο με το δολάριο, δεν βλέπω πώς μπορεί να συνεχιστεί η πτώση του αμερικανικού νομίσματος σε υπερβολικά μεγάλο βαθμό», ανέφερε ο Σόρος. Παραδέχθηκε ωστόσο ότι υπάρχει μία γενικότερη έλλειψη εμπιστοσύνης σε νομίσματα και μία τάση αποφυγής τους προς προτίμηση άλλου είδους ενεργητικού, όπως χρυσός και πετρέλαιο.

Οσον αφορά στις αμερικανικές μετοχές, ο Σόρος ανέφερε ότι αρχικά πίστευε πως το ράλι θα συνεχιζόταν και στην υπόλοιπη διάρκεια του έτους. Προειδοποίησε ωστόσο ότι οι ελπίδες για ταχεία ανάκαμψη των ΗΠΑ είναι υπερβολικές.
Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ



Διαβάστε περισσότερα...

Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2009

Πώς τα εκκλησιαστικά "φιλέτα" αλλάζουν χέρια

Αλλόκοτα πράγματα συνέβησαν την προηγούμενη εβδομάδα στη Μονή Πετράκη. Ο αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος και ο μητροπολίτης Ιωαννίνων κ. Θεόκλητος είχαν όλο τον χρόνο να αναπτύξουν τις εισηγήσεις τους για την εκκλησιαστική περιουσία, η συζήτηση όμως, που παγίως ακολουθεί, παραπέμφθηκε για την επομένη. Και όταν έφτασε τελικώς η επομένη, απλώς διαπιστώθηκε ότι χρόνος δεν υπήρχε. Το θέμα παραπέμφθηκε, κατά συνέπεια, στις ελληνικές καλένδες της επόμενης συνεδρίασης, σε έξι μήνες.

Τι είχε συμβεί; Ήθελε κάτι να αποφύγει η ηγεσία και το εκκλησιαστικό οικονομικό επιτελείο; Είναι κοινό μυστικό ότι αρκετοί ιεράρχες περίμεναν τον κ. Ιερώνυμο για να τον επικρίνουν για διάφορες αποφάσεις και επιλογές, το θέμα όμως που περισσότερο θα αξιοποιούσαν, όπως ακούγεται, είναι η περίπτωση των οικοπέδων της Βουλιαγμένης.

Η υπόθεση, που βρίσκεται σήμερα στο μικροσκόπιο της δικαστικής έρευνας, χωρίς θεαματικά ώς τώρα αποτελέσματα πάντως, έχει ως εξής: Στις αρχές του καλοκαιριού (την 15η Ιουνίου συγκεκριμένα) η Εκκλησιαστική Κεντρική Υπηρεσία Οικονομικών (ΕΚΥΟ) προχωρούσε στην πώληση τεσσάρων στρεμμάτων, με τη διαδικασία της συμβιβαστικής εκποίησης. Αυτό το τελευταίο γίνεται όταν ο πωλητής που έχει ταλαιπωρηθεί από κάποιον καταπατητή επιλέγει να δώσει τέλος στη διαμάχη κοινή συναινέσει με τη συγκεκριμένη διαδικασία και επ' ωφελεία και των δύο πλευρών. Στην περίπτωση αυτή δεν γίνεται δημόσιος πλειστηριασμός φυσικά.

Δύο συμβόλαια, όλοι κερδισμένοι

Ας επιστρέψουμε όμως στην αγορά, που έλαβε χώρα στο Συνοδικό Μέγαρο, στην «καρδιά» των γραφείων οικονομικών υποθέσεων. Ο αγοραστής, που τυγχάνει δημοτικός υπάλληλος (μάλλον οδοκαθαριστής), και η μητέρα του βγάζουν από την... τσέπη τους και δίνουν 14 εκατομμύρια ευρώ, σε τρεις επιταγές. Πολύ γρήγορα, στον ίδιο χώρο, οι αγοραστές μεταπωλούν την επίμαχη έκταση σε τρεις κυπριακές offshore εταιρείες αντί 15,5 εκατομμυρίων ευρώ, με προφανή οφέλη για τα «παρένθετα», όπως εξελίχθηκε η διαδικασία, πρόσωπα. Επειδή κοινή είναι η έκπληξη πώς ένας άνθρωπος του μεροκάματου έχει την οικονομική άνεση να βρίσκει και να δίνει 14 εκατ. ευρώ, οι απορίες επιλύονται από τα ίδια τα συμβόλαια: οι αριθμοί των επιταγών είναι ίδιες. Πράγμα που σημαίνει ότι ο αρχικός αγοραστής, βέβαιος ότι θα πάρει στα χέρια του το «οικοπεδάκι», είχε πάρει εκ των προτέρων τις επιταγές από τις, αγνώστων λοιπών στοιχείων, κυπριακές εταιρείες.

Επιπλέον ερωτήματα προκαλεί το γεγονός γιατί δεν ακολουθήθηκε η συνήθης διαδικασία, δεν κατατέθηκε δηλαδή το ποσό τοις μετρητοίς στον λογαριασμό της Εκκλησίας, στο κεντρικό κατάστημα της Εθνικής -τμήμα εκκλησιαστικής περιουσίας.

Ένα πρώτο στοιχείο που θα πρέπει να εξετάσει κανείς στην περίεργη αυτή συναλλαγή, είναι αν ο περί ου ο λόγος ιδιώτης ήταν, ακόμη και την εποχή της αγοραπωλησίας, καταπατητής. Η αλήθεια είναι ότι η οικογένεια του καταπατητή είχε χάσει και τις δύο δίκες από την Εκκλησία, από το 2004 δε είχε συνταχθεί έκθεση βιαίας αποβολής και απόδοσης ακινήτου. Παράλληλα έγινε και ποινικό δικαστήριο, με επίσης καταδικαστική απόφαση για τον «δραστήριο» ιδιώτη. Μετά από όλα αυτά, θα έλεγε κανείς ότι οι οικονομικές υπηρεσίες της Ιεράς Συνόδου ανέχονταν τον άνθρωπο αυτό. (Ενώ περιττεύει μάλλον να υπογραμμίσουμε ότι άτομο που διεκδικεί έκταση τεσσάρων στρεμμάτων που κοστίζει κάτι λιγότερο από 20 εκατομμύρια, δεν μοχθεί για το... γάλα των παιδιών του.)

Το δεύτερο θέμα που πρέπει να δει κανείς είναι αν η Εκκλησία έχασε από τη διαδικασία που επέλεξε (της συμβιβαστικής εκποίησης). Η Διοικούσα Επιτροπή της ΕΚΥΟ στη συνεδρίαση της 1ης Απριλίου αποφαίνεται ότι «συμφώνως με την από 17-7-2008 έκθεση εκτιμήσεως της Εμπορικής Real Estate, η εμπορική αξία των εν λόγω οικοπέδων ανέρχεται στα 3.000 ευρώ ανά τ.μ., ήτοι εν συνόλω 11.999.550 ευρώ, η δε αντικειμενική αξία των ανέρχεται σήμερα στο ποσό των 11.197.400 ευρώ». Και μόνο το αντίτιμο που έπιασε το οικόπεδο στη δεύτερη πώληση (15,5 εκατ.) καταδεικνύει τις απώλειες που είχε, τελικώς, το εκκλησιαστικό ταμείο. Ως εκ τούτου μόνο να φαντάζεται μπορεί κανείς το τελικό ποσό που θα «χτυπούσε» σε ενδεχόμενο πλειστηριασμό... Στο σημείο αυτό εξάλλου ανακύπτει και ένα ακόμη ερώτημα: υπήρχε, μήπως, κατατεθειμένη άλλη προσφορά και αν ναι, με ποιο αντίτιμο; Και στην περίπτωση αυτή, ήταν υποχρεωμένη η Εκκλησία να προχωρήσει στον διαγωνισμό;

«Γεγονότα με μορφή σκανδάλου»

Ο κ. Ιερώνυμος γνώριζε εκ των προτέρων ότι θα δεχόταν τη σκληρή κριτική άλλων ιεραρχών, επιστολή που είχε πάρει από τις 4 Αυγούστου τον προϊδέαζε άλλωστε γι' αυτό. Παραθέτουμε λοιπόν το πλήρες περιεχόμενο της επιστολής του Μητροπολίτη Φιλίππων (και τέως «υπουργού» οικονομικών της Εκκλησίας) κ. Προκόπιου -και αυτός, όπως και πολλοί άλλοι μητροπολίτες, δεν μπόρεσε, όπως αναφέρθηκε πιο πάνω, να πάρει τον λόγο.

Η επιστολή είναι η εξής: «Μακαριώτατε, Πρόσφατα δημοσιεύματα εις τον ημερήσιον αθηναϊκόν Τύπον εδημοσιοποίησαν γεγονότα, αφορώντα εις την διοίκησιν και διαχείρισιν της εκκλησιαστικής περιουσίας (εκποίησις οικοπέδων εις Βουλιαγμένην) και έχοντα μορφήν ή οσμήν σκανδάλου. Ανέμενον, χωρίς μέχρι σήμερον η προσδοκία μου να ικανοποιηθή, επίσημον και πειστικήν απάντησιν, η οποία θα έρριπτε φως εις την απροσδόκητον και, ως περιγράφεται εις τα μέσα ενημερώσεως, περίεργον και ασυνήθη υπόθεσιν και θα καθησύχαζεν αρχιερατικάς, ιερατικάς και λαϊκάς συνειδήσεις.

Αν, όντως, ούτως έχουν τα πράγματα, λυπούμεθα, διαπιστώνοντες, ότι επιστρέφομεν εις παλαιοτέρους χρόνους, όταν, είτε παρανόμως επωλείτο η ‘εκποιητέα περιουσία’, χωρίς να επανεπενδύεται δηλαδή το προϊόν του εκπλειστηριασμού, είτε εκ των έσω αντικανονικώς και ανηθίκως υπεδεικνύετο εις τους πάντοτε καιροφυλακτούντας άρπαγας η διαδικασία της ‘καταπατήσεως’, δια να ακολουθήση η συμβιβαστική λύσις του ανυπάρκτου προβλήματος, επί βλάβη της Εκκλησίας και επ’ ωφελεία επιτηδείων (συνήθως συγγενών και φίλων).

Ευλαβώς αναφερόμενος προς υμάς, ως πρόεδρον της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, παρακαλώ, όπως μεριμνήσετε δια την υπό της υπηρεσίας έκδοσιν ανακοινωθέντος, αποκαθιστώντος τουλάχιστον την προς τους ιερούς κανόνας και τους νόμους τάξιν και συνέπειαν». Πράγματι, η Δ.Ι.Σ. εξέδωσε ανακοίνωση, με την οποία καλύπτει, ωστόσο, πλήρως τους ιθύνοντες της οικονομικής υπηρεσίας, χωρίς να απαντήσει στο βάθος των ερωτημάτων. Ίσως το πράξει τώρα.
Του ΙΕΡΟΘΕΟΥ ΚΟΛΙΑ



Διαβάστε περισσότερα...

Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2009

Κατεβάζει διακόπτη η βιομηχανία στην Ελλάδα

Τον εφιάλτη της αποβιομηχάνισης της οικονομίας ζωντανεύει, για άλλη μια φορά, η υπόθεση των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά - με τη δεδηλωμένη πρόθεση αποχώρησης του γερμανικού κολοσσού Τyssen Κrupp- και το λουκέτο στην κλωστοϋφαντουργία ΟΤΤΟ Έβρος, που έρχεται να προστεθεί στις δεκάδες επιχειρήσεις οι οποίες κατέβασαν ρολά τα τελευταία χρόνια στη μεταποίηση.

Πρόκειται για δύο νέα κρούσματα στην πορεία αποβιομηχάνισης της χώρας και συρρίκνωσης της βιομηχανικής παραγωγής που έχει αρχίσει από τη δεκαετία του ΄70 και συνδέεται άμεσα με τα κύματα φυγής ξένων επιχειρήσεων, τα οποία ξεσπούν από καιρό σε καιρό. Άλλωστε, πολλά από τα αίτια και στις δύο περιπτώσεις είναι κοινά, όπως λένε οικονομολόγοι και αναλυτές. Στη δίνη ενός τέτοιου κύματος βρίσκεται η Ελλάδα και σήμερα καθώς, πέρα από την πρόθεση των Γερμανών να φύγουν από τον Σκαραμαγκά, ακόμη δύο μεγάλες πολυεθνικές, η Shell και η ΒΡ, οι οποίες δραστηριοποιούνται μάλιστα στον δυναμικό κλάδο της εμπορίας πετρελαιοειδών, αποχώρησαν κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, ενώ πρόσφατα αποχώρησε και η αυστραλιανή Village Roadshow, παρ΄ ότι ο τομέας της ψυχαγωγίας αναπτύσσεται γοργά και στην Ελλάδα.

Οι σημαντικότερες όμως αποχωρήσεις ξένων επενδυτών έχουν καταγραφεί στο πεδίο της μεταποίησης, η οποία συρρικνώνεται συνεχώς οδηγώντας εκατοντάδες εταιρείες σε λουκέτα, ακόμη και σε τομείς που γνώρισαν σημαντική ανάπτυξη στο παρελθόν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το λουκέτο του εργοστασίου τής ΟΤΤΟ Έβρος πριν από μερικές εβδομάδες, μίας από τις εταιρείες του ομίλου Λαναρά, το οποίο δεν αναδεικνύει μόνον τα οικονομικά αδιέξοδα που αντιμετωπίζει η Ενωμένη Κλωστοϋφαντουργία, αλλά και της ελληνικής κλωστοϋφαντουργίας συνολικά (όλες σχεδόν οι εταιρείες έχουν κλείσει με ζημιές το 2008) και της μεταποίησης γενικότερα.

Ιστορία τεσσάρων δεκαετιών
Η πορεία προς την αποβιομηχάνιση άρχισε να γίνεται αισθητή πριν από τέσσερις δεκαετίες, όταν τρανταχτά ονόματα ελληνικών επιχειρήσεων της εποχής, όπως η Πειραϊκή Πατραϊκή, έβαλαν λουκέτο ανοίγοντας πληγές στις τοπικές κοινωνίες και οδηγώντας στην ανεργία εκατοντάδες εργαζομένους. Την τύχη της ακολούθησαν και συνεχίζουν να ακολουθούν άλλες εταιρείες. Βιομηχανίες από ένα ευρύ φάσμα της παραγωγής έχουν βάλει λουκέτο. Ανάμεσά τους η βιομηχανία ένδυσης Fanco, η κλωστοϋφαντουργία Τρικολάν, το εργοστάσιο της Ιdeal Standard στη Χαλκίδα, η Αλλαντοβιομηχανία Θράκης, η καπνοβιομηχανία Κεράνης, η μεταλλική Χάλυψ, η Βαμβακουργία Βόλου, το εργοστάσιο της Γιούλα στην Ελευσίνα, τα Σωληνουργεία Κορίνθου, τα ΔΕΚΑ Αλλαντικά, η Εριοκλωστοϋφαντουργία, η εταιρεία παραγωγής σαμπουάν ΙΝΚΟ, τα Ελληνικά Σιδηροκράματα.

Τα αποτελέσματα των εξελίξεων επιβαρύνουν πολλές περιοχές που βασίζονταν στη μεταποίηση. Ανάμεσά τους ο Νομός Ροδόπης, στον οποίο ενώ το 2004 λειτουργούσαν 99 εργοστάσια έχουν απομείνει πλέον 45, εκ των οποίων πάνω από τα μισά υπολειτουργούν. Σύμφωνα με στοιχεία του ΙΟΒΕ, ενώ στη δεκαετία του ΄70 η μεταποίηση ήταν ο μεγαλύτερος κλάδος της οικονομίας και αντιστοιχούσε στο 23,2% της παραγωγής, τη πενταετία 1999-2004 μειώθηκε στο 14,9%.

«Δεν έχουμε παραγωγικές επενδύσεις»
Η κατάσταση αναμένεται να χειροτερέψει λόγω της επενδυτικής άπνοιας που εκδηλώνεται, τόσο από εγχώριους όσο και από ξένους επενδυτές. «Η συμμετοχή της μεταποίησης στην παραγωγή είναι πολύ μικρή», επισημαίνει ο κ. Βασίλης Ράπανος, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ο οποίος τονίζει μάλιστα ότι «το κρίσιμο ζήτημα για την Ελλάδα είναι ότι δεν έχουμε παραγωγικές επενδύσεις, ούτε εγχώριες ούτε ξένες».


Γιατί Έλληνες και ξένοι δεν κάνουν παραγωγικές επενδύσεις

Χάσαμε το πλεονέκτημα του χαμηλού κόστους
Αν και η συρρίκνωση της μεταποίησης αποτελεί διεθνές φαινόμενο, στην Ελλάδα πήρε τη μορφή χιονοστιβάδας μετά τη δεκαετία του ΄70. «Όλες οι ανεπτυγμένες χώρες που στηρίζονταν παλαιότερα στη μεταποίηση, στηρίζουν πλέον τις οικονομίες τους σε υπηρεσίες και κλάδους έντασης της γνώσης», παρατηρεί ο κ. Άγγελος Τσακανίκας, επικεφαλής οικονομικών ερευνών του ΙΟΒΕ. «Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι ότι η μεταποίησή μας στηριζόταν σε χαμηλό εργασιακό κόστος, το οποίο όμως διαθέτουν πλέον άλλες χώρες, ενώ ταυτόχρονα δεν μπορέσαμε να προσανατολίσουμε την παραγωγή σε κλάδους που στηρίζονται στην καινοτομία». Η κατάσταση επιδεινώθηκε με το άνοιγμα της αγοράς της Κίνας και τη μεταφορά της παραγωγής, από ξένους και Έλληνες, σε χώρες χαμηλού κόστους όπως είναι η Βουλγαρία, η Ρουμανία και άλλες ανατολικοευρωπαϊκές χώρες, όπου οι αμοιβές των εργαζομένων ήταν- και εξακολουθούν να είναισε επίπεδα χαμηλότερα απο τα αντίστοιχα στην Ελλάδα.

Δεν υπάρχει το υπόβαθρο
Τα δεδομένα αυτά αποθαρρύνουν και τους ξένους να επενδύσουν στη μεταποίηση στη χώρα μας, αυξάνοντας το κύμα της αποβιομηχάνισης. «Στη βιομηχανία δεν υπάρχει το υπόβαθρο που θα βοηθούσε έναν ξένο επενδυτή να λειτουργήσει αποδοτικά. Η έλλειψη βιομηχανικής παραγωγής στην Ελλάδα καθιστά σχεδόν απαγορευτική την εισροή ξένων επενδύσεων στον τομέα αυτόν», επισημαίνει κατηγορηματικά ο κ. Γιώργος Ζομπανάκης, οικονομολόγος στην Τράπεζα της Ελλάδος. Ανάλογο αποτέλεσμα προκαλεί, όπως επισημαίνει ο κ. Γιάννης Στουρνάρας, επιστημονικός διευθυντής του ΙΟΒΕ, η έλλειψη διακλαδικού εμπορίου το οποίο θα μπορούσε να οδηγήσει σε συνδυασμό παραγωγής διαφόρων και εξειδικευμένων προϊόντων με άμεσο θετικό αντίκτυπο και στις εξαγωγές.

Επιπλέον τονίζει ότι το ζητούμενο για την περαιτέρω ανάπτυξη της οικονομίας δεν είναι μόνο οι επενδύσεις στη μεταποίηση. «Χρειαζόμαστε επενδύσεις και στους τρεις τομείς της οικονομίας, οι οποίες να ξεκινούν από την αρχή της παραγωγικής διαδικασίας και να έχουν συγκριτικό πλεονέκτημα», δηλώνει ο κ. Στουρνάρας. Αναφέρει δε ως παραδείγματα την ανάπτυξη προϊόντων που σχετίζονται με τη μεσογειακή διατροφή στον πρωτογενή τομέα, την ενίσχυση του ενδοκλαδικού εμπορίου στη μεταποίηση, ενώ υποστηρίζει ότι οι υπηρεσίες προς τους συνταξιούχους (υγεία κ.λπ.) και ιδίως τους Ευρωπαίους έχουν σημαντικά περιθώρια ανάπτυξης.

Φορολογικός λαβύρινθος και ανατροπές στους φόρους
Παράγοντες της αγοράς επισημαίνουν ότι κρίσιμο ρόλο μπορεί να παίξουν οι ξένοι επενδυτές, αρκεί να αρθούν τα εμπόδια που τους αποτρέπουν ή τους «διώχνουν» από τη χώρα. Το ίδιο ισχύει, βέβαια, και για τους Έλληνες επενδυτές. Στην κορυφή του παγόβουνου βρίσκεται το φορολογικό σύστημα. «Οι επενδυτές αναζητούν ένα ξεκάθαρο και σταθερό φορολογικό πλαίσιο στον έλεγχο των βιβλίων των επιχειρήσεων», επισημαίνει κατηγορηματικά ο κ. Στουρνάρας. Τόσο οι ξένοι όσο και οι Έλληνες επιχειρηματίες διστάζουν να πάρουν το ρίσκο μιας επένδυσης, όταν γνωρίζουν ότι θα κληθούν να λειτουργήσουν υπό την «απειλή» συνεχών ελέγχων και ιδίως σε περασμένες χρήσεις. «Το νέο φορολογικό σύστημα που έχει ανακοινώσει ότι θα παρουσιάσει στην αρχή του επόμενου έτους η κυβέρνηση, θα πρέπει να εφαρμοστεί τουλάχιστον για την επόμενη τετραετία», παρατηρεί ο κ. Γκίκας Χαρδούβελης, οικονομικός σύμβουλος της ΕFG Εurobank.

Αποθαρρύνει ο γολγοθάς της γραφειοκρατίας
Η γραφειοκρατία αποτελεί ακόμη έναν παράγοντα αποθάρρυνσης των επενδύσεων. «Αν διορθωνόταν, θα είχαμε θεαματικά αποτελέσματα», δηλώνει ο κ. Ζομπανάκης. «Οι επενδυτές έρχονται με καλές προθέσεις και ύστερα από λίγα χρόνια απελπίζονται. Βλέπουν ότι δεν μπορούν να υλοποιήσουν το πρόγραμμά τους και αποχωρούν». Πρόκειται για εμπόδια τα οποία, όπως επισημαίνει ο κ. Χαρδούβελης, καθρεπτίζονται στις σχετικές εκθέσεις ανταγωνιστικότητας και ειδικότερα στην έκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας για την ευκολία του επιχειρείν. Στην ευκολία για την έναρξη μιας επιχείρησης, για παράδειγμα, η Ελλάδα πήρε τον χειρότερο βαθμό σε σύγκριση με άλλους δείκτες και κατατάχθηκε στην 140ή θέση ανάμεσα σε 183 χώρες.

Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, ότι ακόμη και οι λίγοι ξένοι επενδυτές που έρχονται στη χώρα μας ενδιαφέρονται κυρίως για εξαγορές υφιστάμενων εταιρειών και αυξήσεις κεφαλαίων, ενώ η δημιουργία νέων επιχειρήσεων που θα οδηγούσε σε καθαρή αύξηση των θέσεων απασχόλησης πάσχει σοβαρά.

Στις υπηρεσίες οι περισσότερες επενδύσεις
Επιπλέον, οι περισσότερες επενδύσεις συνωστίζονται στον τομέα των υπηρεσιών, ενώ η μεταποίηση χάνει συνεχώς έδαφος. Το 2003 οι υπηρεσίες απορρόφησαν το 53% των άμεσων επενδύσεων. Αντίθετα, το 2008 - χρονιά που μπήκε στο μετοχικό κεφάλαιο του ΟΤΕ η Deutche Τelekom -, οι επενδύσεις σε υπηρεσίες ξεπέρασαν το συνολικό ποσό των άμεσων επενδύσεων, καθώς σε ορισμένους τομείς, όπως είναι η μεταποίηση και τα ορυχεία- λατομεία, σημειώθηκαν εκροές επενδυτικών κεφαλαίων. Έτσι, η μεταποίηση ενώ το 2003 προσείλκυσε το 39,2% των άμεσων επενδύσεων, πέντε χρόνια αργότερα κατέγραψε εκροές επενδύσεων 213,1 εκατ. ευρώ.

Φοβούνται τα εγχώρια καρτέλ
Εμπόδια συναντούν οι επενδυτές και εξαιτίας της ίδιας της επιχειρηματικής κουλτούρας της χώρας. Ιδίως οι ξένοι, παρατηρούν όσοι γνωρίζουν καλά την ελληνική αγορά, φοβούνται τις κινήσεις των ανταγωνιστών τους και υποψιάζονται ότι δημιουργούν μεταξύ τους επιχειρηματικά καρτέλ ή διατηρούν σχέσεις διαπλοκής με κρατικούς φορείς, με αποτέλεσμα να εμποδίζουν τις δικές τους δραστηριότητες.

Αλλά και η έλλειψη κινητικότητας των εργαζομένων, οι οποίοι δυσκολεύονται όχι μόνο να μετακινηθούν σε διαφορετικές περιοχές αλλά και να αλλάξουν κλάδο απασχόλησης, δημιουργεί κλίμα δυσκαμψίας στην ελληνική αγορά.

Προς τη βελτίωση της κατάστασης αυτής, ο κ. Στουρνάρας προτείνει «να δημιουργηθεί από το κράτος ένα δίχτυ ασφαλείας, που θα δίνει κίνητρα προς τους εργαζομένους να μετακινηθούν από κλάδους που δύουν σε κλάδους που ανατέλλουν».
ΤΑ ΝΕΑ


Διαβάστε περισσότερα...

Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2009

Ποια είναι τα "δομικά" προβλήματα της ελληνικής οικονομίας;

Για άλλη μια φόρα η Ευρωπαϊκή Ένωση τραβάει το αυτί στους διαχειριστές της ελληνικής οικονομίας. Τη φορά αυτή μάλιστα οι αυστηρές παρατηρήσεις συνοδεύονται από την απειλή μιας οριστικής τιμωρίας (“the game is over”), πίσω από την οποία αχνοφαίνεται και η επιβεβλημένη λιτότητα της επιτήρησης. Μπροστά σε μια προμελετημένη σκιαγράφηση οικονομικής πολιτικής, ο υπουργός Οικονομικών θα προσπαθήσει ασφαλώς να συμβιβάσει το βάρος ενός ακόμη προγράμματος μείωσης του ελλείμματος και εξυγίανσης των «γνωστών προβλημάτων της ελληνικής οικονομίας», με τη διαβεβαίωση ότι οι προεκλογικές δεσμεύσεις της κυβέρνησης θα τηρηθούν. Για να ισχυρισθεί ίσως μετά ότι, υπό ένα τέτοιο βάρος, θα πραγματοποιηθούν μόνο εν μέρει ή και καθόλου.

Και όμως, όσο και εάν η λέξη έλλειμμα έχει ταυτιστεί σε επίπεδο ευρωπαϊκού νεοφιλελευθερισμού με αυτό που ο πρώην πρόεδρος της Τσεχίας ονόμασε «τον δρόμο προς την κόλαση», ακόμα και το 12,5%, που (εντέλει) παρουσίασε ο υπουργός, κάθε άλλο παρά αποτελεί θλιβερό προνόμιο. Η Αμερική του Ομπάμα θα ξεπεράσει το 12%, ενώ στις περισσότερες χώρες της Ευρωζώνης, όπως και στην Αγγλία, θα αγγίξει ή θα ξεπεράσει το 10%. Τα γεγονότα αυτά, εκτός του ότι φανερώνουν ότι όροι όπως χρέος και έλλειμμα θα πρέπει να επανα-ορίζονται εντός της εκάστοτε πολιτικής τους συνάφειας και των συσχετισμών ισχύος σε εσωτερική και ευρωπαϊκή κλίμακα (γιατί, για παράδειγμα, η γαλλική και η ιταλική κυβέρνηση να μπορούν να αγνοούν και να περιγελούν την ευρωπαϊκή επιτροπή, ενώ η ελληνική όχι;), αποδεικνύουν και το πόσο παρωχημένο είναι πλέον το περιεχόμενο των ευρωπαϊκών οικονομικών θεσμών, που στην πλειοψηφία τους διαμορφώθηκαν και επιβλήθηκαν σιωπηλά την περίοδο του «ανέμελου» νεοφιλελευθερισμού των πρώτων ετών μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ. Στην πραγματικότητα αυτοί που θα έπρεπε να πουν το the game is over είναι όσοι καταλαβαίνουν ότι το Σύμφωνο Σταθερότητας έχει φτάσει πλέον στα όριά του...

Θα αντιταχθεί ασφαλώς από τον οικονομολογικό κοινό νου ότι τα ελλείμματα των άλλων χωρών οφείλονται στην καταπολέμηση της οικονομικής κρίσης, ενώ στην ελληνική περίπτωση έχουμε να κάνουμε με «δομικά-διαρθρωτικά» προβλήματα. Ας αποδεχτούμε την πρόκληση του επιχειρήματος: Μήπως απλώς και μόνο δεν αποδεικνύει ότι το πρόβλημα εντέλει δεν είναι η λήψη -για μία ακόμη φορά- μέτρων περιστολής του ελλείμματος, αλλά η ίδια η δομή που διαμόρφωσε η οικονομική πολιτική των δύο τελευταίων δεκαετιών; Έτσι λοιπόν, εάν η οικονομία ορίζει σε μία συγκεκριμένη στιγμή ένα πεδίο ορίων και δυνατοτήτων, μια «δομή», όλα τα υπόλοιπα εξαρτώνται από το ποια θέση παίρνει κανείς στο εσωτερικό αυτής της δομής και προς ποια κατεύθυνση μετατοπίζει τα όριά της. Αυτό συνήθως ονομάζεται πολιτική... Για να γίνουμε όμως και πιο συγκεκριμένοι επί του προκειμένου: Το ταξικό φορολογικό σύστημα που καθιερώθηκε σταδιακά, αλλά και το έλλειμμα των εκατοντάδων χιλιάδων θέσεων στον δημόσιο τομέα, τα ανασφάλιστα stage ως ο κανόνας εργασίας στον ιδιωτικό, οι εις βάρος του δημοσίου ιδιωτικοποιήσεις, η ανασφάλιστη εργασία των μεταναστών. Όλα αυτά είναι ή όχι επιτέλους τα «δομικά προβλήματα» της ελληνικής οικονομίας;

Ακόμη και εάν δείξουμε καλή πίστη και δεν βιαστούμε να καταγγείλουμε μια επερχόμενη λιτότητα, το δραματικό κλίμα που διαμορφώνεται από την πρόσληψη των αυστηρών εντολών της ευρωπαϊκής επιτροπής, μας κάνει να καταλαβαίνουμε εύκολα τις αναιμικές δυνατότητες της κοινωνικής πολιτικής του ΠΑΣΟΚ. Μας κάνει, τέλος, να καταλαβαίνουμε και γιατί, όταν στις Ευρωεκλογές ο Σύριζα αναδείκνυε το Σύμφωνο Σταθερότητας ως το κεντρικό διακύβευμα (τοποθετώντας την έμφαση στην κατάργηση), προβεβλημένα στελέχη της σημερινής κυβέρνησης, όπως οι κ.κ. Πάγκαλος και Μπεγλίτης, είχαν πάρει -και αυτοί- την «υπεύθυνη» θέση της συνεπούς υπεράσπισής του.
Tου Μιχάλη Σκομβούλη




Διαβάστε περισσότερα...

«Συγγνώμη για το κολαστήριο»

Η εικόνα δεν έχει μυρωδιά, ούτε ήχο. Κι ο Σπύρος Βούγιας, υφυπουργός Προστασίας του Πολίτη, χθες στην Παγανή άνοιξε τις πόρτες του κολαστηρίου σε μέσα ενημέρωσης και σε ανθρώπους. Που γνώρισαν από κοντά όσα μέχρι χθες ήταν γνωστά σαν φωτογραφίες.
Ο ίδιος, φανερά σοκαρισμένος, ακούστηκε πολλές φορές να λέει συγγνώμη, σαν τη μόνη απάντηση που μπορούσε να πει άνθρωπος σε παιδιά-κρατούμενους σε θαλάμους με στάσιμα νερά, μια τουαλέτα για τουλάχιστον 200 άτομα, έντονη δυσοσμία, σοβαρά περιστατικά ασθένειας· σε παιδιά όπως ένα 13χρονο κορίτσι που χρειάστηκε να μεταφερθεί εσπευσμένα στην Αθήνα στο Νοσοκομείο Παίδων· έγκυες γυναίκες λίγες μέρες πριν γεννήσουν.

«Συγγνώμη» έλεγε και ξανάλεγε. Και όταν μετά το πέρασμά του από τους θαλάμους της παλιάς αποθήκης στάθηκε μπροστά στους δημοσιογράφους, ξεκίνησε τη δήλωσή του ζητώντας «συγγνώμη για το έλλειμμα ανθρωπιάς» που διαπίστωσε «σε αυτή την αποθήκη ψυχών, όπου η κόλαση του Δάντη ωχριά μπροστά της».

Οι συνθήκες είναι άθλιες, είναι απάνθρωπες, θίγουν τον πυρήνα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας». Οπως είπε, θα μπει ένα χρονοδιάγραμμα ρεαλιστικό και εφικτό ώστε την επόμενη φορά που θα επισκεφθεί τη Μυτιλήνη να συναντήσει καλύτερες συνθήκες ή να μη συναντήσει καθόλου την Παγανή. Γιατί στόχος, όπως χαρακτηριστικά είπε, είναι «η Παγανή να πάψει να υπάρχει και να αντικατασταθεί με μια δομή υποδοχής και φιλοξενίας των ανθρώπων αυτών που φτάνουν κάτω από δραματικές συνθήκες στην Ελλάδα».

Ο κ. Βούγιας επισκέφθηκε την Παγανή συνοδευόμενος από τον νομάρχη Παύλο Βογιατζή, τον επικεφαλής της Υπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες Γιώργο Τσαρμπόπουλο και στελέχη της Αρμοστείας, τον ταξίαρχο γενικό αστυνομικό διευθυντή Βορείου Αιγαίου Χρήστο Δεσποτέλλη και άλλους εκπροσώπους μη κυβερνητικών οργανώσεων που δραστηριοποιούνται σχετικά με το θέμα των μεταναστών. Οι αλλοδαποί είδαν στο πρόσωπό του τον άνθρωπο που έρχεται να δώσει λύση στις άθλιες συνθήκες διαβίωσής τους εκεί γι' αυτό και τον υποδέχτηκαν με χειροκροτήματα και συνθήματα για την απελευθέρωσή τους.

Οσον αφορά τώρα τις προσωπικές ιστορίες που ο υφυπουργός άκουσε: «Οι περισσότεροι μου έδειχναν τα πληγωμένα πόδια τους, μου έδειχναν τα στάσιμα νερά κάτω, έγκυες γυναίκες μού έδειχναν την κοιλιά τους, ήταν έτοιμες να γεννήσουν και είχαν στην αγκαλιά τους τα άρρωστα παιδιά τους που έχρηζαν άμεσης ιατρικής υποστήριξης. Υπάρχει ένα θέμα περίθαλψης και υγιεινής πέρα από τις συνθήκες διαβίωσης. Είναι πολύ βρώμικο μέρος, δεν καθαρίζει εύκολα. Τόσοι άνθρωποι συσσωρευμένοι εκεί. Εγώ πιστεύω ότι ούτε 200 ή 300 άτομα που λένε οι προδιαγραφές μπορούν να ζήσουν εκεί. Είναι μια αποθήκη, είναι φτιαγμένη για μηχανήματα, για εμπορεύματα όχι για ανθρώπους. Πιστεύω ότι ούτε 50 άνθρωποι δεν θα μπορούσαν να ζήσουν εκεί. Ολη η εικόνα εκεί, με έχει συγκλονίσει».

Ο κ. Βούγιας συμμετείχε σε σύσκεψη στη νομαρχία όπου τονίστηκε η ανάγκη να προωθηθούν άμεσες λύσεις ώστε η επίσκεψή του πέρα από ενημερωτικό χαρακτήρα να φέρει και γρήγορα αποτελέσματα. Εκδήλωσε δε την επιθυμία να εξεταστούν οι όποιοι διαθέσιμοι χώροι, ενώ συμπλήρωσε ότι θα εξεταστούν οι χρηματοδοτήσεις που έχουν εγκριθεί από την Ευρωπαϊκή Ενωση για το ζήτημα της μετανάστευσης καθώς, όπως χαρακτηριστικά είπε, «από αυτά που είδα εδώ δεν νομίζω ότι πρέπει να ξοδεύτηκαν πολλά από αυτούς τους πόρους γι' αυτό το κολαστήριο».

Ανησυχία

* Με ανακοίνωσή της χθες η ομάδα των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, που παρέχει ψυχοκοινωνική φροντίδα στους μετανάστες στο κέντρο κράτησης της Παγανής, κάνει γνωστό πως η κατάσταση που επικρατεί εκεί «εξακολουθεί να είναι εξαιρετικά ανησυχητική». Οπως τονίζεται, «οι ευπαθείς ομάδες, οι γυναίκες, τα παιδιά, οι ασυνόδευτοι ανήλικοι και τα άτομα με ιατρικά προβλήματα, υφίστανται καθημερινά τις επιπτώσεις των διαμαρτυριών τους», ενώ σημειώνεται ότι «η ομάδα των Γιατρών Χωρίς Σύνορα αντιμετωπίζει εξαιρετικά μεγάλες δυσκολίες στην προσπάθειά της να προσφέρει την τόσο απαραίτητη ψυχοκοινωνική φροντίδα στις ευάλωτες ομάδες μεταναστών». *
Ελευθεροτυπία



Διαβάστε περισσότερα...

Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009

«Βύθισα τρία πλοία με τοξικά»

Η Ιταλία υπέκυψε στις πιέσεις: ένα ερευνητικό σκάφος αναζητεί από προχθές τα ναυάγια των πλοίων με τα τοξικά που φέρεται να βύθισε η Μαφία. Την ίδια ώρα, ένας από τους «νονούς» του οργανωμένου εγκλήματος περιέγραψε στους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» πώς βύθισε τρία τέτοια πλοία, σχεδόν το ένα μετά το άλλο.

Oι ιταλικές αρχές ερευνούν μια συνωμοσία ανάμεσα σε οργανωμένο έγκλημα, βιομηχάνους και κυβερνητικές υπηρεσίες για την απόρριψη πυρηνικών και άλλων τοξικών αποβλήτων στη Μεσόγειο και στα ανοικτά των αφρικανικών ακτών. Όμως ώς τώρα, όλα αυτά στηρίζονται σε καταγγελίες, εφόσον δεν έχει βρεθεί κανένα από τα ναυάγια αυτά ώστε να διαπιστωθεί τι περιέχει. «Ήταν σαν να ερευνούμε έναν φόνο χωρίς να έχουμε το πτώμα», λέει ο Φραντσέσκο Νέρι, εισαγγελέας στο Ρέτζο της Καλαβρίας. Όμως την Τρίτη, ένα ερευνητικό σκάφος άρχισε να ελέγχει, υπό αστυνομική προστασία, τα ύδατα σε απόσταση 19 χλμ. από τις ακτές της Καλαβρίας όπου βρίσκεται, σε βάθος 500 μ., ένα ναυάγιο που πιστεύεται ότι ανήκει στο φορτηγό πλοίο «Cunski». Σύμφωνα με τον «μεταμελημένο» μαφιόζο Φραντσέσκο Φόντι, ο οποίος και υπέδειξε την τοποθεσία, το πλοίο αυτό βυθίσθηκε εσκεμμένα το 1992 ενώ μετέφερε 120 βαρέλια τοξικών υλικών- πιθανόν ραδιενεργών. Το «Cunski», σύμφωνα με τον Φόντι, είναι ένα από τα τρία σκάφη που μετέφεραν τοξικά φορτία και τα οποία ισχυρίζεται ότι βύθισε ο ίδιος, φέροντας εις πέρας μια υπηρεσία που είχε αναλάβει να προσφέρει η Ντρανγκέτα, η Μαφία της Καλαβρίας. Μυστική τοποθεσία

Ο Φόντι μίλησε στη βρετανική εφημερίδα από μια μυστική τοποθεσία στη Βόρεια Ιταλία όπου εκτίει ποινή κάθειρξης 50 ετών κατ΄ οίκον. Λέει ότι επί 26 χρόνια δούλευε για την Ντρανγκέτα. Είχε εξειδικευτεί στο λαθρεμπόριο ναρκωτικών- κοκαΐνης και ηρωίνης - στο λαθρεμπόριο όπλων, κυρίως στην Αφρική και τη Νότια Αμερική, και στην απόρριψη τοξικών αποβλήτων, που μερικές φορές ήταν πυρηνικά. Με τα χρόνια ανέβηκε στην ιεραρχία της οργάνωσης και έγινε ένα από τα αφεντικά της.

Εξήντα ενός χρονών σήμερα, ο Φόντι άρχισε να συνεργάζεται με τις αρχές το 1994, σε μια προσπάθεια να καταφέρει να αποφυλακιστεί. Εδώ και δύο δεκαετίες, Ιταλοί εισαγγελείς ερευνούν περισσότερες από 30 ύποπτες βυθίσεις πλοίων στην ανοικτή θάλασσα. Υποψιάζονται ότι Ιταλοί και ξένοι βιομήχανοι ενήργησαν σε συνεργασία με τη Μαφία και πιθανόν με κυβερνητικές υπηρεσίες για να χρησιμοποιήσουν τη Μεσόγειο σαν χωματερή. Πλοία βυθίστηκαν με καλοκαιρία, μετέφεραν ύποπτο φορτίο, δεν εξέπεμψαν SΟS ή το πλήρωμά τους εξαφανίσθηκε. Ώς τώρα δεν έχει εντοπιστεί κανένα απ΄ αυτά.


«Το λαθρεμπόριο των αποβλήτων δεν θα τελειώσει ποτέ»

ΜΙΛΩΝΤΑΣ στους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς», ο Φόντι είπε ότι βύθισε το «Cunski» τοποθετώντας δυναμίτη στην πλώρη και την πρύμνη του, τον οποίο μετέφερε στο πλοίο με ταχύπλοο. Στο συμβόλαιο που εκπλήρωσε με τον τρόπο αυτό εμπλεκόταν «ένα δίκτυο εταιρειών» στην Κεντρική Ευρώπη, το οποίο συνέλεγε τα απόβλητα από βιομηχάνους και κυβερνήσεις, και συνεργαζόταν με την ιταλική και άλλες εθνικές υπηρεσίες ασφαλείας. Ο Φόντι πιστεύει επίσης ότι δύο δημοσιογράφοι που σκοτώθηκαν με σφαίρες τον Μάρτιο του 1994 στο Μογκαντίσου, την πρωτεύουσα της Σομαλίας, δολοφονήθηκαν επειδή είχαν αποκαλύψει ότι ένας πολέμαρχος έπαιρνε όπλα από την Ιταλία και σε αντάλλαγμα είχε δώσει την άδειά του για την απόρριψη τοξικών φορτίων στη Σομαλία.

«Το λαθρεμπόριο συνεχίζεται», λέει ο Φόντι. «Εφόσον αποφέρει χρήμα, το λαθρεμπόριο των αποβλήτων δεν θα τελειώσει ποτέ. Είναι όπως τα ναρκωτικά. Πάντα θα υπάρχουν αιτήματα για απόρριψη αποβλήτων». Ο δημοσιογράφος Γκάι Ντίνμορ που μίλησε με τον Φόντι σημειώνει ότι ο πρώην αρχιμαφιόζος δεν περιμένει ότι θα ζήσει πολύ ακόμη. Έχει κάνει επέμβαση καρδιάς, έχει καρκίνο και επιπλέον φοβάται ότι μπορεί να τον σκοτώσουν ανά πάσα στιγμή.
ΤΑ ΝΕΑ



Διαβάστε περισσότερα...

Σε συνθήκες φτώχειας 47,4 εκατ. Αμερικανοί

Μπορεί οι οικονομολόγοι να προβλέπουν ότι η αμερικανική οικονομία εισήλθε σε πορεία ανάκαμψης στο τρίτο τρίμηνο, όμως τα επίπεδα φτώχειας στην Αμερική είναι ακόμη υψηλότερα απ' ό,τι πιστεύουν οι περισσότεροι.
Ενας αναθεωρημένος τύπος για τον υπολογισμό του κόστους υγειονομικής περίθαλψης σε συνδυασμό με τις γεωγραφικές διαφορές καταδεικνύουν ότι περίπου 47,4 εκατ. Αμερικανοί ζούσαν πέρυσι κοντά στα όρια της φτώχειας, επτά εκατομμύρια περισσότεροι έναντι των επίσημων στοιχειών της κυβέρνησης.

Η διαφορά οφείλεται στη διαφορετική μεθοδολογία που ακολουθούν η Δημογραφική Υπηρεσία και η Εθνική Ακαδημία Επιστημών για τον υπολογισμό του ποσοστού φτώχειας. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών, το ποσοστό των Αμερικανών που διαβιούν σε όρια φτώχειας ανέρχεται στο 15,8%, σχεδόν ένας στους έξι πολίτες. Το συγκεκριμένο ποσοστό είναι υψηλότερο έναντι του 13,2% -ή 39,8 εκατ. Αμερικανοί- των επίσημων κρατικών στοιχείων.

Περίπου το 14,3% των Αμερικανών ηλικίας μεταξύ 18-64 ετών (27 εκατομμύρια) ζει σε συνθήκες φτώχειας έναντι ποσοστού 11,7% της Δημογραφικής Υπηρεσίας. Και με την ανάκαμψη της αμερικανικής οικονομίας «αναιμική» και με πολλά εμπόδια, οι κατασκευές νέων κατοικιών σημείωσαν μικρότερη του αναμενομένου αύξηση 0,5% το Σεπτέμβριο -χάρη στην ανάκαμψη στον τομέα κατασκευής μονοκατοικιών. Ομως οι αιτήσεις για άδειες δόμησης σημείωσαν τη μεγαλύτερη υποχώρηση των πέντε τελευταίων μηνών.

Παράλληλα, οι τιμές χονδρικής μειώθηκαν αναπάντεχα τον προηγούμενο μήνα εξαιτίας του χαμηλότερου ενεργειακού κόστους. Ο δείκτης τιμών παραγωγού υποχώρησε στο 0,6% το Σεπτέμβριο έναντι εντυπωσιακής ανόδου τον Αύγουστο. Τέλος, οι λιανικές πωλήσεις κατά την περίοδο των χριστουγεννιάτικων εορτών προβλέπονται αυξημένες κατά 1,6%, σύμφωνα με εκτιμήσεις της ShopperTrack.

Από την άλλη πλευρά, σχεδόν τα 2/3 των Αμερικανών καταναλωτών υποστηρίζουν ότι η οικονομία θα επηρεάσει τις χριστουγεννιάτικες αγορές τους, με το μέσο ποσό δαπανών να μειώνεται περίπου κατά 22 δολάρια, όπως προκύπτει από δημοσκόπηση της Εθνικής Ομοσπονδίας Λιανικής (NRF).
Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ


Διαβάστε περισσότερα...

Πώς να βρίσετε το αφεντικό σας χωρίς να απολυθείτε!

Άραγε υπάρχει τρόπος να αρχίσει κανείς στα... γαλλικά το αφεντικό του χωρίς να καταλήξει στο ταμείο ανεργίας, με συνοπτικές μάλιστα διαδικασίες, και χωρίς αποζημίωση; Η (γαλλική) ιστοσελίδα Εco89 σταχυολόγησε 10 δικαστικά «διαμάντια», προς γνώση και συμμόρφωση κάθε σύγχρονου εργαζόμενου. Προσοχή: όσοι προσβάλλεστε από τα «γαλλικά», μη συνεχίσετε να διαβάζετε.

Αρχίζοντας να επισημάνουμε το προφανές: καλό είναι να κρατάει κανείς πάντα την ψυχραιμία του, να μην ξεχνάει την αγωγή του και να διατηρεί υψηλό το επίπεδο. Επειδή όμως είμαστε άνθρωποι και επειδή η πίεση στον εργασιακό χώρο μπορεί να γίνει ασφυκτική, καλό είναι επίσης να έχει έναν μπούσουλα για την περίπτωση που προκαλέσει θύελλα στο γραφείο.

Όλα εξαρτώνται από τις συνθήκες
«Να πάτε να γαμηθείτε!» είπε ένας εργαζόμενος στο αφεντικό (μην απορήσετε με τον πληθυντικό ευγενείας, στη Γαλλία είναι απόλυτα συμβατός με το υβριστικό περιεχόμενο...) που τον πίεζε να δουλέψει και Σαββατοκύριακα. Ο εργαζόμενος απολύθηκε πάραυτα, χωρίς αποζημίωση. Ωστόσο το Εφετείο των Βερσαλλιών αποφάνθηκε πως «οι ειδικές συνθήκες υπό τις οποίες ειπώθηκε, αφαιρούν από τη φράση κάθε προσβλητικό χαρακτήρα» και υποχρέωσε το αφεντικό είτε να επαναπροσλάβει τον εργαζόμενο είτε να τον αποζημιώσει.

Όσο λιγότεροι οι χαρακτηρισμοί τόσο καλύτερα
Εφετείο του Νορ-Παντε-Καλέ δικαίωσε εργαζόμενη που είπε στον προϊστάμενό της: «Με έχεις πρήξει και μου σπας τα νεύρα!». Για τους δικαστές, οι εκφράσεις αυτές, παρότι απρεπείς, «δεν συνιστούν ύβρεις με την κυριολεκτική έννοια».

Μην προσβάλλετε ποτέ τον προϊστάμενό σας δημοσίως
Κατά τη διάρκεια σύσκεψης, τυπογράφος αποκάλεσε το αφεντικό του «ύπουλο», «δολοπλόκο» και «άτιμο». Στη συνέχεια, για την απόλυσή του έφτασε μέχρι το Ακυρωτικό Δικαστήριο, το γαλλικό αντίστοιχο του δικού μας Αρείου Πάγου. Οι δικαστές εν τούτοις αποφάνθηκαν ότι «το γεγονός πως οι χαρακτηρισμοί ειπώθηκαν ενώπιον μαρτύρων τους καθιστά ακόμα πιο αξιόμεμπτους».

Η λέξη «άχρηστος» υπερβαίνει τα όρια
Η γαλλική ιστοσελίδα Εco89 επικαλείται το παράδειγμα γραμματέως που αποκάλεσε το αφεντικό της «άχρηστο» και «ανίκανο», κρίνοντας ενδεχομένως πως δεν υπερέβαινε τα όρια. Το Ακυρωτικό Δικαστήριο όμως δικαίωσε το αφεντικό που την απέλυσε, κρίνοντας πως «αυτά τα προσβλητικά και ακραία λόγια συνιστούν κατάχρηση της ελευθερίας της έκφρασης».

Η λέξη «μαλάκας», πάλι, ενίοτε συγχωρείται (Νο 1)
Διευθυντής συνεταιρικής εταιρείας γάλακτος εκδιώχθηκε κακήν κακώς επειδή αποκάλεσε τον πρόεδρο του διοικητικού συμβουλίου «μαλάκα» και τα μέλη του «ανίκανους». Η γαλλική Δικαιοσύνη ωστόσο έκρινε πως «απλώς μετέφρασε σε εμφατικούς όρους τις επιφυλάξεις του». Η λέξη «μαλάκας», πάλι, ενίοτε συγχωρείται (Νο 2)
Έπειτα από προσφυγή Ισπανού από τη Χερόνα, το Ανώτατο Δικαστήριο της Καταλωνίας αποφάνθηκε ότι το να αποκαλέσεις τον εργοδότη σου «hijo de puta» (έκφραση εξίσου συνηθισμένη με το «μαλάκας») δεν δικαιολογεί την απόλυσή σου. Το επιχείρημα; «Ο κοινωνικός εκφυλισμός της γλώσσας έχει καταστήσει κοινή τη χρήση αυτής της έκφρασης υπό συγκεκριμένες συνθήκες, ιδίως σε διαπληκτισμούς».

Η βαρύτητα μιας βρισιάς ποικίλλει ανάλογα με το επάγγελμα
Στη Γαλλία, η εταιρεία ΕΜΙ διέκοψε το συμβόλαιό της με τον γνωστό για την αθυροστομία του ράπερ Doc Gyneco, έπειτα από συνάντηση που κατέληξε με τον ράπερ να λέει: «Δεν μπορώ να κάνω μουσική με πουτάνας γιους και κοπρόσκυλα». Εφετείο του Παρισιού έκρινε πως η εταιρεία δεν δικαιούται να σοκάρεται επειδή ο ράπερ συμπεριφέρεται ως... ράπερ. Επίσης, οδηγός φορτηγού που ξεκαθάρισε στο αφεντικό του πως «δεν θα γίνει η πουτάνα του» δικαιώθηκε στο Ακυρωτικό Δικαστήριο, με το σκεπτικό ότι «η ωμότητα των λόγων του δεν υπερβαίνει τα όρια του αποδεκτού στον επαγγελματικό κόσμο των οδηγών φορτηγών».

Αν το αφεντικό σας δεν προσέχει τη δική του γλώσσα, ας πρόσεχε
Αυτό είναι το δίδαγμα της διαμάχης ανάμεσα σε δύο αδέλφια στη Γαλλία. Ο ένας διευθύνει εργαστήριο οδοντικών προσθέσεων· κάποια στιγμή προσέλαβε τον αδελφό του. Όταν αυτός του είπε «αν έχεις αρχίδια απόλυσέ με», το έκανε. Το Ακυρωτικό Δικαστήριο ωστόσο δικαίωσε τον απολυθέντα, καθώς ο εργοδότης αδελφός έλεγε κάθε λίγο και λιγάκι στον υπάλληλο αδελφό ατάκες του τύπου: «Όταν σε προσέλαβα ήσουν ένας βρωμιάρης», «χωρίς εμένα δεν είσαι τίποτα» και «θα σε στείλω στην Πρόνοια να παρακαλάς για λίγο φαγητό».

Η αρχαιότητα και ο... «πρότερος έντιμος βίος» είναι ισχυρά ελαφρυντικά
Το Ακυρωτικό Δικαστήριο της Γαλλίας δικαίωσε εμπορικό αντιπρόσωπο που κάλεσε τον προϊστάμενό του να βάλει ένα σημείωμα «στον κώλο του», δηλώνοντας πως ναι μεν έγινε χυδαίος πλην όμως «εργαζόταν 22 χρόνια στην επιχείρηση, κατά τη διάρκεια των οποίων οι προϊστάμενοί του δεν είχαν απολύτως κανένα παράπονο από αυτόν».

Προσέξτε τις ιστορικές αναφορές
Εργαζόμενος σε εργοστάσιο βιομηχανικών βαφών είπε στο αφεντικό του: «Με έχετε πρήξει και βαρέθηκα τις ναζιστικές μεθόδους σας». Δεν γνώριζε όμως πως ολόκληρη η οικογένειά του είχε χαθεί σε ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Παρ΄ όλα αυτά, το Ακυρωτικό Δικαστήριο αναγνώρισε την άγνοιά του ως ελαφρυντικό και προτίμησε να δώσει έμφαση στη «δικαιολογημένη οργή» του εργαζόμενου.
ΤΑ ΝΕΑ



Διαβάστε περισσότερα...

Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2009

Το απόλυτο ρεζιλίκι

Μας «έκραξαν», μας «πρόγκηξαν», μας έφτυσαν κατάμουτρα, μας εξευτέλισαν. Μας είπαν ψεύτες στα ίσια, δίχως μισόλογα και υπονοούμενα. Οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι είναι εξοργισμένοι με τη μακαριότητά μας και την δήθεν «ευρηματικότητά» μας και δεν είναι διατεθειμένοι να μας ανεχτούν ούτε ένα λεπτό παραπάνω. Τα είχαμε γράψει επανειλημμένως, και το κλίμα αυτό το εισέπραξε ο κ. Παπακωνσταντίνου στο ακέραιο. Στο χέρι μας είναι να αλλάξουμε ρότα. Όχι αύριο, όχι σήμερα, αλλά χτες!

«Είστε μία αυτιστική χώρα» είχε πει υπουργός μεγάλης χώρας στον Έλληνα ομόλογό του πριν μερικές βδομάδες. Το είχαμε γράψει, όχι για λόγους φθηνού κουτσομπολιού, αλλά για να περιγράψουμε το κλίμα που επικρατεί αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη για την Ελλάδα. Η αλλαγή της κυβέρνησης δεν τους συγκινεί και δεν δείχνουν διατεθειμένοι για περιόδους χάριτος. Κι αυτό είναι απόλυτα φυσικό, αφού απέναντί τους έχουν την ελληνική Πολιτεία, η οποία έχει συνέχεια στις πράξεις της και ανεξάρτητα από το ποιος είναι ο Πρωθυπουργός ή ο υπουργός Οικονομίας.

Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια και μετά από την είσοδο της χώρας στην ΟΝΕ, έχουμε αναπτύξει μία φιλοσοφία ενός ιδιόμορφου καθεστώτος ασυλίας για κάθε έναν που φρονεί ότι γεννήθηκε για να τον εξυπηρετεί το κοινωνικό σύνολο. Έχουμε απαξιώσει κάθε έννοια αξιοκρατίας, έχουμε δημιουργήσει δικούς μας «κανόνες» κοινωνικής συμπεριφοράς. Μας φαίνεται, μάλιστα, περίεργο το γεγονός ότι ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τα πράγματα, ακόμη και τα πιο απλά, αντιμετωπίζεται με περιέργεια και καταφρόνηση από τους άλλους.

Είναι φυσικό να κοιτάμε αμήχανα στο κενό όταν μας επιπλήττουν οι εταίροι μας. Δεν πιστεύουμε ότι έχουμε κάνει κάτι κακό, αφού δεν θέλησε μέχρι σήμερα κάποιος να συγκρουστεί ευθέως με την κακή πλευρά του εαυτού μας και έτσι αναζητούμε δήθεν συνωμοσίες σε βάρος μας. Όταν μας λένε ότι θα πρέπει να πληρώνουμε όλοι μας φόρους, ότι θα πρέπει οι συντάξεις μας να είναι ανάλογες με τις εισφορές μας, ότι θα πρέπει οι δημόσιοι υπάλληλοι να κρίνονται και να αξιολογούνται για το έργο τους, τότε ψάχνουμε να βρούμε τον «δάκτυλο» των καπιταλιστών που θέλουν, λέει, να εφαρμόσουν «νεοφιλελεύθερες πολιτικές» στη χώρα μας. Άρες μάρες κουκουνάρες! Απαντάμε με σαχλαμάρες σε κάθε τι απειλεί να μας ξεβολέψει, να μας βγάλει από τον λήθαργο που έχουμε εισέλθει την τελευταία δεκαετία.

Όσοι μιλούν για θέματα παραγωγικότητας είναι «εχθροί του εργαζόμενου λαού», όσοι βάζουν ζητήματα επιχειρηματικότητας είναι «τσάτσοι των τραπεζών», όσοι μιλούν για το ασφαλιστικό είναι «εχθροί του συνδικαλιστικού κινήματος και των συνδικάτων». Αυτό που μας συμβαίνει μπορεί να παρομοιαστεί μόνο με «αυτοκτονικό σύνδρομο» και χρήζει ψυχιατρικής έρευνας...

Υπάρχει ελπίδα; Πάντα υπάρχει ελπίδα, ακόμη και στις πιο δύσκολες ώρες. Αρκεί να ακούσουμε τις φωνές της λογικής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η χτεσινή παρέμβαση του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος κ. Προβόπουλου. Ας διαβάσουν όλοι με προσοχή τις προτάσεις του. Δεν έχει ανακαλύψει τον τροχό ο κ. Προβόπουλος. Λέει τα αυτονόητα, εκείνα που θα έπρεπε να έχουμε ήδη κάνει. Το έχουμε ξαναγράψει, θα το πούμε για άλλη μία φορά: Είναι ευτύχημα που στο τιμόνι της Κεντρικής Τράπεζας βρίσκεται ένας άνθρωπος σαν τον κ. Προβόπουλο και όχι κάποιος γραφειοκράτης που για να υπερασπίσει τη θέση του έχει μάθει να σκύβει μόνιμα το κεφάλι στην εκάστοτε εξουσία και να παίζει μικροπολιτικά παιγνίδια.

Μας έκανε επίσης εντύπωση η στάση του κ. Παπακωνσταντίνου. Θα μπορούσε να πράξει όπως και ο κ. Αλογοσκούφης στο παρελθόν. Δεν το έκανε και ευχόμαστε να μη το κάνει. Κι ο λόγος είναι απλός: Οι άλλοι δεν βλέπουν αν υπουργός είναι ο Αλογοσκούφης, ο Παπαθανασίου ή ο Παπακωνσταντίνου. Δεκάρα τσακιστή δεν δίνουν. Οι άλλοι έχουν απέναντί τους ένα κράτος, μία συντεταγμένη Πολιτεία. Ή τουλάχιστον έτσι πιστεύουν και δεν χρειάζεται εμείς να τα κάνουμε τα πράγματα χειρότερα απ’ ό,τι ήδη είναι και να δώσουμε την εικόνα ότι δεν ξέρουμε τι μας γίνεται...

Θανάσης Μαυρίδης




Διαβάστε περισσότερα...

Πρώτα ο πολίτης, αλλά ποιος πολίτης;

Την προεκλογική περίοδο, αλλά με μεγαλύτερη έμφαση στις προγραμματικές δηλώσεις, ο Παπανδρέου ρίχνει το σύνθημα και δεσμεύεται: «Πρώτα ο Πολίτης».

Άραγε τι σημαίνει αυτή η δέσμευση; Τι σημαίνει συνολικά για την κοινωνία;

Οι πολίτες της χώρας μας είναι, σύμφωνα με την ΕΣΥΕ, περίπου 11 εκατομμύρια και όπως γνωρίζουμε δεν συνιστούν ένα ομοιογενές σύνολο. Στη χώρα μας υπάρχουν νέοι, αγρότες, εργαζόμενοι, βιομήχανοι, σπουδαστές, μαθητές κ.λπ. Μάλιστα τα συμφέροντα αυτών των ομάδων είναι διαφορετικά και συχνά αντιπαραθετικά και τα εκφράζουν διάφοροι φορείς όπως ο ΣΕΒ, ΓΣΕΕ, ΓΣΕΒΕΕ, διάφορα κινήματα κ.λπ., που με συγκεκριμένες αφορμές (π.χ. ΔΕΘ, αύξηση των διοδίων), έχουν διατυπώσει τις προτάσεις τους. Αποτελεί αναγκαιότητα για όλους τους πολιτικούς φορείς, κυρίως για την κυβέρνηση, να εξετάσουν και να δώσουν απάντηση στα αιτήματα αυτά.

Η παρέμβαση των βιομηχάνων

Με αφορμή τη ΔΕΘ ο ΣΕΒ κατέθεσε συγκεκριμένες προτάσεις που εμπλουτίστηκαν με τις προτάσεις του ΙΟΒΕ (Ερευνητικό Ινστιτούτο των Βιομηχάνων) παραμονή των Προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης.

Τα αιτήματα του ΣΕΒ αυτά θα μπορούσαν να κωδικοποιηθούν ως εξής:

- Συνέχιση «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων» με συνέχιση αποκρατικοποιήσεων και απόσυρση του κράτους από προϊόντα και υπηρεσίες που ήδη παράγονται ανταγωνιστικά από τον ιδιωτικό τομέα.

- Υποβάθμιση εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων στις δημόσιες επιχειρήσεις με εξομοίωση προς τη νομοθεσία του ιδιωτικού τομέα.

- Κατάργηση των φορολογικών αντικινήτρων στις επιχειρήσεις.

- Μειώσεις ασφαλιστικών εισφορών των επιχειρήσεων.

- Εγγυημένος δανεισμός των επιχειρήσεων.

- Αύξηση έμμεσης φορολογίας (π.χ. καυσίμων και τσιγάρων).

- Για το χρηματοπιστωτικό σύστημα κανένας δημόσιος έλεγχος, αλλά αντίθετα συνέχιση κινήτρων για golden boys.

Οι προτάσεις του ΙΟΒΕ, φυσικά, αποτυπώνουν στενά ταξικά συμφέροντα και δεν συνιστούν καμία μεταρρυθμιστική πολιτική. Αν και περιλαμβάνουν ορισμένες προτάσεις εκσυγχρονιστικού ή οργανωτικού χαρακτήρα που είναι αυτονόητο ότι συμφωνούμε (π.χ. παραπέρα ενεργοποίηση ΚΕΠ, διαφάνεια, μείωση σπατάλης κ.λπ.) η χρυσή κλωστή που συνδέει τα αιτήματα αυτά και γι’ αυτό είμαστε αντίθετοι, είναι τα συμφέροντα των βιομηχάνων.

Η εφαρμοσμένη (νεοφιλελεύθερη) πολιτική του ΠΑΣΟΚ έως το 2004 και οι σκόπιμες ασάφειες του προεκλογικού προγράμματος του, έστειλαν μήνυμα προς τον ΣΕΒ ότι δεν επίκειται ουσιαστική αλλαγή πολιτικής και επομένως του έδωσαν το θάρρος να παρέμβει και να πιέσει για παραπέρα βήματα στον νεοφιλελεύθερο μονόδρομο.

Οι εργαζόμενοι

Από την άλλη είναι οι εργαζόμενοι. Η Αυτόνομη Παρέμβαση, που εκφράζει μια αριστερή προσέγγιση στα προβλήματα των εργαζομένων, προτείνει μέτρα προστασίας και ενίσχυσης της απασχόλησης και του εισοδήματος, φραγμό στις απολύσεις, στην επισφαλή εργασία και γενικά στην αποδιοργάνωση της εργασίας, προτείνει σταθερή εργασία και ίσα δικαιώματα για όλους τους νέους εργαζόμενους.

Η Αυτόνομη Παρέμβαση καλεί σε αγώνα ώστε να μην πληρώσουν οι εργαζόμενοι την κρίση και συνδέει την αντιμετώπισή της με αγώνα ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό.

Για τα αιτήματα των εργαζομένων, ακόμη και η ηγεσία της ΓΣΕΕ που ελέγχεται κυρίως από τις δυνάμεις του δικομματισμού, θεωρεί σκόπιμο ή αναγκάζεται να αντιπαρατεθεί με τον νεοφιλελευθερισμό και να προτείνει νέο μείγμα οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής, μέτρα αναδιανομής εισοδήματος και ενίσχυσης της ζήτησης, φροντίδας των δανειοληπτών (νοικοκυριά) αναδιανομής εισοδήματος, στήριξης επενδυτικής δραστηριότητας των μικρομεσαίων επιχειρήσεων κ.λπ. Επίσης, προτείνει αύξηση δημοσίων και κοινωνικών δαπανών, καταπολέμηση φοροδιαφυγής εισφοροδιαφυγής, προτείνει το πέρασμα από το μοντέλο των αποκρατικοποιήσεων και ιδιωτικοποιήσεων Δ.Ε. στο μοντέλο Επιχειρήσεων Δημοσίου Συμφέροντος.

Δύο δρόμοι

Με βάση λοιπόν τα παραπάνω, στο πολιτικό στερέωμα αιωρούνται διαφορετικά συμφέροντα και διαφορετικά αιτήματα για την αντιμετώπισή τους. Η κυβέρνηση πρέπει να τα εξετάσει και ανάλογα με την ιεράρχηση και τις λύσεις θα κριθεί. Δεν υπάρχει μονόδρομος, όπως συχνά ακούμε, αλλά δύο δρόμοι. Ο δρόμος που εκφράζει τα συμφέροντα των ισχυρών οικονομικών κύκλων και ο δρόμος που εκφράζει τα συμφέροντα της ξεχασμένης κοινωνίας όπως προβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ και οι φορείς των αγωνιζόμενων εργαζομένων. Όλων που στέκονται αλληλέγγυοι στους ανέργους, τους φτωχούς αγρότες, εργάτες, μικρομεσαίους, εργαζομένους με stage κ.λπ.

Η δική μας εκτίμηση είναι δεδομένη και δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που μπορεί να την αλλάξει. Άσχετα με την όποια φιλολογία της κυβέρνησης, ρήξη με τον Νεοφιλελευθερισμό δεν πρόκειται να κάνει. Η σημερινή κυβέρνηση με τα συνθήματα «πρώτα ο πολίτης» και το «ΜΑΖΙ» θέλει να σπείρει σύγχυση αλλά δεν αλλάζει πολιτική.

Άραγε, μπορούν να μπαίνουν στην ίδια πλευρά οι «πολίτες» τραπεζίτες που κατέγραψαν κέρδη 9 δισ. ευρώ το πρώτο εννεάμηνο του χρόνου, με τους «πολίτες» εργάτες των ναυπηγείων; Μπορεί να πηγαίνουν αντάμα ο κ. Μίχαλος με τον εργάτη της ΛΑΡΚΟ;

Ο αγώνας των εργαζομένων και της αριστεράς είναι δύσκολος γιατί όπως βλέπουμε και σήμερα την ίδια πολιτική που φαίνεται να συνεχίζει το ΠΑΣΟΚ απέναντι στα ισχυρά συμφέροντα, σιγοντάρουν τα ισχυρά ΜΜΕ. Τα μέσα αυτά σε μόνιμη βάση αλλά και σήμερα στηρίζουν τα επιχειρηματικά συμφέροντα π.χ. των Κινέζων απέναντι στην απεργία στο λιμάνι του Πειραιά.

Συνοψίζοντας, νέα πολιτικά δεδομένα έχουμε σήμερα -διακυβέρνηση ΠΑΣΟΚ- όμως μια άλλη πολιτική σε αριστερή κατεύθυνση, εξακολουθεί να είναι ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ.
Του Νίκου Γεωργακάκη*



Διαβάστε περισσότερα...

Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2009

«Όχι» των υπουργών Γεωργίας της ΕΕ στην εισαγωγή «μεταλλαγμένου» καλαμποκιού

Το Συμβούλιο Υπουργών Γεωργίας της ΕΕ αρνήθηκε να δώσει το πράσινο φως για την εισαγωγή γενετικά τροποποιημένου αραβόσιτου από τις ΗΠΑ. Η ευθύνη για την τελική απόφαση φαίνεται ότι θα μεταφερθεί τώρα στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία προαναγγέλλει ότι θα πει «ναι».

Οι υπουργοί Γεωργίας απέτυχαν τη Δευτέρα να καταλήξουν σε συμφωνία για δύο νέες ποικιλίες καλαμποκιού, μία της Monsanto και μια της Pioneer.

Σύμφωνα με διπλωματικές πηγές του Γαλλικού Πρακτορείο Ειδήσεων, η αδυναμία λήψης απόφασης στο Συμβούλιο Υπουργών αφήνει στην Κομισιόν το περιθώριο να αποφασίσει μόνη της για το θέμα.

Η επίτροπος Γεωργίας Μαριάν Φίσερ Μπόελ έχει ήδη ταχθεί υπέρ της εισαγωγής στην ΕΕ των δύο νέων ποικιλιών: «Πρέπει να βασιστούμε στα επιστημονικά δεδομένα και όχι σε συναισθήματα» είπε η επίτροπος. «Η Επιτροπή θα λάβει μια ξεκάθαρη απόφαση και αυτή θα είναι 'ναι'» διευκρίνισε.

Η Φίσερ Μπόελ αναφέρθηκε μάλιστα στην περίπτωση ενός μεγάλου φορτίου σόγιας που προοριζόταν για ζωοτροφές αλλά δεν κατάφερε να περάσει τα ευρωπαϊκά σύνορα επειδή βρέθηκαν μέσα του ίχνη γενετικά τροποποιημένου καλαμποκιού, τα οποία κατά την επίτροπο είναι εντελώς ακίνδυνα.

Μέχρι σήμερα ελάχιστες γενετικά τροποποιημένες ποικιλίες έχουν εγκριθεί για καλλιέργεια στο έδαφος της ΕΕ, από αυτές, όμως, το καλαμπόκι MON810 της Monsanto, εγκεκριμένο από το 1998, είναι το μόνο που πραγματικά καλλιεργείται.

Η υπόθεση του MON810, σχολιάζει το AFP, έχει μετατραπεί σε πηγή προστριβών με τις ΗΠΑ, οι οποίες έχουν προειδοποιήσει την ΕΕ να μην χρησιμοποιεί τις περιβαλλοντικές ανησυχίες ως δικαιολογία για προστατευτισμό.

Η Ελλάδα είναι μια από τις έξι χώρες της ΕΕ -Αυστρία, Γαλλία, Γερμανία, Ουγγαρία και Λουξεμβούργο- έχουν ενεργοποιήσει ειδικές διατάξεις για να απαγορεύσουν την καλλιέργειά του στο έδαφός τους.

Η ΕΕ έχει εγκρίνει πάντως την εισαγωγή της γενετικά τροποποιημένης σόγιας MON89788 της Monsanto.

Newsroom ΔΟΛ





Διαβάστε περισσότερα...

Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2009

Χρεοκόπησε «εξ εφόδου καταθετών» η ολλανδική τράπεζα DSB

Ακαρπες αποδείχτηκαν οι προσπάθειες σωτηρίας της μικρής ολλανδικής DSB, καθώς το αρμόδιο δικαστήριο την κήρυξε τη Δευτέρα χρεοκοπημένη έπειτα από μία εβδομάδα αναγκαστικής διαχείρισης από την κεντρική τράπεζα.

Η χρεοκοπία της τράπεζας δεν σχετίζεται άμεσα με την κρίση, λένε οι Αρχές, αλλά προέκυψε εξαιτίας κακής διαχείρισης, «ασαφούς επικοινωνίας» και της «αναξιοπιστίας» που είχε προκαλέσει. Στην Ολλανδία, η DSB ήταν συνώνυμη τηλεοπτικών διαφημιστικών που υπόσχονταν χαμηλά επιτόκια για προσωπικά δάνεια.

Το μοιραίο κτύπημα για την τράπεζα, που είχε καταλήξει να βρίσκεται υπό κρατική εποπτεία την τελευταία εβδομάδα, ήταν η «επιδρομή αναλήψεων» από τους καταθέτες έπειτα από την ανησυχία για το μέλλον της, με αποτέλεσμα η τράπεζα να χάσει περίπου το ένα έκτο των αποθεματικών της. Στην αρχή του μήνα, η τράπεζα είχε κεφάλαιο 4,3 δισ. ευρώ.



«Έγινε ό,τι ήταν δυνατόν για να σωθεί η τράπεζα, αλλά δεν υπάρχουν πλέον προοπτικές» ανέφερε η απόφαση του ολλανδικού δικαστηρίου, αναφερόμενη στην προσπάθεια να βρεθεί αγοραστής ή να χορηγηθεί κρατικό δάνειο. Η κυβέρνηση είχε αποκλείσει εξ αρχής τον κρατικό δανεισμό, λέγοντας ότι η οικονομική δυσχέρεια της DSB δεν ήταν απότοκος της κρίσης, αλλά της πολιτικής της στη χορήγηση δανείων.

Η ολλανδική κυβέρνηση εγγυάται τα πρώτα 100.000 ευρώ των καταθετικών λογαριασμών, και ο υπουργός Οικονομίας της χώρας δεσμεύτηκε ότι τα χρήματα θα έχουν καταβληθεί μέχρι το τέλος του χρόνου. Από τους 2.000 εργαζόμενους της τράπεζας, οι περισσότεροι θα χάσουν τη δουλειά τους, με 1.300 να έχουν απολυθεί μόνο τη Δευτέρα.
ΤΟ ΒΗΜΑ

Διαβάστε περισσότερα...

Το μεγάλο εκκλησιαστικό deal

Έτοιμοι για το μεγάλο “deal” είναι, αλλά δεν το δηλώνουν, Γιώργος Παπανδρέου και αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος στο θέμα της φορολόγησης της εκκλησιαστικής περιουσίας.

Το έθεσε ήδη από την προεκλογική περίοδο ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, με την αυτονόητη επισήμανση ότι δεν είναι δυνατόν ο μεγαλύτερος, μετά το κράτος, ιδιοκτήτης ακίνητης περιουσίας, η Εκκλησία δηλαδή, να διαφεύγει της φορολόγησης. Και πριν αλέκτορα... ο κ. Παπανδρέου έσπευσε να διευκρινίσει ότι όποια μέτρα ληφθούν θα είναι με τη συναίνεση της άλλης πλευράς. Στην πορεία βέβαια έως την τελική συμφωνία δεν θα λείψουν οι εκατέρωθεν «σκληρές», κατ’ επίφαση, δηλώσεις, για εσωτερική κατανάλωση προφανώς.

Υπ' αυτό το πρίσμα θα πρέπει να δει κανείς όσα είπε ο αρχιεπίσκοπος κατά την πρώτη ημέρα συνεδρίασης της Ιεραρχίας, την περασμένη Δευτέρα, όταν ο κ. Ιερώνυμος έσπευσε να δηλώσει: «Η εκκλησιαστική περιουσία πάντοτε και παλαιότερα και σήμερα έχει καταντήσει ένα προσφιλές θέμα για λαϊκισμό, προπαγάνδα και σκοπιμότητες». Και συνέχισε, δύο ημέρες μετά, όταν ισχυρίσθηκε ότι η περιουσία «στάθηκε οικονομικός αιμοδότης του Έθνους». Προχώρησε, επιπλέον, στις λεπτομέρειες της πρότασής του, σύμφωνα με την οποία η περαιτέρω φορολόγηση των εσόδων τους δεν θα αυγαταίνει ούτε τα εκκλησιαστικά αλλά ούτε και τα δημόσια ταμεία, αλλά θα αξιοποιείται στις εκκλησιαστικές κοινωνικές δομές, που αναπληρώνουν εν πολλοίς τις ελλείψεις της κρατικής πρόνοιας.

Στην πραγματικότητα αυτό που προτείνει η ηγεσία της Εκκλησίας είναι η ανακύκλωση του εκκλησιαστικού χρήματος, επιδιώκοντας με αυτόν τον τρόπο να ξεφύγει από τη «θηλιά» της φορολογίας. Οι ανάγκες, ωστόσο, του κ. Παπακωνσταντίνου είναι μεγαλύτερες...

Και τα λέει αυτά τα πρωτοφανή η εκκλησιαστική ηγεσία, χωρίς να κοκκινίζει, γιατί την έχουν... κακομάθει οι κυβερνήσεις διαχρονικά, με πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα τις τελευταίες κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. Με εξαίρεση το ΕΤΑΚ, που δεν το πληρώνουν καν όλες οι Μητροπόλεις (!), σήμερα δεν πληρώνουν άλλο φόρο. Και αυτό γιατί, στον απόηχο της «μάχης των ταυτοτήτων» και λίγο πριν από τις βουλευτικές εκλογές του Μαρτίου του 2004, η κυβέρνηση Σημίτη κατήργησε την εισφορά 35% επί των εσόδων κάθε ναού. Αλλά και η κυβέρνηση Καραμανλή δεν έμεινε πίσω: έριξε, το 2006, τον φόρο επί των ακινήτων από το 10% στο 7%, και από εκεί στο 4% την επόμενη χρονιά, μέχρι που τον εξάλειψε το 2008.

Επειδή, όμως, κάποιοι μπορεί να μας κατηγορήσουν για αντικληρικαλισμό, ας παραθέσουμε 3-4 νούμερα για να μπορέσουμε να συνεννοηθούμε: τα έσοδα της κεντρικής εκκλησιαστικής διοίκησης (όχι δηλαδή των εκατοντάδων μοναστηριών, ναών και μητροπόλεων, που αποτελούν ξεχωριστά νομικά πρόσωπα) ανήλθαν το 2008 στα 19, 6 εκατομμύρια ευρώ (βλ. «Καθημερινή» 29.8.2009). «Μα, έχουμε και έξοδα!» θα αντιτείνουν από το Συνοδικό Μέγαρο της Μ. Πετράκη. Σωστά, μόνο που ο γενικόλογος ισχυρισμός ότι η κεντρική εκκλησιαστική υπηρεσία πλήρωσε 3,85 εκατ. σε αμοιβές -έξοδα προσωπικού και προς τρίτους, δεν μπορεί να λύσει όλες τις απορίες μας, στον βαθμό που οι εκκλησιαστικοί υπάλληλοι μισθοδοτούνται από το κράτος.

Αίσθηση όμως προκάλεσε και μια ακόμη αποστροφή του κ. Ιερώνυμου, που είπε ότι υπάρχει «σημαντική (εκκλησιαστική) περιουσία που αδρανεί ή βρίσκεται σε αιχμαλωσία». Υπάρχουν όντως 1,3 εκατομμύρια στρέμματα μοναστηριακής περιουσίας, που μπορούν να καταστήσουν την Εκκλησία το υπ’ αριθμόν ένα γραφείο real estate, κατά το πρότυπο της Μονής Βατοπεδίου. Υπάρχουν πάντα άλλωστε καινοφανείς τρόποι επένδυσης, αρκεί να υπάρχει γη και χρήμα -και η Εκκλησία διαθέτει και απ’ τα δύο...

Αρκεί να θυμίσουμε δύο περιπτώσεις που επίσης απασχόλησαν τα μέσα ενημέρωσης (σε μικρότερη έκταση ασφαλώς): η επένδυση στο Λασίθι μέσω της Μονής Τοπλού και τα γήπεδα γκολφ μέσω της Μητρόπολης Δημητριάδος, στη Μαγνησία. Και στις δύο περιπτώσεις, βρέθηκε η λύση της 99ετούς (!) ενοικίασης εκτάσεων, προς όφελος όλων των επιχειρηματικών πλευρών (με ή χωρίς ράσα).

Ένα θέμα, τέλος, που μένει διαρκώς ανοιχτό είναι η διαχείριση του εκκλησιαστικού χρήματος: ένα εσωτερικό έγγραφο της Αρχιεπισκοπής, που κατά λάθος διανεμήθηκε τις προάλλες στους προϊσταμένους των 145 ναών της, και η πώληση τριών οικοπέδων στη Βουλιαγμένη αναθέρμαναν τη σχετική συζήτηση.

Αλλά αυτά, Θεού θέλοντος, στο επόμενο σημείωμά μας.
Του ΙΕΡΟΘΕΟΥ ΚΟΛΙΑ



Διαβάστε περισσότερα...

ΚΙΝΑ: Με 2 τρισεκατομμύρια αγοράζουν και...χώρες!

Η απεργία των λιμενεργατών του ΟΛΠ έληξε το Σάββατο και, ω τι σύμπτωση, ένα από τα πλέον αξιόλογα οικονομικά περιοδικά του κόσμου, το "FORTUNE", ασχολείται με το ζέον θέμα των ημερών (για εμάς και για όλη την υφήλιο, όπως φαίνεται).

Το τεύχος του έγκυρου περιοδικού που έχει αναρτηθεί μόλις προχθές στα περίπτερα (ευρωπαϊκή έκδοση, 26 Οκτωβρίου 2009) έχει ως κύριο θέμα (cover story) που τιτλοφορείται "CHINA Buys the World με υπότιτλο The Chinese have $2 Trillion and are going shopping. Is you company -and your country- on their list?".

Ξεφυλλίζοντας μέσα διαβάζουμε ότι ΗΔΗ, μεταξύ άλλων, οι Κινέζοι έχουν αγοράσει 10% της Morgan Stanley έναντι 5 δισ. δολαρίων, 20% της Standard Bank έναντι 5,6 δισ. δολαρίων, το 9% της αγγλοαυστραλέζικης εταιρίας εξορύξεων Rio Tinto έναντι 14 δισ. δολαρίων κ.λπ.

Έναν πακτωλό χρημάτων! Να τριγυρνάς στις αγορές με 2 τρισεκατομμύρια δολάρια στην τσέπη δεν είναι δα και μικρό πράγμα. Με μπούσουλα την απλή λογική, δεν αποτελεί υπερβολή αυτό που αναφέρεται στον υπότιτλο του θέματος: Είναι η εταιρία σας ή η χώρα σας στη λίστα (αγορών);

Αφιερώνουμε την παραπάνω επισήμανση στους συνδικαλιστές του ΟΛΠ, στα golden boys εκ των λιμενεργατών και, τέλος, στους νεοεκλεγέντες βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που προεκλογικό τους σύνθημα ήταν "έξω οι Κινέζοι από τον ΟΛΠ".

Α, και μην ξεχάσουν όλοι αυτοί αν μπορούν να βρουν και να δουν ένα παλιό DVD με τον αείμνηστο Πίτερ Σέλερς "Το ποντίκι που βρυχάται". Καλό θα τους κάνει..
euro2day



Διαβάστε περισσότερα...