Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010

Όταν οι αυστηροί Γερμανοί χρωστούν 1.884 τρισ. ευρώ...

Οι πηχυαίοι τίτλοι έχουν τη γοητεία τους, ωστόσο συχνά μέσα στην υπερβολή τους είναι πολύ κατώτεροι της πραγματικότητας. «Ιστορική» χαρακτήρισαν την τελευταία Σύνοδο Κορυφής, εβδομάδες πριν αρχίσει, «στοίχημα επιβίωσης» για το ευρώ, όμως στην πραγματικότητα η ευρωπαϊκή ενοποίηση δεν χρειάζεται απλώς το κοινό νόμισμα για να μακροημερεύσει. Για να έχει η γηραιά ήπειρος στιβαρό κοινό μέλλον πρέπει κάποια στιγμή να αποκτήσει κοινό επίπεδο ευημερίας, πρέπει να εναρμονίσει τα βασικά, όπως την κοινωνική ασφάλιση, πρέπει να βρει νέο οικονομικό μοντέλο σκέψης και ανάπτυξης, πρέπει να βγει από το φαύλο κύκλο των χρεών. Και κυρίως θα πρέπει να σταματήσει αυτή η συνεχής αναδιανομή από κάτω προς τα πάνω, να κλείσει το άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ πλουσίων και φτωχών που μεγαλώνει σταθερά τα τελευταία χρόνια. Είναι προφανές ότι όλα αυτά δεν χωράνε σε μια σύνοδο κορυφής όσο ιστορική -ή μη- κι αν είναι.

Δεν είναι τυχαία, για παράδειγμα, η αντίδραση των Ιρλανδών στον κορσέ του «πακέτου διάσωσης». Οι τράπεζες της χώρας έκαναν τη ζημιά, χρηματοδότησαν -με τεράστια κερδοφορία- τη φούσκα των ακινήτων, φαλίρισαν και φόρτωσαν τις ζημιές τους στο κράτος. Δεν είναι οι μόνες, ανάλογα παραδείγματα υπάρχουν σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Οι πολιτικοί αποφάσισαν να διασώσουν τις τράπεζες, να φορτώσουν τα χρέη τους στα εθνικά κράτη. Οι πολίτες σφίγγουν σε βαθμό κακουργήματος το ζωνάρι για να αποπληρώσουν αυτά τα χρέη, οι κυβερνήσεις μαλώνουν μεταξύ τους για το ποιος θα εγγυηθεί τι - και η όλη προσπάθεια φαντάζει αδιέξοδη. Όχι μόνο στο παράδειγμα το ελληνικό, το ιρλανδικό ή το πορτογαλικό, αλλά και στο -υποτίθεται υγιές- γερμανικό.

Η «αυστηρή» ατμομηχανή της Ευρώπης χρωστά 1,884 τρισεκατομμύρια ευρώ. Για να ξεχρεώσουν, σύμφωνα με τον σοσιαλδημοκράτη πολιτικό, Μίχαελ Μίλερ, οι Γερμανοί, πρέπει να έχουν για την επόμενη 15ετία ετήσιο ρυθμό ανάπτυξης πάνω από 6%. Ποσοστό εντελώς ουτοπικό. Ούτε καν στα χρόνια του γερμανικού «οικονομικού θαύματος», στη δεκαετία του 1960, ο ετήσιος ρυθμός ανάπτυξης δεν ξεπέρασε το 4,5%. Και φέτος που η γερμανική κυβέρνηση ανοίγει σαμπάνιες, η ανάπτυξη, σύμφωνα με τους «σοφούς» θα... εκτοξευτεί στο 3,7% για να προσγειωθεί το 2011 σε ένα χορταστικό μεν 2%, το οποίο πολύ απέχει όμως από το ζητούμενο για την αντιμετώπιση του χρέους. Επιπλέον, η ισχύς της γερμανικής οικονομίας εξαρτάται πρωτίστως από τις εξαγωγές. Εξαγωγές που με τη σειρά τους στηρίχθηκαν στη... σπατάλη των εμπορικών εταίρων της Γερμανίας, πρωτίστως των Αμερικανών, αλλά και των άλλων Ευρωπαίων, που τώρα σφίγγουν το ζωνάρι. Αντίθετα η εσωτερική ζήτηση στη Γερμανία είναι εδώ και πολλά χρόνια στάσιμη, πρωτίστως επειδή στάσιμα έχουν μείνει τα εισοδήματα των εργαζομένων. Επιπλέον, σύμφωνα με έκθεση του ΟΟΣΑ από το 2008, «στη Γερμανία η ανισότητα των εισοδημάτων και η φτώχεια έχουν αυξηθεί από το 2000 περισσότερο από κάθε άλλη χώρα του ΟΟΣΑ». Κι αυτό κυρίως λόγω της απορρύθμισης της αγοράς εργασίας. «Ανοίξαμε τις πύλες σε μισθούς φτώχειας», παραδέχεται ο νυν πρόεδρος των Σοσιαλδημοκρατών, Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, για την κυβέρνηση συνασπισμού του κόμματός του με τους Πράσινους. Ένα μέρος των Γερμανών αμείβεται σήμερα με τρία ευρώ την ώρα, ένα όλο και αυξανόμενο μέρος των Γερμανών, αν και δουλεύει οκτάωρο, δεν κερδίζει αρκετά για να ζήσει από τη δουλειά του. Αυτό μέχρι και το τέλος του προηγούμενου αιώνα ήταν σχεδόν αδύνατον.

Συνεπώς το πρόβλημα της Ε.Ε. δεν είναι... μόνο το ευρώ. Είναι όλη η οικονομική και κοινωνική πολιτική, για την οποία θα έπρεπε να συζητούν στις «ιστορικές» συνόδους οι 27.

Διαβάστε περισσότερα...

Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010

Μόνος, έρημος, απελπισμένος, χωρίς δουλειά!

Ανεξάρτητα πού ανήκεις και σε ποιο θεό πιστεύεις. Αντικειμενικά, ψυχρά και σκληρά. Γιατί όλα, μα όλα, από την πολιτική μέχρι τις προσωπικές, ερωτικές σχέσεις είναι ζήτημα συσχετισμού δυνάμεων. Οταν έχεις ανάγκη υποχωρείς. Οταν δεν έχεις, σφυρίζεις αδιάφορα και προχωρείς. Απλό. Για τις απεργίες λοιπόν. Μέσα σ΄ αυτές τις συγκεκριμένες συνθήκες. Αν τα αφεντικά δεν έχουν να πληρώσουν, δεν θα πληρώσουν και μερικούς θα διώξουν. Αν τα αφεντικά έχουν λεφτά, τότε τη χρεοκοπία θα επικαλεστούν προκειμένου να κερδίσουν και να ωφεληθούν. Συμφωνούμε; Πάμε παρακάτω. Και στις δύο περιπτώσεις τα εργασιακά δικαιώματα τα γκρεμίσανε διά νόμου οριστικά.

Επομένως, η κάθε απεργιακή κινητοποίηση για να έχει πρακτικό αποτέλεσμα πρέπει να προχωρήσει στο ταν ή επί τας.

Πράγμα που για τις συγκεκριμένες συνθήκες είναι τόσο αδύνατον και ακατόρθωτο όσο εντελώς παρανοϊκό είναι να πιστεύει κάποιος στον διακτινισμό. Γιατί συμβαίνει το εξής οξύμωρο και αντιφατικό. Οι μικρομεσαίοι που δεν πληρώνουν τις φορολογικές υποχρεώσεις τους είναι οπαδοί της ανυπακοής. Το τρομοκρατημένο προλεταριάτο στην υποταγή. Επομένως κάθε απεργιακή κινητοποίηση καταλήγει στην εξής λογική. Ο εργαζόμενος, επειδή θα απεργήσει, πρέπει μέσα στη βάρδιά του να δουλέψει διπλά. Ταυτόχρονα, αν είναι του ιδιωτικού τομέα, θα χάσει το μεροκάματο της ημέρας, πράγμα που θα του κοστίσει ακριβά. Και το χειρότερο όλων αυτών ακόμα πιο τραγικό. Γιατί το αφεντικό, στη συνέχεια, με τις πλάτες του νόμου μπορεί να τον αφήσει χωρίς δουλειά... Πρακτικά δύο οι παράγοντες που ωφελούνται απ΄ αυτή τη διαδικασία την τάχα μου αγωνιστική. Από τη μια τα αφεντικά, από την άλλη τα στελέχη τα συνδικαλιστικά. Οι πρώτοι κερδίζουν λεφτά. Οι δεύτεροι αποσπούν εύσημα μαχητικά. Ετσι ο εργαζόμενος, που από τη μια το αφεντικό τον στύβει και από την άλλη ο αρχισυνδικαλιστής τον προστατεύει, καταλήγει αναλώσιμο κορόιδο μιας σκληρής, αδυσώπητης πόκας με σημαδεμένα χαρτιά. Μόνος, έρημος, απελπισμένος, χωρίς δουλειά!

ddanikas@dolnet.gr


Διαβάστε περισσότερα...

Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010

Η νεοφιλελεύθερη προπαγάνδα για το μέγεθος και το κόστος του δημόσιου τομέα και την ανάγκη απολύσεων

Ένα από τα βασικά προπαγανδιστικά συστατικά του νεοφιλελευθερισμού, στην προσπάθεια ολοκληρωτικής επικράτησής του (όχι μόνο οικονομικά, αλλά και πολιτικά-ιδεολογικά) διεθνώς και στην Ελλάδα είναι η πολιτική της εξοντωτικής μείωσης του δημόσιου τομέα.
Με κεντρικό σύνθημα «λιγότερο κράτος», ο νεοφιλελευθερισμός επιδιώκει να αποχωρήσει (ή έστω να μειωθεί στο ελάχιστο) το δημόσιο από οποιονδήποτε οικονομικό τομέα (ακόμα και από αυτούς, που είναι εθνικής και στρατηγικής σημασίας), από την παιδεία και την υγεία (ιδιωτικοποίηση – εμπορευματοποίηση), από την αξιοποίηση εθνικών φυσικών πόρων και να μειωθεί τόσο ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων, ώστε να είναι ανέφικτος ο κρατικός έλεγχος σε οποιαδήποτε δραστηριότητα και να λειτουργεί ελεύθερα και ανεξέλεγκτα η αγορά και οι νόμοι της, δηλαδή, να είναι ελεύθερη η εκμετάλλευση ανθρώπων και πόρων.


Το γεγονός ότι η ύπαρξη και αυτή η ελεύθερη / ανεξέλεγκτη λειτουργία του διεθνούς κεφαλαίου ήταν, που οδήγησε στη σημερινή παγκόσμια κρίση και στις ήδη εμφανιζόμενες καταστροφικές συνέπειές της για τις κοινωνίες και τους λαούς, αποτελεί κατά τον νεοφιλελευθερισμό μια «παράπλευρη απώλεια», ένα «προσωρινό λάθος», μια «κακή εκτέλεση της νεοφιλελεύθερης συνταγής» και πρέπει να αντιμετωπισθεί με τα ίδια - και ακόμα πιο ανεξέλεγκτα - μέσα που δημιούργησαν την κρίση!

Στα πλαίσια μάλιστα της σημερινής οικονομικής κρίσης (σε όλες τις χώρες με/ή χωρίς ΔΝΤ, με/ή χωρίς μνημόνιο) η νεοφιλελεύθερη προπαγάνδα για την ανάγκη μείωσης του δημόσιου τομέα δίνει πλέον τα ρέστα της! Τα κύρια επιχειρήματα για να επικρατήσει η πολιτική του «λιγότερου κράτους» εδράζονται πάνω σε λογικοφανείς διαπιστώσεις, που αναφέρονται στο υπερτροφικό κράτος, το δυσβάστακτο κόστος του δημόσιου τομέα, τον υπερβολικά μεγάλο αριθμό δημοσίων υπαλλήλων, το αναποτελεσματικό κράτος κλπ

Στην Ελλάδα σήμερα, σε αυτόν τον αγώνα για «λιγότερο κράτος» έχουν στρατευθεί διάφορες οικονομικές, πολιτικές και επιστημονικές δυνάμεις με τη συνδρομή του κυρίαρχου ιδεολογικού μηχανισμού κατασκευής συναίνεσης, που είναι τα ΜΜΕ.

Χαρακτηριστικές περιπτώσεις είναι: ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος, πρόεδρος του ΣΕΒ (δήλωσε ότι χρειάζεται το αναγκαίο πολιτικό σθένος για να καταργήσουμε θέσεις, οργανισμούς και φορείς του δημοσίου από το πελατειακό και υπερτροφικό κράτος ώστε να μην πτωχεύσουμε συλλογικά και ατομικά), ο Παναγιώτης Γεννηματάς επίτιμος αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων (έθεσε θέμα απολύσεων στο δημόσιο), η Μιράντα Ξαφά, οικονομολόγος, πρώην στέλεχος του ΔΝΤ και πρώην σύμβουλος του Κων/νου Μητσοτάκη (χαρακτήρισε υπερτροφικό και αναποτελεσματικό το δημόσιο τομέα, τονίζοντας ότι θα πρέπει να συρρικνωθεί το κράτος και να γίνουν απολύσεις), η Ντόρα Μπακογιάννη, πρώην υπουργός ΝΔ και αρχηγός του κόμματος «Δημοκρατική Συμμαχία» (πρότεινε να απολυθεί το 1/3 των δημοσίων υπαλλήλων, δηλαδή, περίπου 250.000 άτομα), ο Στέφανος Μάνος, πρώην υπουργός ΝΔ και αρχηγός του κόμματος «Δράση» (πρότεινε να απολυθούν 350.000 - 400.000 δημόσιοι υπάλληλοι), ο οποίος μάλιστα επικαλέσθηκε σχετικές έρευνες οικονομολόγων όπως ο κυπριακής καταγωγής Βρετανός οικονομολόγος Χριστόφορος Πισσαρίδης, καθηγητής του London School of Economics και σύμβουλος μεγάλων τραπεζών (πήρε μαζί με άλλους το νόμπελ οικονομίας για μια μελέτη που ισχυρίζεται ότι υπάρχουν πάνω από 210.000.000 άνεργοι σ’ ολόκληρο τον κόσμο και έχασαν τη δουλειά τους άλλα 30.000.000 εργαζομένων με την τελευταία κρίση επειδή οι απολυμένοι δεν κατόρθωσαν να βρεθούν ποτέ με τους εργοδότες!), ο Αλέκος Παπαδόπουλος, πρώην υπουργός ΠΑΣΟΚ (θεωρεί το 30% του σημερινού κράτους περιττό και πρότεινε μεταξύ άλλων, την άμεση κατάργηση τμημάτων πανεπιστημίων και ΤΕΙ … τον περιορισμό του διδακτικού προσωπικού κλπ), ο Φίλιππος Σαχινίδης, νυν υφυπουργός Οικονομικών (δήλωσε ότι ο ιδιωτικός τομέας δεν μπορεί να συντηρεί πλέον το Δημόσιο …. ο δημόσιος τομέας είναι υπερτροφικός, μίζερος, δεν εξυπηρετεί τον πολίτη και το κυριότερο, δεν υπάρχουν πλέον τα χρήματα να τον συντηρούμε).

Ποιά όμως είναι η αλήθεια με τα παραπάνω επιχειρήματα για το δημόσιο τομέα; Ας προσπαθήσουμε να την προσεγγίσουμε βασιζόμενοι στα επίσημα στοιχεία.

Ο διαχρονικός μύθος για το υπερτροφικό κράτος και τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων

Επί χρόνια διαδίδεται συστηματικά ο ισχυρισμός ότι το κράτος είναι υπερτροφικό και ότι ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων είναι τεράστιος και επιπλέον, είναι και άγνωστος. Με το ξέσπασμα της σημερινής κρίσης, η προπαγάνδα αυτή έφθασε στο αποκορύφωμά της, παρουσιάζοντας μάλιστα το υπερτροφικό κράτος και τη μισθοδοσία των υπαλλήλων ως τη βασική αιτία της δημοσιονομικής κατάστασης της Ελλάδας.

Συγκεκριμένα, λίγες εβδομάδες πριν την υπογραφή του μνημονίου και τη συνακόλουθη επιβολή περικοπών στους μισθούς, στις συντάξεις και στις δημόσιες δαπάνες, τα ΜΜΕ διέδιδαν τα αποτελέσματα Έκθεσης του Κέντρου Μελετών και Ερευνών του ΕΒΕΑ (Εμπορικό και Βιοτεχνικό Επιμελητήριο Αθηνών), την οποία έδωσε στη δημοσιότητα ο πρόεδρός του Κ. Μίχαλος, σύμφωνα με την οποία ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων ξεπερνούσε το 1.100.000, ενώ διάφορες εκτιμήσεις έκαναν λόγο για 1.500.000 άτομα ή και περισσότερο.

Την ίδια περίοδο, και ενώ στον προϋπολογισμό του κράτους υπολογιζόταν ότι πρέπει να πληρωθούν περίπου 760.000 υπάλληλοι, διαδιδόταν παντού, ακόμα και από την κυβέρνηση, ότι είναι άγνωστος ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων, ότι δεν ξέρουμε τι να πούμε στην τρόικα και ότι χρειάζεται γι’ αυτό απογραφή.

Η απογραφή έγινε και έδειξε ότι το σύνολο των υπαλλήλων που καταγράφηκε έφτασε τους 768.009 (αυτό που ήδη ξέραμε από τον προϋπολογισμό του κράτους), περιλαμβάνοντας τους μόνιμους υπαλλήλους, τους δικαστικούς και τους δημόσιους λειτουργούς, τους υπαλλήλους ιδιωτικού δικαίου αορίστου και ορισμένου χρόνου, τους συμβασιούχους έργου, τους αιρετούς και άλλες κατηγορίες.

Ο αριθμός λοιπόν των δημοσίων υπαλλήλων είναι σχεδόν ο μισός από αυτόν, που διαδιδόταν τόσο καιρό. Παρά ταύτα, είναι μεγάλος ή μικρός;

Η «Έκθεση Ανταγωνιστικότητας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής» αποδεικνύει ότι στην Ελλάδα, το ποσοστό των δημοσίων υπαλλήλων επί του συνόλου των εργαζομένων είναι 11,4% και ότι αυτό το ποσοστό είναι ένα από τα 4 χαμηλότερα σε όλη την Ευρώπη (η Ελλάδα είναι στη 14η θέση επί συνόλου 17 ευρωπαϊκών κρατών). Η Ελλάδα έχει αναλογικά με το σύνολο των εργαζομένων, το 1/3 των δημοσίων υπαλλήλων σε σύγκριση με τη Σουηδία και τη Δανία και περίπου το 1/2 σε σύγκριση με τη Γαλλία και τη Μεγάλη Βρετανία. Αξίζει να σημειωθεί, ότι αυτά τα δεδομένα παραμένουν σταθερά εδώ και τριάντα χρόνια!

Ο μύθος για τις υπέρογκες δημόσιες δαπάνες και ποιος πληρώνει γι’ αυτές

Ο μύθος για τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων συνοδεύεται από τον ισχυρισμό ότι οι δημόσιες δαπάνες είναι υπέρογκες, ότι γι’ αυτές πληρώνει ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας, δηλαδή, οι επιχειρήσεις και ότι ο ιδιωτικός τομέας δεν μπορεί πλέον να συντηρεί αυτό το δημόσιο.

Αυτή είναι λοιπόν η αλήθεια;

Με βάση τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (Έκθεση Ανταγωνιστικότητας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής), προκύπτει ότι το σύνολο των δαπανών του Ελληνικού κρατικού τομέα ως ποσοστό του ΑΕΠ είναι ένα από τα χαμηλότερα σε όλη την Ευρώπη.

Η άποψη ότι οι Έλληνες απολαμβάνουν ένα υπερβολικά γενναιόδωρο κράτος πρόνοιας διαψεύδεται από τα δεδομένα. Κατά μέσο όρο την περίοδο 1998-2007, η Ελλάδα διέθετε μόνο 3.530 ευρώ κατά κεφαλήν για δράσεις κοινωνικής προστασίας, ενώ ο μέσος όρος στην ευρωζώνη είναι 6.251,78 ευρώ. Αντίθετα, η Γερμανία και η Γαλλία ξοδεύουν υπερδιπλάσια ποσά από την Ελλάδα. Ακόμα και η Ιρλανδία, η οποία έχει μια από τις πλέον νεοφιλελεύθερες οικονομίες, διαθέτει περισσότερα για την κοινωνική προστασία από την υποτιθέμενα «γαλαντώμα» Ελλάδα. Επίσης η Ελλάδα έχει μια από τις πλέον άνισες αναδιανομές εισοδήματος και σχετικά υψηλό επίπεδο φτώχειας. Και πάλι δηλαδή τα στοιχεία δεν επιβεβαιώνουν την εικόνα ενός κράτους με γενναιόδωρες παροχές.

Επιπλέον, σύμφωνα με ανάλυση στελεχών του ίδιου του ΔΝΤ, το μισό της αύξησης των ελλειμμάτων προϋπολογισμού στις μεγάλες οικονομίες ανά τον κόσμο (και όχι μόνο στην Ελλάδα) οφείλεται στην κατάρρευση των φορολογικών εσόδων και στη χαμηλή, συχνά αρνητική, ανάπτυξη σε σχέση με την αποπληρωμή επιτοκίων στο υπάρχον χρέος. Λιγότερο από το 10% οφείλεται στην αύξηση δημοσίων δαπανών. Αυτό το στοιχείο αποκαλύπτει ότι ο ισχυρισμός πως τα ελλείμματα δημιουργήθηκαν από υπερβολικές κρατικές δαπάνες είναι ψευδής, τόσο για την περίπτωση των ΗΠΑ όσο και για ολόκληρη την Ευρώπη.

Και ποιός πληρώνει γι’ αυτές τις δημόσιες δαπάνες;

Τα επίσημα στοιχεία της Eurostat δείχνουν ότι στην Ελλάδα, η βασική πηγή των κρατικών εσόδων είναι η έμμεση φορολογία, δηλαδή οι φόροι που περιλαμβάνονται στις τιμές των αγαθών και που πληρώνει κυρίως ο εργαζόμενος λαός όταν αγοράζει οτιδήποτε. Συγκεκριμένα το 2008, οι έμμεσοι φόροι ήταν το 12,1% του ΑΕΠ, ενώ οι άμεσοι φόροι μόνο το 7,7% του ΑΕΠ.

Αλλά και στους άμεσους φόρους (φορολογία εισοδήματος), οι μισθωτοί-συνταξιούχοι συμμετέχουν πολύ περισσότερο σε σχέση με τις επιχειρήσεις. Συγκεκριμένα το 2008, οι μισθωτοί-συνταξιούχοι πλήρωσαν σε άμεσους φόρους 6,5 δις. Ευρώ, ενώ οι επιχειρήσεις μόνο 4,7 δις. Ευρώ.

Αν συνυπολογίσουμε τους άμεσους και έμμεσους φόρους, προκύπτει ότι ο εργαζόμενος λαός συμμετέχει με περισσότερο από 80% στα κρατικά έσοδα και οι επιχειρήσεις με λιγότερο από 20%.

Για να γίνει ακόμα πιο ξεκάθαρη η συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στα κρατικά έσοδα στην Ελλάδα σε σύγκριση με την υπόλοιπη Ευρώπη, ας εξετάσουμε έναν από τους σημαντικότερους δείκτες της Eurostat, που είναι ο πραγματικός φορολογικός συντελεστής στο κεφάλαιο (όχι ο ονομαστικός φορολογικός συντελεστής αλλά ο πραγματικός), αυτός δηλαδή, που συμπεριλαμβάνει όλες τις φοροαπαλλαγές και τις αυτοτελείς φορολογήσεις κερδών που ισχύουν σε κάθε χώρα για το κεφάλαιο. Ο πραγματικός φορολογικός συντελεστής στο κεφάλαιο στην Ελλάδα βρίσκεται κάτω από το μισό του μέσου όρου της Ε.Ε. (15,8 στην Ελλάδα, έναντι 32,6 στην Ε.Ε. των 25). Δηλαδή, το Ελληνικό κράτος εισπράττει τους μισούς φόρους κάθε χρόνο από τις επιχειρήσεις και τους εισοδηματίες σε σύγκριση με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Και όλα αυτά χωρίς να λάβουμε καθόλου υπόψη τη φοροαποφυγή και τη φοροδιαφυγή.

Αντίθετα, η φορολογική επιβάρυνση της εργασίας στην Ελλάδα είναι διπλάσια και ίδια με αυτήν του ευρωπαϊκού μέσου όρου (περίπου 35%).

Τέλος, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Eurostat, σε κάθε 1000 ευρώ νέα προϊόντα και υπηρεσίες που παρήγαγε ετήσια η ελληνική οικονομία την τελευταία δεκαετία, τα 560 ευρώ έγιναν επιχειρηματικό κέρδος και μόνο τα 350 ευρώ έγιναν μισθοί (στην ΕΕ η κατανομή είναι ακριβώς η αντίστροφη!). Και το Ελληνικό κράτος προσπαθεί να σταθεί όρθιο φορολογώντας με 35% τα 350 ευρώ των μισθών και με 16% τα 560 ευρώ των κερδών, που ούτε αυτά μπορεί να εισπράξει ένεκα φοροαποφυγής και φοροδιαφυγής!

Η αποτυχία της εκάστοτε κυβέρνησης να φορολογήσει το 15% των πολιτών που έχει τα υψηλότερα εισοδήματα τα τελευταία είκοσι χρόνια - ώστε να πληρώσουν για πολλά από τα τότε κυβερνητικά προγράμματα - οδήγησε στην αύξηση του κρατικού δανεισμού, ο οποίος τώρα είναι το μεγάλο πρόβλημα.

Πού αλλού λοιπόν οφείλεται το δημόσιο έλλειμμα και τα χρέη της ελληνικής οικονομίας, αν όχι στο γεγονός ότι δεν πληρώνουν φόρους εδώ και χρόνια οι έχοντες και κατέχοντες;

Συμπερασματικά…..

Από τα παραπάνω προκύπτει ότι:

• Ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων δεν είναι καθόλου μεγάλος. Αντίθετα, είναι από τους χαμηλότερους στην ΕΕ
• Οι δημόσιες δαπάνες δεν είναι υπέρογκες, Αντίθετα, είναι από τις χαμηλότερες στην ΕΕ και είναι οι μισές σε σχέση με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο για κοινωνική προστασία
• Οι δημόσιες δαπάνες καλύπτονται στη συντριπτική πλειονότητα από τους έμμεσους και άμεσους φόρους που πληρώνουν οι εργαζόμενοι και όχι από φόρους των επιχειρηματικών κερδών
• Το δημόσιο έλλειμμα και τα χρέη της ελληνικής οικονομίας δεν δημιουργήθηκαν από υπερβολικές κρατικές δαπάνες, αλλά από την αποτυχία της εκάστοτε κυβέρνησης να φορολογήσει το 15% των πολιτών που έχει τα υψηλότερα εισοδήματα τα τελευταία είκοσι χρόνια.

Η επιδιωκόμενη λοιπόν γενική μείωση του δημόσιου τομέα, οι μειώσεις μισθών και συντάξεων και οι απολύσεις υπαλλήλων (ένεκα του πραγματικού μεριδίου που καταλαμβάνουν) δεν μπορούν να συμβάλλουν ούτε στη μείωση του δημοσίου ελλείμματος ούτε στη μείωση του χρέους της ελληνικής οικονομίας.

Όλα τα επίσημα στοιχεία δείχνουν ότι η μόνη ρεαλιστική λύση για την αντιμετώπιση των ελλειμμάτων και του χρέους βρίσκεται στην είσπραξη χρωστούμενων χρημάτων από αυτούς, που δεν πληρώνουν φόρους. Εκεί είναι που πράγματι χρήματα υπάρχουν. Αυτή όμως η λύση βρίσκεται στον αντίποδα του νεοφιλελευθερισμού και της προπαγάνδας του.
Διαβάστε περισσότερα...

Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2010

...Meet the new boss Same as the old boss



We'll be fighting in the streets
With our children at our feet
And the morals that they worship will be gone
And the men who spurred us on
Sit in judgment of all wrong
They decide and the shotgun sings the song

I'll tip my hat to the new constitution
Take a bow for the new revolution
Smile and grin at the change all around me
Pick up my guitar and play
Just like yesterday
And I'll get on my knees and pray
We don't get fooled again
Don't get fooled again

Change it had to come
We knew it all along
We were liberated from the fall that's all
But the world looks just the same
And history ain't changed
'Cause the banners, they all flown in the last war

I'll tip my hat to the new constitution
Take a bow for the new revolution
Smile and grin at the change all around me
Pick up my guitar and play
Just like yesterday
And I'll get on my knees and pray
We don't get fooled again
Don't get fooled again
No, no!

I'll move myself and my family aside
If we happen to be left half alive
I'll get all my papers and smile at the sky
For I know that the hypnotized never lie

Do ya?


There's nothing in the street
Looks any different to me
And the slogans are replaced, by-the-bye
And the parting on the left
Is now the parting on the right
And the beards have all grown longer overnight

I'll tip my hat to the new constitution
Take a bow for the new revolution
Smile and grin at the change all around me
Pick up my guitar and play
Just like yesterday
Then I'll get on my knees and pray
We don't get fooled again
Don't get fooled again
No, no!

YAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH!

Meet the new boss
Same as the old boss
Διαβάστε περισσότερα...

Aγιε Παντελεήμονα, έχεις ταλέντο!

Tης Μαριαννας Τζιαντζη

Με τον Ηλία Ψινάκη, που συγκέντρωσε χιλιάδες σταυρούς στις εκλογές της Κυριακής, η Ευρώπη και ο υπόλοιπος κόσμος θα γνωρίσουν το «καλό» πρόσωπο της Αθήνας. Δεν πρόκειται για έναν συνηθισμένο δημοτικό σύμβουλο, αλλά για έναν σύμβουλο με «αποστολή», με προορισμό, με αιτία. Οπως ο ίδιος είχε δηλώσει στις προεκλογικές συνεντεύξεις του, σκοπός του είναι να «βελτιώσει την εικόνα της Αθήνας» στο εξωτερικό, αναλαμβάνοντας τις διεθνείς δημόσιες σχέσεις της πόλης. Είναι μια «δουλειά», εξηγεί, που την ξέρει καλά («Eurovision, τέτοια πράγματα…»). Και μόνο με αυτή την προϋπόθεση δέχτηκε να συμμετάσχει στον συνδυασμό του Νικήτα Κακλαμάνη.

Να υποθέσουμε ότι σε κάθε εποχή ο πολιτισμός έχει τους πρέσβεις που του αξίζουν; Από τον Μίκη Θεοδωράκη και τη Μελίνα Μερκούρη φτάσαμε σήμερα στον Ηλία Ψινάκη. Σύμφωνοι, με δημοκρατικό τρόπο εκλέχτηκε ο άνθρωπος, όμως είναι αμφίβολο το αν θα είχε εκλεγεί δίχως τα δεκανίκια που εδώ και χρόνια τού προσφέρει η ιδιωτική τηλεόραση, αλλά και ένα τμήμα της επιχειρηματικής και κοσμικής ελίτ της χώρας. Το φαινόμενο αυτό μοιάζει να επιβεβαιώνει το δόγμα «αυτά θέλει ο λαός», μόνο που πριν ο λαός προτιμήσει τον κ. Ψινάκη τον έχουν ήδη προτιμήσει, τον έχουν επιβάλει κάποιοι άλλοι.

Οι καλλιτέχνες έχουν δικαίωμα να συμμετέχουν στα κοινά - και κάποιοι μάλιστα έχουν πληρώσει βαρύ τίμημα γι’ αυτήν τη συμμετοχή. Ομως, η εκλογική επιτυχία του κ. Ψινάκη δεν έχει σχέση με την προσφορά του στην τέχνη, αλλά με τη συμβολή του στη διάδοση της υποκουλτούρας του λαϊφστάιλ, του «λαμπερού» και «ατακαδόρικου» πρωτογονισμού. Εχει σχέση με την τηλεγενή αναγνωρισιμότητά του, που δεν είναι ποιοτικά διαφορετική από την αναγνωρισιμότητα, π. χ., της Τζούλιας Αλεξανδράτου. Από μια άποψη, δικό του πνευματικό τέκνο είναι η Τζούλια, όπως είναι ο (απογαλακτισμένος πλέον) Σάκης Ρουβάς.

Κρίμα όμως δεν είναι να χαραμιστεί η πείρα του κ. Ψινάκη στις διεθνείς δημόσιες σχέσεις; Από τη θέση του δημοτικού συμβούλου και με την ιδιότητα της τηλεοπτικής περσόνας θα μπορούσε να συμβάλει στη συμφιλίωση Ελλήνων και μεταναστών παρουσιάζοντας, π. χ., την εκπομπή «Αγιε Παντελεήμονα, έχεις ταλέντο!» Η επωδός «γλυκιά, γλυκιά!» θα σβήσει το μίσος και τον αλληλοσπαραγμό. Θα μπορούσε επίσης να παρουσιάσει μια ανανεωμένη εκδοχή του αλήστου μνήμης «Show sexy» στο οποίο θα διαγωνίζονταν μόνο Αφρικανές καλλονές και Βαλκάνιοι ή Ασιάτες έφηβοι τους οποίους η «παραγωγή» δεν θα δυσκολευόταν να μαζέψει από τις πιάτσες της Ευριπίδου ή της πλατείας Αττικής…

Τουλάχιστον με τον Ηλία Ψινάκη, οι συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου θα ζωντανέψουν, θα έχουν γέλιο, λένε κάποιοι… μόνο που οι ψινάκειες ατάκες δεν προκαλούν το γέλιο, αλλά το κακάρισμα του ξελιγωμένου και του σεξουαλικά καταπιεσμένου.

Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, είπαν πολλοί αυτές τις ημέρες. Σύμφωνοι, δεν υπάρχουν. Υπάρχει όμως λαϊφστυλίστικη ευτέλεια και άγρια χειραγώγηση.

Διαβάστε περισσότερα...

Τετάρτη 3 Νοεμβρίου 2010

Η νέα κρίση που έρχεται και κρύβεται επιμελώς

Πριν η Ελλάδα υιοθετήσει το ευρώ τα ελληνικά νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις είχαν μικρή έκθεση στο πιστωτικό ρίσκο, καθώς από τη μία η ‘νοοτροπία’ της υπέρμετρης δανειοδότησης ήταν ξένη προς το μέσο Έλληνα πολίτη και από την άλλη τα επιτόκια ήταν υψηλά και οι τράπεζες είχαν περιορισμούς ως προς το ρίσκο που μπορούσαν αναλάβουν κατά την παροχή δανείων σε επιχειρήσεις και νοικοκυριά.

Μετά τη διεθνή ύφεση του 2001, ωστόσο, η Ελλάδα βρέθηκε σε δύσκολο οικονομικό περιβάλλον και προκειμένου να πετύχει οικονομική ανάπτυξη ακολούθησε το αγγλοσαξονικό μοντέλο πιστωτικής επέκτασης με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μία έκρηξη στην αύξηση και την επέκταση της πίστωσης, με αποτέλεσμα μέχρι το 2005 τα δάνεια των ελληνικών νοικοκυριών να αντιστοιχούν στο 38,6% του ΑΕΠ, με τον αντίστοιχο ευρωπαϊκό μέσο όρο να είναι 52,6%.

Ελληνικές και διεθνείς τράπεζες είδαν τον Έλληνα ως τον ιδανικό πελάτη και ξεκίνησαν έναν αγώνα δρόμου για το ποια θα αποκτούσε μεγαλύτερο μερίδιο στην αγορά δανείων, χαλαρώνοντας στην πορεία τα ποιοτικά κριτήρια δανειοδότησης και αυξάνοντας τα επίπεδα ρίσκου που ήταν διατεθειμένες να αναλάβουν. Οι πιστωτικές κάρτες έγιναν της μόδας και μοιράστηκαν σε εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες οι οποίοι μέχρι τότε δεν τις είχαν χρησιμοποιήσει ποτέ ξανά και μέσα από τη νέα αυτή κατάσταση αλόγιστης πιστωτικής επέκτασης γεννήθηκε το πρόβλημα των μη εξυπηρετούμενων δανείων, δηλαδή αυτών που οι δανειστές δε μπορούν να αποπληρώσουν.

Μέχρι το 2005 τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια απογειώθηκαν στο 7,5% του συνόλου των δανείων, προκαλώντας την παρέμβαση τη Τράπεζας της Ελλάδας που απαίτησε από τις τράπεζες να εξυγιάνουν τα χαρτοφυλάκια τους με αποτέλεσμα το ποσοστό αυτό να μειωθεί στο 4,5% μέχρι το 2007. Τότε, όμως, χτύπησε τη διεθνή οικονομία η τραπεζική κρίση και οι ελληνικές τράπεζες στην προσπάθεια τους να προστατευτούν έκλεισαν απότομα τη στρόφιγγα παροχής δανείων με το ρυθμό ανάπτυξης της δανειοδότησης να μειώνεται από 20% ετησίως το 2007 σε 15,9% το 2008 και σε 4,2% το 2009. Η διεθνής οικονομική κρίση που ακολούθησε της τραπεζικής και η παγκόσμια ύφεση επιδείνωσαν δραματικά την οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα και αυτό αποτυπώθηκε στη δυνατότητα των Ελλήνων να πληρώσουν τα δάνεια τους με το ποσοστό μη εξυπηρετούμενων δανείων να εκτοξεύεται στο 7,7% το 2009.

Πριν ακόμη η Ελλάδα οδηγηθεί στο ΔΝΤ και την υπογραφή του Μνημονίου και πριν ξεκινήσει το πρόγραμμα περικοπής μισθών και συντάξεων και αύξησης των φόρων που οδήγησε σε δραματική επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης του μέσου Έλληνα πολίτη, το ποσό των επιχειρηματικών δανείων είχε φτάσει να αντιστοιχεί στο 47% του ΑΕΠ (μέσος όρος ΕΕ 52,47%) με το αντίστοιχο ποσοστό για τα στεγαστικά δάνεια να κυμαίνεται στο 34,1% του ΑΕΠ (μέσος όρος ΕΕ 37,8%) και για τα καταναλωτικά δάνεια στο 16,2% (πάνω από τον κοινοτικό μέσο όρο που είναι 15,2%).

Η ‘ελληνική κρίση’ επιδείνωσε την κατάσταση θεαματικά με το συνολικό ποσοστό μη εξυπηρετούμενων δανείων να σκαρφαλώνει στο 9% το 2010, και ειδικά για τα καταναλωτικά δάνεια να ξεπερνά το 15%. Παράλληλα, μέσα στους πρώτους οκτώ μήνες του 2010 οι τραπεζικές καταθέσεις μειώθηκαν κατά 11% επιβαρύνοντας την αρνητική κατάσταση.
Με την ελληνική οικονομία να έχει μία από τις χειρότερες αποδόσεις διεθνώς το 2010 και με τις προβλέψεις για το 2011 να είναι απογοητευτικές, το πιθανότερο σενάριο είναι η αυξητική τάση στα ποσοστά μη εξυπηρετούμενων δανείων να συνεχιστεί προκαλώντας μία σειρά αλυσιδωτών αντιδράσεων που ξεκινούν από την αύξηση του κινδύνου πτώχευσης των τραπεζών και την άσκηση ανοδικής πίεσης στα επιτόκια των ελληνικών ομολόγων και φτάνουν μέχρι την πιθανότητα δημιουργίας ενός μέγα – κύματος μη ικανών αλλά και μη διατεθειμένων να αποπληρώσουν τα δάνεια τους δανειοληπτών, το οποίο μπορεί να οδηγήσει σε κοινωνικές διαταραχές και κοινωνική αστάθεια όταν οι τράπεζες επιδιώξουν να διεκδικήσουν νομικά την αποπληρωμή αυτών των δανείων.

Η κατάσταση αυτή είναι γνωστή στην πολιτική ελίτ και οι σχετικές νομοθεσίες που ψηφίστηκαν έχουν ως στόχο να απαλύνουν τις συνέπειες της νέας αυτής κρίσης. Η κατάσταση είναι γνωστή πολύ περισσότερο στην ελίτ του τραπεζικού κλάδου και σύμφωνα με τραπεζίτες είναι σχεδόν βέβαιο ότι οι τράπεζες θα προβούν σε τιτλοποίηση των μη εξυπηρετούμενων δανείων με την Εθνική και την Alpha να συνεργάζονται ήδη προς αυτόν τον τομέα. Τα τιτλοποιημένα δάνεια θα πουληθούν με μεγάλη έκπτωση σε επενδυτές οι οποίοι θα έχουν, πλέον, τη δυνατότητα να κινηθούν οι ίδιοι νομικά εναντίον των Ελλήνων πολιτών.

Η τιτλοποίηση δανείων είναι νέα στην Ελλάδα με το σχετικό νόμο που την επέτρεψε να έχει ψηφιστεί το 2003. Οι τράπεζες θα περιμένουν την Εθνική και την ALPHA να κάνουν την αρχή και στη συνέχεια θα ακολουθήσουν στα βήματα τους προσπαθώντας να ξεφορτωθούν όσο το δυνατό μεγαλύτερο ποσοστό των μη εξυπηρετούμενων δανείων υψηλού ρίσκου, δηλαδή αυτών που θα θεωρούν πολύ δύσκολο να αποπληρωθούν.

Όσο αυτή η διαδικασία θα εξελίσσεται θα αυξάνεται το ποσοστό της ελληνική ιδιωτικής περιουσίας που θα επιβαρύνεται με εμπράγματες ασφάλειες υπέρ ξένων επενδυτών και δανειστών, επιβαρύνοντας μία τάση που τροφοδοτείται ήδη μέσω της έκδοσης καλυμμένων ομολόγων, στην οποία πρωτοστατεί και πάλι η Εθνική,

Η νέα αυτή κρίση που πλησιάζει αναμένεται να προκαλέσει νέο πλήγμα στον ελληνικό τραπεζικό κλάδο. Με τις ελληνικές τράπεζες να είναι απόλυτα εξαρτημένες από την ΕΚΤ για την άντληση ρευστότητας και με την πόρτα των αγορών να είναι κλειστή γι’ αυτές, στην περίπτωση που η αυξητική τάση των μη εξυπηρετούμενων δανείων ξεπεράσει ένα σημείο αντοχής των τραπεζών μετρίου μεγέθους μπορεί να αποτελέσει τη χαριστική βολή που θα απειλήσει να οδηγήσει κάποιες από αυτές στην πτώχευση.

Το κυριότερο, όμως, είναι πως η νέα κρίση αναμένεται να χτυπήσει χιλιάδες νοικοκυριά επιδεινώνοντας μία κατάσταση που είναι ήδη δραματική.

Πάνος Παναγιώτου
χρηματιστηριακός τεχνικός αναλυτής
Διαβάστε περισσότερα...

Τρίτη 2 Νοεμβρίου 2010

Ευτυχώς απέτυχαν

Tου Παντελη Μπουκαλα

Αναρίθμητες φορές βρεθήκαμε στην ανάγκη να ευχαριστήσουμε τον Θεό της Ελλάδας, τώρα όμως ήρθε ο καιρός να ευχαριστήσουμε και τον Αλλάχ. Αυτός πρέπει να φώτισε τους Καταρινούς εμίρηδες, πείθοντάς τους να αποσύρουν το ενδιαφέρον τους για το Πλατυγιάλι του Αστακού· και όχι από φιλελληνισμό βέβαια, αλλά επειδή δεν τα βρήκαν με τους Ιταλούς συνεταίρους τους. Αν τα πράγματα πήγαιναν όπως ονειρευόταν η κυβέρνησή μας, δεν θα αργούσε να αποδειχθεί κακός μπελάς, κάκιστος, αυτό που τα φερέφωνά της το παράσταιναν σαν μέγα δώρο που θα έφερνε δουλειά στην περιοχή και πετροδολάρια αμέτρητα στην Ελλάδα όλη. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός προέβλεπε τον Ιούνιο ότι, μόνο από την είσπραξη ΦΠΑ, τα κρατικά ταμεία θα ενισχύονταν με ένα δισ. ευρώ. Τέτοια σιγουριά. Αναγγέλλονταν επίσης 1.500 θέσεις εργασίας. Και δεν ήταν καν 150.

Το «επενδυτικό σχέδιο», η μετατροπή του λιμανιού σε σταθμό αποθήκευσης και επαναεριοποίησης του αποδεδειγμένα επικίνδυνου και σχεδόν παγκοσμίως ανεπιθύμητου LPG (του υγροποιημένου πετρελαϊκού αερίου) και η δημιουργία μονάδας ηλεκτροπαραγωγής που θα πουλούσε το ρεύμα στους αδιαφορήσαντες εντέλει Ιταλούς, είχε όλες τις προδιαγραφές για να γίνει στο μέλλον αντικείμενο έρευνας από εξεταστική επιτροπή της Βουλής: Παρέμβαση κρατικών λειτουργών (υπουργών δηλαδή) για την εξυπηρέτηση ιδιωτικών συμφερόντων (σε ιδιωτική κοινοπραξία έχει εκχωρηθεί το Πλατυγιάλι και αυτή θα συνεργαζόταν με τους Καταρινούς κεφαλαιούχους), πρωταγωνιστική συμμετοχή μη θεσμικών παραγόντων (όπως ο αδελφός του πρωθυπουργού που πρόσθεσε στη ζυγαριά το βαρύ του όνομα), αξιοζήλευτη (βατοπεδινή θα έλεγε κανείς) ταχύτητα για τον πατροπαράδοτα βραδυπορούντα κρατικό μηχανισμό (η κοινοπραξία έλαβε άδεια ηλεκτροπαραγωγής σε δύο εβδομάδες, όταν συνήθως απαιτούνται μήνες), ελαφρά περιφρόνηση της περιβαλλοντικής παραμέτρου και μάλιστα από μια κυβέρνηση που πρώτα ορκίζεται στην πράσινη ανάτυξη και κατόπιν πίνει τον πρωινό καφέ της. Προφανώς κρίθηκε από τον υπερυπουργό Επικρατείας και Φαστ Τρακ κ. Παμπούκη ότι οι ρύποι που εκλύει το LPG, ρύποι με καρκινογόνες και μεταλλαξιογόνες ιδιότητες, είναι συμβατοί με τον ακαρνανικό κόσμο, ανθρώπινο και φυσικό, που αρχαιόθεν ιστορείται άγριος.

Δέκα χρόνια πριν, το Πλατυγιάλι ήταν ένα ήσυχο φυσικό λιμάνι θεωρητικώς δίπλα στον Αστακό, γιατί το χωρίζουν οι ζαλιστικές στροφές ενός δρόμου του ’50, όπου τα φορτηγά στενάζουν. Κολυμπούσαμε εκεί, ούτε τέταρτο δεν είναι από το χωριό μου. Ωσπου καρφώθηκαν οι μπάρες και τα STOP. Είπαν θα γίνει διαλυτήριο πλοίων. Δεν έγινε. Είπαν θα το κάνουν οι Ολλανδοί κέντρο επεξεργασίας των ευρωπαϊκών τοξικών αποβλήτων. Δεν το έκαναν· ευτυχώς. Είπαν θα γίνει μονάδα παραγωγής κλίνκερ. Δεν. Είπαν θα γίνει κάτι σαν εμιράτο. Δεν. Εμειναν οι μπάρες. Και το κολύμπι απαγορεύεται πια.
Διαβάστε περισσότερα...

"Τσακίστε τους δημόσιους υπαλλήλους"

Η φράση αυτή θά μπορούσε νά έχει ειπωθεί από τούς εκπροσώπους των εργοδοτικών οργανώσεων στίς συζητήσεις τους μέ τήν κυβέρνηση. Καί ίσως νά έχει ειπωθεί. Άλλωστε παρεμφερείς δηλώσεις έχουν γίνει.

Τί συμβαίνει όμως μέ τόν δημόσιο τομέα; Γιατί αυτό τό μένος εναντίον του; Τί συμβαίνει καί ξαφνικά γηραιοί αποσυρθέντες πολιτικοί ξαναβγαίνουν στά κανάλια καί ζητούν μειώσεις μισθών καί απολύσεις στό δημόσιο; Ο ένας μάλιστα προσδιορίζοντας καί τό νούμερο; 300.000 νά απολυθούν δηλώνει ρηξικέλευθα! Χωρίς καί νά προσδιορίζει όμως από ποιό τομέα τού δημοσίου νά απολυθούν. Από τους εκπαιδευτικούς; Τούς στρατιωτικούς; Τά σώματα ασφαλείας; Τούς γιατρούς τού ΕΣΥ; Τούς μηχανικούς; Τούς γεωπόνους; Τούς εφοριακούς; Τούς τελωνειακούς; Τούς οικονομολόγους; Τούς δασολόγους; Τούς ιχθυολόγους; Τούς γεωλόγους; Τούς περιβαλλοντολόγους; Τούς συγκοινωνιολόγους; Τούς αρχαιολόγους; Ή μήπως τούς φύλακες αρχαιολογικών χώρων; Από ποιούς; Μήπως από τούς διοικητικούς υπαλλήλους τού ΙΚΑ; Μήπως από τούς διοικητικούς τού ΟΑΕΔ; Μήπως από τους νοσηλευτές; Τούς οδηγούς...


καί συνοδούς του ΕΚΑΒ; Τούς ψυχολόγους καί ψυχίατρους των αποκεντρωμένων υπηρεσιών ψυχικής υγείας μήπως; Μήπως τά στελέχη τών κέντρων απεξάρτησης; Τούς κοινωνικούς λειτουργούς; Τούς υπαλλήλους τής δικαιοσύνης; Ποιούς; Ποιοί από τούς παραπάνω είναι άχρηστοι; Ποιές υπηρεσίες που στελεχώνουν οι παραπάνω ειδικότητες πρέπει νά καταργήσουμε ή νά ιδιωτικοποιήσουμε; Γιά νά γλυτώσουμε καί χρήματα; Τα σχολεία; Νά ξαναγυρίσουμε στά δίδακτρα; Τα νοσοκομεία; Νά πληρώνουμε εξέταστρα καί νοσήλεια χωρίς μάλιστα να γλιτώνουμε τό «φακελάκι», αφού αυτό (δηλαδή τά μαύρα χρήματα) κυρίως ανθεί στά ιδιωτικά νοσοκομεία; Νά καταργήσουμε τήν αρχαιολογική υπηρεσία; Τή δασική υπηρεσία γιά νά ξεμπερδεύουμε καί μέ τά δάση καί τίς φωτιές; Νά καταργήσουμε τή μονιμότητα καί νά ξαναγυρίσουμε στίς αρχές του 20ου αιώνα όπου τό κάθε κόμμα που ανέβαινε στήν εξουσία απέλυε όλους τους προηγούμενους υπαλλήλους καί προσελάμβανε δικούς του; Νά ξαναγυρίσουμε στήν πλατεία Κλαυθμώνος;


Γιά ένα πρέπει νά είμαστε σίγουροι. Άν όλες οι παραπάνω υπηρεσίες παίρναγαν στόν ιδιωτικό τομέα, οπότε αντί νά παρέχονται θά πουλιούνται, θά πληρώναμε πολλαπλάσια χρήματα, ατομικά ο καθένας γιά νά τίς εξασφαλίσουμε, από τους φόρους που πληρώνουμε τώρα. Απόδειξη; Τά διόδια στίς εθνικές οδούς. Πληρώνουμε λιγώτερα τώρα που οι δρόμοι έχουν ιδιωτικοποιηθεί; Ή μήπως πληρώνουμε λιγώτερα στα ιδιωτικοποιημένα αεροδρόμια καί λιμάνια;

Νά ξαναγυρίσουμε όμως στό αρχικό ερώτημα: Γιατί αυτό τό μένος εναντίον του; Γιά διάφορους λόγους:

1) Διότι αποτελεί πλέον, μετά τή συντριβή τών δικαιωμάτων τών εργαζομένων στόν ιδιωτικό τομέα, τόν μοναδικό χώρο στήν κοινωνία όπου ακόμα υπάρχει ωράριο, όπου δέν βασιλεύει η αυθαιρεσία τού εργοδότη, όπου δέν απολύεται ο εργαζόμενος διότι έκανε απεργία ή διότι έτσι συμφέρει τόν εργοδότη, όπου δέν ισχύουν ακόμη οι ακραία εκμεταλλευτικές συνθήκες δουλειάς, όπου ο μισθός κατατατίθεται κανονικά στήν ώρα του. Αποτελεί κακό παράδειγμα γιά τούς εργαζόμενους τού ιδιωτικού τομέα ο δημόσιος.
2) Διότι οι έχοντες δέν θέλουν νά πληρώνουν φόρους. Γι αυτούς είναι συμφέρον νά αγοράζουν τίς υπηρεσίες που τώρα προσφέρει τό κράτος. Γιά τους συντριπτικά περισσότερους όμως, αυτό θά είναι μιά τεράστια υποβάθμιση τής ποιότητας τής ζωής τους. Εδώ νά σημειώσουμε καί κάτι άλλο. Νομίζει κανείς ότι η μισθολογική υποβάθμιση ή οι απολύσεις τών δημοσίων θά κάνουν καλό στήν αγορά; Άν αποσυρθούν ακόμα περισσότερο από τήν αγορά 700.000 χιλιάδες καταναλωτές αυτό θά κάνει καλό στά καταστήματα που κλείνουν; Στίς μικροεπιχειρήσεις καί στούς εργαζομένους τους;
3) Διότι ο ιδιωτικός τομέας θέλει νά επωφεληθεί από τά καταρτισμένα στελέχη τού δημοσίου. Θέλει νά υπάρχει μιά εφεδρεία επιστημονικών στελεχών από τήν οποία θά αντλεί φτηνό υψηλής ποιότητας εργατικό δυναμικό. Εξυπακούεται ότι κάτι τέτοιο θά συμπιέσει πρός τά κάτω τούς μισθούς καί θά κάνει ακόμα πιό σκληρές τίς συνθήκες εργασίας στόν ιδιωτικό τομέα. Ιδιαίτερα δέ θά θίξει τά καλά αμοιβόμενα σήμερα στελέχη του.

Μά θά μού πείτε πάνε όλα καλά στό δημόσιο; Λειτουργούν παραγωγικά οι δημόσιες υπηρεσίες; Όχι βέβαια. Αλλά γι αυτό δέν φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι. Φταίνε οι πολιτικοί τών κομμάτων εξουσίας καί οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες που ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ νά λειτουργεί σωστά τό κράτος. Γιατί άν λειτουργεί σωστά, γίνονται δύσκολες οι μίζες καί οι κάθε είδους διευκολύνσεις. Φταίνε οι πολιτικοί τών κομμάτων εξουσίας πού θέλουν τό κράτος τσιφλίκι τους. Γι αυτό καί τό φορτώνουν κάθε φορά πού ανεβαίνουν στήν κυβέρνηση μέ στρατιές «συμβούλων» παχυλά αμοιβόμενων. Κάθε φορά πού κάποιο από τά κόματα του δικοματισμού παίρνει τήν εξουσία στήνει καί ένα πάρτυ γιά τά μικρομεσαία στελέχη του είς βάρος τού δημοσίου. Απίθανοι άνθρωποι παντελώς άσχετοι καταλαμβάνουν πόστα καί διοικούν, εκεί που θα έπρεπε κανείς νά βρίσκει σοβαρά στελέχη τής δημόσιας διοίκησης που μεταξύ τών άλλων θά εξασφάλιζαν καί τή συνέχεια τού κράτους.

Μήπως όμως οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι υπεράριθμοι; Δέν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμμα από αυτό. Η πρόσφατη απογραφή έδειξε ότι ο αριθμός τών υπαλλήλων τού δημόσιου τομέα στήν Ελλάδα υπολείπεται αναλογικά τού μέσου όρου στήν υπόλοιπη Ευρώπη. Ένα παράδειγμα μπορεί νά δώσει τό μέτρο: Οι εκπαιδευτικοί όλων τών βαθμίδων στήν Φινλανδία είναι: 100.000. Στήν Ελλάδα είναι 180.000 – 190.000. Ο πληθυσμός τής Φινλανδίας είναι: 5.325.115 τής Ελλάδας 11.262.539. Στήν Ελλάδα δηλαδή αναλογικά είναι λιγώτεροι οι εκπαιδευτικοί. Τά στοιχεία γιά τή Φινλανδία ελήφθησαν από τό σωματείο τών εκπαιδευτικών OAJ στό οποίο ανήκει τό 95% των εκπαιδευτικών αυτής τής χώρας.

Μέχρι τώρα αναφερόμασταν στόν στενό δημόσιο τομέα. Υπάρχουν όμως καί κάποιες ΔΕΚΟ πού δέν έχουν ακόμα ιδιωτικοποιηθεί. Εκεί τί συμβαίνει; Ξαφνικά ανακαλύπτονται ελλείμματα. Ελλείμματα στόν ΟΑΣΑ στόν ΟΣΕ κ.λ.π. Αυτό που παραλείπει νά πεί η προπαγάνδα όμως, είναι τό ότι στούς οργανισμούς αυτούς υπάρχει θεσμοποιημένη συμμετοχή τού κρατικού προυπολογισμού στά κόστη τους γιά κοινωνικούς λόγους. Γιά νά είναι τό εισιτήριο πιό φθηνό, γιά νά είναι τό ρεύμα πιό φθηνό, γιά νά πηγαίνει ο σιδηρόδρομος σέ ολιγάνθρωπες περιοχές, μικρά χωριά στά οποία δέν θα πήγαινε άν δέν υπήρχε αυτή η κρατική επιδότηση. Τί κάνει τώρα λοιπόν η κυβερνητική προπαγάνδα; Θεωρεί τήν θεσμοποιημένη κρατική συμμετοχή στόν προυπολογισμό αυτών τών ΔΕΚΟ έλλειμμα! Καί μάλιστα τήν αθετεί στέλνοντας τες νά δανείζονται χρήματα από τίς Τράπεζες μέ επιτόκιο αγοράς! Καί αυτό γιατί; Γιατί θέλει νά τίς ιδιωτικοποιήσει. Καί γιά νά τό πετύχει χωρίς πολιτικό κόστος, τίς κατασυκοφαντεί σύμφωνα μέ τήν παλιά δοκιμασμένη συνταγή. Μιλάει γιά υπερβολικές αμοιβές τού προσωπικού ενώ υπερβολικές εως προκλητικές είναι οι αμοιβές τών στελεχών τών διοικήσεών τους, πού διορίζονται από τήν εκάστοτε πολιτική εξουσία!

Τέλος υπάρχει καί μιά άλλη διάσταση που θά επρεπε νά λαμβάνεται σοβαρά υπ’ όψιν από αυτούς πού τόσο αβασάνιστα μιλάνε γιά συρρίκνωση τού δημόσιου τομέα στήν Ελλάδα. Έχει σχέση μέ τά εθνικά λεγόμενα θέματα. Όπως μαθαίνουμε από τήν σχετική ειδησεογραφία, αυτή τή στιγμή φαίνεται ότι διεξάγεται μέ εντατικό ρυθμό διάλογος μεταξύ Ελλάδας - Τουρκίας γιά τά θέματα του Αιγαίου. Παρακάμπτουμε τό θέμα, τού ότι σέ εποχή αδυναμίας (ας μή ξεχνάμε τή δήλωση του πρωθυπουργού περί περιορισμού τής εθνικής κυριαρχίας μας από τους δανειστές), δέν συζητάς μέ γείτονες όπως οι Τούρκοι οι οποίοι έχουν τήν τακτική νά δημιουργούν προβλήματα καί στή συνέχεια νά διαπραγματεύονται τήν άρση τους ζητώντας παραχωρήσεις από τήν άλλη μεριά. Σά νά λέμε δηλαδή, νά έρχεται ο γείτονάς σου ξαφνικά καί νά ρίχνει μπάζα στήν αυλή σου, στή συνέχεια δέ μετά τίς διαμαρτυρίες σου καί εν ονόματι τής «καλής γειτονίας», νά σου ζητάει διαπραγματεύσεις γιά τήν απόσυρση τών μπάζων ζητώντας σου ανταλλάγματα.

Κάποια στιγμή είναι αρκετά πιθανό λοιπόν, νά έρθει συμφωνία μέ τήν Τουρκία η οποία βέβαια θά πρέπει νά κυρωθεί από τή Βουλή ή να κατέβει στόν λαό μέ δημοψήφισμα. Τί θά συμβεί άν δέν κυρωθεί; Πώς θά αντιδράσουν οι Τούρκοι; Μήπως λαμβάνοντας υπ’ όψιν τόν δυσμενή γιά μάς συσχετισμό δυνάμεων του παρόντος προχωρήσουν σέ θερμό επεισόδιο προκειμένου νά επιβάλλουν λύσεις τής αρεσκείας τους; Πολύ περισσότερο αφού θά υπάρχει καί η συμφωνία στό τραπέζι; Καί τότε πώς θά αντιδράσουμε μέ διαλυμένο τόν δημόσιο τομέα καί διχασμένη τήν κοινωνία; Ο ιδιωτικός τομέας θά κινητοποιήσει τόν κόσμο;

Μήπως ακούγονται εξωπραγματικά όλα αυτά; Έχουν ξαναγίνει όμως. Ας θυμηθούμε τό 1974 καί τήν Κύπρο.
Διαβάστε περισσότερα...

Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010

Μετατρέπουν την Ε.Ε. σε ζώνη άγριου νεοφιλελευθερισμού

Ο υπεύθυνος οικονομικής πολιτικής του Συνασπισμού Γιάννης Μηλιός τόνισε σχετικά με τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής.“Οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της Ε.Ε. στις Βρυξέλλες για επιβολή κυρώσεων στις χώρες που παρουσιάζουν 'υπερβολικό έλλειμμα και χρέος', ουσιαστικά τροποποιούν τη Συνθήκη της Λισσαβώνας παρακάμπτοντας τη βούληση των ευρωπαϊκών λαών, ακόμα και των εθνικών Κοινοβουλίων των χωρών-μελών της ΕΕ. Οι ηγέτες της Ε.Ε. εμμένουν σε μια στρατηγική που έχει μετατρέψει την Ευρωπαϊκή Ένωση στη ζώνη του πιο άγριου νεοφιλελευθερισμού παγκοσμίως. Το έλλειμμα επομένως δημοκρατίας είναι άμεση συνέπεια του αντιλαϊκού χαρακτήρα της απόφασης: Σε μια διεθνή οικονομική συγκυρία, που το δημόσιο χρέος υπερβαίνει στις περισσότερες χώρες της Ε.Ε. το όριο του 60% το οποίο θέτει το Σύμφωνο Σταθερότητας (για το 2009: Ιταλία 115,8%, Βέλγιο 96,7%, Γαλλία 77,6% κ.ο.κ.), με επίσημη εκτίμηση για χρέος στην Ευρωζώνη 78,7% του ΑΕΠ για το 2010, με το ΔΝΤ να προβλέπει σημαντικές αυξήσεις του χρέους σε όλες τις χώρες μέχρι το 2014 (το χρέος της Γερμανίας θα έχει φτάσει στο 89% του ΑΕΠ και της Γαλλίας στο 96%), το 'αυστηροποιημένο' ΣΣΑ επιδιώκει να βάλει όλη την Ε.Ε. στον ζουρλομανδύα της

περικοπής μισθών και δημόσιων κοινωνικών δαπανών, δηλαδή σε μια διαδικασία βίαιης αναδιανομής του εισοδήματος υπέρ του κεφαλαίου. Προβλέπονται έτσι κυρώσεις ακόμα και για 'απώλεια ανταγωνιστικότητας', με βάση κάποιους αυθαίρετους δείκτες, στους οποίους θα περιλαμβάνονται το κόστος εργασίας και οι τιμές των ακινήτων! Μαζί με τους Γάλλους και τους άλλους Ευρωπαίους διαδηλωτές και απεργούς, μαζί με το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς, μαζί με τους Έλληνες εργαζόμενους και κάθε προοδευτικό πολίτη, αγωνιζόμαστε για την ανατροπή αυτής της πολιτικής, για την κατάργηση του υπάρχοντος νεοφιλελεύθερου πλαισίου και Συμφώνου Σταθερότητας και την υιοθέτηση ενός Συμφώνου Πλήρους Απασχόλησης, Κοινωνικής Προστασίας και Ανάπτυξης για την Ευρώπη".
Γιάννης Μήλιος
Διαβάστε περισσότερα...

Παρασκευή 29 Οκτωβρίου 2010

Οι Γερμανοί ξανάρχονται με… ελεγχόμενη χρεοκοπία!

Στη φετινή επέτειο του ιστορικού «Όχι» του 1940, ο Έλληνας Πρωθυπουργός, όπως και οι άλλοι ηγέτες της Ευρώπης, υποχρεώθηκαν να πουν το μεγάλο «Ναι» στους Γερμανούς! Η Άνγκελα Μέρκελ, με σύμμαχο τον Νικολά Σαρκοζί, πέτυχε χθες ένα στόχο που τον περασμένο Μάιο φαινόταν πολύ μακρινός: να επιβάλλει στην Ευρώπη τους σκληρούς γερμανικούς όρους για τις μελλοντικές διασώσεις υπερχρεωμένων κρατών, που κωδικοποιούνται στην φράση «ελεγχόμενη χρεοκοπία».

Ουσιαστικά, η χθεσινή Σύνοδος Κορυφής των Βρυξελλών εξελίχθηκε σε θρίαμβο της γερμανικής διπλωματίας: οι ηγέτες των «27» συμφώνησαν –και αυτό αναμένεται να αποτυπωθεί στο σημερινό ανακοινωθέν τους-, ότι μετά το 2013 όσες χώρες ζητήσουν στήριξη των εταίρων τους για να ξεπεράσουν μια κρίση χρέους «ελληνικού τύπου» θα πρέπει να υποστούν την επώδυνη διαδικασία μιας επιβεβλημένης από την Ευρωπαϊκή Ένωση αναδιάρθρωσης χρέους, που θα περιλαμβάνει «κούρεμα» των πιστωτών και εκχώρηση της οικονομικής πολιτικής στις Βρυξέλλες –δηλαδή στο Βερολίνο.
-
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες ουσιαστικά δεν είχαν πολλές επιλογές: Γερμανία και Γαλλία θα εισφέρουν το ήμισυ περίπου των κεφαλαίων στις μελλοντικές διασώσεις προβληματικών χωρών. Έτσι, Βερολίνο και Παρίσι ήταν σε θέση να κάνουν στους Ευρωπαίους εταίρους μια πρόταση που… δεν μπορούσαν να αρνηθούν, όπως θα έλεγε ο Νονός, Βίτο Κορλεόνε: «αν καθορίζουμε τους όρους της διάσωσης των προβληματικών χωρών, μετά το 2013 δεν θα υπάρχει μηχανισμός στήριξης και όσοι έχουν πρόβλημα θα φεύγουν από την Ευρωζώνη χρεοκοπημένοι»!

Ο γερμανικός ηγεμονισμός, πάντως, που για πρώτη φορά εκδηλώνεται με τέτοια ένταση στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έγινε σοβαρή προσπάθεια από το Βερολίνο να συγκαλυφθεί. Η Άνγκελα Μέρκελ φρόντισε εξαρχής να πάρει με το μέρος της τον Νικολά Σαρκοζί, ώστε η γερμανική πρόταση να πάρει «γαλλογερμανική σφραγίδα», ενώ σκηνοθέτησε περίτεχνα μια γερμανική διπλωματική «ήττα», ώστε να δοθεί η εντύπωση, ότι υπήρξε μια διαπραγμάτευση, από την οποία όλοι κάτι κέρδισαν και κάτι παραχώρησαν.

Όπως κατ’ επανάληψη έχει κάνει στο παρελθόν, η Γερμανία υπέβαλε μια ακραία πρόταση, γνωρίζοντας ότι δεν έχει γίνει πιθανότητες να γίνει δεκτή, αλλά την έθεσε στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης, προκειμένου να την αξιοποιήσει ως διαπραγματευτικό χαρτί και να την ανταλλάξει με μια συμφωνία για αυτό που πραγματικά ενδιέφερε το Βερολίνο.

Η πρόταση των Γερμανών, για μια δρακόντεια αναθεώρηση της Συνθήκης της Λισαβόνας, που θα απαιτούσε έγκριση με δημοψηφίσματα σε αρκετές χώρες, προέβλεπε τη στέρηση δικαιωμάτων ψήφου στο Eurogroup από τις χώρες που θα ζητούσαν στήριξη του ευρωπαϊκού μηχανισμού για να αποφύγουν τη χρεοκοπία. Η πρόταση αυτή εξαρχής απορρίφθηκε από την Κομισιόν και την πλειοψηφία των ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η καγκελάριος Μέρκελ την άφησε στην ατζέντα της διαπραγμάτευσης μόνο για την ανταλλάξει με μια συμφωνία για την ελεγχόμενη χρεοκοπία.

Μετά τη χθεσινοβραδινή συμφωνία των ηγετών, σήμερα αναμένεται να εκδοθεί το ανακοινωθέν, με το οποίο θα δίνεται εντολή στο μόνιμο προεδρεύοντα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, τον κ. Βαν Ρομπούι, να παρουσιάσει μέσα στους επόμενους μήνες την τελική πρόταση για μια περιορισμένης έκτασης αναθεώρηση της Ευρωπαϊκής Συνθήκης, με την οποία θα μονιμοποιηθεί ο ευρωπαϊκός μηχανισμός στήριξης των χωρών που απειλούνται με χρεοκοπία (αν κρίνει κανείς από τα spread, οι αγορές περιμένουν ότι πρώτοι «πελάτες» του μηχανισμού, θα είναι η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και ενδεχομένως η Ισπανία, ενώ η Ελλάδα θα ζητήσει στήριξη και μετά το 2013, αν αποδειχθεί ότι δεν… βγαίνουν τα κουκιά του μνημονίου).

Σημειώνεται, ότι αυτή η περιορισμένης έκτασης αναθεώρηση της Συνθήκης προβλέπεται να γίνει χωρίς τη διαδικασία της Διακυβερνητικής Διάσκεψης, αλλά με γρήγορη διαπραγμάτευση και έγκριση μόνο από τα εθνικά κοινοβούλια. Γι’ αυτό και στο Βερολίνο εκτιμούν, ότι η διαδικασία μπορεί να ολοκληρωθεί πολύ σύντομα, αν όχι πριν το τέλος Μαρτίου 2011, πάντως μέσα στο πρώτο εξάμηνο του επόμενου έτους.

Τη γερμανική πρόταση για το περιεχόμενο της αναθεώρησης, που αναμένεται να εγκριθεί στα βασικά της σημεία, θα παρουσιάσει σε δυο εβδομάδες ο υπουργός Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλ. Αυτή θα προβλέπει, σύμφωνα με όσα έχουν ήδη διαρρεύσει, ότι:

- Μετά το 2013, οπότε λήγει η ισχύς του σημερινού μηχανισμού στήριξης για την Ελλάδα και τις αδύναμες περιφερειακές οικονομίες, μια χώρα που βρίσκεται σε κίνδυνο αποκλεισμού από τις αγορές θα μπορεί να ζητεί δανεισμό από τα άλλα κράτη μέλη της Ευρωζώνης, για να καλύψει τις δανειακές ανάγκες της.

- Τα δάνεια θα χορηγούνται σε διμερή βάση (οι Γερμανοί επιμένουν στο μεγάλο «Όχι» στην έκδοση ευρωομολόγων) και με κόστος δανεισμού, το οποίο θα υπολογίζεται με βάση το μέσο επιτόκιο δανεισμού των χωρών της Ευρωζώνης.

- Η χώρα που θα προσφεύγει στο μηχανισμό στήριξης θα αναλαμβάνει την υποχρέωση εφαρμογής συμφωνημένου προγράμματος οικονομικής πολιτικής για την περίοδο που θα στηρίζεται από τα άλλα κράτη μέλη, γι’ αυτό και δεν έχει ιδιαίτερη σημασία αν θα έχει τυπικά δικαίωμα ψήφου, αφού η εφαρμογή του προγράμματος θα αποτελεί βασική προϋπόθεση για τη χρηματοδότηση.

- Η συμφωνία χρηματοδότησης θα συνοδεύεται και από την αναδιάρθρωση του χρέους («ελεγχόμενη χρεοκοπία»), με «κούρεμα» των απαιτήσεων των πιστωτών από τον ιδιωτικό τομέα, σε ποσοστό που προσδιορίζεται με βάση σχετική πρόταση της ΕΚΤ και της Κομισιόν. Οι Γερμανοί θέλουν οπωσδήποτε να επικυρωθεί αυτή η διαδικασία με μια αναθεώρηση της Συνθήκης, καθώς υπάρχει φόβος ότι σε αντίθετη περίπτωση οι πιστωτές από τον ιδιωτικό τομέα θα αμφισβητήσουν τη νομιμότητα του «κουρέματος».

Ο Έλληνας Πρωθυπουργός ξεκαθάρισε εξαρχής, ότι η Ελλάδα συμφωνεί με τη γερμανική πρόταση για αναθεώρηση της Συνθήκης, ώστε να δημιουργηθεί μόνιμος σταθεροποιητικός μηχανισμός, αλλά ότι δεν μπορούσε να γίνει αποδεκτή η πρόταση για αποβολή από το μηχανισμό λήψης αποφάσεων. Το ερώτημα είναι αν η Ελλάδα θα χρειασθεί να προσφύγει μετά το 2013 στον ευρωπαϊκό μηχανισμό, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει.

Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, η Ελλάδα, ακόμη και αν εφαρμόσει ευλαβικά το μνημόνιο, επιτυγχάνοντας όλους τους στόχους, θα έχει μεγάλες δυσκολίες να χρηματοδοτηθεί από τις αγορές, καθώς θεωρείται απαγορευτικά υψηλό το δημόσιο χρέος της χώρας, ακόμη και αν εφαρμοσθεί με συνέπεια το μνημόνιο.

Κρίσιμη για τα επόμενα βήματα θα είναι η επίσκεψη του Ντομινίκ Στρος Καν στην Αθήνα, τον Δεκέμβριο, αφού πλέον θα έχει διαμορφωθεί, μετά τις εκλογές, μια σαφέστερη εικόνα του πολιτικού τοπίου, ενώ θα έχει δημοσιοποιηθεί και το πόρισμα της Eurostat για το έλλειμμα του 2009. Το ΔΝΤ είναι σε αυτή την φάση πολιτικός σύμμαχος της Ελλάδας, στην προσπάθεια της κυβέρνησης να αποφύγει το σφιχτό γερμανικό «μανδύα» της ελεγχόμενης χρεοκοπίας, αλλά μετά το χθεσινοβραδινό διπλωματικό θρίαμβο της Γερμανίας στις Βρυξέλλες περιορίζονται ασφυκτικά τα περιθώρια να βρεθεί μια λύση για «ανώδυνη» επιμήκυνση του δανεισμού της χώρας, όπως αυτή που πρότεινε τον Σεπτέμβριο ο επικεφαλής του Ταμείου…
Σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας το κόστος της αποπληρωμής των επιτοκίων των δανείων που είχε λάβει μία ομάδα 109 δανειοληπτριών κρατών μεταξύ του 1980 και του 1986, έφτανε τα 326 δις δολάρια όταν το αρχικό χρέος ήταν της τάξης των 430 δις δολαρίων. Προσθέτοντας το κεφάλαιο που απέμενε να αποπληρωθεί, ύψους 322 δις δολαρίων, το συνολικό ποσό τόκων και κεφαλαίου ανέρχονταν στα 658 δις Παρά τις τεράστιες προσπάθειες των δανειοληπτριών κρατών να πληρώσουν τα χρέη τους, στο τέλος του 1986 κατέληξαν να χρωστούν στους δανειστές τους 882 δις δολάρια, δηλαδή περισσότερο από το διπλάσιο του κεφαλαίου που είχαν δανειστεί. Αυτό ήταν αποτέλεσμα του φαινομένου της ʽπυραμίδας χρέουςʼ που δημιουργήθηκε από τον ανατοκισμό των δανείων και από την αύξηση του Libor πάνω στο οποίο είχαν εκδοθεί τα δάνεια, εξαιτίας της αλλαγής της νομισματικής πολιτικής των ΗΠΑ.



Το φαινόμενο της ʽπυραμίδας χρέουςʼ αποτυπώνεται και στα στατιστικά στοιχεία για το συνολικό χρέος όλων των κρατών χαμηλών και μεσαίων εισοδημάτων το οποίο αυξήθηκε από 1,4 τρις το 1990 σε 2,5 τρις το 2000, καθώς στις περισσότερες περιπτώσεις ο τόκος των δανείων που δεν πληρώθηκε προστέθηκε στο κεφάλαιο με επιπλέον χρέωση η οποία οδήγησε στην εκθετική αύξηση του χρέους.



Λαμβάνοντας υπόψη τις προβλέψεις του ΔΝΤ ότι το ελληνικό χρέος θα αυξηθεί στο 142,7% του ΑΕΠ στο τέλος του 2010 από το 111% του ΑΕΠ το Μάιο του 2010, ενώ μέχρι το 2013 θα έχει ξεπεράσει το 150% του ΑΕΠ (με την προϋπόθεση ότι το euribor πάνω στο οποίο έχουν εκδοθεί τα ελληνικά δάνεια δε θα αυξηθεί γιατί αν συμβεί το αντίθετο κανείς δε μπορεί να γνωρίζει το ύψος στο οποίο μπορεί να φτάσει το χρέος) γεννιούνται βάσιμες υποψίες πως με την έλευση του στην Ελλάδα το ΔΝΤ έφερε μαζί του και το φαινόμενο της ʽπυραμίδας χρέουςʼ.



Μέχρι σήμερα και παρά τις δραματικές προβλέψεις όλοι ποντάρουν στην απλή λογική που λέει πως εφόσον το ΔΝΤ και η ΕΕ έχουν δανείσει τα ʽχρήματαʼ τους στην Ελλάδα τους συμφέρει να κάνουν οτιδήποτε μπορούν για να τη βοηθήσουν να τα αποπληρώσει και έτσι, κατά κάποιο τρόπο, τα συμφέροντα δανειστών και δανειολήπτη έχουν μία κοινή τομή, κάτι που δημιουργεί ένα υποτυπώδες αίσθημα ασφάλεια. Σύμφωνα με πηγές εκτός Ελλάδας, ωστόσο, δεν είναι κατʼ ανάγκη αυτή η αλήθεια. Για παράδειγμα, αν και το ΔΝΤ και οι έμποροι χρέους υπολογίζουν ότι το 80% των δανείων που έχουν δώσει σε χώρες του Τρίτου Κόσμου δεν πρόκειται να αποπληρωθούν ποτέ αυτό τους αφήνει αδιάφορους και συνεχίζουν να τους δανείζουν, αρκεί να παρατείνουν τη νομική δέσμευση αυτών των κρατών και με όπλο αυτήν και το απλήρωτο χρέος να εξασφαλίζουν, μεταξύ άλλων, την αποπληρωμή των τόκων, τον έλεγχο τους και την απόκτηση των δημόσιων περιουσιακών τους στοιχείων σε τιμή ευκαιρίας.



Σύμφωνα με τις ίδιες πηγές το μεγάλο κόλπο του ΔΝΤ ολοκληρώνεται με την ʽαναδιάρθρωση του χρέουςʼ του δανειστή ο οποίος όσο πληρώνει τους τόκους του εξασφαλίζει τέσσερα δώρα για τους δανειστές: α) ότι θα αποκομίζουν ένα τεράστιο κέρδος από το ολοένα και μεγαλύτερο ποσό εξυπηρέτησης των τόκων του χρέους, β) ότι θα συνεχίσουν να ελέγχουν το δανειστή και να έχουν πρόσβαση στους πόρους του σε πολύ προνομιακές τιμές, γ) ότι το κράτος δε θα πτωχεύσει και έτσι οι τράπεζες δα θα χρειαστεί να διαγράψουν το χρέος από το ενεργητικό τους και δ) ότι οι τράπεζες θα συνεχίσουν να μπορούν να χρησιμοποιούν τα δάνεια ως εγγύηση για την εξασφάλιση περαιτέρω δανεισμού σε έναν φαύλο κύκλο δημιουργίας χρήματος μέσα στο κλασματικό αποθεματικό τραπεζικό σύστημα.



Στην έκθεση του ΔΝΤ που συντάχτηκε σε απάντηση του ελληνικού αιτήματος για ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης, αναφέρεται πως ʽυπάρχουν σημαντικά ρίσκα στο πρόγραμμα χρηματοδότησης που θα μπορούσαν να επηρεάσουν την δυνατότητα της Ελλάδας να ξεπληρώσει το Ταμείοʼ ενώ σε άλλο σημείο της ίδιας έκθεσης προβλέπεται ότι οι τόκοι των δανείων θα φτάσουν στο 17% του ελληνικού ΑΕΠ και στο 46% των συνολικών δημοσίων εσόδων, ξεπερνώντας το 60% των εσόδων από τις ελληνικές εξαγωγές προϊόντων και υπηρεσιών. Με άλλα λόγια, προκειμένου να αποπληρωθεί το ΔΝΤ και οι δανειστές μας από την ΕΕ θα χρειάζονται τα μισά ετήσια έσοδα του δημοσίου γεγονός που σημαίνει πως περισσότερο από το 50% των φόρων που θα πληρώνει ο Έλληνας πολίτης (μέσα από τις αυξήσεις σε ΦΠΑ, σε πετρέλαιο, ΔΕΗ, κλπ) αλλά και των χρημάτων που θα αποκομίζονται από τις περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, θα πηγαίνει στους δανειστές για την αποπληρωμή των τόκων των δανείων των πακέτων ʽστήριξηςʼ.



Από όλα τα παραπάνω διαφαίνεται μία άλλη διάσταση της ελληνικής κρίσης χρέους μέσα από την οποία προκύπτουν και οι απαντήσεις σε όλα τα εφιαλτικά ερωτήματα σχετικά με το πώς θα πληρωθούν τα υπέρογκα ποσά στα επόμενα χρόνια με αποκορύφωμα αυτά του 2014-2015. Και η απάντηση είναι απλή: δε θα πληρωθούν.



Σύμφωνα με αυτό το σενάριο, το ΔΝΤ δεν είναι εδώ για να μας βοηθήσει να πληρώσουμε το χρέος μας αλλά για να εξασφαλίσει ότι θα χρωστάμε για όσο το δυνατόν μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.



Πάνος Παναγιώτου

χρηματιστηριακός τεχνικός αναλυτής
Διαβάστε περισσότερα...

Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2010

Το ‘μαύρο’ σενάριο για την εξεύρεση 300 δις ευρώ

Όταν πριν από 200 χρόνια το νεοσύστατο ελληνικό κράτος, βρισκόμενο σε απελπιστική οικονομική κατάσταση, στράφηκε στην Ευρώπη προς αναζήτηση δανεικών κεφαλαίων, οι έμποροι χρέους έθεσαν για πρώτη φορά σε λειτουργία έναν τύπο ομολόγων που είχαν κατασκευαστεί μερικές δεκαετίες νωρίτερα, τα οποία ονομάζονταν ‘καλυμμένα’. Επρόκειτο για δάνεια που διέπονταν από μία ειδική νομοθεσία εξαιρετικά ευνοϊκή για τους δανειστές, οι οποίοι, μεταξύ άλλων, καλύπτονταν επί του συνόλου του δανείου τους προς την Ελλάδα με εμπράγματες ασφάλειες επί της δημόσιας περιουσίας και είχαν την άδεια να εποπτεύουν την ελληνική οικονομία και να αποφασίζουν πώς θα γινόταν η διαχείριση των δημόσιων οικονομικών με τρόπο τέτοιο ώστε να εξασφαλίζονταν πρώτα η αποπληρωμή των δόσεων των δανείων και έπειτα οτιδήποτε άλλο, όπως δαπάνες για την άμυνα, για δημόσια έργα, για την υγεία κλπ.

Στην Ελλάδα του σήμερα συμβαίνει κάτι παρόμοιο, με το μηχανισμό στήριξης να αποτελεί στην ουσία του ένα μηχανισμό μεταφοράς του ελληνικού χρέους από τις τράπεζες προς το ΔΝΤ, την ΕΚΤ και τα κράτη της ΕΕ με την παράλληλη μετατροπή του ελληνικού χρέους από διεπόμενο από το ελληνικό δίκαιο σε διεπόμενο από το αγγλικό και από ελεύθερο από εμπράγματες ασφάλειες επί του ελληνικού δημοσίου σε επιβαρυμένο με αυτές αλλά και με την άδεια στους νέους δανειστές της Ελλάδας να διαχειρίζονται τα οικονομικά της έτσι ώστε να εξασφαλίζουν ότι οι αποπληρωμές των δόσεων θα γίνονται κανονικά.

Αν οι δόσεις πληρώνονται στην ώρα τους η Ελλάδα θα μπορεί να παραμένει στην αγκαλιά του μηχανισμού στήριξης. Ωστόσο κάτι τέτοιο δεν είναι δεδομένο ότι θα συμβεί καθώς το ελληνικό χρέος αυξάνεται αντί να μειώνεται και θα ανέρχεται στα 400 δις ευρώ μέχρι το 2012 (στοιχεία από το Bloomberg) ενώ, ήδη, σήμερα οι δόσεις της Ελλάδας ανέρχονται στα 4 δις ευρώ μηνιαίως, ποσό το οποίο είναι υπέρογκο. Επιπλέον και ως γνωστό, η Ελλάδα δεν ελέγχει το νόμισμα της ώστε να μπορεί να το υποτιμήσει, δεν έχει πρόσβαση στις αγορές κεφαλαίων ώστε να αναχρηματοδοτήσει το χρέος της, ταλανίζεται από τον υψηλότερο πληθωρισμό στην Ευρώπη, το μεγαλύτερο αρνητικό ρυθμό ανάπτυξης, ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά ανεργίας ενώ τρέχει ένα δημοσιονομικό πρόγραμμα με τα σκληρότερα μέτρα που έχουν ληφθεί ποτέ σε χώρα εν καιρώ ειρήνης τουλάχιστον από το 1980 (σύμφωνα με στοιχεία του ΔΝΤ).

Έτσι, ένα σενάριο που δε μπορούμε σε καμία περίπτωση να αποκλείσουμε είναι αυτό που θέλει τις ανάγκες της Ελλάδας για δανεικά κεφάλαια να αυξάνονται στα επόμενα χρόνια την ώρα που η ικανότητα της για αποπληρωμή των δανειακών της υποχρεώσεων θα μειώνεται.

Όταν η Ρωσία είχε βρεθεί σε ένα λιγότερο ασφυκτικό οικονομικό και χρηματοπιστωτικό περιβάλλον από αυτό στο οποίο βρίσκεται η Ελλάδα σήμερα, αναγκάστηκε να πουλήσει 20 από τις 27 χιλιάδες δημόσιες επιχειρήσεις της περίπου στο 10% της πραγματικής τους αξίας (μεταξύ του 1993 και 1995) αλλά ακόμη και έτσι δε μπόρεσε να αποτρέψει την χρηματοπιστωτική κρίση που τη χτύπησε λίγα χρόνια αργότερα, φτάνοντας την στα όρια της πτώχευσης. Μα ακόμη και αν η Ελλάδα αποφασίσει να πουλήσει σε τιμή ευκαιρίας όλες τις δημόσιες επιχειρήσεις, τα χρήματα που θα συγκεντρώσει είναι ελάχιστα μπροστά σε αυτά που απαιτούνται για να βγει από την κρίση στην οποία έχει επέλθει.

Υπάρχει, όμως, κάτι άλλο το οποίο θα μπορούσε να βγάλει προς πώληση και σύμφωνα με πληθώρα στοιχείων που έχουν δει το φως της δημοσιότητας από το Νοέμβριο του 2009 μέχρι σήμερα αλλά και με στοιχεία από πρόσφατη έρευνα του Bloomberg αυτό είναι δημόσια γη και ελληνικά νησιά που ανήκουν στο κράτος, η συνολική αξία των οποίων φτάνει τα 300 δις ευρώ. Και πριν βιαστεί κανείς να σκεφτεί ότι δεν υπάρχει περίπτωση ποτέ η Ελλάδα να προβεί σε μία τέτοιου είδους πώληση είναι καλό να λάβει υπόψη του ότι, ήδη, από τον Ιανουάριο του 2010 έχουν γίνει σχετικές δηλώσεις από Έλληνες ιθύνοντες που επιβεβαιώνουν την ύπαρξη τέτοιας πρόθεσης, ενώ μετά την υπογραφή της συμφωνίας για το μηχανισμό στήριξης οι δανειστές της Ελλάδας έχουν, πλέον, το δικαίωμα να βγάλουν μόνοι τους αυτήν την κρατική περιουσία προς πώληση προκειμένου να εισπράξουν τα χρήματα που της έχουν δανείσει, σε περίπτωση που η Ελλάδα καθυστερήσει στην αποπληρωμή των δόσεων των δανείων της.

Και αν τελικά το σενάριο αυτό επιβεβαιωθεί και η Ελλάδα αναγκαστεί να πουλήσει δημόσια γη και ελληνικά νησιά προκειμένου να ξεπληρώσει τους δανειστές της, το κακό που θα την έχει χτυπήσει θα είναι διπλό καθώς από τη μία θα έχει χάσει για πάντα εδάφη της και από την άλλη θα τα έχει δώσει σε τιμή ευκαιρίας μέσα σε ένα καθεστώς οικονομικής απελπισίας. Το χειρότερο όλων, ωστόσο, θα είναι αν μία τέτοια κίνηση βρει έρεισμα στο λαό, ο οποίος όντας σε κατάσταση εξαθλίωσης αποδεχτεί κάτι που μέχρι τότε θα θεωρούσε αδιανόητο.
Διαβάστε περισσότερα...

Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου 2010

Ντ. Κ. Μπεντίτ: Εκβιάζουν την Ελλάδα με τα δάνεια για να αγοράζει όπλα

Ερωτήματα προκαλούν τα όσα είπε ο γάλλος ευρωβουλευτής των Πράσινων κ. Ντανιέλ Κον Μπεντίτ στο συνέδριο του Ecofin, που ούτε λίγο, ούτε πολύ ισχυρίστηκε ότι εκβιάζουν την Ελλάδα… να αγοράζει όπλα για να παίρνει δάνεια.

Κατηγόρησε τον πρόεδρο της ΕΚΤ, Μανουέλ Ζοζέ Μπαρόζο, για συμμετοχή στην κατάσταση, στην οποία έχει περιέλθει η Ελλάδα λέγοντας χαρακτηριστικά «Αυτή την ώρα κύριε Μπαρόζο, που ασκείται πίεση στους Έλληνες για να τα καταφέρουν, δεν σας άκουσα να σχολιάζετε τα γεγονός πως τον Αύγουστο εκπρόσωποι της γαλλικής και γερμανικής αμυντικής βιομηχανίας είχαν διαπραγματεύσεις με την ελληνική κυβέρνηση για να συνεχιστεί η πώληση οπλικών συστημάτων στην Ελλάδα»!

Νωρίτερα ο γάλλος Ευρωβουλευτής χαρακτήρισε «απολύτως απόντες» τα μέλη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και άσκησε οξεία κριτική για την συνολική απουσία πρωτοβουλίας από την Κομισιόν στο θέμα της Ελλάδας.

«Γνωρίζατε χρόνια πριν από την κρίση για το πρόβλημα της Ελλάδας και δεν κάνατε καμία παρέμβαση. Πηγαίνατε στις εκκλησίες, προσευχόσασταν και πιστεύατε ότι θα λυθεί το πρόβλημα της Ελλάδας. Δεν λύθηκε όμως. Μετά ασκήσαμε όλοι σαν πλειοψηφία ασφυκτική πίεση στην Ελλάδα και τον ελληνικό λαό…
Διαβάστε περισσότερα...

Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου 2010

4 ώρες θέριζαν πουλιά!

Η υποκρισία των αρμόδιων υπηρεσιών και γενικότερα της πολιτείας που υπόσχεται πράσινη ανάπτυξη και σεβασμό στο περιβάλλον, ξεχείλισαν προχθές στη λιμνοθάλασσα Κοτυχίου που αποτελεί μέρος του Εθνικού Πάρκου Κοτυχίου-Στροφυλιάς και προστατευόμενη περιοχή από τη Διεθνή Σύμβαση Ramsar.
Δεκάδες λαθροκυνηγοί με μικρές βάρκες (μονόξυλα) τις οποίες ξεφόρτωσαν ανενόχλητοι από αγροτικά αυτοκίνητα, εισήλθαν στη λιμνοθάλασσα και προκάλεσαν μια απίστευτη οικολογική καταστροφή σκοτώνοντας αδιακρίτως χιλιάδες μεταναστευτικά υδρόβια πουλιά. Στις συνολικά τέσσερις ώρες που διήρκεσε η σφαγή των πουλιών και παρ' ότι η περιοχή θύμιζε εμπόλεμη ζώνη με πυροβολισμούς και ριπές από κυνηγετικές καραμπίνες, ουδείς από το Δασαρχείο Αμαλιάδας μετέβη στη λιμνοθάλασσα για να σταματήσει την καταστροφή. Ο δασάρχης Αμαλιάδας, δηλαδή της υπηρεσίας που υποτίθεται ότι εποπτεύει και προστατεύει την περιοχή, παρ' ότι αναζητήθηκε τηλεφωνικά μέχρι αργά χθες από την «Ε», δεν βρέθηκε.

Η Γεωργία Καραμπέρου, δασολόγος και συντονίστρια του Φορέα Διαχείρισης του Εθνικού Πάρκου Κοτυχίου-Στροφυλιάς, ιδιαίτερα προβληματισμένη, καταδίκασε με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο την παράνομη εισβολή των λαθροκυνηγών στο Κοτύχι και επισήμανε τις σοβαρές δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο φορέας λόγω της έλλειψης προσωπικού.

Φύλακες

«Υπάρχουν πέντε φύλακες εκ των οποίων οι δύο είναι γυναίκες που αυτή τη στιγμή βρίσκονται με άδειες μητρότητας. Οι τρεις φύλακες που απομένουν καταβάλλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες για την προστασία της περιοχής, αλλά φυσικά δεν φτάνουν. Αυτή την περίοδο έχουμε ρίξει όλο το βάρος μας στην προστασία του έλους της Λάμιας, μιας περιοχής που βρίσκεται στο στόχαστρο άλλων λαθροκυνηγών οι οποίοι πρόσφατα επιχείρησαν να το κάψουν στην προσπάθειά τους να εντοπίσουν τα υδρόβια πουλιά που βρίσκονταν εκεί. Δεν αρκεί το φιλότιμο και οι καλές προθέσεις. Χρειάζεται προσωπικό και μέσα για να ελεγχθεί και να προστατευτεί το Εθνικό Πάρκο», δήλωσε στην «Ε» η κ. Καραμπέρου.

Στο θέμα αναφέρθηκαν με κοινή ανακοίνωσή τους χθες οι Οικολόγοι της Ηλείας και της Αχαΐας (Ενωση Πολιτών για την Οικολογία και το Περιβάλλον - ΕΠΟΠ) και (Οικολογική Κίνηση Πάτρας - ΟΙΚΙΠΑ). Οπως καταγγέλλουν οι δύο οικολογικές οργανώσεις: «Με την έναρξη της κυνηγετικής περιόδου το Κοτύχι θυμίζει ξανά πεδίο μάχης. Ο ανύποπτος επισκέπτης, ιδίως τις μη εργάσιμες ημέρες και ώρες, που θα θελήσει να απολαύσει το φυσικό περιβάλλον της λιμνοθάλασσας γίνεται αυτόπτης μάρτυρας μιας απίστευτης σφαγής πουλιών, που οργανώνουν οι λαθροκυνηγοί της περιοχής με τις περιβόητες "κλεισιές".

»Οι επαναληπτικές καραμπίνες σκορπίζουν τον όλεθρο σε οτιδήποτε πετάει στη λιμνοθάλασσα. Και όλα αυτά παρά τη ρητή απαγόρευση του κυνηγιού σ' αυτή την προστατευόμενη περιοχή, δηλαδή την Α' ζώνη του Εθνικού Πάρκου Κοτυχίου-Στροφυλιάς. Φυσικά όλοι οι αρμόδιοι είναι απόντες! Και το δασαρχείο και η θηροφυλακή. Αλλωστε αυτό πράττουν όλα αυτά τα χρόνια, αφήνοντας τους λαθροκυνηγούς ασύδοτους και το Κοτύχι ξέφραγο αμπέλι».
nodaros@enet.gr
Διαβάστε περισσότερα...

Δυσβάστακτο το κόστος από την αύξηση στο πετρέλαιο θέρμανσης

Δύσκολος προβλέπεται ο φετινός χειμώνας για τα ελληνικά νοικοκυριά με το κόστος της ενέργειας για θέρμανση να βρίσκεται στο επίκεντρο, εν αναμονή σημαντικών ανατιμήσεων.

Οι δαπάνες στους οικογενειακούς προϋπολογισμούς θα εκτοξευτούν εφόσον προχωρήσει η εξίσωση των ειδικών φόρων κατανάλωσης (ΕΦΚ) στα πετρέλαια κίνησης και θέρμανσης, συμπαρασύροντας σε ένα βαθμό και τις τιμές του φυσικού αερίου, ενώ και με τον περίφημο “εξορθολογισμό” των τιμολογίων ηλεκτρικού ρεύματος έρχονται νέες αυξήσεις από την επόμενη χρονιά.

Το επιχείρημα του αντισταθμίσματος της εξίσωσης των φόρων στα πετρέλαια αντί της μετάταξης του ΦΠΑ από το 11% στο 23% για περίπου το 30% προϊόντων και υπηρεσιών, είναι άνευ ουσίας αφού η προμήθεια πετρελαίου θέρμανσης αφορά και σε αυτή την περίπτωση πλατιά στρώματα του πληθυσμού, που ήδη αντιμετωπίζει προβλήματα διαβίωσης μετά τα αντιλαϊκά μέτρα που εφάρμοσε η κυβέρνηση και τις συνεχείς αυξήσεις στους φόρους. Ένα ακόμη επιχείρημα υπέρ της εξίσωσης των φόρων είναι ότι θα βοηθήσει στην πάταξη του λαθρεμπορίου αλλά και της νοθείας στα καύσιμα που γίνεται κυρίως στα πετρέλαια.

Η απομάκρυνση του ενδεχομένου της μετάταξης του ΦΠΑ μπορεί να φαίνεται ότι θα έχει θετικά αποτελέσματα για τον εμπορικό κόσμο και κυρίως τους μικρομεσαίους, όμως η μεγάλη επιβάρυνση από το πετρέλαιο θέρμανσης αναμένεται να οδηγήσει σε νέα μείωση της κατανάλωσης που θα πλήξει γενικά την αγορά και ειδικά τα πρατήρια υγρών καυσίμων.

Παράλληλα, η κατάργηση του χαμηλού συντελεστή ΕΦΚ δεν θα αφορά μόνο το πετρέλαιο θέρμανσης αλλά και το αγροτικό πετρέλαιο κάτι που σημαίνει πίεση τόσο στο αγροτικό εισόδημα όσο και στο κόστος παραγωγής των αγροτικών προϊόντων που δεν αποκλείεται να φτάσει μέχρι τη λιανική.

Εφόσον τελικά υιοθετηθεί η συγκεκριμένη πρόταση, ο ειδικός φόρος κατανάλωσης στο πετρέλαιο θέρμανσης θα παραμείνει στα επίπεδα των 412 ευρώ το χιλιόλιτρο αντί να μειωθεί στα 21 ευρώ το χιλιόλιτρο, όπως θα έπρεπε να γίνει κανονικά τη χειμερινή περίοδο για να μην επιβαρυνθούν τα νοικοκυριά. Έτσι, το πετρέλαιο θέρμανσης θα πωλείται στην ίδια τιμή με το πετρέλαιο κίνησης, που την περασμένη Παρασκευή έφτανε έως και 1,480 ευρώ το λίτρο.

Οι βενζινοπώλες εκτιμούν ότι η τιμή του πετρελαίου θέρμανσης θα σκαρφαλώσει σε περίπου 1,3 ευρώ το λίτρο, όταν πέρσι στην έναρξη της περιόδου διάθεσης για το χειμώνα διατίθετο προς 55-60 λεπτά το λίτρο. Πρόκειται δηλαδή για υπερδιπλάσια τιμή και αύξηση που ξεπερνά το 60%.

Ενδεικτικά αναφέρεται ότι για την προμήθεια 1.000 λίτρων πετρελαίου το κόστος θα διαμορφωθεί σε περίπου 1.300 ευρώ, δηλαδή επιβάρυνση κατά 700-750 ευρώ περισσότερα σε σχέση με πέρσι τον Οκτώβριο για κάθε 1.000 λίτρα.
Διαβάστε περισσότερα...

Σάββατο 31 Ιουλίου 2010

"Άδειες" για μεταλλαγμένα στην Ευρώπη

Άδεια για την κυκλοφορία στο εμπόριο στις χώρες της Ε.Ε. έξι ειδών γενετικά τροποποιημένων καλαμποκιών που χρησιμοποιούνται για τη διατροφή ανθρώπων και ζώων έδωσε χτες η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, λόγω έλλειψης συμφωνίας μεταξύ των κρατών-μελών.

"Η Επιτροπή κάνει μια πρόταση για να εγκριθεί η κυκλοφορία των μεταλλαγμένων στο εμπόριο. Στη συνέχεια, η πλειοψηφία των κρατών πρέπει να ταχθεί υπέρ ή κατά και αν δεν υπάρξει συμφωνία, η Επιτροπή είναι υποχρεωμένη να τα εγκρίνει", εξήγησε εκπρόσωπος της Επιτροπής υπενθυμίζοντας τους κανόνες που ισχύουν.

Σε σύνοδο των υπουργών Γεωργίας στις 29 Ιουνίου δεν επετεύχθη η πλειοψηφία που ζητείται υπέρ ή κατά της έγκρισης τριών τροποποιημένων καλαμποκιών του αμερικανικού ομίλου Pioneer, δύο καλαμποκιών της επίσης αμερικανικής Monsanto και ενός της εταιρείας Syngenta.

Τα καλαμπόκια αυτά προορίζονται κυρίως για προϊόντα ζωικής διατροφής και έχουν εξασφαλίσει θετική επιστημονική γνωμοδότηση, καταλήγει η Επιτροπή.

Παράλληλα, επιστήμονες του Ανώτερου Συμβουλίου Βιοτεχνολογιών (HCB) της Γαλλίας αναφέρουν, σε γνωμοδότηση που έδωσαν χτες στη δημοσιότητα στο Παρίσι, ότι η καλλιέργεια της πατάτας Amflora, ο πρώτος γενετικά τροποποιημένος οργανισμός που έχει εγκριθεί από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή εδώ και 12 χρόνια, δεν αντιπροσωπεύει "αξιοσημείωτο κίνδυνο".

Το συγκεκριμένο είδος πατάτας είναι προϊόν θυγατρικής του γερμανικού ομίλου BASF και προορίζεται για την παραγωγή αμύλου για τη βιομηχανία χάρτου. Στη γνωμοδότησή της, η επιστημονική επιτροπή του HCB επισημαίνει ότι από τις τοξικολογικές έρευνες που έγιναν δεν διαπιστώθηκε σημαντικός κίνδυνος που να συνδέεται με τη πατάτα αυτή. Η εκτίμηση για τον αντίκτυπο της πατάτας Amflora στην ανθρώπινη υγεία έγινε "λόγω της πιθανής χρήσης υποπροϊόντων της στη ζωική διατροφή και συμπτωματικά, στην ανθρώπινη διατροφή", καταλήγει η επιστημονική επιτροπή του HCB.

Διαβάστε περισσότερα...

Πέμπτη 29 Ιουλίου 2010

Φταίνε οι πολιτικοί για τις κρίσεις, λέει το ΔΝΤ

Πολιτικό και όχι οικονομικό είναι το βασικό κόστος μιας αναδιάρθρωσης δημοσίου χρέους, γεγονός που εξηγεί και την απροθυμία πολλών κυβερνήσεων να προχωρήσουν σε μια τέτοια ενέργεια ακόμα και εάν αυτή ενδείκνυται για την εθνική οικονομία. Μάλιστα φαίνεται ότι οι κυβερνήσεις επιλέγουν να αναβάλλουν μια αναδιάρθρωση μέχρι να είναι αναπόφευκτη, ακόμα και εάν αυτό σημαίνει μεγαλύτερες ζημίες για την οικονομία. Γνωρίζουν καλά ότι μια αναδιάρθρωση δεν κάνει καλό στην καριέρα τους. Η έκθεση αποτελεί κόλαφο για τους πολιτικούς ανά τον κόσμο και ανά την Ιστορία αναφορικά με τον τρόπο που χειρίζονται τις οικονομικές κρίσεις.

Αυτά τα μάλλον αιρετικά προκύπτουν από ενδελεχή μελέτη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, στην οποία το τμήμα έρευνας του οργανισμού επεξεργάστηκε το σύνολο των διαθέσιμων στοιχείων των τελευταίων δύο σχεδόν αιώνων. Αντιθέτως οι οικονομικές επιπτώσεις δεν διαρκούν περισσότερα από 2 έτη σύμφωνα με την έρευνα.


«Ερευνήσαμε σε εμπειρική βάση τα κόστη που συνεπάγεται μια αναδιάρθρωση δημόσιου χρέους σε όλες τους τις εκφάνσεις: το πλήγμα στην αξιοπιστία, την επιβάρυνση της εγχώριας οικονομίας, τις συνέπειες στο διεθνές εμπόριο και το χρηματοπιστωτικό σύστημα και, τέλος, το πολιτικό κόστος για την κυβέρνηση», αναφέρουν οι οικονομολόγοι Eduardo Borensztein και Ugo Panizza που υπογραφούν την έκθεση του ΔΝΤ.

«Τα συμπεράσματά μας δείχνουν πως τα κόστη αυτά είναι σημαντικά αλλά τα περισσότερα είναι βραχύβια», συνεχίζουν. Το πλήγμα στην αξιοπιστία της χώρας όπως αυτό αποτυπώνεται στην πιστοληπτική της αξιολόγηση και τα spreads των αποδόσεων των ομολόγων σε σχέση με τα ομόλογα αναφοράς, είναι αρνητικά επηρεασμένα μόνο για ένα σύντομο χρονικό διάστημα.

Οι ενδείξεις για αρνητικές επιπτώσεις από αναδιαρθρώσεις χρεών στη θέση της χώρας στο διεθνή εμπόριο είναι υπαρκτές, αλλά περιορισμένες όπως και στις εμπορικές πιστώσεις. Όμως δεν φαίνεται να επηρεάζονται οι εμπορικές πιστώσεις ως προς τον όγκο τους, κάτι που δείχνει ότι το κράτος μπορεί να συνεχίσει να συναλλάσσεται κανονικά αν και με αυξημένο, παροδικά συνήθως, κόστος. Από την άλλη πλευρά οι κρίσεις χρέους μπορούν να οδηγήσουν σε τραπεζικές κρίσεις (όχι όμως και το αντίθετο). Αλλά κι αυτές δεν προκαλούν από μόνες τους πάγωμα της πιστωτικής επέκτασης στην εγχώρια αγορά.

Όμως οι αναδιαρθρώσεις χρέους «περικόπτουν σημαντικά το προσδόκιμο ζωής των κυβερνήσεων και των αξιωματούχων που τις πραγματοποιούν», αναφέρει χαρακτηριστικά η μελέτη του ΔΝΤ. Σε κάθε περίπτωση τα κόστη μιας αναδιάρθρωσης εκτιμάται ότι εν πολλοίς είναι δύσκολο να προσδιοριστούν. Δεν είναι δυνατή η ακριβής ποσοτικοποίησή τους και ο συσχετισμός τους με απλές παραμέτρους. Την ίδια ώρα όμως οι Eduardo Borensztein και Ugo Panizza στην έκθεση με τίτλο «The Costs of Sovereign Default» (WP/08/238), θεωρούν ευθεία και αναπόφευκτη την σχέση αύξησης του κόστους δανεισμού του Δημοσίου με την αναδιάρθρωση του χρέους, ενώ επισημαίνουν ότι στο σύνολο πρακτικά των περιπτώσεων οι συναλλαγές σε κρατικά ομόλογα αυξήθηκαν σημαντικά. Το γεγονός αυτό καταδεικνύει ότι υπάρχουν αγοραστές και για τα υπό «ξεπούλημα» ομόλογα.

Κατόπιν εορτής παίρνουν τις κρίσιμες αποφάσεις

«ΜΙΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ανεξερεύνητη πτυχή όμως είναι η διαδικασία και οι μηχανισμοί λήψης αποφάσεων, με την οποία οι κυβερνήσεις ενεργούν και επιλέγουν την χρονική στιγμή για να προχωρήσουν σε αναδιαπραγμάτευση των όρων δανεισμού του Δημοσίου», δηλαδή στην αναδιάρθρωση. Σε γενικές γραμμές οι αναδιαρθρώσεις χρέους τείνουν να είναι ευρέως αναμενόμενες και να πραγματοποιούνται κατά τη διάρκεια της περιόδου κατά την οποία η οικονομία είναι ιδιαιτέρως ασθενής. Αυτό μπορεί να συμβαίνει για δύο εντελώς διαφορετικούς μεταξύ τους λόγους. Κατ’ αρχήν οι πολιτικοί, ανα- λογιζόμενοι το πολιτικό κόστος το οποίο θα επωμιστούν από μια τέτοια απόφαση, περιμένουν όσο περισσότερο μπορούν και αναβάλλουν συνεχώς την αναδιάρθρωση παρά το γεγονός ότι είναι απαραίτητη ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι το οικονομικό, το πραγματικό κόστος αυξάνεται όσο αυτή καθυστερεί, καθώς τα στοιχεία δείχνουν ότι αυξάνονται η πολιτικοποίηση, η πόλωση και με τη σειρά της η συμμετοχή των ψηφοφόρων στις επόμενες εκλογές, κάτι που είναι συνήθως θετικό για τους μετέχοντες στο πολιτικό γίγνεσθαι.

Από την άλλη πλευρά οι κυβερνώντες συχνά καθυστερούν να προβούν σε αναδιάρθρωση χρεών, επιδιώκοντας να σχηματιστεί διευρυμένη συναίνεση στις αγορές για την αναγκαιότητα της κίνησης και κυρίως για να πειστούν όλοι ότι δεν γινόταν να αποφευχθεί, και δεν αποτελεί απόφαση στρατηγικής επιλογής. Προκειμένου δηλαδή να μην την χρεωθούν ως επιλογή.

Η βιβλιογραφία, τονίζουν οι ερευνητές του ΔΝΤ, δείχνει ότι οι «στρατηγικές» αναδιαρθρώσεις είναι ελάχιστες και εμπεριέχουν υψηλό κόστος αξιοπιστίας ενώ οι «αναπόφευκτες αναδιαρθρώσεις» έχουν πολύ περιορισμένες επιπτώσεις στους δείκτες αξιοπιστίας του κράτους συγκριτικά. «Έτσι οι πολιτικοί, διαλέγοντας το μικρότερο από δύο κακά, αναβάλλουν μια αναπόφευκτη απόφαση αναδιάρθρωσης με στόχο να αποτρέψουν ένα υψηλό κόστος αξιοπιστίας ακόμα και με τίμημα υψηλότερο σε απόλυτα οικονομικούς όρους που προέρχεται ακριβώς από την καθυστέρηση αυτή», καταλήγουν οι διακεκριμένοι οικονομολόγοι. Με απλά λόγια η Ιστορία δείχνει σύμφωνα με την μελέτη του ΔΝΤ ότι οι πολιτικοί δεν διστάζουν να επιβαρύνουν περισσότερο την θέση της χώρας, προκειμένου να μην αναλάβουν το πολιτικό κόστος.

Οι εμπλεκόμενοι υπουργοί «εξαφανίζονται» στον πρώτο κυβερνητικό ανασχηματισμό

ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ έχουν και τα ευρήματα της έρευνας του ΔΝΤ για την τύχη των υπουργών Οικονομικών ή και των κεντρικών τραπεζιτών, στις χώρες όπου έχουν πραγματοποιηθεί αναδιαρθρώσεις χρεών. Σύμφωνα λοιπόν με αυτά η πιθανότητα αντικατάστασης ενός υπουργού Οικονομικών σε μια ήρεμη οικονομικά περίοδο εί- ναι 19,4%. Όμως μετά την αναδιάρθρωση χρέους οι πιθανότητες ανεβαίνουν στο 26%. Επιπλέον οι τραπεζικές κρίσεις δεν φαίνεται να επηρεάζουν την βιωσιμότητα των υπουργών Οικονομικών.

Αντιθέτως, η αθέτηση πληρωμής ομολογιακών υποχρεώσεων την επηρεάζει σημαντικά. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις ο ανασχηματισμός τους έχει πιθανότητα 40% με βάση πάντα τα στοιχεία που επεξεργάστηκε το ΔΝΤ για τα τελευταία 200 σχεδόν έτη. Οι υπουργοί Οικονομικών ή οι κεντρικοί τραπεζίτες (εφόσον η άσκηση της οικονομικής πολιτικής περνά από την έδρα τους, όπως συμβαίνει σε πολλές περιπτώσεις του παρελθόντος αλλά και σήμερα σε μη ανεπτυγμένες οικονομίες) χάνουν την θέση τους εντός ενάμισι το πολύ έτους μετά την αναδιάρθρωση. Αξιοσημείωτη είναι και η επεξεργασία των πιθανοτήτων για αναδιάρθρωση υπό διαφορετικά πολιτεύματα. Έτσι στις δικτατορίες είναι σημαντικά περισσότερες οι πιθανότητες να αποφασιστεί η αθέτηση των δανειακών υποχρεώσεων των τραπεζών από ό,τι του κράτους.

Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει στις δημοκρατίες, όπου η αναδιάρθρωση του εθνικού χρέους είναι πιθανότερη από μια τραπεζική κρίση. Επιπλέον στις δικτατορίες η αντικατάσταση του υπουργού Οικονομικών είναι σαφώς πιο πιθανή.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η έρευνα συντάχτηκε στα τέλη του 2008 όταν η κρίση στις ΗΠΑ μεσουρανούσε και σχεδιάστηκε η αναβάθμιση του ρόλου του ΔΝΤ, ως πυροσβέστη των κρίσεων χρέους που αναμενόταν να σημειωθούν. Ας μην ξεχνούμε ότι τότε ήταν η περίοδος των αλλεπάλληλων ανακοινώσεων προγραμμάτων κρατικής στήριξης των τραπεζών που οδήγησαν στον δημοσιονομικό εκτροχιασμό στην Δύση. Έτσι δεν είναι απορίας άξιον γιατί συνετάχθη η μελέτη: για να υπολογιστούν οι συνέπειες της αναδιαπραγμάτευσης των χρεών των βεβαρημένων οικονομιών.
Διαβάστε περισσότερα...

Πέμπτη 22 Ιουλίου 2010

Η γεωργική παραγωγή στον προηγμένο καπιταλισμό

"Την άνοιξη του 2008, σχεδόν ταυτόχρονα, σε 33 χώρες σε όλο τον κόσμο, ξέσπασαν πρωτόγνωρες διαδηλώσεις, με ένα κοινό αίτημα. Άνθρωποι στα όρια της απόγνωσης κατέλαβαν τους δρόμους, σε κάποιες περιπτώσεις και τα όπλα, προκειμένου να διεκδικήσουν το όπως φαίνεται όχι αυτονόητο δικαίωμά τους, να έχουν πρόσβαση στο φαγητό".

Έτσι περιγράφει σχετικό αφιέρωμα[1] του τηλεοπτικού "Εξάντα" τις "εξεγέρσεις τροφίμων" (food riots) που ξέσπασαν πριν μερικά χρόνια σε διάφορα μέρη του κόσμου, όταν οι διαρκείς αυξήσεις στην τιμή των τροφίμων οδήγησαν πολύ μεγάλο μέρος του πληθυσμού στο να μην μπορεί να τα αγοράσει.

Αν και κάπως παλιό, το θέμα το επαναφέρουμε μετά από ένα πάρα πολύ καλό άρθρο[2] που δημοσίευσε πρόσφατα η "Huffington Post" σχετικά με το θέμα.

Όπως λοιπόν διαβάζουμε εκεί "Στο τέλος του 2006, οι τιμές των τροφίμων σε ολόκληρο τον κόσμο άρχισαν να αυξάνονται, ξαφνικά και απότομα. Μέσα σε ένα χρόνο, η τιμή του σίτου είχε αυξηθεί κατά 80 τοις εκατό, το καλαμπόκι κατά 90 τοις εκατό, και το ρύζι 320 τοις εκατό. Σε μια παγκόσμια καταστροφή από την πείνα, 200 εκατομμύρια άνθρωποι - κυρίως παιδιά - δεν μπορούσε να πάρει τα τρόφιμα πια, και βυθίστηκε σε υποσιτισμό ή ασιτία. Υπήρχαν ταραχές σε περισσότερες από 30 χώρες και τουλάχιστον μία κυβέρνηση ανατράπηκε βίαια. Στη συνέχεια, την άνοιξη του 2008, οι τιμές μυστηριωδώς επανήλθαν στο προηγούμενο επίπεδό τους. Ο Ζαν Ζιγκλέρ, ο ειδικός εισηγητής του ΟΗΕ για το δικαίωμα στην τροφή, την αποκάλεσε "μια σιωπηλή μαζική δολοφονία», και οφείλεται εξ ολοκλήρου σε "ανθρώπινες ενέργειες"."

Στη συνέχεια, το άρθρο εξηγεί πως για την άνοδο αυτή των τιμών δε φταίει ούτε η [ανύπαρκτη] αύξηση της ζήτησης, ούτε κάτι άλλο. Αντίθετα, αυτό που όντως έφερε τα πράγματα εκεί που τα έφερε ήταν το εξής:

"Για πάνω από έναν αιώνα, οι αγρότες στις πλούσιες χώρες έχουν τη δυνατότητα να συμμετάσχουν σε μια διαδικασία που τους διασφαλίζει από τον κίνδυνο [καλά, αυτό λέει ο συντάκτης, αλλά η αλήθεια είναι πως ο αγρότης, και ειδικά ο μικρός αγρότης, ουδέποτε ήταν διασφαλισμένος από τον κίνδυνο. Τέλος πάντων] .Ο αγρότης μπορούσε να συμφωνήσει τον Ιανουάριο για να πουλήσει την καλλιέργεια του σε έναν επιχειρηματία, τον Αύγουστο, σε καθορισμένη τιμή. Αν έχει ένα "καλό" καλοκαίρι (σαιζόν) και η παγκόσμια τιμή του είναι υψηλή, αυτός θα χάσει κάποια μετρητά, αλλά αν υπάρχει ένα "άθλιο" καλοκαίρι (σαιζόν) ή η τιμή καταρρέει, αυτός θα τα πάει καλά με τη συμφωνία. Όταν αυτή η διαδικασία ήταν καλά οργανωμένη και μόνο οι επιχειρήσεις που έχουν άμεσο ενδιαφέρον για τον τομέα μπορούσαν να συμμετέχουν, και λειτούργησε καλά [λέμε τώρα - τέλος πάντων].

Στη συνέχεια, μέσα από τη δεκαετία του 1990, η Goldman Sachs και άλλοι πίεσαν σκληρά και κατάργησαν τους κανονισμούς. Ξαφνικά, οι συμβάσεις μετατράπηκαν σε «παράγωγα» (derivatives - χρηματοπιστωτικά "προιόντα" σπέκουλας-κερδοσκοπίας), που θα μπορούσαν να αγοραστούν ή να πωληθούν στους εμπόρους οι οποίοι δεν είχαν καμία σχέση με τη γεωργία (στο χρηματοπιστωτικό τομέα εννοεί, στο "χρηματιστήριο αγροτικών προιόντων συγκεκριμένα). Μια αγορά σε «σπέκουλα τροφίμων" γεννήθηκε.

Έτσι ο αγρότης ακόμη συμφωνεί να πωλήσει καλλιέργεια του εκ των προτέρων σε έμπορο για £ 10.000. Αλλά τώρα, η σύμβαση μπορεί να πωληθεί σε επενδυτές, οι οποίοι αντιμετωπίζουν την ίδια τη σύμβαση ως αντικείμενο δυνητικών πλούτου. Πχ η Goldman Sachs το αγοράζει και το πωλεί στην τιμή των £ 20.000 στη Deutschebank, που το πουλά στην τιμή των £ 30.000 στη Merryl Lynch - και επάνω, και επάνω, εφόσον θεωρούν ότι η τιμή μπορεί να ανέβει κι άλλο, μέχρι σχεδόν να μη φέρει καμία σχέση με την παραγωγή του αγρότη."

Το άρθρο συνεχίζει και εξηγεί το πως από το κέρδος επί της παραγωγής, περάσαμε στο επόμενο στάδιο, στο κέρδος επί της σπέκουλας πάνω στην παραγωγή, στην επένδυση δηλαδή ότι η παραγωγή φέτος θα πάει καλά, ή κακά, ή μέτρια, κτλ:

"Έως την απορρύθμιση αυτή, η τιμή για τα τρόφιμα καθοριζόταν από τις δυνάμεις της προσφοράς και της ζήτησης για τρόφιμα. (Αυτή η ίδια ήταν βαθιά ατελής: άφηνε ένα δισεκατομμύριο ανθρώπους να πεινούν.) [έτσι τουλάχιστον λέι ο συντάκτης του άρθρου, στην πραγματικότητα ουδέποτε η παραγωγή καθορίστηκε από τη ζήτηση, με την έννοια της κάλυψης των αναγκών του λαού - εξ ου και το ότι δις άνθρωποι πεινούν. Η παραγωγή και πριν καθοριζόταν με βάση το κέρδος των λίγων] Αλλά μετά από την απορρύθμιση, δεν ήταν πλέον απλώς μια αγορά τροφίμων. Έγινε, την ίδια στιγμή, μια αγορά που έκανε σπέκουλα (speculation -εικασία) σχετικά με τη τιμή των τροφίμων που θα αναπτυχθεί στο μέλλον - και οι επενδυτές οδήγησαν την τιμή στα ύψη [παρεμπιπτόντως, παρόμοια είναι και η κατάσταση στην αγορά σπιτιών, κτλ, όπου επίσης δε χτίζονται σπίτια με βάση το πόσα σπίτια χρειάζονται και που για να ζήσει ο κόσμος, αλλά με βάση τη σπέκουλα που θα ανέβουν οι τιμές περισσότερο, και εκεί χτίζονται σπίτια πριν καν βρεθούν οι άνθρωποι που θα τα αγοράσουν, κτλ]"

Και το άρθρο συνεχίζει:

"Να τι συνέβη. Το 2006, οι κερδοσκόποι, όπως η Goldman άρχισαν να αποχωρούν από την αγορά ακινήτων στις ΗΠΑ που κατάρρεε, και έψαχναν κάπου αλλού για να επενδύσουν το κεφάλαιο τους. Άρχισαν να αγοράζουν μαζικές ποσότητες των παραγώγων που βασίζονται στο φαγητό: υπολόγιζαν ότι οι τιμές των τροφίμων θα παραμείνουν σταθερές ή θα αυξηθούν, ενώ η υπόλοιπη οικονομία θα κατέρρεε. Ξαφνικά, οι τρομαγμένοι επενδυτές του κόσμου το είδαν αυτό και αποφάσισαν να αγοράζουν, να αγοράζουν, να αγοράζουν [χρηματιστικά παράγωγα τροφών].

Έτσι, ενώ η προσφορά και η ζήτηση των τροφίμων παρέμεινε λίγο πολύ η ίδια, η προσφορά και η ζήτηση για τις συμβάσεις που βασίζονται σε τρόφιμα αυξήθηκε μαζικά - πράγμα που σήμαινε η τιμή για τα τρόφιμα στα πιάτα των ανθρώπων αυξήθηκε μαζικά. Η λιμοκτονία ξεκίνησε.

Η τιμή των τροφίμων ρυθμιζόταν τώρα με την κερδοσκοπία και όχι με βάση τα πραγματικά τρόφιμα. Ο μάνατζερ ενός hedge fund Michael Masters εκτιμά ότι ακόμη και στα ρυθμιζόμενα χρηματιστήρια στις ΗΠΑ - που καταλαμβάνουν ένα μικρό μέρος των συναλλαγών - το 64 τοις εκατό του συνόλου των συμβάσεων σίτου πραγματοποιήθηκαν από τους κερδοσκόπους που προφανώς δεν ενδιαφέρονται καθόλου για το πραγματικό σιτάρι. Ενδιαφέρονται αποκλειστικά και μόνο στο να φουσκώνουν τις τιμές και μετά να πουλάνε με κέρδος. Ακόμη και ο George Soros είπε ότι αυτό ήταν "ακριβώς το ίδιο όπως κρυφά όταν επιχειρηματίες και μαυραγορίτες φυλάνε κρυφά τα τρόφιμα κατά τη διάρκεια μιας κρίσης πείνας, προκειμένου να αποκομίσει κέρδη από την αύξηση των τιμών." [αυτό πχ γινόταν και επί κατοχής στη Ελλάδα]. Η φούσκα θα σκάσει το Μάρτιο του 2008, όταν η κατάσταση ήταν τόσο άσχημη στις ΗΠΑ, ώστε οι κερδοσκόποι έπρεπε να μειώσει δραστικά τις δαπάνες τους για την κάλυψη των ζημιών τους πίσω στην έδρα τους.

Όταν τους ζητήθηκε να σχολιάσει σχετικά με την πείνα που προκαλούν στις μάζες, ο εκπρόσωπος της Merrill Lynch δήλωσε: "Εεε. Δεν ήξερα γι 'αυτό." Αργότερα μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου είπε: "Ουδέν σχόλιο." Η Deutsche Bank αρνήθηκε να σχολιάσει. Η Goldman Sachs ήταν λίγο πιο λεπτομερής στην απάντησή της: είπαν «σοβαρές αναλύσεις ... έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι τα κεφάλαια δεικτών δεν προκαλέσαμε φούσκα στις προθεσμιακές τιμές των βασικών εμπορευμάτων", προσφέροντας ως αποδεικτικό στοιχείο σε μεμονωμένη δήλωση από τον ΟΟΣΑ."

Και εδώ μερικά αποσπάσματα από σχετικό ρεπορτάζ του "Εξάντα":

"Μια χούφτα πολυεθνικές εταιρείες έχουν καταφέρει να ελέγξουν την «καρδιά» του φαγητού που βάζουμε στο καθημερινό μας τραπέζι: Τον ίδιο τον σπόρο και ως εκ τούτου την παγκόσμια γεωργική παραγωγή.

Οι χρηματιστές στον ανεπτυγμένο κόσμο τζογάρουν με τα τρόφιμα, ανεβοκατεβάζοντας τις τιμές, παίζοντας με το θεμελιώδες δικαίωμα των ανθρώπων να έχουν πρόσβαση στο φαγητό.

Την ίδια στιγμή σχεδόν ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι σε όλο τον κόσμο υποσιτίζονται και 25.000 πεθαίνουν κάθε μέρα από πείνα.

Μήπως η Γη αδυνατεί πλέον να θρέψει τους κατοίκους της; Τα στοιχεία δείχνουν το αντίθετο! Η κρίση των τροφίμων, όπως θα περάσει στην ιστορία, συμβαίνει την στιγμή που ο πλανήτης παράγει περισσότερο φαγητό από ποτέ.
...
«Κάποιοι άνθρωποι και κάποια ταλαιπωρημένα από τη φτώχεια έθνη βρέθηκαν σε μια πολύ άβολη κατάσταση; Ναι, όντως βρέθηκαν! Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα της αγοράς», παραδέχεται ο Ντένις Γκάρτμαν, ένας διεθνούς φήμης γκουρού της χρηματοπιστωτικής οικονομίας, που με τις προβλέψεις του συχνά κατευθύνει τις τάσεις της αγοράς.

Το μεγαλύτερο χρηματιστήριο τροφίμων στον κόσμο βρίσκεται στο Σικάγο. Εκεί καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό η τιμή του φαγητού που βάζουμε κάθε μέρα στο τραπέζι μας. Το χρηματιστήριο του Σικάγο γνώρισε πρόσφατα πρωτόγνωρη εισροή κεφαλαίων, καθώς μεγάλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα στράφηκαν σε αυτό προκειμένου να αντισταθμίσουν τις απώλειές τους μετά την «κρίση των στεγαστικών δανείων» και να αυξήσουν και πάλι τα κέρδη τους. Αυτή τη φορά κερδοσκόπησαν πάνω στη δυνατότητα των ανθρώπων να εξασφαλίσουν με αξιοπρέπεια την καθημερινή τους τροφή .

Ως αποτέλεσμα της ραγδαίας αύξησης της τιμής των τροφίμων που ακολούθησε, 75 εκατομμύρια άνθρωποι προστέθηκαν μέσα στο 2007 σε όσους βρίσκονταν ήδη αντιμέτωποι με το φάσμα της πείνας παγκοσμίως. Έτσι, ο μαστιζόμενος από την πείνα πληθυσμός της γης προσέγγισε πια σε σύνολο το ένα δισεκατομμύριο. Αναλογιστείτε, ένα παιδί πεθαίνει σήμερα από την πείνα κάθε 30 δευτερόλεπτα.

Η Ινδία, με περίπου 700 εκατ. ανθρώπους να ασχολούνται με τη γεωργία, είναι η πατρίδα του μεγαλύτερου σώματος μικροκαλλιεργητών στον κόσμο. Δεύτερη μετά την Κίνα σε παραγωγή ρυζιού και σιταριού, αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους παραγωγούς τροφής. Κι όμως, είναι ταυτόχρονα η πατρίδα και των περισσότερων υποσιτισμένων ανθρώπων, ξεπερνώντας πια στην κατάταξη τις χώρες της Αφρικής. Παράλογο; Πάντως επιβεβαιώνει το ποσοστό που θέλει το 80% των μαστιζόμενων από την πείνα ανθρώπων παγκοσμίως να είναι αγρότες ή εργάτες της γεωργίας.

Στο μικρό χωριό Παρόντα της Ινδίας, η γιαγιά Σαρασβάτι έχει να θρέψει τα 4 εγγόνια της. Δεν γνωρίζει από χρηματιστήρια και κανόνες της αγοράς, ξέρει μόνο πως τα τρόφιμα στο μαγαζάκι του χωριού έχουν ακριβύνει τα τελευταία χρόνια πάρα πολύ.
«Οι φτωχοί έχουν μεγάλο πρόβλημα, έχουμε πολύ άγχος. Η κατάσταση είναι δραματική. Ο φτωχός τι μπορεί να κάνει, να κοιτάξει το στομάχι του, να ξοδέψει τα λεφτά για τις αρρώστιες ή να ταΐσει τα παιδιά του; Είναι μέρες που δεν μπορούμε να χορτάσουμε, πάμε στο κρεβάτι νηστικοί», μας λέει. Πίσω στο Σικάγο, ο χρηματιστής Βίκτορ Λισπανέσε μας εξηγεί τους κανόνες του παιχνιδιού: «Αυτό δεν είναι κάτι που μπαίνει στο σκεπτικό μου. Αν είναι λογικό ή όχι, δεν είναι το ζήτημα. Εγώ κοιτάω πώς αυτό το γεγονός επηρεάζει την αγορά»."

---

[1]http://exandas.ert.gr/old/pethainontas-stin-afthonia/eisagogi/index.php
[2]http://www.huffingtonpost.com/johann-hari/how-goldman-sachs-gambled_b_633436.html


Διαβάστε περισσότερα...

Τετάρτη 21 Ιουλίου 2010

Οργανώνοντας τον Μεσαίωνα

Τα νούμερα είναι ανατριχιαστικά και απολύτως ενδεικτικά: Ένας στους δύο εργαζόμενους στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη και ένας στους τρεις στην υπόλοιπη Ελλάδα προσλαμβάνεται πλέον με σύμβαση εργασίας ορισμένου χρόνου ή για εκ περιτροπής απασχόληση. Όλο δε και περισσότερες ήδη υφιστάμενες συμβάσεις πλήρους απασχόλησης μετατρέπονται σε δυσμενέστερες για τους εργαζόμενους σχέσεις εργασίας. Να θυμίσουμε ότι δεν έχει στεγνώσει ακόμα το μελάνι από την ψήφιση του νόμου για τη διάλυση του ασφαλιστικού και των εργασιακών σχέσεων.

Πρόκειται για μια πορεία προς την καταστροφή από κάθε άποψη. Η πρακτική απελευθέρωσης των απολύσεων και η περικοπή των αποζημιώσεων ουσιαστικά επιτρέπουν στις επιχειρήσεις να χρηματοδοτήσουν την έξοδό τους από την κρίση με λεφτά των εργαζομένων. Το κράτος επιδοτεί νομικά το κλείσιμο επιχειρήσεων, χωρίς να επωμίζονται το κόστος οι εργοδότες. Ακόμα χειρότερα, όμως, πριμοδοτεί την επισφαλή εργασία ή, όπως το έχει θέσει ο κ. Παπακωνσταντίνου, “οργανώνει τον Μεσαίωνα”.

Η μερική απασχόληση πάλι με τη σειρά της στερεί πόρους από τις εισφορές από τα ασφαλιστικά ταμεία και τροφοδοτεί τη σπείρα της κατάρρευσης του ασφαλιστικού συστήματος.

Το χειρότερο όμως είναι ότι κατοχυρώνει τη μη μόνιμη δουλειά, την “απασχολησιμότητα” δηλαδή και την κατοχυρώνει ως κυρίαρχη μορφή εργασίας.

Κι αυτά για τους έχοντες δουλειά, καθώς, όπως προβλέπει η ΓΣΕΕ αλλά και επιβεβαιώνουμε εμπειρικά απ' όσα συμβαίνουν γύρω μας, η ανεργία θα φτάσει στο 20%. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον και με το κράτος να έχει αφαιρέσει κάθε δίχτυ προστασίας για τους ανέργους, ο εκβιασμός της “συμβολικής” αμοιβής και της υποαπασχόλησης περνάει πολύ ευκολότερα.

Διαβάστε περισσότερα...

Παρασκευή 16 Ιουλίου 2010

Ο Δήμος Καλαμάτας να τιμήσει 5 αριστερούς αγωνιστές της Δημοκρατίας

Το Νομαρχιακό Συντονιστικό του Ν. Μεσσηνίας απέστειλε επιστολή στο Δήμο Καλαμάτας για να τιμήσει στην επέτειο της πτώσης της δικτατορίας 5 αγωνιστές της Ανανεωτικής Αριστεράς (τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη, τον Κώστα Κωσταράκο, τον Νίκο Καίσαρη, τον Χρήστο Ηλιόπουλο και την Δήμητρα Γεωργίκου) μετά τη πρόταση του Βουλευτή της Δημοκρατικής Αριστεράς ΓΡΗΓΟΡΗ ΨΑΡΙΑΝΟΎ στην πρόσφατη Συνέντευξη που έδωσε στην Καλαμάτα.

Η Επιστολή έχει ως εξής:

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ ΟΡΓΑΝΟ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ

Καλαμάτα 15 Ιουλίου 2010

Κύριε Δήμαρχε

Κύριε Πρόεδρε

Κύριοι Σύμβουλοι

Στις 24 Ιουλίου γιορτάζουμε την μέρα της Δημοκρατίας , έχουμε την επέτειο

των 36 χρόνων από την πτώση της χούντας των συνταγματαρχών , μιας περιόδου που συγκλόνισε την Ελληνική κοινωνία και έχει αφήσει τα σημάδια της ακόμα και σήμερα.

Κύριοι

Η πόλη της Καλαμάτας έπαιξε ουσιαστικό και καθοριστικό ρόλο στον αγώνα

ενάντια στην δικτατορία αφού πολλοί Καλαματιανοί συνελήφθηκαν, φυλακίστηκαν και εκτοπίστηκαν για τις ιδέες τους εκείνη την περίοδο.

Με την επιστολή μας αυτή θα θέλαμε να σας γνωρίσουμε και να ζητήσουμε να
-
τιμήσετε 5 εκλεκτά παιδιά της Καλαμάτας (δίνοντας το όνομα τους σε ένα δρόμο στις γειτονιές της πόλης μας που γεννήθηκαν) που έχουν πεθάνει και οι οποίοι έπαιξαν καθοριστικό ρόλο όχι μόνο στον αγώνα ενάντια στην δικτατορία

αλλά και στην πολιτική ζωή της μεταπολίτευσης και συγκριμένα :

1)Μιχάλης Παπαγιαννάκης : γεννήθηκε και μεγάλωσε στα πρώτα χρόνια της ζωής του στην πόλη μας , υπήρξε από τους μεγαλύτερους Έλληνες διανοητές , οικονομολόγος ,ευρωβουλευτής και βουλευτής επί πολλά χρόνια και ήταν ο άνθρωπος που έβαλε την οικολογία στην Ελληνική κοινωνία με τις παρεμβάσεις τους αλλά και την δραστηριότητα στην Ευρωβουλή και την Ελληνική Βουλή.

2) Κώστας Κωσταράκος : γεννήθηκε στην Φυτειά όπου και μεγάλωσε στην συνέχεια φοίτησε στην Βιομηχανική Πειραιά στην περίοδο της δικτατορίας συνελήφθη και φυλακίστηκε με την οργάνωση του Ρήγα Φεραίου μαζί με πολλούς Καλαματιανούς και στην μεταπολίτευση για πολλά χρόνια υπηρέτησε την Τοπική Αυτοδιοίκηση και υπήρξε αντιδήμαρχος Πειραιά.

3) Νίκος Καίσαρης: Ο Νίκος Καίσαρης γεννήθηκε στην Καλαμάτα το 1946, σπούδασε στο Φυσικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και εργάστηκε ως καθηγητής στη Μέση Εκπαίδευση. Στη διάρκεια των σπουδών του συνδέθηκε με τη Νεολαία Λαμπράκη και συμμετείχε στον αγώνα εναντίον της χούντας από τις γραμμές του "Ρήγα Φεραίου". Μεταδικτατορικά υπήρξε στέλεχος του ΚΚΕ Εσωτερικού και δούλεψε σε θέματα παιδείας και περιβάλλοντος. Εργάσθηκε για το συνδικαλιστικό κινημάτων καθηγητών στα ιδιωτικά σχολεία και διετέλεσε μέλος της Διοίκησης της ΟΙΕΛΕ. Πρωτοστάτησε στην ίδρυση και την ανάπτυξη του ελληνικού ειρηνιστικού κινήματος και επί πολλά χρόνια εργάσθηκε εθελοντικά ως μέλος...

Ο Νίκος Καίσαρης γεννήθηκε στην Καλαμάτα το 1946, σπούδασε στο Φυσικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και εργάστηκε ως καθηγητής στη Μέση Εκπαίδευση. Στη διάρκεια των σπουδών του συνδέθηκε με τη Νεολαία Λαμπράκη και συμμετείχε στον αγώνα εναντίον της χούντας από τις γραμμές του "Ρήγα Φεραίου". Μεταδικτατορικά υπήρξε στέλεχος του ΚΚΕ Εσωτερικού και δούλεψε σε θέματα παιδείας και περιβάλλοντος. Εργάσθηκε για το συνδικαλιστικό κινημάτων καθηγητών στα ιδιωτικά σχολεία και διετέλεσε μέλος της Διοίκησης της ΟΙΕΛΕ. Πρωτοστάτησε στην ίδρυση και την ανάπτυξη του ελληνικού ειρηνιστικού κινήματος και επί πολλά χρόνια εργάσθηκε εθελοντικά ως μέλος της Γραμματείας της Αδέσμευτης Κίνησης Ειρήνης (ΑΚΕ), την οποία εκπροσώπησε σε πολλές διεθνείς κινητοποιήσεις και συνέδρια στο εξωτερικό. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 ο Νίκος Καίσαρης συμμετείχε ενεργά στο ελληνικό οικολογικό κίνημα και στη συνέχεια αναδείχθηκε μεταξύ των κορυφαίων στελεχών των Οικολόγων Εναλλακτικών και ένας από τους θεμελιώδεις πρωτεργάτες της πολιτικής οικολογίας στην Ελλάδα. Υπήρξε μέλος της Συντακτικής Επιτροπής του Περιοδικού "Νέα Οικολογία" και ιδρυτικό στέλεχος της Πανελλήνιας Ένωσης Εκπαιδευτικών για την Περιβαλλοντική Εκπαίδευση (ΠΕΕΚΠΕ).

4. Χρίστος Ηλιόπουλος: γεννήθηκε στην Καλαμάτα το 1952 στην περίοδο της δικτατορίας οργανώθηκε στον Ρήγα Φεραίο και για την δράση του φυλακίστηκε σε ηλικία 19 μόλις ετών (μικρότερος Έλληνας πολιτικός κρατούμενος ) και στην μεταπολίτευση ασχολήθηκε με την δημοσιογραφία την ποίηση και αρθρογραφούσε στο ΑΝΤΙ και στον ΜΑΝΔΡΑΓΟΡΑ.

5. Δήμητρα Γεωργίκου: γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Φυτειά , στην περίοδο της δικτατορίας οργανώθηκε στον Ρήγα Φεραίο και για την δράση της φυλακίστηκε μαζί με την αδερφή της Λέλα .Στην μεταπολίτευση ασχολήθηκε ενεργά με το κίνημα των εκπαιδευτικών και ήταν υποψήφια στον νομό μας με τον ΣΥΝ

Κύριοι

Η τιμητική διάκριση των παραπάνω από πλευράς σας θα είναι μια δικαίωση των αγώνων μιας γενιάς ολόκληρης η οποία πάλεψε σε δύσκολες συνθήκες έτσι ώστε όλοι μας σήμερα να απολαμβάνουμε την δημοκρατία .

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ
Διαβάστε περισσότερα...

Ένας ιδιόμορφος «τρίτος κόσμος» γεννιέται στην Ελλάδα

Την Παγκόσμια Ημέρα κατά της Φτώχειας, 16 Οκτωβρίου, είδαν το φως της δημοσιότητας συγκλονιστικά στοιχεία!

Το 1/3 των Ελλήνων ζουν με λιγότερα από 470 ευρώ μηνιαίως, ενώ 1 στα 5 παιδιά ζει επίσης κάτω από τα όρια της φτώχειας. Μιλάμε πλέον -και επισήμως;- για την κοινωνία των 2/3! Ούτε αυτοί όμως αισθάνονται ασφαλείς, αφού το 60% δηλώνουν ότι ζουν με το φόβο ότι μία ημέρα μπορούν να ξυπνήσουν φτωχοί, «εφιάλτης» που συνδέεται άμεσα με το ότι το 50% πιστεύει ότι φτωχός μπορεί κανείς να «καταντήσει» από κάποιο τυχαίο γεγονός, πχ αρρώστια, απόλυση σε προχωρημένη ηλικία. Όπως αποδεικνύεται, το πρόσωπο του κοινωνικού κράτους, παρά τις επανειλημμένες «πλαστικές επεμβάσεις» εξακολουθεί να φαίνεται «χλωμό» στον πολίτη, αδύναμο να του προσφέρει ασφάλεια.

Τα στοιχεία αυτά της Κάπα Research, ήρθαν να προστεθούν στις απόψεις που υιοθετούνται από όλο και περισσότερους, περί αφανισμού της μεσαίας τάξης αφ' ενός και εφ' ετέρου περί δημιουργίας γενεών, με σημαιοφόρους στην ιδιόμορφη αυτή «παρέλαση» τους σημερινούς 30ντάρηδες, που -σε αντίθεση με ό,τι ισχύει στην Ελλάδα από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου- δεν περιμένουν η ζωή τους να είναι καλύτερη από αυτή των γονιών τους.

Πολλοί μάλιστα, προεξοφλούν ότι θα είναι χειρότερη, αφού η απόκτηση σπιτιού, η δημιουργία «κομποδέματος» για μια δύσκολη ώρα και πολλά ακόμη αυτονόητα για τις παλαιότερες γενιές, αποτελούν για αυτούς «όνειρα θερινής νυκτός». Το μόνο για το οποίο μπορούν να είναι «περήφανοι» είναι ότι η «γενιά των 700 ευρώ», αποτέλεσε αντικείμενο μελέτης για τους σύγχρονους κοινωνιολόγους και οικονομολόγους. Όλοι αναρωτιούνται πώς τα καταφέρνουν!

Για την επίλυση της -ομολογουμένως δύσκολης- εξίσωσης δίνεται ως δεδομένο ότι ο δανεισμός των νοικοκυριών ανήλθε στα 89,3 δισ. ευρώ εκ των οποίων τα 37,3 δισ. αφορούν καταναλωτικά και πιστωτικές κάρτες. Ακόμη, αναφέρεται ότι τα τελευταία πέντε χρόνια οι αυτόχειρες, που βρίσκονται στην ηλικιακή κλίμακα 25-45 αποτελούν κάθε χρόνο το 38-40% του συνόλου των αυτοκτονιών. Η αυτοκτονία είναι παγκοσμίως η τρίτη αιτία θανάτου στις ηλικίες από 15 έως 34 χρόνων, αλλά η πλειοψηφία τους αφορά ενηλίκους, προσθέτει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας.

Κυνική απαισιοδοξία και καταστροφολογία; Πιθανώς, αλλά φαίνεται να αποτελεί ελληνική «επιδημία» αυτός ο τρόπος σκέψης, αφού το 68,4% θεωρούν ότι η ψαλίδα μεταξύ πλούσιων και φτωχών θα ανοίξει κι άλλο στο μέλλον.

Εκτός του 1/3 των απόλυτα φτωχών, αυξάνεται συνεχώς ο αριθμός των σχετικά φτωχών, εξηγούν οι ειδικοί. Γιατί μπορεί ένα εισόδημα άνω των 470 ευρώ να απορρίπτει κάποιον από τη «λίστα φτωχών», δε του εξασφαλίζει όμως τα απαραίτητα για την κάλυψη των -βασικών- αναγκών.

Η διεύρυνση της φτώχειας -σχετικής και απόλυτης- καταφέρει γερά χτυπήματα στα θεμέλια της κοινωνικής συνοχής, προειδοποιούν οι ειδικοί για κοινωνικά θέματα των κομμάτων της αντιπολίτευσης, συνδικάτων και επιστημονικών φορέων. Μιλούν για «τέλος εποχής», δημιουργία «ιδιόμορφου τρίτου κόσμου» και «νέας τάξης νεόπτωχων».

Ομοφώνως υποστηρίζουν ότι αν η κατάσταση δεν αλλάξει, οι κοινωνικές συγκρούσεις θα είναι αναπόφευκτες και ότι τα μέτρα της κυβέρνησης για την καταπολέμηση της φτώχειας κινούνται στη λογική της «φιλανθρωπίας» και σε καμία περίπτωση δεν συνιστούν αποτελεσματική αντιμετώπιση. Επιδόματα εξευτελιστικά, που απλώς διαχειρίζονται την εξαθλίωση, χαρακτηρίστηκαν από κάποιους.

Τέλος, προτείνουν λύσεις που πρέπει να εφαρμοστούν προτού η κοινωνική ειρήνη αποτελέσει παρελθόν.

Έρευνα: Αργυρώ Π. Τσατσούλη
Διαβάστε περισσότερα...

Τετάρτη 9 Ιουνίου 2010

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΧΡΕΟΚΟΠΟΥΜΕ

Το 1/3 του συνολικού δημόσιου χρέους, περί τα 90 δισ. ευρώ, έχει ήδη "μαζέψει" η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα μέσω του προγράμματος αποδοχής ελληνικών ομολόγων ως collateral για τη χρηματοδότηση ελληνικών αλλά και άλλων ευρωπαϊκών τραπεζών. Γίνεται πλέον εμφανές -αν συνυπολογιστεί ότι άλλα τόσα έχουν στα χέρια τους άλλοι ευρωπαϊκοί φορείς, τράπεζες και ασφαλιστικά ταμεία- ότι η πλειονότητα των πιστωτών της χώρας έχει ευρωπαϊκή ταυτότητα και βρίσκεται έξω από τη σφαίρα των επιδιώξεων των αγγλο-αμερικανικών επιθέσεων, που πιέζουν εδώ και έξι μήνες είτε για τεχνικό default (χρεοκοπία) μέσω του μηχανισμού των CDS, είτε για πραγματική χρεοκοπία και αναδιάρθρωση του χρέους. Μια τέτοια εξέλιξη θα πλούτιζε περαιτέρω τα funds του Λονδίνου και της Νέας Υόρκης, θα τίναζε όμως στον αέρα το τραπεζικό σύστημα της Ευρωζώνης.

Συμπέρασμα: Κανείς δεν αυτοκτονεί και πολύ περισσότερο οι ευρωπαϊκές τράπεζες.
Η στρατηγική που έχει επιλεγεί είναι να χρηματοδοτηθούν με τα 110 δισ. στο 100% οι δανειακές ανάγκες του ελληνικού Δημοσίου την προσεχή τριετία και η παράλληλη δημοσιονομική εξυγίανση να οδηγήσει σε δημιουργία κάποιων γλίσχρων πλεονασμάτων, που μαζί με την επικείμενη αναθεώρηση του ΑΕΠ θα οδηγήσουν σε μικρή υποχώρηση του χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ μετά την τριετία.

Ισχνές αποκρατικοποιήσεις

Μια έκθεση ιδεών, η οποία κανονικά θα έπρεπε να έχει παρουσιαστεί από τον Οκτώβριο, επικυρώθηκε ως πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων από το Υπουργικό Συμβούλιο εν μέσω αντεγκλήσεων για το ποιος θα έχει το πάνω χέρι στη σχετική διαδικασία. Η αναγκαιότητα ενιαίου κέντρου είναι εμφανής (όπως η Διυπουργική Αποκρατικοποιήσεων της 10ετίας του '90), όμως το μείζον είναι πως χωρίς χρονοδιάγραμμα και φιλόδοξους εισπρακτικούς στόχους (το 1 δισ. ετησίως του μνημονίου είναι για... ιδεολογικούς λόγους) χάνεται μια μεγάλη ευκαιρία, πλευρές της οποίας έχουμε παρουσιάσει από τη στήλη αυτή σε πολλά άρθρα. Δειλά, αλλά αόριστα βήματα γίνονται προς την κατεύθυνση των παραχωρήσεων εκμετάλλευσης, χωρίς όμως κανένα στόχο οικονομικό και χρονικό.

Πλην, δε, των καζίνων, σε όλες τις άλλες περιπτώσεις δεν έχουμε να κάνουμε με αποκρατικοποιήσεις αλλά με πώληση μετοχών (μειοψηφικών μεριδίων) κρατικών επιχειρήσεων.

"Ξεπούλημα" επιχειρήσεων;

Και ενώ για προφανείς λόγους το ενδεχόμενο χρεοκοπίας ή αναδιάρθρωσης απομακρύνεται, η προοπτική απαξίωσης των ελληνικών επιχειρήσεων είναι παρούσα. Ηδη σε πρόσφατη συνάντηση εκπροσώπου της ΕΚΤ ετέθη το θέμα πώς θα αντιδρούσαν οι ελληνικές τράπεζες αν περιοριστεί η στήριξη. Ανεξαρτήτως των όσων συζητήθηκαν στην εν λόγω συνάντηση, είναι σίγουρο πως η κρατικοποίηση ή η εξαγορά ή η συγχώνευση θα είναι το όχι και τόσο μακρινό μέλλον για τις ελληνικές τράπεζες, εάν οι βασικοί τους μέτοχοι δεν αποφασίσουν να προχωρήσουν σχετικά γρήγορα σε αυξήσεις κεφαλαίου και να βάλουν το χέρι στην τσέπη. Το ίδιο ισχύει και για κάμποσες, εμπορικές κυρίως, επιχειρήσεις.


Διαβάστε περισσότερα...