λοχίες και λάφυρα...

Ο πόλεμος ουρλιάζει κι εμείς χαζεύουμε στις οθόνες και τα πάνελ όλους αυτούς τους καθώς πρέπει εγκληματίες πολέμου όλα αυτά τα «σκυλιά του πολέμου»

να γαυγίζουν ωραίες κουβέντες που τις συνηθίσαμε, συνεπικουρούμενοι από μελίρρυτους επίστρατους, εθελοντές ή μισθοφόρους (συνεργάτες και δωσίλογους)...
πόλεμος σήμερα.

Δευτέρα 9 Νοεμβρίου

ουρλιάζει από παντού.

Δεν τον ακούμε. Παράδοξον. Δεν είναι μακριά.

Χιλιάδες Αμερικανοί στρατιωτικοί σκοτώνουν και σκοτώνονται στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Μαζί τους, χιλιάδες δυτικοί στρατιωτικοί, από τους πρόθυμους Αυστραλούς και Πολωνούς έως τους πανταχού παρόντες (όπου ξερνάει η Γη τα συκώτια της) Βρετανούς.

Οι στρατιώτες σκοτώνονται στα μέτωπα (Αφγανιστάν) στα μετόπισθεν (παντού) στις ζώνες κατοχής (στο Ιράκ)

από εχθρούς και φίλους (φίλια πυρά)

εξοντώνοντας πληθυσμούς ολόκληρους, εξανδραποδίζοντας πρόσφυγες παντού -πάνω από 3.000.000 έχουν εγκαταλείψει το Ιράκ, άγνωστος ο αριθμός των Αφγανών, των Πακιστανών κι όσων άλλων παρασέρνει το ωστικό κύμα του πολέμου
εξακοντίζοντάς τους ικέτες, επαίτες και δούλους στις τέσσερις άκρες του ορίζοντα και στους

πέντε δρόμους του κόσμου.

Παράπλευρες απώλειες (γάμοι που χτυπήθηκαν κι έγιναν κηδείες), ασύμμετρα χτυπήματα από απελπισμένους ή φανατικούς γιους (και κόρες) κατώτερων θεών

με τους Ισραηλινούς να αφανίζουν σταθερά και μεθοδικά τους Παλαιστίνιους όπως οι Ναζί αφάνιζαν τους Εβραίους

ο πόλεμος ουρλιάζει από παντού κι εμείς δεν τον ακούμε.

Δεν τον βλέπουμε στις τηλεοράσεις, σπανίζουν τα βίντεο απ' τις εμπόλεμες ζώνες (το έχετε προσέξει;) και πάντως δεν δημοσιεύονται πουθενά φωτογραφίες με ξεκοιλιασμένους στρατιώτες,

αντιθέτως, οι λίγες που δημοσιεύονται δείχνουν περιπόλους, στρατεύματα κατοχής -που εδραιώνουν στο (υπο)συνείδητό μας ότι οι χώρες αυτές κατέχονται-κάτι σαν ένα αυτονόητο δικαίωμα των ισχυρών;

ενώ στις εφημερίδες τα νέα απ' τον πόλεμο, τους πολέμους, είναι μια ακόμα ρουτίνα, ως επί το πλείστον ρεπορτάζ εξαρτημένων απ' τα στρατεύματα ανταποκριτών, ή αξιοδάκρυτες

στρατιωτικοπολιτικές αναλύσεις των δυτικών που προσπαθούν να μας εξηγήσουν γιατί τα σκάτωσαν.

Οχι γιατί ενεπλάκησαν, όχι ποιοι ωφελούνται, όχι γιατί συνεχίζουν, όχι τι επιδιώκουν,

αλλά μονίμως υποκρισίες και ψευτιές, μπαλώματα σε αμφίθυμες στρατηγικές συν ολίγες αποκαλύψεις όπως αυτή για τη λαθραία αποστολή και νέων στρατευμάτων στο Αφγανιστάν απ' τον Ομπάμια -ίσου αριθμού όμως, για να είμαστε δίκαιοι, με τα στρατεύματα που είχε υποσχεθεί πως θα... αποσύρει.

Ανεξάρτητοι δημοσιογράφοι σκοτώνονται σωρηδόν στις διακεκαυμένες αλλά και τις επιτηρούμενες ζώνες (Βοσνία, Κοσσυφοπέδιο, Καύκασος, Γάζα κι αλλού) ενώ

μισθοφόροι (της Μπλακγουώτερ) πολεμούν δίπλα στους τακτικούς, κάνοντας ακόμα πιο βρώμικη δουλειά, όπως πολέμησαν δίπλα στους Ναζί μεραρχίες εθελοντών και μισθοφόρων στα Ες Ες από το Βέλγιο και τη Γαλλία έως την Κροατία και την Ουκρανία.

...................................

Ο πόλεμος ουρλιάζει, χιλιάδες Αμερικανοί και Βρετανοί επιστρέφουν στα σπίτια τους σακατεμένοι, άλλοι ανάπηροι, άλλοι τρελοί. Σκοτώνουν τους φίλους τους, τα παιδιά τους, τις γυναίκες τους, αυτοκτονούν -ένα απέραντο Κωσταλέξι των βετεράνων· ο στρατός και οι κοινωνίες τους τους παραχώνουν όπου μπορούν να μην τους νοιώθουν, σε νοσοκομεία, φυλακές, ξεφτιλισμένα μπαρ, ξεχασμένα κατώγια της κόλασης.

Κι ο Πρόεδρος (πίθηκας κι αυτός;) Ομπάμα φωτογραφίζεται -να τον δει ο πλανήτης- χαιρετώντας στρατιωτικά φέρετρα που επιστρέφουν, σκεπασμένα με την αστερόεσσα για να τιμήσει

τα παιδάκια που μετάλλαξε σε δολοφόνους.

Τους πολεμιστές των πιο άτιμων και ιταμών πολέμων από κτίσεως κόσμου - με την εξαίρεση της ναζιστικής Γερμανίας.

Ο πόλεμος ουρλιάζει από παντού και το (κάποτε) φιλειρηνικό κίνημα καθεύδει, αδύναμο, παραζαλισμένο, ανίκανο να καταλάβει ποιοι του την έστησαν

όταν δικαιολογούσαν τους βομβαρδισμούς της Σερβίας, ποιοι το συνήθισαν στην ιδέα ότι η δημοκρατία (μάλιστα η ταξική δημοκρατία των τραπεζών) εξάγεται ή ότι ο αυτοπροσδιορισμός ο δικός μου είναι ικανός λόγος για να σφαχτούμε μιαν ωραία μέρα με τους Τούρκους.

Είναι το ίδιο ένοχοι με όσους έχουν βουτήξει τα χέρια τους στο πολύ αίμα όλων αυτών των πολέμων στρατηγούς, προέδρους και τραπεζίτες, δεξιούς, σοσιαλιστές και ψευτοαριστερούς, όλοι εκείνοι οι δημοσιογράφοι που τους δικαιολόγησαν, όλοι αυτοί οι ζοφεροί μηχανισμοί που τους προπαγάνδισαν και τους προπαγανδίζουν, όλες αυτές οι άθλιες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις που συνηγόρησαν και συνηγορούν προσφέροντας ιδεολογικά άλλοθι στους σκοτώστρες

και παίρνοντας απ' τα χέρια τους ματωμένο χρήμα.

Θα κρατήσει πολλά χρόνια ακόμα αυτή η τραγική φάρσα που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας, χωρίς να τη βλέπουμε;...
ΣΤΑΘΗΣ Σ.