Η ελευθερία θα μας πάει στα αστέρια, όχι τα κέρδη προ φόρων...

Ξανακυκλοφόρησε ο «Ελεύθερος Τύπος».
Καλοτάξιδος!

*****

Εν τω μεταξύ η συνάδελφος, κυρία Ματίνα Παπαχριστούδη, συνδικαλιστικός εκπρόσωπος των εργαζομένων κατά την προηγούμενη έκδοση του «Ελεύθερου Τύπου» και μαχητική συνδικαλιστική εκπρόσωπος των απολυμένων της ίδιας εφημερίδας απ' όταν η κυρία Αγγελοπούλου την τίναξε στον αέρα,

παρέμεινε και παραμένει άνεργη. Ούτε η επανεκδοθείσα εφημερίδα την προσέλαβε ούτε καμμιά άλλη. Με την ωραία μας ΕΣΗΕΑ κοιμωμένη, αυτό είναι ένα ακόμα ηχηρό μήνυμα των αφεντικών προς τους εργαζόμενους δημοσιογράφους όλων των ειδών -απασχολήσιμους, μπλοκάκια, μισθολόγια- για

όλους μας! ακόμα κι αν η εργατική αριστοκρατία του κλάδου μας νομίζει ότι δεν την αφορά, υπάρχει μια σφαίρα με το όνομά μας γραμμένο πάνω της

όπως για κάθε έναν πολίτη που εξαρτάται απ' τη μισθωτή εργασία...

Με το συμπάθιο που δεν μπορώ να γιορτάσω (με τη θέρμη που ο Μπόνο και οι U2 χειροκροτούσαν τους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας) την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, αλλά

μου κάθεται κάπως βαρύ στο σβέρκο το Τείχος του Αίσχους στη Γάζα,

όπως και το Χρυσούν Παραπέτασμα που έχουν προστατευτικά υψώσει γύρω τους οι πάμπλουτοι του πλανήτη,

κλείνοντας αναισθήτως έξω όλους τους άλλους, κατατρώγοντας εξίσου αναισθήτως τα πάντα, ανθρώπους, ζώα, φυτά, πόρους -με το συμπάθιο, αλλά

δεν μπορώ να γιορτάσω στη γιορτή των βομβαρδιστών και των εισβολέων, των βασανιστών στο Γκουαντάναμο (τα εκατοντάδες Γκουαντάναμο), των δουλεμπόρων, των γκόλντεν μπόυς και των πολεμοκάπηλων

δεν έχω καμμιά δουλειά στου Σόρος τη Γιορτή, ας πάνε οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις που χρηματοδοτεί -εμείς ας χαμηλώσουμε τα φώτα

κι ας μετρήσουμε βόμβες, μετανάστες και τάφους. Οσο για την ελευθερία που γιορτάζει η Μέρκελ, ο θλιβερός Γκορμπατσώφ, ο κωμικός Σαρκοζί, ο Γιώργος, η Χίλλαρυ και οι ως επί το πλείστον μαφιόζοι ηγέτες των πρώην σοσιαλιστικών χωρών, δεν είναι η ελευθερία των ανθρώπων, αλλά της διακίνησης των κεφαλαίων που τους σκλαβώνουν

είναι η ελευθερία της αγοράς που υποτίμησε την εργασία σε σκλαβιά, που εξαγόρασε την τέχνη και την αφόπλισε -όχι, με το συμπάθιο, δεν έχω τίποτα να γιορτάσω για την πτώση του Τείχους.

Μόνον να πενθήσω.

Για τον σοσιαλισμό που φοβήθηκε τη δημοκρατία κι έτρωγε τα παιδιά του. Για τους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους προσπαθώντας να αλλάξουν κόλαση.

Για τους «τρελούς» και τους «αντεπαναστάτες» που πλήρωσαν με τη ζωή τους, ή την αξιοπρέπεια, το μυαλό και την ψυχή τους τη μετάλλαξη του σοσιαλισμού σε τυραννίδα, τη μεταμόρφωσή του από όνειρο σε εφιάλτη. Και ταυτοχρόνως να εκφράσω τη λύπη μου, αλλά και την ντροπή μου που για όλα αυτά, πολλοί σαν και

μένα, βρίσκαμε ιστορικές δικαιολογίες, την ιμπεριαλιστική περικύκλωση, τις καταχθόνιες συνωμοσίες των καπιταλιστών και άλλα.

Ομως

όσο δίκιο είχαμε που ήμασταν με τη σοσιαλιστική επανάσταση που έδωσε το πρώτο εργατικό κράτος στον κόσμο, με τη μεγάλη επαναστατική τέχνη, τον Μαγιακόφσκι και τον Πικάσο, όσο δίκιο είχαμε για τον σοσιαλισμό που συνέτριψε τον φασισμό στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, για τον σοσιαλισμό του Σπούτνικ και του Γκαγκάριν, για τις ιδέες που απελευθέρωσαν τα έθνη από την αποικιοκρατία, για

τους αγωνιστές που έδιναν τη ζωή τους σε όλον τον πλανήτη για την απελευθέρωση των ανθρώπων, όσο δίκιο είχαμε για το σύστημα που εξασφάλιζε σε όλους δουλειά, ψωμί, σπίτι, μόρφωση, υγεία, ψυχαγωγία, πολιτισμό, ελεύθερο χρόνο, άλλο τόσο

είχαμε άδικο όταν κλείναμε τα μάτια στα γκουλάγκ, τα θύματα της αναγκαστικής κολεκτιβοποίησης, στον σταλινισμό, τις δίκες, την καταρράκωση της προσωπικότητας, την ενίσχυση της γραφειοκρατίας και της νομενκλατούρας, τον εκφυλισμό του σοσιαλισμού σε μια οργουελιανή παρωδία της λογικής και της ηθικής

ώσπου πέθανε κι έζησε πολλά χρόνια νεκρός.

....................................

Πλην όμως, πιστεύω, ότι αυτή ήταν μόνον η πρώτη πτήση. Κράτησε λίγο και τέλειωσε άτσαλα. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι ο κομμουνισμός παραμένει πρόταγμα κι ότι η Αριστερά που θα παλέψει για μια τέτοια κοινωνία,

έναν σοσιαλισμό που θα παράγει μερσεντές για τις μάζες, όπου η λαϊκή και άμεση δημοκρατία θα 'ναι αυτονόητες, είναι μια καθ' οδόν Αριστερά- θα την ξαναγεννήσει, ήδη τη γεννάει, ο καπιταλισμός. Δεν ξέρω αν θα λέγονται κομμουνιστές ή όπως αλλοιώς οι επόμενοι επαναστάτες και μεταρρυθμιστές, είμαι όμως βέβαιος ότι η πτήση θα διαρκέσει περισσότερο και θα 'ναι καλύτερη.

Είμαι βέβαιος ότι το (εγγύς) μέλλον, αν δεν παγιδευθεί οριστικώς στον τεχνολογικό «μεσαίωνα» που πάει να εγκαθιδρυθεί, θα απελευθερώσει τις επιστήμες και την εργασία από τους κερδοσκοπικούς φραγμούς των ιδιωτικών εταιρειών και της πολιτικής ελίτ που τις υπηρετεί, ως μια ομογενοποιημένη κάστα πλέον...

Παρ' ότι «για όλα αμφιβάλλω» (καθώς προέταξε και ο Μαρξ στο Κεφάλαιό του το εν λόγω λατινικό ρητό) ταυτοχρόνως νομίζω ότι «ελευθερία είναι η εξυπηρέτηση της ανάγκης» (πάλι Μαρξ, αλλά δικό του, αυτήν τη φορά).

Η ελευθερία θα μας πάει στα αστέρια, όχι τα κέρδη προ φόρων...
ΣΤΑΘΗΣ Σ