...Meet the new boss Same as the old boss

We'll be fighting in the streets
With our children at our feet
And the morals that they worship will be gone
And the men who spurred us on
Sit in judgment of all wrong
They decide and the shotgun sings the song

I'll tip my hat to the new constitution
Take a bow for the new revolution
Smile and grin at the change all around me
Pick up my guitar and play
Just like yesterday
And I'll get on my knees and pray
We don't get fooled again
Don't get fooled again

Change it had to come
We knew it all along
We were liberated from the fall that's all
But the world looks just the same
And history ain't changed
'Cause the banners, they all flown in the last war

I'll tip my hat to the new constitution
Take a bow for the new revolution
Smile and grin at the change all around me
Pick up my guitar and play
Just like yesterday
And I'll get on my knees and pray
We don't get fooled again
Don't get fooled again
No, no!

I'll move myself and my family aside
If we happen to be left half alive
I'll get all my papers and smile at the sky
For I know that the hypnotized never lie

Do ya?


There's nothing in the street
Looks any different to me
And the slogans are replaced, by-the-bye
And the parting on the left
Is now the parting on the right
And the beards have all grown longer overnight

I'll tip my hat to the new constitution
Take a bow for the new revolution
Smile and grin at the change all around me
Pick up my guitar and play
Just like yesterday
Then I'll get on my knees and pray
We don't get fooled again
Don't get fooled again
No, no!

YAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH!

Meet the new boss
Same as the old boss
Διαβάστε περισσότερα...

Aγιε Παντελεήμονα, έχεις ταλέντο!

Tης Μαριαννας Τζιαντζη

Με τον Ηλία Ψινάκη, που συγκέντρωσε χιλιάδες σταυρούς στις εκλογές της Κυριακής, η Ευρώπη και ο υπόλοιπος κόσμος θα γνωρίσουν το «καλό» πρόσωπο της Αθήνας. Δεν πρόκειται για έναν συνηθισμένο δημοτικό σύμβουλο, αλλά για έναν σύμβουλο με «αποστολή», με προορισμό, με αιτία. Οπως ο ίδιος είχε δηλώσει στις προεκλογικές συνεντεύξεις του, σκοπός του είναι να «βελτιώσει την εικόνα της Αθήνας» στο εξωτερικό, αναλαμβάνοντας τις διεθνείς δημόσιες σχέσεις της πόλης. Είναι μια «δουλειά», εξηγεί, που την ξέρει καλά («Eurovision, τέτοια πράγματα…»). Και μόνο με αυτή την προϋπόθεση δέχτηκε να συμμετάσχει στον συνδυασμό του Νικήτα Κακλαμάνη.

Να υποθέσουμε ότι σε κάθε εποχή ο πολιτισμός έχει τους πρέσβεις που του αξίζουν; Από τον Μίκη Θεοδωράκη και τη Μελίνα Μερκούρη φτάσαμε σήμερα στον Ηλία Ψινάκη. Σύμφωνοι, με δημοκρατικό τρόπο εκλέχτηκε ο άνθρωπος, όμως είναι αμφίβολο το αν θα είχε εκλεγεί δίχως τα δεκανίκια που εδώ και χρόνια τού προσφέρει η ιδιωτική τηλεόραση, αλλά και ένα τμήμα της επιχειρηματικής και κοσμικής ελίτ της χώρας. Το φαινόμενο αυτό μοιάζει να επιβεβαιώνει το δόγμα «αυτά θέλει ο λαός», μόνο που πριν ο λαός προτιμήσει τον κ. Ψινάκη τον έχουν ήδη προτιμήσει, τον έχουν επιβάλει κάποιοι άλλοι.

Οι καλλιτέχνες έχουν δικαίωμα να συμμετέχουν στα κοινά - και κάποιοι μάλιστα έχουν πληρώσει βαρύ τίμημα γι’ αυτήν τη συμμετοχή. Ομως, η εκλογική επιτυχία του κ. Ψινάκη δεν έχει σχέση με την προσφορά του στην τέχνη, αλλά με τη συμβολή του στη διάδοση της υποκουλτούρας του λαϊφστάιλ, του «λαμπερού» και «ατακαδόρικου» πρωτογονισμού. Εχει σχέση με την τηλεγενή αναγνωρισιμότητά του, που δεν είναι ποιοτικά διαφορετική από την αναγνωρισιμότητα, π. χ., της Τζούλιας Αλεξανδράτου. Από μια άποψη, δικό του πνευματικό τέκνο είναι η Τζούλια, όπως είναι ο (απογαλακτισμένος πλέον) Σάκης Ρουβάς.

Κρίμα όμως δεν είναι να χαραμιστεί η πείρα του κ. Ψινάκη στις διεθνείς δημόσιες σχέσεις; Από τη θέση του δημοτικού συμβούλου και με την ιδιότητα της τηλεοπτικής περσόνας θα μπορούσε να συμβάλει στη συμφιλίωση Ελλήνων και μεταναστών παρουσιάζοντας, π. χ., την εκπομπή «Αγιε Παντελεήμονα, έχεις ταλέντο!» Η επωδός «γλυκιά, γλυκιά!» θα σβήσει το μίσος και τον αλληλοσπαραγμό. Θα μπορούσε επίσης να παρουσιάσει μια ανανεωμένη εκδοχή του αλήστου μνήμης «Show sexy» στο οποίο θα διαγωνίζονταν μόνο Αφρικανές καλλονές και Βαλκάνιοι ή Ασιάτες έφηβοι τους οποίους η «παραγωγή» δεν θα δυσκολευόταν να μαζέψει από τις πιάτσες της Ευριπίδου ή της πλατείας Αττικής…

Τουλάχιστον με τον Ηλία Ψινάκη, οι συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου θα ζωντανέψουν, θα έχουν γέλιο, λένε κάποιοι… μόνο που οι ψινάκειες ατάκες δεν προκαλούν το γέλιο, αλλά το κακάρισμα του ξελιγωμένου και του σεξουαλικά καταπιεσμένου.

Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, είπαν πολλοί αυτές τις ημέρες. Σύμφωνοι, δεν υπάρχουν. Υπάρχει όμως λαϊφστυλίστικη ευτέλεια και άγρια χειραγώγηση.

Διαβάστε περισσότερα...

Η νέα κρίση που έρχεται και κρύβεται επιμελώς

Πριν η Ελλάδα υιοθετήσει το ευρώ τα ελληνικά νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις είχαν μικρή έκθεση στο πιστωτικό ρίσκο, καθώς από τη μία η ‘νοοτροπία’ της υπέρμετρης δανειοδότησης ήταν ξένη προς το μέσο Έλληνα πολίτη και από την άλλη τα επιτόκια ήταν υψηλά και οι τράπεζες είχαν περιορισμούς ως προς το ρίσκο που μπορούσαν αναλάβουν κατά την παροχή δανείων σε επιχειρήσεις και νοικοκυριά.

Μετά τη διεθνή ύφεση του 2001, ωστόσο, η Ελλάδα βρέθηκε σε δύσκολο οικονομικό περιβάλλον και προκειμένου να πετύχει οικονομική ανάπτυξη ακολούθησε το αγγλοσαξονικό μοντέλο πιστωτικής επέκτασης με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μία έκρηξη στην αύξηση και την επέκταση της πίστωσης, με αποτέλεσμα μέχρι το 2005 τα δάνεια των ελληνικών νοικοκυριών να αντιστοιχούν στο 38,6% του ΑΕΠ, με τον αντίστοιχο ευρωπαϊκό μέσο όρο να είναι 52,6%.

Ελληνικές και διεθνείς τράπεζες είδαν τον Έλληνα ως τον ιδανικό πελάτη και ξεκίνησαν έναν αγώνα δρόμου για το ποια θα αποκτούσε μεγαλύτερο μερίδιο στην αγορά δανείων, χαλαρώνοντας στην πορεία τα ποιοτικά κριτήρια δανειοδότησης και αυξάνοντας τα επίπεδα ρίσκου που ήταν διατεθειμένες να αναλάβουν. Οι πιστωτικές κάρτες έγιναν της μόδας και μοιράστηκαν σε εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες οι οποίοι μέχρι τότε δεν τις είχαν χρησιμοποιήσει ποτέ ξανά και μέσα από τη νέα αυτή κατάσταση αλόγιστης πιστωτικής επέκτασης γεννήθηκε το πρόβλημα των μη εξυπηρετούμενων δανείων, δηλαδή αυτών που οι δανειστές δε μπορούν να αποπληρώσουν.

Μέχρι το 2005 τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια απογειώθηκαν στο 7,5% του συνόλου των δανείων, προκαλώντας την παρέμβαση τη Τράπεζας της Ελλάδας που απαίτησε από τις τράπεζες να εξυγιάνουν τα χαρτοφυλάκια τους με αποτέλεσμα το ποσοστό αυτό να μειωθεί στο 4,5% μέχρι το 2007. Τότε, όμως, χτύπησε τη διεθνή οικονομία η τραπεζική κρίση και οι ελληνικές τράπεζες στην προσπάθεια τους να προστατευτούν έκλεισαν απότομα τη στρόφιγγα παροχής δανείων με το ρυθμό ανάπτυξης της δανειοδότησης να μειώνεται από 20% ετησίως το 2007 σε 15,9% το 2008 και σε 4,2% το 2009. Η διεθνής οικονομική κρίση που ακολούθησε της τραπεζικής και η παγκόσμια ύφεση επιδείνωσαν δραματικά την οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα και αυτό αποτυπώθηκε στη δυνατότητα των Ελλήνων να πληρώσουν τα δάνεια τους με το ποσοστό μη εξυπηρετούμενων δανείων να εκτοξεύεται στο 7,7% το 2009.

Πριν ακόμη η Ελλάδα οδηγηθεί στο ΔΝΤ και την υπογραφή του Μνημονίου και πριν ξεκινήσει το πρόγραμμα περικοπής μισθών και συντάξεων και αύξησης των φόρων που οδήγησε σε δραματική επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης του μέσου Έλληνα πολίτη, το ποσό των επιχειρηματικών δανείων είχε φτάσει να αντιστοιχεί στο 47% του ΑΕΠ (μέσος όρος ΕΕ 52,47%) με το αντίστοιχο ποσοστό για τα στεγαστικά δάνεια να κυμαίνεται στο 34,1% του ΑΕΠ (μέσος όρος ΕΕ 37,8%) και για τα καταναλωτικά δάνεια στο 16,2% (πάνω από τον κοινοτικό μέσο όρο που είναι 15,2%).

Η ‘ελληνική κρίση’ επιδείνωσε την κατάσταση θεαματικά με το συνολικό ποσοστό μη εξυπηρετούμενων δανείων να σκαρφαλώνει στο 9% το 2010, και ειδικά για τα καταναλωτικά δάνεια να ξεπερνά το 15%. Παράλληλα, μέσα στους πρώτους οκτώ μήνες του 2010 οι τραπεζικές καταθέσεις μειώθηκαν κατά 11% επιβαρύνοντας την αρνητική κατάσταση.
Με την ελληνική οικονομία να έχει μία από τις χειρότερες αποδόσεις διεθνώς το 2010 και με τις προβλέψεις για το 2011 να είναι απογοητευτικές, το πιθανότερο σενάριο είναι η αυξητική τάση στα ποσοστά μη εξυπηρετούμενων δανείων να συνεχιστεί προκαλώντας μία σειρά αλυσιδωτών αντιδράσεων που ξεκινούν από την αύξηση του κινδύνου πτώχευσης των τραπεζών και την άσκηση ανοδικής πίεσης στα επιτόκια των ελληνικών ομολόγων και φτάνουν μέχρι την πιθανότητα δημιουργίας ενός μέγα – κύματος μη ικανών αλλά και μη διατεθειμένων να αποπληρώσουν τα δάνεια τους δανειοληπτών, το οποίο μπορεί να οδηγήσει σε κοινωνικές διαταραχές και κοινωνική αστάθεια όταν οι τράπεζες επιδιώξουν να διεκδικήσουν νομικά την αποπληρωμή αυτών των δανείων.

Η κατάσταση αυτή είναι γνωστή στην πολιτική ελίτ και οι σχετικές νομοθεσίες που ψηφίστηκαν έχουν ως στόχο να απαλύνουν τις συνέπειες της νέας αυτής κρίσης. Η κατάσταση είναι γνωστή πολύ περισσότερο στην ελίτ του τραπεζικού κλάδου και σύμφωνα με τραπεζίτες είναι σχεδόν βέβαιο ότι οι τράπεζες θα προβούν σε τιτλοποίηση των μη εξυπηρετούμενων δανείων με την Εθνική και την Alpha να συνεργάζονται ήδη προς αυτόν τον τομέα. Τα τιτλοποιημένα δάνεια θα πουληθούν με μεγάλη έκπτωση σε επενδυτές οι οποίοι θα έχουν, πλέον, τη δυνατότητα να κινηθούν οι ίδιοι νομικά εναντίον των Ελλήνων πολιτών.

Η τιτλοποίηση δανείων είναι νέα στην Ελλάδα με το σχετικό νόμο που την επέτρεψε να έχει ψηφιστεί το 2003. Οι τράπεζες θα περιμένουν την Εθνική και την ALPHA να κάνουν την αρχή και στη συνέχεια θα ακολουθήσουν στα βήματα τους προσπαθώντας να ξεφορτωθούν όσο το δυνατό μεγαλύτερο ποσοστό των μη εξυπηρετούμενων δανείων υψηλού ρίσκου, δηλαδή αυτών που θα θεωρούν πολύ δύσκολο να αποπληρωθούν.

Όσο αυτή η διαδικασία θα εξελίσσεται θα αυξάνεται το ποσοστό της ελληνική ιδιωτικής περιουσίας που θα επιβαρύνεται με εμπράγματες ασφάλειες υπέρ ξένων επενδυτών και δανειστών, επιβαρύνοντας μία τάση που τροφοδοτείται ήδη μέσω της έκδοσης καλυμμένων ομολόγων, στην οποία πρωτοστατεί και πάλι η Εθνική,

Η νέα αυτή κρίση που πλησιάζει αναμένεται να προκαλέσει νέο πλήγμα στον ελληνικό τραπεζικό κλάδο. Με τις ελληνικές τράπεζες να είναι απόλυτα εξαρτημένες από την ΕΚΤ για την άντληση ρευστότητας και με την πόρτα των αγορών να είναι κλειστή γι’ αυτές, στην περίπτωση που η αυξητική τάση των μη εξυπηρετούμενων δανείων ξεπεράσει ένα σημείο αντοχής των τραπεζών μετρίου μεγέθους μπορεί να αποτελέσει τη χαριστική βολή που θα απειλήσει να οδηγήσει κάποιες από αυτές στην πτώχευση.

Το κυριότερο, όμως, είναι πως η νέα κρίση αναμένεται να χτυπήσει χιλιάδες νοικοκυριά επιδεινώνοντας μία κατάσταση που είναι ήδη δραματική.

Πάνος Παναγιώτου
χρηματιστηριακός τεχνικός αναλυτής
Διαβάστε περισσότερα...

Ευτυχώς απέτυχαν

Tου Παντελη Μπουκαλα

Αναρίθμητες φορές βρεθήκαμε στην ανάγκη να ευχαριστήσουμε τον Θεό της Ελλάδας, τώρα όμως ήρθε ο καιρός να ευχαριστήσουμε και τον Αλλάχ. Αυτός πρέπει να φώτισε τους Καταρινούς εμίρηδες, πείθοντάς τους να αποσύρουν το ενδιαφέρον τους για το Πλατυγιάλι του Αστακού· και όχι από φιλελληνισμό βέβαια, αλλά επειδή δεν τα βρήκαν με τους Ιταλούς συνεταίρους τους. Αν τα πράγματα πήγαιναν όπως ονειρευόταν η κυβέρνησή μας, δεν θα αργούσε να αποδειχθεί κακός μπελάς, κάκιστος, αυτό που τα φερέφωνά της το παράσταιναν σαν μέγα δώρο που θα έφερνε δουλειά στην περιοχή και πετροδολάρια αμέτρητα στην Ελλάδα όλη. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός προέβλεπε τον Ιούνιο ότι, μόνο από την είσπραξη ΦΠΑ, τα κρατικά ταμεία θα ενισχύονταν με ένα δισ. ευρώ. Τέτοια σιγουριά. Αναγγέλλονταν επίσης 1.500 θέσεις εργασίας. Και δεν ήταν καν 150.

Το «επενδυτικό σχέδιο», η μετατροπή του λιμανιού σε σταθμό αποθήκευσης και επαναεριοποίησης του αποδεδειγμένα επικίνδυνου και σχεδόν παγκοσμίως ανεπιθύμητου LPG (του υγροποιημένου πετρελαϊκού αερίου) και η δημιουργία μονάδας ηλεκτροπαραγωγής που θα πουλούσε το ρεύμα στους αδιαφορήσαντες εντέλει Ιταλούς, είχε όλες τις προδιαγραφές για να γίνει στο μέλλον αντικείμενο έρευνας από εξεταστική επιτροπή της Βουλής: Παρέμβαση κρατικών λειτουργών (υπουργών δηλαδή) για την εξυπηρέτηση ιδιωτικών συμφερόντων (σε ιδιωτική κοινοπραξία έχει εκχωρηθεί το Πλατυγιάλι και αυτή θα συνεργαζόταν με τους Καταρινούς κεφαλαιούχους), πρωταγωνιστική συμμετοχή μη θεσμικών παραγόντων (όπως ο αδελφός του πρωθυπουργού που πρόσθεσε στη ζυγαριά το βαρύ του όνομα), αξιοζήλευτη (βατοπεδινή θα έλεγε κανείς) ταχύτητα για τον πατροπαράδοτα βραδυπορούντα κρατικό μηχανισμό (η κοινοπραξία έλαβε άδεια ηλεκτροπαραγωγής σε δύο εβδομάδες, όταν συνήθως απαιτούνται μήνες), ελαφρά περιφρόνηση της περιβαλλοντικής παραμέτρου και μάλιστα από μια κυβέρνηση που πρώτα ορκίζεται στην πράσινη ανάτυξη και κατόπιν πίνει τον πρωινό καφέ της. Προφανώς κρίθηκε από τον υπερυπουργό Επικρατείας και Φαστ Τρακ κ. Παμπούκη ότι οι ρύποι που εκλύει το LPG, ρύποι με καρκινογόνες και μεταλλαξιογόνες ιδιότητες, είναι συμβατοί με τον ακαρνανικό κόσμο, ανθρώπινο και φυσικό, που αρχαιόθεν ιστορείται άγριος.

Δέκα χρόνια πριν, το Πλατυγιάλι ήταν ένα ήσυχο φυσικό λιμάνι θεωρητικώς δίπλα στον Αστακό, γιατί το χωρίζουν οι ζαλιστικές στροφές ενός δρόμου του ’50, όπου τα φορτηγά στενάζουν. Κολυμπούσαμε εκεί, ούτε τέταρτο δεν είναι από το χωριό μου. Ωσπου καρφώθηκαν οι μπάρες και τα STOP. Είπαν θα γίνει διαλυτήριο πλοίων. Δεν έγινε. Είπαν θα το κάνουν οι Ολλανδοί κέντρο επεξεργασίας των ευρωπαϊκών τοξικών αποβλήτων. Δεν το έκαναν· ευτυχώς. Είπαν θα γίνει μονάδα παραγωγής κλίνκερ. Δεν. Είπαν θα γίνει κάτι σαν εμιράτο. Δεν. Εμειναν οι μπάρες. Και το κολύμπι απαγορεύεται πια.
Διαβάστε περισσότερα...

"Τσακίστε τους δημόσιους υπαλλήλους"

Η φράση αυτή θά μπορούσε νά έχει ειπωθεί από τούς εκπροσώπους των εργοδοτικών οργανώσεων στίς συζητήσεις τους μέ τήν κυβέρνηση. Καί ίσως νά έχει ειπωθεί. Άλλωστε παρεμφερείς δηλώσεις έχουν γίνει.

Τί συμβαίνει όμως μέ τόν δημόσιο τομέα; Γιατί αυτό τό μένος εναντίον του; Τί συμβαίνει καί ξαφνικά γηραιοί αποσυρθέντες πολιτικοί ξαναβγαίνουν στά κανάλια καί ζητούν μειώσεις μισθών καί απολύσεις στό δημόσιο; Ο ένας μάλιστα προσδιορίζοντας καί τό νούμερο; 300.000 νά απολυθούν δηλώνει ρηξικέλευθα! Χωρίς καί νά προσδιορίζει όμως από ποιό τομέα τού δημοσίου νά απολυθούν. Από τους εκπαιδευτικούς; Τούς στρατιωτικούς; Τά σώματα ασφαλείας; Τούς γιατρούς τού ΕΣΥ; Τούς μηχανικούς; Τούς γεωπόνους; Τούς εφοριακούς; Τούς τελωνειακούς; Τούς οικονομολόγους; Τούς δασολόγους; Τούς ιχθυολόγους; Τούς γεωλόγους; Τούς περιβαλλοντολόγους; Τούς συγκοινωνιολόγους; Τούς αρχαιολόγους; Ή μήπως τούς φύλακες αρχαιολογικών χώρων; Από ποιούς; Μήπως από τούς διοικητικούς υπαλλήλους τού ΙΚΑ; Μήπως από τούς διοικητικούς τού ΟΑΕΔ; Μήπως από τους νοσηλευτές; Τούς οδηγούς...


καί συνοδούς του ΕΚΑΒ; Τούς ψυχολόγους καί ψυχίατρους των αποκεντρωμένων υπηρεσιών ψυχικής υγείας μήπως; Μήπως τά στελέχη τών κέντρων απεξάρτησης; Τούς κοινωνικούς λειτουργούς; Τούς υπαλλήλους τής δικαιοσύνης; Ποιούς; Ποιοί από τούς παραπάνω είναι άχρηστοι; Ποιές υπηρεσίες που στελεχώνουν οι παραπάνω ειδικότητες πρέπει νά καταργήσουμε ή νά ιδιωτικοποιήσουμε; Γιά νά γλυτώσουμε καί χρήματα; Τα σχολεία; Νά ξαναγυρίσουμε στά δίδακτρα; Τα νοσοκομεία; Νά πληρώνουμε εξέταστρα καί νοσήλεια χωρίς μάλιστα να γλιτώνουμε τό «φακελάκι», αφού αυτό (δηλαδή τά μαύρα χρήματα) κυρίως ανθεί στά ιδιωτικά νοσοκομεία; Νά καταργήσουμε τήν αρχαιολογική υπηρεσία; Τή δασική υπηρεσία γιά νά ξεμπερδεύουμε καί μέ τά δάση καί τίς φωτιές; Νά καταργήσουμε τή μονιμότητα καί νά ξαναγυρίσουμε στίς αρχές του 20ου αιώνα όπου τό κάθε κόμμα που ανέβαινε στήν εξουσία απέλυε όλους τους προηγούμενους υπαλλήλους καί προσελάμβανε δικούς του; Νά ξαναγυρίσουμε στήν πλατεία Κλαυθμώνος;


Γιά ένα πρέπει νά είμαστε σίγουροι. Άν όλες οι παραπάνω υπηρεσίες παίρναγαν στόν ιδιωτικό τομέα, οπότε αντί νά παρέχονται θά πουλιούνται, θά πληρώναμε πολλαπλάσια χρήματα, ατομικά ο καθένας γιά νά τίς εξασφαλίσουμε, από τους φόρους που πληρώνουμε τώρα. Απόδειξη; Τά διόδια στίς εθνικές οδούς. Πληρώνουμε λιγώτερα τώρα που οι δρόμοι έχουν ιδιωτικοποιηθεί; Ή μήπως πληρώνουμε λιγώτερα στα ιδιωτικοποιημένα αεροδρόμια καί λιμάνια;

Νά ξαναγυρίσουμε όμως στό αρχικό ερώτημα: Γιατί αυτό τό μένος εναντίον του; Γιά διάφορους λόγους:

1) Διότι αποτελεί πλέον, μετά τή συντριβή τών δικαιωμάτων τών εργαζομένων στόν ιδιωτικό τομέα, τόν μοναδικό χώρο στήν κοινωνία όπου ακόμα υπάρχει ωράριο, όπου δέν βασιλεύει η αυθαιρεσία τού εργοδότη, όπου δέν απολύεται ο εργαζόμενος διότι έκανε απεργία ή διότι έτσι συμφέρει τόν εργοδότη, όπου δέν ισχύουν ακόμη οι ακραία εκμεταλλευτικές συνθήκες δουλειάς, όπου ο μισθός κατατατίθεται κανονικά στήν ώρα του. Αποτελεί κακό παράδειγμα γιά τούς εργαζόμενους τού ιδιωτικού τομέα ο δημόσιος.
2) Διότι οι έχοντες δέν θέλουν νά πληρώνουν φόρους. Γι αυτούς είναι συμφέρον νά αγοράζουν τίς υπηρεσίες που τώρα προσφέρει τό κράτος. Γιά τους συντριπτικά περισσότερους όμως, αυτό θά είναι μιά τεράστια υποβάθμιση τής ποιότητας τής ζωής τους. Εδώ νά σημειώσουμε καί κάτι άλλο. Νομίζει κανείς ότι η μισθολογική υποβάθμιση ή οι απολύσεις τών δημοσίων θά κάνουν καλό στήν αγορά; Άν αποσυρθούν ακόμα περισσότερο από τήν αγορά 700.000 χιλιάδες καταναλωτές αυτό θά κάνει καλό στά καταστήματα που κλείνουν; Στίς μικροεπιχειρήσεις καί στούς εργαζομένους τους;
3) Διότι ο ιδιωτικός τομέας θέλει νά επωφεληθεί από τά καταρτισμένα στελέχη τού δημοσίου. Θέλει νά υπάρχει μιά εφεδρεία επιστημονικών στελεχών από τήν οποία θά αντλεί φτηνό υψηλής ποιότητας εργατικό δυναμικό. Εξυπακούεται ότι κάτι τέτοιο θά συμπιέσει πρός τά κάτω τούς μισθούς καί θά κάνει ακόμα πιό σκληρές τίς συνθήκες εργασίας στόν ιδιωτικό τομέα. Ιδιαίτερα δέ θά θίξει τά καλά αμοιβόμενα σήμερα στελέχη του.

Μά θά μού πείτε πάνε όλα καλά στό δημόσιο; Λειτουργούν παραγωγικά οι δημόσιες υπηρεσίες; Όχι βέβαια. Αλλά γι αυτό δέν φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι. Φταίνε οι πολιτικοί τών κομμάτων εξουσίας καί οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες που ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ νά λειτουργεί σωστά τό κράτος. Γιατί άν λειτουργεί σωστά, γίνονται δύσκολες οι μίζες καί οι κάθε είδους διευκολύνσεις. Φταίνε οι πολιτικοί τών κομμάτων εξουσίας πού θέλουν τό κράτος τσιφλίκι τους. Γι αυτό καί τό φορτώνουν κάθε φορά πού ανεβαίνουν στήν κυβέρνηση μέ στρατιές «συμβούλων» παχυλά αμοιβόμενων. Κάθε φορά πού κάποιο από τά κόματα του δικοματισμού παίρνει τήν εξουσία στήνει καί ένα πάρτυ γιά τά μικρομεσαία στελέχη του είς βάρος τού δημοσίου. Απίθανοι άνθρωποι παντελώς άσχετοι καταλαμβάνουν πόστα καί διοικούν, εκεί που θα έπρεπε κανείς νά βρίσκει σοβαρά στελέχη τής δημόσιας διοίκησης που μεταξύ τών άλλων θά εξασφάλιζαν καί τή συνέχεια τού κράτους.

Μήπως όμως οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι υπεράριθμοι; Δέν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμμα από αυτό. Η πρόσφατη απογραφή έδειξε ότι ο αριθμός τών υπαλλήλων τού δημόσιου τομέα στήν Ελλάδα υπολείπεται αναλογικά τού μέσου όρου στήν υπόλοιπη Ευρώπη. Ένα παράδειγμα μπορεί νά δώσει τό μέτρο: Οι εκπαιδευτικοί όλων τών βαθμίδων στήν Φινλανδία είναι: 100.000. Στήν Ελλάδα είναι 180.000 – 190.000. Ο πληθυσμός τής Φινλανδίας είναι: 5.325.115 τής Ελλάδας 11.262.539. Στήν Ελλάδα δηλαδή αναλογικά είναι λιγώτεροι οι εκπαιδευτικοί. Τά στοιχεία γιά τή Φινλανδία ελήφθησαν από τό σωματείο τών εκπαιδευτικών OAJ στό οποίο ανήκει τό 95% των εκπαιδευτικών αυτής τής χώρας.

Μέχρι τώρα αναφερόμασταν στόν στενό δημόσιο τομέα. Υπάρχουν όμως καί κάποιες ΔΕΚΟ πού δέν έχουν ακόμα ιδιωτικοποιηθεί. Εκεί τί συμβαίνει; Ξαφνικά ανακαλύπτονται ελλείμματα. Ελλείμματα στόν ΟΑΣΑ στόν ΟΣΕ κ.λ.π. Αυτό που παραλείπει νά πεί η προπαγάνδα όμως, είναι τό ότι στούς οργανισμούς αυτούς υπάρχει θεσμοποιημένη συμμετοχή τού κρατικού προυπολογισμού στά κόστη τους γιά κοινωνικούς λόγους. Γιά νά είναι τό εισιτήριο πιό φθηνό, γιά νά είναι τό ρεύμα πιό φθηνό, γιά νά πηγαίνει ο σιδηρόδρομος σέ ολιγάνθρωπες περιοχές, μικρά χωριά στά οποία δέν θα πήγαινε άν δέν υπήρχε αυτή η κρατική επιδότηση. Τί κάνει τώρα λοιπόν η κυβερνητική προπαγάνδα; Θεωρεί τήν θεσμοποιημένη κρατική συμμετοχή στόν προυπολογισμό αυτών τών ΔΕΚΟ έλλειμμα! Καί μάλιστα τήν αθετεί στέλνοντας τες νά δανείζονται χρήματα από τίς Τράπεζες μέ επιτόκιο αγοράς! Καί αυτό γιατί; Γιατί θέλει νά τίς ιδιωτικοποιήσει. Καί γιά νά τό πετύχει χωρίς πολιτικό κόστος, τίς κατασυκοφαντεί σύμφωνα μέ τήν παλιά δοκιμασμένη συνταγή. Μιλάει γιά υπερβολικές αμοιβές τού προσωπικού ενώ υπερβολικές εως προκλητικές είναι οι αμοιβές τών στελεχών τών διοικήσεών τους, πού διορίζονται από τήν εκάστοτε πολιτική εξουσία!

Τέλος υπάρχει καί μιά άλλη διάσταση που θά επρεπε νά λαμβάνεται σοβαρά υπ’ όψιν από αυτούς πού τόσο αβασάνιστα μιλάνε γιά συρρίκνωση τού δημόσιου τομέα στήν Ελλάδα. Έχει σχέση μέ τά εθνικά λεγόμενα θέματα. Όπως μαθαίνουμε από τήν σχετική ειδησεογραφία, αυτή τή στιγμή φαίνεται ότι διεξάγεται μέ εντατικό ρυθμό διάλογος μεταξύ Ελλάδας - Τουρκίας γιά τά θέματα του Αιγαίου. Παρακάμπτουμε τό θέμα, τού ότι σέ εποχή αδυναμίας (ας μή ξεχνάμε τή δήλωση του πρωθυπουργού περί περιορισμού τής εθνικής κυριαρχίας μας από τους δανειστές), δέν συζητάς μέ γείτονες όπως οι Τούρκοι οι οποίοι έχουν τήν τακτική νά δημιουργούν προβλήματα καί στή συνέχεια νά διαπραγματεύονται τήν άρση τους ζητώντας παραχωρήσεις από τήν άλλη μεριά. Σά νά λέμε δηλαδή, νά έρχεται ο γείτονάς σου ξαφνικά καί νά ρίχνει μπάζα στήν αυλή σου, στή συνέχεια δέ μετά τίς διαμαρτυρίες σου καί εν ονόματι τής «καλής γειτονίας», νά σου ζητάει διαπραγματεύσεις γιά τήν απόσυρση τών μπάζων ζητώντας σου ανταλλάγματα.

Κάποια στιγμή είναι αρκετά πιθανό λοιπόν, νά έρθει συμφωνία μέ τήν Τουρκία η οποία βέβαια θά πρέπει νά κυρωθεί από τή Βουλή ή να κατέβει στόν λαό μέ δημοψήφισμα. Τί θά συμβεί άν δέν κυρωθεί; Πώς θά αντιδράσουν οι Τούρκοι; Μήπως λαμβάνοντας υπ’ όψιν τόν δυσμενή γιά μάς συσχετισμό δυνάμεων του παρόντος προχωρήσουν σέ θερμό επεισόδιο προκειμένου νά επιβάλλουν λύσεις τής αρεσκείας τους; Πολύ περισσότερο αφού θά υπάρχει καί η συμφωνία στό τραπέζι; Καί τότε πώς θά αντιδράσουμε μέ διαλυμένο τόν δημόσιο τομέα καί διχασμένη τήν κοινωνία; Ο ιδιωτικός τομέας θά κινητοποιήσει τόν κόσμο;

Μήπως ακούγονται εξωπραγματικά όλα αυτά; Έχουν ξαναγίνει όμως. Ας θυμηθούμε τό 1974 καί τήν Κύπρο.
Διαβάστε περισσότερα...

Μετατρέπουν την Ε.Ε. σε ζώνη άγριου νεοφιλελευθερισμού

Ο υπεύθυνος οικονομικής πολιτικής του Συνασπισμού Γιάννης Μηλιός τόνισε σχετικά με τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής.“Οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της Ε.Ε. στις Βρυξέλλες για επιβολή κυρώσεων στις χώρες που παρουσιάζουν 'υπερβολικό έλλειμμα και χρέος', ουσιαστικά τροποποιούν τη Συνθήκη της Λισσαβώνας παρακάμπτοντας τη βούληση των ευρωπαϊκών λαών, ακόμα και των εθνικών Κοινοβουλίων των χωρών-μελών της ΕΕ. Οι ηγέτες της Ε.Ε. εμμένουν σε μια στρατηγική που έχει μετατρέψει την Ευρωπαϊκή Ένωση στη ζώνη του πιο άγριου νεοφιλελευθερισμού παγκοσμίως. Το έλλειμμα επομένως δημοκρατίας είναι άμεση συνέπεια του αντιλαϊκού χαρακτήρα της απόφασης: Σε μια διεθνή οικονομική συγκυρία, που το δημόσιο χρέος υπερβαίνει στις περισσότερες χώρες της Ε.Ε. το όριο του 60% το οποίο θέτει το Σύμφωνο Σταθερότητας (για το 2009: Ιταλία 115,8%, Βέλγιο 96,7%, Γαλλία 77,6% κ.ο.κ.), με επίσημη εκτίμηση για χρέος στην Ευρωζώνη 78,7% του ΑΕΠ για το 2010, με το ΔΝΤ να προβλέπει σημαντικές αυξήσεις του χρέους σε όλες τις χώρες μέχρι το 2014 (το χρέος της Γερμανίας θα έχει φτάσει στο 89% του ΑΕΠ και της Γαλλίας στο 96%), το 'αυστηροποιημένο' ΣΣΑ επιδιώκει να βάλει όλη την Ε.Ε. στον ζουρλομανδύα της

περικοπής μισθών και δημόσιων κοινωνικών δαπανών, δηλαδή σε μια διαδικασία βίαιης αναδιανομής του εισοδήματος υπέρ του κεφαλαίου. Προβλέπονται έτσι κυρώσεις ακόμα και για 'απώλεια ανταγωνιστικότητας', με βάση κάποιους αυθαίρετους δείκτες, στους οποίους θα περιλαμβάνονται το κόστος εργασίας και οι τιμές των ακινήτων! Μαζί με τους Γάλλους και τους άλλους Ευρωπαίους διαδηλωτές και απεργούς, μαζί με το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς, μαζί με τους Έλληνες εργαζόμενους και κάθε προοδευτικό πολίτη, αγωνιζόμαστε για την ανατροπή αυτής της πολιτικής, για την κατάργηση του υπάρχοντος νεοφιλελεύθερου πλαισίου και Συμφώνου Σταθερότητας και την υιοθέτηση ενός Συμφώνου Πλήρους Απασχόλησης, Κοινωνικής Προστασίας και Ανάπτυξης για την Ευρώπη".
Γιάννης Μήλιος
Διαβάστε περισσότερα...