"Άδειες" για μεταλλαγμένα στην Ευρώπη

Άδεια για την κυκλοφορία στο εμπόριο στις χώρες της Ε.Ε. έξι ειδών γενετικά τροποποιημένων καλαμποκιών που χρησιμοποιούνται για τη διατροφή ανθρώπων και ζώων έδωσε χτες η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, λόγω έλλειψης συμφωνίας μεταξύ των κρατών-μελών.

"Η Επιτροπή κάνει μια πρόταση για να εγκριθεί η κυκλοφορία των μεταλλαγμένων στο εμπόριο. Στη συνέχεια, η πλειοψηφία των κρατών πρέπει να ταχθεί υπέρ ή κατά και αν δεν υπάρξει συμφωνία, η Επιτροπή είναι υποχρεωμένη να τα εγκρίνει", εξήγησε εκπρόσωπος της Επιτροπής υπενθυμίζοντας τους κανόνες που ισχύουν.

Σε σύνοδο των υπουργών Γεωργίας στις 29 Ιουνίου δεν επετεύχθη η πλειοψηφία που ζητείται υπέρ ή κατά της έγκρισης τριών τροποποιημένων καλαμποκιών του αμερικανικού ομίλου Pioneer, δύο καλαμποκιών της επίσης αμερικανικής Monsanto και ενός της εταιρείας Syngenta.

Τα καλαμπόκια αυτά προορίζονται κυρίως για προϊόντα ζωικής διατροφής και έχουν εξασφαλίσει θετική επιστημονική γνωμοδότηση, καταλήγει η Επιτροπή.

Παράλληλα, επιστήμονες του Ανώτερου Συμβουλίου Βιοτεχνολογιών (HCB) της Γαλλίας αναφέρουν, σε γνωμοδότηση που έδωσαν χτες στη δημοσιότητα στο Παρίσι, ότι η καλλιέργεια της πατάτας Amflora, ο πρώτος γενετικά τροποποιημένος οργανισμός που έχει εγκριθεί από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή εδώ και 12 χρόνια, δεν αντιπροσωπεύει "αξιοσημείωτο κίνδυνο".

Το συγκεκριμένο είδος πατάτας είναι προϊόν θυγατρικής του γερμανικού ομίλου BASF και προορίζεται για την παραγωγή αμύλου για τη βιομηχανία χάρτου. Στη γνωμοδότησή της, η επιστημονική επιτροπή του HCB επισημαίνει ότι από τις τοξικολογικές έρευνες που έγιναν δεν διαπιστώθηκε σημαντικός κίνδυνος που να συνδέεται με τη πατάτα αυτή. Η εκτίμηση για τον αντίκτυπο της πατάτας Amflora στην ανθρώπινη υγεία έγινε "λόγω της πιθανής χρήσης υποπροϊόντων της στη ζωική διατροφή και συμπτωματικά, στην ανθρώπινη διατροφή", καταλήγει η επιστημονική επιτροπή του HCB.

Διαβάστε περισσότερα...

Φταίνε οι πολιτικοί για τις κρίσεις, λέει το ΔΝΤ

Πολιτικό και όχι οικονομικό είναι το βασικό κόστος μιας αναδιάρθρωσης δημοσίου χρέους, γεγονός που εξηγεί και την απροθυμία πολλών κυβερνήσεων να προχωρήσουν σε μια τέτοια ενέργεια ακόμα και εάν αυτή ενδείκνυται για την εθνική οικονομία. Μάλιστα φαίνεται ότι οι κυβερνήσεις επιλέγουν να αναβάλλουν μια αναδιάρθρωση μέχρι να είναι αναπόφευκτη, ακόμα και εάν αυτό σημαίνει μεγαλύτερες ζημίες για την οικονομία. Γνωρίζουν καλά ότι μια αναδιάρθρωση δεν κάνει καλό στην καριέρα τους. Η έκθεση αποτελεί κόλαφο για τους πολιτικούς ανά τον κόσμο και ανά την Ιστορία αναφορικά με τον τρόπο που χειρίζονται τις οικονομικές κρίσεις.

Αυτά τα μάλλον αιρετικά προκύπτουν από ενδελεχή μελέτη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, στην οποία το τμήμα έρευνας του οργανισμού επεξεργάστηκε το σύνολο των διαθέσιμων στοιχείων των τελευταίων δύο σχεδόν αιώνων. Αντιθέτως οι οικονομικές επιπτώσεις δεν διαρκούν περισσότερα από 2 έτη σύμφωνα με την έρευνα.


«Ερευνήσαμε σε εμπειρική βάση τα κόστη που συνεπάγεται μια αναδιάρθρωση δημόσιου χρέους σε όλες τους τις εκφάνσεις: το πλήγμα στην αξιοπιστία, την επιβάρυνση της εγχώριας οικονομίας, τις συνέπειες στο διεθνές εμπόριο και το χρηματοπιστωτικό σύστημα και, τέλος, το πολιτικό κόστος για την κυβέρνηση», αναφέρουν οι οικονομολόγοι Eduardo Borensztein και Ugo Panizza που υπογραφούν την έκθεση του ΔΝΤ.

«Τα συμπεράσματά μας δείχνουν πως τα κόστη αυτά είναι σημαντικά αλλά τα περισσότερα είναι βραχύβια», συνεχίζουν. Το πλήγμα στην αξιοπιστία της χώρας όπως αυτό αποτυπώνεται στην πιστοληπτική της αξιολόγηση και τα spreads των αποδόσεων των ομολόγων σε σχέση με τα ομόλογα αναφοράς, είναι αρνητικά επηρεασμένα μόνο για ένα σύντομο χρονικό διάστημα.

Οι ενδείξεις για αρνητικές επιπτώσεις από αναδιαρθρώσεις χρεών στη θέση της χώρας στο διεθνή εμπόριο είναι υπαρκτές, αλλά περιορισμένες όπως και στις εμπορικές πιστώσεις. Όμως δεν φαίνεται να επηρεάζονται οι εμπορικές πιστώσεις ως προς τον όγκο τους, κάτι που δείχνει ότι το κράτος μπορεί να συνεχίσει να συναλλάσσεται κανονικά αν και με αυξημένο, παροδικά συνήθως, κόστος. Από την άλλη πλευρά οι κρίσεις χρέους μπορούν να οδηγήσουν σε τραπεζικές κρίσεις (όχι όμως και το αντίθετο). Αλλά κι αυτές δεν προκαλούν από μόνες τους πάγωμα της πιστωτικής επέκτασης στην εγχώρια αγορά.

Όμως οι αναδιαρθρώσεις χρέους «περικόπτουν σημαντικά το προσδόκιμο ζωής των κυβερνήσεων και των αξιωματούχων που τις πραγματοποιούν», αναφέρει χαρακτηριστικά η μελέτη του ΔΝΤ. Σε κάθε περίπτωση τα κόστη μιας αναδιάρθρωσης εκτιμάται ότι εν πολλοίς είναι δύσκολο να προσδιοριστούν. Δεν είναι δυνατή η ακριβής ποσοτικοποίησή τους και ο συσχετισμός τους με απλές παραμέτρους. Την ίδια ώρα όμως οι Eduardo Borensztein και Ugo Panizza στην έκθεση με τίτλο «The Costs of Sovereign Default» (WP/08/238), θεωρούν ευθεία και αναπόφευκτη την σχέση αύξησης του κόστους δανεισμού του Δημοσίου με την αναδιάρθρωση του χρέους, ενώ επισημαίνουν ότι στο σύνολο πρακτικά των περιπτώσεων οι συναλλαγές σε κρατικά ομόλογα αυξήθηκαν σημαντικά. Το γεγονός αυτό καταδεικνύει ότι υπάρχουν αγοραστές και για τα υπό «ξεπούλημα» ομόλογα.

Κατόπιν εορτής παίρνουν τις κρίσιμες αποφάσεις

«ΜΙΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ανεξερεύνητη πτυχή όμως είναι η διαδικασία και οι μηχανισμοί λήψης αποφάσεων, με την οποία οι κυβερνήσεις ενεργούν και επιλέγουν την χρονική στιγμή για να προχωρήσουν σε αναδιαπραγμάτευση των όρων δανεισμού του Δημοσίου», δηλαδή στην αναδιάρθρωση. Σε γενικές γραμμές οι αναδιαρθρώσεις χρέους τείνουν να είναι ευρέως αναμενόμενες και να πραγματοποιούνται κατά τη διάρκεια της περιόδου κατά την οποία η οικονομία είναι ιδιαιτέρως ασθενής. Αυτό μπορεί να συμβαίνει για δύο εντελώς διαφορετικούς μεταξύ τους λόγους. Κατ’ αρχήν οι πολιτικοί, ανα- λογιζόμενοι το πολιτικό κόστος το οποίο θα επωμιστούν από μια τέτοια απόφαση, περιμένουν όσο περισσότερο μπορούν και αναβάλλουν συνεχώς την αναδιάρθρωση παρά το γεγονός ότι είναι απαραίτητη ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι το οικονομικό, το πραγματικό κόστος αυξάνεται όσο αυτή καθυστερεί, καθώς τα στοιχεία δείχνουν ότι αυξάνονται η πολιτικοποίηση, η πόλωση και με τη σειρά της η συμμετοχή των ψηφοφόρων στις επόμενες εκλογές, κάτι που είναι συνήθως θετικό για τους μετέχοντες στο πολιτικό γίγνεσθαι.

Από την άλλη πλευρά οι κυβερνώντες συχνά καθυστερούν να προβούν σε αναδιάρθρωση χρεών, επιδιώκοντας να σχηματιστεί διευρυμένη συναίνεση στις αγορές για την αναγκαιότητα της κίνησης και κυρίως για να πειστούν όλοι ότι δεν γινόταν να αποφευχθεί, και δεν αποτελεί απόφαση στρατηγικής επιλογής. Προκειμένου δηλαδή να μην την χρεωθούν ως επιλογή.

Η βιβλιογραφία, τονίζουν οι ερευνητές του ΔΝΤ, δείχνει ότι οι «στρατηγικές» αναδιαρθρώσεις είναι ελάχιστες και εμπεριέχουν υψηλό κόστος αξιοπιστίας ενώ οι «αναπόφευκτες αναδιαρθρώσεις» έχουν πολύ περιορισμένες επιπτώσεις στους δείκτες αξιοπιστίας του κράτους συγκριτικά. «Έτσι οι πολιτικοί, διαλέγοντας το μικρότερο από δύο κακά, αναβάλλουν μια αναπόφευκτη απόφαση αναδιάρθρωσης με στόχο να αποτρέψουν ένα υψηλό κόστος αξιοπιστίας ακόμα και με τίμημα υψηλότερο σε απόλυτα οικονομικούς όρους που προέρχεται ακριβώς από την καθυστέρηση αυτή», καταλήγουν οι διακεκριμένοι οικονομολόγοι. Με απλά λόγια η Ιστορία δείχνει σύμφωνα με την μελέτη του ΔΝΤ ότι οι πολιτικοί δεν διστάζουν να επιβαρύνουν περισσότερο την θέση της χώρας, προκειμένου να μην αναλάβουν το πολιτικό κόστος.

Οι εμπλεκόμενοι υπουργοί «εξαφανίζονται» στον πρώτο κυβερνητικό ανασχηματισμό

ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ έχουν και τα ευρήματα της έρευνας του ΔΝΤ για την τύχη των υπουργών Οικονομικών ή και των κεντρικών τραπεζιτών, στις χώρες όπου έχουν πραγματοποιηθεί αναδιαρθρώσεις χρεών. Σύμφωνα λοιπόν με αυτά η πιθανότητα αντικατάστασης ενός υπουργού Οικονομικών σε μια ήρεμη οικονομικά περίοδο εί- ναι 19,4%. Όμως μετά την αναδιάρθρωση χρέους οι πιθανότητες ανεβαίνουν στο 26%. Επιπλέον οι τραπεζικές κρίσεις δεν φαίνεται να επηρεάζουν την βιωσιμότητα των υπουργών Οικονομικών.

Αντιθέτως, η αθέτηση πληρωμής ομολογιακών υποχρεώσεων την επηρεάζει σημαντικά. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις ο ανασχηματισμός τους έχει πιθανότητα 40% με βάση πάντα τα στοιχεία που επεξεργάστηκε το ΔΝΤ για τα τελευταία 200 σχεδόν έτη. Οι υπουργοί Οικονομικών ή οι κεντρικοί τραπεζίτες (εφόσον η άσκηση της οικονομικής πολιτικής περνά από την έδρα τους, όπως συμβαίνει σε πολλές περιπτώσεις του παρελθόντος αλλά και σήμερα σε μη ανεπτυγμένες οικονομίες) χάνουν την θέση τους εντός ενάμισι το πολύ έτους μετά την αναδιάρθρωση. Αξιοσημείωτη είναι και η επεξεργασία των πιθανοτήτων για αναδιάρθρωση υπό διαφορετικά πολιτεύματα. Έτσι στις δικτατορίες είναι σημαντικά περισσότερες οι πιθανότητες να αποφασιστεί η αθέτηση των δανειακών υποχρεώσεων των τραπεζών από ό,τι του κράτους.

Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει στις δημοκρατίες, όπου η αναδιάρθρωση του εθνικού χρέους είναι πιθανότερη από μια τραπεζική κρίση. Επιπλέον στις δικτατορίες η αντικατάσταση του υπουργού Οικονομικών είναι σαφώς πιο πιθανή.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η έρευνα συντάχτηκε στα τέλη του 2008 όταν η κρίση στις ΗΠΑ μεσουρανούσε και σχεδιάστηκε η αναβάθμιση του ρόλου του ΔΝΤ, ως πυροσβέστη των κρίσεων χρέους που αναμενόταν να σημειωθούν. Ας μην ξεχνούμε ότι τότε ήταν η περίοδος των αλλεπάλληλων ανακοινώσεων προγραμμάτων κρατικής στήριξης των τραπεζών που οδήγησαν στον δημοσιονομικό εκτροχιασμό στην Δύση. Έτσι δεν είναι απορίας άξιον γιατί συνετάχθη η μελέτη: για να υπολογιστούν οι συνέπειες της αναδιαπραγμάτευσης των χρεών των βεβαρημένων οικονομιών.
Διαβάστε περισσότερα...

Η γεωργική παραγωγή στον προηγμένο καπιταλισμό

"Την άνοιξη του 2008, σχεδόν ταυτόχρονα, σε 33 χώρες σε όλο τον κόσμο, ξέσπασαν πρωτόγνωρες διαδηλώσεις, με ένα κοινό αίτημα. Άνθρωποι στα όρια της απόγνωσης κατέλαβαν τους δρόμους, σε κάποιες περιπτώσεις και τα όπλα, προκειμένου να διεκδικήσουν το όπως φαίνεται όχι αυτονόητο δικαίωμά τους, να έχουν πρόσβαση στο φαγητό".

Έτσι περιγράφει σχετικό αφιέρωμα[1] του τηλεοπτικού "Εξάντα" τις "εξεγέρσεις τροφίμων" (food riots) που ξέσπασαν πριν μερικά χρόνια σε διάφορα μέρη του κόσμου, όταν οι διαρκείς αυξήσεις στην τιμή των τροφίμων οδήγησαν πολύ μεγάλο μέρος του πληθυσμού στο να μην μπορεί να τα αγοράσει.

Αν και κάπως παλιό, το θέμα το επαναφέρουμε μετά από ένα πάρα πολύ καλό άρθρο[2] που δημοσίευσε πρόσφατα η "Huffington Post" σχετικά με το θέμα.

Όπως λοιπόν διαβάζουμε εκεί "Στο τέλος του 2006, οι τιμές των τροφίμων σε ολόκληρο τον κόσμο άρχισαν να αυξάνονται, ξαφνικά και απότομα. Μέσα σε ένα χρόνο, η τιμή του σίτου είχε αυξηθεί κατά 80 τοις εκατό, το καλαμπόκι κατά 90 τοις εκατό, και το ρύζι 320 τοις εκατό. Σε μια παγκόσμια καταστροφή από την πείνα, 200 εκατομμύρια άνθρωποι - κυρίως παιδιά - δεν μπορούσε να πάρει τα τρόφιμα πια, και βυθίστηκε σε υποσιτισμό ή ασιτία. Υπήρχαν ταραχές σε περισσότερες από 30 χώρες και τουλάχιστον μία κυβέρνηση ανατράπηκε βίαια. Στη συνέχεια, την άνοιξη του 2008, οι τιμές μυστηριωδώς επανήλθαν στο προηγούμενο επίπεδό τους. Ο Ζαν Ζιγκλέρ, ο ειδικός εισηγητής του ΟΗΕ για το δικαίωμα στην τροφή, την αποκάλεσε "μια σιωπηλή μαζική δολοφονία», και οφείλεται εξ ολοκλήρου σε "ανθρώπινες ενέργειες"."

Στη συνέχεια, το άρθρο εξηγεί πως για την άνοδο αυτή των τιμών δε φταίει ούτε η [ανύπαρκτη] αύξηση της ζήτησης, ούτε κάτι άλλο. Αντίθετα, αυτό που όντως έφερε τα πράγματα εκεί που τα έφερε ήταν το εξής:

"Για πάνω από έναν αιώνα, οι αγρότες στις πλούσιες χώρες έχουν τη δυνατότητα να συμμετάσχουν σε μια διαδικασία που τους διασφαλίζει από τον κίνδυνο [καλά, αυτό λέει ο συντάκτης, αλλά η αλήθεια είναι πως ο αγρότης, και ειδικά ο μικρός αγρότης, ουδέποτε ήταν διασφαλισμένος από τον κίνδυνο. Τέλος πάντων] .Ο αγρότης μπορούσε να συμφωνήσει τον Ιανουάριο για να πουλήσει την καλλιέργεια του σε έναν επιχειρηματία, τον Αύγουστο, σε καθορισμένη τιμή. Αν έχει ένα "καλό" καλοκαίρι (σαιζόν) και η παγκόσμια τιμή του είναι υψηλή, αυτός θα χάσει κάποια μετρητά, αλλά αν υπάρχει ένα "άθλιο" καλοκαίρι (σαιζόν) ή η τιμή καταρρέει, αυτός θα τα πάει καλά με τη συμφωνία. Όταν αυτή η διαδικασία ήταν καλά οργανωμένη και μόνο οι επιχειρήσεις που έχουν άμεσο ενδιαφέρον για τον τομέα μπορούσαν να συμμετέχουν, και λειτούργησε καλά [λέμε τώρα - τέλος πάντων].

Στη συνέχεια, μέσα από τη δεκαετία του 1990, η Goldman Sachs και άλλοι πίεσαν σκληρά και κατάργησαν τους κανονισμούς. Ξαφνικά, οι συμβάσεις μετατράπηκαν σε «παράγωγα» (derivatives - χρηματοπιστωτικά "προιόντα" σπέκουλας-κερδοσκοπίας), που θα μπορούσαν να αγοραστούν ή να πωληθούν στους εμπόρους οι οποίοι δεν είχαν καμία σχέση με τη γεωργία (στο χρηματοπιστωτικό τομέα εννοεί, στο "χρηματιστήριο αγροτικών προιόντων συγκεκριμένα). Μια αγορά σε «σπέκουλα τροφίμων" γεννήθηκε.

Έτσι ο αγρότης ακόμη συμφωνεί να πωλήσει καλλιέργεια του εκ των προτέρων σε έμπορο για £ 10.000. Αλλά τώρα, η σύμβαση μπορεί να πωληθεί σε επενδυτές, οι οποίοι αντιμετωπίζουν την ίδια τη σύμβαση ως αντικείμενο δυνητικών πλούτου. Πχ η Goldman Sachs το αγοράζει και το πωλεί στην τιμή των £ 20.000 στη Deutschebank, που το πουλά στην τιμή των £ 30.000 στη Merryl Lynch - και επάνω, και επάνω, εφόσον θεωρούν ότι η τιμή μπορεί να ανέβει κι άλλο, μέχρι σχεδόν να μη φέρει καμία σχέση με την παραγωγή του αγρότη."

Το άρθρο συνεχίζει και εξηγεί το πως από το κέρδος επί της παραγωγής, περάσαμε στο επόμενο στάδιο, στο κέρδος επί της σπέκουλας πάνω στην παραγωγή, στην επένδυση δηλαδή ότι η παραγωγή φέτος θα πάει καλά, ή κακά, ή μέτρια, κτλ:

"Έως την απορρύθμιση αυτή, η τιμή για τα τρόφιμα καθοριζόταν από τις δυνάμεις της προσφοράς και της ζήτησης για τρόφιμα. (Αυτή η ίδια ήταν βαθιά ατελής: άφηνε ένα δισεκατομμύριο ανθρώπους να πεινούν.) [έτσι τουλάχιστον λέι ο συντάκτης του άρθρου, στην πραγματικότητα ουδέποτε η παραγωγή καθορίστηκε από τη ζήτηση, με την έννοια της κάλυψης των αναγκών του λαού - εξ ου και το ότι δις άνθρωποι πεινούν. Η παραγωγή και πριν καθοριζόταν με βάση το κέρδος των λίγων] Αλλά μετά από την απορρύθμιση, δεν ήταν πλέον απλώς μια αγορά τροφίμων. Έγινε, την ίδια στιγμή, μια αγορά που έκανε σπέκουλα (speculation -εικασία) σχετικά με τη τιμή των τροφίμων που θα αναπτυχθεί στο μέλλον - και οι επενδυτές οδήγησαν την τιμή στα ύψη [παρεμπιπτόντως, παρόμοια είναι και η κατάσταση στην αγορά σπιτιών, κτλ, όπου επίσης δε χτίζονται σπίτια με βάση το πόσα σπίτια χρειάζονται και που για να ζήσει ο κόσμος, αλλά με βάση τη σπέκουλα που θα ανέβουν οι τιμές περισσότερο, και εκεί χτίζονται σπίτια πριν καν βρεθούν οι άνθρωποι που θα τα αγοράσουν, κτλ]"

Και το άρθρο συνεχίζει:

"Να τι συνέβη. Το 2006, οι κερδοσκόποι, όπως η Goldman άρχισαν να αποχωρούν από την αγορά ακινήτων στις ΗΠΑ που κατάρρεε, και έψαχναν κάπου αλλού για να επενδύσουν το κεφάλαιο τους. Άρχισαν να αγοράζουν μαζικές ποσότητες των παραγώγων που βασίζονται στο φαγητό: υπολόγιζαν ότι οι τιμές των τροφίμων θα παραμείνουν σταθερές ή θα αυξηθούν, ενώ η υπόλοιπη οικονομία θα κατέρρεε. Ξαφνικά, οι τρομαγμένοι επενδυτές του κόσμου το είδαν αυτό και αποφάσισαν να αγοράζουν, να αγοράζουν, να αγοράζουν [χρηματιστικά παράγωγα τροφών].

Έτσι, ενώ η προσφορά και η ζήτηση των τροφίμων παρέμεινε λίγο πολύ η ίδια, η προσφορά και η ζήτηση για τις συμβάσεις που βασίζονται σε τρόφιμα αυξήθηκε μαζικά - πράγμα που σήμαινε η τιμή για τα τρόφιμα στα πιάτα των ανθρώπων αυξήθηκε μαζικά. Η λιμοκτονία ξεκίνησε.

Η τιμή των τροφίμων ρυθμιζόταν τώρα με την κερδοσκοπία και όχι με βάση τα πραγματικά τρόφιμα. Ο μάνατζερ ενός hedge fund Michael Masters εκτιμά ότι ακόμη και στα ρυθμιζόμενα χρηματιστήρια στις ΗΠΑ - που καταλαμβάνουν ένα μικρό μέρος των συναλλαγών - το 64 τοις εκατό του συνόλου των συμβάσεων σίτου πραγματοποιήθηκαν από τους κερδοσκόπους που προφανώς δεν ενδιαφέρονται καθόλου για το πραγματικό σιτάρι. Ενδιαφέρονται αποκλειστικά και μόνο στο να φουσκώνουν τις τιμές και μετά να πουλάνε με κέρδος. Ακόμη και ο George Soros είπε ότι αυτό ήταν "ακριβώς το ίδιο όπως κρυφά όταν επιχειρηματίες και μαυραγορίτες φυλάνε κρυφά τα τρόφιμα κατά τη διάρκεια μιας κρίσης πείνας, προκειμένου να αποκομίσει κέρδη από την αύξηση των τιμών." [αυτό πχ γινόταν και επί κατοχής στη Ελλάδα]. Η φούσκα θα σκάσει το Μάρτιο του 2008, όταν η κατάσταση ήταν τόσο άσχημη στις ΗΠΑ, ώστε οι κερδοσκόποι έπρεπε να μειώσει δραστικά τις δαπάνες τους για την κάλυψη των ζημιών τους πίσω στην έδρα τους.

Όταν τους ζητήθηκε να σχολιάσει σχετικά με την πείνα που προκαλούν στις μάζες, ο εκπρόσωπος της Merrill Lynch δήλωσε: "Εεε. Δεν ήξερα γι 'αυτό." Αργότερα μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου είπε: "Ουδέν σχόλιο." Η Deutsche Bank αρνήθηκε να σχολιάσει. Η Goldman Sachs ήταν λίγο πιο λεπτομερής στην απάντησή της: είπαν «σοβαρές αναλύσεις ... έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι τα κεφάλαια δεικτών δεν προκαλέσαμε φούσκα στις προθεσμιακές τιμές των βασικών εμπορευμάτων", προσφέροντας ως αποδεικτικό στοιχείο σε μεμονωμένη δήλωση από τον ΟΟΣΑ."

Και εδώ μερικά αποσπάσματα από σχετικό ρεπορτάζ του "Εξάντα":

"Μια χούφτα πολυεθνικές εταιρείες έχουν καταφέρει να ελέγξουν την «καρδιά» του φαγητού που βάζουμε στο καθημερινό μας τραπέζι: Τον ίδιο τον σπόρο και ως εκ τούτου την παγκόσμια γεωργική παραγωγή.

Οι χρηματιστές στον ανεπτυγμένο κόσμο τζογάρουν με τα τρόφιμα, ανεβοκατεβάζοντας τις τιμές, παίζοντας με το θεμελιώδες δικαίωμα των ανθρώπων να έχουν πρόσβαση στο φαγητό.

Την ίδια στιγμή σχεδόν ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι σε όλο τον κόσμο υποσιτίζονται και 25.000 πεθαίνουν κάθε μέρα από πείνα.

Μήπως η Γη αδυνατεί πλέον να θρέψει τους κατοίκους της; Τα στοιχεία δείχνουν το αντίθετο! Η κρίση των τροφίμων, όπως θα περάσει στην ιστορία, συμβαίνει την στιγμή που ο πλανήτης παράγει περισσότερο φαγητό από ποτέ.
...
«Κάποιοι άνθρωποι και κάποια ταλαιπωρημένα από τη φτώχεια έθνη βρέθηκαν σε μια πολύ άβολη κατάσταση; Ναι, όντως βρέθηκαν! Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα της αγοράς», παραδέχεται ο Ντένις Γκάρτμαν, ένας διεθνούς φήμης γκουρού της χρηματοπιστωτικής οικονομίας, που με τις προβλέψεις του συχνά κατευθύνει τις τάσεις της αγοράς.

Το μεγαλύτερο χρηματιστήριο τροφίμων στον κόσμο βρίσκεται στο Σικάγο. Εκεί καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό η τιμή του φαγητού που βάζουμε κάθε μέρα στο τραπέζι μας. Το χρηματιστήριο του Σικάγο γνώρισε πρόσφατα πρωτόγνωρη εισροή κεφαλαίων, καθώς μεγάλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα στράφηκαν σε αυτό προκειμένου να αντισταθμίσουν τις απώλειές τους μετά την «κρίση των στεγαστικών δανείων» και να αυξήσουν και πάλι τα κέρδη τους. Αυτή τη φορά κερδοσκόπησαν πάνω στη δυνατότητα των ανθρώπων να εξασφαλίσουν με αξιοπρέπεια την καθημερινή τους τροφή .

Ως αποτέλεσμα της ραγδαίας αύξησης της τιμής των τροφίμων που ακολούθησε, 75 εκατομμύρια άνθρωποι προστέθηκαν μέσα στο 2007 σε όσους βρίσκονταν ήδη αντιμέτωποι με το φάσμα της πείνας παγκοσμίως. Έτσι, ο μαστιζόμενος από την πείνα πληθυσμός της γης προσέγγισε πια σε σύνολο το ένα δισεκατομμύριο. Αναλογιστείτε, ένα παιδί πεθαίνει σήμερα από την πείνα κάθε 30 δευτερόλεπτα.

Η Ινδία, με περίπου 700 εκατ. ανθρώπους να ασχολούνται με τη γεωργία, είναι η πατρίδα του μεγαλύτερου σώματος μικροκαλλιεργητών στον κόσμο. Δεύτερη μετά την Κίνα σε παραγωγή ρυζιού και σιταριού, αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους παραγωγούς τροφής. Κι όμως, είναι ταυτόχρονα η πατρίδα και των περισσότερων υποσιτισμένων ανθρώπων, ξεπερνώντας πια στην κατάταξη τις χώρες της Αφρικής. Παράλογο; Πάντως επιβεβαιώνει το ποσοστό που θέλει το 80% των μαστιζόμενων από την πείνα ανθρώπων παγκοσμίως να είναι αγρότες ή εργάτες της γεωργίας.

Στο μικρό χωριό Παρόντα της Ινδίας, η γιαγιά Σαρασβάτι έχει να θρέψει τα 4 εγγόνια της. Δεν γνωρίζει από χρηματιστήρια και κανόνες της αγοράς, ξέρει μόνο πως τα τρόφιμα στο μαγαζάκι του χωριού έχουν ακριβύνει τα τελευταία χρόνια πάρα πολύ.
«Οι φτωχοί έχουν μεγάλο πρόβλημα, έχουμε πολύ άγχος. Η κατάσταση είναι δραματική. Ο φτωχός τι μπορεί να κάνει, να κοιτάξει το στομάχι του, να ξοδέψει τα λεφτά για τις αρρώστιες ή να ταΐσει τα παιδιά του; Είναι μέρες που δεν μπορούμε να χορτάσουμε, πάμε στο κρεβάτι νηστικοί», μας λέει. Πίσω στο Σικάγο, ο χρηματιστής Βίκτορ Λισπανέσε μας εξηγεί τους κανόνες του παιχνιδιού: «Αυτό δεν είναι κάτι που μπαίνει στο σκεπτικό μου. Αν είναι λογικό ή όχι, δεν είναι το ζήτημα. Εγώ κοιτάω πώς αυτό το γεγονός επηρεάζει την αγορά»."

---

[1]http://exandas.ert.gr/old/pethainontas-stin-afthonia/eisagogi/index.php
[2]http://www.huffingtonpost.com/johann-hari/how-goldman-sachs-gambled_b_633436.html


Διαβάστε περισσότερα...

Οργανώνοντας τον Μεσαίωνα

Τα νούμερα είναι ανατριχιαστικά και απολύτως ενδεικτικά: Ένας στους δύο εργαζόμενους στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη και ένας στους τρεις στην υπόλοιπη Ελλάδα προσλαμβάνεται πλέον με σύμβαση εργασίας ορισμένου χρόνου ή για εκ περιτροπής απασχόληση. Όλο δε και περισσότερες ήδη υφιστάμενες συμβάσεις πλήρους απασχόλησης μετατρέπονται σε δυσμενέστερες για τους εργαζόμενους σχέσεις εργασίας. Να θυμίσουμε ότι δεν έχει στεγνώσει ακόμα το μελάνι από την ψήφιση του νόμου για τη διάλυση του ασφαλιστικού και των εργασιακών σχέσεων.

Πρόκειται για μια πορεία προς την καταστροφή από κάθε άποψη. Η πρακτική απελευθέρωσης των απολύσεων και η περικοπή των αποζημιώσεων ουσιαστικά επιτρέπουν στις επιχειρήσεις να χρηματοδοτήσουν την έξοδό τους από την κρίση με λεφτά των εργαζομένων. Το κράτος επιδοτεί νομικά το κλείσιμο επιχειρήσεων, χωρίς να επωμίζονται το κόστος οι εργοδότες. Ακόμα χειρότερα, όμως, πριμοδοτεί την επισφαλή εργασία ή, όπως το έχει θέσει ο κ. Παπακωνσταντίνου, “οργανώνει τον Μεσαίωνα”.

Η μερική απασχόληση πάλι με τη σειρά της στερεί πόρους από τις εισφορές από τα ασφαλιστικά ταμεία και τροφοδοτεί τη σπείρα της κατάρρευσης του ασφαλιστικού συστήματος.

Το χειρότερο όμως είναι ότι κατοχυρώνει τη μη μόνιμη δουλειά, την “απασχολησιμότητα” δηλαδή και την κατοχυρώνει ως κυρίαρχη μορφή εργασίας.

Κι αυτά για τους έχοντες δουλειά, καθώς, όπως προβλέπει η ΓΣΕΕ αλλά και επιβεβαιώνουμε εμπειρικά απ' όσα συμβαίνουν γύρω μας, η ανεργία θα φτάσει στο 20%. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον και με το κράτος να έχει αφαιρέσει κάθε δίχτυ προστασίας για τους ανέργους, ο εκβιασμός της “συμβολικής” αμοιβής και της υποαπασχόλησης περνάει πολύ ευκολότερα.

Διαβάστε περισσότερα...

Ο Δήμος Καλαμάτας να τιμήσει 5 αριστερούς αγωνιστές της Δημοκρατίας

Το Νομαρχιακό Συντονιστικό του Ν. Μεσσηνίας απέστειλε επιστολή στο Δήμο Καλαμάτας για να τιμήσει στην επέτειο της πτώσης της δικτατορίας 5 αγωνιστές της Ανανεωτικής Αριστεράς (τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη, τον Κώστα Κωσταράκο, τον Νίκο Καίσαρη, τον Χρήστο Ηλιόπουλο και την Δήμητρα Γεωργίκου) μετά τη πρόταση του Βουλευτή της Δημοκρατικής Αριστεράς ΓΡΗΓΟΡΗ ΨΑΡΙΑΝΟΎ στην πρόσφατη Συνέντευξη που έδωσε στην Καλαμάτα.

Η Επιστολή έχει ως εξής:

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ ΟΡΓΑΝΟ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ

Καλαμάτα 15 Ιουλίου 2010

Κύριε Δήμαρχε

Κύριε Πρόεδρε

Κύριοι Σύμβουλοι

Στις 24 Ιουλίου γιορτάζουμε την μέρα της Δημοκρατίας , έχουμε την επέτειο

των 36 χρόνων από την πτώση της χούντας των συνταγματαρχών , μιας περιόδου που συγκλόνισε την Ελληνική κοινωνία και έχει αφήσει τα σημάδια της ακόμα και σήμερα.

Κύριοι

Η πόλη της Καλαμάτας έπαιξε ουσιαστικό και καθοριστικό ρόλο στον αγώνα

ενάντια στην δικτατορία αφού πολλοί Καλαματιανοί συνελήφθηκαν, φυλακίστηκαν και εκτοπίστηκαν για τις ιδέες τους εκείνη την περίοδο.

Με την επιστολή μας αυτή θα θέλαμε να σας γνωρίσουμε και να ζητήσουμε να
-
τιμήσετε 5 εκλεκτά παιδιά της Καλαμάτας (δίνοντας το όνομα τους σε ένα δρόμο στις γειτονιές της πόλης μας που γεννήθηκαν) που έχουν πεθάνει και οι οποίοι έπαιξαν καθοριστικό ρόλο όχι μόνο στον αγώνα ενάντια στην δικτατορία

αλλά και στην πολιτική ζωή της μεταπολίτευσης και συγκριμένα :

1)Μιχάλης Παπαγιαννάκης : γεννήθηκε και μεγάλωσε στα πρώτα χρόνια της ζωής του στην πόλη μας , υπήρξε από τους μεγαλύτερους Έλληνες διανοητές , οικονομολόγος ,ευρωβουλευτής και βουλευτής επί πολλά χρόνια και ήταν ο άνθρωπος που έβαλε την οικολογία στην Ελληνική κοινωνία με τις παρεμβάσεις τους αλλά και την δραστηριότητα στην Ευρωβουλή και την Ελληνική Βουλή.

2) Κώστας Κωσταράκος : γεννήθηκε στην Φυτειά όπου και μεγάλωσε στην συνέχεια φοίτησε στην Βιομηχανική Πειραιά στην περίοδο της δικτατορίας συνελήφθη και φυλακίστηκε με την οργάνωση του Ρήγα Φεραίου μαζί με πολλούς Καλαματιανούς και στην μεταπολίτευση για πολλά χρόνια υπηρέτησε την Τοπική Αυτοδιοίκηση και υπήρξε αντιδήμαρχος Πειραιά.

3) Νίκος Καίσαρης: Ο Νίκος Καίσαρης γεννήθηκε στην Καλαμάτα το 1946, σπούδασε στο Φυσικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και εργάστηκε ως καθηγητής στη Μέση Εκπαίδευση. Στη διάρκεια των σπουδών του συνδέθηκε με τη Νεολαία Λαμπράκη και συμμετείχε στον αγώνα εναντίον της χούντας από τις γραμμές του "Ρήγα Φεραίου". Μεταδικτατορικά υπήρξε στέλεχος του ΚΚΕ Εσωτερικού και δούλεψε σε θέματα παιδείας και περιβάλλοντος. Εργάσθηκε για το συνδικαλιστικό κινημάτων καθηγητών στα ιδιωτικά σχολεία και διετέλεσε μέλος της Διοίκησης της ΟΙΕΛΕ. Πρωτοστάτησε στην ίδρυση και την ανάπτυξη του ελληνικού ειρηνιστικού κινήματος και επί πολλά χρόνια εργάσθηκε εθελοντικά ως μέλος...

Ο Νίκος Καίσαρης γεννήθηκε στην Καλαμάτα το 1946, σπούδασε στο Φυσικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και εργάστηκε ως καθηγητής στη Μέση Εκπαίδευση. Στη διάρκεια των σπουδών του συνδέθηκε με τη Νεολαία Λαμπράκη και συμμετείχε στον αγώνα εναντίον της χούντας από τις γραμμές του "Ρήγα Φεραίου". Μεταδικτατορικά υπήρξε στέλεχος του ΚΚΕ Εσωτερικού και δούλεψε σε θέματα παιδείας και περιβάλλοντος. Εργάσθηκε για το συνδικαλιστικό κινημάτων καθηγητών στα ιδιωτικά σχολεία και διετέλεσε μέλος της Διοίκησης της ΟΙΕΛΕ. Πρωτοστάτησε στην ίδρυση και την ανάπτυξη του ελληνικού ειρηνιστικού κινήματος και επί πολλά χρόνια εργάσθηκε εθελοντικά ως μέλος της Γραμματείας της Αδέσμευτης Κίνησης Ειρήνης (ΑΚΕ), την οποία εκπροσώπησε σε πολλές διεθνείς κινητοποιήσεις και συνέδρια στο εξωτερικό. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 ο Νίκος Καίσαρης συμμετείχε ενεργά στο ελληνικό οικολογικό κίνημα και στη συνέχεια αναδείχθηκε μεταξύ των κορυφαίων στελεχών των Οικολόγων Εναλλακτικών και ένας από τους θεμελιώδεις πρωτεργάτες της πολιτικής οικολογίας στην Ελλάδα. Υπήρξε μέλος της Συντακτικής Επιτροπής του Περιοδικού "Νέα Οικολογία" και ιδρυτικό στέλεχος της Πανελλήνιας Ένωσης Εκπαιδευτικών για την Περιβαλλοντική Εκπαίδευση (ΠΕΕΚΠΕ).

4. Χρίστος Ηλιόπουλος: γεννήθηκε στην Καλαμάτα το 1952 στην περίοδο της δικτατορίας οργανώθηκε στον Ρήγα Φεραίο και για την δράση του φυλακίστηκε σε ηλικία 19 μόλις ετών (μικρότερος Έλληνας πολιτικός κρατούμενος ) και στην μεταπολίτευση ασχολήθηκε με την δημοσιογραφία την ποίηση και αρθρογραφούσε στο ΑΝΤΙ και στον ΜΑΝΔΡΑΓΟΡΑ.

5. Δήμητρα Γεωργίκου: γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Φυτειά , στην περίοδο της δικτατορίας οργανώθηκε στον Ρήγα Φεραίο και για την δράση της φυλακίστηκε μαζί με την αδερφή της Λέλα .Στην μεταπολίτευση ασχολήθηκε ενεργά με το κίνημα των εκπαιδευτικών και ήταν υποψήφια στον νομό μας με τον ΣΥΝ

Κύριοι

Η τιμητική διάκριση των παραπάνω από πλευράς σας θα είναι μια δικαίωση των αγώνων μιας γενιάς ολόκληρης η οποία πάλεψε σε δύσκολες συνθήκες έτσι ώστε όλοι μας σήμερα να απολαμβάνουμε την δημοκρατία .

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ
Διαβάστε περισσότερα...

Ένας ιδιόμορφος «τρίτος κόσμος» γεννιέται στην Ελλάδα

Την Παγκόσμια Ημέρα κατά της Φτώχειας, 16 Οκτωβρίου, είδαν το φως της δημοσιότητας συγκλονιστικά στοιχεία!

Το 1/3 των Ελλήνων ζουν με λιγότερα από 470 ευρώ μηνιαίως, ενώ 1 στα 5 παιδιά ζει επίσης κάτω από τα όρια της φτώχειας. Μιλάμε πλέον -και επισήμως;- για την κοινωνία των 2/3! Ούτε αυτοί όμως αισθάνονται ασφαλείς, αφού το 60% δηλώνουν ότι ζουν με το φόβο ότι μία ημέρα μπορούν να ξυπνήσουν φτωχοί, «εφιάλτης» που συνδέεται άμεσα με το ότι το 50% πιστεύει ότι φτωχός μπορεί κανείς να «καταντήσει» από κάποιο τυχαίο γεγονός, πχ αρρώστια, απόλυση σε προχωρημένη ηλικία. Όπως αποδεικνύεται, το πρόσωπο του κοινωνικού κράτους, παρά τις επανειλημμένες «πλαστικές επεμβάσεις» εξακολουθεί να φαίνεται «χλωμό» στον πολίτη, αδύναμο να του προσφέρει ασφάλεια.

Τα στοιχεία αυτά της Κάπα Research, ήρθαν να προστεθούν στις απόψεις που υιοθετούνται από όλο και περισσότερους, περί αφανισμού της μεσαίας τάξης αφ' ενός και εφ' ετέρου περί δημιουργίας γενεών, με σημαιοφόρους στην ιδιόμορφη αυτή «παρέλαση» τους σημερινούς 30ντάρηδες, που -σε αντίθεση με ό,τι ισχύει στην Ελλάδα από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου- δεν περιμένουν η ζωή τους να είναι καλύτερη από αυτή των γονιών τους.

Πολλοί μάλιστα, προεξοφλούν ότι θα είναι χειρότερη, αφού η απόκτηση σπιτιού, η δημιουργία «κομποδέματος» για μια δύσκολη ώρα και πολλά ακόμη αυτονόητα για τις παλαιότερες γενιές, αποτελούν για αυτούς «όνειρα θερινής νυκτός». Το μόνο για το οποίο μπορούν να είναι «περήφανοι» είναι ότι η «γενιά των 700 ευρώ», αποτέλεσε αντικείμενο μελέτης για τους σύγχρονους κοινωνιολόγους και οικονομολόγους. Όλοι αναρωτιούνται πώς τα καταφέρνουν!

Για την επίλυση της -ομολογουμένως δύσκολης- εξίσωσης δίνεται ως δεδομένο ότι ο δανεισμός των νοικοκυριών ανήλθε στα 89,3 δισ. ευρώ εκ των οποίων τα 37,3 δισ. αφορούν καταναλωτικά και πιστωτικές κάρτες. Ακόμη, αναφέρεται ότι τα τελευταία πέντε χρόνια οι αυτόχειρες, που βρίσκονται στην ηλικιακή κλίμακα 25-45 αποτελούν κάθε χρόνο το 38-40% του συνόλου των αυτοκτονιών. Η αυτοκτονία είναι παγκοσμίως η τρίτη αιτία θανάτου στις ηλικίες από 15 έως 34 χρόνων, αλλά η πλειοψηφία τους αφορά ενηλίκους, προσθέτει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας.

Κυνική απαισιοδοξία και καταστροφολογία; Πιθανώς, αλλά φαίνεται να αποτελεί ελληνική «επιδημία» αυτός ο τρόπος σκέψης, αφού το 68,4% θεωρούν ότι η ψαλίδα μεταξύ πλούσιων και φτωχών θα ανοίξει κι άλλο στο μέλλον.

Εκτός του 1/3 των απόλυτα φτωχών, αυξάνεται συνεχώς ο αριθμός των σχετικά φτωχών, εξηγούν οι ειδικοί. Γιατί μπορεί ένα εισόδημα άνω των 470 ευρώ να απορρίπτει κάποιον από τη «λίστα φτωχών», δε του εξασφαλίζει όμως τα απαραίτητα για την κάλυψη των -βασικών- αναγκών.

Η διεύρυνση της φτώχειας -σχετικής και απόλυτης- καταφέρει γερά χτυπήματα στα θεμέλια της κοινωνικής συνοχής, προειδοποιούν οι ειδικοί για κοινωνικά θέματα των κομμάτων της αντιπολίτευσης, συνδικάτων και επιστημονικών φορέων. Μιλούν για «τέλος εποχής», δημιουργία «ιδιόμορφου τρίτου κόσμου» και «νέας τάξης νεόπτωχων».

Ομοφώνως υποστηρίζουν ότι αν η κατάσταση δεν αλλάξει, οι κοινωνικές συγκρούσεις θα είναι αναπόφευκτες και ότι τα μέτρα της κυβέρνησης για την καταπολέμηση της φτώχειας κινούνται στη λογική της «φιλανθρωπίας» και σε καμία περίπτωση δεν συνιστούν αποτελεσματική αντιμετώπιση. Επιδόματα εξευτελιστικά, που απλώς διαχειρίζονται την εξαθλίωση, χαρακτηρίστηκαν από κάποιους.

Τέλος, προτείνουν λύσεις που πρέπει να εφαρμοστούν προτού η κοινωνική ειρήνη αποτελέσει παρελθόν.

Έρευνα: Αργυρώ Π. Τσατσούλη
Διαβάστε περισσότερα...