Από τη μηδενική ανοχή στη συλλογική και τώρα στην οικογενειακή ευθύνη

Μόλις πριν από ενάμιση μήνα, από αυτήν εδώ την στήλη και με αφορμή τα επεισόδια στο «Φλοράλ», υπό τον τίτλο «Από τον Boby στον μπάτσο», σημείωνα:

«(…) έχει την σημασία του να δει κανείς τα μηνύματα που εξέπεμψε η πολιτική ηγεσία του Προστασίας του Πολίτη από τις πρώτες μέρες που ανέλαβε. Η επίκληση της ασφάλειας και η προσπάθεια εμπέδωσης αυτού του κλίματος, με το υφιστάμενο προσωπικό και τις μεθόδους τις οποίες αυτό έχει μάθει να εφαρμόζει, μπορεί ίσως να 'αγγίζει' κάποια μικροαστικά αντανακλαστικά, αλλά, παραβλέποντας συγκεκριμένες κοινωνικές συνθήκες και την ιστορικότητά τους, λειτουργεί ετεροβαρώς και τελικά υπονομεύει και αυτό τον στόχο που υποτίθεται θέλει να υπηρετήσει».

Και λίγο πιο κάτω πρόσθετα:

«Είναι προφανές ότι οι δυνάμεις της ΕΛ.ΑΣ., πήραν εντελώς διαφορετικό μήνυμα από τον Μιχάλη Χρυσοχοϊδη, τις πρώτες μέρες της υπουργίας του. Ο 'αποκεφαλισμός' της ηγεσίας της μπορεί για λίγο να συγκρατήσει τους θερμοκέφαλους αστυνομικούς. Δεν φτάνει όμως για να αλλάξει τη νοοτροπία που έχει, δυστυχώς, αποτυπωθεί στο DNA του Σώματος».

Δεν διεκδικώ δικαίωση για όσα έγραφα. Τα παραθέτω απλώς γιατί, όπως αποδείχθηκε την περασμένη εβδομάδα, ήμουν τόσο καλοπροαίρετος, που απλώς ήμουν εκτός κλίματος.

Τι είχαμε την προηγούμενη βδομάδα; Το Σάββατο, παραμονή των πρώτων διαδηλώσεων για τον ένα χρόνο από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, η Αστυνομία ανακάλυψε το «Ρεσάλτο» στο Κερατσίνι και έκανε «ντου» συλλαμβάνοντας όσους ήταν εκείνη την στιγμή στην καφετέρια. Μόνο που ο αυτοδιαχειριζόμενος αυτός χώρος λειτουργεί χρόνια και είναι γνωστό τοις πάσι πως αποτελεί ένα στέκι στο οποίο συχνάζουν πιτσιρικάδες και μεγαλύτεροι νέοι της ευρύτερης περιοχής.

Όλοι στο ίδιο τσουβάλι, με κακουργηματικές κατηγορίες, που έπεσαν στη συνέχεια, για να αφεθούν τελικά ελεύθεροι, μέχρι να γίνει η δίκη τους, που προσδιορίστηκε για την άνοιξη.

Τις επόμενες μέρες, το δόγμα της «μηδενικής ανοχής» εκφράστηκε επίσης με προληπτικές συλλήψεις (προσαγωγές τις λένε τώρα) που ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο. Και στις αιτιολογημένες αντιδράσεις της αριστεράς για την εφαρμογή αυτής της νέας εκδοχής συλλογικής ευθύνης ο υπουργός, που νωρίτερα έβγαζε κουτσομπολίστικα στον αέρα όσα υποστηρίζει ότι συζητούσε το μεσημέρι της Κυριακής με έναν πολιτικό αρχηγό, τον Αλέξη Τσίπρα, έκανε «κόντρα ρελάνς» λέγοντας πως, αν χρειαστεί, θα συλλάβει δυο και τρεις χιλιάδες διαδηλωτές. Προληπτικά. Έτσι ακομπλεξάριστα. Και ανερυθρίαστα.

Αυτά από έναν υπουργό, τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, που ανατράφηκε με τα… νάματα του εκσυγχρονισμού, στήριξε τον Γιώργο Παπανδρέου και επέστρεψε στο υπουργείο όπου... δοξάστηκε με την εξάρθρωση 17Ν και ΕΛΑ επιδιδόμενος σε ασκήσεις πολιτικών ακροβασιών. Από τη συγγνώμη στον Παπαχρήστο και την καρατόμηση του πρώην αρχηγού της ΕΛΑΣ, στο δόγμα μηδενικής ανοχής. Και από τις μαζικές προληπτικές συλλήψεις στην εξαγγελία της κατάργησης των δακρυγόνων - που, παρεμπιπτόντως, αν για να εφαρμοστεί περάσει όσος χρόνος έχει περάσει απ’ την εξαγγελία της κατάργησης του κουκουλονόμου, ο οποίος ακόμη ισχύει βέβαια, τότε απλώς θα έχει ξεστοκάρει από δακρυγόνα η Αστυνομία.

Ο «σερίφης» και τα… γαλόνια του

Δεν μπορώ να γνωρίζω αν μετά τα εύσημα που του απένειμε πρωτοσελίδως η «Απογευματινή» αισθάνεται επιτυχημένος ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη. Δεν αντιστέκομαι όμως στον πειρασμό να επισημάνω ότι από τους ίδιους χώρους που προέρχονται τα «εύγε» προς τον υπουργό προήλθαν και οι αήθεις καρατζαφέρειες ειρωνικές αναφορές προς τον αντιπρόεδρο της Βουλής Γρηγόρη Νιώτη. Αναφορές που ελάχιστα απείχαν απ’ την επέκταση του δόγματος της συλλογικής ευθύνης και στο επίπεδο της οικογενειακής ευθύνης.

Δεν μπορώ να ξέρω τι «παιζόταν» στο «Ρεσάλτο», ούτε αν και πόσοι απ’ όσους εκείνη την ώρα βρίσκονταν στο στέκι είχαν κάποια σχέση με ό,τι παιζόταν. Αν παιζόταν κάτι. Αλλά, έλεος, τα παιδιά του Νιώτη, που ήταν εκείνη την ώρα εκεί και συνελήφθησαν, ήταν 30 και 28 ετών. Ούτε παιδιά, ούτε έφηβοι, ούτε καν στη μετεφηβική ηλικία.

Αλλά η διολίσθηση, λίγο - λίγο, είναι εμφανής: από τη μηδενική ανοχή στη συλλογική και τώρα στην οικογενειακή ευθύνη - εκφράστηκε αυτή και άμεσα από την παραπομπή γονέων κάποιων από τους προσαχθέντες για πλημμελή επιμέλεια ανηλίκων.

Και κάτι τελευταίο για τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη: επιστρέφοντας στο υπουργείο απ’ όπου εξάρθρωσε 17Ν και ΕΛΑ, ίσως είναι λίγο ανθρώπινο να νοιώθει κατά κάποιο τρόπο κομματάκι «σερίφης». Εξηγείται έτσι, χωρίς να δικαιολογείται, γιατί σε ένα απ’ τα πολλά τηλεοπτικά πάνελς στα οποία μετείχε, δήλωσε ότι δεν προσήλθε για να κάνει διάλογο (!) και αρνήθηκε να συνομιλήσει με μια 16χρονη μαθήτρια. Προφανώς, οι σερίφηδες δεν συζητούν, βγάζουν διαγγέλματα, όταν δεν πυροβολούν.

Αλλά, για την ιστορία, ας σημειωθεί πως ένα από τα δυο «γαλόνια» που κέρδισε κατά την προηγούμενη θητεία του στο υπουργείο αυτό ο Μ. Χρυσοχοΐδης, έχουν ήδη ξηλωθεί. Το Εφετείο, έκλεισε οριστικά την υπόθεση ΕΛΑ, αθωώνοντας τους εν ζωή κατηγορουμένους.

Αυτό 7 χρόνια μετά τη σύλληψη και διαπομπή τους. Αν η Δικαιοσύνη κάνει τη δουλειά της, δεν υπάρχει ένα ηθικό ζήτημα για τις διωκτικές αρχές που αποδεικνύεται τώρα ότι δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους τότε; Ότι τελικά διέσυραν αθώους, και με τη βούλα της Δικαιοσύνης, ανθρώπους;

Επειδή απάντηση φυσικά δεν θα πάρουμε, η παραπάνω επισήμανση ας κρατηθεί ιδίως από εκείνους, που με όρους αποτελεσματικότητας, θεώρησαν λόγω των υποθέσεων της τρομοκρατίας, επιτυχημένη την προηγούμενη θητεία Χρυσοχοΐδη στο τότε Δημοσίας Τάξεως. Κατά το ήμισυ, τουλάχιστον, δεν ήταν.
Του ΝΟΤΗ ΑΝΑΝΙΑΔΗ