Χρύσανθος Λαζαρίδης: Η μεταπολίτευση που άρχισε...

Σήμερα συντελείται στην Ελλάδα συνολική κατάρρευση του πολιτικού συστήματος. Το οποίο στηρίχθηκε στη αναδιανομή δανεικών σε βάρος των μελλοντικών γενεών (όχι στην αναδιανομή πλεονάσματος). Και στη διανομή κοινοτικών κονδυλίων (υπέρ των λεγομένων «νέων τζακιών»). Η παραγωγή υποκαταστάθηκε από την κατανάλωση, ενώ η επένδυση υποκαταστάθηκε από την κερδοσκοπία. Η αρχοντιά υποκαταστάθηκε από τον νεοπλουτισμό. Και η πνευματική καλλιέργεια από τον φανατισμό, την ημιμάθεια και τους εισαγόμενους ιδεολογικούς συρμούς. Που φτάνουν στην Ελλάδα όταν έχουν ήδη ξεπεραστεί στο εξωτερικό...

Προϋπόθεση αυτής της «μετάλλαξης», ο κεντρικός ρόλος του κράτους. Αυτό αναδιένειμε δανεικά και κοινοτικά κονδύλια. Προϋπόθεση γι’ αυτό, η υπαγωγή του κράτους -μέσα από «δημοκρατικές διαδικασίες"- σε εξωθεσμικά κέντρα. Αυτά καθόριζαν τις ισορροπίες της συσσώρευσης πλούτου (και νεοπλουτισμού). Προϋπόθεση για τον έλεγχο του κράτους από εξωθεσμικά κέντρα, η χειραγώγηση της κοινής γνώμης. Πουθενά αλλού η οικονομική ισχύς δεν ταυτίστηκε τόσο άμεσα με τα ΜΜΕ όσο στη μεταπολιτευτική Ελλάδα. Τελικώς έγιναν και «τα δύο κακά της μοίρας μας»: Από τη μία κρατικοποιήθηκαν τα πάντα... Κι από την άλλη ιδιωτικοποιήθηκε το κράτος!
-
Στην Ελλάδα δημιουργήθηκε βαθμιαία ένα καθεστώς που μοιάζει δημοκρατικό, αλλά δεν είναι. Ποτέ τα εξωθεσμικά κέντρα δεν ήταν τόσο ισχυρά. Μοιάζει αναπτυξιακό, αλλά δεν είναι. Αναπτύχθηκε η κατανάλωση, όχι η παραγωγική βάση. Διευρύνθηκαν οι ανισότητες, όχι η ευημερία. Πολλαπλασιάστηκαν οι στρεβλώσεις της Οικονομίας, όχι οι ευκαιρίες. Μοιάζει «προοδευτικό», αλλά δεν είναι. Συσσώρευσε απίστευτες στρεβλώσεις αγορών και μοναδικές στρεβλώσεις πολιτικής εκπροσώπησης.

Η προηγούμενη μεταπολίτευση -του 1974- αποκατέστησε αιτήματα δημοκρατικής εκπροσώπησης και κοινωνικής δικαιοσύνης. Η επόμενη μεταπολίτευση θα αποκαταστήσει αιτήματα υπεράσπισης του δημοσίου συμφέροντος, λειτουργικότητας της δημοκρατίας, ισονομίας των πολιτών, ισότητας ευκαιριών, Ανταγωνιστικότητας και ευημερίας. Στην προηγούμενη μεταπολίτευση, τα κόμματα άλωσαν το κράτος, το οποίο με τη σειρά του υποδούλωσε την Οικονομία, ενώ στη συνέχεια υποδουλώθηκε το ίδιο στα εξωθεσμικά κέντρα.

Στην επόμενη μεταπολίτευση ο λαός θα αλώσει τα κόμματα (ή θα παραμερίσει κάποια απ’ αυτά), για να απελευθερώσει την Οικονομία (και την Κοινωνία) από τον κρατισμό. Αλλά και για να απελευθερώσει το δημόσιο συμφέρον από τα ιδιωτικά εξωθεσμικά κέντρα. Κάθε μεταπολίτευση αρχίζει όταν οι «εξω-θεσμικοί» του προηγούμενου καθεστώτος καταφέρουν να διεισδύσουν στην Πολιτική σκηνή σε συνθήκες διευρυμένης κρίσης, εθνικής ή οικονομικής. Τελικά κάθε μεταπολίτευση είναι ένα στοίχημα ανάμεσα στους «βολεμένους» και τους «κολασμένους»...

Που κατ’ εξαίρεσιν το κερδίζουν οι «κολασμένοι». Και μετατρέπουν τους «βολεμένους» σε ξοφλημένους...