Εκλογική επανάσταση στο Μεξικό: «Ψηφίστε... κανέναν»

Από το 1929 έως το 2000, το Μεξικό τελούσε υπό τη διακυβέρνηση ενός και μοναδικού κόμματος, του Θεσμικού Επαναστατικού Κόμματος (PRI). Πέρασαν επτά δεκαετίες για να φύγει η χώρα από το μονοκομματισμό και, μέσα σε εννέα χρόνια, βρίσκεται αντιμέτωπη με την απογοήτευση. Η ανικανότητα των κυβερνήσεων να ικανοποιήσουν τους πολίτες του Μεξικού, οδήγησαν σε ένα νέο κίνημα: «Λευκή Ψήφος» (voto en blanco)

Ανάμεσα στα σποτάκια της εκλογικής καμπάνιας για τις εκλογές της 5ης Ιουλίου στο Μεξικό, ξεχωρίζει αυτό που δεν υπόσχεται τίποτα, ούτε εξάρθρωση των καρτέλ, ούτε δωρεάν φαρμακευτική πρόνοια. Αντίθετα, προτρέπει τους ψηφοφόρους να μην ψηφίσουν κανέναν.

Το μήνυμα είναι απλό: το πολιτικό σύστημα είναι σάπιο και όζει. «Το να ψηφίσουμε πάλι τους ίδιους και αναμενόμενους δεν ωφελεί. Η λογική του το μη χείρον βέλτιστον, είναι σαν να μας υποχρεώνουν να δοκιμάσουμε το λιγότερο σάπιο φρούτο. Καλύτερα, να δοκιμάσω στην επόμενη σοδειά, ελπίζοντας σε κάτι καλύτερο».

Ουσιαστικά, οι υποστηρικτές του κινήματος –ανάμεσά τους ακαδημαϊκοί και πολιτικοί- εκφράζουν την οργή τους για την έξαρση της εγκληματικότητας, την αναξιοκρατία και την κοινωνική ανισότητα και ειδικά για τους πολιτικούς τους, οι οποίοι υπερπλουτίζουν τη στιγμή που η πλειοψηφία του λαού βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχειας. Μιλούν για «πέρασμα από την πολιτική δικτατορία στη δικτατορία των σφετεριστών».

Εταιρίες δημοσκοπήσεων, κρατικοί φορείς και οι ίδιοι οι πολιτικοί έχουν επιδοθεί σε μια γιγαντιαία προσπάθεια να προτρέψουν τους απογοητευμένους πολίτες να προσέλθουν στις κάλπες, αλλά η εκτεταμένη απόρριψη του συστήματος έχει ταρακουνήσει επικίνδυνα το οικοδόμημα. Τόσο, που ορισμένες δημοσκοπήσεις θέλουν το PRI να ανεβαίνει πάλι στη εξουσία, μιας και οι υποστηρικτές του είναι αρκετά στρατευμένοι, ώστε να μεταπεισθούν.

Πόσο αποτελεσματικό θα είναι αυτό το κίνημα κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει εκ των προτέρων. Άλλοι μιλούν για ελιτίστικο κίνημα, το οποίο δεν κατανοούν πολλοί. Άλλοι ευελπιστούν σε ποσοστά της τάξης του 70%, ικανά, δηλαδή, να μην περάσουν απαρατήρητα. Το σίγουρο είναι πως όλο αυτό είναι μία απόδειξη της έλλειψης σοβαρών επιλογών. Εν ολίγοις, μένει να δούμε ποιος θα πάρει το μήνυμα και ποιο θα είναι αυτό!
TVXS


Διαβάστε περισσότερα...

Ένας στους εννέα Αμερικανούς προμηθεύεται τρόφιμα με κουπόνια

Ένας στους εννέα Αμερικανούς κάνει χρήση των ομοσπονδιακών κουπονιών για την αγορά τροφίμων και άλλων ειδών πρώτης ανάγκης, καθώς η ύφεση ώθησε άλλους 591.000 ανθρώπους να ενταχθούν στο ομοσπονδιακό πρόγραμμα για την καταπολέμηση της πείνας, σύμφωνα με την τελευταία επίσημη καταμέτρηση.
Ο αριθμός των πολιτών που έχουν ενταχθεί στο πρόγραμμα αυξήθηκε το Μάρτιο κατά 2% στα 33,2 εκατομμύρια. Πρόκειται για αριθμό-ρεκόρ, το οποίο σημειώνεται επί τέσσερις συναπτούς μήνες, ανέφερε το υπουργείο Γεωργίας των ΗΠΑ. Κατά μέσον όρο, το πρόγραμμα παρέχει βοήθεια ύψους 113,97 δολαρίων κατ' άτομο το μήνα.
«Είναι δύσκολη η κατάσταση εκεί έξω για τις οικογένειες που αγωνίζονται και θα συνεχίσει να είναι, για πολλούς μήνες ακόμα», δήλωσε ο Τζιμ Ουέιλ, πρόεδρος του Κέντρου Έρευνας και Δράσης για τα Τρόφιμα (Food Research and Action Center).

«Είναι πολύ πιθανό οι αριθμοί να συνεχίσουν να αυξάνονται τους επόμενους μήνες, καθώς η αναστροφή της τάσης αύξησης της ανεργίας και μείωσης των μισθών συνήθως σημειώνεται με καθυστέρηση μετά την ανάκαμψη της ευρύτερης οικονομίας» προσέθεσε.

Σε 20 Πολιτείες, έως και ένας στους οκτώ πολίτες έχουν ενταχθεί στο πρόγραμμα, ανέφερε το FRAC.

Η οικονομία των ΗΠΑ έχει σημειώσει ταχεία συρρίκνωση από το περασμένο φθινόπωρο, καταγράφοντας απώλειες 6 εκατ. θέσεων εργασίας από την έναρξη του 2008. Οι αναλυτές προβλέπουν αύξηση των απολύσεων καθώς η ύφεση γενικεύεται.

Το Κογκρέσο έδωσε περίπου 54 δισ. δολάρια για κουπόνια τροφίμων το τρέχον οικονομικό έτος, έναντι 39 δισ. δολαρίων το 2008.

Για το επόμενο οικονομικό έτος, που αρχίζει στις ΗΠΑ την 1η Οκτωβρίου, το κόστος του προγράμματος αναμένεται να ανέλθει στα 60 δισ. δολάρια.

Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ/Reuters






Διαβάστε περισσότερα...

Θέλουμε μια κοινωνική Ευρώπη

Στη Γερμανία το 14,3% ζει κάτω από το όριο της φτώχειας σύμφωνα με την έκθεση που παρουσίασαν τη Δευτέρα (18.05.09) οι οργανώσεις της κοινωνικής πρόνοιας. Δηλαδή πρέπει να επιβιώσουν με λιγότερα από 764 ευρώ τον μήνα."Μια κοινωνική Ευρώπη; Ναι, μπορούμε" ("Α social Europe? Yes, we can") έγραψαν σε πολλά πανό που κρατούσαν οι διαδηλωτές και το "κεντρικό" αυτό σύνθημά τους βρίσκεται στην "καρδιά" των αιτημάτων όλων των Ευρωπαίων πολιτών που σε δύο εβδομάδες καλούνται (και) με την ψήφο τους να το στηρίξουν και να το ενισχύσουν.
Άλλη μια φορά η πραγματική κινητήρια δύναμη της οικονομίας και της κοινωνίας, οι εργαζόμενοι, όλοι μας, σημάδεψαν τις τωρινές πολιτικές εξελίξεις δείχνοντας με την πανευρωπαϊκή κινητοποίησή τους τον αναγκαίο και αναντικατάστατο ρόλο τους για μια Ευρώπη κοινωνικά αλληλέγγυα και δίκαιη.
Από τη Μαδρίτη, όπου η ανεργία καταγράφει αλλεπάλληλα μαύρα ρεκόρ (18%) και η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση Θαπατέρο "παρακολουθεί" απλώς το καυτό πρόβλημα, έως τις Βρυξέλλες, που παραδέχονται ότι στην Ευρώπη έως το τέλος του 2009 θα προστεθούν άλλα 8,5 εκατομμύρια άνεργοι (!), από το Μπίρμπιγχαμ που "βλέπει" να πολλαπλασιάζονται οι Βρετανοί άνεργοι έως την Πράγα και το Βερολίνο, πολλές εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι και άνεργοι εκδήλωσαν αγωνιστικά και ενωτικά την απόφασή τους να πρωτοστατήσουν σε μια διαφορετική πορεία της Ευρωένωσης, μακριά από τα χρεοκοπημένα νεοφιλελεύθερα μοντέλα.
Η πρόσκληση και η προσπάθεια των ευρωπαϊκών συνδικάτων καταγράφει τη μοναδική και ακρογωνιαία παρουσία του κόσμου της εργασίας μπροστά στη διεθνή οικονομική κρίση που απαιτεί τη διασφάλισή του απέναντι στις "προκρούστειες" πρακτικές των μεγαλοκεφαλαιούχων και των μεγαλοκερδοσκόπων.

"Πρέπει να μπει τέλος στην καταστροφή της εργασίας και να είναι εγγυημένη η κοινωνική προστασία όσων πλήττονται από την κρίση" υπογράμμισε ο Τζον Μονς, γενικός γραμματέας της Πανευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας των Συνδικάτων.

Τη λαίλαπα της κρίσης μετά τη χρεοκοπία των νεοφιλελεύθερων πολιτικών οι ευρωκράτες τη "σπρώχνουν" στους συνήθεις "αδυνάτους", ενώ την ίδια ώρα δίνουν δισεκατομμύρια στους μεγαλοτραπεζίτες που... έπαιζαν με φούσκες και τώρα "μασάνε" ενισχύσεις!

"Πολεμήστε την κρίση, πρώτα οι άνθρωποι" (fight the crisis, put people first") έλεγε ένα άλλο σύνθημα των ευρωπαϊκών συνδικάτων δείχνοντας τον δρόμο στήριξης των εργαζομένων που απειλείται ή απολύεται στο όνομα της κρίσης.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα των επιχειρηματικών - βιομηχανικών - τραπεζικών σχεδιασμών ερήμην ή και εις βάρος των εργαζομένων είναι η Fiat, που επιδιώκει την εξαγορά της Opel μειώνοντας εργοστάσια και θέσεις εργασίας. Το περασμένο Σάββατο δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι της ιταλικής αυτοκινητοβιομηχανίας διαδήλωσαν στο Τορίνο (έδρα της Fiat) και ανάμεσά τους ξεχώρισαν οι εργαζόμενοι στο εργοστάσιο του Πομιλιάνο (Νάπολη) που για χρόνια πρωτοστατούν αγωνιστικά στην υπεράσπιση της δουλειάς τους και της προοπτικής της βιομηχανίας!

Στην ίδια πόλη, το Τορίνο, τρεις μέρες μετά τη διαδήλωση της Fiat τη σκυτάλη του αγώνα "πήραν" από τους εργαζόμενους οι φοιτητές και οι σπουδαστές που διαδήλωσαν κατά της "συνόδου κορυφής" των πανεπιστημίων των G8. Η αστυνομία του Μπερλουσκόνι έδωσε ένα "μάθημα" ξυλοφορτώματος στους διαδηλωτές δείχνοντας τι σημαίνει "παγκοσμιοποίηση" της αστυνομοκρατίας και... ανησυχία των προυχόντων μπροστά στην αμφισβήτηση, στην οργή, στην αντίσταση των νέων όπως και των εργαζομένων.

Εργαζόμενοι, νέοι, φοιτητές, έδωσαν αυτές τις ημέρες ένα πανευρωπαϊκό μήνυμα αγώνα, ενότητας και αλληλεγγύης απέναντι στην κρίση που προκάλεσαν και "διαχειρίζονται" οι χρεοκοπημένοι του νεοφιλελευθερισμού.

Το μήνυμα αγώνα τώρα χρειάζεται να γίνει ψήφος κατά των ευρωκρατών του νεοφιλελευθερισμού και ψήφος ενίσχυσης των δυνάμεων της ριζοσπαστικής αριστεράς και της οικολογίας, των δυνάμεων που χρόνια τώρα αγωνίζονται και προγραμματικά πολιτικά στοχεύουν σε μια κοινωνική Ευρώπη, μια Ευρώπη των εργαζομένων και όχι των τραπεζιτών!

Ναι, αυτό θέλουμε και μπορούμε! Yes, we can! Με τους αγώνες, με την ψήφο μας θα αλλάξουμε την Ευρώπη, θα φέρουμε την Ευρώπη των εργαζομένων στην "καρδιά" των άλλων που χρειάζεται ο κόσμος.

Στούμπος Δ.


Διαβάστε περισσότερα...

Γονείς, αφήστε τα παιδιά ήσυχα!

Η εποχή που αγχωμένοι και υπερπροστατευτικοί γονείς υποχρέωναν τα παιδιά τους να ακούνε Μπετόβεν πριν καν γεννηθούν, να αρχίζουν ξένες γλώσσες στα τρία τους και να προετοιμάζονται για την είσοδό τους σε ένα καλό πανεπιστήμιο από το νηπιαγωγείο, φτάνει στο τέλος της. Αν η νέα τάση είχε ένα σύνθημα, αυτό θα ήταν «γονείς χαλαρώστε».

Υπάρχουν πολλοί γονείς που αισθάνονται υποχρεωμένοι να διαχειρίζονται με κάθε λεπτομέρεια το μέλλον των βλασταριών τους: μια κατηγορία είναι οι «πεφωτισμένοι» που θυσιάζουν τις προσωπικές τους ανάγκες για να δώσουν στα παιδιά τους όλα τα διανοητικά, αισθηματικά και υλικά προνόμια. Μια άλλη, είναι οι «ψαρωμένοι» που προσπαθούν να κάνουν το καλύτερο για τα παιδιά τους σε έναν κόσμο που αλλάζει. Και μια τρίτη, περιλαμβάνει τους «νάρκισσους» που βλέπουν τα παιδιά τους σαν να είναι το κέντρο του σύμπαντος και προέκταση των ίδιων. Όμως, όπως και να χαρακτηρίσουμε τους εν λόγω γονείς, οι μέρες τους είναι μετρημένες, αφού ένα νέο... κύμα από μαμάδες και μπαμπάδες αρνείται να γνωρίσει στο έμβρυο τις συνθέσεις του Μπετόβεν, να προσλάβει δασκάλους ξένων γλωσσών στο νηπιαγωγείο ή να μετακομίσει κοντά στο πανεπιστήμιο για να μη λείψουν από το «μωρό τους» τα αγαπημένα του φαγητά. Ενδεχομένως να το έκαναν κάποιοι και στο παρελθόν- πιθανότατα, όμως, αισθάνονταν ότι δεν ήταν και πολύ καλοί γονείς.
Μέσω του Ίντερνετ
Αντίθετα, οι γονείς της νέας τάσης είναι απενοχοποιημένοι και κυρίως χαλαροί, ενώ μπόρεσαν να πετάξουν στα σκουπίδια περισσότερα από πενήντα χρόνια «παιδοκεντρικών» θεωριών. Το πρώτο σημάδι της αλλαγής εμφανίστηκε στο Διαδίκτυο. Ιστοσελίδες όπως η truumomconfessions. com και η δημοφιλέστατη dooce. com δίνουν βήμα σε γονείς που αισθάνονται χαρούμενοι επειδή δεν είναι τέλειοι, σαν την Έιγελετ Ουόλντμαν, συγγραφέα του μπεστ σέλερ «Κακή Μητέρα», που δηλώνει ευθαρσώς ότι αγαπάει περισσότερο τον σύζυγό της από τα παιδιά της και ότι χρησιμοποιεί πάνες μιας χρήσης (ένα ταμπού στην Αμερική των σούπερ μαμάδων). Τους τελευταίους μήνες οι χαλαροί γονείς οργανώθηκαν σε κίνημα. Ο δικός τους γκουρού είναι ο Καρλ Ονορέ, που μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του « Υπό πίεση:Σώζοντας τα παιδιά μας από την κουλτούρα της υπερκηδεμονίας », προτείνει πιο χαλαρές και αυθόρμητες μεθόδους ανατροφής και εκπαίδευσης των παιδιών, υπενθυμίζοντας ότι δεν υπάρχει λόγος να σέρνουν οι γονείς τα βλαστάρια τους από ιδιαίτερο σε ιδιαίτερο. Οι χαλαροί γονείς υποκλίνονται και στη Λίνορ Σκενάζι, τη δημοσιογράφο και συγγραφέα που άρχισε εκστρατεία προκειμένου να πείσει τους γονείς ότι τα παιδιά τους δεν κινδυνεύουν να πέσουν θύματα απαγωγής και βιασμού αν βγουν μόνα τους μια βόλτα με το ποδήλατο.


Ο ρόλος της οικονομικής κρίσης

ΓΙΑ ΠΟΛΛΟΥΣ γονείς οι απόψεις αυτές μπορεί να αποτελούν κάτι σαν πολιτισμικό σοκ. Από το 1946, οπότε κυκλοφόρησε στις Ηνωμένες Πολιτείες η... Βίβλος της ανατροφής «Πώς μεγαλώνουμε και φροντίζουμε ένα παιδί», όλοι οι ειδικοί πρότειναν ακριβώς τα αντίθετα από τους γκουρού των χαλαρών γονέων. Από τον Τ. Μπέρι Μπράτζελτον («Η γέννηση μιας οικογένειας») μέχρι τον Τζον Ρόουζμοντ («Καλοί γονείς, ευτυχισμένα παιδιά»), η μητρότητα και η πατρότητα θεωρείτο ένα κανονικό και πλήρες επάγγελμα, σκοπός του οποίου ήταν η δημιουργία του τέλειου παιδιού.

Σε αυτή την αλλαγή, η οικονομική κρίση έπαιξε ασφαλώς τον ρόλο της. Όταν δεν μπορείς να πληρώσεις τα μαθήματα βιολιού και την μπέιμπι σίτερ που θα βγάλει το παιδί σου βόλτα στο πάρκο, είναι πιο εύκολο να ανατρέψεις το αίσθημα ενοχής μετατρέποντάς το σε μια νέα φιλοσοφία ανατροφής. Η τάση των «χαλαρών γονέων» θα οδηγήσει σε μια πραγματική επανάσταση; Η απάντηση δεν είναι εύκολη. Το μόνο βέβαιο είναι ότι η τελευταία λέξη για το... επάγγελμα του γονέα δεν έχει γραφτεί ακόμη.




Διαβάστε περισσότερα...

Λιγότερα δαπανά η Ελλάδα για κοινωνικη πρόνοια σε σχέση με τους άλλους ευρωπαίους

Οι δαπάνες για την κοινωνική πρόνοια στην Ελλάδα ανήλθαν το 2006 στο 24,2% του ΑΕΠ, έναντι 26,9% του ΑΕΠ, που αποτελεί το ευρωπαϊκό μέσο όρο στην ΕΕ των «27», σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat
Ειδικότερα, στην Ελλάδα το 31,4% των κοινωνικών δαπανών χρηματοδοτείται από το δημόσιο, το 57,7% από τις κοινωνικές εισφορές (35,1% από τις εισφορές των εργοδοτών, 22,6% από τις εισφορές των εργαζομένων) και 10,9% από άλλες πηγές.
Στην ΕΕ των «27» το 37,6% των κοινωνικών δαπανών χρηματοδοτείται μέσω του δημοσίου, το 58,9% μέσω των κοινωνικών εισφορών (38,2% εργοδότες, 20,6% εργαζόμενοι) και το 3,5% από άλλες πηγές.
Ειδικότερα, σε ό,τι αφορά τις κοινωνικές δαπάνες ως ποσοστό του ΑΕΠ, στην Ελλάδα ανήλθαν το 2006 στο 24,2%, έναντι 26,9% στην ΕΕ των «27».
Οι υψηλότερες δαπάνες για το 2006 καταγράφηκαν στη Γαλλία (31,1%), στη Σουηδία (30,7%) και στο Βέλγιο (30,1%), ενώ οι χαμηλότερες σημειώθηκαν στη Λετονία (12,2%), στην Εσθονία (12,4%), στη Λιθουανία (13,2%) και στη Ρουμανία (14%).
Σε ό,τι αφορά τις κοινωνικές δαπάνες ανά κάτοικο και εκπεφρασμένες σε Μονάδες Αγοραστικής Δύναμης (ΜΑΔ), το 2006 στην Ελλάδα ανήλθαν σε 5.525 ΜΑΔ ανά κάτοικο, έναντι 6.349 ΜΑΔ ανά κάτοικο στην ΕΕ των «27».
Ειδικότερα, στην ΕΕ, τις υψηλότερες κοινωνικές δαπάνες ανά κάτοικο τις έχει το Λουξεμβούργο, η Ολλανδία και η Σουηδία, ενώ τις χαμηλότερες τις έχει η Ρουμανία και η Βουλγαρία.
Τέλος, σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, το μεγαλύτερο τμήμα των κοινωνικών δαπανών απορροφούν οι συντάξεις και η υγειονομική περίθαλψη.

Ειδικότερα, στην Ελλάδα οι συντάξεις απορροφούν το 51,3% των κοινωνικών δαπανών (έναντι 46,2% στην ΕΕ των «27») και η υγειονομική περίθαλψη το 28,7%, (έναντι 29,2% στην ΕΕ των «27»).

Ακολουθούν οι δαπάνες για την οικογένεια (6,2%, έναντι 8% στην ΕΕ των «27»), για τους ανάπηρους (4,7%, έναντι 7,5% στην ΕΕ των «27»), για τους ανέργους (4,6%, έναντι 5,6% στην ΕΕ των «27») και για τον κοινωνικό αποκλεισμό (4,5%, έναντι 3,6% στην ΕΕ των «27»).
ΤΑ ΝΕΑ



Διαβάστε περισσότερα...