Θέλουμε μια κοινωνική Ευρώπη

Στη Γερμανία το 14,3% ζει κάτω από το όριο της φτώχειας σύμφωνα με την έκθεση που παρουσίασαν τη Δευτέρα (18.05.09) οι οργανώσεις της κοινωνικής πρόνοιας. Δηλαδή πρέπει να επιβιώσουν με λιγότερα από 764 ευρώ τον μήνα."Μια κοινωνική Ευρώπη; Ναι, μπορούμε" ("Α social Europe? Yes, we can") έγραψαν σε πολλά πανό που κρατούσαν οι διαδηλωτές και το "κεντρικό" αυτό σύνθημά τους βρίσκεται στην "καρδιά" των αιτημάτων όλων των Ευρωπαίων πολιτών που σε δύο εβδομάδες καλούνται (και) με την ψήφο τους να το στηρίξουν και να το ενισχύσουν.
Άλλη μια φορά η πραγματική κινητήρια δύναμη της οικονομίας και της κοινωνίας, οι εργαζόμενοι, όλοι μας, σημάδεψαν τις τωρινές πολιτικές εξελίξεις δείχνοντας με την πανευρωπαϊκή κινητοποίησή τους τον αναγκαίο και αναντικατάστατο ρόλο τους για μια Ευρώπη κοινωνικά αλληλέγγυα και δίκαιη.
Από τη Μαδρίτη, όπου η ανεργία καταγράφει αλλεπάλληλα μαύρα ρεκόρ (18%) και η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση Θαπατέρο "παρακολουθεί" απλώς το καυτό πρόβλημα, έως τις Βρυξέλλες, που παραδέχονται ότι στην Ευρώπη έως το τέλος του 2009 θα προστεθούν άλλα 8,5 εκατομμύρια άνεργοι (!), από το Μπίρμπιγχαμ που "βλέπει" να πολλαπλασιάζονται οι Βρετανοί άνεργοι έως την Πράγα και το Βερολίνο, πολλές εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι και άνεργοι εκδήλωσαν αγωνιστικά και ενωτικά την απόφασή τους να πρωτοστατήσουν σε μια διαφορετική πορεία της Ευρωένωσης, μακριά από τα χρεοκοπημένα νεοφιλελεύθερα μοντέλα.
Η πρόσκληση και η προσπάθεια των ευρωπαϊκών συνδικάτων καταγράφει τη μοναδική και ακρογωνιαία παρουσία του κόσμου της εργασίας μπροστά στη διεθνή οικονομική κρίση που απαιτεί τη διασφάλισή του απέναντι στις "προκρούστειες" πρακτικές των μεγαλοκεφαλαιούχων και των μεγαλοκερδοσκόπων.

"Πρέπει να μπει τέλος στην καταστροφή της εργασίας και να είναι εγγυημένη η κοινωνική προστασία όσων πλήττονται από την κρίση" υπογράμμισε ο Τζον Μονς, γενικός γραμματέας της Πανευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας των Συνδικάτων.

Τη λαίλαπα της κρίσης μετά τη χρεοκοπία των νεοφιλελεύθερων πολιτικών οι ευρωκράτες τη "σπρώχνουν" στους συνήθεις "αδυνάτους", ενώ την ίδια ώρα δίνουν δισεκατομμύρια στους μεγαλοτραπεζίτες που... έπαιζαν με φούσκες και τώρα "μασάνε" ενισχύσεις!

"Πολεμήστε την κρίση, πρώτα οι άνθρωποι" (fight the crisis, put people first") έλεγε ένα άλλο σύνθημα των ευρωπαϊκών συνδικάτων δείχνοντας τον δρόμο στήριξης των εργαζομένων που απειλείται ή απολύεται στο όνομα της κρίσης.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα των επιχειρηματικών - βιομηχανικών - τραπεζικών σχεδιασμών ερήμην ή και εις βάρος των εργαζομένων είναι η Fiat, που επιδιώκει την εξαγορά της Opel μειώνοντας εργοστάσια και θέσεις εργασίας. Το περασμένο Σάββατο δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι της ιταλικής αυτοκινητοβιομηχανίας διαδήλωσαν στο Τορίνο (έδρα της Fiat) και ανάμεσά τους ξεχώρισαν οι εργαζόμενοι στο εργοστάσιο του Πομιλιάνο (Νάπολη) που για χρόνια πρωτοστατούν αγωνιστικά στην υπεράσπιση της δουλειάς τους και της προοπτικής της βιομηχανίας!

Στην ίδια πόλη, το Τορίνο, τρεις μέρες μετά τη διαδήλωση της Fiat τη σκυτάλη του αγώνα "πήραν" από τους εργαζόμενους οι φοιτητές και οι σπουδαστές που διαδήλωσαν κατά της "συνόδου κορυφής" των πανεπιστημίων των G8. Η αστυνομία του Μπερλουσκόνι έδωσε ένα "μάθημα" ξυλοφορτώματος στους διαδηλωτές δείχνοντας τι σημαίνει "παγκοσμιοποίηση" της αστυνομοκρατίας και... ανησυχία των προυχόντων μπροστά στην αμφισβήτηση, στην οργή, στην αντίσταση των νέων όπως και των εργαζομένων.

Εργαζόμενοι, νέοι, φοιτητές, έδωσαν αυτές τις ημέρες ένα πανευρωπαϊκό μήνυμα αγώνα, ενότητας και αλληλεγγύης απέναντι στην κρίση που προκάλεσαν και "διαχειρίζονται" οι χρεοκοπημένοι του νεοφιλελευθερισμού.

Το μήνυμα αγώνα τώρα χρειάζεται να γίνει ψήφος κατά των ευρωκρατών του νεοφιλελευθερισμού και ψήφος ενίσχυσης των δυνάμεων της ριζοσπαστικής αριστεράς και της οικολογίας, των δυνάμεων που χρόνια τώρα αγωνίζονται και προγραμματικά πολιτικά στοχεύουν σε μια κοινωνική Ευρώπη, μια Ευρώπη των εργαζομένων και όχι των τραπεζιτών!

Ναι, αυτό θέλουμε και μπορούμε! Yes, we can! Με τους αγώνες, με την ψήφο μας θα αλλάξουμε την Ευρώπη, θα φέρουμε την Ευρώπη των εργαζομένων στην "καρδιά" των άλλων που χρειάζεται ο κόσμος.

Στούμπος Δ.