Οι ουρανοί δεν αγάλλονται και δεν χαίρεται η φύσις όλη

Ας ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα. Η κρίση δεν πλήττει μόνο την Ελλάδα. Πολλές οικονομίες αντιμετωπίζουν αντίστοιχα προβλήματα. Μεγάλη ανεργία, υψηλό δημόσιο χρέος, δημοσιονομικά ελλείμματα και χρεωκοπία των ασφαλιστικών ταμείων. Σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, το 2010, στις 30 πιο αναπτυγμένες χώρες του κόσμου το χρέος τους θα φτάσει το 100% του Ακαθαρίστου Εγχωρίου Προϊόντος τους. Στην Ιαπωνία το 200%, στην Ιταλία το 127,3% και στην Ελλάδα το 111,8%. Το πρόβλημα επομένως δεν είναι τόσο στο πόσα χρωστάς, αλλά στους όρους με τους οποίους δανείζεσαι και τι κάνεις τα δανεικά. Στην ελληνική περίπτωση, μέσω των αξιολογήσεων και των επιτοκίων, πολλοί προσπαθούν να κερδοσκοπήσουν και η χρησιμοποίηση των πόρων χαρακτηρίζεται από αδιαφάνεια και διαφθορά.

Η κρίση του χρέους σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες δείχνει ότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο ελληνικό. Και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπιστεί. Με την δημιουργία μηχανισμών κοινής και αλληλέγγυας αντιμετώπισης κρισίμων καταστάσεων. Άλλωστε το θεσμικό πλαίσιο για μια τέτοιου τύπου παρέμβαση υπάρχει.

Σ’ ό,τι αφορά το δημοσιονομικό έλλειμμα στην Ευρώπη των 27, το 2010, σύμφωνα με προβλέψεις της Επιτροπής, θα φτάσει στο 7,3% του ΑΕΠ, αύξηση δηλαδή κατά 1,3 μονάδα σε σχέση με το 2009. Στο Ηνωμένο Βασίλειο θα φτάσει το 13,8%, στην Ισπανία το 9,8%, στη Γαλλία το 7% και στη Γερμανία το 5,9%.

Ας σταματήσουν λοιπόν οι εταίροι μας να μας αντιμετωπίζουν ως το μαύρο πρόβατο της Ευρώπης και να μας πιέζουν αφόρητα για γρήγορη προσαρμογή στα κριτήρια του Συμφώνου Σταθερότητας. Το Σύμφωνο αυτό προ πολλού έχει τιναχτεί στον αέρα. Η υποταγή δε σ’ αυτό αποτελεί τροχοπέδη στην υιοθέτηση μέτρων που θα βγάλουν τη χώρα μας από την κρίση.

Ο υπουργός Οικονομικών γυρίζει τις πρωτεύουσες της Ευρώπης, προσπαθώντας να αποκαταστήσει την χαμένη αξιοπιστία της χώρας μας. Υπάρχει όμως κάτι σοβαρότερο: Η απώλεια της αξιοπιστίας της κυβέρνησης από τον ελληνικό λαό, ο οποίος τελειώνει δύσκολα τη χρονιά και βλέπει να ξημερώνουν ακόμα δυσκολότερες μέρες τα επόμενα χρόνια.

Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα της Public Issue, (Καθημερινή 20/12), το 84% του δείγματος θεωρεί ότι πρόκειται για πολύ μεγάλη κρίση και μόνο το 1% ότι δεν υπάρχει κρίση. Για το 26% η κρίση θα διαρκέσει 2 χρόνια και το 22% πιστεύει ότι η διάρκειά της θα ξεπεράσει τα 5 χρόνια.

Οι ουρανοί λοιπόν δεν αγάλλονται και όλη η φύση δεν χαίρεται. Βιώνουμε μια πολύ δύσκολη κατάσταση που απαιτεί μια διαφορετική αντιμετώπιση των προβλημάτων που ταλανίζουν την οικονομία και την κοινωνία μας. Την ανεργία, τις εισοδηματικές ανισότητες, τη φτώχεια, το χρέος και την εξάρτηση, την αδιαφάνεια και τη διαφθορά.

Όλα αυτά προϋποθέτουν ενίσχυση της παρέμβασης του Κράτους και αυτό ζητούν οι πολίτες. Στην έρευνα της Public Issue, το 84% του δείγματος πιστεύει ότι πρέπει να ενισχυθεί η κρατική παρέμβαση για την αντιμετώπιση της κρίσης. Προς ποια όμως κατεύθυνση θα κινηθεί η κυβέρνηση και ποιες τομές θα επιχειρήσει;

Ας αφήσουμε το πολύ προχωρημένο θέμα της παρέμβασης στον σκληρό πυρήνα των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής (στα εργασιακά η μόνη μέχρι τώρα παρέμβαση δεν στρέφεται στον μεσαίωνα των εργασιακών σχέσεων, αλλά στην μείωση των αποδοχών των δημοσίων υπαλλήλων) και ας περιοριστούμε σε αυτό που η ίδια προβάλει ως λύση: Την αναθέρμανση της οικονομίας.

Ο αποτελεσματικότερος τρόπος για την επίτευξη αυτού του στόχου είναι η στήριξη των μικρών και των μεσαίων επιχειρήσεων και η αύξηση της αγοραστικής δύναμης των χαμηλότερων εισοδηματικών κατηγοριών. Οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις δημιουργούν θέσεις εργασίας και μπορούν να υποκαταστήσουν τις εισαγωγές προϊόντων λαϊκής κατανάλωσης. Το πρόσθετο εισόδημα των χαμηλότερων εισοδηματικών κατηγοριών του πληθυσμού αυξάνει την αγοραστική τους δύναμη, δαπανάται στο μεγαλύτερο ποσοστό του και δημιουργεί εισοδήματα που παραμένουν στην εγχώρια σφαίρα της οικονομίας χωρίς να διαφεύγουν, όπως συμβαίνει σε μεγάλο ποσοστό με τα υψηλά εισοδήματα.

Είναι στοιχειώδες, αγαπητοί φίλοι του ΠΑΣΟΚ, όπως θα έλεγε ο Κόναν Ντόυλ, μάλλον και ο Κέυνς· μαζί με τις ευχές τους και τις δικές μου για τα Χριστούγεννα
ΤΟΥ ΜΑΚΗ ΚΑΒΟΥΡΙΑΡΗ


Διαβάστε περισσότερα...

Από τη μηδενική ανοχή στη συλλογική και τώρα στην οικογενειακή ευθύνη

Μόλις πριν από ενάμιση μήνα, από αυτήν εδώ την στήλη και με αφορμή τα επεισόδια στο «Φλοράλ», υπό τον τίτλο «Από τον Boby στον μπάτσο», σημείωνα:

«(…) έχει την σημασία του να δει κανείς τα μηνύματα που εξέπεμψε η πολιτική ηγεσία του Προστασίας του Πολίτη από τις πρώτες μέρες που ανέλαβε. Η επίκληση της ασφάλειας και η προσπάθεια εμπέδωσης αυτού του κλίματος, με το υφιστάμενο προσωπικό και τις μεθόδους τις οποίες αυτό έχει μάθει να εφαρμόζει, μπορεί ίσως να 'αγγίζει' κάποια μικροαστικά αντανακλαστικά, αλλά, παραβλέποντας συγκεκριμένες κοινωνικές συνθήκες και την ιστορικότητά τους, λειτουργεί ετεροβαρώς και τελικά υπονομεύει και αυτό τον στόχο που υποτίθεται θέλει να υπηρετήσει».

Και λίγο πιο κάτω πρόσθετα:

«Είναι προφανές ότι οι δυνάμεις της ΕΛ.ΑΣ., πήραν εντελώς διαφορετικό μήνυμα από τον Μιχάλη Χρυσοχοϊδη, τις πρώτες μέρες της υπουργίας του. Ο 'αποκεφαλισμός' της ηγεσίας της μπορεί για λίγο να συγκρατήσει τους θερμοκέφαλους αστυνομικούς. Δεν φτάνει όμως για να αλλάξει τη νοοτροπία που έχει, δυστυχώς, αποτυπωθεί στο DNA του Σώματος».

Δεν διεκδικώ δικαίωση για όσα έγραφα. Τα παραθέτω απλώς γιατί, όπως αποδείχθηκε την περασμένη εβδομάδα, ήμουν τόσο καλοπροαίρετος, που απλώς ήμουν εκτός κλίματος.

Τι είχαμε την προηγούμενη βδομάδα; Το Σάββατο, παραμονή των πρώτων διαδηλώσεων για τον ένα χρόνο από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, η Αστυνομία ανακάλυψε το «Ρεσάλτο» στο Κερατσίνι και έκανε «ντου» συλλαμβάνοντας όσους ήταν εκείνη την στιγμή στην καφετέρια. Μόνο που ο αυτοδιαχειριζόμενος αυτός χώρος λειτουργεί χρόνια και είναι γνωστό τοις πάσι πως αποτελεί ένα στέκι στο οποίο συχνάζουν πιτσιρικάδες και μεγαλύτεροι νέοι της ευρύτερης περιοχής.

Όλοι στο ίδιο τσουβάλι, με κακουργηματικές κατηγορίες, που έπεσαν στη συνέχεια, για να αφεθούν τελικά ελεύθεροι, μέχρι να γίνει η δίκη τους, που προσδιορίστηκε για την άνοιξη.

Τις επόμενες μέρες, το δόγμα της «μηδενικής ανοχής» εκφράστηκε επίσης με προληπτικές συλλήψεις (προσαγωγές τις λένε τώρα) που ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο. Και στις αιτιολογημένες αντιδράσεις της αριστεράς για την εφαρμογή αυτής της νέας εκδοχής συλλογικής ευθύνης ο υπουργός, που νωρίτερα έβγαζε κουτσομπολίστικα στον αέρα όσα υποστηρίζει ότι συζητούσε το μεσημέρι της Κυριακής με έναν πολιτικό αρχηγό, τον Αλέξη Τσίπρα, έκανε «κόντρα ρελάνς» λέγοντας πως, αν χρειαστεί, θα συλλάβει δυο και τρεις χιλιάδες διαδηλωτές. Προληπτικά. Έτσι ακομπλεξάριστα. Και ανερυθρίαστα.

Αυτά από έναν υπουργό, τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, που ανατράφηκε με τα… νάματα του εκσυγχρονισμού, στήριξε τον Γιώργο Παπανδρέου και επέστρεψε στο υπουργείο όπου... δοξάστηκε με την εξάρθρωση 17Ν και ΕΛΑ επιδιδόμενος σε ασκήσεις πολιτικών ακροβασιών. Από τη συγγνώμη στον Παπαχρήστο και την καρατόμηση του πρώην αρχηγού της ΕΛΑΣ, στο δόγμα μηδενικής ανοχής. Και από τις μαζικές προληπτικές συλλήψεις στην εξαγγελία της κατάργησης των δακρυγόνων - που, παρεμπιπτόντως, αν για να εφαρμοστεί περάσει όσος χρόνος έχει περάσει απ’ την εξαγγελία της κατάργησης του κουκουλονόμου, ο οποίος ακόμη ισχύει βέβαια, τότε απλώς θα έχει ξεστοκάρει από δακρυγόνα η Αστυνομία.

Ο «σερίφης» και τα… γαλόνια του

Δεν μπορώ να γνωρίζω αν μετά τα εύσημα που του απένειμε πρωτοσελίδως η «Απογευματινή» αισθάνεται επιτυχημένος ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη. Δεν αντιστέκομαι όμως στον πειρασμό να επισημάνω ότι από τους ίδιους χώρους που προέρχονται τα «εύγε» προς τον υπουργό προήλθαν και οι αήθεις καρατζαφέρειες ειρωνικές αναφορές προς τον αντιπρόεδρο της Βουλής Γρηγόρη Νιώτη. Αναφορές που ελάχιστα απείχαν απ’ την επέκταση του δόγματος της συλλογικής ευθύνης και στο επίπεδο της οικογενειακής ευθύνης.

Δεν μπορώ να ξέρω τι «παιζόταν» στο «Ρεσάλτο», ούτε αν και πόσοι απ’ όσους εκείνη την ώρα βρίσκονταν στο στέκι είχαν κάποια σχέση με ό,τι παιζόταν. Αν παιζόταν κάτι. Αλλά, έλεος, τα παιδιά του Νιώτη, που ήταν εκείνη την ώρα εκεί και συνελήφθησαν, ήταν 30 και 28 ετών. Ούτε παιδιά, ούτε έφηβοι, ούτε καν στη μετεφηβική ηλικία.

Αλλά η διολίσθηση, λίγο - λίγο, είναι εμφανής: από τη μηδενική ανοχή στη συλλογική και τώρα στην οικογενειακή ευθύνη - εκφράστηκε αυτή και άμεσα από την παραπομπή γονέων κάποιων από τους προσαχθέντες για πλημμελή επιμέλεια ανηλίκων.

Και κάτι τελευταίο για τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη: επιστρέφοντας στο υπουργείο απ’ όπου εξάρθρωσε 17Ν και ΕΛΑ, ίσως είναι λίγο ανθρώπινο να νοιώθει κατά κάποιο τρόπο κομματάκι «σερίφης». Εξηγείται έτσι, χωρίς να δικαιολογείται, γιατί σε ένα απ’ τα πολλά τηλεοπτικά πάνελς στα οποία μετείχε, δήλωσε ότι δεν προσήλθε για να κάνει διάλογο (!) και αρνήθηκε να συνομιλήσει με μια 16χρονη μαθήτρια. Προφανώς, οι σερίφηδες δεν συζητούν, βγάζουν διαγγέλματα, όταν δεν πυροβολούν.

Αλλά, για την ιστορία, ας σημειωθεί πως ένα από τα δυο «γαλόνια» που κέρδισε κατά την προηγούμενη θητεία του στο υπουργείο αυτό ο Μ. Χρυσοχοΐδης, έχουν ήδη ξηλωθεί. Το Εφετείο, έκλεισε οριστικά την υπόθεση ΕΛΑ, αθωώνοντας τους εν ζωή κατηγορουμένους.

Αυτό 7 χρόνια μετά τη σύλληψη και διαπομπή τους. Αν η Δικαιοσύνη κάνει τη δουλειά της, δεν υπάρχει ένα ηθικό ζήτημα για τις διωκτικές αρχές που αποδεικνύεται τώρα ότι δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους τότε; Ότι τελικά διέσυραν αθώους, και με τη βούλα της Δικαιοσύνης, ανθρώπους;

Επειδή απάντηση φυσικά δεν θα πάρουμε, η παραπάνω επισήμανση ας κρατηθεί ιδίως από εκείνους, που με όρους αποτελεσματικότητας, θεώρησαν λόγω των υποθέσεων της τρομοκρατίας, επιτυχημένη την προηγούμενη θητεία Χρυσοχοΐδη στο τότε Δημοσίας Τάξεως. Κατά το ήμισυ, τουλάχιστον, δεν ήταν.
Του ΝΟΤΗ ΑΝΑΝΙΑΔΗ




Διαβάστε περισσότερα...

Ματατζήδες και κουκουλοφόροι

Καλώς τα παιδιά! Ματατζήδες με κουκουλοφόρους υπό την επίβλεψη ανώτερου αξιωματικού της ΕΛ.ΑΣ., προχθές στα Χανιά. Βίντεο που ανέδειξε το athens.indymedia...

avgi.g



-
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΑΔΕ ΕΦΗ ΖΑΡΑΤΟΥΣΤΡΑ

O ΥΠΕΡΑΝΘΡΩΠΟΣ - ΤΑΔΕ ΕΦΗ ΖΑΡΑΤΟΥΣΤΡΑ


-
Διαβάστε περισσότερα...

Επανέρχεται στο ζήτημα της μείωσης των μισθών στην Ελλάδα ο Τρισέ

Βρυξέλλες. Μέτρα εξυγίανσης της οικονομίας της ανάλογα με αυτά που πήρε και η Ιρλανδία -η οποία μείωσε και τους μισθούς- πρέπει να πάρει και η Ελλάδα είπε, μεταξύ άλλων, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Ζαν Κλοντ Τρισέ, απαντώντας χθες σε ερωτήσεις των μελών της Επιτροπής Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων του Ευρ. Κοινοβουλίου.
Αναφερόμενος στην Ελλάδα ο κ. Τρισέ είπε μεταξύ άλλων ότι «η κατάσταση στην Ελλάδα είναι πάρα πολύ δύσκολη. Γνωρίζουμε όλοι τα αριθμητικά στοιχεία και τις γενναίες αποφάσεις που πρέπει να ληφθούν (για παράδειγμα, στην κατεύθυνση της φορολογικής μεταρρύθμισης, αλλά και τις γενικότερες αλλαγές στρατηγικής)… Απαιτούνται γενναίες αποφάσεις, αλλά όλοι γνωρίζουμε ότι οι αποφάσεις αυτές είναι αναγκαίες και ελπίζουμε ότι η ελληνική κυβέρνηση θα έχει τη διορατικότητα να τις λάβει».

Απαντώντας σε ερώτηση του ευρωβουλευτή Ν. Χουντή (ΣΥΡΙΖΑ) για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας ο πρόεδρος της ΕΚΤ επανέλαβε την ιδιαίτερα δυσχερή κατάσταση με την οποία βρίσκεται αντιμέτωπη η ελληνική κυβέρνηση και αναφέρθηκε στην περίπτωση της Ιρλανδίας, επισημαίνοντας ότι η κυβέρνηση αυτής της χώρας ορθώς έλαβε δύσκολες αποφάσεις, κάτι που πρέπει να πράξει και η Αθήνα. «Χρειαζόμαστε μια αξιόπιστη μεσοπρόθεσμη στρατηγική», τόνισε ο κ. Τρισέ
avgi.gr



Διαβάστε περισσότερα...

Κατεδαφιστέα...

Ετσι, λοιπόν: «Κατεδαφιστέο μνημείο αντιφάσεων, ανίκανο να στοιχειοθετήσει καταδίκες», αποδείχτηκε «ο κορμός του αποδεικτικού υλικού» στον οποίο στηρίχτηκε η υπόθεση ΕΛΑ...

Οι κατηγορούμενοι -όμηροι επί επταετίαν- είναι αθώοι. Αλλά οι αρχιτέκτονες του δυσώδους φιάσκου θα ευθύνονται εσαεί γι' αυτή την κακουργία (...«Η ψευδεπίγραφα παρουσιαζόμενη ως δίκη ΕΛΑ είναι μια σχεδιασμένη-μεθοδευμένη πλεκτάνη και σκευωρία», έλεγε ο αείμνηστος Κώστας Αγαπίου... Κάτι παλιοτόμαρα που προεξοφλούσαν την ενοχή του, ας βρουν το θάρρος έστω και τώρα να ζητήσουν συγγνώμη. Ούτως ή άλλως, το στίγμα θα τους συνοδεύει όσο ζουν) *** Ετσι, λοιπόν: για την επικείμενη χρεοκοπία της χώρας μιλούσε ο πρωθυπουργός της χώρας (στο υπουργικό συμβούλιο της 5/11/09), για μια χώρα που δεν διατρέχει κανένα κίνδυνο χρεοκοπίας μιλούσε ο ίδιος άνθρωπος προχθές στο CNN. Αμέσως κατέβηκαν από τις βιτρίνες των μήντια τα «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» και ανέβηκαν διθύραμβοι από «νέον» για τους μεσσίες της ταχύρρυθμης σωτηρίας *** Ετσι, λοιπόν: «Ούτε δέκα...

ούτε είκοσι ούτε τριάντα αλλά εξήντα εννιά άτομα αποτελούν την τελική λίστα της ελληνικής αντιπροσωπείας που θα "ανηφορίσει" αεροπορικώς για την Κοπεγχάγη», έγραψε χθες στην «Ε» ο Φίλης Καϊτατζής, με αφορμή τη διεθνή διάσκεψη για τις κλιματικές αλλαγές... Προφανώς, πρόκειται για ολιγομελή αντιπροσωπεία, στο πλαίσιο των κυβερνητικών αποφάσεων για αυστηρές περικοπές (...Δοθείσης ευκαιρίας: Πόσες Επιτροπές καταργήθηκαν από τη σημερινή κυβέρνηση, πόσες έχουν συσταθεί από την ίδια και ποιο είναι το οικονομικό όφελος που προκύπτει; Επίσης, ποια ήσαν τα λειτουργικά έξοδα των υπουργείων επί Ν.Δ. και ποια είναι σήμερα; Είπαμε, όλα στο Διαδίκτυο. Ευκρινώς και αναλυτικά) *** CUT: «Η Αριστερά αδυνατεί να αντιληφθεί τις μεταβολές που συντελούνται εν αγνοία της και χωρίς την άδειά της», έγραψε χθες στην «Ε» ο Κώστας Βεργόπουλος, με αφορμή (και) την εκλογή Σαμαρά. «Το ζήτημα δεν είναι ότι η Δεξιά μετατοπίζεται, αλλά κυρίως ότι καταρρέει η αριστεροδεξιά συναίνεση, που είχε αναχθεί σε "ιερό και όσιο" για την πολιτική αδράνεια της τελευταίας δεκαπενταετίας και ένα νέο σκηνικό αναδύεται» (...Μ' άλλα λόγια, αυτό που συμβαίνει στην κοινωνία είναι αυτό που δεν αντιλαμβάνεται η Αριστερά, καθώς και ορισμένες χασμώμενες πέννες της ανακυκλούμενης μικροπολιτικής) *** Ετσι: Στον Υμηττό, σύννεφα λευκά, των ηφαιστείων. Στο κέντρο, «μυρωδιά από θειάφι». Και «μέσα μου, αλλάζουνε θέση και μορφή τα αισθήματα: η ταυτότητα των ηρώων, η άγρια ικανοποίηση να λες Οχι»...
Ελευθεροτυπία



Διαβάστε περισσότερα...

Εκτός από τους αριθμούς, υπάρχει και η πραγματικότητα, κύριε Τρισέ

κ. Τρισέ,

Κατοικώ στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Αθήνα. Δουλεύω περίπου 12 ώρες την ημέρα και αν δεν δουλέψω δεν πρόκειται να με πληρώσει κανείς, δηλαδή είμαι ελεύθερη επαγγελματίας.

Στην εφορία χρωστάω συνολικά περίπου 800 ευρώ, τα οποία προέρχονται από κάποια περαίωση και κλήσεις της τροχαίας.

Πάνω από ένα χρόνο τώρα ακούω και διαβάζω διάφορα νούμερα που υποτίθεται ότι δείχνουν την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας.

Δυσκολεύομαι ωστόσο να καταλάβω το νόημα αυτών των αριθμών διότι:

Ποτέ δεν είναι οι ίδιοι για διάστημα πάνω από μια εβδομάδα.

Κανείς δεν μπορεί να ελέγξει την ορθότητά τους, ούτε αυτοί που τα βγάζουν, γιατί είναι μια αλυσίδα επιτροπών που η μία δουλεύει με τα στοιχεία που δίνει η άλλη, χωρίς να έχει την αρμοδιότητα ή τη δυνατότητα να ελέγξει τις πηγές και τη μέθοδο με την οποία της δόθηκαν οι αριθμοί. Επίσης σας βεβαιώνω ότι ελάχιστοι βουλευτές του κοινοβουλίου μας γνωρίζουν πώς ακριβώς βγαίνουν αυτοί οι αριθμοί.

Εκτός όμως από τους αριθμούς, υπάρχει και η πραγματικότητα. Η πραγματικότητα λοιπόν, κ. Τρισέ, για μένα είναι ίδια εδώ και πολλά χρόνια, πριν ακόμα από το ευρώ. Δηλαδή δουλειά, δουλειά, δουλειά και λογαριασμοί, λογαριασμοί, λογαριασμοί…

Μάλιστα μετά το ευρώ μπήκαν στη ζωή μας και τα δάνεια. Ξέρετε πριν από το ευρώ, η μόνη που έδινε δάνεια ήταν η Εθνική Τράπεζα και αν δεν είχες κάποιο γνωστό ή δεν ήσουν δημόσιος υπάλληλος, δεν υπήρχε περίπτωση να πάρεις δάνειο, και έτσι ούτε που το σκεφτόσουν να πάρεις δάνειο.

Μετά το ευρώ, όμως , εσείς το ξέρετε καλύτερα από μένα, τα δάνεια ήρθαν να καλύψουν τη διαφορά των εσόδων - εξόδων σε όλα τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις, κι αυτή ήταν μια απόφαση που πήρατε εσείς, γιατί διαφορετικά η Ελλάδα δεν μπορούσε να μπει στη ζώνη του ευρώ. Έτσι, ενώ προηγουμένως ξοδεύαμε μόνο αυτά που είχαμε, με αποτέλεσμα να μην είμαστε καλή αγορά γιατί καταναλώναμε λίγα, μας δανείσατε για να καταναλώνουμε πολύ, εμείς μπήκαμε σ’αυτό το παιχνιδάκι με τον ενθουσιασμό που μας διακρίνει, αλλά νομίζαμε ότι αυτό είναι μια συμφωνία. Δηλαδή εσείς θα μας δανείζετε, εμείς θα μασάμε, θα ντυνόμαστε, θα χτίζουμε για να αναπτυχθεί η οικονομία της ευρωζώνης και όλα θα ήταν μια χαρά.

Ξαφνικά αρχίσαμε να ακούμε ότι είμαστε σπάταλοι, ότι δανειζόμαστε χωρίς μέτρο και γενικά ότι υπάρχει οικονομική κρίση, και μάλιστα είπαν οι τράπεζες εδώ στην Ελλάδα ότι πρώτα θα ξεπεραστεί η κρίση και μετά θα αρχίσουν πάλι να δανείζουν, γιατί όπως καταλαβαίνετε ο δανεισμός έχει διακοπεί.

Τώρα όμως η κατάσταση είναι διαφορετική, κ. Τρισέ μου. Τώρα, χωρίς να ξέρουμε τι έσοδα θα έχουμε και αν θα έχουμε, γιατί έχει αρχίσει μια ιστορία και όλοι θέλουν να απολύσουν τους πάντες και άρα τι πελάτες θα έχουμε και εμείς οι ελεύθεροι επαγγελματίες, ξέρουμε όλοι τι πρέπει να πληρώσουμε. Δηλαδή πιο απλά, γιατί ξέρω ότι σας δυσκολεύω, μπορώ να μην έχω δουλειά, αλλά δεν μπορώ να μην πληρώνω. Καταλάβατε;

Και κάτι άλλο. Εγώ προς το παρόν πληρώνω. Αν το τραβήξετε όμως κι άλλο, θα το ξανασκεφτώ. Όσο όμως πληρώνω, όποτε ξανααναφερθείτε στην Ελλάδα και στους Έλληνες με τον γνωστό τρόπο που συνηθίζετε, θα προσθέτετε τη φράση «εξαιρείται η κ. Φ. Νικολιδάκη», γιατί, αν δεν το κάνετε αυτό, θα σας κάνω μήνυση για συκοφαντική δυσφήμηση και θα σας ζητήσω μεγάλη αποζημίωση. Διότι, εκτός του ότι δεν με αφορά καθόλου η κρίση την οποία επικαλείσθε, σας πληροφορώ ότι είμαι αριστερή και ουδέποτε ψήφισα ΠΑΣΟΚ η Νέα Δημοκρατία, άρα ποτέ κανένας δεν δανείστηκε με δική μου εντολή. Το καταλάβατε, κ. Τρισέ μου;

Φλώρα Νικολιδάκη




Διαβάστε περισσότερα...

Ακούς εκεί να θέλει και αμάξι η καθαρίστρια!

«Θέλω να εκφράσω κι εγώ τη συμπάθειά μου στην καθαρίστρια, τη συνδικαλίστρια, γι’ αυτό που έγινε στο αυτοκίνητό της. Βέβαια, όταν μιλάμε για κρίση στην οικονομία και μια καθαρίστρια έχει ένα αυτοκίνητο αρκετά ακριβό, δείχνει ότι ίσως δεν υπάρχει τόση κρίση στα φτωχότερα στρώματα! Νομίζω ότι βιτριόλι στο αυτοκίνητο δεν δικαιολογεί να της χαριστεί ένα τριάρι! Μία γκαρσονιέρα ίσως». Τάδε έφη Καρατζαφέρης χθες στη Βουλή, στη συζήτηση για την παραχώρηση διαμερίσματος στην Κωνσταντίνα Κούνεβα. Ενθουσιασμένος μάλιστα από το χιούμορ του αυλικού που εξέπεμψε, εξέδωσε και σχετικό δελτίο Τύπου.

Προχθές ο κ. Καρατζαφέρης έλεγε στη Βουλή ότι είμαστε η μόνη χώρα στην Ευρώπη με 13ο μισθό. Χθες του φάνηκε ακριβό το αυτοκίνητο της καθαρίστριας.

Έτσι είναι οι καθαρίστριες σήμερα, τους τρέχει ο παράς από τα μπατζάκια, όχι σαν τους μητροπολίτες που δεν χωράνε να μπουν στο φιατάκι.
avgi.g



Διαβάστε περισσότερα...

Γιούνκερ: "Κουράγιο, Έλληνες"!

* Ο πρόεδρος του Eurogroup Ζ.-Κ. Γιούνκερ μάς καλεί να κάνουμε κουράγιο για τα μέτρα που έρχονται τον Ιανουάριο και θα είναι σκληρά

* Ιδιαίτερα ευχαριστημένος δηλώνει για το deal με τις Βρυξέλλες ο Γ. Παπακωνσταντίνου

* Ξανανοίγει θέμα παγώματος των μισθών

Υπό στενή ευρωπαϊκή επιτήρηση, η οποία από τον Φεβρουάριο θα γίνει αυστηρότερη, ετέθη χθες η ελληνική οικονομία και από τον Φεβρουάριο θα γίνει αυστηρότερη. Χθες στο Ecofin ο υπ. Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου παρουσίασε τα βασικά στοιχεία του προϋπολογισμού για το 2010 αναλαμβάνοντας επιπλέον δεσμεύσεις για περαιτέρω αναθεώρηση του προϋπολογισμού με βάση το πρόγραμμα σταθεροποίησης που θα κατατεθεί τον Ιανουάριο.

Σχολιάζοντας τις πληροφορίες ότι ο πρόεδρος του Eurogroup ζητεί πάγωμα ή και μείωση των μισθών ο Γ. Παπακωνσταντίνου υποστήριξε ότι δεν υπάρχει επίσημο αίτημα, αλλά πρόσθεσε ότι αυτό είναι ένα θέμα που θα κριθεί με τα μέτρα που θα ληφθούν τον νέο χρόνο.

Ο υπουργός Οικονομικών δήλωσε ιδιαίτερα ευχαριστημένος από τις δηλώσεις Γιούνκερ και Αλμούνια. Νωρίτερα ο κ. Γιούνκερ είχε φροντίσει να στείλει το "μήνυμα" στον ελληνικό λαό: "Οι Έλληνες πρέπει να δείξουν κουράγιο γιατί τα μέτρα που θα εφαρμοστούν θα είναι σκληρά".
avgi.gr



Διαβάστε περισσότερα...

Γιάννης Χοντζέας: Ενας Μεσσήνιος αγωνιστής...

Ο Γιάννης Χοντζέας γεννήθηκε το 1930 στην Κορώνη Μεσσηνίας και πέρασε τα πρώτα παιδικά και σχολικά του χρόνια, σε μια φτωχογειτονιά της Καλαμάτας, την Φυτιά, ζώντας από κοντά τη φτώχεια και τη δυστυχία, αλλά και την ομορφιά και τους αγώνες της εργατιάς. Ό πατέρας του δάσκαλος και απόφοιτος της Γεωργικής Σχολής της Πάτρας, ήταν ένας καλλιεργημένος και αξιόλογος άνθρωπος, που προκειμένου να βοηθήσει τον τόπο του παρέμεινε στην Μεσσηνία, αρνούμενος να ακολουθήσει τις προκλήσεις για μια μεγάλη καριέρα. Η μάνα του ήταν μια ξεχωριστή μορφή. Αγράμματη αλλά πανέξυπνη γυναίκα με φοβερή κατανόηση και ανεκτικότητα για τους νέους. Συμπαραστάθηκε πολύ στο Γιάννη και στα δυό του αδέλφια που πήραν μέρος στο κίνημα, παρά το γεγονός ότι είχε χάσει δέκα από τα δεκατρία παιδιά της σε διάφορες ηλικίες. Το 1934 ο στρατός χτυπάει με πολυβόλα διαδήλωση εργατών στην Καλαμάτα αφήνοντας πίσω του 7 νεκρούς, ενώ το 1935 και το 1936 στην περιοχή ξεσπούν αγροτικές εξεγέρσεις. Ο απόηχος των γεγονότων αυτών σημάδεψε τα παιδικά του χρόνια.

Με τη διχτατορία του Μεταξά φεύγει με την οικογένειά του στην Αθήνα και τελειώνει το δημοτικό και τις πρώτες τάξεις του οκτατάξιου γυμνάσιου στη Γούβα. Όταν ξεσπάει ο πόλεμος το 1941 όλη η οικογένεια επιστρέφει στην Καλαμάτα και σε ηλικία 11 χρονών ο Γιάννης Χοντζέας αποκτά τις πρώτες επαφές με την Αντίσταση. Τα μεγαλύτερα αδέλφια του ήταν ήδη οργανωμένα στην ΕΠΟΝ. Το 1942 χάνει τον πατέρα του. Το 1943 επιστρέφει στην Αθήνα. Τώρα συμμετέχει πια ενεργά στο αντιστασιακό κίνημα της νεολαίας και γίνεται μέλος της ΕΠΟΝ. Κύρια δραστηριότητά του ήταν ο χώρος της σπουδάζουσας νεολαίας. Σύντομα γίνεται μέλος του ΚΚΕ κατ’ εξαίρεση παρ’ όλο που σύμφωνα με το καταστατικό ήταν πολύ μικρός στην ηλικία. Από το σημείο αυτό αναλαμβάνει πολύ ειδικές αποστολές στα πλαίσια του αντιστασιακού κινήματος, όπου μόνο τα πιο αποφασισμένα και καταρτισμένα μέλη του κόμματος έπαιρναν μέρος.

Δραστηριοποιείται κυρίως στις ανατολικές συνοικίες της Αθήνας με το ψευδώνυμο Αριστείδης, πάντα στην πρώτη γραμμή σε όλες τις μικρές και μεγάλες κινητοποιήσεις της κατοχής. Τη φωνή του την άκουγαν χιλιάδες αθηναίοι από το χωνί που σάλπιζε τον απελευθερωτικό αγώνα. Στο Σκοπευτήρι της Καισαριανής, την πρωτομαγιά του 1944 όταν εκτελέστηκαν οι 200 κομμουνιστές, ήταν τριγύρω ζώντας κι αυτός μαζί με τους συγγενείς το δράμα της εκτέλεσης. Στη διάρκεια της κατοχής συλλαμβάνεται και φυλακίζεται για λίγο από τους Ιταλούς.

Στο κάστρο του Υμηττού και όλα όσα επακολούθησαν, ο ρόλος του Αριστείδη ήταν πρωτοπόρος στην έκφραση της αγανάκτησης και της έπαρσης για τη δολοφονία των τριών αγωνιστών. Τα συνθήματα που γράφτηκαν στο κάστρο του Υμηττού ήταν γραμμένα με το χέρι του Γιάννη. Στα φοβερά μπλόκα του μεγάλου καλοκαιριού του ’44 ο Γιάννης Χοντζέας ήταν εκεί, προσπαθώντας να εμψυχώσει, να αντιμετωπίσει, να ξεσηκώσει πολεμώντας για έξοδο ή για τις μικρότερες δυνατές απώλειες.

Το Δεκέμβρη (ο Γιάννης πάντα μιλούσε για τρεις ένοπλες επαναστάσεις του ελληνικού λαού: το 1941-44, το Δεκέμβρη και το 1946-49) πολεμά ενάντια στην εθνοπροδοτική στάση του δοσιλογισμού και την επέμβαση των άγγλων ιμπεριαλιστών. Το σύνθημα «όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα» γράφτηκε με δική του πρωτοβουλία. Αναρίθμητες ήταν οι φορές που σύρθηκε σε αστυνομικά τμήματα της Αθήνας και των περιχώρων όπου ξυλοκοπήθηκε άγρια από τους ταγματασφαλίτες.

Μετά το Δεκέμβρη ακολουθεί τον ΕΛΑΣ στην υποχώρηση και επιστρέφει παράνομα με απόφαση του κόμματος. Στο συνέδριο της ΕΠΟΝ το 1946 η δράση του αναφέρεται σαν παράδειγμα στην εισήγηση του κεντρικού συμβουλίου.

Μετά το Δεκέμβρη, ακολουθεί τον ΕΛΑΣ στην και επιστρέφει στην Αθήνα παράνομα με απόφαση του κόμματος. Συλλαμβάνεται από τη χωροφυλακή, όπου κακοποιήθηκε και ξυλοκοπήθηκε άγρια. Στις αρχές του 1945 συλλαμβάνεται και πάλι στη Γούβα από τους χίτες και οδηγείται στο αστυνομικό τμήμα του Υμηττού. Ακολουθεί νέος ξυλοδαρμός αλλά και βασανιστήρια με φάλαγγα, που τον καθήλωσαν για μερικές βδομάδες στο κρεβάτι.

Αργότερα, κι ενώ δούλευε στο Ριζοσπάστη, συλλαμβάνεται πάλι έξω από τη βάση του Ελληνικού, αυτή τη φορά από τους άγγλους. Κατά τη διάρκεια της ανάκρισης με την αλύγιστη υπομονή του κορόιδευε τον άγγλο αξιωματικό που έχασε την ψυχραιμία του και το παραδοσιακό εγγλέζικο φλέγμα. Όταν αργότερα τον ρωτούσαμε τι εννοεί «χάσιμο του εγγλέζικου φλέγματος», απαντούσε γελώντας: «Δεν κατάλαβες; Έπεσε ξυλοβρόντι».

Στο πρώτο συνέδριο της ΕΠΟΝ το 1946 στο οποίο συμμετέχει, η δράση του ενάντια στην τρομοκρατία αναφέρεται και προβάλλεται σαν παράδειγμα στην εισήγηση του Κεντρικού Συμβουλίου.

Το 1947 συλλαμβάνεται και πάλι. Αρχίζει πλέον η περίοδος της εξορίας που κράτησε σχεδόν δέκα χρόνια. Ψυτάλλεια, Ικαρία, Μακρόνησος, Αη-Στράτης. Κρατάει παντού, αντέχει σε ξυλοδαρμούς και βασανιστήρια, βαστιέται όρθιος ακόμα και στη Μακρόνησο, στο «σύρμα». Γράφει ο ίδιος: «Όταν μας μπαρκάρανε για το Μακρονήσι ξέραμε δυό πράγματα: Πως εκεί δύσκολα βαστάς. Είναι ζήτημα αν βαστάει το 1%. Και στο 1% περιλαμβάνονται πεθαμένοι, τρελοί, σακατεμένοι και μερικοί λίγο υγιείς». Σ’ αυτό το 1% περιλαμβάνεται και ο Γιάννης Χοντζέας. Γιατί σ’ αυτόν κυριαρχούσε όχι το σύνθημα που αντίκριζαν οι αγωνιστές φτάνοντας στο Μακρονήσι και που άκουγαν καθημερινά στα μεγάφωνα «ΕΔΩ ΖΕΙ ΟΠΟΙΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ», αλλά το άγραφο σύνθημα των αγωνιστών «ΕΔΩ ΖΕΙ ΟΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΙΜΟΣ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ»…Στη Μακρόνησο χτυπήθηκε και βασανίστηκε άγρια πολλές φορές. Σε μια επίθεση των Αλφαμιτών χτυπήθηκε στον αυχένα με συνέπεια να μείνει αναίσθητος και να μεταφερθεί στο αναρρωτήριο της Μακρονήσου με αφωνία για μεγάλο χρονικό διάστημα. Το χτύπημα αυτό τον βασάνιζε σ’ ολόκληρη τη ζωή του.

Στα δέκα χρόνια της εξορίας του και παρά τις ταλαιπωρίες και τα βασανιστήρια, ο Γιάννης Χοντζέας δεν έπαψε να προβληματίζεται και να παρεμβαίνει κάτω από δύσκολες συνθήκες στις πολιτικές εξελίξεις και τα σοβαρά ζητήματα που απασχολούσαν το κομμουνιστικό κίνημα. Παράλληλα, με αστείρευτο κουράγιο, θέληση και υπομονή, έπαιρνε μέρος σ’ ολόκληρο το φάσμα των δραστηριοτήτων των εξόριστων: πολιτικές συζητήσεις, οργάνωση των συνθηκών διαβίωσης, διοργάνωση θεατρικών παραστάσεων κλπ. με τη θέληση, την πολιτική συγκρότηση και τα «αστεία», στάθηκε πάντα ένας ξεχωριστός άνθρωπος σε κάθε δύσκολη κατάσταση.

Κατά την παραμονή του στη Μακρόνησο ήταν από τους ελάχιστους που είχαν διατυπώσει διαφωνίες με τη γραμμή που ακολούθησε το κίνημα μέχρι το 1947. Η κριτική αυτή, διατυπωμένη σε δύσκολη περίοδο, που αφορούσε τις συμφωνίες της Βάρκιζας και του Λιβάνου κλπ, δόθηκε κανονικά στην καθοδήγηση του κόμματος. Στον Αη-Στράτη παίρνει ενεργά μέρος στις σοβαρότατες αντιστάσεις που πρόβαλαν οι εξόριστοι στα πρώτα βήματα της ρεβιζιονιστικής στροφής στο ΚΚΕ, απορρίπτοντας τη γραμμή της συμφιλίωσης και του συμβιβασμού.

Διατυπώνει τις έντονες αντιρρήσεις του στις αποφάσεις της 6ης ολομέλειας του ΚΚΕ όπου στην ουσία το ΚΚΣΕ επιβάλει πραξικοπηματικά τη ρεφορμιστική του στροφή στο ελληνικό επαναστατικό κίνημα. Η στάση του αυτή προκαλεί εντύπωση γιατί ορισμένοι πίστευαν ότι, καθώς είχε ήδη διατυπώσει διαφορετικές απόψεις για τις αποφάσεις του ΚΚΕ μετά το 1944 και ήταν κριτικός προς την παλιά καθοδήγηση, θα στεκόταν φιλικά στο «νέο πνεύμα» που επιβλήθηκε στο κόμμα.

Επιστρέφει από την εξορία λίγο πριν τις εκλογές του 1958. Η αντιμετώπιση που του επιφυλάχθηκε από την ΕΔΑ, καθώς και άλλων συντρόφων του, ήταν μια συνεχής προσπάθεια περιθωριοποίησής και απομόνωσης. Αυτό ήταν το τίμημα για τις πολιτικές του απόψεις. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα και κάτω από την επιμονή του να δουλέψει για την ΕΔΑ, του αλλάζουν συνεχώς τομείς δραστηριότητας. Παράλληλα επιχειρείται συστηματικά να διαβληθεί στα μάτια των συντρόφων, να φθαρεί, ενώ δεν λείπουν και προσπάθειες να δυσκολευτούν ακόμα περισσότερο οι συνθήκες διαβίωσής του. Ο Γιάννης Χοντζέας τους διαψεύδει με τη στάση του. Όσοι συνεργάστηκαν μαζί του ειλικρινά την περίοδο εκείνη, κερδίζονται από τις απόψεις και το χαρακτήρα του. Οι παρεμβάσεις του σε συσκέψεις και κομματικές συγκεντρώσεις γίνονται δεκτές με ενθουσιασμό. Η απόπειρα επιβολής της ρεβιζιονιστικής γραμμής στο ΚΚΕ συναντάει σοβαρές δυσκολίες και ο Γιάννης Χοντζέας ήταν -μεταξύ πολλών άλλων- από τους πρωταγωνιστές της αντιπαράθεσης στο εσωτερικό της ΕΔΑ.

Στα χρόνια αυτά 1960-64 μέσα σε συνθήκες βίας και τρομοκρατίας υπάρχει μια έντονη ανάπτυξη αγώνων στον τομέα της αντιτρομοκρατικής πάλης με αποκορύφωμα τις λαϊκές κινητοποιήσεις μετά το βασιλικό πραξικόπημα του 1965. Στα χρόνια αυτά, το αριστερό κίνημα μπαίνει στην υπηρεσία των σκοπών και επιδιώξεων της φιλελεύθερης αστικής τάξης που εκπροσωπούσε η Ένωση Κέντρου του Γ. Παπανδρέου χαρίζοντάς του ουσιαστικά την τεράστια EAΜική μάζα.. Διεθνώς είναι η περίοδος που έχει συντελεστεί η ρεβιζιονιστική στροφή στο ΚΚΣΕ και η σοβιετική διπλωματία εξαντλεί όλες τις δυνάμεις της για να περιορίσει το όλο και περισσότερο αναπτυσσόμενο κύμα των θυελλών που ξεσπά στον κόσμο. Στα πλαίσια του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος ξεσπά η αντικινέζικη εκστρατεία και η καταγγελία των κομμάτων που δεν πειθαρχούν στη γραμμή της ειρηνικής συνύπαρξης.

Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες –που η ανάλυσή τους δεν μπορεί να γίνει εδώ- επιβάλλεται επιτακτικά η ανάγκη της προβολής μιας άλλης πολιτικής. Το καθήκον αυτό στάθηκε υπόθεση ενός πολύ περιορισμένου αριθμού ανθρώπων που όμως έβρισκε τα χρόνια εκείνα μεγάλη απήχηση, τέτοια που έδειχνε τι θα μπορούσε να συμβεί κάτω από άλλους όρους.

Ο Γιάννης Χοντζέας παίζει αποφασιστικό ρόλο στη διαμόρφωση και συσπείρωση δυνάμεων για την ανταπόκριση στα νέα καθήκοντα που η εποχή έθετε. Μεταφράζει κείμενα και βιβλία, που εκδίδονται από τις Ιστορικές Εκδόσεις, σε συνθήκες που είχε ήδη ξεκινήσει ένας αληθινός πόλεμος από τους υπεύθυνους της ΕΔΑ και άλλους συγκροτηματάρχες για το «θάψιμο» ορισμένων απόψεων. Διαγράφεται από την ΕΔΑ και από τον Ιούνη του 1964 πρωταγωνιστεί στη δημιουργία μιας ανεξάρτητης κίνησης και την έκδοση του περιοδικού «Αναγέννηση». Συμμετέχει αποφασιστικά στον καθορισμό της γενικής γραμμής που αποτέλεσε την πολιτική και ιδεολογική βάση του μ-λ κινήματος στη χώρα μας. Αρθρογραφεί στην «Αναγέννηση» και στο «Λαϊκό Δρόμο» που κυκλοφορεί από το 1967 και παίρνει μέρος στην καθημερινή πολιτική δουλειά.

Η δικτατορία το 1967 βρίσκει την κίνηση αυτή σε μια κρίσιμη φάση της πορείας της με αντιθετικές πλευρές στην ανάπτυξή της αλλά με καθορισμένη πολιτική γραμμή. Παρά τις δύσκολες συνθήκες η δραστηριότητα συνεχίζεται κάτω από δύσκολες συνθήκες και ιδρύεται η ΟΜΛΕ (Οργάνωση μαρξιστών Λενινιστών Ελλάδας). Από το Νοέμβρη του 1968 κυκλοφορεί η «Προλεταριακή Σημαία». Ο Γιάννης Χοντζέας παραμένει στην Ελλάδα και καθοδηγεί την οργάνωση από την παρανομία μέχρι το 1969 οπότε και συλλαμβάνεται και εξορίζεται στο Παρθένι, στρατόπεδο εξορίστων της Λέρου. Εκεί πληροφορείται το θάνατο της μητέρας του που είχε να την δει πριν από το πραξικόπημα…Μετά τη διάλυση του στρατοπέδου εκτοπίζεται στην Αγία Μαρίνα της Λέρου σε καθεστώς «ελεύθερης διαβίωσης». Από την εξορία συνεχίζει να στέλνει κείμενα με πολιτικές υποδείξεις και θεωρητικές πολιτικές και ιδεολογικές τοποθετήσεις, που είχαν μεγάλη σημασία για τον προσανατολισμό του κινήματος, στο Γραφείο της ΟΜΛΕ που βρίσκεται στο εξωτερικό. Το διάστημα 1967-69 ήταν το μοναδικό που ο Γιάννης Χοντζέας είχε την αποκλειστική ευθύνη της καθοδήγησης της οργάνωσης. Το ότι τότε τέθηκαν οι βάσεις για την ουσιαστική συγκρότηση μιας μαρξιστικής-λενινιστικής οργάνωσης, ότι κατόρθωσε και στήθηκε μηχανισμός κι αντιμετωπίστηκε ένα δύσκολο κλίμα που κυριάρχησε αμέσως μετά την επιβολή του πραξικοπήματος, ότι δόθηκαν σαφείς υποδείξεις για το τι πρέπει να γίνει σε περίπτωση χτυπήματος, ότι τέθηκαν οι βάσεις για την ανάπτυξη κινήματος των ελλήνων που ζούσαν στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης και έγιναν επαφές με τους μαρξιστές-λενινιστές στις ανατολικές χώρες, αλλά και το ότι γράφτηκαν ή μεταφράστηκαν μια σειρά από βασικά κείμενα (που πολλά απ’ αυτά χάθηκαν), όλα αυτά αποτελούν μια από τις σημαντικότερες συνεισφορές του Γιάννη Χοντζέα στο μ-λ κίνημα.

Αφήνεται ελεύθερος το 1972. Επιστρέφει στην Αθήνα και παρά το γεγονός ότι προσπαθεί να αποκτήσει επαφή με την οργάνωση, κάτι τέτοιο δε γίνεται δυνατό. Συλλαμβάνεται πάλι μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Οδηγείται στην Ασφάλεια, στη συνέχεια στη σχολή αστυφυλάκων στο Μπογιάτι, και τέλος εξορίζεται στη Γυάρο μέχρι την πτώση της χούντας.

Όλη την επόμενη περίοδο συμμετέχει στο κίνημα και παρακολουθεί όλες τις εξελίξεις χωρίς να συμμετέχει –για διάφορους λόγους- από το 1975 στην καθοδήγηση της ΟΜΛΕ και αργότερα του ΚΚΕ (μ-λ). Το 1976 θα δικαστεί για περιύβριση αρχής ως συντάκτης μιας προκήρυξης της ΟΜΛΕ σχετικής με τα γεγονότα της απεργίας των οικοδόμων τον Ιούλη του 1975. Γράφει μια σειρά πολιτικά και ιδεολογικά κείμενα που συνήθως είτε αποσιωπούνται είτε χρησιμοποιούνται κατά βούληση και κατά περίσταση. Η απομάκρυνση από τις ιδεολογικές και πολιτικές απόψεις που είχαν διατυπωθεί από το Γιάννη Χοντζέα από την προδικτατορική περίοδο εως τις αρχές του 1980, στάθηκε αιτία –κατά την άποψή μας- για την κρίση και τη διαλυτική πορεία του πρώτου σταδίου του μ-λ κινήματος στη χώρα μας.

Τα τελευταία 15 χρόνια της ζωής του ο Γιάννης Χοντζέας θα αφιερωθεί σε μια πολύτιμη δουλειά. Σε μια εποχή που κυριαρχούσε ο ακτιβισμός, ο εμπειρισμός, ο δογματισμός και η προσκόλληση σε πρότυπα, επιλέγει έναν άλλο δρόμο. Θεωρεί ότι η αρχή μιας νέας προσπάθειας δεν μπορεί να γίνει χωρίς την μελέτη και την εξαγωγή συμπερασμάτων γύρω από κομβικά ζητήματα, όπως η διεθνής πραγματικότητα, και η πείρα του κομμουνιστικού κινήματος. Όπως έλεγε ο ίδιος ο «κρίκος» από τον οποίο θα εξαρτιόταν μια νέα προσπάθεια, ήταν ο ιδεολογικός με την έννοια ότι έπρεπε να γίνει μια ουσιαστική σε βάθος και μεγάλη σε έκταση δουλειά, να απαντηθούν τα κομβικά προβλήματα. Αυτός ήταν ο μοναδικός δόμος για να υπερνικηθεί η διάλυση και να μπουν τα θεμέλια μιας νέας αρχής. Και έπεσε όπως πάντα με τα μούτρα στη δουλειά. Για μια και πάνω δεκαετία μελέτησε, έγραψε και μετέφρασε ένα τεράστιο υλικό γύρω από την καπιταλιστική κρίση και την αναδιάρθρωση, γύρω από το κομμουνιστικό κίνημα και τις μεταβατικές κοινωνίες. (Ένα μέρος της δουλειάς αυτής εκδόθηκε με το βιβλίο «Το “τέλος” του κομμουνισμού»).

Μέχρι το θάνατό του, το 1994, συμβάλλει αποφασιστικά στη συγκρότηση της πολιτικής ομάδας Α/συνέχεια και την ιδεολογική – πολιτική της φυσιογνωμία. Έγραψε και συζήτησε μια σειρά από βασικά κείμενα που δημοσιεύτηκαν από τις εκδόσεις Α/συνέχεια ή στο πολιτικό δελτίο. Έγραψε επίσης μια σειρά από προγραμματικά κείμενα που χρησίμευσαν και χρησιμεύουν ακόμα σε μια σειρά από εσωτερικές συζητήσεις. Το τελευταίο διάστημα, χτυπημένος από τον καρκίνο, κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες υπαγόρευσε την άποψη για την κριτική εκτίμηση του μ-λ κινήματος στην Ελλάδα, που δημοσιεύτηκε σε μια επανέκδοση επιλεγμένων κειμένων της «Αναγέννησης». Το τελευταίο του παράπονο ήταν ότι δεν μπορούσε να βοηθήσει άλλο. Έμοιαζε να μη συγχωρεί τον εαυτό του που έφευγε, αναγκαστικά, από τη γραμμή.




Διαβάστε περισσότερα...

Δέκα καταδίκες της Ελλάδας για αστυνομική βία

Δέκα φορές μέσα σε πέντε χρόνια, καταδικάστηκε η Ελλάδα από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ) και την αρμόδια επιτροπή του ΟΗΕ, για παράνομη χρήση αστυνομικής βίας κατά πολιτών. Στο διάστημα μεταξύ του Δεκέμβρη του 2004 και του Ιανουαρίου του τρέχοντος έτους, καταγράφηκαν 10 περιπτώσεις όπου όργανα της αστυνομίας ξυλοκόπησαν, τραυμάτισαν ή ακόμη και σκότωσαν πολίτες, χωρίς να τιμωρηθούν.

Στις περιπτώσεις αυτές τα διεθνή δικαστήρια έκριναν πως η αποζημίωση των πολιτών, θυμάτων της αστυνομικής αυθαιρεσίας και βίας δεν επαρκεί αλλά επιβάλλεται η δίωξη των αστυνομικών που προέβησαν στις ενέργειες αυτές. Την Τρίτη 1η Δεκέμβρη 2009, επιτροπή υπουργών του Συμβουλίου της Ευρώπης θα επανεξετάσει αν οι αποφάσεις των δικαστηρίων εφαρμόστηκαν ως έπρεπε από τις ελληνικές αρχές.

Η πρώτη καταδίκη της χώρας μας ήρθε στις 20 Δεκεμβρίου 2004 και αφορούσε τον τραυματισμό του Χρήστου Μακαρατζή, ο οποίος στις 13 Σεπτέμβρη του 1995, δέχτηκε πυροβολισμό και έμεινε ανάπηρος κατά 70% επειδή δεν σταμάτησε σε μπλόκο της τροχαίας. Το ευρωπαϊκό δικαστήριο μας καταδίκασε για παραβίαση του δικαιώματος στη ζωή αλλά η ποινική δικαιοσύνη δεν βρήκε ενόχους.

Η δεύτερη καταδίκη θα έρθει δύο χρόνια αργότερα, το 2007 αναφορικά με τον τραυματισμό του Γιάννη Καραγιαννόπουλου στις 26 Ιανουαρίου του 1998. Το θύμα πυροβολήθηκε εξ επαφής στο κεφάλι. Στην περίπτωση του υιοθετήθηκε η εκδοχή του ατυχήματος και οι αστυνομικοί αθωώθηκαν από την ΕΔΕ που διενεργήθηκε και το ποινικό δικαστήριο. Λίγες μέρες αργότερα, θα ακολουθήσει η καταδίκη της χώρας από το ΕΔΔΑ για τον θανάσιμο τραυματισμό, στις 21 Νοεμβρίου του 2001, του Αλβανού, Gentjan Celnicu. Αλλά και το 2009, η Ελλάδα καταδικάστηκε για το φόνο του 18χρονου Νίκου Λεωνίδη, στις 25 Μαρτίου 2000.

Υπάρχουν τέσσερις ακόμη καταδίκες της Ελλάδας από το ΕΔΔΑ για κακοποίηση πολιτών από αστυνομικούς. Η πρώτη στις 13 Δεκεμβρίου 2005 για την κακοποίηση στις 8 Μαΐου του 1998 από αστυνομικούς των νεαρών Ρομά, Λάζαρου Μπέκου και Λευτέρη Κουτρόπουλου. Η δεύτερη θα έρθει στις 18 Ιανουαρίου 2007 για κακοποίηση του Σύριου μετανάστη Mhn Ghassan Alsayed Allaham στις 8 Σεπτεμβρίου 1998.

Η τρίτη ακολούθησε στις 24 Μαΐου 2007 για την κακοποίηση του Δημήτρη Ζελίδη στις 23 Δεκεμβρίου 2001. Ένας από τους εμπλεκόμενους αστυνομικούς κατηγορήθηκε αργότερα ότι ενεπλάκη στη γνωστή υπόθεση «ζαρντινιέρα», τον άγριο ξυλοδαρμό του Κύπριου φοιτητή, Αυγουστίνου Δημητρίου. Η τέταρτη καταδίκη ήρθε στις 6 Δεκεμβρίου του 2007 για την κακοποίηση της Φανής Γιαννούλας Πετροπούλου Τσακίρη στις 28 Ιανουαρίου του 2002.

Άλλες δύο καταδίκες την ίδια περίοδο, ήρθαν από την Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ για κακοποίηση πολιτών από αστυνομικούς. Η πρώτη στις 28 Μαρτίου 2006 για την ομολογία του Αλέξανδρου Κουίδη ως αποτέλεσμα κακομεταχείρισης από την αστυνομία, μεταξύ 17 Μαΐου και 27 Ιουνίου 1991. Η δεύτερη ακολούθησε στις 24 Ιουλίου 2008 για κακοποίηση στις 14 Ιουνίου 2001 του Ανδρέα Καλαμιώτη.

Ελληνικοί και διεθνείς οργανισμοί που ασχολούνται με την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως ο Συνήγορος του Πολίτη και η Διεθνής Αμνηστία, επισημαίνουν εδώ και χρόνια πως η Αστυνομία αποτελεί ένα ιδιότυπο καθεστώς κρατικής ανομίας. «Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έχει καταδικάσει κατ’ επανάληψη την Ελλάδα για αστυνομική βία κατά πολιτών, η οποία έμεινε ατιμώρητη λόγω απαράδεκτων ΕΔΕ που στόχευαν στη συγκάλυψη και συχνά απαράδεκτων δικαστικών ενεργειών που έτειναν να επικυρώσουν τη συγκάλυψη των ΕΔΕ. Μέχρι σήμερα, η ίδια η πολιτεία δείχνει περιφρόνηση του ΕΔΔΑ, αφού δεν επέβαλε καμία κύρωση σε αστυνομικό ή δικαστικό που συνέβαλε στις καταδίκες αυτές» δηλώνει στη «Real News», ο Παναγιώτης Δημητράς από το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι, που εκπροσώπησε επτά από τις δέκα υποθέσεις για τις οποίες καταδικάστηκε η χώρα μας.

Σύμφωνα με το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι, τα στοιχεία που δημοσιοποίησε η χώρα μας στον ΟΗΕ τον περασμένο Αύγουστο και αναφέρονται στην περίοδο 2004 – 2008 είναι εξοργιστικά. Καταγγέλθηκαν 329 υποθέσεις αστυνομικής αυθαιρεσίας, από τις οποίες μόλις 264 ερευνήθηκαν πειθαρχικά, ενώ για μόλις 132 σχηματίστηκαν ποινικές δικογραφίες. Αποτάχθηκαν τέσσερις αστυνομικοί και εκκρεμούν 5 πρωτόδικες καταδίκες ενώπιον εφετείων. Παράλληλα, υπήρξαν 126 υποθέσεις χρήσης όπλων, για τις οποίες ένας αστυνομικός αποτάχθηκε, και εκκρεμούν 15 εκδικάσεις σχετικών υποθέσεων.

Πηγή: «Real News»



Διαβάστε περισσότερα...

Ξεχάσανε να ζητήσουμε αποζημιώσεις για τις πυρκαγιές του Αυγούστου

Παρ' ότι η Ελλάδα εδικαιούτο να ζητήσει αποζημίωση για τις πυρκαγιές σε Αττική και Εύβοια, δεν κατέθεσε αίτημα ενεργοποίησης του Ταμείου Αλληλεγγύης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και έχασε την προθεσμία! Αυτό αποκαλύπτει με νέα ερώτησή του στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Ν. Χουντής, ρωτώντας την αν γνωρίζει την αιτία μη κατάθεσης σχετικού αιτήματος και αν είχε διαβουλευθεί σχετικά με την ελληνική κυβέρνηση.

Ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ επανέρχεται αφού η διορία έληγε στο τέλος Οκτωβρίου και δεν υπήρξε καμία εξέλιξη παρ' ότι ο ίδιος είχε καταθέσει κι άλλη ερώτηση ήδη από τα τέλη Αυγούστου, όπου είχε αποκαλυφθεί στην απάντηση του αρμόδιου Επιτρόπου, κ. Σαμέκι, πως έως την 1η Οκτωβρίου η Ελλάδα δεν είχε καταθέσει αίτημα. Το σχετικό δελτίο Τύπου δε το είχε αποστείλει στις 13 Οκτωβρίου στην υπουργό Περιβάλλοντος, Τ. Μπιρμπίλη, ενώ το ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είχε ήδη υιοθετήσει ψήφισμα στις 8 Αυγούστου για τις πυρκαγιές, με το οποίο ζητούσε την άμεση ενεργοποίηση του ταμείου Αλληλεγγύης.

“Τη στιγμή που παγώνουν τους μισθούς και αυξάνουν τους φόρους για ταμειακούς και μόνο λόγους, χρειάζεται να βρεθεί ένας υπεύθυνος από την κυβέρνηση να απαντήσει γιατί δεν ζητήθηκαν αποζημιώσεις” σχολίασε ο Ν. Χουντής συμπληρώνοντας πως “στο κλίμα ασυνεννοησίας, στην έλλειψη συντονισμού, στις διαφωνίες και στα ερωτήματα για το τι θέλει να πράξει η κυβέρνηση, προστίθεται άλλο ένα”.
avgi.g



Διαβάστε περισσότερα...

Σαμαρκοζί;

Μόνο απροσδόκητη δεν μπορεί να θεωρηθεί η νίκη του Σαμαρά στην κούρσα των αρχηγών. Η ηττημένη, ταπεινωμένη και οργισμένη παράταξη έκανε μπαμ και η ενέργεια της οργής της εκτόξευσε τον προχτεσινό αποστάτη και χτεσινό χλωμό αουτσάιντερ στην κορυφή του κόμματος. Στη δεδομένη συγκυρία ο νέος αρχηγός της Ν.Δ. αποδείχτηκε ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση. Και γιατί θεωρήθηκε αθώος του αίματος για τα πεπραγμένα της κυβέρνησης Καραμανλή, αλλά και γιατί διαχειρίστηκε πιο σωστά από την αντίπαλό του τον πληγωμένο κομματικό πατριωτισμό.

Και τώρα; Προφανώς η εξέλιξη αυτή δεν αφήνει αδιάφορη καμιά πολιτική δύναμη. There is a new sheriff στη Ν.Δ. και η πολιτική που θα επιλέξει θα ακουμπήσει τους πάντες, θέλουν δεν θέλουν. Το ΠΑΣΟΚ διότι θα δεχτεί πυρά από τα δεξιά του και πιθανότατα δεν θα μπορεί πια να υπολογίζει στην ανοιχτή στήριξη της Ν.Δ. σε …εθνικά θέματα όπως ο εκλογικός νόμος, τα Σκόπια, η οικονομική πολιτική, ή οι αλλαγές στο ασφαλιστικό. Το ΛΑΟΣ για προφανείς λόγους. Ακόμα και την αριστερά, αφού το τελευταίο που θα ήθελε θα ήταν μια μετατόπιση της πολιτικής ζωής προς τα δεξιά.

Πολλά συνεπώς θα εξαρτηθούν από την πολιτική που θα επιλέξει η αξιωματική αντιπολίτευση με τον Σαμαρά. Η οποία παραμένει φυσικά βασικός πυλώνας του δικομματισμού, συντηρητικό κόμμα της αγοράς και των μεγάλων συμφερόντων. Με ποια στρατηγική επανόδου στην εξουσία όμως, με ποια μέσα, με ποια αντιπολιτευτική τακτική, με ποια πολιτική ατζέντα; Οι απαντήσεις που θα δοθούν σ’ αυτά το ερχόμενο διάστημα είναι κρίσιμες. Και εφόσον ο νέος άρχων της ΝΔ επιβάλλει ως πολιτική του κόμματός του όσα έλεγε, ή άφηνε να εννοηθούν, στην πρόσφατη προεκλογική του εκστρατεία, τότε τρεχάτε ποδαράκια μου. Διότι ένα ελληνικό αντίγραφο του Σαρκοζί, ένας Σαμαρκοζί, όπως τον αποκαλούν οι άσπονδοι φίλοι του, αν βρει μάλιστα ανταπόκριση σε συντηρητικά στρώματα του μεσαίου χώρου, δεν είναι παίξε γέλασε…

Πολλά «αν», πολλά ερωτηματικά και πολλές υποψίες. Αν επαληθευτεί πάντως η πρόβλεψη για στροφή της Ν.Δ. προς τα δεξιά, προς τον εθνικισμό, την ξενοφοβία, τον νόμο και την τάξη, την κολακεία των μεσαίων στρωμάτων, τότε νέα ζόρικα μέτωπα ανοίγουν για όλους. Και για την αριστερά που καλείται να αποδείξει ότι εδώ είναι Μπαλκάνια…
Του Θανάση Καρτερού



Διαβάστε περισσότερα...

Τουπαμάρος πρόεδρος στην Ουρουγουάη

Ο Χοσέ Μουχίκα, αντάρτης των Τουπαμάρος στα χρόνια της δικτατορίας θα είναι ο νέος πρόεδρος της Ουρουγουάης, καθώς επικράτησε με άνεση στον επαναληπτικό δεύτερο γύρο των εκλογών επικρατώντας κατά κράτος του δεξιού αντιπάλου του.

Σύμφωνα με τα τελικά αποτελέσματα, ο Μουχίκα συγκέντρωσε το 53% των ψήφων, ενώ ο Λουίς Αλμπέρτο Λακάγιε έλαβε το 43% των ψήφων. Στην πρώτη του ομιλία μετά την ανακοίνωση του αποτελέσματος ο Μουχίκα επανέλαβε μια φράση σχεδόν ιστορική για τη χώρα, αλλά και για άλλες χώρες της Νοτίου Αμερικής: "Ούτε νικητές ούτε ηττημένοι" υποσχόμενος να συνεργαστεί με τα υπόλοιπα κοινοβουλευτικά κόμματα για τα μεγάλα θέματα που απασχολούν τη χώρα.


Τόσο ο Μουχίκα όσο και ο απερχόμενος πρόεδρος της χώρας Ταμπαρέ Βάσκες, ο πρώτος αριστερός πρόεδρος στην ιστορία της χώρας δεν παρέλειψαν εξάλλου να αναφερθούν στο εκλογικό αποτέλεσμα στην Ονδούρα, όπου την ίδια μέρα γίνονταν προεδρικές εκλογές. "Οι εκλογές μας έχουν ιδιαίτερη σημασία, ιδιαίτερα αν λάβει κανείς υπόψη ότι υπάρχουν άλλες χώρες της περιοχής, όπως η Ονδούρα, όπου οι εκλογές επιβλήθηκαν από μια μη νόμιμη κυβέρνηση" σημείωσε.

O 74χρονος Χοσέ Μουχίκα που πέρασε πολλά χρόνια της ζωής του στις φυλακές για τη συμμετοχή του στο αντάρτικο πόλεων τις δεκαετίες του 1960 και 1970, διατέλεσε υπουργός Γεωργίας στην κυβέρνηση του Ταμπαρέ Βάσκες για να αποχωρήσει στον ανασχηματισμό που έγινε πριν από ένα χρόνο.
avgi.g


Διαβάστε περισσότερα...

Σταματήστε την κλιματική αλλαγή!

Εκτός από την οικονομική, χρηματιστική και κοινωνική κρίση, βιώνουμε και μια άλλη κρίση: την οικολογική.

Η (4η) Έκθεση του ΟΗΕ (IPCC), το 2007, έδειξε ότι η συγκέντρωση των εκπομπών άνθρακα βρίσκεται στο υψηλότερο επίπεδο των τελευταίων 650 χιλιάδων ετών, σε ποσότητα διπλάσια από αυτή που μπορούν να απορροφήσουν τα οικοσυστήματα. Το 2008 καταμετρήθηκαν περισσότερες από 300 «φυσικές» καταστροφές, εκατοντάδες θάνατοι και περισσότερα από 200 εκατομμύρια πληγέντες. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) εκτιμά ότι κάθε χρόνο 150 χιλιάδες άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους ως αποτέλεσμα των κλιματικών αλλαγών, ενώ το 85% από αυτούς είναι παιδιά. Επιπλέον, η Διακυβερνητική Επιτροπή για την Κλιματική Αλλαγή αναφέρει ότι μια μέση αύξηση 2ο C θα έχει καταστροφικές συνέπειες για την βιοποικιλότητα του πλανήτη.

Η αποκατάσταση και η προστασία των οικοσυστημάτων πρέπει να αναδειχθεί σε μια από τις κορυφαίες προτεραιότητες στις αποφάσεις σχετικά με την παραγωγή και τις επενδύσεις. Η Ευρωπαϊκή Αριστερά θεωρεί πως το παγκόσμιο πρόβλημα του κλίματος πρέπει να αντιμετωπιστεί σε παγκόσμιο επίπεδο.

Η Ευρωπαϊκή Αριστερά υπογραμμίζει ότι οι στόχοι που τέθηκαν από την Ε.Ε. για το 2020 δεν είναι αρκετοί και βασίζονται στους κανόνες της αγοράς (αγορές εμπορίου εκπομπών άνθρακα).

Η Ευρωπαϊκή Αριστερά τονίζει ότι η κυρίαρχη σύλληψη της βιώσιμης ανάπτυξης βασίζεται σε δύο προφανή ψεύδη:

1. Δεν λαμβάνονται υπ’ όψιν οι εξωτερικότητες που προκαλούνται από τις οικονομικές και τεχνολογικές εξελίξεις. Αυτές προκαλούν παγκοσμιοποιημένους κινδύνους, που δεν μπορούν να περιοριστούν στον χρόνο και τον χώρο στον οποίο παράγονται.

2. Η ανάθεση της ευθύνης επιστροφής σε βιώσιμες συμπεριφορές σε κάθε πολίτη συγκεκριμένα αναδεικνύει καθέναν από εμάς ως μόνο υπεύθυνο για τη διατήρηση της βιοποικιλότητας και τη διατήρηση των φυσικών πηγών. Αυτή είναι η σύλληψη του περιβαλλοντικά υπεύθυνου πολίτη, που προωθείται καθ’ υπερβολή από τους υποστηρικτές του «πράσινου καπιταλισμού». Ωστόσο, έτσι δεν επερωτώνται τα μοντέλα παραγωγής και η παντελώς μη-βιώσιμη κατανάλωση των καπιταλιστικών κοινωνιών.

Για πολλές κυβερνήσεις και διεθνείς οργανισμούς, τα περιβαλλοντικά προβλήματα είναι εκτός κοινωνίας (στον αέρα, τη γη, το νερό...) και αντιμετωπίζονται ως τεχνικά και όχι πολιτικά προβλήματα.

Αντιθέτως, η Ευρωπαϊκή Αριστερά θεωρεί ότι η διαδικασία λήψης αποφάσεων για περιβαλλοντικές λύσεις δεν είναι μόνο ζήτημα τεχνικών εναλλακτικών προτάσεων, αλλά πολιτικών επιλογών.

Η Σύνοδος της Κοπεγχάγης, τον Δεκέμβρη του 2009, θα είναι, πιθανότατα, η τελευταία φορά που θα συναντηθεί σε κυβερνητικό επίπεδο η Επιτροπή του ΟΗΕ για την Κλιματική Αλλαγή, πριν το τέλος του Πρωτοκόλλου του Κιότο, το οποίο λήγει το 2012. Δεν πρέπει να χάσουμε αυτή την ευκαιρία!

Η αντιμετώπιση των περιβαλλοντικών προβλημάτων ως κοινωνικών προβλημάτων προϋποθέτει την ενσωμάτωση της κοινωνικής και αναδιανεμητικής δικαιοσύνης.

Συνεπώς, η Ευρωπαϊκή Αριστερά προτείνει να αγωνιστούμε ταυτόχρονα για:

- Τη μείωση κατά 40% των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα μέχρι το 2020 στις αναπτυγμένες χώρες (σε σχέση με τα επίπεδα του 1990).

- Την καταπολέμηση του εμπορίου εκπομπών άνθρακα και άλλων ψευδο-λύσεων, όπως οι «Μηχανισμοί Καθαρής Ανάπτυξης».

- Την επαρκή οικονομική και τεχνολογική υποστήριξη στις αναπτυσσόμενες χώρες, υπό τη διαχείριση του ΟΗΕ.

- Το δικαίωμα κάθε πολίτη στην πρόσβαση σε καθαρή ενέργεια.

Η Ευρωπαϊκή Αριστερά αγωνίζεται επίσης για μια δημόσια παρέμβαση προσανατολισμένη στον αποτελεσματικό καθορισμό των τοπικών πόρων και των νέων προτύπων ενέργειας. Αγωνιζόμαστε για έναν ισχυρό δημόσιο ενεργειακό τομέα.

Τέλος, η Ευρωπαϊκή Αριστερά θεωρεί ότι η μείωση των στρατιωτικών δαπανών μπορεί να αποτελέσει ισχυρή συμβολή στη χρηματοδότηση του μετριασμού και της προσαρμογής στην κλιματική αλλαγή. Οι ηγέτες της Ε.Ε. είπαν ότι ο αναπτυσσόμενος κόσμος θα χρειαστεί 100 δισ. ευρώ ετησίως ώς το 2020, για να βοηθηθούν τα αναπτυσσόμενα κράτη να καταπολεμήσουν την υπερθέρμανση του πλανήτη. Μονάχα το κόστος του πολέμου στο Ιρακ για τις ΗΠΑ, μέχρι το τέλος του 2008, ήταν πάνω από 500 δισ. ευρώ.
avgi.gr



Διαβάστε περισσότερα...

Ιρλανδία: Εκκλησία και αρχές συγκάλυπταν κακοποιήσεις παιδιών

Σε πλήρη συνέργια, η Καθολική Εκκλησία και οι αρχές της Ιρλανδίας απέκρυπταν για δεκαετίες την εκτεταμένη σεξουαλική κακοποίηση παιδιών από ιερείς, σύμφωνα με επίσημη έκθεση που δόθηκε χθες στη δημοσιότητα στο Δουβλίνο.

Η έκθεση είναι αποτέλεσμα έρευνας που διήρκεσε τρία χρόνια και εξετάζει το πώς οι αρχές και η Εκκλησία μεταχειρίστηκαν τις καταγγελίες για κακοποίηση παιδιών κατά 46 ιερέων, ανάμεσα στα έτη 1975 και 2004. Κατηγορεί τέσσερις αρχιεπισκόπους ότι "δεν ενημέρωσαν την αστυνομία ότι γνώριζαν για την σεξουαλική κακοποίηση παιδιών" ήδη από τη δεκαετία του 1960, ενώ οι μαρτυρίες περίπου 46 ιερείς "είχαν καταστήσει σαφές" ότι η σεξουαλική κακοποίηση παιδιών ήταν εκτεταμένη. Παράλληλα, η ιρλανδική αστυνομία κατηγορείται ότι έκανε τα στραβά μάτια για πολλές παρόμοιες κατηγορίες κρίνοντας ότι δεν ήταν θέμα της αρμοδιότητάς της.

Οι συντάκτες αναφέρουν χαρακτηριστικά ότι η Αρχιεπισκοπή του Δουβλίνου επιδίωξε να συγκαλύψει όλα αυτά τα περιστατικά προκειμένου να αποφευχθεί το σκάνδαλο και να προστατευθεί η φήμη και η περιουσία της εκκλησίας. "Κάθε άλλη σκέψη, όπως η υγεία των παιδιών, η δικαιοσύνη για τα θύματα ήταν χαμηλότερης προτεραιότητας", τονίζουν. Οι έρευνες για το θέμα άρχισαν το 2006, η έκθεση ολοκληρώθηκε πριν από μήνες, αλλά η δημοσίευσή της καθυστέρησε μέχρι το Ανώτατο Δικαστήριο να επιτρέψει τη δημοσιοποίησή της μόλις την προηγούμενη εβδομάδα.

Η κυβέρνηση της Ιρλανδίας ζήτησε επισήμως συγγνώμη για την αδυναμία του κράτους να αντιμετωπίσει την σεξουαλική κακοποίηση που αναγκάζονταν να υποστούν επί δεκαετίες παιδιά από ιερείς. "Οποιοι κι αν είναι οι ιστορικοί ή κοινωνικοί λόγοι, η κυβέρνηση, στο όνομα του κράτους, εκφράζει την συγγνώμη της, χωρίς επιφύλαξη και αμφιβολία, για την αδυναμία των υπηρεσιών του κράτους να αντιμετωπίσουν αυτό το θέμα", συνεχίζει η ανακοίνωση.

Συγγνώμη ζήτησε -αναγνωρίζοντας ότι καμία συγγνώμη δεν είναι αρκετή- και ο Αρχιεπίσκοπος του Δουβλίνου Μάρτιν Ντιαρμουίντ. "Εκφράζω σε κάθε ένα από τους παθόντες τη συγγνώμη, τη θλίψη και την ντροπή μου για αυτό που συνέβη" δήλωσε τονίζοντας πως "το κακό που προκλήθηκε στα παιδιά δεν μπορεί να διορθωθεί".
avgi.gr



Διαβάστε περισσότερα...

Κανένας άνθρωπος δεν διαφέρει από τον άλλο όσον αφορά τις βιολογικές λειτουργίες.

Ο αναρχισμός πριν απ' όλα
είναι μια αποδοχή της ετερότητας,ένας σεβασμός του διαφορετικού
Η αναρχία είναι μια κατάσταση φυσική. Κάθε φυσιολογικός άνθρωπος δεν μπορεί παρά να νιώθει άσχημα όταν κάποιος ή κάποιοι προσπαθούν να περιορίσουν την φυσική για κάθε άνθρωπο τάση να φέρεται φυσικά. Η εξουσία είναι κάτι το παρά φύση. Στην φύση δεν υπάρχει εξουσία, υπάρχει ηγεσία. Ηγέτης είναι αυτός που ηγείται, που προηγείται και δείχνει τον δρόμο στους άλλους για να μη χαθούν. Το κριάρι δεν ασκεί εξουσία στο κοπάδι, απλώς ηγείται του
Μια μικρή ή μεγάλη ομάδα ανθρώπων εύκολα δέχεται ως φυσικό ηγέτη αυτόν που αναδεικνύεται φυσικά, μέσα από φυσικές, μη καταναγκαστικές, αυτόματες διαδικασίας. Οι άνθρωποι, ακόμα κι όταν δεν το δείχνουν, πάντα δυσφορούν όταν ο ηγέτης έρχεται έτοιμος απ' έξω ή πέφτει με αλεξίπτωτο από πάνω.

Αναρχία, λοιπόν, είναι η άρνηση κάθε μορφής εξουσίας που δεν είναι φυσική και κοινά αποδεκτή από όλους και όχι μόνον από την πλειοψηφία. Η αναρχία πάει σταθερά κόντρα σε κάθε είδους αρχή, σε κάθε μορφή εξουσίας, θρησκευτική, πολιτική, κομματική.

Η αναρχία και η ελευθερία είναι σχεδόν συνώνυμα. Οι προσπάθειες των φιλοσόφων να τοποθετήσουν τα όρια της ατομικής ελευθερίας ενός ανθρώπου δίπλα στα όρια της ατομικής ελευθερίας του κάθε ανθρώπου δεν είναι παρά μια θεωρητική επιβεβαίωση του κύριου αιτήματος του αναρχισμού για σεβασμό της ατομικότητας και της προσωπικότητας του καθένα.

Αρκεί, βέβαια, τούτη η προσωπικότητα να μην είναι χονδροειδώς ετεροκαθορισμένη και με τον ψυχολογικό μηχανισμό της "ψευδούς συνειδήσεως" να γίνεται αντιληπτή από το άτομο σαν αβίαστα αυτοκαθορισμένη. Δεν είναι δυνατόν κάποιος να πιστεύει πως είναι άνθρωπος με προσωπικότητα, όταν είναι καταφάνερο πως το συνειδησιακό περιεχόμενο της προσωπικότητάς του δεν δημιουργήθηκε κάτω από μια πολύ μεγάλη δέσμη ανεμπόδιστων επιδράσεων αλλά μπήκε στην συνείδηση με "μετάγγιση" από μια κοινή δεξαμενή, ας πούμε από τον Θεό, από την κομματική ιδεολογία, από την συλλογική "εθνική ψυχή", από τον Αρχηγό.
Το αναρχικό κίνημα, με τις πολλές και ποικίλες παραλλαγές του, αποσκοπεί στην εγκαθίδρυση στην κοινωνία καθεστώτος πραγματικής ισότητας, πραγματικής αδελφοσύνης, πραγματικής δικαιοσύνης, έξω και πέρα από κάθε καταναγκασμό που βάζει όρια και στην ισότητα, και στην αδελφοσύνη, και στην δικαιοσύνη. Ο αναρχισμός, η απόρριψη της Αρχής, της εξουσίας σε όλες της τις μορφές, είναι ένα ιδανικό για την αβίαστα και ελεύθερα αυτορυθμιζόμενη προσωπικότητα.

Μια συγκεκριμένη "κοινωνία ζώων" δεν αλληλοσπαράσσεται. Τα μέλη της ανακαλύπτουν την αξία της φυσικής κοινωνικότητας μόνα τους, με βάση το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Το φυσικό δίκαιο δεν είναι το δίκαιο της ζούγκλας. Γίνεται, όμως, δίκαιο της ζούγκλας όσον αφορά τις "εξωτερικές σχέσεις". Μια ομάδα ζώων του ίδιου είδους μπορεί να βρίσκεται σε σταθερά εχθρικές σχέσεις με μια άλλη ομάδα ζώων διαφορετικού είδους.

Αν αντιμετωπίζουμε τις ανθρώπινες φυλές σαν διαφορετικά ζωικά είδη που αλληλοσπαράσσονται μέχρι εξοντώσεως, τότε δεν είμαστε μόνο ρατσιστές, είμαστε ζώα, αφού ξέρουμε πως όλοι οι άνθρωποι, ασχέτως φυλής, ανήκουν στο ίδιο βιολογικό είδος.

Κανένας άνθρωπος δεν διαφέρει από τον άλλο όσον αφορά τις βιολογικές λειτουργίες. Κάθε διαφορά στην εξωτερική εμφάνιση έχει σχέση μάλλον με το περιβάλλον παρά με την βιολογία. Όταν ζεις στην διακεκαυμένη ζώνη είναι σαν να κάνεις μια διαρκή, καταναγκαστική ηλιοθεραπεία. Το δέρμα σου μαυρίζει και το επίκτητο χαρακτηριστικό γίνεται κληρονομικό με την εγγραφή του στο DNA. Κάθε λευκός θα μαυρίσει ύστερα από χίλιες γενιές απογόνων αν εγκατασταθεί σήμερα στην Νιγηρία, για παράδειγμα. Κάθε διαφορά, λοιπόν, ανάμεσα σε φυλές είναι διαφορά ανάμεσα σε συμφέροντα και όχι σε αίματα.

Ο εθνικισμός είναι πολιτιστικό δεδομένο. Στηρίζεται στην διαφορετικότητα των πολιτισμών, ή μάλλον στην ιεράρχηση των πολιτισμών, αν δεχτούμε πως θα ήταν δυνατό να υπάρξει μια τέτοια ιεράρχηση, πράγμα που ο μεγάλος εθνολόγος και δημιουργός του δομισμού (στρουχτουραλισμού) Λεβί-Στρός το απορρίπτει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο.

Δεν υπάρχει ανώτερος και κατώτερος πολιτισμός, λέει ο Λεβί-Στρος. Κάθε πολιτισμός υπάρχει «καθ' εαυτόν και διά τον εαυτό του», όπως θα έλεγαν οι υπαρξιστές. Μόνο η τερατώδης αλαζονεία του αποικιοκράτη Ευρωπαίου θα κάνει τον ευρωπαϊκό πολιτισμό μέτρο σύγκρισης για όλους τους άλλους.

Γιατί οι Ινδιάνοι της Αμερικής να μη βλέπουν σαν κατώτερο του δικού τους τον εξοντωτικό ευρωπαϊκό πολιτισμό που τους καθυπόταξε; Και τι θα μπορούσε να σημαίνει η νοσταλγία του "πολιτισμένου" για τον "χαμένο παράδεισο", αν όχι μια αναγνώριση της αξίας πολιτισμών που δεν μοιάζουν με τον δικό του; Ο αναρχισμός πριν απ' όλα είναι μια αποδοχή της ετερότητας, ένας σεβασμός του διαφορετικού, μια συνεργασία με το «όλως άλλο», όπως θα έλεγε ο Κροπότκιν.

Ο αναρχισμός, δίνοντας έμφαση στην αυτοκαθοριζόμενη προσωπικότητα, είναι φυσικό να απεχθάνεται κάθε αγελαία συμπεριφορά ακόμα και την εθνικιστική, πολύ περισσότερο την ρατσιστική. Ωστόσο, κάθε τόσο εμφανίζονται αγέλες "αναρχικών".

Βέβαια, δεν πρόκειται για κλασικού τύπου αναρχικούς, αλλά για "αναρχοαυτόνομους", που είναι το ακριβώς αντίθετο των αναρχικών. Οι αναρχικοί είναι εξόχως κοινωνικοποιημένα άτομα. Κύριος στόχος τους είναι η δημιουργία μιας όσο το δυνατόν πιο φυσικής κοινωνίας, χωρίς καταναγκασμούς και καταπίεση. Οι αναρχοαυτόνομοι, αντίθετα, είναι τέρατα εγωισμού, επιδεικτικά εχθρικοί όχι μόνο προς τον αντιφρονούντα αλλά και προς τον ομοϊδεάτη τους. Είναι αυτοί ακριβώς που γελοιοποιούν σταθερά και μόνιμα το αναρχικό κίνημα με την ίδια περίπου έννοια που οι γραφειοκράτες κομμουνιστές γελοιοποιούν σταθερά και μόνιμα το κομμουνιστικό κίνημα.

Max StirnerΩστόσο, έχουν και οι αναρχοαυτόνομοι τον μεγάλο θεωρητικό τους. Λέγεται Μαξ Στίρνερ (1806-1856).

Κατά τον Στίρνερ, δεν υπάρχει αντικειμενική πραγματικότητα ανεξάρτητη από το άτομο. Η κοινωνία, το κράτος, οι τάξεις, οι άλλοι άνθρωποι αποτελούν αφαιρέσεις. Κατά συνέπεια, δεν μπορεί να παίρνει κανείς στα σοβαρά όλα αυτά τα σκιώδη. Η μόνη πραγματικότητα είναι το άτομο και τίποτα άλλο έξω απ' αυτό. Ένας τέτοιος ριζικά αντικοινωνικός εγωισμός ονομάζεται "σολιπσισμός". Είμαι τόσο μόνος ("solus") που η μόνη γνήσια συνείδηση που μπορώ να έχω είναι η συνείδηση του εαυτού μου.

Φυσικά, οι αναρχοαυτόνομοι δεν είναι τέτοιοι γιατί μελέτησαν Μαξ Στίρνερ, που είναι ένας πολύ σοβαρός φιλόσοφος, αλλά διότι δεν έχουν κανενός είδους ιδανικά, ιδεατούς στόχους προς τους οποίους οι άνθρωποι προσανατολίζουν την συμπεριφορά και την δράση τους, άσχετα από την επιτυχή ή ανεπιτυχή έκβαση της προσπάθειας. Τα ιδανικά είναι "σημαδούρες". Δεν υπάρχουν για να πραγματώνονται αλλά για να μπορούμε να προσανατολίζουμε την συμπεριφορά μας και να μην χανόμαστε στο χάος.

Ο Μαξ Στίρνερ είναι ένας απελπισμένος άνθρωπος που βλέπει την χρεοκοπία των χριστιανικών ιδανικών και θλίβεται. Και ενώ στην αρχή πιάνεται από τα σοσιαλιστικά ιδανικά, τα εγκαταλείπει και αυτά ως εξ ίσου ανεπαρκή με τα χριστιανικά.

Ακριβώς τέτοιοι είναι και οι σημερινοί αναρχοαυτόνομοι. Χωρίς να είναι φιλόσοφοι για να μπορούν να μετατρέψουν την απελπισία τους σε φιλοσοφικό κείμενο, την μεταγράφουν σε καταστροφικές πράξεις για να μας πουν στην γλώσσα που καταλαβαίνουμε καλύτερα πως ξέρουν ότι είμαστε απατεώνες, παντελώς αδιάφοροι για το μέλλον του κόσμου, συνεπώς και το δικό τους μέλλον, μέσα στο οποίο ανακλάται πολλαπλασιαζόμενη η απελπισία του άνεργου πατέρα και ο σπαραγμός της αγράμματης μάνας, που άδικα περιμένει την εξ ύψους βοήθεια. Γιατί, λοιπόν, αυτοί οι άνθρωποι να μην είναι εχθρικοί απέναντι σ' έναν κόσμο εχθρικό; Δεν υπάρχει τίποτα το παράλογο στην "παράλογη" συμπεριφορά εφήβων που ξέρουν σε ποιόν κόσμο βρέθηκαν πεταγμένοι. Και τα χειρότερα δεν ήρθαν ακόμα. Ο κόσμος γέμισε "σολίστες" που αρνούνται να παίξουν με ορχήστρα.

Η αναρχία είναι τόσο παλιά, όσο οι Στωικοί και κυρίως οι Κυνικοί φιλόσοφοι της αρχαίας Ελλάδας. Εμείς ξέρουμε τον Διογένη μόνο από το πιθάρι του ή το φανάρι του και όχι από συμπεριφορές πολύ πιο τυπικά αναρχικές, όπως για παράδειγμα η αδιάκοπη παρενόχληση των αρχόντων.

Σύμφωνα με την παράδοση, ο Διογένης είπε στον Μέγα Αλέξανδρο που πλησίασε να δει γιατί ο φιλόσοφος δεν εγκαταλείπει έστω για λίγο την ηλιοθεραπεία του, έστω από απλή περιέργεια να δει ποιος τέλος πάντως είναι αυτός ο σπουδαίος Αλέξανδρος από την Μακεδονία, «Τραβήξου πιο πέρα, μου κρύβεις τον ήλιο». Έστω και σε μορφή ανεκδότου, η συμπεριφορά του Διογένη είναι τυπικότατα αναρχική. Η εξουσία πράγματι καταστρέφει τις φυσικές καταστάσεις.

Ένας άλλος βασιλιάς δεν τόλμησε να τιμωρήσει τον μεγαλοφυή αναρχικό Μπετόβεν όταν δεν έβγαλε το καπέλο του την στιγμή που περνούσε από μπροστά του η βασιλική άμαξα- και αυτό δεν είναι ανέκδοτο, είναι γεγονός. Ρώτησαν τον Μπετόβεν γιατί έκανε κάτι τόσο παράτολμο κι αυτός απάντησε φυσικότατα: «Μα, ο βασιλιάς πρέπει να βγάζει το καπέλο του όταν με βλέπει!»

Οι καλλιτέχνες είναι φύσει αναρχικοί. Η όποια εξουσία ασκούν με το ταλέντο τους είναι μια φυσική εξουσία και συνεπώς αυτονοήτως σεβαστή.

Οι Κυνικοί, που τους είπαν έτσι χλευαστικά γιατί η συμπεριφορά τους ήταν τόσο φυσική όσο και του σκύλου (του κυνός) εμφανίζονται σε περίοδο παρακμής της Δημοκρατίας. Η κυνική φιλοσοφία, η πρώτη γνωστή μορφή αναρχισμού, δεν είναι παρά μια κριτική της Δημοκρατίας, που δεν τα κατάφερε να εδραιωθεί τόσο ώστε να μη χρειαστεί να παραδοθεί στην ασιατικής καταγωγής μακεδονική αυταρχία.

Σε όλη την διάρκεια του χριστιανικού Μεσαίωνα η αναρχική ιδέα θα πάρει την μορφή σατανά και θα χωθεί στις ψυχές των μαγισσών, που τολμούν και απειθαρχούν στις εντολές των επί της γης τοποτηρητών της Υπέρτατης Εξουσίας. Ας είναι καλά εκεί στην κόλαση που βρίσκονται αυτές οι υπέροχες γυναίκες που ενστικτωδώς κατάλαβαν πως αν δεν ξεσφίξεις τα πόδια σου για να αφήσεις να περάσει από την τρύπα ο σατανάς και να σε κατακυριεύσει, αναρχική, δηλαδή επαναστατική διάθεση είναι δύσκολο να αποκτήσεις. Όπως έλεγαν οι "σενσιμονιστές", τα δικαιώματα της σάρκας είναι φυσικά και άρα αναρχικά δικαιώματα. Το κρεβάτι, ένα αντικείμενο τριπλής χρήσεως, όταν δεν το έχεις μόνο για να κοιμάσαι ή να πεθαίνεις σε οριζόντια θέση, είναι πρώτης τάξεως τόπος για ασκήσεις λυτρωτικού αναρχισμού.

Τόσο πολύ θα εξευτελίσει την αναρχική ιδέα ο χριστιανισμός, που στο εξής οι Κυνικοί δεν θα είναι φιλόσοφοι, αλλά άνθρωποι που τολμούν να λένε τα πράγματα με το όνομά τους, αρνούμενοι να χρησιμοποιήσουν τον συμβατικό, κοινόχρηστο λόγο του ποιμνίου.

Παρά ταύτα, όταν τα πράγματα καταλαγιάσουν και όλες οι μάγισσες καούν στην πυρά, ο χριστιανισμός θα είναι αυτός που θα ξαναφέρει στην μόδα τον αναρχισμό. Και δεν εννοούμε μόνο τις πάμπολλες αναρχικές χριστιανικές αιρέσεις, σαν τους "Καθαρούς" για παράδειγμα, εννοούμε πρωτίστως τον χριστιανικό φιλοσοφικό αναρχισμό του Αγγλου Γουίλιαμ Γκόντουιν (1756-1836), που λέει πως μόνον η σκέψη και το πνεύμα δικαιούνται να κυβερνούν τον κόσμο και όχι οι κοσμικοί άρχοντες ή οι παπάδες με το δανεικό πνεύμα.

Το πνεύμα ή το έχεις ή δεν το έχεις, από την φύση και από την αγωγή. «Ούτε το μυστήριο της βαπτίσεως, ούτε το άλλο της χειροτονίας μπορούν να σε κάνουν πνευματικό άνθρωπο», λέει ο καλός χριστιανός Γκόντουιν. Η Θεία Χάρη δεν μεταγγίζεται με τύπου άμπρα-κατάμπρα επεμβάσεις έξωθεν, λέει ο καλός χριστιανός Γκόντουιν και βρίσκει τον μπελά του από άλλους καλούς χριστιανούς, που όλη τους την πνευματικότητα την παίρνουν με διαρκείς μεταγγίσεις πνεύματος από την αστείρευτη πηγή του Αγίου Πνεύματος. Την ξέρουμε την καλοσύνη αυτών των εμβολιασμένων με καλοσύνη. Μοιάζουν μ' αυτούς που πάσχουν από μεσογειακή αναιμία και κάνουν συνεχείς μεταγγίσεις επί ματαίω.

Περίπου τα ίδια θα πει και ένας άλλος σπουδαίος χριστιανός αναρχικός, ορθόδοξος αυτός, ο Λέων Τολστόι (1828-1910). Που δεν έγραψε μόνο τα δημοφιλή μυθιστορήματα "Πόλεμος και ειρήνη" και "Αννα Κερένινα", αλλά και τα φιλοσοφικά πεζογραφήματα "Το κράτος του ζόφου" και "Ο θάνατος του Ιβάν Ίλιτς", δύο συγκλονιστικά κείμενα ορθόδοξου χριστιανικού αναρχισμού.

Σημειώστε πως η ορθοδοξία είναι αναρχική εκ κατασκευής. Στην καθαρή της μορφή δεν αποδέχεται κανενός είδους εξουσία, ούτε καν του μητροπολίτη, ούτε καν του πατριάρχη. Αν δεν αποδεχόταν και την απ' ευθείας στην συνείδηση του πιστού δρώσα θεϊκή εξουσία, θα ήταν ένας τέλειος αναρχισμός. Ο τολστοϊσμός, που παραλίγο θα γινόταν κάποτε χριστιανική αίρεση, είναι μια πιο ριζοσπαστική μετακίνηση της ορθοδοξίας προς την μεριά του αναρχισμού.

Θέλω να πω πως ο χριστιανισμός και ειδικότερα η ορθοδοξία, η πιο παλιά μορφή χριστιανισμού, διατηρεί ακόμα την προκωνσταντινική ανάμνηση των αναρχομεταφυσικών αγώνων της κατά της ρωμαϊκής εξουσίας και της εξουσίας των πλουσίων. Ο τολστοϊσμός είναι μια απόπειρα απαγκίστρωσης της ορθοδοξίας από το εξουσιαστικό φορτίο που της έβαλε στην ράχη η Ιστορία για να κάνει την δουλειά της με το παπαδαριό και την τρομοκρατία της κόλασης. Κι εσείς μου μιλάτε για τρομοκράτες εντελώς της πλάκας αν τους συγκρίνεις με τον αρχιτρομοκράτη Θεό, τον μόνο που διατηρεί το δικαίωμα όποτε θέλει να αγαπά και όποτε θέλει να μισεί τον πλησίον του, όπως λέει ο είρων Λαμπίς.

Ο αναρχισμός δεν είναι κατ' ανάγκην βίαιος. Αλλωστε, άλλο τρομοκρατία και άλλο αναρχία. Η τρομοκρατία, μία ανάμεσα σε πολλές μορφή βίαιου αναρχισμού, είναι η άσκηση εξουσίας διά του τρόμου. Αυτό σημαίνει πως η εξ ορισμού αντιεξουσιαστική κλασική προμπακουνική αναρχία είναι εχθρός τής εξ ορισμού σκληρής εξουσιαστικής τρομοκρατίας.

Τα πράγματα θα αλλάξουν όταν το αναρχικό κίνημα συναντήσει στον δρόμο του το μεταγενέστερο κομμουνιστικό κίνημα, για να προκύψει από την διασταύρωση το υβρίδιο του αναρχοκομμουνισμού του Μιχαήλ Μπακούνιν και του Πιότρ Κροπότκιν. Οι αριστεροί τρομοκράτες (υπάρχουν και δεξιοί τρομοκράτες) δεν είναι ούτε αναρχικοί, ούτε κομμουνιστές. είναι αναρχοκομμουνιστές, παιδιά του Μπακούνιν και όχι του Μαρξ. Επειδή, όμως, τον Μαρξ και τον Μπακούνιν, δύο θανάσιμους εχθρούς, που όσο ζούσαν τρώγονταν σαν τα σκυλιά, που λέμε, τους συνέδεε κάτι κοινό, ο κομμουνισμός, ο αναρχοκομμουνισμός θα δώσει μια τεράστια ποικιλία μειγμάτων, που άλλα έχουν μέσα τους περισσότερο μαρξισμό και άλλα περισσότερο μπακουνισμό.

O προυντονισμός δεν έχει μέσα του ίχνος κομμουνισμού. Και όμως είναι αναρχισμός, και μάλιστα η πρώτη μορφή οργανωμένου αναρχισμού. Ο Πιέρ-Ζοζέφ Προυντόν (1809-1865) είναι αυτός που θα αναγάγει τον αναρχισμό από ηθικό αίτημα που ήταν μέχρι τότε, σε πολιτικό κίνημα, και θα καθιερώσει τον όρο ως πολιτικό όρο. Στο περιλάλητο σύγγραμμά του "Τι είναι η ιδιοκτησία;" γραμμένο το 1840, θα δώσει μια απάντηση που θα γίνει κλασική: «Η ιδιοκτησία είναι κλοπή».

Εν τούτοις, ο Προυντόν δεν είναι κατά της ατομικής ιδιοκτησίας, είναι κατά της κλεμμένης ιδιοκτησίας. Ρουσφέτια, μίζες, απάτες, αρπαγές, πουστιές διάφορες, όλα αυτά τα εξόχως καπιταλιστικά είναι αυστηρά απαγορευμένα στον ηθικοκεντρικό καπιταλιστικό αναρχισμό του Προυντόν, τον «μικροαστικό αναρχισμό», όπως έλεγε ο Μαρξ.

Επειδή τίποτα δεν μπορείς να πετύχεις με τον καταναγκασμό, λέει ο Προυντόν, πρέπει να βρεις τρόπο να διασφαλίσεις την κοινωνία από κάθε εξουσιαστική παρεκτροπή. Η προυντονική λύση στο δύσκολο αυτό πρόβλημα είναι ένα πάρα πολύ πυκνό δίκτυο παραγωγικών και καταναλωτικών συνεταιρισμών, που ενώνονται ελεύθερα σε ομοσπονδίες, κι αυτές σε συνομοσπονδίες. Έτσι, προκύπτει στο τέλος ένα κράτος χωρίς κεντρική εξουσία, ένα μη-κράτος συνεταίρων.

Αυτό που σήμερα λέγεται αποκέντρωση και αυτοδιοίκηση είναι προυντονισμός. Πράγματι, όσο πιο αποκεντρωμένο είναι το κράτος, τόσο λιγότερο αισθητή είναι η παρουσία του. Και αν κάθε αυτοδιοικούμενη περιοχή γίνει μια ομοσπονδία συνεταιρισμών, ο συνεταιριστικός αναρχισμός του Προυντόν μετατρέπεται σε αναρχικό διοικητικό σύστημα.

Η ιδέα είναι εντελώς συναρπαστική. Και απολύτως πραγματοποιήσιμη, λέει ο νεοπρουντονικός Νόαμ Τσόμσκι, ο μεγάλος γλωσσολόγος και διεθνής ηγέτης του σύγχρονου ειρηνικού, μη κομμουνιστικού αναρχικού κινήματος. Θα ευχόταν κανείς η συνεταιριστική ιδέα, την αξία της οποίος πρώτος επεσήμανε ο Όουεν, να αναπτύσσεται συνεχώς και περισσότερο. Ο καπιταλισμός σίγουρα θα αποκτούσε πιο ανθρώπινο πρόσωπο.

Όμως, η αποτυχία του παμπάλαιου χριστιανικού κοινοτισμού, που δεν είναι παρά περιορισμένου εύρους προυντονισμός (οι ενορίες ήταν κάποτε παραγωγικοί και καταναλωτικοί συνεταιρισμοί), δείχνει πως οι συνεταιρισμοί είναι η ασπιρίνη και όχι το φάρμακο στον καρκίνο του καπιταλισμού.

Μετά τον Καρλ Μαρξ όλοι πλέον ξέρουμε πως η ατομική ιδιοκτησία δεν θα ήταν δυνατό να είναι στατική έννοια. Καπιταλισμός που δεν επεκτείνεται συνεχώς, κάποτε καταρρέει. Βιομηχανίες που δεν κατακτούν διαρκώς νέες αγορές για να τοποθετήσουν την αυξανόμενη παραγωγή που θα δώσει τα αυξημένα κέρδη, δεν αναπτύσσονται και κάποτε καταρρέουν κάτω από την πίεση ομόλογων βιομηχανιών, που αναπτύσσονται.

Ο ανελέητος ανταγωνισμός είναι νόμος απαράβατος στον καπιταλισμό. Στον γεμάτο καλές προθέσεις προυντονισμό, δεν είναι. Ο προυντονισμός είναι μια κλειστή οικονομία χωρίς δυνατότητες ανάπτυξης, ο καπιταλισμός είναι μια ανοιχτή οικονομία με κολοσσιαίες δυνατότητες ανάπτυξης. Ωστόσο, στα όρια και τα πλαίσια του υπάρχοντος καπιταλισμού, ο προυντονισμός είναι η πιο προωθημένη μορφή σοσιαλδημοκρατίας. Ο αναρχισμός του Προυντόν δίνει πράγματι ένα ανθρώπινο πρόσωπο στον καπιταλισμό. Ο προυντονισμός έχει το τεράστιο ηθικό πλεονέκτημα να καταργεί το κράτος ειρηνικά και στα γρήγορα. Δεν είναι τυχαίο που ο προυντονισμός, μια εξαιρετικά γοητευτική μορφή ειρηνικού αναρχισμού, θα γίνει τόσο δημοφιλής.

Όμως, το κράτος δεν καταργείται όσο υπάρχει ατομική ιδιοκτησία και κατά συνέπεια ανταγωνιστικές τάξεις, που καθιστούν αναγκαία την ύπαρξη του κράτους, λέει ο Μαρξ. Το κράτος μαραζώνει σιγά-σιγά μέχρι την πλήρη εξαφάνισή του στην αταξική κοινωνία, λέει ο Μαρξ και αρπάζεται άγρια τόσο με τον σύγχρονό του Προυντόν όσο και με τον ομοίως σύγχρονο και φίλο του μέχρι τότε Μπακούνιν.

Στο πολιτικό του ξεκίνημα ο Μιχαήλ Μπακούνιν (1814-1876) είναι φίλος και με τον Προυντόν και με τον Μαρξ. Όμως θα τσακωθεί πολύ άσχημα και με τους δύο. Με τον Προυντόν γιατί ο Μπακούνιν είναι κομμουνιστής, ονειρεύεται δηλαδή την αταξική και συνεπώς μη καπιταλιστική κοινωνία, και με τον Μαρξ διότι θέλει το αταξικό κράτος εδώ και τώρα, χωρίς την διαμεσολάβηση της δικτατορίας του προλεταριάτου, που ιστορικός προορισμός της είναι, κατά τον Μαρξ, να οδηγεί το κράτος στον δρόμο ενός συνεχούς μαρασμού, μέχρι την πλήρη εξαφάνισή του στην αταξική κοινωνία. Η οποία δεν μπορεί παρά να είναι αναρχική, αφού δεν θα υπάρχει σ' αυτήν εξουσία.

Αν επαναστατήσουμε όλοι όσοι μισούμε την ατομική ιδιοκτησία, την υπεύθυνη για όλα τα δεινά της ανθρωπότητας, και αν όλοι μαζί, προλετάριοι και μη, χτυπήσουμε σκληρά τον καπιταλισμό, τότε φτάνουμε στα γρήγορα στον κομμουνισμό χωρίς να περιμένουμε να μαραζώσει το κράτος και κουραφέξαλα, λέει ο πολύ βιαστικός Μπακούνιν.

Το σχέδιο του Μπακούνιν φαίνεται ακόμα πιο γοητευτικό απ' αυτό του Προυντόν, όχι μόνο γιατί έχει μέσα του πολλή δράση, αλλά και διότι υπόσχεται έναν κομμουνισμό που θα τον ζήσουν αυτοί που θα τον φτιάξουν. Ενώ ο κομμουνισμός του Μαρξ είναι δυσκίνητος. Ποιος μπορεί να ξέρει τι είναι δυνατό να συμβεί μέχρι την έλευση της αταξικής κοινωνίας, με μια δικτατορία του προλεταριάτου συνεχώς πάνω από το κεφάλι σου;

Σήμερα όλοι ξέρουμε τι είναι δυνατό να συμβεί αφού συνέβη. Όμως, όλοι ξέρουμε επίσης τι συνέβη και με την Κομμούνα του Παρισιού το 1871. Τσακίστηκε στα γρήγορα και εξαφανίστηκε μέσα σε λίγες μέρες. Κράτος δεν είναι η κυβέρνηση, κράτος είναι η βία, λέει ο Μαρξ επαναλαμβάνοντας τα λόγια του Προμηθέα. Κράτος χωρίς αστυνομία και στρατό δεν νοείται. Εδώ δεν νικάει ο καλύτερος, όπως στον στίβο, αλλά ο καλύτερα οπλισμένος ή αυτός που θα πιάσει στον ύπνο τον καλύτερα οπλισμένο, όπως έγινε κατά την Οκτωβριανή Επανάσταση.

Για να συνοψίσουμε: Οι προυντονικοί είναι αναρχικοί, αλλά δεν είναι κομμουνιστές. Οι μπακουνικοί είναι και αναρχικοί και κομμουνιστές, αλλά δεν είναι μαρξιστές. Οι μαρξικοί είναι κομμουνιστές διαρκώς και αναρχικοί μακροπροθέσμως. Και στα τρία ρεύματα ο αναρχισμός είναι η κοινή συνιστώσα. Όμως, αναρχισμός υπάρχει και στον χριστιανισμό, όπως είπαμε. Αρα ο αναρχισμός, στις πολλές παραλλαγές του, είναι μια απολύτως κυρίαρχη κατάσταση.

Errico Malatesta Το 1876, την χρονιά του θανάτου του Μπακούνιν, που όσο ζούσε διατηρούσε ζεστό το αίμα στις φλέβες των αναρχικών, ο Ιταλός αναρχικός Ενρίκο Μαλατέστα θα δημιουργήσει μια καινούργια παραλλαγή αναρχισμού. Αφού οι προυντονιστές, οι μπακουνιστές και οι μαρξιστές δεν μπορούν να τα βρουν και να δράσουν συντονισμένα, καλό είναι να μη σταματήσουμε να ενεργούμε ένας-ένας ή σε μικρές ομάδες.

Αυτήν την μορφή δράσης ο Ενρίκο Μαλατέστα την ονομάζει «έμπρακτη προπαγάνδα». Χρειάζεται, λέει ο Μαλατέστα, η έμπρακτη προπαγάνδα για να διατηρείται υψηλό το αγωνιστικό φρόνημα του λαού, μέχρι να έρθει η κατάλληλη στιγμή της επανάστασης - όποτε κι αν έρθει.

Η άποψη του Μαλατέστα θα βρει μια απροσδόκητα μεγάλη απήχηση. Ανταποκρίνεται θαυμάσια στον κοινωνικό ατομικισμό του αναρχισμού και ξεπερνάει την μεγάλη δυσκολία της συλλογικής οργάνωσης και δράσης. Τρεις φορές επιχείρησαν οι αναρχικοί να φτιάξουν δική τους Διεθνή, και τις τρεις απέτυχαν παταγωδώς. Μαζική δράση και αναρχισμός είναι έννοιες αντιφατικές εξ ορισμού.

Ο Μαλατέστα συνέλαβε το κοινωνικό νόημα του φιλοσοφικού Κυνισμού των αρχαίων Ελλήνων: Κάθε τόσο πρέπει παρενοχλείς τους κατέχοντες την εξουσία με διακεκομμένα χτυπήματα. Και με μια αυτόματη αλλαγή βάρδιας, μετατρέπεις τον βίαιο, τον μπακουνικό αναρχισμό σε μια κατάσταση διιστορική.

Αυτό ακριβώς είναι το μπακουνικής και όχι μαρξικής καταγωγής σημερινό αναρχικό κίνημα, που ποτέ δεν είχε την επιδοκιμασία των κομμουνιστικών κομμάτων. Αλλά πάντα εύρισκε κρυφή και ανομολόγητη αποδοχή από την λαϊκή συνείδηση. Ο ταλαιπωρημένος ανθρωπάκος, με τον χωροφύλακα, τον δικαστή και τον φορατζή συνεχώς πάνω απ' το κεφάλι του, γνωρίζει καλά τι σημαίνει εξουσία.

Μόνο σε μια ειδική περίπτωση ο αναρχισμός θα γίνει μαζικό λαϊκό κίνημα. Ο αναρχοσυνδικαλισμός είναι ένα από τα πιο έξυπνα και πιο τίμια λαϊκά κινήματα που εμφανίστηκαν ποτέ.

Το 1895, μια ομάδα Γάλλων αναρχικών ιδρύουν μια νέας μορφής εργατική ομοσπονδία, όχι χωρισμένη σε κλάδους ανάλογα με το είδος της εργασίας, αλλά μαζική και συμπαγή. Όχι, ας πούμε εργάτες χάλυβος απ' τη μια, εργάτες Τύπου απ' την άλλη (που έχουν γράψει Ιστορία στο αναρχικό κίνημα), αλλά εργάτες σκέτα. Μόνο έτσι θα ξεπεραστεί η λογική κατά τα άλλα τάση για υπεράσπιση των κλαδικών συμφερόντων και θα τονιστεί ο μαζικός και ταξικός χαρακτήρας του συνδικαλισμού.

Κύριος σκοπός ύπαρξης αυτών των σωματείων δεν είναι οι οικονομικές διεκδικήσεις, που μπαίνουν πάντα σε δεύτερο πλάνο, αλλά η οργάνωση γενικών απεργιών με απώτερο στόχο την παράλυση και την κατάρρευση του καπιταλιστικού κράτους και την ανάληψη της εξουσίας απ' ευθείας από τα συνδικάτα. Στην διάρκεια των μεγάλων απεργιών οι απεργοί και οι οικογένειές τους συντηρούνται από ένα καλά οργανωμένο ταμείο απεργιακής αρωγής.

Ο γαλλικός θεσμός του αναρχοσυνδικαλισμού θα διαδοθεί ταχύτατα στην Ιταλία και κυρίως την Ισπανία. Για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, ο ισπανικός αναρχοσυνδικαλισμός, παρ' όλο που δεν έχει την υποστήριξη των κομμουνιστών, -εντελώς το αντίθετο μάλιστα- θα γίνει ο φόβος και ο τρόμος των βιομηχάνων, που χρησιμοποιούν πάρα πολύ συχνά το νόμιμο δικαίωμά τους για ανταπεργία (λοκ-άουτ).

Το πανίσχυρο αναρχοσυνδικαλιστικό κίνημα ήταν η πρώτη πολιτική δύναμη στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο. Όμως, ήταν πολύ ισχυρό από πολύ νωρίτερα, από το τέλος του περασμένου αιώνα. Αν στον εμφύλιο πόλεμο είχε την υποστήριξη του κομμουνιστικού κόμματος, θα μπορούσε ίσως να καταλάβει την εξουσία πολύ άνετα όταν δημιουργήθηκαν οι κατάλληλες συνθήκες.

Τόσο μεγάλο και τόσο καλά οργανωμένο ήταν το αναρχοσυνδικαλιστικό κίνημα στην Ισπανία, που στα χρόνια του εμφυλίου, σε συνθήκες πάρα πολύ αντίξοες, οι αναρχικοί μπόρεσαν να οργανώσουν υποδειγματικές κολεκτίβες, κάνοντας τον Φράνκο και τους περί αυτόν καθολικούς και φεουδάρχες να λυσσάξουν.

Με την σειρά τους θα λυσσάξουν και οι αναρχικοί και θα αρχίσουν να καίνε εκκλησίες και να σκοτώνουν παπάδες, οι οποίοι έχουν ήδη πιαστεί γερά από το ξίφος του στρατηγού Φρανθίσκο Φράνκο. Τόσο λυσσώδη εμφύλιο πόλεμο δεν θα βρείτε άλλον στην παγκόσμια Ιστορία, όσο κι αν ψάξετε. Το πολιτειακό πρόβλημα τότε δεν παιζόταν στα ζάρια μόνο ανάμεσα στην δημοκρατία και τον φασισμό, αλλά και ανάμεσα στην αστική δημοκρατία, την οποία στήριζαν οι κομμουνιστές, και τον φασισμό από την μια μεριά, και από την άλλη τον αναρχικό, τον μπακουνικό κομμουνισμό. Τελικά, θα κερδίσει ο φασισμός.

Ωστόσο, ένα σπάνιο φαινόμενο συμπεριφοράς της μάζας θα δείξει με τον πιο καθαρό τρόπο πως ο αναρχισμός έχει βαθιές ρίζες στην λαϊκή συνείδηση.

Ο σαρωτικός Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι, μία από τις πιο σπάνιες και χαρισματικές μορφές λαϊκού ηγέτη, πριν σκοτωθεί μ' έναν εντελώς μυστηριώδη τρόπο και περάσει στον χώρο των λαϊκών θρύλων, ήταν ήδη αποδεκτός από ένα τεράστιο πλήθος Ισπανών, ασχέτως πολιτικής τοποθετήσεως. Η κηδεία, στην Βαρκελόνη, αυτού του πολύ μεγάλου αναρχικού ηγέτη είναι ένα φαινόμενο που ακόμα το μελετούν οι ειδικοί στην συμπεριφορά της μάζας. Μιλιούνια λαού από ολόκληρη την δημοκρατική εμφυλιοπολεμική Ισπανία δεν παρακολουθούν απλώς μια κηδεία, θα ήταν αδύνατο άλλωστε να περπατούν πίσω από ένα φέρετρο εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, αλλά κλαίνε μαζικά, κατά ομάδες, για τον θάνατο ενός πεθαμένου Θεού, του οποίου η ανάσταση δεν θ' αργήσει. (Για περισσότερα και ακριβέστερα, βλέπε το αριστούργημα του Χανς Μάγκνους Έντσεσμπέργκερ "Το σύντομο καλοκαίρι της αναρχίας").

Είναι βέβαιο πως η αναρχία έχει βαθιές και δυνατές ρίζες στην μάζα. Αυτό το ήξερε καλά και ο αναρχικός μάλλον, παρά κομμουνιστής κατ' ουσίαν, Αρης Βελουχιώτης, όταν μάζευε γύρω του ένα πλήθος "παρανόμων".

Ο Φραντς Φανόν, ο θεωρητικός της αλγερινής επανάστασης, στο βιβλίο του "Της γης οι κολασμένοι" δεν αναφέρεται στους κολασμένους του "Κομμουνιστικού Μανιφέστου" αλλά στην αναρχική διάθεση που κρύβουν μέσα τους οι λούμπεν, που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν επαναστατικά με έξυπνους χειρισμούς.

Όλοι οι ριψοκίνδυνοι χρειάζονται σε μια επανάσταση όταν ήδη έχει ξεσπάσει. Δεν είναι εύκολο πράγμα η εξόντωση του ταξικού εχθρού, που έχει στην διάθεσή του τις πολύ ισχυρές δυνάμεις καταστολής, τους άνδρες των οποίων χρησιμοποιεί το σύστημα βαναύσως εκμεταλλευτικά έναντι πινακίου ολοένα και περισσότερο δυσεύρετης φακής.

Με λούμπεν κάνουν εκείνοι την δουλειά τους; Με λούμπεν θα κάνουμε και εμείς την δική μας. Αν είχαμε προλετάριους, θα την κάναμε με προλετάριους. Αυτό που σίγουρα έχουμε σε υπεραφθονία είναι η αναρχική διάθεση. Όλοι οι νορμάλ άνθρωποι κρύβουν μέσα τους έναν αναρχικό. Ακόμα και οι άνδρες των ΜΑΤ. Προς το παρόν μάς λιανίζουν, αφού γι' αυτό πληρώνονται. Αλλά νομίζετε πως δεν έχουν συνείδηση της βαρβαρότητας του συστήματος που τους χρησιμοποιεί εκμεταλλευόμενο την ανάγκη για επιβίωση των σύγχρονων σκλάβων;

Bakunin Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν θα μπορούσαν να είναι αναρχικοί οι πάντες, αφού ήταν αναρχικός ένας γνήσιος Ρώσος αριστοκράτης, ο Μιχαήλ Μπακούνιν, και κυρίως ένας γνησιότατος Ρώσος πρίγκιπας, ο Πιότρ Κροπότκιν (1842-1921), ο πιο μεγάλος θεωρητικός του αναρχισμού, που διετέλεσε και υπασπιστής του τσάρου Αλέξανδρου Β', αυτού ακριβώς που δολοφόνησαν οι αναρχικοί το 1881. Πάντως, δεν τον δολοφόνησε ο Κροπότκιν. Αλλά επειδή ήταν ήδη φιλοαναρχικός, απελάθηκε από την Ρωσία αμέσως μετά την δολοφονία του φίλου του, του τσάρου.

Δεν εκτελέστηκε, γιατί ήταν πρίγκιπας. Αλλά μόλις φτάσει στην Γαλλία, θα αποποιηθεί επισήμως τον τίτλο του πρίγκιπα και το 1883 οι Γάλλοι, για να τον τιμωρήσου και για λογαριασμό των Ρώσων, τον κλείνουν τρία χρόνια φυλακή.

Όταν αποφυλακίζεται το 1886, πηγαίνει στην Αγγλία, όπου ζει τα επόμενα 30 χρόνια της ζωής του. Θα επιστρέψει στην πατρίδα του με την έκρηξη της Επανάστασης το 1917, αλλά δεν θα πάρει μέρος. Ως γνήσιος αναρχικός δεν είναι υπέρ της βίαιης επανάστασης, όπου πεθαίνουν πολλοί, είναι υπέρ των μεμονωμένων εκτελέσεων σε κλασικό αναρχικό στυλ, για να γίνεται οικονομία στο αίμα και για να γίνεται αβίωτος ο βίος των αστών. Η αριστερή τρομοκρατία είναι μια λεπτή και δύσκολη τέχνη, που απαιτεί υψηλό δείκτη νοημοσύνης και επιδεξιότητα νευροχειρουργού.

Ο φίλος του Πιότρ Κροπότκιν, Όσκαρ Ουάιλντ, ένας ακόμα διάσημος αναρχικός, λέει πως ο αυτοκαθαιρεθείς πρίγκιπας ήταν «ένας από τους δύο αληθινά ευτυχισμένους ανθρώπους που γνώρισε στη ζωή του». Και ο Ρομέν Ρολάν θα γράψει πως «ο Κροπότκιν έζησε αυτά που πρέσβευε μεν, αλλά δεν μπόρεσε να κάνει ο Λέων Τολστόι».

Όσο για τους Μπολσεβίκους, αυτοί τίμησαν τον Κροπότκιν στην κηδεία του επιτρέποντας στις χιλιάδες των Ρώσων οπαδών του, που υπήρχαν ακόμα το τέταρτο έτος της Επανάστασης, το 1921, να ακολουθήσουν το φέρετρο με αναπεπταμένες μαύρες αντί για κόκκινες σημαίες. Αλλά αυτό θα συμβεί για τελευταία φορά. Στο εξής, όλοι οι Ρώσοι θα φορούν κόκκινα. Τα μαύρα, άλλου είδους μαύρα, θα τα ξαναφορέσουν πολύ αργότερα, το 1991.

Ο Πιότρ Κροπότκιν ήταν ο πιο καλός πρίγκιπας που έζησε ποτέ. Ένας γνήσιος πρίγκιπας της εντιμότητας και του ήθους, που στο αριστούργημά του "Αμοιβαία βοήθεια" λέει πως στον καιρό μας ούτε καν οι μεγαλοφυείς μπορούν να κάνουν κάτι μόνοι τους. Η ανάγκη για συλλογική δράση θα γίνεται ολοένα και περισσότερο απαραίτητη σε όλα τα επίπεδα. Μέσα απ' αυτήν την ανάγκη για συλλογική δράση και με την ανάπτυξη όλων των δεξιοτήτων του καθένα χωριστά προκειμένου η συλλογική δράση να είναι πιο αποτελεσματική, η ανθρωπότητα θα οδηγηθεί κάποτε κατ' ανάγκην στον αναρχοκομμουνισμό. Είθε, άθεε Αγιε Πιότρ Κροπότκιν

Αλήτες σαν τον Νετσάγεφ, που σκοτώνουν για την χαρά του φόνου, θα τρυπώνουν πάντα ανάμεσα στους αναρχικούς. Αλλά δεν είναι αυτοί οι γνήσιοι αναρχικοί.

Οι γνήσιοι αναρχικοί έχουν κάτι από την συμπεριφορά του Διογένη και το ήθος του Κροπότκιν, ίσως του πιο έντιμου ανθρώπου που περπάτησε ποτέ στην γη...

--
http://stavrochoros.pblogs.gr/2008/06/anarhia-einai-mia-katastash-fysikh-.html




Διαβάστε περισσότερα...

Γραφείο καταγγελιών αυθαιρεσίας αστυνομικών εις βάρος πολιτών από Χρυσοχοΐδη

Τέλος στα περιστατικά αστυνομικής αυθαιρεσίας υπόσχεται να δώσει ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Μιχ. Χρυσοχοΐδης, με την αποτελεσματικότερη αντιμετώπισή τους από το Γραφείο Αντιμετώπισης Περιστατικών Αυθαιρεσίας των Σωμάτων Ασφαλείας, τη σύσταση του οποίου ανακοίνωσε χθες, παρουσιάζοντας παράλληλα το σχέδιο του Προεδρικού Διατάγματος για την ίδρυσή του.

Το Γραφείο αυτό θα λειτουργήσει ως ανεξάρτητος φορέας εξέτασης καταγγελιών αυθαιρεσίας εις βάρος πολιτών από προσωπικό της ΕΛ.ΑΣ., του Πυροσβεστικού και του Λιμενικού Σώματος και σκοπός του είναι να διευκολύνει τους πολίτες στην υποβολή καταγγελιών, καθώς επίσης και την ενημέρωση του πολίτη εντός ενός μηνός για την τύχη της καταγγελίας του. Στη συνέχεια, η καταγγελία θα προωθείται στα αρμόδια πειθαρχικά ή ποινικά όργανα. Στο σημείο αυτό, ο υπουργός προανήγγειλε την τροποποίηση του πειθαρχικού δικαίου των αστυνομικών, εντός του επόμενου διμήνου.

Στελέχωση του Γραφείου

Σύμφωνα με το σχέδιο του Π.Δ. που παρουσιάστηκε, το Γραφείο θα βρίσκεται σε κτιριακές εγκαταστάσεις εκτός του υπουργείου, ενώ θα το στελεχώνουν περίπου 25 πολιτικοί υπάλληλοι του υπουργείου, καθώς επίσης και μετακλητοί. Θα λειτουργεί τριμελής εισηγητική επιτροπή που θα απαρτίζεται από έναν (1) τέως Αρεοπαγίτη ως πρόεδρο, από τον Νομικό Σύμβουλο του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη και από έναν (1) τέως Εισαγγελέα ως μέλη. Ο διορισμός τους θα γίνεται κατόπιν απόφασης του υπουργού Προστασίας του Πολίτη και ειδικά του προέδρου κατόπιν εγκρίσεως της αρμόδιας επιτροπής του Κοινοβουλίου. Η θητεία του προέδρου και των μελών ορίζεται ως διετούς διάρκειας και με δυνατότητα μόνο μίας ανανέωσης.

"Οι αστυνομικοί είναι επώνυμοι"

Ανακοινώθηκε επίσης η κυκλοφορία εγκυκλίου που ορίζει πως όλοι οι αστυνομικοί, ακόμα και τα ΜΑΤ θα φορούν διακριτικά. "Ο αστυνομικός δεν είναι ανώνυμος, είναι επώνυμος, έχει διακριτικά, είναι υπάλληλος του ελληνικού κράτους και της ελληνικής δημοκρατίας και υπηρετεί τις υποχρεώσεις, τις οποίες έχει ορκιστεί να υπηρετεί" υπογράμμισε ο Μιχ. Χρυσοχοΐδης.

Στο μεταξύ, από σήμερα και έως την 1η Δεκεμβρίου το σχέδιο του Π.Δ. θα τεθεί σε δημόσια διαβούλευση στην ιστοσελίδα www.opengov.gr/yptp. Επιπλέον, ο Μιχ. Χρυσοχοΐδης ανακοίνωσε πως από τις 30 Νοεμβρίου και για τρεις μήνες θα αναρτηθεί στο διαδίκτυο φόρμα επικοινωνίας των εργαζομένων στα Σώματα Ασφαλείας με την πολιτική ηγεσία του υπουργείου, προκειμένου να υποβάλλουν προτάσεις και σχόλια, αλλά όχι προσωπικές επιθέσεις, όπως προειδοποίησε.

Νέα Υπηρεσία Ασύλου προανήγγειλε ο Μιχ. Χρυσοχοΐδης

Επιπλέον, αυτόνομη κεντρική Υπηρεσία Ασύλου με περιφερειακή διάρθρωση στο πλαίσιο του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη ή άλλου υπουργείου αν αυτό κριθεί σκόπιμο, προανήγγειλε ο Μιχ. Χρυσοχοΐδης σε γραπτή απάντησή του στο Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι. Σύμφωνα με τον υπουργό, η νέα υπηρεσία Ασύλου "θα στελεχώνεται ως επί το πλείστον με πολιτικό προσωπικό - η Ελληνική Αστυνομία θα περιοριστεί στα αμιγώς αστυνομικά της καθήκοντα- και θα παρέχει απρόσκοπτη πρόσβαση σε μια αποτελεσματική και δίκαιη διαδικασία ουσίας στους αιτούντες άσυλο. Στόχος είναι τα ποσοστά παροχής ασύλου να αυξηθούν στον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Τα διάφορα Προεδρικά Διατάγματα θα κωδικοποιηθούν και το νέο νομικό πλαίσιο που θα προκύψει θα αντανακλά τη νέα Εθνική Διαδικασία Ασύλου".

Ε.Ζ. και Νικ. Μορφ.




Διαβάστε περισσότερα...

Διαρροή ραδιενέργειας στο Θρι Μάιλ Άιλαντ

Το σενάριο είναι γνωστό: Στην περίπτωση διαρροής ραδιενέργειας, οι αρχές επιδιώκουν πάντα να καθησυχάσουν τους πολίτες. Η αλήθεια γίνεται γνωστή, αν γίνει πλήρως ποτέ, πολύ αργότερα... Έτσι, μνήμες του μεγάλου πυρηνικού ατυχήματος του 1979 στο Θρι Μάιλ Άιλαντ, στην Πενσιλβάνια των ΗΠΑ, όταν έλιωσε ο πυρήνας του εργοστασίου, αναβίωσαν όταν έγινε γνωστό ότι διέρρευσε ραδιενέργεια από το εργοστάσιο. Οι αρχές έσπευσαν να καθησυχάσουν την κοινή γνώμη, ύστερα από το περιστατικό που σημειώθηκε το Σάββατο, το οποίο οι αρμόδιοι χαρακτήρισαν "απροσδόκητη έκθεση" και είχε ως αποτέλεσμα περίπου 150 εργαζόμενοι να υποχρεωθούν να επιστρέψουν στα σπίτια τους.

Ο Τζον Γουάιτ, εκπρόσωπος της Ρυθμιστικής Επιτροπής Πυρηνικών, δήλωσε ότι οι ομοσπονδιακοί ειδικοί που έσπευσαν στο πυρηνικό εργοστάσιο "δεν εντόπισαν τίποτα που να δείχνει ότι ετέθη σε κίνδυνο η ασφάλεια".

«Υπήρξε συναγερμός για ραδιολογική μόλυνση» τη στιγμή που οι εργαζόμενοι πραγματοποιούσαν εργασίες συντήρησης και «μία μικρή ομάδα μολύνθηκε», τόνισε η Νταϊάν Σκρένσι, εκπρόσωπος της Αρχής, η οποία προσδιόρισε πως ο σταθμός διοικείται από την εταιρεία παραγωγής ηλεκτρικού Exelon. Η εκπρόσωπος τόνισε πως «η αιτία της διαρροής παραμένει άγνωστη» και πως διεξάγονται έρευνες, ενώ χαρακτήρισε «το περιστατικό ως μικρής σημασίας», «το οποίο δεν αντιπροσωπεύει κανέναν κίνδυνο για τη δημόσια υγεία και δεν μοιάζει να ανησυχεί τους εργαζομένους του σταθμού».

Το χειρότερο πυρηνικό ατύχημα στις ΗΠΑ έγινε στο ίδιο εργοστάσιο, στις 28 Μαρτίου του 1979, όταν η κακή λειτουργία του συστήματος ψύξης σε έναν από τους πύργους προκάλεσε τη μερική κατάρρευση της μονάδας 2. Για αρκετές μέρες τότε αρκετοί κάτοικοι στην κεντρική Πενσιλβάνια, γύρω από το Χάρισμπεργκ, βρίσκονταν σε ετοιμότητα περιμένοντας πιθανή εντολή για εκκένωση της περιοχής.
avgi.gr



Διαβάστε περισσότερα...

19 αυτοκτονίες για χρέη μέσα στο 2009

Μέχρι πρότινος μετρούσαμε τα θύματα της νέας γρίπης, στην Κρήτη όμως, όπως φαίνεται από τις αυτοκτονίες επιχειρηματιών του τελευταίου τριμήνου, έχουν αρχίσει να μετρούν τα θύματα της οικονομικής κρίσης με 8 επιχειρηματίες να αφαιρούν την ίδια τους τη ζωή, καθώς δεν μπορούσαν να αποπληρώσουν τα χρέη τους. Δυστυχώς όμως η "νέα αυτή καταμέτρηση" δεν αφορά μόνο την Κρήτη αλλά και όλη την Ελλάδα αν εξετάσουμε τις αυτοκτονίες αλλά και τις απόπειρες των τελευταίων έξι μηνών.

Το πιο πρόσφατο περιστατικό καταγράφηκε μόλις την περασμένη Κυριακή στα Τρίκαλα με έναν 54χρονο επιχειρηματία που διατηρούσε αντιπροσωπεία αυτοκινήτων της MAZDA επί της περιφερειακής οδού Τρικάλων - Ιωαννίνων να βρίσκεται απαγχονισμένος στο υπόγειο της έκθεσης από οικείους του. Όπως έγινε γνωστό, ο αυτόχειρας χρησιμοποίησε αυτοσχέδιο βρόγχο από σχοινί, τον οποίο είχε δέσει στα κάγκελα του ισογείου.

Έντεκα ακόμη άνδρες έχουν αφαιρέσει την ζωή τους από τον Μάρτιο του 2009 μέχρι σήμερα εξαιτίας του οικονομικού αδιέξοδου που αντιμετώπιζαν είτε γιατί είχαν χάσει τη δουλειά τους, είτε γιατί δεν μπορούσαν να ξεπληρώσουν τα χρέη τους, είτε γιατί συνέτρεχαν και οι δύο παραπάνω λόγοι.

Το προφίλ των θυμάτων της οικονομικής κρίσης

Η πλειοψηφία των αυτόχειρων ήταν οικογενειάρχες, ηλικίας 40-60 ετών που δραστηριοποιούνταν στον χώρο των επιχειρήσεων ή επαγγελματίες που έχασαν τη δουλειά τους λίγο πριν τη σύνταξη ή είναι χωρίς δουλειά για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ο τρόπος που επιλέγουν είναι κατά κανόνα ο απαγχονισμός, η πτώση από κτίριο και ο αυτοπυροβολισμός.

Τα οικονομικά προβλήματα κοινός παρανομαστής όπως επίσης και το αίσθημα της συντριβής και της αποτυχίας, καθώς νιώθουν πως δεν μπορούν να προσφέρουν στην οικογένειά τους τα απαραίτητα για την επιβίωση. Η πράξη τους εκτός από πράξη απελπισίας καθίσταται έτσι πράξη τιμωρίας γιατί "δεν τα κατάφεραν" αλλά και λύτρωσης για τους ίδιους.

Η απελπισία που σκοτώνει...

Η λύτρωση αποτελεί λέξη κλειδί για να κατανοήσουμε πως κάποιοι από τους αυτόχειρες δεν περιορίζονται στο να αυτοκτονήσουν αλλά πριν το πράξουν αυτό έχουν δολοφονήσει τη σύζυγο και τα παιδιά τους. Πρόκειται για την περίπτωση στην οποία ο ψυχολόγος Frasier αναφέρεται ως " suicide by proxy " (*) κατά την οποία ο αυτόχειρας δολοφονεί πρώτα τα μέλη της οικογένειας του που θεωρεί πως εξαρτώνται από αυτόν και για τα οποία νιώθει υπεύθυνος ώστε να μην τα δει να υποφέρουν από τα δικά του λάθη ή γιατί τα θεωρεί επέκταση του ίδιου του του εαυτού.

Χαρακτηριστική περίπτωση αυτού αποτελεί και η υπόθεση του 40χρονου άνεργου στην Καλλιθέα που στις 21 Ιουνίου 2009 σκότωσε τη σύζυγό του και στη συνέχεια πήδηξε στο κενό αγκαλιά με τα δυο αγοράκια του, 2 και 3 ετών.



(*) Fox, J.A. and Levin, J. (2005) Extreme killing: understanding serial and mass murder. London: Sage Publications.
Ζώτου Έλλη



Διαβάστε περισσότερα...

ΚΑΛΠΙΚΑ ΚΟΛΠΑ...

Ούτε το Γκουαντάναμο κλείνει εν τέλει ο Ομπάμιας...
.................................................

Ο πιο ωραίος (ίσως επειδή είναι και ο πιο τρυφερός) χαρακτηρισμός που έχω ακούσει για την εθνική μας στο ποδόσφαιρο είναι το «κορίτσι μας»!

Θεϊκό -και μου το είπε σαν το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο κι απλώς εν τη ρύμη του λόγου του, Θεσσαλονικεύς, Καθηγητής και, τολμώ να πω φίλος (ο οποίος όταν εντοπίζει λάθος στον «ναυτίλο», μου εξηγεί αμέσως στο τηλέφωνο όχι μόνον το σωστό, αλλά τα «γιατί και τα διότι» του πράγματος κάθε φορά) -να αγιάσει το στόμα του, αν και μελίρρυτος καθώς είναι πάντα, δεν έχει ανάγκη τέτοιας ευχής- άλλωστε όλο για το καλό μιλά, όλο για το ωραίο ψάχνει...

Οσο για τις δικές μου ενστάσεις περί τη διαφθορά στο ποδόσφαιρο, τις άγριες και σκοτεινές μπίζνες, υποθέτω ότι ο σοφός φίλος μου θα μου έλεγε (κι αυτός σαν άλλος Παπαδιαμάντης) ότι: δεν φταίει το στάρι για την τιμή του.

.......................................

Πάντως, η κυβέρνηση, παρ' ότι αμήχανη, παρ' ότι ανέτοιμη να κυβερνήσει, παρ' ότι όλο και πιο ανακόλουθη (εν σχέσει με όσα δήλωνε προεκλογικώς), μόλις κάνει μια μαλακία (εμένα το στόμα μου δεν θα αγιάσει ποτέ) την αντιλαμβάνεται αμέσως (ή έστω με αντανακλαστικά Ραν Ταν Πλαν) και προσπαθεί να την πάρει πίσω (ενίοτε για να την ξαναφέρει κουτοπόνηρα απ' το παράθυρο) -αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Αυτό έγινε και με τη χοντράδα (χωρίς να παύει να 'ναι μαλακία) περί το πάγωμα των μισθών όσων παίρνουν μεικτά 2.000 ευρώ (πες καθαρά 1.600), λες και αυτοί είναι οι «έχοντες και κατέχοντες» σε αυτήν τη χώρα! Μόλις κατάλαβαν το κόστος που προκύπτει από την κουταμάρα να μειώσουν ακόμα περισσότερο το εισόδημα εκείνων που ήδη φορολογούνται περισσότερο, ανέκρουσαν πρύμναν κι άρχισαν τις σοφιστείες: εννοούσαμε όσους έχουν 2.000 ευρώ μισθό, όχι με τα επιδόματα, αλλά ονομαστικόν μισθό. Αποτέλεσμα: θα βάλουν στο δόκανο 40.000 όλους κι όλους (μάλιστα από τους έντιμους κατά τη φορολογική τους δήλωση) και θα εξοικονομήσουν... 1.000.000 ευρώ. Συγκλονιστικό ποσόν. Αν το έκαναν αυτό οι δεξιοί θα τους λέγαμε γελοίους. Τώρα πρέπει να μην πούμε μαλάκες αυτούς τους ανεκδιήγητους τύπους που ταυτοχρόνως

σπρώχνουν 0,87 ευρώ (!!!) την ημέρα αύξηση σε όσους παίρνουν κάτω από 2.000 ευρώ για να... ενισχύσουν την... αγοραστική δύναμη και να αναθερμάνουν την αγορά! Ή μαθητευόμενοι μάγοι είναι ή ανεπίδεκτοι πάσης λογικής νεοφιλελεύθεροι...
ΣΤΑΘΗΣ Σ.


Διαβάστε περισσότερα...

Ελεύθεροι όλοι οι συλληφθέντες του Πολυτεχνείου

Κενές περιεχομένου αποδείχτηκαν οι αθρόες συλλήψεις και προσαγωγές νεαρών ατόμων που συνελήφθησαν το βράδυ της Τρίτης κατηγορούμενοι για επεισόδια στο πλαίσιο της πορείας του Πολυτεχνείου. Εννέα από τους νεαρούς (σ.σ.: οι τρεις ανήλικοι) οδηγήθηκαν χθες ενώπιον του εισαγγελέα, όλοι όμως αφέθηκαν ελεύθεροι, αφού τους απαγγέλθηκαν κατηγορίες πλημμεληματικού χαρακτήρα. Την ίδια στιγμή, σωρεία κατηγοριών αντιμετωπίζει ο 26χρονος που συνελήφθη προχθές το βράδυ, κατά τη διάρκεια των επεισοδίων που έγιναν μπροστά από την πύλη εμπορίου της ΔΕΘ, αμέσως μετά την κορύφωση των εκδηλώσεων για την 36η επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.

Από τους έξι ενήλικους συλληφθέντες, ο ένας παραπέμφθηκε στο αυτόφωρο Μονομελές για παράνομη οπλοφορία (σιδερογροθιά) και οι υπόλοιποι πέντε στο αυτόφωρο Τριμελές Πλημμελειοδικείο για απόπειρα απρόκλητης επικίνδυνης σωματικής βλάβης, διακεκριμένη περίπτωση απρόκλητης φθοράς αντικειμένου που χρησιμοποιείται για το κοινό όφελος (πεζοδρόμιο) και διατάραξη κοινής ειρήνης. Όλοι αρνούνται τις κατηγορίες. Ο ένας εκ των πέντε μάλιστα, είναι εγγονός γνωστού μουσικοσυνθέτη και αντιμετωπίζει τις κατηγορίες με τις επιβαρυντικές διατάξεις του κουκουλονόμου, αφού συνελήφθη την ώρα που έβαζε το κράνος της μηχανής του για να πάει στην εκπομπή του Λαζόπουλου!

Στο πλευρό των συλληφθέντων αναμένεται ότι θα ταχθούν οι ένοικοι της πολυκατοικίας στη Σπύρου Τρικούπη, οι οποίοι, σύμφωνα με πληροφορίες, δηλώνουν ότι θα καταθέσουν ως μάρτυρες υπεράσπισης, αφού έχουν καταγράψει τη σκηνή της σύλληψης.

Επίσης ασκήθηκε ποινική δίωξη κατά αγνώστων σε βαθμό κακουργήματος, που αφορά εκρήξεις, εμπρησμό και άλλα αδικήματα.

Όσον αφορά τους ανήλικους μαθητές, η σύλληψή τους προκάλεσε την αθρόα προσέλευση των συμμαθητών τους έξω από την Εισαγγελία, με αποτέλεσμα τα δικαστήρια να θυμίζουν... προσυγκέντρωση πενθήμερης! Για έναν από τους μαθητές μάλιστα, που φοιτά στο 5ο Λύκειο Εξαρχείων, οι καθηγητές του εξέδωσαν ψήφισμα, στο οποίο εκφράζουν τη συμπαράστασή τους στον μαθητή και την οικογένειά του και δηλώνουν την έκπληξή τους γιατί πρόκειται για ένα παιδί που ποτέ δεν έδωσε δικαιώματα.

Ο μόνος συλληφθείς στη Θεσσαλονίκη οδηγήθηκε στον εισαγγελέα, ο οποίος του άσκησε ποινική δίωξη για απλή συνέργεια σε έκρηξη και κατοχή εκρηκτικών υλών (σ.σ.: σύμφωνα με πληροφορίες, δεν βρέθηκαν πάνω του μολότοφ ή άλλες εύφλεκτες ουσίες), απόπειρα επικίνδυνης σωματικής βλάβης, πρόκληση διακεκριμένης φθοράς, διατάραξη ασφάλειας συγκοινωνιών, διατάραξη κοινής ειρήνης και παράβαση του νόμου περί ναρκωτικών (σ.σ.: σύμφωνα με πληροφορίες, ο νεαρός είχε πάνω του κάποια ηρεμιστικά χάπια). Ο συλληφθείς παραπέμφθηκε για να απολογηθεί σε τακτικό ανακριτή.
avgi.gr



Διαβάστε περισσότερα...