Δημόσιο Χρέος (Οι μοιραίοι)

Το Δημόσιο Χρέος, στις ΗΠΑ, στην Ευρώπη, στον κόσμο έχει χορηγούς τα τραπεζικά ιδρύματα. «Το κεφάλαιο». Έχει κράτη βουτηγμένα σε ένα «χρωστάω» και σε μια αέναη διαδικασία που όχι μόνο δεν τελειώνει ποτέ, αλλά διαρκώς επεκτείνεται, διογκώνεται, μεγαλώνει.

Όλα ξεκινούν από το ότι το χρήμα δεν το δημιουργούν τα κράτη αλλά το δανείζονται.

Μόνο και μόνο για να υπάρχουν οι Τρισέδες και Γκαργκάνες, οι Μπερνάνκηδες και Γκρηνσπαν αυτού του κόσμου; Όχι δα. Αυτοί δεν είναι παρά η βιτρίνα των πραγματικών ηνίοχων των ζωών μας.

Με σημαία ένα χαρτονόμισμα, με tattoo ένα χαρτονόμισμα, με εικόνισμα ένα χαρτονόμισμα, με σεντόνια ένα χαρτονόμισμα.

Στην Ελλάδα; Τι είναι δημόσιο χρέος στην Ελλάδα; Σε τι συνίσταται; Πόσο οι μεγάλοι λαοφιλείς ηγέτες του παρελθόντος μας και τα νεώτερα puppets συνεισέφεραν σε αυτό το έκτρωμα; Και αν υπάρχει δημόσιο χρέος, εάν υφίσταται αυτό το «οικονομικό μέγεθος», που η επιστήμη της σκόπιμης ασάφειας, το θεωρεί «αναγκαίο κακό», τι να νοιάζει έναν απλό άνθρωπο, έναν ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ άλλο εκτός από τους Γκαργκανομπερνάνκηδες με Τρισέ κι ολίγη Αράπογλου, αν υπάρχει δημόσιο χρέος, αφου «πάντα υπήρχε»;


Το Ελληνικό Δημόσιο Χρέος, θαρρείς πως υπήρχε από πάντα λοιπόν. Έτσι είναι;.

Πως γεννήθηκε; με παρθενογέννεση; Από 3 μάγους που έδειχναν προς το ελληνικό τραπεζικό αστέρι - την δραχμή – και πορεύονταν στην Ελληνική Βηθλεέμ, το θησαυροφυλάκιο του Ελληνικού κράτους;

Μπορεί. Οι 3 αυτοί μάγοι είναι ιστορικά οι Μεγάλες «Προστάτιδες» (μας) Δυνάμεις, στις οποίες πάντοτε συμμετείχαν οι Άγγλοι και εκ περιτροπής Γερμανοί, Γάλλοι, Ρώσσοι και οι ΗΠΑ.

Δεν προτίθεμαι ασφαλώς να κάνω «μάθημα» πολιτικής ιστορίας ή ευγονικής. Η ελληνική ιστορία υπάρχει στα ράφια να την διαβάσει όποιος βούλεται. Και να κρίνει.

Θα ξεκινήσω αλλιώς, από ένα κάποιο γεγονός στην σύγχρονη ιστορία μας, όταν η ελληνική κυβέρνηση «διαπραγματευόταν» το δημόσιο χρέος μας το 1926 με τις ΗΠΑ (τότε $15,5 εκ.) και μια κάποια επιπλέον χρηματοδότηση μας, για «άσκηση πολιτικής». Δημοσιεύτηκε στο TIME και ευτυχώς υφίσταται για να το βλέπουμε και σήμερα. Σε αυτό το δημοσίευμα κρύβεται η «μαγεία».

Τι μαγικό έχει το Δημόσιο Χρέος ενός κράτους; Είναι πάρα πολύ απλό. Δημιουργεί άπλετο χώρο εξαρτήσεων για ένα ΟΛΟΚΛΗΡΟ κράτος από ένα ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ κράτος.

Έχετε ποτέ αναρωτηθεί τι καθόρισε την ισχύ κάθε κράτους στον παγκόσμιο χάρτη; Σίγουρα όχι ο πληθυσμός ή η έκταση. Τελικά ούτε ο φυσικός του πλούτος. Αν ήταν έτσι η Αίγυπτος με το μεγαλύτερο ποτάμι στην Αφρική ή Ουκρανία με τα ατέλειωτα μεταλλεία, αέριο και πετρέλαια, θα ήταν από τους εύρωστους και δυνατούς.

Τη δύναμη την έχουν όσοι διαχειρίζονται τις πηγές των κεφαλαίων, την κυκλοφορία του χρήματος. Θα πρέπει να ειπωθεί δεκάδες φορές για να γίνει αντιληπτό το πόσο και το πως, ΑΥΤΟ και ΜΟΝΟ, είναι η αιτία των πάνδεινων.

Σε αυτό το πλαίσιο, η Ελλάδα, δεν είναι όπως πολλοί μίζερα επαίρονται η Μπανανία των Εθνών. Της τάχα πολιτισμένης υδρογείου. Είναι ένα από τα δεκάδες παραδείγματα υπόδουλων κρατών, τα οποία τα σέρνουν οι κοτζαμπάσηδες, σαν την μαϊμού στο παγκόσμιο παζάρι του Δημόσιου Χρέους. Θυμηθείτε τον Rothschild. "Επιτρέψτε μου να εκδίδω και να ελέγχω το χρήμα και δεν με ενδιαφέρει ποιος φτιάχνει τους νόμους".

"Let me issue and control a nation's money and I care not who writes the laws." Mayer Amschel Rothschild

Πίσω από τις «Προστάτιδες Δυνάμεις» του τότε και τους «Συμμάχους» του σήμερα, κρύβονται αναντίρρητα τα μεγάλα πορτοφόλια.

Οι νεώτεροι αναγνώστες, διαβάζοντας παλαιότερες αναρτήσεις στο blog, θα βρουν εύλογα και εύκολα πως και ποιοι, κατά την άποψη μας, βρίσκονται πίσω απο τα κράτη με ΚΑΘΕ έμμεσο ή άμεσο τρόπο:

Ελέγχοντας τη νομοθετική εξουσία με το lobbying, την εκτελεστική με την "εγκατάσταση" ("υπόδειξη") σε θέσεις-κλειδιά ολόδικών τους «παιδιών», την οικονομική πολιτική με την εκχώρηση σε αυτούς από το κράτος, της εξουσίας να τυπώνουν και να κυκλοφορούν το χρήμα, καθώς επίσης και με τον άμεσο έλεγχο εταιρειών - κολοσσών, με τζίρο μεγαλύτερο από τα ΑΕΠ κρατών και φυσικά με άρμα για όλες αυτές τις κατακτήσεις τους, τον ΔΑΝΕΙΣΜΟ.

Ο ισχυρισμός αυτός έχει υποστηριχτεί με πάμπολλα επιχειρήματα, στον Επίκουρο.

Ο δανεισμός χωρίζεται σε 2 είδη: Στον δανεισμό της ευφορίας και της καλής χαράς και τον δανεισμό του πανικού και του ατέλειωτου φόβου.

Στον δανεισμό της ευφορίας, δανείζονται όλοι, το κράτος και κυρίως οι ιδιώτες/πολίτες/καταναλωτές και οι επιχειρήσεις. Στον δανεισμό του πανικού δανείζεται σχεδόν μόνο και αποκλειστικά το κράτος, ως σωτήρας: στην ουσία πρόκειται και πάλι για τους ιδιώτες/πολίτες/καταναλωτές αλλά αυτήν την φορά ΕΜΜΕΣΩΣ, μέσω της φορολογίας και επίσης ΔΙΑ ΠΑΝΤΟΣ, αφού αυτά τα χρέη ΔΕΝ αποπληρώνονται κατά κεφάλαιο αλλά μόνο οι τόκοι τους. Τα χρέη αυτά διαστέλλονται σαν το σύμπαν.

Και στις 2 περιπτώσεις δανείζουν οι μεγάλοι «χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί». Είναι μια κορώνα κερδίζω – γράμματα χάνεις κατάσταση. Και όταν λέω "μεγάλοι", εννοώ οι πραγματικά μεγάλοι, όπως η Goldman Sachs και η JP Morgan (εδώ ο κόσμος καίγεται και η JP Morgan εμφάνισε κέρδη). Αυτοί για τους οποίους ποτέ δεν θα ακούσετε ότι «κινδυνεύουν». Διότι αν το ακούσετε, κλείστε τα φώτα του συστήματος και πάμε για ύπνο. Αυτοί είναι το σύστημα. Είναι το κράτος. Είναι τόσο "αυτονόητοι" που θεωρείται απόλυτα φυσιολογικό να συνοδεύουν ή να εκπροσωπούν απευθείας τις κυβερνήσεις στα διεθνή φόρα. Το ίδιο συμβαίνει και με τα στελέχη της ΕΚΤ. Τα ίδια γίνονται παντού. "Εθιμικά".

Ο Δανεισμός έχει μια απλή εξίσωση. «Είσαι εξαρτημένος από το χρήμα, διότι αυτό είναι όρος επιβίωσης, είτε είσαι κράτος είτε μονάδα».

Το «εύκολο» αυτό χρήμα (με πίστωση) στο παρέχει κάποιος τρίτος. Η επιβίωση σου εξαρτάται από αυτόν τον τρίτο. Και επειδή ο κόσμος μας είναι και λίγο βουλιμικός, δεν αρκεί η υποδούλωση σου στον δανεισμό. «Ζητούνται» και άλλες δεσμεύσεις.

Ας τα κάνουμε, όπως πάντα, λιανά να μην μπλεκόμαστε.

Το Δημόσιο χρέος, είναι μια κοτσάνα με 2 ρίζες και μια παραφυάδα.

Η μια ρίζα λέγεται εσωτερικός δανεισμός. Δανειζόμαστε μεταξύ μας. Το κράτος δανείζεται "εκ των έσω". Με ομόλογα, έντοκα γραμμάτια κλπ. Παλαιότερα διαφημιζόταν έντονα αυτή η πρακτική. Μετά το Ευρώ, ο εξωτερικός δανεισμός, που γινόταν σε συνάλλαγμα και ήταν ο πιο επικίνδυνος και εξαρτησιογόνος, έπαψε να θεωρείται «εξωτερικός». Το Ευρώ, ως κοινό νόμισμα και η (κοινοτική) άρση κάθε απαγόρευσης στην κυκλοφορία των κεφαλαίων άνοιξε την κερκόπορτα των κρατών στους μεγάλους εξωτερικούς δανειστές, ξέρετε ποιους. Έτσι η Ελλάδα, σήμερα είναι πλέον δανεισμένη στους ξένους σε υπέρογκο βαθμό (άνω των €170 δις). Και φυσικά, εξαρτημένη, όσο ποτέ. Είναι Ευρω-παία.

Η άλλη ρίζα λέγεται εξωτερικός δανεισμός. Δανειζόμαστε από άλλα κράτη και από ξένα «ιδρύματα». Το κλειδί. Πάλι με ομόλογα κλπ, αλλά και με άλλους «άδηλους» τρόπους. Ήταν κάποτε η εξαίρεση. Πλέον, είναι ο κανόνας. Πόσα χρόνια έχετε να δείτε διαφήμιση για ελληνικά ομόλογα; Δεν χρειάζεται.

Η παραφυάς, ονομάζεται Εγγυήσεις Ελληνικού Δημοσίου. Το Δημόσιο εγγυάται για δάνεια που θα λάβουν οι επιχειρήσεις ή οι αγρότες μιας πλημμυροπαθούς περιοχής, οι πολίτες μιας πυρόπληκτης περιοχής, μιας αδύναμης κοινωνικής ομάδας (πχ δάνεια ΟΕΚ) κλπ. Βασικά το Δημόσιο εγγυάται για τα δάνεια των Δήμων (ΟΤΑ) οι οποίοι είναι κατάχρεοι και ανυπόληπτοι.

Αυτά όλα στα χαρτιά. Επί της ουσίας, να τι συμβαίνει.

Μια ισχυρή χώρα, πριμοδοτεί κάποιες από τις ισχυρές εταιρείες της, προκειμένου να αναπτυχθούν στο εξωτερικό. Μια τέτοια χώρα είναι οι ΗΠΑ και κάποια από αυτές τις εταιρείες μπορεί να είναι η BOEING ή η LOCKHEED ή και δεκάδες άλλες. Η μία πουλά αεροπλάνα και η άλλη όπλα. Καμία από αυτές δεν είναι τυχαία. Πϊσω από την κυβέρνηση των ΗΠΑ κρύβεται φυσικά το τραπεζικό λόμπι και η FED όπως ελπίζω να έχει γίνει απόλυτα κατανοητό ως τα τώρα. Υποκρύπτεται μασκαρεμένο το κεφάλαιο ως καλός λευκός ιππότης.

Εσύ είσαι μια αδύναμη χώρα που λχ συνορεύεις με μια άλλη αδύναμη χώρα. Σας ενώνει η αντιπαλότητα. Διότι η αντιπαλότητα σας είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να εξοπλιστείτε. Η χώρα αυτή μπορεί να λέγεται Ελλάδα και η άλλη Τουρκία, ή Πακιστάν και Ινδία, ή Βόρεια και Νότια Κορέα ή όπως αλλιώς θέλετε. Το «δυνατό κράτος» με την δυνατή επιρροή, πουλά όπλα μέσω της διαδικασίας «ανοίγματος πιστώσεων». "Πάρε όπλα και μου τα πληρώνεις αργότερα". Ανοιχτόχερα.

Σε έναν παγκόσμιο ετήσιο τζίρο $1,4 τρις για όπλα (το 2,5% του παγκοσμίου ΑΕΠ), θα πρέπει να ξέρετε ότι υποκρύπτονται ατέλειωτες πολιτικές εξαρτήσεις και οικονομικά συμφέροντα. Αυτό το αλισβερίσι ονομάζεται «διπλωματία». Η ικανότητα σου να βρίσκεις την καλύτερη λύση για έναν υπόδουλο.

Το Stockholm International Peace Research Institute παρουσιάζει μια ετήσια έκθεση που έχει το ενδιαφέρον της, επ’ αυτών.

Ποιοι είναι οι μεγαλύτεροι εισαγωγείς όπλων παγκόσμια; Κίνα, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Ινδία και κοντά... Ελλάδα. Ο μεγαλύτερος εξαγωγέας είναι φυσικά οι Ηνωμένες Πολιτείες αλλά και η Ρωσία και η Γερμανία.Μόνο στην κυβέρνηση Bush τα πρώην στελέχη της Lockheed Martin, μιας εταιρείας κολοσσού στην πολεμική βιομηχανία και όχι μόνον, υπήρξαν ουκ ολίγα.

Ο κ. Stevens πρόεδρος της «επιτροπής για το μέλλον της αεροπλοΐας» ήταν ένας. Γνωμοδότησε φυσικά για την άμεση επέκταση των προμηθειών. Ο Steven J. Hadley, Εθνικός Σύμβουλος Ασφαλείας (National Security Advisor), όταν αποχώρησε η Condoleeza Rice (θυμίζω πρώην μεγαλοστέλεχος της πετρελαϊκής Chevron), ήταν άλλος ένας - έχω αναφερθεί προ πολλού στον κύριο. Ο υπουργός μεταφορών Norman Mineta, επίσης. Σημειωτέον ότι αυτός ήταν και Δημοκρατικός στην τσέπη, όχι Ρεπουμπλικάνος. Ο μόνος Δημοκρατικός στην Κυβέρνηση Μπους. Το συμφέρον χτίζει " ιδεολογικές γέφυρες". Συγνώμη για το "ιδεολογικές".

Άλλος ήταν ο Otto Reich, υφυπουργός εξωτερικών, αρμόδιος για το «Δυτικό ημισφαίριο». Όλοι λομπίστες της Lockheed. ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΑ παραδείγματα. Πχ. Ακόμα ένας ο E.C. Aldridge, Jr, o οποίος ήταν ο εντεταλμένος στο Υπουργείο Άμυνας για την προμήθεια οπλικών συστημάτων και αυτός που υπέγραψε την συμφωνία με την Lockheed για την αγορά από το Αμερικάνικο Δημόσιο των μαχητικών F22, ήταν και αυτός στέλεχος της εταιρείας. Και υπεύθυνος της προεκλογικής εκστρατείας του Μπους.

Το PAC της Lockheed πριμοδοτεί με περί τα $1.000.000 ετησίως ανθρώπους σε θέσεις κλειδιά.

Είναι δωροδοκία; Στην Αμερική λέγεται ότι μια Επιτροπή Δράσης (PAC) πριμοδοτεί... δράσεις. Lobbying ονομάζεται η δωροδοκία στην πολιτισμένη Δύση (βλ. ανάρτηση "Ποια Αμερική θέλουμε").

Τα ανέφερα όλα τούτα εντελώς ενδεικτικά, για να καταδείξω συνοπτικά ότι οι μεγαλοεταιρείες, είναι ένα όχημα για την δημιουργία δημόσιου χρέους, με κάθε τίμημα, με κάθε μέσο και με ανθρώπους τους παντού και προπάντων, εκεί που πρέπει. Το παράδειγμα της Lockheed είναι ένας κόκκος άμμου στην θάλασσα των αληθινών συμφερόντων, των εξαρτήσεων και της πραγματικότητας.

Τα ισχυρά κράτη πριμοδοτούν εταιρείες τύπου Lockheed με τους τρόπους που προαναφέρθηκαν και «αναγκάζουν» τους αδύναμους – είτε με το καλό είτε με το κακό – να ενδώσουν. Η Ρωσία του Πούτιν δεν κάνει τίποτε άλλο στην διεθνή σκηνή, εκτός αυτό αυτό.Η εξάρτηση είπα πριν δεν είναι μόνο οικονομική και στιγμιαία. Εκτείνεται εις το διηνεκές, λχ θα πρέπει να προμηθεύεσαι ανταλλακτικά ή να αλλάζεις τα συστήματα σου με νέας τεχνολογίας, διότι αλλιώς θα υπολείπεσαι του αντιπάλου σου, κλπ. Η εξάρτηση γίνεται μόνιμη και διαπλέκεται με όλο το φάσμα των δραστηριοτήτων ενός κράτους. Η εξάρτηση υπακούει σε ανταγωνισμούς, κάποιος από αυτούς ψεύτικους και πλαστούς και προβοκατόρικους, με τις λεγόμενες False Flag Operations, για να γυρίζει και να μυρίζει το χρήμα. Αν είσαι κάπου απειθής, η διακοπή της τροφοδοσίας σου με κάποιο από τα προσφερόμενα «αγαθά» είτε είναι όπλα, ή υπηρεσίες, είτε αμιγώς χρήμα είτε κάτι άλλο, είναι μια απειλή που δεν μπορείς να την αντέξεις.

Η ηρωίνη του πρεζάκια. Και ως κράτος έχεις την μέγιστη τιμή να είσαι το βαποράκι. Καμιά φορά η δόση σου, χάρισμα σου.

Τα “big time” κράτη δανείζουν άλλα κράτη και εμμέσως, μέσω των «ανθρωπιστικών βοηθειών» ή μέσω των "αναπτυξιακών έργων" ή με ένα κάρο άλλες καλόηχες ταμπέλες που συνήθως πλασάρουν τα media, ο στρατός των αμαθών και ημιμαθών δημοσιογράφων, που κινούνται σαν τα ανεμολόγια πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.

Ποιοι αναλαμβάνουν τις μελέτες των έργων, ποιοι τα κοστολογούν και ποιοι τα χρηματοδοτούν, είναι συνήθως κάποιοι με το ιδιο όνομα. Οι ίδιοι εκπαιδεύουν και στρατολογούν. Συντάσσουν τεχνοοικονομικές μελέτες, Τις προωθούν. Τις "εγκρίνουν". Τις εφαρμόζουν. Είναι «αναγκαίοι». Έχουν «τεχνογνωσία». Σημαδεμένη τράπουλα.

Σε επίπεδο κρατών, όπου εκεί δεν είμαστε μονάδες, αλλά σύνολα, τα μεγάλα πορτοφόλια παίζουν εν ου παικτοίς. Ελάχιστα πραγματικά γίνονται ευρέως γνωστά και τούτο διότι συνήθως όλοι είναι «ικανοποιημένοι» με τον έναν ή τον άλλον τρόπο (...) αλλά και διότι η μυστικότητα επιβάλλεται για λόγους «εθνικής ασφαλείας» ή την προάσπιση «εθνικών συμφερόντων» και άλλες φανφάρες.

Αυτοί οι όροι, όπως και ο όρος «ανεξαρτησία», που αναφέρθηκε τις προάλλες για την ΕΚΤ και τον ρόλο της, όπως προβλέπεται στο Καταστατικό της (βλ. ανάρτηση για ΕΚΤ), κάθονται στο ίδιο θρανίο, είναι Οργουελικοί ευφημισμοί, όπου στην πραγματικότητα από πίσω τους κρύβονται άλλα, πολύ πιο βάρβαρα ακόμα και να τα προφέρει κανείς, συμφέροντα, έννοιες και όροι.

Όταν τα «big time» κράτη "χρηματοδοτούν", το κάνουν βεβαίως ως τσάμπα μάγκες με δανεικά.Ουδένα κράτος δεν υπάρχει στην υφήλιο που να μην είναι κατάχρεο στους Τραπεζίτες, που να έχει ίδια κεφάλαια προς εκμετάλλευση. Μέχρι πρόσφατα ήταν η Αλβανία και η Ρουμανία οι εξαιρέσεις. Η μοίρα τους, γνωστή. Απομονωμένοι σαν λεπροί, μέχρι να πάρουν την απόφαση να συμμετάσχουν στο δανειοπάζαρο.

Πως λειτουργεί τότε, «η ιστορία»;

Και πάλι θα παραπέμψω εμμέσως σε προηγούμενες αναφορές μας.

Όταν οι ΗΠΑ έχουν εξασφαλίσει να είναι το δολάριο το παγκόσμιο νόμισμα (reserve currency) και αφού μπόρεσαν να κυκλοφορούν και να τυπώνουν μέσω της FED όσα θέλουν χωρίς το gold standard, να δανείζουν όπου να’ ναι, όσο να’ναι για ό,τι να ναι – η απάντηση είναι απλή: μια εκτυπωτική μηχανή χρειάζεται, μελάνι, πετρέλαιο και πυγμή. Ακριβώς, ή περίπου, σαν τις μολότοφ.

Παρεμπιπτόντως, έσφαλα. Είπα: «...αφού μπόρεσαν να κυκλοφορούν και να τυπώνουν μέσω της FED όσα θέλουν χωρίς το gold standard». Η αλήθεια είναι «...αφού η FED μπόρεσε μέσω του κράτους να κυκλοφορεί και να τυπώνει όσα θέλει χωρίς το gold standard...».

Η διείσδυση γίνεται σε όλα τα επίπεδα με τον δούρειο ίππο του δανεισμού. Πολιτικό, στρατιωτικό, κοινωνικό (ένδυση, διατροφή, ψυχαγωγία), πολιτισμικό. To trend του χρήματος στο όνομα της βρώμικης πολιτικής είναι πάντοτε bullish. Μέσα σε όλο αυτό το πανηγύρι, οι άνθρωποι ευδαιμονικά απολαμβάνουν την ικανοποίηση των ενστίνκτων τους. Την δανεική ζωή τους.

Οι πολιτικοί είναι ευχαριστημένοι διότι επιδεικνύουν "έργο".

Και οι «(κατ)έχοντες» της πρώτης – πρώτης θέσης, ακόμα περισσότερο, ευ-δαιμονισμένοι από την αύρα του χορού της εξουσίας, της κυριαρχίας, της δύναμης τους.

Αυτά όλα δεν είναι αντι-καπιταλιστικά παραληρήματα και μαρξιστικές κορώνες, φίλοι.

Θυμίζω από τις σχετικές φράσεις-τοποθετήσεις Αμερικανών Προέδρων που υπάρχουν σε παλιότερη ανάρτηση, μια του Αιζενχάουερ (με αρκετά προσεκτικούς χαρακτηρισμούς, φυσικά)

"Στους κυκλους της κυβέρνησης, πρέπει να προφυλαχτούμε από την συγκέντρωση αδικαιολόγητης επιρροής, είτε ζητείται είτε όχι, από το στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα. Το ενδεχόμενο της καταστροφικής ανάδειξης μιας άστοχης δύναμης, υπάρχει και θα εξακολουθεί να υφίστατα"

"In the councils of government, we must guard against the acquisition of unwarranted influence, whether sought or unsought, by the military-industrial complex. The potential for the disastrous rise of misplaced power exists and will persist."

Η χώρα μας, έχει καλά βιώσει τι θα πει αυτού του είδους η εξάρτηση και σε πολιτικό και σε κοινωνικό επίπεδο. Οι πολίτες στην πλειονότητα, είτε δεν ξέρουν ή δεν θυμούνται ή δεν ζουν πια. Είναι πάντοτε, βλέπεις, λίγο «πολύλοκα» και «δύσκολα» και «δυσνόητα» και, που καιρός γι’ αυτά. Τα μυαλά μας πονάνε ανάμεσα στα φουσκωμένα στήθια της κ. Ελένης Μενεγάκη. Που χώρος για άλλες έγνοιες.

Όταν όμως μια χώρα, ξεκινώντας απο το 1968, έχει χρέος 33 δις δραχμών και η ευνοούμενη των ΗΠΑ χούντα των συνταγματαρχών (όπως τα αρχεία του Foreign Office και οι ίδιες εμμέσως παραδέχθησαν), άμα τη αναλήψει, το διπλασιάζει σχεδόν σε ένα χρόνο με "έκτακτες" δαπάνες...

όταν το δημόσιο χρέος της Ελλάδας τότε επιβάρυνε το εισόδημα του καθενός μας κατά ποσοστό 33,6% όσο δηλ. το εισόδημα ενός Νορβηγού και το μισό απ’ ό,τι ενός Ολλανδού ή Βέλγου και πλέον χρωστάμε περισσότερα από αυτά που παράγουμε και βρισκόμαστε στην 122η χειρότερη θέση στον κόσμο... (θυμίζω World Economic Forum στην Ετήσια Έκθεση Ανταγωνιστικότητας- και στον Επίκουρο)

όταν το δημόσιο μας χρέος από 163 δις δραχμές το 1981 έφτασε τα 2 τρις δραχμές το 1990 και από το 25% του ΑΕΠ το 1980 στο 79,6% το 1989 (3 φορές επάνω), μετά από την διακυβέρνηση ενός από τους 10 καλύτερους οικονομολόγους των ΗΠΑ, του σοσιαλιστή Ανδρέα Παπανδρέου (ο οποίος κατά την προσφιλή του Παπανδρεϊκή διγλωσσία, ενώ δήλωνε "αν το έθνος δεν αφανίσει το χρέος, το χρέος θα αφανίσει το έθνος" μετά, με την ίδια άνεση άνοιγε τα δημόσια ταμεία, βλ. τα ΔΑΝΕΙΚΑ των δημόσιων ταμείων, με το «Τσοβόλα δώστα όλα» και άλλα σοκολατένια αρώματα)...
ολόκληρο το κείμενο εδω