Αίμα, ιδρώτα και δάκρυα

Ήταν Μάρτης του 1983, όταν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εγκρίνει το ελληνικό αίτημα για τους πρώτους κοινοτικούς πόρους με θέμα την παροχή ειδικών οικονομικών ενισχύσεων για την άρση των δυσμενών επιπτώσεων στην ελληνική οικονομία λόγω της ένταξής της στην ΕΟΚ.

Μετά από 27 χρόνια, τον Απρίλη του 2010, η Ελλάδα καταθέτει αίτημα για ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης της ελληνικής οικονομίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.) και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ).

Όλα τα χρόνια, από το 1983 έως το 2010 και κάθε χρόνο, εισρέουν από την Ε.Ε. στην Ελλάδα δισεκατομμύρια κοινοτικών πόρων, δηλαδή χρήματα των Ευρωπαίων φορολογουμένων. Σε αυτές τις χρηματοδοτήσεις προσθετικά συμμετέχει με δισεκατομμύρια (στην αρχή δραχμές και στη συνέχεια ευρώ) το ελληνικό Δημόσιο. Δηλαδή οι Έλληνες πολίτες. Υποτίθεται ότι όλα αυτά τα δισεκατομμύρια παρέχονταν με στόχο τις επενδύσεις για την ανάπτυξη της πραγματικής οικονομίας της χώρας.

Πού τελικά «επενδύθηκαν» τα χρήματα και οι κόποι των Ελλήνων αλλά και των Ευρωπαίων φορολογούμενων;

Σε αυτό το ερώτημα θα πρέπει να απαντήσουν αυτοί που κυβέρνησαν όλα αυτά τα χρόνια και κυβερνούν ακόμη. Είναι οι ίδιοι πολιτικοί «κύκλοι» που διαχειρίσθηκαν τα συγχρηματοδοτούμενα προγράμματα από το ελληνικό δημόσιο και την Ε.Ε., χωρίς έλεγχο, είτε από αμέλεια είτε με δόλο.

Θα πρέπει να λογοδοτήσουν όσοι προσκολλήθηκαν στους «κύκλους» αυτούς επειδή «μυρίστηκαν ψητό». Όσοι «αρμόδιοι» και «συναρμόδιοι» γραφειοκράτες. Ένα μεγάλο πλέγμα από πολυεθνικές εταιρείες, ιδιώτες, η Εκκλησία, Έλληνες μεγαλοεπιχειρηματίες, κατασκευαστές, έμποροι οπλικών συστημάτων κ.ά.

Αυτοί διαχειρίσθηκαν τον πακτωλό των χρημάτων, χωρίς να ασκηθεί έλεγχος ούτε από την Ε.Ε. ούτε από το ελληνικό κράτος. Και επειδή δεν τους έφθαναν τα χρήματα της Ε.Ε. και των Ελλήνων φορολογούμενων, χρέωναν επί πλέον το κράτος με συνεχή δανεισμό δισεκατομμυρίων και έκαναν «πάρτι» όλα αυτά τα χρόνια, ενώ τα μετέτρεψαν σε προσωπικές περιουσίες και καταθέσεις και off-shore εταιρείες.

Μεγάλο ποσοστό από αυτόν τον πακτωλό των χρημάτων της Ε.Ε. και του ελληνικού Δημοσίου εκταμιεύτηκαν για λογαριασμό θυγατρικών, μεγάλων πολυεθνικών ομίλων, οι διοικήσεις των οποίων μετέφεραν με «δημιουργική λογιστική» όχι μόνο τα χρήματα των Ευρωπαίων φορολογούμενων πίσω στη χώρα προέλευσης τους, αλλά και την αναλογούσα συμμετοχή του ελληνικού Δημοσίου στις χώρες εγκατάστασης των μητρικών εταιρειών. Οι εταιρείες αυτές είναι ήδη γνωστές εντός και εκτός Ελλάδας. Πολλές από αυτές είναι γερμανικές.

Κατά πόσον αυτές οι πρακτικές ήταν σε γνώση των κυβερνήσεων των κρατών μελών της Ε.Ε. είναι ένα ζήτημα που θα πρέπει να μας το απαντήσουν το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία όφειλε και οφείλει να ερευνά τις καταγγελίες από τους εκπροσώπους των εργαζομένων των πολυεθνικών εταιρειών. Οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι πρέπει επίσης να γνωρίζουν ότι τα περισσότερα από τα χρήματά τους (των επιδοτήσεων), αντίθετα με τον επιτελικό τους σκοπό, επιστρέφουν τελικά πίσω στη χώρα τους, είτε μέσω της βιομηχανικής αγοράς είτε μέσω της χρηματιστηριακής αγοράς είτε μέσω της δημιουργικής λογιστικής των θυγατρικών τους στην Ελλάδα.

Πρόσφατα, σε δημοσίευμα της μεγαλύτερης σε κυκλοφορία εφημερίδας της Γερμανίας, "Sueddeutsche Zeitung" (27.04.2010), με αναφορά στην «Οδύσσεια» της Ελλάδας, η έγκριτη δημοσιογράφος Christiane Schlötzer γράφει ότι, αν η Ε.Ε. θέλει να στηρίξει την Ελλάδα, έχει την υποχρέωση να πιέσει την κυβέρνηση ώστε να βρει και να δικάσει αυτούς που σαν «συμμορίες κλεφτών» καταχράστηκαν τα χρήματα των επιδοτήσεων της Ε.Ε., αλλά και τα χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων, είτε αυτοί ανήκουν στη γραφειοκρατία είτε στην πολιτική είτε στην ιδιωτική οικονομία είτε στην Εκκλησία.