Η «ανυπακοή» της Λήμνου

Στη Λήμνο πήγε πριν από λίγες μέρες η ειδική Υπηρεσία Οικονομικών Ελέγχων του υπουργείου Οικονομίας (πρώην ΣΔΟΕ), για να κάνει τους σχετικούς ελέγχους. Οι επαγγελματίες του νησιού εξεμάνησαν και αφού κυριολεκτικά τους προπηλάκισαν και τους κυνήγησαν, τους έστειλαν αμέσως πίσω στην Αθήνα με το... επόμενο πλοίο, χωρίς να δεχθούν κανέναν έλεγχο!
Η είδηση είναι πολλαπλά εντυπωσιακή. Ως προς τη «λειτουργία» και το «κύρος» της διοίκησης, ως προς την καθολική αντίδραση όλων των επαγγελματιών ενός νησιού κ.ο.κ. Το κυριότερο, όμως, που πρέπει να μας προβληματίσει είναι η «απονομιμοποίηση» βασικών λειτουργιών του κράτους σε εκτεταμένα κοινωνικά υποσύνολα. Αυτό σημαίνει κατάρρευση ενός σημαντικού μέρους πολιτειακών αξιών σε μια σειρά τμημάτων της κοινωνίας, που έχει σχέση με το τι είναι νόμιμο, ηθικό και δίκαιο.

Οταν έχεις ήδη εδώ και πολύ καιρό καταργήσει, εν τοις πράγμασι, τους φορολογικούς ελέγχους, διαλύοντας τους σχετικούς μηχανισμούς, αυτοί δεν ξαναπαίρνουν μπροστά αυτόματα. Το κυριότερο, όμως, είναι το ευρύτερο πλαίσιο. Μια κυβέρνηση που βουλιάζει στα σκάνδαλα και στη ρεμούλα, η ατιμωρησία να κυριαρχεί, ενώ το πολιτικό σύστημα να θεωρείται ο κύριος παραγωγός της σήψης. Προσθέστε και την οικονομική κρίση που ταλαιπωρεί όλους μας, αλλά ιδιαίτερα τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες, και έχουμε όλο το παζλ που δημιουργεί συνθήκες απονομιμοποίησης κλασικών κρατικών λειτουργιών.

Για τη Λήμνο υπάρχουν, βέβαια, και τα ειδικά θέματα. Δεν υπάρχουν επαρκή δρομολόγια. Τα ναύλα έχουν γίνει πανάκριβα, ο τουρισμός βρίσκεται σε σημαντική κάμψη κ.λπ. Η ουσία βρίσκεται στο ότι ομάδες του πληθυσμού βρίσκουν εύλογα επιχειρήματα αποσύνθεσης της νομιμοποιητικής βάσης του συστήματος, που τους οδηγούν κατά περίπτωση σε φαινόμενα «ανυπακοής» μαζικού κοινωνικού χαρακτήρα.

Ας το προσέξουμε αυτό. Το «στυλάκι Παπαθανασίου» του τύπου «οι έλεγχοι θα γίνουν, θέλετε δεν θέλετε» και ότι «αφού δεν θέλετε να ελεγχθείτε, είστε φοροφυγάδες» κ.λπ. εξαντλείται σε «ρητορεία πυγμής» ασήμαντης επί της ουσίας αξίας. Το ζητούμενο είναι η επανανομιμοποίησή τους.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας είναι πολλά και με πολλές πλευρές. Αυτή την περίοδο δεσπόζει η οικονομικοκοινωνική κρίση. Η αντιμετώπισή της όμως, επιμένω, έχει ένα αξιακό προαπαιτούμενο. Τη δημιουργία μιας «νέας εμπιστοσύνης». Η ανυπακοή της Λήμνου το υπογραμμίζει με τον πιο εύγλωττο τρόπο.

Παναγιώτης Δ. Παναγιώτου



Διαβάστε περισσότερα...

«Χωρίς εξουσία»

O Αναρχισμός (Αγγλικά: Anarchism, Ισπανικά: anarquismο) είναι ένα ιδεολογικό, πολιτικό και κοινωνικό κίνημα. Ετυμολογικά προέρχεται από την ελληνική λέξη αρχή= εξουσία και το στερητικό α. Στην κυριολεξία αναρχία σημαίνει «χωρίς εξουσία». Ο όρος αναρχισμός είναι αρκετά παρεξηγημένος καθώς αρχικά αρνητική είχε έννοια, διότι αναρχία συνήθως σήμαινε χάος κοινωνικό, πολιτικό και όχι μόνο. «Δήλωνε» δηλαδή την αταξία ή υπήρχαν φορές που ταυτιζόταν με βομβιστικές τρομοκρατικές ενέργειες. Η σύνδεση με τη βία είναι προπαγανδιστική καθώς οι μεγαλύτερες σχολές και οι μεγαλύτεροι θεωρητικοί αναρχικοί, θεωρούν τη βία όχι μόνο ακατάλληλο μέσο επιβολής αλλά επίσης την εξισώσουν με την αστική ηθική.

Η πρώτη αναφορά της λέξεως αναρχία υπάρχει στο έργο Επτά επί Θήβαις (467 πχ) του Αισχύλου. Εκεί η Αντιγόνη ανοιχτά αρνείται να αποδεχτεί το διάταγμα των κρατούντων να αφήσει άθαφτο το πτώμα του αδερφού της Πολυνείκη, ως τιμωρία για τη συμμετοχή του στην επίθεση κατά των Θηβών, λέγοντας: “Ακόμα και αν κανείς άλλος δεν επιθυμούσε να συμμετάσχει στην ταφή, εγώ μόνη μου θα τον έθαβα και θα έπαιρνα το ρίσκο που θα σημαίνει η ταφή του αδερφού μου. Ούτε ντρέπομαι να δράσω ενάντια αψηφώντας τη βούληση των κρατούντων (έχουσα άπιστων την αναρχίαν πόλει).”

Οι αναρχικές ιδέες επίσης ανάχθηκαν σε θρησκείες όπως ο βουδισμός αλλά και σε φιλοσοφικές σχολές σκέψης. Σύμφωνα με τον Πιοτρ Κροπότκιν οι στωικοί, με κορυφαίο τον Ζήνωνα “αποστρεφόντουσαν την παντοδυναμία του κράτους, την επέμβασή του και τον κρατισμό και διακήρυσσαν την κυριαρχία του ηθικού νόμου του ατόμου” [1]. Έτσι σύμφωνα με τον Κροπότκιν, ο Ζήνων ήταν ο καλύτερος υπέρμαχος της αναρχίας στον αρχαίο κόσμο[1].

Η πρώτη επίσημη γνωστοποίηση αναρχικών θέσεων προήλθε από τον ατομικιστή αναρχικό Ουίλιαμ Γκούντγουιν (William Godwin). Ήταν αυτός που στο έργο του Έρευνα για την πολιτική δικαιοσύνη πραγματεύτηκε μία μορφή ακραίου πολιτικού φιλελευθερισμού. Στη συνέχεια ο αναρχισμός ως μια ξεχωριστή πολιτική ιδεολογία εμφανίστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα όταν οι υποστηρικτές και ο ίδιος ο Μιχαήλ Μπακούνιν αποσπάστηκαν από την Πρώτη Διεθνή, ή Διεθνή Ένωση των Εργατών που είχαν ιδρύσει ο Καρλ Μαρξ σε συνεργασία με τον «πατέρα της αναρχίας» Πιερ Ζοζέφ Προυντόν. Η πίστη του Μπακούνιν σε έναν «αντιεξουσιαστικό σοσιαλισμό» ήταν αυτή που οδήγησε στη διαγραφή του από τη Διεθνή και έβαλε τα θεμέλια για τον αναρχοκολεκτιβισμό ή κολεκτιβιστικό αναρχισμό, πάνω στον οποίο στηρίχτηκαν οι περισσότερες αναρχικές θεωρίες όπως ο αναρχοσυνδικαλισμός, ο οικοαναρχισμός, ο αναρχοκομμουνισμός κα. Με βάση λοιπόν τον αναρχοκολεκτιβισμό, ο αναρχισμός του 20ου αιώνα αρνείται τη μεταβατική περίοδο της Δικτατορίας του Προλεταριάτου (που ήταν μία από τις κύριες διαφωνίες του Μαρξ με τον Μπακούνιν), που προτείνουν οι κομμουνιστές για το πέρασμα στην αταξική κοινωνία. Επίσης, προωθεί την αυτοδιαχείριση και εστιάζει στην προσωπική ευθύνη που έχει το άτομο για τις πράξεις του απέναντι στον εαυτό του και το κοινωνικό σύνολο, του οποίου είναι μέλος.

Οι στόχοι του αναρχισμού, καθώς και τα μέσα επίτευξης των στόχων αυτών, αντιμετώπισαν έντονη κριτική και θεωρήθηκαν ουτοπικά. Για αυτόν το λόγο η απήχηση που έχει ο αναρχισμός είναι περιορισμένη σε σχέση με άλλες κυριότερες πολιτικές ιδεολογίες όπως ο σοσιαλισμός, ο φιλελευθερισμός κτλ. Οι αναρχικοί απορρίπτουν όλες τις μορφές πολιτικής πάλης ως ανούσιες και πιστεύουν σε μία «κοινωνική επανάσταση» (αναρχοκομουνιστές), σε γενικές απεργίες (αναρχοσυνδικαλιστές) ή σε μία γενική «ανυπακοή των μαζών» (ατομικιστές αναρχικοί). Ο αναρχισμός σαν κίνημα μπορεί και «επιβιώνει», για τον απλό λόγο ότι μπορεί και παίρνει θέση σε όλα τα κοινωνικά ζητήματα.

Η λέξη αναρχία, όπως τη χρησιμοποιούν οι περισσότεροι αναρχικοί, δηλώνει μια αρμονική αντιεξουσιαστική αταξική κοινωνία, που στηρίζεται στις δυνατότητες της εθελοντικής συνεργασίας και αμοιβαίας βοήθειας των ανθρώπων με βάση τον ατομικό αυτοπροσδιορισμό και την προσωπική συμμετοχή. Στη θέση των εξουσιαστικών πολιτικών δομών και των οικονομικών θεσμών οι αναρχικοί προτείνουν κοινωνικές σχέσεις θεμελιωμένες στην “εκούσια” ομαδική συγκρότηση αυτόνομων ατόμων, την αμοιβαία βοήθεια και την αυτοδιάθεση.

Ενώ συχνά ο αναρχισμός ορίζεται από αυτό στο οποίο εναντιώνεται, εντούτοις οι αναρχικοί ανά τις εποχές προσέφεραν σύμφωνα με το όραμα για αυτό που πιστεύουν ότι είναι η αληθινά ελεύθερη κοινωνία. Ωστόσο, οι ιδέες για το πώς μπορεί να είναι λειτουργική μια τέτοια κοινωνία πιθανώς διαφέρουν πολύ, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τις διαπλεκόμενες οικονομικές σχέσεις.
Σχόλιο του Antinwes



Διαβάστε περισσότερα...

«ό,τι κινείται είναι κόκκινο» (tout ce qui bouge est rouge)

Οι γενικές τάσεις επιδρούν με ιδιαίτερο τρόπο στις διαφορετικές συγκυρίες και ομάδες. Η αριστερή νεολαία βιώνει προφανώς τις επιδράσεις μέσα από τις διεργασίες της μετακομμουνιστικής και της μεταρρυθμιστικής Αριστεράς. Ιδίως της πρώτης, η οποία βρίσκεται σε φάση βαθιάς μεταλλαγής και σιωπηρών ασυνεχειών με το παρελθόν της. Το ΚΚΕ, προσπαθώντας να αυτοπροσδιοριστεί ως αντισυστημικό κόμμα, τείνει σταθερά στον φονταμενταλισμό, που εν προκειμένω σημαίνει οπισθοδρόμηση στη «χρυσή εποχή» της σταλινικής καθαρότητας. Ο ΣΥΝ επιδιώκει, αντίθετα, το φλερτ με τα «κινήματα». Παρά τις διαφορές, οι ομοιότητες των δύο εκφράσεων της μετακομμουνιστικής Αριστεράς είναι πλέον εντονότατες, καθώς συναντώνται σε ένα ενιαίο πολιτικό αρχέτυπο που προηγείται οποιασδήποτε συγκεκριμένης γραμμής. Κατ΄ αρχάς, προτείνουν μια απολύτως αρνητική «διάγνωση» της σημερινής κοινωνίας, της παγκοσμιοποίησης και του μεταδιπολικού κόσμου. Υπό τον τίτλο «νεοφιλευθερισμός» ή απλώς καπιταλισμός, περιγράφουν ένα «σύστημα» απόλυτης σχεδόν λειτουργιστικής συνοχής, το οποίο παράγει μόνο κινδύνους και όχι ευκαιρίες. Έναντι αυτής της αρνητικής «ολότητας», η στρατηγική των μεταρρυθμίσεων είτε απορρίπτεται θεωρητικά είτε αυτοακυρώνεται. Έξω όμως από τον ιστορικό ορίζοντα της εποχής είναι και η επανάσταση, όπως και η σύνδεση του όποιου «οράματος» με ένα στοιχειώδες έστω πολιτικό- θεωρητικό. Κοντολογίς, ούτε γάτος ούτε σκύλος. Μένει άρα ο γατόσκυλος. Η «αντίσταση», σαν μόνη δυνατότητα έναντι της καταθλιπτικής συνεκτικότητας του «συστήματος». Η θεωρητική και πολιτική συνθετότητα του ιστορικού κομμουνισμού υποβαθμίζεται σε μια υπολειμματική ιδεολογία της σύγκρουσης. Το στερεότυπο αυτό είναι άλλωστε καλά ριζωμένο στην αριστερή σκέψη και οι Γάλλοι το είχαν αποφθεγματικά συνοψίσει: «ό,τι κινείται είναι κόκκινο» (tout ce qui bouge est rouge). Κατά τρόπο ειρωνικό, η στάση απέναντι στον αστυνομικό εκφράζει την ηθική- πολιτική υποβάθμιση και μεταλλαγή. Εννοώ την απόσταση που χωρίζει το παλαιό σύνθημα «τρεις κι εξήντα παίρνετε και τον κόσμο δέρνετε» που έβλεπε τον αστυνομικό ως ένστολο προλετάριο, στο σύγχρονο «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι» το οποίο ανέχεται και έχει νομιμοποιήσει

Η παρατεταμένη πανεπιστημιακή κρίση έδειξε το «μέγα κενό» μιας δυναμικής μεταρρυθμιστικής προοδευτικής πολιτικής δύναμης

η ηγεσία των δύο κομμάτων. Σε κάθε περίπτωση, τα προηγούμενα αναφέρονται προφανώς στο επίπεδο της ιδεολογίας και των εννοιολογικών στερεότυπων. Γιατί στο επίπεδο της πρακτικής και τα δύο κόμματα συμμετέχουν ολοψύχως στην «πολιτική αγορά» και στην «κοινωνία του θεάματος». Και καλά κάνουν, αν και ακόμα καλύτερα θα ήταν να διατηρούσαν περισσότερο κριτική στάση.

Διαφορετικά βιώνουν όμως τις αντιθέσεις του πολιτικού αρχέτυπου «ούτε μεταρρύθμιση ούτε επανάσταση- μόνο «αντίσταση» οι νέοι και οι νέες που δέχονται την επιρροή της μετακομμουνιστικής κουλτούρας. Από τη μια, διαποτίζονται από την απαισιοδοξία ως προς τις πραγματικές ευκαιρίες και δυνατότητες που τους δίνει η σημερινή κοινωνία, όσο και αν το αγωνιστικό φρόνημα συγκαλύπτει το γεγονός. Το ακούσαμε στον λόγο των παιδιών των «καταλήψεων». Η πανταχού παρούσα ανασφάλεια και οι κλειστοί ορίζοντες της ανεργίας μοιάζει να περιμένουν κάθε φοιτητή και φοιτήτρια. Όλη η κοινωνία άλλωστε έχει βαλθεί σχεδόν συστηματικά να αποθαρρύνει τη νεολαία της. Οι πρωτοετείς φοιτητές και φοιτήτριες έρχονται με το ηθικό μελλοντικού τροφίμου του ΟΑΕΔ. Το σημερινό πολιτικό αρχέτυπο της μετακομμουνιστικής Αριστεράς συμβάλλει με τον τρόπο του. Να μην αλλάξει τίποτα, γιατί το αύριο κατά πάσα πιθανότητα θα είναι χειρότερο από το χτες. Φροντίζουν γι΄ αυτό οι «επιχειρήσεις», η αγορά, η Ευρωπαϊκή Ένωση, η παγκοσμιοποίηση, κ.λπ. Από την άλλη, ο αριστερός βολονταρισμός και ο νεανικός ενθουσιασμός ζητούν τη διέξοδό τους. Και τη βρίσκουν στη στιγμή της «κατάληψης», και για τους πιο μαχητικούς, στη στιγμή της σύγκρουσης με την αστυνομία (γι΄ αυτό οι αριστεριστές και οι αναρχοαυτόνομοι έχουν την πρωτοκαθεδρία). Η «κατάληψη» και η σύγκρουση συμβολίζουν τη «ρήξη», μέσω της οποίας αυτή η νεολαία προσπαθεί να συμπληρώσει θετικά την «αντιστασιακή» της ταυτότητα. Γι΄ αυτό αναγορεύονται σε καθημερινή ή εβδομαδιαία τελετουργία. Η περιοδική επανάληψη διατρανώνει την ταυτότητα και ανακαλεί φαντασιακά τη μεταφυσική της ιστορικά αδιανόητης επανάστασης. Έτσι, το κράμα συντηρητισμού και «τελετουργίας της ρήξης» έχει δέσει.

Αυτά ως προς τη μετακομμουνιστική Αριστερά. Ως προς την άλλη; Η παρατεταμένη πανεπιστημιακή κρίση έδειξε το «μέγα κενό» μιας δυναμικής μεταρρυθμιστικής προοδευτικής πολιτικής δύναμης. Η ταλαιπωρία του ΠΑΣΟΚ και της ΠΑΣΠ απλώς έκανε πασιφανές το γεγονός, ξαναθέτοντας το ερώτημα: μεταξύ του μετακομμουνιστικού κράματος συντηρητισμού και νεο-αριστερισμού και του δεξιού soft συντηρητισμού, υπάρχουν σήμερα οι δυνατότητες ενός ριζοσπαστικού μεταρρυθμισμού;

Οι αρθρογράφοι συνηθίζουν να υπόσχονται «επ΄ αυτού θα επανέλθω». Το μέγεθος του ερωτήματος όμως είναι τέτοιο που η μόνη υπόσχεση είναι ότι θα συνεχίσει να μας τριβελίζει.

Ο Γιάννης Βούλγαρης διδάσκει στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου.




Διαβάστε περισσότερα...

Αναγκαία όσο και η ουτοπία.

Πόσο σαστισμένος μπορεί να είναι ένας πολιτικός αρχηγός από το εκλογικό ποσοστό του, πόσο στριμωγμένος από την κομματική καμαρίλα, για να εμφανιστεί, τη βραδιά εκλογών, απολογούμενος για το 4,7%, σαν να θεωρεί ότι κατατροπώθηκε στον δρόμο προς τα Χειμερινά Ανάκτορα, και κυρίως, σαν να απευθύνεται στα κομματικά μέλη που τον δίκαζαν και όχι σε πολίτες που τον ψήφισαν. Ο πρόεδρος του Συνασπισμού Αλέξης Τσίπρας, συνήθως χαρωπός και άνετος, την περασμένη Κυριακή εξέπεμπε ήττα και περίσκεψη: πώς θα τα βγάλει πέρα με την εσωκομματική αντιπολίτευση, με τους ανανεωτικούς, με τους καναλοδίκες, με τους βαρυσήμαντους αναλυτές που θα καταδίκαζαν την πολιτική του.

Μα όλοι αυτοί θα τον έθαβαν χωρίς δίκη, θα τον καταδίκαζαν ακόμη κι αν έπιανε 6, 7 ή 8%, γιατί θα τον σύγκριναν με τα δημοσκοπικά διψήφια ποσοστά του περασμένου καλοκαιριού, αφενός, και γιατί δεν εγκρίνουν την πολιτική του Συνασπισμού έτσι κι αλλιώς· δεν τους αρέσει ο Συνασπισμός, τον μισούν, έτσι κινηματικός και αριστερός που κατάντησε, σχεδόν αντισυστημικός, με ροκ χιούμορ, με σκανδαλιστικά φιλελεύθερη προσέγγιση της νεολαίας και των αναδυόμενων συλλογικοτήτων, με σκουλαρίκια στο αυτί και συγχρωτισμούς με τους ανυπάκουους.

Οχι, δεν είναι Αριστερά αυτή - θα έλεγε ο Λεωνίδας Κύρκος, και όλοι οι σύντροφοι της αλήστου μνήμης EAΔΕ, της ευπειθούς ροζ Αριστεράς, της γραφικής Συμμαχίας, του ΚΚΕεσωτ-Τσαουσέσκου και της ΕΑΡ του 1,5% και του 2%. Και θα συμφωνούσαν όλοι οι καναλαστέρες και οι ξινοί αναλυτές, οι οποίοι ούτε ψηφίζουν ούτε υποστηρίζουν Αριστερά· μόνο τη χλευάζουν.

Αξιοσημείωτο. Οι δριμύτεροι επικριτές της «αριστερής» στροφής του ΣΥΝ υποστηρίζουν ότι νοιάζονται για μια αξιοπρεπή, ρεαλιστική Αριστερά, όπως τον παλιό καλό καιρό του ’74 - ’89, όταν δηλαδή ήταν κομπάρσος και παρήγαγε στελέχη για το κράτος και το ΠΑΣΟΚ. Τι ειρωνεία... Οι τιμητές της σημερινής «κινηματικής» (και τρικυμιώδους και αντιφατικής και καιροσκοπικής, θα πρόσθετα) Αριστεράς του 5% και του 4,7%, αυτοί που την προτιμούν πτωχή και τιμία, αυτοί που την προτιμούν με Λένιν-και-Λακόστ, είναι περίπου αυτοί που επί έτη πολλά την καθήλωναν στο συν-πλην 2% και την άφησαν εκτός Βουλής.

Γιατί να τους ακούσει αυτούς τώρα ο Συνασπισμός; Θα τους ακούσει, τους ακούει ήδη. Γιατί ο Συνασπισμός -σαν κόμμα, όχι σαν έκφραση Αριστεράς- είναι ψοφοδεής και αυτιστικός, είναι ιδιοτελής ισορροπιστής και εκκολαπτήριο επαγγελματιών μηχανορράφων. Γιατί ο Συνασπισμός αυτοαναφέρεται, ενδοεπικοινωνεί μες στο περίκλειστο σύμπαν της Κουμουνδούρου, λογοδοτεί στο ιερατείο του, τακτοποιεί τάσεις και ταξίματα, εξασφαλίζει καριέρες, κλαυθμυρίζει που δεν του αφιερώνουν δύο αράδες οι εφημερίδες, που δεν τον καλούν στα πάνελ να μηρυκάσει τα ίδια ξύλινα, να απολογηθεί στον κάθε καναλαστέρα. Γιατί ο Συνασπισμός δεν αφουγκράζεται τις προσδοκίες του κόσμου του, αυτού του πεισματάρη κόσμου που του χάριζε επί τόσες αναμετρήσεις το μαγικό 3% της επιβίωσης, δεν αφουγκράζεται τους φόβους και τις προσδοκίες των ανυπάκουων μα και τόσο τρομαγμένων νέων, των επισφαλών με μάστερ, των ντελίβερι με πτυχίο, των νέων υποκειμένων που στρέφουν τα νώτα στο φθαρμένο σύστημα, που υποφέρουν από τον νεποτισμό, την αναξιοκρατία και τη διαφθορά, που στραγγαλίζονται από ένα διαλυμένο εκπαιδευτικό σύστημα και υποβαθμίζονται κοινωνικά προτού καν δοκιμαστούν.

Κι όμως, τελευταία, ο Συνασπισμός άκουσε τέτοιες φωνές. Κινήθηκε προς το μέρος των νεο-αποκλεισμένων, των μορφωμένων νεόπτωχων και του αναδυόμενου πρεκαριάτου. Ο Αλέκος Αλαβάνος ελίχθηκε τακτικά, προς τον Καιρό, επεχείρησε ανανέωση προσώπων και ατζέντας. Ταυτόχρονα όμως, ο σκουριασμένος, γερασμένος και επαγγελματοποιημένος ΣΥΝ, ανακαλύπτοντας εκ νέου τη σαγήνη των κινημάτων, των φοιτητών εν προκειμένω, κολακεύτηκε από τα πλήθη που κατέβαιναν στους δρόμους και θεώρησε ότι αυτοί οι νέοι τον ακολουθούν. Εκανε λάθος. Οι νέοι δεν ακολουθούσαν τον ΣΥΝ, ακολουθούσαν την οργή τους, την απελπισία τους, ίσως και την κακομαθησιά τους. Ο ΣΥΝ, όμως, προσβεβλημένος από έναν ιδιότυπο κινηματισμό, αντί να αναλύσει τις νέες ανάγκες, το νέο ήθος, τα νέα υποκείμενα, έκανε σημαία το άρθρο 16 και τα ιδιωτικά κολέγια, αντί να υπερασπίσει καινοτόμα το καλύτερο δημόσιο σχολείο, τον διευρυμένο δημόσιο χώρο, τον χώρο της Αριστεράς εντέλει.

Και προτού αντιληφθεί τι συνέβαινε, σε περιβάλλον απαξίωσης του πολιτικού συστήματος, με την εφήμερη δημοσκοπική προσδοκία να τροφοδοτεί αλαζονεία και εσωκομματικές διελκυστίνδες, ο Συνασπισμός, και ο Σύριζα μαζί του, τράκαρε στην οικονομική κρίση και στον Δεκέμβρη. Μάλλον, ο Δεκέμβρης τράκαρε πάνω του· και τον τσαλάκωσε, μαζί με όλα τα στερεότυπα και τις εδραίες πεποιθήσεις. Ορθώς ο Συνασπισμός δεν καταδίκασε τυφλά, δεν ξόρκισε, δεν αναθεμάτισε. Προσπάθησε να καταλάβει - ίσως να νόμισε ότι μπορεί και να ηγεμονεύσει. Δεν μπόρεσε. Δεν είχε τα εργαλεία· αλλά και το ίδιο το παρανάλωμα του Δεκέμβρη δεν προσφέρεται για εύκολες ερμηνείες και αφομοίωση.

Οι χλευαστές λένε ότι ο ΣΥΝ πληρώνει τον Δεκέμβρη. Εν μέρει αληθές - δημοσκοπικά αληθές: Πράγματι, οι νοικοκυραίοι στον Αγιο Παντελεήμονα λένε ότι ο Συνασπισμός τις νύχτες τούς κουβαλάει μετανάστες... Μα όχι, ο Συνασπισμός, ως έκφραση της Αριστεράς, πληρώνει τις αδυναμίες του: να αντιληφθεί τον κόσμο που αλλάζει ταχύτατα, τη μητροπολιτική Αθήνα, το απειλητικό πλήθος των μεταναστών homo sacer, τους απειλούμενους μικροαστούς, τους ανυπάκουους νέους, το, μισοτραυλό μα γνήσια αγωνιώδες, νέο discours. Αυτές οι αδυναμίες της Αριστεράς είναι αδυναμίες της κοινωνίας μας. Μα ακριβώς γι’ αυτές τις αδυναμίες, παρ’ όλες τις αδυναμίες, η Αριστερά, με αυτή ή την άλλη μορφή, με αυτόν ή άλλον ΣΥΝ, παραμένει αναγκαία διαρκής δυνατότητα. Ανοιχτή. Αναγκαία όσο και η ουτοπία.
Tου Nικου Γ. Ξυδακη



Διαβάστε περισσότερα...

Εμφύλιος πόλεμος; Η άνοδος της ταξικής πάλης στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής

Συνηθίζουμε σιγά σιγά στην απο­­δόμηση κάθε είδους ταμπού. Ο παγκόσμιος Τύπος βρίθει από συζητήσεις σχετικά με το αν είναι καλή ιδέα να εθνικοποιηθούν οι τράπεζες. Ακόμα και ο Άλαν Γκρίνσπαν, μαθητής του υπερφιλελεύθερου προφήτη του καθαρού αγοραίου καπιταλισμού Άιν Ραντ, πρόσφατα δήλωσε ότι πρέπει να εθνικοποιούμε τις τράπεζες μια φορά κάθε 100 χρόνια και πως αυτή είναι μάλλον η ώρα. Ο συντηρητικός ρεπουμπλικάνος γερουσιαστής Λίντσεϊ Γκράχαμ συμφώνησε μαζί του. Ο αριστερός κεϊνσιανός οικονομολόγος Άλαν Μπλάιντερ ανέλυσε τα υπέρ και τα κατά αυτής της ιδέας. Ενώ πιστεύει πως τα κατά είναι περισσότερα από τα υπέρ, ήταν ωστόσο πρόθυμος να γράψει ένα άρθρο υπέρ της εθνικοποίησης, στους Τάιμς της Νέας Υόρκης.
Μετά από τις προτάσεις εθνικοποίησης από τους υπερσυντηρητικούς, τώρα ακούμε σοβαρές αναλύσεις για τις πιθανότητες εμφυλίου πολέμου στις ΗΠΑ. Ο Σμπίγκνιου Μπρεζίνσκι, απόστολος της αντικομμουνιστικής ιδεολογίας και σύμβουλος εθνικής ασφαλείας του προέδρου Κάρτερ, εμφανίστηκε σε μια πρωινή τηλεοπτική εκπομπή, στις 17 Φεβρουαρίου, και ρωτήθηκε για τις προηγούμενες δηλώσεις του σχετικά με την πιθανότητα ταξικής σύγκρουσης στις ΗΠΑ, εξαιτίας της παγκόσμιας οικονομικής κατάρρευσης.
Ο Μπρεζίνσκι είπε πως ανησυχεί για μια τέτοια εξέλιξη, λόγω της προοπτικής «εκατομμυρίων ανέργων να αντιμετωπίσουν δυσπραγία» και της συνειδητοποίησης από πολλούς ανθρώπους της «χωρίς ιστορικό προηγούμενο συσσώρευσης απίστευτου πλούτου στα χέρια ελάχιστων ατόμων στην Αμερική».
Υπενθύμισε στους ακροατές πως, όταν υπήρξε μαζική τραπεζική κρίση το 1907, ο χρηματιστής Τ.Π. Μόργκαν κάλεσε μια ομάδα πλούσιων χρηματιστών στο σπίτι του, τους κλείδωσε στη βιβλιοθήκη και δεν τους άφηνε να φύγουν, αν δεν συνεισέφεραν όλοι χρήματα σε ένα κοινό ταμείο, για να σταθεροποιήσουν τις τράπεζες. Ο Μπρεζίνσκι αναρωτιέται πού βρίσκεται η τάξη των πλουσίων και γιατί δεν κάνουν κάτι αυτοί οι οποίοι θησαύρισαν τις περασμένες δεκαετίες.
Εφόσον δεν κάνουν κάτι οικειοθελώς, ο πρώην σύμβουλος εθνικής ασφαλείας πιστεύει ότι «θα υπάρξει ολοένα και σφοδρότερη αντίθεση ανάμεσα στις τάξεις και αν ο αριθμός των ανέργων αυξηθεί κι άλλο και οι άνθρωποι πραγματικά υποφέρουν, τότε, διάβολε, θα υπάρξουν ακόμα και ταραχές».
Ταυτόχρονα, μια ευρωπαϊκή υπηρεσία που ονομάζεται LEAP/EUROPE και εκδίδει μηνιαίες εμπιστευτικές προβλέψεις για τους πελάτες της (πολιτικούς, δημόσιους λειτουργούς, επιχειρηματίες και επενδυτές), αφιέρωσε το τεύχος του Φεβρουαρίου στην παγκόσμια γεωπολιτική εξάρθρωση. Το συγκεκριμένο τεύχος παρουσιάζει την κατάσταση κάθε άλλο παρά ρόδινη. Γίνονται αναφορές στην πιθανότητα εμφυλίου πολέμου στην Ευρώπη, στις ΗΠΑ και στην Ιαπωνία και προβλέπει μια γενικότερη κατρακύλα, που θα οδηγήσει σε έντονες συγκρούσεις και ημιεμφύλιους πολέμους.
Οι ειδικοί της LEAP δίνουν τις εξής συμβουλές: «Αν η χώρα ή η περιοχή σας είναι μια ζώνη στην οποία υπάρχει μαζική διαθεσιμότητα όπλων, τότε το καλύτερο πράγμα που μπορείτε να κάνετε είναι να φύγετε το συντομότερο από εκεί, αν αυτό είναι δυνατόν». Η μόνη χώρα, από τις προαναφερθείσες, η οποία περιγράφεται επακριβώς στην αναφορά, και στην οποία υπάρχουν διαθέσιμα πολλά όπλα, είναι οι ΗΠΑ. Ο επικεφαλής της LEAP/EUROPE, Φρανκ Μπιανκέρι, σημειώνει πως «υπάρχουν 200 εκατομμύρια όπλα σε κυκλοφορία στις ΗΠΑ και η κοινωνική βία είναι ήδη αισθητή, μέσω των συμμοριών». Οι ειδικοί που συνέταξαν την αναφορά συμπληρώνουν πως υπάρχει ήδη αισθητή μετανάστευση Αμερικανών πολιτών στην Ευρώπη, όπου «ο σωματικός κίνδυνος θα παραμείνει σε οριακά επίπεδα».
Αν ο Μπρεζίνσκι ελπίζει στην εμφάνιση ενός νέου Μόργκαν στις ΗΠΑ, ο οποίος θα επιβάλει με τη βία τη λογική στην τάξη των πλουσίων, η αναφορά της LEAP/EUROPE βλέπει μια «τελευταία ευκαιρία» στη συνάντηση κορυφής των G20, στις 2 Απριλίου, στο Λονδίνο, αρκεί οι συμμετέχοντες να αποφασίσουν κάποιο «πειστικό και τολμηρό» σχέδιο.
Οι συγκεκριμένες αναλύσεις δεν προέρχονται από αριστερούς διανοούμενους ή ριζοσπαστικά κοινωνικά κινήματα. Αποτελούν ανοιχτά εκφραζόμενους φόβους σοβαρών αναλυτών, οι οποίοι είναι μέρος του κατεστημένου στις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Τα λεκτικά ταμπού σπάζουν μόνο όταν οι συγκεκριμένου τύπου άνθρωποι είναι πραγματικά φοβισμένοι. Ο Τ.Π. Μόργκαν κλείδωσε τους χρηματιστές στο σπίτι του, το 1907, κι έτσι μάζεψε τα χρήματα για να διασώσει τις τράπεζες. Τώρα τα χρήματα έχουν κάνει φτερά και μάλλον τα πράγματα είναι πιο δύσκολα από το 1907.

Σχόλιο Νο. 253 στο Agence Global
Μετάφραση: Dean M.
Συγγραφέας: Ιμμάνουελ Βαλερστάιν



Διαβάστε περισσότερα...

Το κίνημα της Καλαμάτας- Η σφαγή των λιμενεργατών το 1934

Οφίλος δικηγόρος Δημήτρης Ζέρβας, είναι ο πρώτος που ασχολή θηκε με τα λιμενεργατικά της Καλαμάτας το 1934. Καρπός της πολύχρονης και συστηματικής έρευνας που έχει κάνει, είναι το νέο βιβλίο που κυκλοφόρησε με τίτλο “Το κίνημα της Καλαμάτας - Η σφαγή των λιμενεργατών”
Η ενασχόληση του συγγραφέα με το σπουδαίο αυτό θέμα, εξηγείται από τον ίδιο στο προλογικό του σημείωμα στο οποίο καταγράφει τη βαθιά βιωματική του σχέση με τα γεγονότα: “Για το “κίνημα της Καλαμάτας”, μίλαγε ο μαστρο-Νίκος, ο “γέρος” μου, ό, τι είχε ακούσει, ’κει που τρώγαμε ψωμοτύρι, στο καρεκλάδικο, κατά το μεσημέρι, κοντά στη φωτιά με την ψαρόκολλα.Και ’ γω όλο ρώταγα:- Μα γιατί τους σκοτώσανε; Σκεφτότανε λίγο ο γέρος μου και δεν έβρισκε να απαντήσει. Μόνο κούναγε το κεφάλι του και σιγανά έλεγε: - Το κράτος βλέπεις, η εξουσία, πήγανε ενάντιά της...”.
Ο Δημήτρης Ζέρβας ξεκαθαρίζει από την αρχή τις προθέσεις του: “Σκοπός μου δεν είναι να γράψω ιστορία, ούτε παριστάνω τον ιστορικό. Οχι. Με ειλικρίνεια δηλώνω ότιενεργώ, έτσι πρόχειρα, χωρίς τη λεγόμενη ουδέτερη, ψυχρή αντικειμενική συγγραφή. Να καταγράψω θέλω, χωρίς να διαθέτω κάποια μέθοδο ανάλυσης γεγονότων, μέσα από φυλλάδες και σημειώματα την παγερή όψη της εξουσίας, την δολοφόνο ορμή του εξουσιαστή, το ασίγαστο πάθος του κυρίαρχου, τη βαρβαρότητα του δεσμοφύλακα, τη βαναυσότητα του κρατιστή,
την προκατασκευασμένη κίνηση ενός χυδαίου συστήματος, που ανασκαλεύει ταπιο ταπεινά ένστιχτα μιας ομαδοποιημένης πορείας ανθρωπίνων υπάρξεων”
Ολόκληρο το κείμενο εδώ



Διαβάστε περισσότερα...

Προετοιμάζοντας τον νέο Δεκέμβρη

Του Πασχου Mανδραβελη

Τις μέρες της οργής ο καθηγητής κ. Νίκος Αλιβιζάτος περιέγραφε μια σκηνή που συμπύκνωνε με τον καλύτερο τρόπο «Τα Δεκεμβριανά των δεκαεξάρηδων»: «Στο κέντρο της Αθήνας, νωρίς το απόγευμα της περασμένης Τετάρτης, λίγο μετά το τέλος των συνδικαλιστικών συγκεντρώσεων, ένας πιτσιρικάς 15 - 16 ετών (χωρίς κουκούλα αλλά με ένα κόκκινο μαντίλι στον λαιμό) κλωτσάει με μανία ένα κάδο απορριμμάτων. Μπροστά στους έκπληκτους διαβάτες, βάζει φωτιά στα σκουπίδια και εξαφανίζεται φωνάζοντας: “Πάρ’ τα Εφραίμ, πάρ’ τα Εφραίμ”. Αμφιβάλλω αν ο νεαρός πυρπολητής γνώριζε ποιος είναι ο ηγούμενος Εφραίμ και ποιο το Βατοπέδι. Παρ’ όλ’ αυτά πιστεύω ότι η σκηνή αυτή, όπως μεταδόθηκε κατά κόρον από το Διαδίκτυο, συμπυκνώνει καλύτερα από χίλιες λέξεις το νόημα της εξέγερσης που ζήσαμε τις τελευταίες μέρες.» («Η Καθημερινή», 14.12.2008)

Φυσικά ο Εφραίμ και το σκάνδαλο του Βατοπεδίου δεν έχει σχέση αιτίου-αιτιατού με όσα ζήσαμε πριν από μερικούς μήνες και (δυστυχώς) ξεχάσαμε. Ο φλογισμένος Δεκέμβρης του 2008 είχε να κάνει με πολλά μικρά πραγματάκια, που συσσωρεύτηκαν αθέατα και δημιούργησαν μια διάχυτη αίσθηση, όχι απλώς ανομίας, αλλά επιλεκτικής εφαρμογής των νόμων. Είχε να κάνει με μια νεφελώδη, αλλά πραγματική, οργή απέναντι σ’ ένα κράτος, για το οποίο πολλοί και ειδικότερα οι νέοι νιώθουν ότι εξαντλεί την αυστηρότητά του στους αδύναμους, και είναι εξαιρετικά γαλαντόμο στους ισχυρούς. Είχε να κάνει με εκείνη την απαξιωμένη (επειδή έγινε καραμέλα στο στόμα δημοσιογράφων και πολιτικών) διαπίστωση περί «απαξίας των θεσμών».

Το πιο ανησυχητικό από τον Δεκέμβρη είναι ότι είχε πολλή οργή δίχως συγκεκριμένο αίτημα. Πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί και αύριο να επαναληφθεί. Αρκεί μια θρυαλλίδα, ένα τυχαίο γεγονός να αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε και πάλι: «Μα, πού κρυβόταν τόση οργή;». Οι παραγραφές των σκανδάλων, οι δικονομικές λοβιτούρες, τα «χαμένα» σήματα από την Ουρουγουάη δεν είναι ικανά από μόνα τους να δημιουργήσουν ανάφλεξη, όπως έκανε ο φόνος του 16χρονου στα Εξάρχεια. Σωρεύουν όμως εύφλεκτο υλικό που μπορεί ένας τυχαίος πυροβολισμός να πυρπολήσει. Μπορεί να έχουμε ξεχάσει, μπορεί να μην το καταλαβαίνουμε, αλλά κάθε αστοχία των θεσμικών φορέων –και ειδικά της δικαιοσύνης– προετοιμάζει τον νέο Δεκέμβρη.

Αυτό που ονομάζουμε κοινωνία είναι ένα χαοτικό σύστημα ανθρώπινων σχέσεων και συλλογικοτήτων, στο οποίο, όταν διαμορφωθούν οι κατάλληλες συνθήκες, χρειάζεται μόνο το πέταγμα μιας πεταλούδας για να δημιουργήσει θύελλες. Αυτό το πέταγμα δεν μπορεί ποτέ να προβλεφθεί. Το μόνο που μια κοινωνία διά της πολιτικής μπορεί να κάνει είναι να αποτρέψει το ενδεχόμενο να γίνει το φτερούγισμα καταστροφική θύελλα. Κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν κατανοήσουμε πόσο πολύτιμοι είναι οι θεσμοί.




Διαβάστε περισσότερα...

Yπό αστυνομικό κλοιό η πλατεία Τιενανμέν στην 20ή επέτειο της σφαγής

Περικυκλωμένη από την κινεζική αστυνομία η πλατεία Τιενανμέν στην 20ή επέτειο αιματηρής καταστολής του φοιτητικού κινήματος. Εξοργισμένη η Κίνα από τη δήλωση της Χίλαρι Κλίντον να δημοσιοποιηθούν τα ονόματα των ανθρώπων που σκοτώθηκαν, εξαφανίστηκαν και συνελήφθησαν τη νύχτα της 3ης προς 4η Ιουνίου του 1989...

Η πλατεία του Πεκίνου έχει τεθεί υπό αστυνομικό κλοιό για να εμποδιστεί και φέτος κάθε εκδήλωση μνήμης.

Κάθε χρόνο την επέτειο της καταστολής ακτιβιστές τίθενται υπό παρακολούθηση ή κατ' οίκον περιορισμό, ακόμη και οι Μητέρες της Τιενανμέν. Οι επισκέπτες ελέγχονται, δημοσιογράφοι απομακρύνονται και η πρόσβαση στο Διαδίκτυο μπλοκάρεται.

Η κινεζική κυβέρνηση συνεχίζει να καταπνίγει τη δημόσια συζήτηση για τη στρατιωτική καταστολή του φοιτητικού κινήματος στην πλατεία Τιενανμέν τη νύχτα της 3ης προς 4η Ιουνίου του 1989. Καμία ανεξάρτητη έρευνα, απούσα η Δικαιοσύνη για τους νεκρούς, καμία αναφορά μέχρι σήμερα σε εφημερίδες, σχολικά βιβλία και δικτυακούς τόπους.

Εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες διαδηλωτές, φοιτητές και αλληλέγγυοι πολίτες, σκοτώθηκαν τη νύχτα της 3ης προς την 4η Ιουνίου του 1989 όταν τα άρματα μάχης του κινεζικού στρατού βγήκαν στους δρόμους του Πεκίνου.


Με διαταγή του τότε ηγέτη της Κίνας Ντενγκ Σιαοπίνγκ, ο στρατός επενέβη για να καταστείλει επτά εβδομάδες ειρηνικών διαδηλώσεων υπέρ της δημοκρατίας, οι οποίες χαρακτηρίστηκαν από την κομμουνιστική εξουσία «αντεπαναστατική εξέγερση».

Το Πεκίνο αντέδρασε με οργή στη δήλωση της Αμερικανίδας υπουργού Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον, η οποία με αφορμή την 20ή επέτειο της σφαγής κάλεσε την κινεζική κυβέρνηση να «εξετάσει ανοιχτά τις σκοτεινές σελίδες του παρελθόντος» και να δημοσιοποιήσει τα ονόματα των ανθρώπων που σκοτώθηκαν, εξαφανίστηκαν και συνελήφθησαν.

Ο εκπρόσωπος του κινεζικού υπουργείου Εξωτερικών μίλησε για αβάσιμες κατηγορίες που παραβιάζουν τους θεμελιώδεις κανόνες που διέπουν τις διεθνείς σχέσεις, κατηγορώντας τις ΗΠΑ για ανάμειξη στις εσωτερικές υποθέσεις της χώρας του.

«Καλούμε τις ΗΠΑ να βάλουν στην άκρη τις πολιτικές προκαταλήψεις και να διορθώσουν τα λάθη τους ώστε να μην υπονομεύσουν τις διμερείς σχέσεις» δήλωσε ο εκπρόσωπος του κινεζικού ΥΠΕΞ, εκφράζοντας τη «βαθιά δυσαρέσκεια» της κυβέρνησης.

Η Κίνα έχει ήδη ανακοινώσει την ετυμηγορία της, υπογράμμισε αναφερόμενος στη συντριβή του φιλοδημοκρατικού κινήματος.

«Αναφορικά με το πολιτικό συμβάν στα τέλη της δεκαετίας του 1980, το κόμμα και η κυβέρνηση έχουν ήδη ανακοινώσει τα συμπεράσματά τους» είπε κατά την ενημέρωση των δημοσιογράφων και αγνοήσε ερώτηση σχετικά με μια ενδεχόμενη αναθεώρηση της ετυμηγορίας για τα γεγονότα του Ιουνίου του 1989, που είχαν κλονίσει το κινεζικό καθεστώς.

Newsroom ΔΟΛ



Διαβάστε περισσότερα...