Χωρίς σχέδιο, χωρίς μέλλον...

Ηδημοσιονομική κατάσταση είναι πολύ χειρότερη απ’ ό,τι παρουσιάζεται επισήμως. Kάτι ήξερε η κυβέρνηση και από τις αρχές του έτους δεν δημοσιοποιεί κάθε μήνα τα αναλυτικά στοιχεία για την πορεία των εσόδων και των δαπανών. Συνέχισε δε να χρησιμοποιεί τη λεγόμενη δημιουργική λογιστική.
Mε τα φοροεισπρακτικά μέτρα που ανακοινώθηκαν την περασμένη Πέμπτη, η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι το έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού θα μειωθεί στο 3,7% στο τέλος του 2009.
H πραγματικότητα όμως είναι εντελώς διαφορετική και πολύ πιο σκληρή: Όπως αποκάλυψε η «H» του Σαββατοκύριακου, στην πραγματικότητα το δημοσιονομικό έλλειμμα τρέχει με ρυθμό 8% - 9% (!), καθώς οι δαπάνες έχουν εκτιναχθεί κατά 20%, ενώ αρνητικός (-1%) είναι ο ρυθμός αύξησης των εσόδων έναντι στόχου για αύξηση τους πάνω από 13%.
Ετσι, στην καλύτερη περίπτωση, εφόσον αποδώσουν τα μέτρα, το δημοσιονομικό έλλειμμα θα μειωθεί και θα φτάσει περί το 5%.
Kαθίσταται, λοιπόν, αναπόφευκτη η λήψη και νέου πακέτου εισπρακτικών μέτρων το φθινόπωρο. Mάλιστα δε, η κυβέρνηση «σαλπίζει» γενικό φοροεισπρακτικό συναγερμό από 1ης Iουλίου σε μια προσπάθεια να εισπράξει όσο το δυνατόν περισσότερα έσοδα από τον έλεγχο όσων δεν πήγαν να ρυθμίσουν τις ληξιπρόθεσμες οφειλές τους ή δεν αποδέχθηκαν τη ρύθμιση περαίωσης εκκρεμών φορολογικών υποθέσεων.

Kαι επειδή και πάλι το έλλειμμα πιθανότατα δεν θα μειωθεί κάτω από το όριο που επέβαλαν η Eυρωπαϊκή Eπιτροπή και το Ecofin, το υπουργείο Oικονομίας προσφεύγει σε πρόσθετο δανεισμό για φέτος, βαφτίζοντάς τον όμως «προδανεισμό» για το 2010.

Γίνεται κατανοητό ότι έως τώρα η κυβέρνηση εξαντλεί (ανεπιτυχώς) την πολιτική της κυρίως στον τομέα των εσόδων. Παρά τις επανειλημμένες εξαγγελίες της ελάχιστα ουσιαστικά βήματα έχουν γίνει για τον περιορισμό των δαπανών, για το κλείσιμο του «πίθου των Δαναΐδων».

Αλλά είναι νόμος πια για να μειωθεί το δημοσιονομικό έλλειμμα και το δημόσιο χρέος σε μόνιμη βάση απαιτούνται πολιτικές, διαρθρωτικά μέτρα μακροπρόθεσμης στόχευσης. Σε διαφορετική περίπτωση οι έκτακτες εισφορές και οι αυξήσεις εμμέσων φόρων που πλήττουν κυρίως τους χαμηλόμισθους, θα καταστούν... μόνιμες.
ΗΜΕΡΗΣΙΑ



Διαβάστε περισσότερα...

Η «νέα ΕΔΑ» του Αλέκου Αλαβάνου

Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης είναι δυνατόν να πορευτείς ακρωτηριάζοντας τον αριστερό ευρωπαϊσμό της ανανεωτικής αριστεράς;
Αυτή την εβδομάδα να τον πιστέψουμε... Τον Αλέκο που δήλωσε ότι δεν θα απορροφηθεί ο ΣΥΝ από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ισως να έχει τη συναίνεση της πλειοψηφίας του ΣΥΝ να προωθήσουν χωρίς τριγμούς το νέο πολιτικό εγχείρημά του. Τη «νέα ΕΔΑ» που οραματίζεται. Το σίριαλ «θα γίνει - δεν θα γίνει» ο ΣΥΡΙΖΑ ενιαίο κόμμα θα έχει και άλλα επεισόδια.
Όμως, αν η μορφή του νέου εγχειρήματος είναι σημαντικό ζήτημα, πιο σημαντικό είναι το περιεχόμενό του. Αυτό ενδιαφέρει την κοινωνία. Ποια θα είναι η φυσιογνωμία του και η πολιτική του εμβέλεια; Αν μείνουν τα ίδια, το πιθανότερο είναι να βλέπουν τα βουλευτικά έδρανα με τα... κιάλια. Να τα αλλάξουμε λέει ο Αλέκος. Σωστά. Αλλά με ποια «υλικά»; Με τη μαοϊκή ΚΟΕ, την τροτσκιστική ΔΕΑ, την ΚΕΔΑ, την ΑΚΟΑ ή μήπως με το «Κόκκινο» και την... «Ρόζα»;
Όχι, δεν υποτιμάμε το αγωνιστικό πάθος αυτών που παλεύουν για τα πιστεύω τους. Δεν λοιδορούμε αυτές τις ομάδες επειδή η καθεμία δεν ξεπερνά κάποιες δεκάδες άτομα. Δεν αμφισβητούμε την ανιδιοτέλεια αγωνιστών. Αμφισβητούμε το πολιτικό τους πρόταγμα. Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης είναι δυνατόν να πορευτείς ακρωτηριάζοντας τον αριστερό ευρωπαϊσμό της ανανεωτικής αριστεράς; Να γυροφέρνεις την ιδέα της αποδέσμευσης ή διάλυσης της Ε.Ε.; Στην Ελλάδα του 2009 είναι δυνατόν να ανοίξεις νέους δρόμους με τα σύγχρονα κακέκτυπα του Μάο και του Τρότσκι;

Είναι, τελικά, «αριστερό» να τάζεις λαγούς με πετραχήλια, ψεύτικους επαναστατικούς παραδείσους, στη γενιά των 700 ευρώ, στους άνεργους, στους απασχολούμενους στα stage; Σε όλους αυτούς που νυχθημερόν επικαλείσαι -και πολύ καλά κάνεις- πως θα συμβάλλεις στη βελτίωση της ζωής τους; Τώρα. Οσο ζουν και όχι στη μετά θάνατον ζωή. Αυτά είναι τα βαρίδια που σέρνει ο ΣΥΝ, οι αιτίες του 4,7%. Τελευταία βγήκαν και άλλα. Οι μηχανισμοί για κατανομή ρόλων στην Κουμουνδούρου ωχριούν μπροστά σε αυτά που συμβαίνουν τελευταία στον ΣΥΡΙΖΑ.

Σε βασίλειο της ίντριγκας έχει μετατραπεί η Βαλτετσίου. Η μάχη της καρέκλας κυριαρχεί. Εδώ που έφθασαν τα πράγματα είναι ή ώρα της ρήξης. Για να αλλάξει πορεία ο ΣΥΝ πρέπει να απεγκλωβιστεί από τον ΣΥΡΙΖΑ. Οσοι θέλουν να κρατήσουν ζωντανή την ιδέα της ανανέωσης πρέπει να ξεκόψουν από το σχήμα, συμμαχικό ή ενιαίο. Οριστικά και αμετάκλητα. Η παραμονή είναι σκιαμαχία.

Μία νέα πορεία του ΣΥΝ είναι εφικτή. Όχι για να επαναλαμβάνει η πλειοψηφία του τα παρακάλια για συνεργασία στην Αλέκα και τον Μαΐλη. Τον νου και την καρδιά του σταλινισμού. Αλλά για να χαράξει ένα εναλλακτικό σχέδιο διακυβέρνησης σε διάλογο με το ΠΑΣΟΚ.

Είναι ο μόνος δρόμος για να ανακάμψει η ανανεωτική αριστερά. Αν όμως ο Αλέκος και ο Αλέξης επιμείνουν στον δικό τους δρόμο ίσως δεν μπουν στη Βουλή. Και τότε μην αρχίσουν να εγκαλούν τα «κακά» τα μέσα ενημέρωσης που δεν παίζουν τις θέσεις μας, το «κακό» ΠΑΣΟΚ που μας παίρνει τους ψήφους, ή τη «κακή» μας μοίρα. Το κεφάλι τους θα φταίει, όπως θα ’λεγε και ο Χαρίλαος
Του Μάκη Κοψίδη



Διαβάστε περισσότερα...

Θράσος

Ο ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ, ήρωας του Μπέκετ, διαπιστώνει ότι είναι δυστυχισμένος. «Τι μου λες; Από πότε;» τον ρωτά ο φίλος του. «Το έχω ξεχάσει», απαντά εκείνος. «Καταπληκτικά τα παιχνίδια της μνήμης», αποφαίνεται ο φίλος. Πράγματι καταπληκτικά. Τι να είχε στο μυαλό του άραγε ο Κώστας Καραμανλής, όταν πριν από τρεις εβδομάδες έλεγε κοιτώντας μας βαθιά στα μάτια μέσα από την τηλεοπτική κάμερα: «Δεν θα βάλω νέους φόρους» κι έπειτα από μια βαθιά ανάσα πρόσθετε: «... εκτός εάν αλλάξουν οι συνθήκες»; Πόσο πολιτικό θράσος κρύβεται πίσω από ένα τέτοιο συνειδητό ψέμα απέναντι στους πολίτες που κυβερνάς; Άλλαξε κάτι τόσο δραματικά τις τελευταίες 20 ημέρες ώστε εκείνη η «τυχαία» βαθιά ανάσα να επιστρατευθεί και να οδηγήσει σε νέο χαράτσι 1,9 δισ.; Κάναμε ότι τον πιστέψαμε τότε, αν και ξέραμε ότι έλεγε ψέματα. Έκανε κι αυτός ότι πίστευε τον εαυτό του, ελπίζοντας ότι θα ξεχάσουμε πολύ γρήγορα.

Δεν είχε το θάρρος να πει την αλήθεια, κι αυτό είναι χειρότερο από το να μη γνωρίζει τι να κάνει με την οικονομία. Διότι την αποτυχία μπορούμε να την δεχθούμε από έναν πρωθυπουργό. Τη μικροκομματική δειλία, όχι.
Νατάσα Μπαστέα


Διαβάστε περισσότερα...

Εξι χιλιάδες κολοσσοί εξουσιάζουν έξ δις ανθρωπάκια

Έτσι παίζουν τα απρόσωπα κράτη, τα κοράκια (με όνομα) του σάπιου αυτού συστήματος. Τα κοράκια με όνομα, λέω και πάλι (και πάλι). Στις Bank of America και Citibank (όπως και στην κακομοίρα τη Lehman, την AIG, την Fannie Mae, την Freddie Mac, κλπ) όπου τα κοράκια δούλεψαν αλλιώς φορτώνοντας τις αμαρτίες και τις βρωμιές τους στα κράτη, τα κόζα είναι διαφορετικά. Αυτές, κατά δήλωση τους, δεν θα μπορέσουν να αποπληρώσουν δράμι, από το ποσό που έλαβαν ως βοήθεια για τους επόμενους 5 μήνες (τουλάχιστον). Αν το επιστρέψουν ποτέ, ειδοποιήστε με.

Ο αποπληθωρισμός είναι εδώ. Το Αμερικάνικο κράτος, "προετοιμάστηκε" (όπως και τα υπόλοιπα μαϊμουδάκια της υφηλίου που κάνουν/με ό,τι κάνει) με τον χειρότερο δυνατό τρόπο, φουσκώνοντας τα ήδη τυμπανισμένα ελλείματα του, φορτώντας όλες τις χρεοκοπημένες εταιρείες-επιχειρήσεις στους ώμους του.

Όταν το λεγόμενο private/corporate lending έσκασε, όπως έσκασε, τα κράτη ήρθαν ως κούφιοι εξυγιαντές, να αναπληρώσουν - ή καλύτερα πληρώσουν - το "χαμένο 'εδαφος". ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ. Την ανικανότητα, την απληστία, την φούσκα του δανεισμού, κάποιων, καλούνται να την πληρώσουν τώρα όλοι. Διότι δεν υπήρχαν κανόνες, δεν υπήρξε έλεγχος, δεν υπήρξε σύνεση, υπευθυνότητα, τίποτα.

Εν προκειμένω, στις ΗΠΑ, το κράτος είναι λχ, ήδη κατά 34% μέτοχος της Citigroup, από την στιγμή που η τελευταία θα μετατρέψει όλες τις προνομιούχες μετοχές της σε κοινές. Τί σημαίνει αυτό;

Αυτό που λέμε εδώ και πολλούς μήνες και ξανά τώρα. Τα εξυπνοπούλια φόρτωσαν σαν μπεσακτσήδες όλες τις αμαρτίες τους στα κράτη. Δηλαδή: στους φορολογούμενους.
Εσένα, εμένα, τον Rahul, τον Andre, τον Παναγή από τα Μέγαρα.
Όχι σε τίποτα ανεπτυγμένα βασίλεια, αλλά στα ήδη χρεοκοπήμένα κράτη, που δεν έχουν καλά - καλά να αποπληρώσουν στις Κεντρικές Τράπεζες τους τόκους από τα δανεικά (με τα οποία φυτοζωούν), παρόλαυτά επωμίστηκαν εκατοντάδες δις παραπάνω για να σώσουν αυτούς τους κυρίους. Ο χρεοκοπημένος μπορεί εξάλλου να αναλάβει κάθε υποχρέωση ανεξαρτήτως ύψους. Η μοίρα του θα είναι ούτως ή άλλως ίδια. Ο θάνατος μας, η ζωή τους.

Προκειμένου να μην φαλιρίσουν οι "κάποιοι" ιδιώτες, ας φαλιρίσουν τα κράτη, λοιπόν. Τα οποία, για να βρουν λεφτά, τι κάνουν; Αυξάνουν τους φόρους. Τί άλλο; Βλέπετε, ο αποπληθωρισμός, μια κατάσταση ιδιαίτερα οξεία και αναπότρεπτη, θα διαρκούσε πολύ λιγότερο αν εξαρχής αποφασίζαμε να φουντάρουμε τους πραγματικά υπαίτιους, αυτούς που καλούνται συχνά, "η ελίτ". Αυτούς που ο David Rothkopf εκανε τον κόπο να μετρήσει και τους βρήκε περίπου 6.000. Έξι χιλιάδες κολοσσοί, εξουσιάζουν 6 δις ανθρωπάκια (Not bad, huh?).
Epicurus2day


Διαβάστε περισσότερα...

Οι ελεύθεροι τύποι

ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ εξωθούν την Ελλάδα σε έναν μπερλουσκονισμό.
Δηλαδή στην προϊούσα κυριαρχία των επιχειρηματιών ως δυνάμει εθνικών ηρώων. Αυτοί οι ελεύθεροι τύποι, είτε απολύουν εργαζομένους (για να μην κυβερνήσουν) είτε αγοράζουν (για να κυβερνήσουν) τη μισή Ελλάδα, σε ένα πράγμα διαφέρουν από τους πολιτικούς: αντιλαμβάνονται καθαρά ότι πίσω από τους δικαιικούς κανόνες υπάρχει ένας μηχανισμός διεύθυνσης που κυβερνά. Διότι αλλού συγκροτούνται οι λεγόμενες συντακτικές εξουσίες, πολύ πέραν των συνταγματικών αρθρώσεων και της έννοιας του δικαίου.

Ο τόπος αυτός έχει από παλιά ένα όνομα: κέρδος.

Αλλά και ο τρόπος έχει ένα όνομα: Ασυδοσία.
Του Γιώργου Βέλτσου




Διαβάστε περισσότερα...

Σχέδιο για τη διαφάνεια στα δημόσια έξοδα

Σχέδιο που προβλέπει τη δημιουργία ενός κεντρικού διαδικτυακού τόπου, στον οποίο θα δημοσιεύονται άμεσα όλα τα έξοδα των δημόσιων φορέων, πρότεινε τη Δευτέρα στην πολιτεία ο πρόεδρος της Μarfin Investment Group Ανδρέας Βγενόπουλος.

Όπως ανακοίνωσε ο κ. Βγενόπουλος, πρόκειται για το σχέδιο "ΦΩΣ" η εφαρμογή του οποίου έχει ως στόχο την απόλυτη και διαχρονική διαφάνεια στη διαχείριση του δημοσίου χρήματος με τις δυνατότητες που παρέχει η σύγχρονη τεχνολογία που θα προτείνει προς την πολιτεία ο όμιλος της MIG.
Ο κ. Βγενόπουλος επεσήμανε ότι με αυτό τον τρόπο όλοι οι πολίτες θα μπορούν μέσω Internet να ενημερώνονται για τη χρήση του δημόσιου χρήματος.

Το σχέδιο "ΦΩΣ" προβλέπει την άμεση αλλαγή του συστήματος προμηθειών του Δημοσίου μέσα από τρεις βασικούς άξονες:

Την κατάργηση του συστήματος "σφραγισμένων" προσφορών και των απευθείας επιλογών - αναθέσεων του Δημοσίου με την υιοθέτηση του συστήματος "e-procurement", δηλαδή διαγωνιστικές διαδικασίες μειοδοσίας ή πλειοδοσίας με απόλυτη διαφάνεια μέσω του διαδικτύου και με τη δυνατότητα παρακολούθησής τους από όλους τους Έλληνες.

Την υιοθέτηση του συστήματος των "φωναχτών" πλειστηριασμών για διαγωνισμούς μεγάλης αξίας, οι οποίοι θα διεξάγονται παρουσία των ενδιαφερομένων και θα αναμεταδίδονται ζωντανά από το διαδίκτυο (web-casting).

Την κατάργηση, στις περισσότερες των περιπτώσεων, των τεχνικών ή ειδικών προαξιολογήσεων και "πριμοδοτήσεων", με την υιοθέτηση ενός συστήματος βαρύτατων χρηματικών ποινών αν οι συμμετέχοντες σε διαγωνισμούς του Δημοσίου δεν μπορούν τελικά να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους βάσει των διαγωνιστικών προδιαγραφών.

Επίσης, η ΜIG, μέσω της θυγατρικής της εταιρείας Singular Logic, προσφέρει στο δημόσιο δωρεάν και άμεσα το λογισμικό ενός μηχανογραφικού συστήματος παρακολούθησης της διακίνησης φαρμάκων και υγειονομικών υλικών, με στόχο τον εξορθολογισμό των δημοσίων δαπανών.

Ο κ. Βγενόπολους ανέφερε ότι "όλα τα πολιτικά κόμματα και όλοι οι Έλληνες πολίτες επιθυμούν τη διαφάνεια στη διαχείριση του Δημοσίου χρήματος, τον περιορισμό της σπατάλης και το τέλος της εξυπηρέτησης ιδιοτελών συμφερόντων... Η MIG θέλει να λειτουργεί σε μια σύγχρονη Ελλάδα με καθεστώς ισονομίας και απόλυτης διαφάνειας, με δυνατή οικονομία και ισχυρούς καταναλωτές και τα επιχειρηματικά της συμφέροντα συμπίπτουν με το συμφέρον της χώρας και όλων των πολιτών της".




Διαβάστε περισσότερα...

Αγαπημένε μου σύντροφε... (Γράμμα στον Λεωνίδα Κύρκο)

Συχνά, προσπαθώντας να διερευνήσουμε τη σχέση των νέων με την πολιτική δράση και την κομματική ένταξη, κάνουμε μεταξύ μας κουβέντες και αναδρομές προσωπικής ιστορίας για το πώς μπήκαμε στην Αριστερά. Για όλους υπάρχει κάποιο ορόσημο: Ένα γεγονός, μια σκέψη, ένας άνθρωπος. Ακόμη κι αν κάποιος δυσκολεύεται να προσδιορίσει τι ακριβώς είναι αυτό που τον έφερε στην αριστερή μεριά του ποταμού της πραγματικότητας, έχει κρατημένα στο νου του κάποια υλικά από τις μέρες εκείνες που τον συγκροτούσαν ως αριστερό. Για πολλούς από εμάς, αυτό το υλικό μπορεί να είναι μια μεγάλη διαδήλωση που κατεστάλη άγρια από την αστυνομία και εμείς πιανόμασταν χέρι-χέρι με ανθρώπους που μέχρι χτες ήταν απλώς συμφοιτητές και εκείνη την ώρα γίνανε σύντροφοι. Για άλλους, το υλικό αυτό είναι ένα βράδυ κουβέντας που συνειδητοποίησαν την πνευματική διάσταση της συλλογικότητας, βλέποντας πως συμμερίζονται ανησυχίες, ευαισθησίες και οργή με κάποιους συνομηλίκους τους.

Όμως, για πολλούς από εμάς, που είχαμε την τύχη να μας συστήσει στην Αριστερά η οικογένειά μας, οι στιγμές του πρώτου αυτοπροσδιορισμού μας ως αριστερών χάνονται κάπου στο μακρινό παρελθόν μας, έχουν ένα χαρακτήρα φυσικοποιημένο. Ψάχνοντας πίσω, δεν βρίσκουμε τη στιγμή που νιώσαμε αριστεροί και αριστερές, αλλά λόγια, εικόνες, τραγούδια που πλαισιώνουν εκείνη την πρώτη για εμάς πρόσληψη της Αριστεράς.
Συνεχίζω σε προσωπικό τόνο. Στη μνήμη των δικών μου πρώτων αριστερών στιγμών κυριαρχούν οι εικόνες των συγκεντρώσεων και των φεστιβάλ του ΚΚΕ εσωτερικού και, βεβαίως, η εμβληματική μορφή του συντρόφου Λεωνίδα Κύρκου. Η νευρώδης ρητορεία του, η καθαρότητα των νοημάτων του αλλά και η ευαισθησία που ανέβλυζε ο λόγος του συγκαταλέγονται στις πιο δυνατές μου μνήμες. Με μεγάλη περηφάνια έλεγα και λέω όλα αυτά τα χρόνια πως "πρώτα πήγα σε ομιλία του Κύρκου και μετά στο σχολείο". Ίσως πιο πολύ από όλα, θυμάμαι ένα στιγμιότυπο μιας ομιλίας του στη Θεσσαλονίκη. Προς το τέλος, στο ακροατήριο είχε προστεθεί και ένας πολίτης αφρικανικής καταγωγής. Ο Κύρκος τον χαιρέτισε προσωπικά από το μικρόφωνο, όπως έκανε σε κάθε αντίστοιχη περίπτωση. Τον ρώτησε από πού κατάγεται και τότε ακούσαμε τον Αφρικανό φίλο μας να λέει κάτι για τον Νέλσον Μαντέλα και τη Νότιο Αφρική. Σε λίγο η ομιλία έφτανε στο τέλος της και ο Λεωνίδας Κύρκος, κατά την προσφιλή του συνήθεια, εμφάνισε τη φυσαρμόνικά του, για να κλείσει την εκδήλωση. Γυρίζει λοιπόν προς τον Αφρικανό ακροατή και του λέει: |"Αφού είσαι από τον φίλο μας τον Νέλσον Μαντέλα, θα σου παίξω ένα τραγούδι που το έλεγαν οι νέγροι πολιτικοί κρατούμενοι στις φυλακές του Απαρτχάιντ"|. Ο Κύρκος σφύριξε με τη φυσαρμόνικα ένα τραγούδι γλυκό, λυπητερό μα περήφανο. Όταν τελείωσε, γύρισε στον Αφρικανό φίλο και του είπε: |"Σε ευχαριστώ πολύ που ήσουν εδώ σήμερα και για το δάκρυ που είδα να κυλάει από τα μάτια σου..."|. Αργότερα, συγκλονίστηκα όταν κατάλαβα πως εκείνη την ώρα είχα ζήσει την απόλυτη αποτύπωση του τι σημαίνει να είσαι στην Αριστερά. Να σε συνδέουν, να σε συγκινούν, να σε συγκλονίζουν, να σε κάνουν να δακρύζεις τα ίδια πράγματα με έναν άνθρωπο που δεν έχεις δει ποτέ και που μπορεί να ζει στην άλλη άκρη του κόσμου. Σημαίνεις να νιώθεις πως ανήκεις σε μια κοινότητα μεγάλη και σπουδαία, πως κάπου στον κόσμο και στον χρόνο έχεις αγώνες, θυσίες λύπες και χαρές που είναι δικές σου, δεν τα έζησες, δεν τα είδες, αλλά είναι δικά σου. Και μπορούν πάντα να σε κάνουν να τρέμεις.
Πριν από λίγο καιρό, έγινε μια ακόμη εκδήλωση τιμής προς τον Λεωνίδα Κύρκο. Σίγουρα, και παρά το αμφιλεγόμενο αρκετών αποφάσεών του, ο Λ. Κύρκος προσέφερε πολλά στην υπόθεση της ανανέωσης του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος και αξίζει πολλών τιμών. Σε μια τέτοια εκδήλωση θα ήθελα πολύ να πάω. Δεν πήγα όμως. Γιατί εκεί, εκτός από τον πρόεδρο της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ Αλέκο Αλαβάνο (και τον Γιάννη Βούλγαρη που έκανε την κεντρική ομιλία), θα παρευρίσκονταν και θα μιλούσαν ο Κώστας Καραμανλής, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Δημήτρης Σιούφας και ο Κώστας Σημίτης. Και αυτό ενώ η εκδήλωση δεν διοργανωνόταν από τη Βουλή, την Ακαδημία Αθηνών ή κάποιον άλλο "εθνικό" φορέα, αλλά από φίλους του Λεωνίδα Κύρκου. Και έτσι η Αριστερά σε αυτό το διακομματικό πάνελ δεν είχε καμία ιδιαίτερη θέση, παρίστατο απλώς ως άλλη μια πολιτική δύναμη (ως ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ) που τιμούσε τον Κύρκο ως "τον Λεωνίδα όλων των Ελλήνων". Γι' αυτό και είχε ιδιαίτερη σημασία (και προκάλεσε εκνευρισμό σε κάποιους) η υπόμνηση του Αλέκου Αλαβάνου πως ο Λεωνίδας Κύρκος βρίσκεται "στον σωστό χώρο", τον χώρο της Αριστεράς.
Δεν θα επικαλεστώ τη γνωστή ρήση του Λένιν για το τι σημαίνει το να σε επαινεί ο εχθρός σου. Άλλωστε, δεν μου αρέσει η επίκληση κανενός τύπου αυθεντίας και αυτό είναι κάτι που επίσης μου έμαθε ο Λεωνίδας Κύρκος. Θα επικαλεστώ την κοινή πολιτική μας πεποίθηση πως οι δυνάμεις του συστήματος ήθελαν πάντα να καταστήσουν την αριστερά ακίνδυνη, και ένας από τους πλέον πρόσφορους τρόπους γι' αυτό είναι "διά της συμπάθειας". Δηλαδή, διά της παρουσίασεώς της ως μιας πολιτικής δύναμης συμβατικής, μη συγκρουσιακής, "υπεύθυνης" και "σοβαρής", που δεν αμφισβητεί ουσιαστικά το αστικό πλαίσιο διεξαγωγής της πολιτικής.
Δεν είναι βέβαια απίθανο ο αστικός πολιτικός κόσμος να αναγνωρίζει στην ανανεωτική Αριστερά και τον Λεωνίδα Κύρκο την επίμονη και προοδευτική στάση τους σε μια σειρά από ζητήματα, όπως τα σχετικά με την εξωτερική πολιτική (όπως η πρόταση του Συνασπισμού στο Μακεδονικό για σύνθετη ονομασία ήδη από την πρώτη κρίση του ζητήματος), πολλά στοιχεία της οποίας αργότερα αναγκάστηκε να ενσωματώσει. Αλλά οι τιμές προς την ιστορική Αριστερά δεν γίνονται σήμερα γι' αυτό. Γίνονται για να μπει συνολικά η Αριστερά στις προθήκες του μουσείου της πολιτικής ιστορίας ως κειμήλιο παλιών αγώνων "υπέρ του συνόλου", που θα το βγάζουν κάθε τόσο για να το ξεσκονίσουν, όποτε χρειάζονται άλλοθι. Ξέρουμε πολύ καλά πως κάθε εξουσία διεκδικεί έναν λόγο επί του παρελθόντος, προσπαθεί να το οικειοποιηθεί και να το ερμηνεύσει κατά το δοκούν. Γιατί; Μα διότι προσαρμόζοντας την ιστορία στα μέτρα του συμφέροντός σου, ανοίγεις τον δρόμο για να προσαρμοστεί η σύγχρονη πραγματικότητα στα μέτρα των επιθυμιών σου! Ο Καραμανλής, ο Μητσοτάκης, ο Παπανδρέου, ο Σημίτης, ο Σιούφας δεν έχουν να μας πουν τίποτα για την Αριστερά εκτός από το πώς θα ήθελαν οι ίδιοι να μοιάζει. Και ο σύντροφος Λεωνίδας Κύρκος χρησιμοποιείται από αυτούς, σε ένα τέτοιο πλαίσιο, με έναν τέτοιο σκοπό. Ο λόγος του άλλωστε τα τελευταία χρόνια μοιάζει σε κάποια σημεία του πρόσφορος μιας τέτοιας χρήσης. Οι πυκνές αναφορές στην ανάγκη επίλυσης των πολιτικών διαφορών μέσα από τον διάλογο των πολιτικών κομμάτων και στην προοπτική συνεργασίας της Αριστεράς με το ΠΑΣΟΚ, ανεξαρτήτως των λεπτομερειών που τις χαρακτηρίζουν, τελικά μοιάζουν να προκρίνουν μια σχεδόν αποταξικοποιημένη οπτική της πολιτικής. Όμως σήμερα δεν ζούμε στο 1949 ούτε στο 1975. Η αριστερά δεν πρέπει να καταθέσει διαπιστευτήρια νομιμοφροσύνης για να ενταχθεί στο πολιτικό σύστημα ούτε χρειάζεται να υπερασπιστεί το αστικοδημοκρατικό πολίτευμα από ενδεχόμενη δικτατορική εκτροπή. Σήμερα οι δρόμοι της "εθνικής ενότητας" είναι φοβερά ολισθηροί.
Δεν πήγα λοιπόν σε αυτήν την εκδήλωση. Γιατί εκεί θα ήταν όλοι αυτοί που θέλουν την Αριστερά στη γωνία του κήπου και όχι στη μέση του δρόμου. Γιατί εκεί θα ήταν όλοι αυτοί που τόσα χρόνια ήταν και είναι απέναντί μου, και τώρα θα κάθονταν δίπλα σε αυτόν τον άνθρωπο που είχα εγώ δίπλα μου όταν γινόμουν αριστερός. Γιατί εκεί δεν θα ήταν ο Αφρικανός φίλος της Θεσσαλονίκης. Αλήθεια, σύντροφε Λεωνίδα, αν τους είχες διηγηθεί αυτή την ιστορία, θα ένιωθε κάποιος από αυτούς να τον συνδέει κάτι με το δάκρυ εκείνου του ανθρώπου; Θα μπορούσαν να καταλάβουν κάτι;
Αγαπημένε μου σύντροφε, κάποτε λέγαμε πως μας κλέβουν τα συνθήματα κι αργότερα πως μας κλέβουν τις ιδέες. Σήμερα, πρέπει να λέμε πως μας κλέβουν τους ανθρώπους;

Ο Σταύρος Παναγιωτίδης είναι μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της Νεολαίας του ΣΥΝ




Διαβάστε περισσότερα...

Το ακροδεξιό «μαντρί»...

«ΓΙΑ ΟΠΟΙΟΝ ΑΣΦΥΚΤΙΑ, υπάρχει η πόρτα στο άκρο δεξιό του μαντριού», είχε δηλώσει με νόημα από το βήμα της Βουλής στους συναδέλφους του βουλευτές της Ν.Δ. ο Γιώργος Καρατζαφέρης το φθινόπωρο του 2007. Σήμερα, αποδύεται σε έναν αγώνα δρόμου για να πείσει πως είναι κεντροδεξιός, ή μάλλον, ένοικος της «κεντροδεξιάς πολυκατοικίας», κατά τη δική του φρασεολογία, στην οποία ένοικοι δεν θα είναι, όπως απεφάνθη ο σύντροφός του Παναγιώτης Ψωμιάδης «μπέηδες, αγάδες και πρίγκιπες».

Άλλαξε ο Μανωλιός; Δεν είναι ο ΛΑΟΣ ακροδεξιό κόμμα; Δεν είναι ο Γιώργος Καρατζαφέρης ο άνθρωπος που αποκαλούσε τα πρωτοπαλίκαρα της Χρυσής Αυγής «καλά παιδιά» και επαναλαμβάνει ότι πρέπει να «καθαρίσουμε τον τόπο» από τους μετανάστες, χωρίς να διευκρινίσει αν πρέπει να τους «επαναπροωθούμε» πετώντας τους στη θάλασσα;

Ή έβαλε τα ρούχα του αλλιώς, καθώς η απαξίωση της πολιτικής και η δυσαρέσκεια προς τα δύο μεγάλα κόμματα γενικότερα ευνοούν την αντιπολιτική ή απολιτική ψήφο, όπως είναι συνήθως η ψήφος προς τα κόμματα της άκρας Δεξιάς, ή της «λαϊκής Δεξιάς» όπως ο ίδιος ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ θέλει να την ονομάζει;

Η αδυναμία της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση, αλλά και το ζήτημα της ασφάλειας που από τα γεγονότα του Δεκεμβρίου μέχρι σήμερα έχουν κάνει τον Έλληνα πολίτη να αισθάνεται ανυπεράσπιστος, είναι βούτυρο στο ψωμί του Γ. Καρατζαφέρη. Εμφανίζεται ως αυτόκλητος σωτήρας και με κουβέντες καφενείου συγκέντρωσε 7%, αποδεικνύοντας ότι το φαινόμενο της Ακροδεξιάς στην Ελλάδα δεν είναι τόσο «αντισυστημικό» ή περιθωριακό όσο ήθελαν κάποιοι να πιστεύουν.

Όσο θα εκδηλώνεται η οικονομική κρίση και όσο το σύστημα διακυβέρνησης θα αδυνατεί να λάβει το μήνυμα της δυσαρέσκειας των πολιτών για τις αδυναμίες του, τόσο ο ΛΑΟΣ θα προσφέρεται ως εναλλακτική εκτόνωσης της δυσφορίας.

Ο Γ. Καρατζαφέρης έλαβε το μήνυμα. Καλό θα ήταν να το λάβουν και τα δύο μεγάλα κόμματα: να αναρωτηθούν γιατί οι πολίτες στρέφονται σε ένα κόμμα που συνομιλεί με όρους καλού/κακού και με θεωρίες συνωμοσίας. Πρωτίστως, όμως, το μήνυμα θα πρέπει να το λάβει η Ν.Δ., στελέχη της οποίας φλερτάρουν ξεδιάντροπα με τον ΛΑΟΣ. Εντέλει πρέπει να αποφασίσει μέχρι πού φθάνει το μαντρί της...
Της Αριστοτελίας Πελώνη




Διαβάστε περισσότερα...

(ΣΥΝ)ήθειες..;

Περιέργως οι φίλοι και οι ψηφοφόροι της Αριστεράς δεν άκουσαν προεκλογικώς καμία προτροπή από τον Νέστορα της παράταξής τους να πάνε στις κάλπες με το κουκί δαγκωτό. Ούτε οι υπόλοιποι δημοκρατικοί πολίτες άκουσαν από τον κ. Λεωνίδα Κύρκο κάποια έκκληση, υπογεγραμμισμένη άλλωστε με το κύρος του, υποστήριξης της προσπάθειας στην οποίαν είχε αποδυθεί το κόμμα του. Αντιθέτως, ο κ. Νίκος Κωνσταντόπουλος ζήτησε από τους πολίτες να ενισχύσουν τον ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και με τις επιφυλάξεις τους -εξάλλου αυτή η νέα στρατηγική του ΣΥΝ ήταν και είναι υπό δοκιμασίαν.

Αμέσως, όμως, μετά τις εκλογές ο κ. Λεωνίδας Κύρκος προέβη σε δηλώσεις, βρήκε το αποτέλεσμα (το κατά 0,5% μεγαλύτερο) «ταπεινωτικό».
Δεν ξέρω πόσο δίκιο μπορεί να έχει στη διαπίστωσή του ο παλαίμαχος πολιτικός, όταν υπό τη δική του ηγεσία ο χώρος του πέτυχε το αποκαρδιωτικό 2,72% στα 1977, μάλιστα με πλήθος συμμάχων, ενώ το 1981 πέτυχε το συντριπτικό 1,35% (δηλαδή κάτι περισσότερο απ' όσον πέτυχε σημερα ο κ. Παπαθεμελής) - το οποίον, πρέπει να παραδεχτούμε, βελτίωσε στα 1985 στο λίγο αλλά καλό 1,84%.

Δεν ξέρω τι ανανεώνει 30-40 χρόνια τώρα η ανανεωτική αριστερά, αλλά πέρα απ' τις παρέες και τις δημόσιες σχέσεις με τα ΜΜΕ, καλό είναι αυτή η (ρατσιστική για όλους τους άλλους) υπεροψία τού «είμαστε λίγοι, αλλά οι ιδέες μας λάμπουν» να μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας για τα καλά. Και μαζί της να καταχωνιαστούν και η αγένεια, οι εύκολοι χαρακτηρισμοί, η δίκη προθέσεων και οι ρετσέτες (ενίοτε και ρετσινιές) για τους υπόλοιπους αριστερούς που

ψηφίζουν, είτε ΣΥΡΙΖΑ, είτε ΚΚΕ, είτε ΠΑΣΟΚ, είτε Οικολόγους, είτε λευκό, καθώς και για κάθε δημοκρατικόν πολίτη, δεξιό, κεντρώο ή σοσιαλιστή.

***

Η απόφανση του κ. Λεωνίδα Κύρκου για τη σχέση του με τον κ. Αλέκο Αλαβάνο και τον κ. Αλέξη Τσίπρα ότι «χρειάζεται μια γενναιότητα από τη μεριά τους που δεν ξέρω αν την έχουν» δεν τιμά ούτε τον ίδιο, ούτε την πολιτική, πόσω μάλλον την αριστερή πολιτική, που αν μη τι άλλο θα έπρεπε να επιμένει σε ένα ήθος, που αρνείται το κακό προηγούμενο της σταλινικής εποχής με τις συκοφαντίες κατά των αγωνιστών και την πολιτική τους (κι όχι μόνον) εξόντωση.

Μόνον κάτι καθυστερημένα απομεινάρια που μαγαρίζουν τις σελίδες του «Ριζοσπάστη» έχουν απομείνει να βρίζουν όποιον γουστάρουν, ακόμα και φίλους του ΚΚΕ, ή οτιδήποτε άλλο κινείται πάνω στα δύο του πόδια, αλλά δεν χορεύει στον ταμπουρά που του βαράνε οι βασιλικότεροι του εκάστοτε βασιλέως.

................................

Σε αυτές τις εκλογές, εξ όσων φαίνονται από τα αποτελέσματα, ένα ποσοστό γύρω στο 30% του σκληρού πυρήνα των Συνασπισμένων δεν πήγε στις κάλπες, ή πήγε και ψήφισε άλλα κόμματα, κυρίως ΠΑΣΟΚ και Οικολόγους. Ετσι έσπρωξαν τον ΣΥΡΙΖΑ να πάρει μια ωραία τούμπα -και- τώρα κάθονται και του την πέφτουν γιατί έπεσε! Υπέροχο!

Ορισμένα μάλιστα στελέχη του δεν κρατιούνται, κάνοντας δηλώσεις στα ΜΜΕ πριν αλέκτορα φωνήσαι, διοχετεύοντας σε αυτά τα ΜΜΕ και άλλα πλατφόρμες πριν καν τις συζητήσουν με τους συντρόφους τους κι άλλα τέτοια ωραία που δείχνουν ότι ο χώρος αυτός μπαίνει πάλι σε κρίση που τον αποξενώνει ακόμα περισσότερο από τον λαό.

Οπως και να 'χει, βρίζοντας δεν πας μπροστά (εκτός κι αν θες να νομίζεις, όπως το ΚΚΕ, ότι χάνοντας χιλιάδες ψήφους κι έναν ευρωβουλευτή, νίκησες την Αγία Τριάδα Πάγκαλος - Πρετεντέρης - Καρατζαφέρης).

«Ας προσέξει», η Αριστερά! Εχουμε φτάσει στο γελοίο σημείο οι ηγεσίες της να βάζουν στη μέση αριστερούς πολίτες και να τους βρίζουν εν χορώ όλες μαζί. Με οικτρούς (και βεβαίως απολιτικούς εν τέλει) χαρακτηρισμούς. Πρόκειται περί παρακμής και οι καιροί ου μενετοί.

Οπωσδήποτε η γενικότερη υποχώρηση της Αριστεράς στην Ευρώπη έχει αιτίες σοβαρότερες και πολύ βαθύτερες αλλά, όπως και να το κάνουμε, να ετικετάρεις ως δειλούς αίφνης τον κ. Αλαβάνο και τον κ. Τσίπρα, δεν βοηθάει ιδιαίτερα. Μόνον τα αυτιά του ΔΟΛ χαϊδεύουν κάτι τέτοια...
ΣΤΑΘΗΣ Σ. 11.VI.2009 stathis@enet.gr



Διαβάστε περισσότερα...

Η νέα άνοδος του φασισμού;

Εντείνονται οι αντιδράσεις στη Βρετανία για την εκλογή δύο ακροδεξιών ευρωβουλευτών, την ώρα που γίνονται προσπάθειες δημιουργίας ακροδεξιάς ομάδας στο Ευρωκοινοβούλιο με τη συμμετοχή 7 χωρών. Το ερώτημα που τίθεται πλέον είναι: βρισκόμαστε εκ νέου μπροστά στην άνοδο του φασισμού;
Με το σύνθημα «απόβρασμα ναζί, φύγε από τους δρόμους μας» και πετώντας αυγά, διαδηλωτές διέκοψαν χθες την συνέντευξη Τύπου του Νικ Γκρίφιν, αρχηγού του ακροδεξιού Βρετανικού Εθνικού Κόμματος (ΒΝΡ) που κέρδισε δύο έδρες στη νέα Ευρωβουλή. Τα αυγά βρήκαν τον Γκρίφιν στον ώμο, ενώ ένας διαδηλωτής τον χτύπησε στο κεφάλι με πλακάτ πριν τον φυγαδεύσουν οι άνδρες της ασφαλείας του. Το ΒΝΡ, που ζητά να σταματήσει η μετανάστευση, να επαναπατρισθούν «εθελοντικά» οι μετανάστες και να αποσυρθεί η χώρα από την Ευρωπαϊκή Ένωση, κέρδισε περισσότερες από 940.000 ψήφους στις εκλογές για την Ευρωβουλή. Τώρα ο Γκρίφιν προσπαθεί να συγκεντρώσει άλλους 25 ακροδεξιούς βουλευτές από 7 χώρες προκειμένου να δημιουργήσουν ακροδεξιό μπλοκ στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, γεγονός που θα εξασφαλίσει και τη χρηματοδότησή του με περισσότερα από 26,5 εκατομμύρια ευρώ.
Το Βρετανικό Εθνικό Κόμμα δεν είναι το μόνο ακροδεξιό κόμμα που ενισχύθηκε στις φετινές ευρωεκλογές. Το ολλανδικό Κόμμα της Ελευθερίας του Γκέερτ Βίλντερς, το φινλανδικό Αληθινοί Φινλανδοί, το Λαϊκό Κόμμα της Δανίας και το Τζόμπικ στην Ουγγαρία, το Κόμμα της Ελευθερίας στην Αυστρία, τα ακροδεξιά κόμματα σε Βουλγαρία και Τσεχία και η ξενοφοβική Λίγκα του Βορρά στην Ιταλία είδαν τα ποσοστά τους να ανεβαίνουν. Η εφημερίδα «Guardian» ρώτησε επιφανείς Βρετανούς ιστορικούς εάν βρισκόμαστε και πάλι μπροστά στην άνοδο του φασισμού. Και παρ΄ ότι οι περισσότεροι το αρνούνται, οι απαντήσεις τους δεν είναι καθόλου καθησυχαστικές.
Τα Νέα



Διαβάστε περισσότερα...

Το κλάμπ 27 είναι κλάμπ καπιταλιστών

Το σχόλιό του για τις σημερινές ευρωεκλογές το έκανε με μια γελοιογραφία στο εξώφυλλό μας. Σ' αυτές τις σελίδες, χειμαρρώδης και αιρετικός όπως πάντα, ο πολυβραβευμένος πολιτικός γελοιογράφος της βρετανικής εφημερίδας «Guardian» μάς μίλησε για την ανατρεπτική δουλειά του, για την κρίση στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή, για τον τρόπο με τον οποίο επηρεάζει την καθημερινότητά μας η Ε.Ε., για τα προσωπεία των πολιτικών, για την έντυπη δημοσιογραφία στα χρόνια του ίντερνετ.
Το σχόλιό του για τις σημερινές ευρωεκλογές το έκανε με μια γελοιογραφία στο εξώφυλλό μας. Σ' αυτές τις σελίδες, χειμαρρώδης και αιρετικός όπως πάντα, ο πολυβραβευμένος πολιτικός γελοιογράφος της βρετανικής εφημερίδας «Guardian» μάς μίλησε για την ανατρεπτική δουλειά του, για την κρίση στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή, για τον τρόπο με τον οποίο επηρεάζει την καθημερινότητά μας η Ε.Ε., για τα προσωπεία των πολιτικών, για την έντυπη δημοσιογραφία στα χρόνια του ίντερνετ.

Είναι ψηλός, επιβλητικός, απρόβλεπτα δημιουργικός και μ' ένα τρανταχτό γέλιο που θυμίζει ηφαιστειακή έκρηξη. Τα λόγια του, όπως και τα σκίτσα του, κινούνται σαν οδοστρωτήρας εναντίον του πολιτικού κατεστημένου της χώρας του - και όχι μόνο. Συναντήσαμε τον ανατρεπτικό 58χρονο άγγλο πολιτικό γελοιογράφο Στιβ Μπελ στο σπίτι του, στο Μπράιτον της Αγγλίας. Αφορμή για την κουβέντα μας ήταν η έκθεση πολιτικών σκίτσων που επιμελείται και στην οποία συμμετέχει, με τίτλο «Maggie, Maggie, Maggie». Η έκθεση, που ξεκίνησε στις 4 Μαΐου (τελειώνει στις 26 Ιουλίου) στο Μουσείο Σκίτσων του Λονδίνου, γίνεται με αφορμή τη συμπλήρωση τριάντα χρόνων από την πρώτη εκλογή της Μάργκαρετ Θάτσερ στην πρωθυπουργία της χώρας.

Ο Μπελ είναι ο βασικός πολιτικός σκιτσογράφος της εφημερίδας «Guardian» από το 1981, όταν ξεκίνησε στις σελίδες της το σκίτσο του «If...» (αν...) που συνεχίζεται ώς σήμερα. Εχει συνεργαστεί και με άλλα προοδευτικά αγγλικά έντυπα, όπως το «New Statesman» και το «Private Eye». Η δουλειά του, που έχει βραβευτεί πολλές φορές, χαρακτηρίζεται από σουρεαλισμό και καυτή σάτιρα, ενώ τα σκίτσα του ανακηρύχθηκαν το 2003 από την εφημερίδα «Observer» ως μία από τις 50 πιο αστείες κωμικές δημιουργίες στην Αγγλία.

Τι σας ώθησε να γίνετε πολιτικός γελοιογράφος; «Ξεκίνησα να σχεδιάζω το δάσκαλό μου για πλάκα στο σχολείο όταν ήμουν 5-6 χρόνων. Με επηρέασε πολύ τότε ένας συμμαθητής μου που σχεδίαζε πολύ αστεία και πολύ καλύτερα από μένα τόσο το διευθυντή μας, που ήταν ένας αυταρχικός και χοντρός τύπος με γυαλιά, όσο και τον τότε πρωθυπουργό των Εργατικών Χάρολντ Γουίλσον. Τότε τα σχολεία ήταν πολύ αυστηρά και τα αστεία σκίτσα μας ήταν μια μορφή αντίδρασης στο σύστημα αυτό.
»Από την άλλη, ο πατέρας μου αγόραζε καθημερινά την εφημερίδα "Daily Mail" και το εβδομαδιαίο περιοδικό "Punch" και χάζευα το σχεδιασμό στα πολιτικά σκίτσα των σκιτσογράφων Ιλινγκγουορθ και Τρογκ αντίστοιχα, μια και δεν καταλάβαινα τι έγραφαν. Αργότερα, ως έφηβος, ανακάλυψα τον κόσμο των αμερικάνικων κόμικς. Ολες αυτές οι επιρροές με έκαναν να αγαπήσω το μοναδικό στα κόμικς, αυτό που κανένα άλλο μέσο δεν μπορεί να πιάσει τόσο καλά: το ότι, δηλαδή, δείχνουν και μεταδίδουν έναν τόσο ζωντανό και άμεσο κόσμο».

Ως πολιτικός γελοιογράφος πώς αντιμετωπίζετε τους πολιτικούς ηγέτες της εποχής μας; «Ο Σαρκοζί είναι από τους ηγέτες που λατρεύω να σχεδιάζω. Δεν χρειάζεται να προσπαθήσεις να σχεδιάσεις την καρικατούρα του, είναι ο ίδιος μια κινούμενη καρικατούρα! Και έχει ιδιαίτερη προσωπικότητα, είναι ένας απόλυτος εγωμανής. Φυσικά, κατανοώ και σχεδιάζω καλύτερα (νομίζω) τους άγγλους πολιτικούς. Αν και για τον Μπερλουσκόνι δεν χρειάζεται να είσαι Ιταλός για να δεις ότι είναι απατεώνας. Για τον Ομπάμα, πάλι, αν δεν κάνει κάτι με το οποίο πραγματικά διαφωνώ, τι μπορώ να κάνω; Η πολιτική γελοιογραφία είναι ένα επιθετικό μέσο. Πάντα έχεις την τάση να επιτίθεσαι σε κάποιον ή σε κάτι».

Τι σκέφτεστε γι' αυτές τις ευρωεκλογές; Μπορούν να προσφέρουν κάποια ελπίδα στους ευρωπαίους πολίτες ή είναι ένα εργαλείο στα χέρια της ευρωπαϊκής ελίτ; «Αυτό είναι πάντα το πρόβλημα της Ευρώπης, γιατί είναι ένα καπιταλιστικό κλαμπ. Γι' αυτό στην Αγγλία η Αριστερά είναι, παραδοσιακά, ενάντια στην Ε.Ε. Αλλά είναι πολύ σημαντικό να υπάρχουν υπερεθνικά σώματα διακυβέρνησης. Η ΕΟΚ και η Ευρώπη συγκρατούσαν τις ακρότητες της Θάτσερ. Είναι σημαντικό να υπάρχει αυτή η ευρωπαϊκή επιρροή που περιορίζει εθνικιστικά και άλλα ακραία φαινόμενα σε μια χώρα.

»Υπάρχει πάντα αυτό το δημοκρατικό έλλειμμα· γενικά οι άνθρωποι δεν σκέφτονται την Ευρώπη με βάση δημοκρατικούς όρους, δεν τη βλέπουν ως κάτι που όλοι εμείς ελέγχουμε. Είναι πολύ δύσκολο ν' αλλάξουμε αυτήν τη νοοτροπία. Ακόμη και στην Αμερική, όπου όλοι μιλάνε την ίδια γλώσσα, δεν το έχουν πετύχει. Και δεν ξέρω πώς μπορεί να το πετύχει κανείς αυτό. Υπάρχουν τόσοι εθνικισμοί στην Ευρώπη -που μας έδωσαν στο παρελθόν δύο παγκόσμιους πολέμους και τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία- και σ' αυτές τις ευρωεκλογές έχουμε πολλά μικρά αλλά επικίνδυνα εθνικιστικά κόμματα, τα οποία εκφράζουν τέτοιες μεσαιωνικές απόψεις».
Για χρόνια η Θάτσερ ήταν ο κύριος στόχος των γελοιογραφιών σας. Ποια ήταν τα αποτελέσματα της θητείας της και πώς επηρέασαν τη δουλειά σας; «Πρώτον, έσπειρε μαζική ανεργία. Μέσα σε δύο χρόνια οι άνεργοι τριπλασιάστηκαν από το 1 εκατομμύριο στα 3, κάτι που είχε να γίνει από τη δεκαετία του '30. Εκλεισε ένα μεγάλο μέρος της βρετανικής βιομηχανίας με βάση την "ξερή" νομισματική της πολιτική. Οι Συντηρητικοί τότε έλεγαν: "Ηταν αναγκαίο να γίνει αυτό το ξεκαθάρισμα, για να γίνει η βιομηχανία σφριγηλή και αποτελεσματική"... όλες αυτές τις ρητορικές ηλιθιότητες. Πλήρωνε τα επιδόματα ανεργίας με τα χρήματα από το πετρέλαιο που ήταν τότε άφθονο στη Βόρεια Θάλασσα. Μιλούσε για καταπολέμηση του πληθωρισμού, αλλά όταν αποσύρθηκε από την πρωθυπουργία ο πληθωρισμός ήταν υψηλότερος από όταν είχε πρωτοεκλεγεί.

»Ομως, ο πραγματικός "θρίαμβος" της Θάτσερ ήταν το απόλυτο ξαναγράψιμο της Ιστορίας. Ετσι οι γελοιογραφίες μου την περίοδο εκείνη είχαν γίνει το αντίδοτό μου απέναντι σ' αυτόν τον πολιτικό εφιάλτη. Και αυτή η αρνητική κοινωνικο-οικονομική κατάσταση γύρω μου με έκανε, νομίζω, ακόμη πιο δημιουργικό γελοιογράφο. Το στήθος μου καιγόταν από οργή και απογοήτευση όταν έβλεπα την καταραμένη Μάγκι! Εβγαζα, λοιπόν, τα απωθημένα μου γι' αυτήν και την τερατώδη πολιτική της πάνω στα σκίτσα μου...»

Συμφωνείτε με το σχόλιο του μακαρίτη Φρανσουά Μιτεράν γι' αυτήν, που είπε ότι «Εχει τα μάτια του Καλιγούλα και το στόμα της Μονρόε»; «Ναι, είναι πολύ εύστοχη παρατήρηση! Κι αυτό, γιατί τα μάτια της έχουν κάτι τρελό. Το αριστερό μάτι της είναι ορθάνοιχτο και κοιτάζει με μια αλλόκοτη γωνία σαν τρελό, ενώ το δεξί της είναι ελαφρά κλειστό και κουκουλωμένο. Για μένα αυτό συνοψίζει το γεγονός ότι πάντα υπήρχε μια τρέλα που χαρακτήριζε τη Θάτσερ. Γι' αυτό και εστίασα στην τρέλα των ματιών της στις γελοιογραφίες μου. Αλλοι γελοιογράφοι τόνιζαν τη μύτη ή τα πόδια της, αλλά έπεσαν τελείως έξω. Το τρελό, γουρλωμένο αριστερό της μάτι που σε κοιτάζει χαρακτηρίζει αυτήν και τη δεξιά πολιτική της τρέλα! Στο βιβλίο μου "Το μάτι του Μπελ" έχω αφιερώσει ένα ολόκληρο κεφάλαιο στα μάτια της, που εξηγεί τα πάντα...»

Πώς αντιμετωπίζετε τα τέλεια κατασκευασμένα και αποστειρωμένα προσωπεία που υιοθετούν οι πολιτικοί χάριν της εικόνας τους κατά παραγγελίαν των «ίματζ μέικερ»; «Οι σύγχρονοι πολιτικοί σπαταλάνε τεράστια ποσά για την κατασκευή της δημόσιας εικόνας τους· γι' αυτό έχουμε, ως γελοιογράφοι, το σχεδόν ιερό καθήκον να κοιτάξουμε πίσω απ' αυτήν και να την καταστρέψουμε. Είναι κάτι για το οποίο μάχομαι όλα αυτά τα χρόνια με τα σχέδιά μου».

Πότε ένα πολιτικό σκίτσο μιλά κατευθείαν στην καρδιά του αναγνώστη; «Αν συμβεί αυτό, σημαίνει ότι κάτι αληθινό υπάρχει στο σκίτσο. Τα καλύτερα πολιτικά σκίτσα είναι αυτά για τα οποία αισθάνεσαι πως τόνισες κάποιο στοιχείο αληθινό για τον πολιτικό που σχεδίασες. Και αν είναι και αστεία, παράλληλα, αυτό βοηθάει, επίσης. Οπως και το να είναι σουρεαλιστικά. Αλλά γι' αυτό δεν χρειάζεται να προσπαθήσεις τόσο πολύ, μια και η πολιτική είναι, ούτως ή άλλως, σουρεαλιστική».

Μπορείτε να μας περιγράψετε τη διαδικασία που σας οδήγησε να σχεδιάσετε τον Μπλερ ως ψυχωτικό και παράφρονα και τον Μπους ως χιμπατζή; «Ως σκιτσογράφος, χρησιμοποιείς τις εικόνες μεταφορικά. Βλέπεις ότι η πολιτική του Μπλερ είναι η απευθείας συνέχεια της πολιτικής της Θάτσερ και, συμπτωματικά, από οπτική άποψη έχει κι αυτός το ίδιο παρανοϊκό μάτι, οι δε εικόνες τους έχουν όμοια χαρακτηριστικά με την πολιτική τους. Κατέληξα, λοιπόν, στο ιδεατό σκίτσο του Μπλερ στο συνέδριο των Εργατικών το 1994, όταν είχε πρωτοεκλεγεί αρχηγός του κόμματος. Εκεί παρατήρησα ότι το αριστερό του μάτι είχε μια περιέργη λάμψη, ήταν το ίδιο τρελό με της Θάτσερ. Τόνισα και τα μεγάλα αφτιά και τα μεγάλα δόντια του, προσέχοντάς τον την ημέρα που έβγαζε τον πρώτο μεγάλο λόγο του μετά την εκλογή του. Ημουν ο πρώτος που τον σχεδίασε έτσι και αποδείχτηκα προφητικός για την τρέλα του.

»Για το σκίτσο του Μπους, ένα μήνα μετά την εκλογή του το 2000, οδηγήθηκα από τον Ρίγκαν. Θυμήθηκα τότε ότι ο Ρίγκαν, ο άλλος μεγάλος υπερσυντηρητικός και βλάκας πρόεδρος των ΗΠΑ (με τον οποίο διαισθανόμουν ότι ο Μπους πολιτικά έμοιαζε πάρα πολύ), είχε παίξει πιο παλιά, όντας ηθοποιός, σε μια ταινία με τίτλο "Bedtime for Bonzo" (Ωρα για ύπνο για τον Μπόνζο), στην οποία πρωταγωνιστούσαν αυτός και ένας χιμπατζής, ο Μπόνζο! Αμέσως είπα, "Θα σχεδιάσω τον Μπους σαν τον Μπόνζο του Ρίγκαν, γιατί ήταν κι εκείνος ένας δεξιός της παλιάς σχολής". Μόλις τον σχεδίασα, αυτό ήταν! Οταν αργότερα επισκέφθηκε την Ευρώπη, τον σχεδίασα πάλι να κατε- βαίνει σαν χιμπατζής τα σκαλιά του προεδρικού αεροπλάνου. Και η πλάκα είναι πως αργότερα εγώ και πολλοί άλλοι είδαμε ότι, όντως, μοιάζει με χιμπατζή! Αν και είναι λίγο προσβλητικό για τους χιμπατζήδες, βέβαια, να τους συγκρίνεις με τον Μπους...»

Τι αντιδράσεις είχατε για το σκίτσο του Μπους, όπως και για κάποια άλλα σκίτσα σας; «Πολύ συχνά τα πετυχημένα σκίτσα εκφράζουν αυτό που διαισθάνεται ο πολύς κόσμος για ένα πρόσωπο. Βέβαια, κάποιοι Αμερικανοί μού έλεγαν, "Πώς τολμάς να παρουσιάζεις έτσι τον πρόεδρό μας;", αλλά νομίζω ότι ακόμη κι αυτοί θα πείστηκαν από τα μετέπειτα τραγικά καμώματά του για το πόσο δίκιο είχα».

Η γενικότερη κρίση, από την πολιτική ώς την οικονομία, που επικρατεί στον κόσμο αυτόν τον καιρό έχει επηρεάσει τη δουλειά σας; «Πώς μπορείς να την αποφύγεις ως γελοιογράφος; Δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει γι' αυτήν την κρίση ή τι μπορώ να κάνω εγώ ο ίδιος απέναντί της. Είναι πολύ ενδιαφέρον πως στην πολιτική όλα είναι στον αέρα τώρα. Τα πράγματα αλλάζουν, αλλά το πρόβλημα είναι ότι τα πράγματα που πρέπει να αλλάξουν δεν αλλάζουν και αυτό που αλλάζει είναι μόνο η επιφάνειά τους, τα πρόσωπά τους και όχι η ουσία τους. Αυτά τα πράγματα μπορεί να αντανακλώνται στη δουλειά μου, αλλά είναι δύσκολο να πω αν όντως αυτό κάνω».

Στην εποχή της κυριαρχίας του ίντερνετ ποιο είναι το μέλλον της γελοιογραφίας στις εφημερίδες; «Καλή ερώτηση και δεν έχω κάποιαν απάντηση! Πώς θα βγάλεις το ψωμί σου από τις γελοιογραφίες; Αυτή είναι η ερώτησή μου. Νομίζω ότι πάντα θα χρειαζόμαστε τις εφημερίδες. Γιατί εκείνο που κάνουν είναι απαραίτητο και θα υπάρχει πάντα ζήτηση γι' αυτό. Για το αν οι εφημερίδες θα βγάλουν ποτέ χρήματα από το ίντερνετ δεν το γνωρίζω. Κανείς δεν ξέρει, νομίζω.

»Ολοι ψάχνουμε τώρα το μοντέλο αυτό που θα μας κάνει να βγάζουμε χρήματα από το ίντερνετ. Η "Guardian", ας πούμε, μπήκε στο ίντερνετ από νωρίς, το σάιτ της δέχεται τις περισσότερες επισκέψεις από κάθε άλλη εφημερίδα στον κόσμο και έχει επενδύσει πάρα πολλά χρήματα στο διαδικτυακό της πρόσωπο, αλλά ακόμη να βγάλει κάποια σοβαρά χρήματα από αυτό το εγχείρημα.

»Αυτό το μεγάλο ερώτημα απασχολεί κάθε δημοσιογραφικό τομέα, ειδικότερα όμως τους γελοιογράφους. Πάντα θα υπάρχει η ανάγκη για σκίτσα, οι άνθρωποι τα θέλουν. Μένει να δούμε αν και πώς θα πληρώνουν γι' αυτά. Οι σκιτσογράφοι χρειάζονται τα προς το ζην για να μπορούν να τρώνε και πρέπει να πληρώνονται για τη δουλειά τους».

Σε λίγες μέρες κάνει τα εγκαίνιά του στην Αθήνα το νέο Μουσείο της Ακρόπολης. Πιστεύετε ότι είναι ένας σοβαρός λόγος για να επιστρέψει η Βρετανία τα Μάρμαρα του Παρθενώνα; «Φυσικά και πρέπει να τα επιστρέψουν. Είναι κλεμμένα. Στις μέρες του λόρδου Ελγιν οι Αγγλοι, με εξουσία στα χέρια τους, σκέφτονταν ότι μπορούσαν να πηγαίνουν στην Ελλάδα και να κλέβουν ό,τι θέλουν. Είχαν το πνεύμα της βρετανικής αυτοκρατορίας, ότι "ερχόμαστε να σας εκπολιτίσουμε και αρπάζουμε τα μάρμαρα για να τα συντηρήσουμε, για το καλό του παγκόσμιου πολιτισμού"».

Εχετε κάποια προσωπική επαγγελματική επιθυμία για το άμεσο μέλλον; «Δεν νομίζω ότι έχω κάποια απραγματοποίητη φιλοδοξία. Βλέπεις, η πολιτική γελοιογραφία αναφέρεται στη στιγμή. Σχετίζεται με οτιδήποτε έρχεται μπροστά σου μια μέρα. Για παράδειγμα, σήμερα έχω δύο γελοιογραφίες να κάνω. Για τη μία έχω κάποια γενική ιδέα· για την άλλη ούτε καν αυτό. Εχει να κάνει με το τι θα μου βγει όταν θα καθίσω να σχεδιάσω. Δεν έχω συγκεκριμένη πρόθεση. Πάντα αυτοσχεδιάζω, δεν έχω κάποιο μακροπρόθεσμο πλάνο. Δεν είμαι καθόλου οργανωμένος!»
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ - ΦΩΤΟΓΡΑΦΗΣΗ | ΣΠΥΡΟΣ ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗΣ



Διαβάστε περισσότερα...

Αριστερά, παρόλα αυτά και παρά ταύτα

μπα μπα μπα … χμ χμ χμ …
από τις παλιές αγάπες όταν περάσει ο χρόνος και γιατρέψει τις πληγές και κατασταλάξει ο θυμός κρατάμε τα θετικά και τα αρνητικά τα πετάμε
η αριστερά είναι απαραίτητη - μόνο που έπρεπε να είναι ενωμένη, δεν με ενδιαφέρει το γιατί και το πως έγιναν οι σχάσεις, πολύ κακώς
φαντάζεστε πως θα ήταν η δεξιά σήμερα αν δεν είχε μπολιαστεί από ορισμένες αριστερές ιδέες;
θα κυβερνούσε με την παλιά της κιόλας μπότα, στο τσακ είναι δηλαδή … χωρίς καν τα φτιασίδια τα άϋλα και τα ηλεκτρονικά
και ας γκρινιάζουν οι “καθαρόαιμοι” “φιλελεύθεροι” “πεφωτισμένοι” “δυτικοί” δεξιοί - οι “οπαδοί της ατομικής ιδιοκτησίας” - ότι “μολύνθηκε” το σώμα της δεξιάς από “αριστερισμό” - και αυτοί από μια ουτοπία κρατιούνται

προσγειώθηκε όμως και η αριστερά, την προσγείωσε η πραγματικότητα, λίγο σκληρά είναι η αλήθεια

και δεν υπάρχει πιο θλιβερό πράγμα από μια δράκα “παλιών αριστερών” που μαζεμένοι γύρω από ένα κατ’ αυτούς πτώμα μοιρολογούν και ξεσκίζουν τις σάρκες του, χωρίς περίσκεψη, χωρίς ενδοιασμό, λες και εκδικούνται τι;

μα η αριστερά ήταν πάντα εκεί (οι ιδέες της αριστεράς, όχι τα κόμματα), αυτοί γύρισαν την πλάτη και απομακρύνθηκαν, έγιναν μικροαστοί, έγιναν καθάρματα, έγιναν νοικοκυραίοι, ηρέμησαν, αλλοτριώθηκαν, δεν άντεξαν να τους λένε γραφικούς, έβγαλαν λεφτά, έγιναν εξουσία, κυβέρνησαν, πείτε το όπως θέλετε

κρατήστε όμως και μια γωνιά απόρθητη στο μυαλό,
που ξέρετε, μπορεί να σας χρειαστούν τα παλιά αντανακλαστικά μέρες που έρχονται …

(και σιγά μη φοβάμαι ότι θα έρθει η αριστερά και το “κομμούνι” και ο αναρχικός να μου πάρουν το καλύβι …)
Από τα σχόλια του ANTI WEBLOG



Διαβάστε περισσότερα...

Ευρωπαϊκές εκλογές ή Παρωδία της Δημοκρατίας;

Έχει καμμιά ουσιώδη σημασία για τη ζωή μας η ψήφος μας στις ευρωεκλογές;
Το ευρωκοινοβούλιο, του οποίου καλούμαστε να ψηφίσουμε-καθορίσουμε τη σύνθεση του, έχει καμμιά ουσιαστική αποφασιστική αρμοδιότητα ή είναι κυρίως ένα διακοσμητικό όργανο στα χέρια των κυβερνήσεων;
Οι κυβερνήσεις στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης εκλέγονται δημοκρατικά με την ισότιμη ψήφο όλων των πολιτών τους ή κατά κανόνα με διάφορα πλειοψηφικά συστήματα και σε συνθήκες ελέγχου της ενημέρωσης από ολιγάριθμους πολίτες με μεγάλη οικονομική δύναμη;
Αν συνοψίσουμε όλα τα παραπάνω ερωτήματα σε ένα: «Λειτουργεί δημοκρατικά η Ευρωπαϊκή Ένωση;», η απάντηση είναι πως «όχι».
Η επιλογή των Ευρωπαίων πολιτών να ψηφίσουν στις ευρωεκλογές κόμματα που δεν κυβερνούν στις χώρες τους, αλλά και η επιλογή του λευκού, του άκυρου και της αποχής, είναι επιλογή άρνησης του αντιδημοκρατικού τρόπου λειτουργίας της ΕΕ, άρνησης της κοροϊδίας σε βάρος όλων των Ευρωπαίων πολιτών, αφετηρίας για μια δημιουργική διεκδίκηση της Δημοκρατίας σε τοπικό, ευρωπαϊκό και γιατί όχι σε παγκόσμιο επίπεδο.
Είναι εντυπωσιακό ότι κόμματα, κυβερνητικά και μη, που αυτοαποκαλούνται δημοκρατικά, δεν ασχολούνται καθόλου ή σχεδον καθόλου με την καταπάτηση κάθε έννοιας δημοκρατίας στην λειτουργία της ΕΕ. Υπερεκμετάλλευση, ασυδοσία, διαφθορά, καταστροφή του περιβάλλοντος, ρατσισμός, αναξιοκρατία, δημαγωγία, απουσία δικαιοσυνης, όλες αυτές και πολλές άλλες κοινωνικες πληγές είναι άμεσα συνδεδεμένες, αν δεν απορρέουν, από τον ολιγαρχικό τρόπο που κυβερνούνται οι ευρωπαικές χώρες και η ίδια η ΕΕ.

Γιατί αυτή η θεμελιώδης παράλειψη στον πολιτικό διάλογο;
Μιά εξήγηση είναι η απουσία πραγματικής δημοκρατικής παιδείας και νοοτροπίας ανάμεσα στους Ευρωπαίους πολίτες κι ακόμα περισσότερο στους κομματικούς μηχανισμούς.

Δημοκρατική παιδεία και νοοτροπία σημαίνει να δίνεις στη γνώμη και στη ψήφο του άλλου, ακόμα και του αντιπάλου σου, ίδια ισχύ και δύναμη. Είναι εύκολο ως επίκληση, εύκολο ως απαίτηση από τους άλλους, δύσκολο να το εφαρμόζεις για τον εαυτό σου ή για την συλλογική οντότητα όπου τυχόν εντάσσεσαι. Τα παραδείγματα ατομικά, συλλογικά και θεσμικά αφθονούν. Προσωπικές κοκορομαχίες, άρνηση διαλόγου, διακοπή κι αφαίρεση του λόγου, κατάχρηση του λόγου, κληρονομικές διαδοχές, κατ’ εντολή διαδοχές, άρνηση της ιδιότητας του μέλους χάριν της αυτοαναγορευόμενης ηγετικής ιδιότητας, διορισμός υποψηφίων με κριτήρια εσωκομματικών ισορροπιών, τηλεθέασης ή «αριστίνδην»(;), κυβερνήσεις μειοψηφίας ελέω εκλογικού συστήματος.

Είναι εύλογο όποιος δεν εφαρμόζει τη δημοκρατία στα του οίκου του, να την ξεχνάει, να μην της δίνει τόση σημασία, να μην απαιτεί την καθολική εφαρμογή της. Είναι άραγε όμως η «ολίγη δημοκρατία», δημοκρατία; Ή αντίθετα προκάλυμμα για τη διαιώνιση κάθε λογής βαρβαρότητας, συμπεριλαμβανομένης και της υποκριτικής της καταγγελίας.



Φαίνεται πως για να γυρίσει ο ήλιος δεν θέλει μόνο δουλειά πολλή, αλλά και δημοκρατία πολλή και ατομική δουλειά πολλή.

Δεν γνωρίζω ποιό θα είναι το πολιτικό σκηνικό που θα διαμορφωθεί σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες μετά τις εκλογές της 7ης Ιουνίου. Στην Ελλάδα από οτι φαίνεται, θα έχουμε μια σοβαρή αποδυνάμωση των δύο κομμάτων που εναλλάσσονται στη διακυβέρνηση, μια ενδυνάμωση των αριστερών κομμάτων, κατώτερη όμως των προσδοκιών τους, μια σημαντική ενδυνάμωση των οικολόγων κι ακόμα πιό σημαντική της αποχής.
Το κείμενο αυτό γράφεται επίτηδες πριν τις εκλογές για να θέσει από τώρα ορισμένα μετεκλογικά πολιτικά ερωτήματα:
Θα αρκεστούν οι πολίτες που θα απέχουν, που θα ψηφίσουν κάποιο αριστερό κόμμα ή τους οικολόγους, που θα ψηφίσουν ακόμα ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ αλλά δεν τους αρέσει η κληρονομική διαδοχή, η αντιδημοκρατική νοοτροπία, η ασυλία των απατεώνων κ.ο.κ., κι όλοι αυτοί ίσως ξεπερνούν το 50%, να περιμένουν εν όψει των επόμενων εθνικών εκλογών μια επανάληψη της ανάθεσης της εξουσίας, βάση ενός αντιδημοκρατικού εκλογικού νόμου, σε ένα απο τα δύο μεγαλύτερα χρεωκοπημένα κι αντιδημοκρατικά κομματα ;

Θα αρκεστούν οι αριστερές και οικολογικές δυνάμεις στην ομφαλοσκόπηση, πόσο λίγο αύξησαν τις δυνάμεις τους, ποιός ξεπέρασε ποιόν, και ποιός «δικός τους» ή «δικός μας» εξελέγη ευρωβουλευτής;

Είναι αδύνατη η σύνθεση και η συγκρότηση στην Ελλάδα μιας ευρύτατης συμπολιτειακής συσπείρωσης με στόχο την επανασυγκρότηση κι αναγέννηση της χώρας και με πρώτο κοινό αίτημα-άξονα τη διεκδίκηση της Δημοκρατίας;

Μπορούμε να ξεπεράσουμε για το κοινό μας συμφέρον τα κοινά αντιδημοκρατικά αυτοαναπαραγωγικά μας δαιμόνια;

Δημοσιεύθηκε από Δημήτρης Κουμάνταρος




Διαβάστε περισσότερα...

Η πρόκληση της Ομοσπονδίας

Οι θεμελιακοί μύθοι της Ευρώπης (ειρήνη, ευημερία) δεν είναι πλέον επαρκείς. Χρειάζεται ένας άλλος μύθος, και αυτός δεν μπορεί να είναι παρά η ομοσπονδιακή Ευρώπη, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης. Το υποστηρίζει ο Ζαν Κατρεμέρ, ο 51χρονος γάλλος δημοσιογράφος και εμπειρογνώμων για ευρωπαϊκά θέματα, η γνώμη του οποίου βαραίνει πολύ στις Βρυξέλλες. Στις 14 Μαΐου ο Ζαν Κατρεμέρ ήταν στην Ελλάδα και πήρε μέρος σε μια δημόσια εκδήλωση για την Ευρώπη που διοργάνωσε το Γαλλικό Ινστιτούτο, με συντονιστή τον υπογράφοντα. Η συνέντευξη που ακολουθεί δεν έγινε όμως στην Αθήνα. Εγινε τηλεφωνικώς την περασμένη Πέμπτη το απόγευμα, ενώ ο Ζαν Κατρεμέρ ήταν καθ΄ oδόν από τις Βρυξέλλες προς τo Στρασβούργο για την avant premiére μιας ταινίας του για την Ευρώπη, παραγωγής Αrte, που θα προβληθεί μεθαύριο.


- Για ποιαν Ευρώπη ψηφίζουμε την επόμενη Κυριακή;

«Ερώτηση πολύ περιπλεγμένη και πολύ σύνθετη. Με ρωτάτε για τι πλειοψηφία ή για τι είδους Ευρώπη;». - Και για τα δύο. «Σήμερα οι πολιτικές δυνάμεις που αμφισβητούν την ύπαρξη της Ευρώπης είναι μειοψηφία. Στο σύνολο της Ευρώπης δεν πρέπει να υπερβαίνουν το 4%-5% των ψήφων. Ακόμη και τα πιο ευρωσκεπτικιστικά κόμματα αναγνωρίζουν την αναγκαιότητα της σταθερότητας στη διαδικασία της ευρωπαϊκής οικοδόμησης. Η κριτική τους έχει σχέση με τις κατευθύνσεις, όπως προστατευτισμός ή μη, διεύρυνση προς την Τουρκία ή μη, πλήρης αυτονομία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ή μη. Δεν θέτουν όμως ποτέ θέμα εξόδου από την Ευρώπη. Για παράδειγμα, στη Γαλλία το μικρό μεταγκωλικό κόμμα του Νικολά Ντυπόν-Αινιάν Debout La R publique, που αμφισβητεί την Ευρώπη, δεν υπερβαίνει στις δημοσκοπήσεις το 1%. Μπορούμε λοιπόν να πούμε ότι σήμερα τόσο σε επίπεδο πολιτικών δυνάμεων όσο και σε επίπεδο πολιτών αναγνωρίζεται ότι η Ευρώπη είναι πραγματικότητα, αν όχι αναγκαιότητα».

- Τι συμβαίνει με την κρίση; Πώς βγαίνει η Ευρώπη μέσα απ΄ αυτήν; Ισχυρή ή ανίσχυρη;

«Απ΄ όλες τις κρίσεις, την οικονομική, την τραπεζική, τη χρηματοπιστωτική, που μας πλήττουν από τον περασμένο Αύγουστο, εφόσον συνυπολογίσουμε σ΄ αυτές την κρίση της Γεωργίας και την κρίση του αερίου, καμία χώρα, από μόνη της, δεν θα μπορούσε να ξεφύγει. Τι θα έκανε, ας πούμε, η Γαλλία απέναντι σ΄ αυτό το οικονομικό ή τραπεζικό τσουνάμι; Απολύτως τίποτε. Αν θέλουμε λοιπόν να έχουμε υπολογίσιμο βάρος, πρέπει να είμαστε ενωμένοι. Για να έρθω λοιπόν στο αρχικό ερώτημα και στο ποια Ευρώπη θα επιλέξουμε την Κυριακή, η απάντηση είναι αν θα επιλέξουμε ανάμεσα σε μια Ευρώπη πιο προστατευτική, πιο κοινωνική ή θα συνεχίσουμε στον δρόμο μιας Ευρώπης “φιλελεύθερης” (lib rale), με τη γαλλική έννοια του όρου, με την έν νοια του laissez-faire, χωρίς κανέναν περιορισμό και κανένα όριο. Η πρώτη επιλογή εκπροσωπείται από τα κόμματα της Αριστεράς, η άλλη από τα κόμματα της Δεξιάςκαι θα έλεγα της άκρας Δεξιάς. Ακριβώς όπως θα συνέβαινε και σε εκλογές εθνικού επιπέδου. Επομένως το θέμα δεν είναι τι Ευρώπη ψηφίζουμε, αλλά τι κόμμα ψηφίζουμε».

- Νομίζετε ότι στον καινούργιο πολυπολικό κόσμο χρειαζόμαστε μια Ευρώπη πιο πολιτική;

«Είμαι υπέρμαχος της ομοσπονδιακής Ευρώπης, υπέρμαχος των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης. Είμαι πεπεισμένος ότι θα οδηγηθούμε προς αυτή την κατεύθυνση».

- Τι σας πείθει γι΄ αυτό; «Σήμερα οι Ευρωπαίοι είμαστε το 8% του παγκόσμιου πληθυσμού. Σε πενήντα χρόνια θα είμαστε το 5%. Ο 21ος αιώνας δεν κυριαρχείται πλέον από τον δυτικό κόσμο. Εχουν αναδυθεί άλλες δυνάμεις, η Κίνα, η Ινδία, η Βραζιλία. Και αυτό θα οξυνθεί τα επόμενα χρόνια. Επομένως δεν έχουμε άλλη επιλογή παρά να ενωθούμε για να είμαστε υπολογίσιμη δύναμη στον πολυπολικό κόσμο. Φανταστείτε τι θα είναι μόνη της η Γαλλία ή η Ελλάδα σ΄ έναν κόσμο 10 δισεκατομμυρίων κατοίκων. Χωριά. Επομένως, κατά τη γνώμη μου, δεν μπορούμε να μείνουμε στο επίπεδο ολοκλήρωσης όπου βρισκόμαστε σήμερα. Αυτό το επίπεδο είναι ανεπαρκές. Δεν υπάρχει κεντρική οικονομική κυβέρνηση, δεν έχουμε ευρωπαϊκό στρατό, δεν μπορούμε να υπερασπιστούμε τις αξίες μας αν αυτές πληγούν από κάποιους. Αν σήμερα έχουμε κάποια δυνατότητα ως Ευρώπη να αντιμετωπίσουμε τις οικονομικές απειλές, δεν έχουμε καμία δυνατότητα να αντιμετωπίσουμε φυσικές απειλές, εχθρικές απειλές».

- Γιατί δεν προχωρούμε λοιπόν προς την Ομοσπονδία; Ποιος δεν τη θέλει;

«Τα κράτη». - Τι εννοείτε λέγοντας «κράτη»; Τα πολιτικά κόμματα, οι πολιτικές τάξεις;

«Οχι, εννοώ τις κρατικές υπερδομές, τις εθνικές διοικήσεις, τους εθνικούς στρατούς, τις εθνικές υπηρεσίες, με τις πανίσχυρες εσωτερικές αντιστάσεις, που αρνούνται να συγχωνευθούν σε μια κεντρική διοίκηση, στον τύπο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής».

- Μήπως είναι ουτοπική αυτή η σύγκριση;

«Οχι. Κοιτάξτε, η οικοδόμηση της Ευρώπης έχει ιστορία μόνο πενήντα χρόνων και έχουμε προχωρήσει πολύ, παρ΄ όλο που είμαστε η Γηραιά Ηπειρος, με εθνικές ταυτότητες και εθνικές ιστορίες πολύ ισχυρές. Για να το καταλάβετε, αναλογιστείτε πιο ήταν το ομοσπονδιακό επίπεδο των ΗΠΑ το 1826, δηλαδή πενήντα χρόνια μετά την Αμερικανική Επανάσταση».

- Είναι εύκολο να ξεπεραστούν οι αντιστάσεις των εθνικών διοικήσεων;

«Θα είναι ένας διαρκής αγώνας. Κοιτάξτε τι έγινε με το ενιαίο νόμισμα. Εγινε πραγματικότητα από τη στιγμή που ο Φρανσουά Μιτεράν και ο Χέλμουτ Κολ κατάλαβαν ότι από μόνες τους οι οικονομικές διοικήσεις της κάθε χώρας δεν θα έκαναν τίποτε».

- Επομένως η πραγματικότητα της Ομοσπονδίας θα επιβληθεί από την κορυφή.

«Η Ευρώπη οικοδομείται με αποφάσεις (decisions). Και οι αποφάσεις λαμβάνονται στην κορυφή. Κοιτάξτε τις εθνικές ιστορίες. Εχουμε κανένα κράτος που να δημιουργείται από τα κάτω; Ολα δημιουργούνται με τη θέληση των ελίτ. Ο βασιλιάς της Γαλλίας προσαρτά τη Λωρραίνη, την Αλσατία, την Κορσική, το Ανζού και δεν κάνει δημοψήφισμα. Μετά εγκαθιδρύεται το κοινό αίσθημα της συμμετοχής σε ένα ευρύτερο σύνολο, η κοινή ταυτότητα».

- Οι θεμελιακοί μύθοι της Ευρώπης (ειρήνη και ευημερία) εξακολουθούν να είναι ισχυροί;

«Τα δημοψηφίσματα στη Γαλλία, στην Ολλανδία και στην Ιρλανδία έδειξαν ότι αυτοί οι μύθοι δεν είναι πλέον επαρκείς. Για τις νέες γενιές η ειρήνη είναι κάτι το δεδομένο και το παγιωμένο. Οσο για την ευημερία, η Ευρώπη είναι η πιο ευημερούσα περιοχή στον κόσμο, με τη μεγαλύτερη κατανομή και διανομή πλούτου. Επομένως αυτοί οι μύθοι δεν μπορούν να στοιχειοθετήσουν από μόνοι τους μια κοινή ευρωπαϊκή ταυτότητα. Επανέρχομαι λοιπόν στον μύθο της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας. Χρειαζόμαστε λοιπόν αξίες που θα μας διαφοροποιήσουν από τους άλλους. Αλλωστε πώς συγκροτήθηκαν τα εθνικά κράτη; Επί τη βάσει αξιών σε σχέση με τις αξίες κάποιων άλλων. Επί τη βάσει αντιπαλοτήτων».

- Αναφέρεστε σε αντιπαλότητες που εκφράζονται ακόμη και με πολέμους;

«Βεβαίως. Η τιμή του αίματος για την υπεράσπιση των κοινών αξιών. Εξακολουθούμε να έχουμε ανάγκη να μοιραζόμαστε την εμπειρία του κοινού αγώνα και της κοινής οδύνης. Εξακολουθούμε να ζούμε σ΄ έναν κόσμο που κυριαρχείται από τις ιδέες του Χομπς και όχι από τις ιδέες του Καντ».

- Το επιχείρημά σας είναι πολύ προκλητικό, θα έλεγα προβοκατόρικο.

«Απολύτως, και το προβάλλω διαρκώς. Αλλωστε οι εχθροί είναι ορατοί. Για παράδειγμα, ο ισλαμικός εξτρεμισμός ή τα λεγόμενα malform s κράτη».

- Πιστεύετε ότι η Ευρώπη πρέπει να έχει έναν σαφώς ορισμένο χώρο; Για να σας το ρωτήσω διαφορετικά, πού τελειώνει η Ευρώπη;

«Η Ευρώπη πρέπει να έχει έναν προσδιορισμένο χώρο (territoire d fini), αλλά όχι παγιωμένο στην αιωνιότητα. Προς το παρόν πρέπει να αφομοιώσει τη διεύρυνση και να πάψει να κοιτάζει προς Ανατολάς. Είμαι κατά της ένταξης της Τουρκίας. Δεν νομίζω ότι η ομοσπονδιακή Ευρώπη μπορεί να υλοποιηθεί με την Τουρκία. Αλλωστε, αν ενταχθεί η Τουρκία, γιατί να μην ενταχθούν το Τουρκμενιστάν, η Αρμενία, ο Λίβανος ή το Ισραήλ, με το οποίο έχουμε και πολλά κοινά; Η Ευρώπη δεν είναι Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία».
Νίκος Μπακουνάκης



Διαβάστε περισσότερα...

"Το λίκνο της δημοκρατίας κλονίζεται από εξαγριωμένους ψηφοφόρους"

Μια μικρή λίστα με τους ανθρώπους που ασκούν τη μεγαλύτερη επιρροή στο πολιτικό και οικονομικό σκηνικό της χώρας μας δημοσιεύει σήμερα σε ειδικό ένθετο αφιέρωμα για την Ελλάδα η εφημερίδα Financial Times. Στο αφιέρωμα γίνεται αναφορά στα «βαριά ονόματα», όπως τα χαρακτηρίζει της πολιτικής και της επιχειρηματικής ζωής.

Ειδικότερα, στη λίστα των Financial Times, περιλαμβάνονται αλφαβητικά:

- Ο αντιπρόεδρος της MIG, Ανδρέας Βγενόπουλος,

- Ο επιχειρηματίας Λαυρέντης Λαυρεντιάδης,

- Ο διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών, Γιώργος Λούκος,

- Ο εκπρόσωπος τύπου του ΠΑΣΟΚ και επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου, Γιώργος Παπακωνσταντίνου,

- Ο επικεφαλής των Οικολόγων, Μιχάλης Τρεμόπουλος και

- Ο υπουργός Ανάπτυξης, Κωστής Χατζηδάκης

Μεταξύ άλλων η εφημερίδα επιχειρεί να σκιαγραφήσει το πολιτικό κλίμα, δύο ημέρες πριν από τις ευρωεκλογές. Με αναφορές στην οικογενειοκρατία των δύο μεγάλων κομμάτων και την ψυχολογία των ψηφοφόρων, οι FT σκιαγραφούν το εκλογικό σκηνικό.
Κάνοντας αναφορά στη χώρα, που εισήγαγε τη δημοκρατία, το άρθρο μιλά για «απογοήτευση για τα πολιτικά κόμματα, που βρίσκεται σε υψηλά επίπεδα, για λόγους που θα ήταν οικείοι σε πολλούς Αθηναίους του 5ου αιώνα π.Χ.».

Επικαλούμενη φαινόμενα πελατειακών σχέσεων, κατηγορίες για διαφθορά και αίσθημα των πολιτών ότι τα προβλήματά τους δεν αντιμετωπίζονται από την πολιτική ελίτ, η συντάκτρια του κειμένου εκτιμά ότι οι ψηφοφόροι αναμένεται να τιμωρήσουν τόσο τη Νέα Δημοκρατία, όσο και το ΠΑΣΟΚ.

Υποστηρίζει ακόμα ότι οι ψηφοφόροι είναι «στα όριά τους» με τις πολιτικές δυναστείες της Ελλάδας, δηλαδή «ένα σύστημα, που έχει οδηγήσει σε έναν πολιτικό με το όνομα Καραμανλής ή Παπανδρέου να ηγείται του ενός εκ των δύο μεγάλων κομμάτων τα τελευταία 50 χρόνια». Αποδίδει, μάλιστα, σε αυτό το λόγο την πιθανότητα αποχής ως έκφραση δυσαρέσκειας.

Με αναφορές στα επεισόδια του περασμένου Δεκεμβρίου, στο κύμα μεταναστών, στη θέση τους στην αγορά εργασίας, στην ανεργία των νέων πτυχιούχων και των γυναικών, στη γενικότερη οικονομική κατάσταση και στην εξωτερική πολιτική, η Kerin Hope καταλήγει στην κατάσταση, στην οποία βρίσκονται τα δύο μεγάλα κόμματα.

«Αν και η αρχηγία του Κώστα Καραμανλή δεν απειλείται, η αξιοπιστία του κόμματός του βρίσκεται σε πτώση», αναφέρει χαρακτηριστικά, παραθέτοντας στη συνέχεια «μια σειρά οικονομικών σκανδάλων, που έχουν αναδείξει μια ενοχλητική έλλειψη αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος».

Εκτιμά ότι πολλοί ευρωβουλευτές θα επιστρέψουν σύντομα, καθώς θα αναλάβουν υπουργικές θέσεις, αν προκύψουν εκλογές το Μάρτιο, λόγω της προεδρικής εκλογής.

Αναφορικά με την κυβέρνηση, λέει ότι «ο κ. Καραμανλής δεν έχει δικαιώσει τη δέσμευσή του -όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση το 2004- να σταματήσει τη διαφθορά και να επανιδρύσει το κράτος, ως ηγέτης μιας οικονομικής και κοινωνικής μεταρρύθμισης».

Σε ό,τι αφορά το ΠΑΣΟΚ, καταγράφει ως δεδομένα το ότι προηγείται σταθερά στις δημοσκοπήσεις και ότι υπάρχουν σημάδια οικονομικής ανάκαμψης το 2010, για να καταλήξει ότι «ο κ. Παπανδρέου θα βρεθεί υπό πίεση από το κόμμα του για να ρίξει την κυβέρνηση», αναφερόμενη στα της προεδρικής εκλογής. «Έχοντας, όμως, χάσει ήδη δύο εκλογικές αναμετρήσεις, ο κ. Παπανδρέου -πρώην υπουργός εξωτερικών- πρέπει να είναι σίγουρος για τη νίκη, αλλιώς θα ψάχνει για δουλειά εκτός της ελληνικής πολιτικής σκηνής», καταλήγει.
Του Νεκτάριου Β. Νώτη




Διαβάστε περισσότερα...

Στάλιν στον μαυροπίνακα

O αντικομμουνισμός είναι δικαίωμα. Μπορούμε να μισούμε τον Στάλιν και να υιοθετούμε πλήρως τις απόψεις του γάλλου ιστορικού Στεφάν Κουρτουά ότι δολοφονήθηκαν 100 εκατ. αντιφρονούντες στη Σοβιετική Ενωση. Μπορούμε επίσης να επικαλούμαστε τα κονσερβοκούτια των παππούδων μας. Είναι όμως εξίσου σεβαστό το δικαίωμα του κνιτόπουλου να διακινεί τον «Ριζοσπάστη», ακόμη και μέσα στο σχολείο. Υπάρχει ένας καθωσπρεπισμός, μια μη μου άπτου στάση απέναντι στις πολιτικές συζητήσεις, κυρίως όταν αυτές γίνονται ενώπιον ανηλίκων. Τον τελευταίο καιρό έχει γίνει ζήτημα με την ελεύθερη έκφραση στα λύκεια. Είναι αρκετά τα περιστατικά σε σχολεία ώστε να μιλάμε για φαινόμενο, έστω εν τη γενέσει του. Δημιουργούνται εντάσεις που συνοδεύονται από εισβολές γονέων και βουλευτών, αποβολές μαθητών, επικριτικά δημοσιεύματα στις εφημερίδες της Αριστεράς. Μήπως η πολιτική ξαναγίνεται μόδα στους εφήβους και ο «πατερούλης» δεν είναι τίποτε παραπάνω από μια τάση της;

Αφετηρία για τις διαμάχες στα σχολεία υπήρξε μια θεατρική παράσταση. Μια καθηγήτρια στην Πετρούπολη αποφάσισε τον προηγούμενο μήνα να πάει τα παιδιά στο θέατρο, να δουν το «Rock ΄n΄ roll» του Τομ Στόπαρντ. Μήπως δεν έχει προσωπική ζωή η γυναίκα, μήπως δεν έχει κάτι καλύτερο να κάνει από το να τρέχει με τα ανήλικα στις κουίντες; Υποθέτουμε ότι έχει πολλά καλύτερα, αλλά θέλει να βοηθήσει τους μαθητές της να ξεγκαβωθούν. Δεν την υποχρεώνει κανείς, δεν πληρώνεται υπερωρίες, γενικώς τους κάνει χάρη. Δεν γνωρίζουμε πολλές παραστάσεις που να μη δίνουν αφορμές για πολιτική συζήτηση. Αν πήγαινε στον «Βυσσινόκηπο» του Τσέχοφ, θα ήταν πολλά τα ερείσματα. Αν πήγαινε στον «Ταρτούφο» του Μολιέρου, ακόμη περισσότερα. Θα μπορούσε να τους πάει στο Δελφινάριο, να δουν μια από τις φθηνές επιθεωρήσεις. Σημασία έχει το εξής: διδάσκει ότι πέρα από τον μαντρότοιχο του σχολείου υπάρχει ένας άλλος κόσμος. Τυγχάνει η επιλογή της να είναι ένα έργο αποδεκτό από την κοινή αισθητική. Αυτό που ο μέσος θεατής χαρακτηρίζει «καλή παράσταση».
Ανάμεσα στους ανήλικους θεατές υπήρχε και ένας πεφωτισμένος. Καθώς έχουν παρέλθει οι εποχές που οι κνίτες σάπιζαν στο ξύλο τους αντιφρονούντες και με το μειονέκτημα της μονάδας, το παιδί θέλησε να κάνει διάλο γο. Ζήτησε λοιπόν μέσα στην τάξη να μιλήσει για την παράσταση και να εξηγήσει γιατί τα τανκς της Πράγας ήταν απελευθερωτικά, γιατί η σύγχρονη τέχνη αποχαυνώνει και δεν ξέρω τι άλλο θα έλεγε. Ουσιαστικά θα απαντούσε στον Στόπαρντ και σε εκείνους οι οποίοι θεωρούν ολοκληρωτικό καθεστώς τον παρελθόντα σοσιαλισμό. Δεν επετράπη στον μαθητή να εξηγήσει, τουλάχιστον όχι στην ώρα του μαθήματος. Για εκείνους που έχουν περάσει από κομματική αχτίδα, η συνέχεια είναι γνωστή: στρατηγικές συζητήσεις, ισοζύγιο υποστηρικτών, δράση. Επί του πρακτέου: ένας βουλευτής του ΚΚΕ με δέκα παρατρεχάμενους μπούκαρε στο γραφείο του διευθυντή του σχολείου για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Με φωνές και γρονθοκοπανήματα στην επίπλωση. Γιατί ο Στάλιν μπορεί να έχει πεθάνει, ο σταλινισμός όμως είναι σαν το φοίνικα (της χούντας), ξαναγεννιέται από τις στάχτες του. Τα μέλη του κόμματος εξακολουθούν να επιβάλλουν διά της βίας, εν προκειμένω με φραστικές επιθέσεις, την άποψή τους.

Υπάρχει μια παράμετρος που δεν μας αφήνει να υποστηρίξουμε το δίκαιο του κνιτόπουλου να διαδίδει τις απόψεις του. Η οργίλη αντίδραση του μαθητή της συγκεκριμένης ιστορίας δεν μοιάζει αυθόρμητη. Ολως τυχαίως ένα κάρο καθηγητές ξεμπροστιάζονται από τον «Ριζοσπάστη» για αντικομμουνιστική δράση. Δεν τολμάει κανείς εκπαιδευτικός να πει ότι ο Στάλιν ήταν, ας πούμε, «αυταρχικός» (δεν λέμε σφαγέας για να μην παρεξηγηθούμε) και το κομματικό ενημερωτικό όργανο αναλαμβάνει το ξεμπρόστιασμα. Ολως τυχαίως τα περισσότερα πρόσφατα περιστατικά καταγράφονται στα λύκεια της Πετρούπολης. Εκεί λοιπόν φαίνεται ότι οι κομμουνιστές έχουν αποφασίσει να επιβάλουν τη δική τους εκδοχή της ιστορίας όχι με τον διάλογο αλλά με τη διαπόμπευση. Οταν αυτό δεν περνάει, επιβάλλονται με τον ελληνικό τσαμπουκά της δεκαετίας του ΄70.

Υπάρχει μια άλλη παράμετρος, η οποία μας κάνει να ευγνωμονούμε την τύχη μας που υπάρχουν ακόμη κνίτες. Δεν μπορεί τα πάντα να κινούνται γύρω από την επικρατούσα ιδεολογία και να εκφράζονται ελεύθερα μόνο οι φαν του Ρουβά και της Ολυμπιακάρας. Ας υπάρχει και ο Στάλιν μέσα στο κάδρο, οι μαθητές θα κρίνουν ή, αν μη τι άλλο, θα εμπλουτίσουν τις γνώσεις τους. Η μόρφωση είναι κάτι που χτίζεται μέσα από τις αντιπαραθέσεις.
ΤΟ ΒΗΜΑ


Διαβάστε περισσότερα...

VPRC: Στο 6% η διαφορά ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, σημαντική πτώση των Οικολόγων

Αύξηση της ψαλίδας μεταξύ ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και σημαντική μείωση του ποσοστού των Οικολόγων Πράσινων καταγράφει έκτακτη δημοσκόπηση της VPRC για το tvxs, τρεις μόλις μέρες πριν από τις Ευρωεκλογές. Διαβάστε την ανάλυση του πανεπιστημιακού και επιστημονικού συνεργάτη της VPRC, Χριστόφoρου Βερναρδάκη
Η εικόνα που προκύπτει για τους εκλογικούς συσχετισμούς ενόψει των Ευρωεκλογών φέρνει τη ΝΔ στο 32%, το ΠΑΣΟΚ στο 38%, το ΚΚΕ στο 8%, τον ΣΥΡΙΖΑ στο 7%, τους Οικολόγους-Πρασίνους στο 5.5% και τον ΛΑΟΣ στο 5%. Η καμπύλη επιρροής των κομμάτων δείχνει κάμψη της ΝΔ, άνοδο του ΠΑΣΟΚ, του ΚΚΕ και του ΛΑΟΣ, σταθερότητα για τον ΣΥΡΙΖΑ και μείωση της δημοσκοπικής επιρροής των Οικολόγων-Πρασίνων. Η δημοσκοπική μείωση
των τελευταίων είναι εντυπωσιακή και το ενδεχόμενο να συνεχιστεί δεν μπορεί να αποκλειστε



Διαβάστε περισσότερα...

«Ποια Ευρώπη;»

Ο Σταύρος Τομπάζος, καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικών και Κοινωνικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Κύπρου, μιλάει στο tvxs.gr για τη σημασία των επικείμενων ευρωεκλογών και τις εξελίξεις που θα τις ακολουθήσουν.

Το βιβλίο του Σταύρου Τομπάζου, «Ευρώπη, ποια Ευρώπη;», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΠΟΛΥΤΡΟΠΟΝ, ασκεί κριτική στις οικονομικές πολιτικές της Ε.Ε. που, αντί να περιορίζουν τις κοινωνικές ανισότητες στο εσωτερικό
των κρατών-μελών και να ευνοούν την πραγματική σύγκλισή τους, θέτουν σε ανταγωνισμό τα συστήματα κοινωνικής προστασίας με αποτέλεσμα να παρατηρείται όξυνση και διαιώνιση της επισφάλειας, της ανεργίας και της φτώχειας και απόκλιση των βιοτικών επιπέδων των λαών της Ευρώπης.



Διαβάστε περισσότερα...

Οι Ευρωπαίοι επιθυμούν μια Ευρωπαϊκή ομοσπονδία

"Φιλοευρωπαίοι" αποδεικνύονται σήμερα οι κάτοικοι της Γηραιάς Ηπείρου, αφού η πλειονότητα τους επιθυμεί την εξέλιξη της Κοινότητας προς την δημιουργία θέσης προέδρου, υπουργού Εξωτερικών και υπουργού Οικονομίας και Οικονομικών της Ευρώπης, σύμφωνα με έρευνα που πραγματοποιήθηκε σε πέντε χώρες.

Το 59% των Ιταλών, το 48% των Ισπανών, το 46% των Γάλλων και των 35% των Γερμανών θέλουν την πρόοδο προς την ευρωπαϊκή ενοποίηση και την δημιουργία μιας ομοσπονδιακής Ευρώπης, σύμφωνα με έρευνα του ινστιτούτου Viavoice για λογαριασμό της γαλλικής εφημερίδας Liberation, η οποία διεξήχθη σε 5.000 άτομα στην Γερμανία, την Γαλλία, την Ιταλία, την Ισπανία και την Σουηδία.
Το 73% των Ιταλών, το 64% των Γάλλων, το 63% των Ισπανών και το 51% των Γερμανών θέλει έναν πρόεδρο της Ευρώπης.
Το 78% των Ιταλών, το 76% των Ισπανών, το 72% των Γάλλων, το 57% των Γερμανών επιθυμεί έναν υπουργό Οικονομίας και Οικονομικών, ενώ την δημιουργία της θέσης του υπουργού Εξωτερικών υποστηρίζει το 76% των Ιταλών, το 73% των Ισπανών και των Γάλλων και το 62% των Γερμανών.

Αντίθετα, οι Σουηδοί παρουσιάζονται περισσότερο ευρωσκεπτικιστές αφού το 57% αντιτίθενται στον πρόεδρο της Ευρώπης, το 46% είναι κατά του υπουργού Εξωτερικών, ενώ το 48% δεν συμφωνεί με τον υπουργό Οικονομίας και Οικονομικών.

Την δημιουργία του ευρωστρατού εγκρίνει το 44% των Γερμανών, το 67% των Γάλλων και το 56% των Ιταλών.
Οι ευρωπαίοι αντιμετώπισαν με λιγότερο ενθουσιασμό την δημιουργία ενός ευρωπαϊκού φόρου, αφού το 66% των Ισπανών, το 65% των Γάλλων και των Ιταλών, το 55% των Γερμανών και το 61% των Σουηδών δήλωσε ότι δεν συμφωνεί.
EXPRESS




Διαβάστε περισσότερα...

Της Ντόρας γίνεται στο ΥΠ.ΕΞ.

Το γνωστό ήθος της αγίας οικογένειας ζούμε πάλι, με αφορμή την κόντρα της Ντόρας με τους διπλωματικούς υπαλλήλους του ΥΠΕΞ για το χειρισμό του τηλεγραφήματος από την Πρεσβεία της Ουρουγουάης. Οι διπλωμάτες υποστηρίζουν ότι για το λανθασμένο χειρισμό, που οδήγησε στη μεγάλη καθυστέρηση και τη διαφυγή του Καραβέλα, αποκλειστική υπεύθυνη είναι η ίδια η κα Ντόρα-Μπους-Μπακογιάννη.

Σε κάθε περίπτωση, η Ντόρα είναι υπεύθυνη για τις πράξεις ή τις παραλείψεις των υφισταμένων της. Ο κανόνας αυτός ισχύει σε όλους τους οργανισμούς. Ακυρώνεται όμως όταν εμπλέκεται

το ήθος της αγίας οικογένειας. Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, η ΥΠΕΞ θα είχε πάει ήδη σπίτι της. Θα την είχε "απολύσει" ο πρωθυπουργός. Σε αυτό διαφέρουμε στην Ελλάδα. Δεν έχουμε πρωθυπουργό.




Διαβάστε περισσότερα...