(ΣΥΝ)ήθειες..;

Περιέργως οι φίλοι και οι ψηφοφόροι της Αριστεράς δεν άκουσαν προεκλογικώς καμία προτροπή από τον Νέστορα της παράταξής τους να πάνε στις κάλπες με το κουκί δαγκωτό. Ούτε οι υπόλοιποι δημοκρατικοί πολίτες άκουσαν από τον κ. Λεωνίδα Κύρκο κάποια έκκληση, υπογεγραμμισμένη άλλωστε με το κύρος του, υποστήριξης της προσπάθειας στην οποίαν είχε αποδυθεί το κόμμα του. Αντιθέτως, ο κ. Νίκος Κωνσταντόπουλος ζήτησε από τους πολίτες να ενισχύσουν τον ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και με τις επιφυλάξεις τους -εξάλλου αυτή η νέα στρατηγική του ΣΥΝ ήταν και είναι υπό δοκιμασίαν.

Αμέσως, όμως, μετά τις εκλογές ο κ. Λεωνίδας Κύρκος προέβη σε δηλώσεις, βρήκε το αποτέλεσμα (το κατά 0,5% μεγαλύτερο) «ταπεινωτικό».
Δεν ξέρω πόσο δίκιο μπορεί να έχει στη διαπίστωσή του ο παλαίμαχος πολιτικός, όταν υπό τη δική του ηγεσία ο χώρος του πέτυχε το αποκαρδιωτικό 2,72% στα 1977, μάλιστα με πλήθος συμμάχων, ενώ το 1981 πέτυχε το συντριπτικό 1,35% (δηλαδή κάτι περισσότερο απ' όσον πέτυχε σημερα ο κ. Παπαθεμελής) - το οποίον, πρέπει να παραδεχτούμε, βελτίωσε στα 1985 στο λίγο αλλά καλό 1,84%.

Δεν ξέρω τι ανανεώνει 30-40 χρόνια τώρα η ανανεωτική αριστερά, αλλά πέρα απ' τις παρέες και τις δημόσιες σχέσεις με τα ΜΜΕ, καλό είναι αυτή η (ρατσιστική για όλους τους άλλους) υπεροψία τού «είμαστε λίγοι, αλλά οι ιδέες μας λάμπουν» να μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας για τα καλά. Και μαζί της να καταχωνιαστούν και η αγένεια, οι εύκολοι χαρακτηρισμοί, η δίκη προθέσεων και οι ρετσέτες (ενίοτε και ρετσινιές) για τους υπόλοιπους αριστερούς που

ψηφίζουν, είτε ΣΥΡΙΖΑ, είτε ΚΚΕ, είτε ΠΑΣΟΚ, είτε Οικολόγους, είτε λευκό, καθώς και για κάθε δημοκρατικόν πολίτη, δεξιό, κεντρώο ή σοσιαλιστή.

***

Η απόφανση του κ. Λεωνίδα Κύρκου για τη σχέση του με τον κ. Αλέκο Αλαβάνο και τον κ. Αλέξη Τσίπρα ότι «χρειάζεται μια γενναιότητα από τη μεριά τους που δεν ξέρω αν την έχουν» δεν τιμά ούτε τον ίδιο, ούτε την πολιτική, πόσω μάλλον την αριστερή πολιτική, που αν μη τι άλλο θα έπρεπε να επιμένει σε ένα ήθος, που αρνείται το κακό προηγούμενο της σταλινικής εποχής με τις συκοφαντίες κατά των αγωνιστών και την πολιτική τους (κι όχι μόνον) εξόντωση.

Μόνον κάτι καθυστερημένα απομεινάρια που μαγαρίζουν τις σελίδες του «Ριζοσπάστη» έχουν απομείνει να βρίζουν όποιον γουστάρουν, ακόμα και φίλους του ΚΚΕ, ή οτιδήποτε άλλο κινείται πάνω στα δύο του πόδια, αλλά δεν χορεύει στον ταμπουρά που του βαράνε οι βασιλικότεροι του εκάστοτε βασιλέως.

................................

Σε αυτές τις εκλογές, εξ όσων φαίνονται από τα αποτελέσματα, ένα ποσοστό γύρω στο 30% του σκληρού πυρήνα των Συνασπισμένων δεν πήγε στις κάλπες, ή πήγε και ψήφισε άλλα κόμματα, κυρίως ΠΑΣΟΚ και Οικολόγους. Ετσι έσπρωξαν τον ΣΥΡΙΖΑ να πάρει μια ωραία τούμπα -και- τώρα κάθονται και του την πέφτουν γιατί έπεσε! Υπέροχο!

Ορισμένα μάλιστα στελέχη του δεν κρατιούνται, κάνοντας δηλώσεις στα ΜΜΕ πριν αλέκτορα φωνήσαι, διοχετεύοντας σε αυτά τα ΜΜΕ και άλλα πλατφόρμες πριν καν τις συζητήσουν με τους συντρόφους τους κι άλλα τέτοια ωραία που δείχνουν ότι ο χώρος αυτός μπαίνει πάλι σε κρίση που τον αποξενώνει ακόμα περισσότερο από τον λαό.

Οπως και να 'χει, βρίζοντας δεν πας μπροστά (εκτός κι αν θες να νομίζεις, όπως το ΚΚΕ, ότι χάνοντας χιλιάδες ψήφους κι έναν ευρωβουλευτή, νίκησες την Αγία Τριάδα Πάγκαλος - Πρετεντέρης - Καρατζαφέρης).

«Ας προσέξει», η Αριστερά! Εχουμε φτάσει στο γελοίο σημείο οι ηγεσίες της να βάζουν στη μέση αριστερούς πολίτες και να τους βρίζουν εν χορώ όλες μαζί. Με οικτρούς (και βεβαίως απολιτικούς εν τέλει) χαρακτηρισμούς. Πρόκειται περί παρακμής και οι καιροί ου μενετοί.

Οπωσδήποτε η γενικότερη υποχώρηση της Αριστεράς στην Ευρώπη έχει αιτίες σοβαρότερες και πολύ βαθύτερες αλλά, όπως και να το κάνουμε, να ετικετάρεις ως δειλούς αίφνης τον κ. Αλαβάνο και τον κ. Τσίπρα, δεν βοηθάει ιδιαίτερα. Μόνον τα αυτιά του ΔΟΛ χαϊδεύουν κάτι τέτοια...
ΣΤΑΘΗΣ Σ. 11.VI.2009 stathis@enet.gr