Ασφάλεια ναι, αλλά για ποιον;

Ανεχόμαστε τις κάμερες. Θέλουν να μας συντροφεύουν κι άλλες στον ιδιωτικό βίο μας. Καταπίνουμε τις ηλεκτρονικές παρακολουθήσεις. Δεχόμαστε να μας αντιμετωπίζουν ως ενδεχόμενους ύποπτους, ακόμη κι όταν δεν έχουν ενδείξεις που να αμφισβητούν τη νομιμοφροσύνη μας.

Χωνεύουμε σιγά-σιγά ένα σωρό κανόνες στο όνομα της ασφάλειας, που μας χρυσώνουν το χάπι ότι είναι το μέγιστο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Νόμιζα ότι το μέγιστο είναι η ζωή, ακολουθεί η ελευθερία και μετά η ασφάλεια. Παίρνω, βλέπετε, τοις μετρητοίς την Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Aνθρώπου.

Κι ύστερα προσγειώνομαι στην επίγεια ζωή αυτών των ευγενών εννοιών, με τον κορσέ των καθολικών απαγορεύσεων και τη συνακόλουθη γραφειοκρατία, τα προληπτικά μέτρα επί δικαίων και αδίκων.

Και καλά ο εντοπισμός των καταζητούμενων -που δεν πρέπει να 'ναι και τόσο αφελείς για να είναι καταζητούμενοι- αλλά όσοι δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με την τρομοκρατία ή το οργανωμένο έγκλημα, γιατί να αντιμετωπίζονται ως ύποπτοι;

Γιατί πρέπει να ζωστεί με τόσα θεσμικά φυσεκλίκια το κράτος για να κατατροπώσει τα φουσάτα του εχθρού;

Είναι όντως αναγκαίες οι διευρυμένες δυνατότητες παρέμβασης για να προστατεύσει τους πολίτες του, να ελαχιστοποιήσει τους κινδύνους ή όπως αποδεικνύουν η εξάρθρωση ενός πολυπλόκαμου κυκλώματος μαστροπείας και ενός συνδικάτου εγκλήματος μια χαρά τα καταφέρνουν οι διωκτικές αρχές με το ισχύον θεσμικό πλαίσιο, όταν κάνουν μεθοδικά τη δουλειά τους; Ενώ όταν αποτυγχάνει η Πολιτεία στα αυτονόητα, να εφαρμόσει π.χ. την απαγόρευση της χρήσης κινητών τηλεφώνων στις φυλακές, την πληρώνουν τα καρτοκινητά.

Τι νόημα έχει η γενίκευση της λήψης υλικού DNA για οποιοδήποτε αδίκημα, ακόμη και για πλημμελήματα, τυπικού χαρακτήρα; Είναι Πυθία ο νομοθέτης και προβλέπει ότι θα κυλήσει ο παραβάτης και στο κακούργημα, γι' αυτό τον φακελώνει προκαταβολικά στην τράπεζα γενετικού υλικού;

Και αυτοί που θα έχουν πρόσβαση σε τέτοια δεδομένα δεν θα μπουν στον πειρασμό να τα «αξιοποιήσουν» διαφορετικά;

Γιατί μας καλούν να διαλέξουμε ανάμεσα στην αφέλεια και την υποκρισία, μεταξύ ασφάλειας και ελευθεριών, όταν στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα;

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΖΩΡΤΖΙΝΑΚΗ
Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ