Ήταν 1η Νοεμβρίου του 2008 όταν στα ελληνικά ΜΜΕ έσκασε η είδηση βόμβα: “Πτώχευση Ελλάδας και Ιταλίας βλέπει η «Wall Street Journal» σε χθεσινό πρωτοσέλιδό της. Η φυγή κεφαλαίων προς ασφαλέστερες τοποθετήσεις απειλεί με οικονομική κατάρρευση τα ασθενέστερα οικονομικώς και υπερχρεωμένα μέλη της ευρωζώνης, δηλαδή την Ελλάδα και την Ιταλία.” Μέσα σε λίγες ώρες ξέσπασε μία, χωρίς προηγούμενο, κινδυνολογία για επικείμενη πτώχευση της Ελλάδας για την έξοδό της από το ευρώ την αδυναμία της να δανειστεί κλπ.Σύντομα έσκασε και 2η είδηση βόμβα με τη σχετική “επιχειρηματολογία”: “Το ενδεχόμενο χρεοκοπίας της ελληνικής οικονομίας και προσφυγής της Ελλάδας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ανησυχεί σοβαρά πλέον τις Βρυξέλλες. Η Κομισιόν ... θεωρεί ότι τη χρεοκοπία της Ελλάδας αναπόφευκτα θα οδηγήσει και σε πτώση της κυβέρνησης ... ακόμη κι αν η ελληνική οικονομία μπει ξανά σε επιτήρηση δεν θα είναι αρκετό για να πείσει τις αγορές να δανείσουν την Ελλάδα... η ρευστότητα στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα εξακολουθεί να είναι εξαιρετικά περιορισμένη αφού όλες οι χώρες στις δύσκολες αυτές συνθήκες θέλουν να δανειστούν ρευστό ... ακόμη κι αν υπάρξει κάποια ρευστότητα, προηγούνται άλλες χώρες που θα την καρπωθούν... η Ένωση δεν είναι σε θέση να βοηθήσει σε περίπτωση χρεοκοπίας.”
Σε μία σειρά άρθρων μας τότε, με ειδικές αναλύσεις από το 3FVIP.com και τον κύριο Παναγιώτου, είχαμε αντικρούσει με ουσιαστικά επιχειρήματα τη διεθνή και εγχώρια καταστροφολογία καταλήγοντας πως “ αν και τα πάντα έχουν μία πιθανότητα να συμβούν, ωστόσο αυτή της πτώχευσης της Ελλάδας και της εξόδου της από το ευρώ, είναι πάρα πολύ μικρή. Έτσι, για παράδειγμα, από την αρχή του έτους το ασφάλιστρο κινδύνου πτώχευσης της Ιαπωνίας έχει αυξηθεί κατά 128,7% και αυτό την κάνει να δανείζεται ακριβότερα αλλά στην πράξη, η πιθανότητα να πτωχεύσει η Ιαπωνία είναι κοντά στο 0,05% όσο και η πιθανότητα ενός πυρηνικού δυστυχήματος με παγκόσμιες συνέπειες. Αν κάποιοι ανησυχούν για τέτοιου είδους ποσοστά πιθανοτήτων, φαίνεται λογικότερο να ανησυχούν περισσότερο για το δεύτερο ενδεχόμενο, παρά για το πρώτο. Το έξυπνο χρήμα δε θα έχει κανένα πρόβλημα να δανείσει στην Ελλάδα αλλά αντίθετα, θα το πράξει με μεγάλη χαρά.”
Και όταν ο μήνας θρίλερ / ορόσημο, Ιανουάριος, έφτασε, έκπληκτοι όλοι οι παραπάνω και μαζί τους οι Έλληνες πολίτες, διαπίστωσαν ότι όχι μόνο βρέθηκαν κάποιοι να δανείσουν στην Ελλάδα αλλά και πολλοί άλλοι που ήθελαν δεν πρόλαβαν. Κάποιοι, όμως, δεν ικανοποιήθηκαν από αυτήν την εξέλιξη, ούτε, βέβαια, ένιωσαν ίχνος αμηχανίας ή ενοχής για τα όσα δεινά προέβλεπαν για το μέλλον της χώρας, χωρίς, στην ουσία, να έχουν ιδέα τί έλεγαν. Και καθώς η Ελλάδα δεν πτώχευσε και ούτε βγήκε από το ευρώ, βρήκαν ένα νέο τραγικό πρόβλημα για να ασχοληθούν: το κόστος δανεισμού το οποίο θα έφτανε σε τόσο υψηλά επίπεδα που θα έκανε τελικά απαγορευτικό το δανεισμό. Δηλαδή θα υπήρχαν, μεν, κεφάλαια πρόθυμα να μας δανείσουν αλλά εμείς δε θα μπορούσαμε λόγω πολύ υψηλού κόστους.
Και όμως, το κόστος δανεισμού όχι μόνο δεν απογειώθηκε στα ύψη αλλά πήρε την κατιούσα μετά από μία μικρή αύξηση και μαζί με αυτό ακολούθησε και το κόστος ασφάλισης του χρέους της Ελλάδας. Πράγματι, μία ματιά στις τελευταίες τιμές των CDS, ( τα CDS είναι ασφάλιστρα που προστατεύουν από τον κίνδυνο πτώχευσης μίας χώρας ή μίας εταιρίας) δείχνουν πως το κόστος ασφάλισης του χρέους της χώρας μας έχει μειωθεί κατά 35,6% από την αρχή του 2009.
Και επειδή είναι να μην πάρει αέρα ο Έλληνας, φτάσαμε, στον Ιούλιο με το κόστος δανεισμού να είναι τόσο δελεαστικό και τα πρόθυμα να δανείσουν την Ελλάδα κεφάλαια να είναι τόσα πολλά, που διαβάζουμε, πλέον, τίτλους ειδήσεων όπως “Το Δημόσιο σχεδιάζει να δανειστεί από φέτος... για το 2010” και βλέπουμε τον επικεφαλής του Οργανισμού Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους (ΟΔΔΗΧ), να δηλώνει με άνεση στο Reuters ότι “ αν εμφανιστεί η ευκαιρία και έχουμε αποφασίσει να κάνουμε pre-funding, θα το κάνουμε”.
Κλείνουμε με ένα συμπέρασμα το οποίο έχουμε αναφέρει και σε παλαιότερες αναλύσεις μας: οικονομικές κρίσεις όπως η τρέχουσα (μεγαλύτερου ή μικρότερου βαθμού) υπάρχουν εδώ και 200 και πλέον χρόνια και θα υπάρχουν για πολλά ακόμη, καθώς είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με το μοντέλο ανάπτυξης και αποσυμπίεσης της οικονομίας, το οποίο χρησιμοποιείται από τις μεγαλύτερες χώρες του κόσμου, με την ενορχήστρωση των Κεντρικών τους Τραπεζών. Το ζητούμενο δεν είναι να αλλάξουμε τον κόσμο γιατί, κατά πάσα πιθανότητα αυτό δε θα συμβεί, αλλά να εκμεταλλευτούμε τις αδυναμίες του συστήματος προς όφελός μας, ώστε να επιβιώσουμε όσο τον δυνατόν καλύτερα. Με το να πανηγυρίζουμε κάθε φορά που η οικονομία φαίνεται να πηγαίνει καλά και να καταστροφολογούμε όταν περνά μία περίοδο κρίσης, δεν πρόκειται να πετύχουμε τίποτε.
ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου