Έχει γούστο να μην πτωχεύσουμε ....

Ήταν 1η Νοεμβρίου του 2008 όταν στα ελληνικά ΜΜΕ έσκασε η είδηση βόμβα: “Πτώχευση Ελλάδας και Ιταλίας βλέπει η «Wall Street Journal» σε χθεσινό πρωτοσέλιδό της. Η φυγή κεφαλαίων προς ασφαλέστερες τοποθετήσεις απειλεί με οικονομική κατάρρευση τα ασθενέστερα οικονομικώς και υπερχρεωμένα μέλη της ευρωζώνης, δηλαδή την Ελλάδα και την Ιταλία.” Μέσα σε λίγες ώρες ξέσπασε μία, χωρίς προηγούμενο, κινδυνολογία για επικείμενη πτώχευση της Ελλάδας για την έξοδό της από το ευρώ την αδυναμία της να δανειστεί κλπ.
Σύντομα έσκασε και 2η είδηση βόμβα με τη σχετική “επιχειρηματολογία”: “Το ενδεχόμενο χρεοκοπίας της ελληνικής οικονομίας και προσφυγής της Ελλάδας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ανησυχεί σοβαρά πλέον τις Βρυξέλλες. Η Κομισιόν ... θεωρεί ότι τη χρεοκοπία της Ελλάδας αναπόφευκτα θα οδηγήσει και σε πτώση της κυβέρνησης ... ακόμη κι αν η ελληνική οικονομία μπει ξανά σε επιτήρηση δεν θα είναι αρκετό για να πείσει τις αγορές να δανείσουν την Ελλάδα... η ρευστότητα στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα εξακολουθεί να είναι εξαιρετικά περιορισμένη αφού όλες οι χώρες στις δύσκολες αυτές συνθήκες θέλουν να δανειστούν ρευστό ... ακόμη κι αν υπάρξει κάποια ρευστότητα, προηγούνται άλλες χώρες που θα την καρπωθούν... η Ένωση δεν είναι σε θέση να βοηθήσει σε περίπτωση χρεοκοπίας.”

Σε μία σειρά άρθρων μας τότε, με ειδικές αναλύσεις από το 3FVIP.com και τον κύριο Παναγιώτου, είχαμε αντικρούσει με ουσιαστικά επιχειρήματα τη διεθνή και εγχώρια καταστροφολογία καταλήγοντας πως “ αν και τα πάντα έχουν μία πιθανότητα να συμβούν, ωστόσο αυτή της πτώχευσης της Ελλάδας και της εξόδου της από το ευρώ, είναι πάρα πολύ μικρή. Έτσι, για παράδειγμα, από την αρχή του έτους το ασφάλιστρο κινδύνου πτώχευσης της Ιαπωνίας έχει αυξηθεί κατά 128,7% και αυτό την κάνει να δανείζεται ακριβότερα αλλά στην πράξη, η πιθανότητα να πτωχεύσει η Ιαπωνία είναι κοντά στο 0,05% όσο και η πιθανότητα ενός πυρηνικού δυστυχήματος με παγκόσμιες συνέπειες. Αν κάποιοι ανησυχούν για τέτοιου είδους ποσοστά πιθανοτήτων, φαίνεται λογικότερο να ανησυχούν περισσότερο για το δεύτερο ενδεχόμενο, παρά για το πρώτο. Το έξυπνο χρήμα δε θα έχει κανένα πρόβλημα να δανείσει στην Ελλάδα αλλά αντίθετα, θα το πράξει με μεγάλη χαρά.”



Και όταν ο μήνας θρίλερ / ορόσημο, Ιανουάριος, έφτασε, έκπληκτοι όλοι οι παραπάνω και μαζί τους οι Έλληνες πολίτες, διαπίστωσαν ότι όχι μόνο βρέθηκαν κάποιοι να δανείσουν στην Ελλάδα αλλά και πολλοί άλλοι που ήθελαν δεν πρόλαβαν. Κάποιοι, όμως, δεν ικανοποιήθηκαν από αυτήν την εξέλιξη, ούτε, βέβαια, ένιωσαν ίχνος αμηχανίας ή ενοχής για τα όσα δεινά προέβλεπαν για το μέλλον της χώρας, χωρίς, στην ουσία, να έχουν ιδέα τί έλεγαν. Και καθώς η Ελλάδα δεν πτώχευσε και ούτε βγήκε από το ευρώ, βρήκαν ένα νέο τραγικό πρόβλημα για να ασχοληθούν: το κόστος δανεισμού το οποίο θα έφτανε σε τόσο υψηλά επίπεδα που θα έκανε τελικά απαγορευτικό το δανεισμό. Δηλαδή θα υπήρχαν, μεν, κεφάλαια πρόθυμα να μας δανείσουν αλλά εμείς δε θα μπορούσαμε λόγω πολύ υψηλού κόστους.



Και όμως, το κόστος δανεισμού όχι μόνο δεν απογειώθηκε στα ύψη αλλά πήρε την κατιούσα μετά από μία μικρή αύξηση και μαζί με αυτό ακολούθησε και το κόστος ασφάλισης του χρέους της Ελλάδας. Πράγματι, μία ματιά στις τελευταίες τιμές των CDS, ( τα CDS είναι ασφάλιστρα που προστατεύουν από τον κίνδυνο πτώχευσης μίας χώρας ή μίας εταιρίας) δείχνουν πως το κόστος ασφάλισης του χρέους της χώρας μας έχει μειωθεί κατά 35,6% από την αρχή του 2009.



Και επειδή είναι να μην πάρει αέρα ο Έλληνας, φτάσαμε, στον Ιούλιο με το κόστος δανεισμού να είναι τόσο δελεαστικό και τα πρόθυμα να δανείσουν την Ελλάδα κεφάλαια να είναι τόσα πολλά, που διαβάζουμε, πλέον, τίτλους ειδήσεων όπως “Το Δημόσιο σχεδιάζει να δανειστεί από φέτος... για το 2010” και βλέπουμε τον επικεφαλής του Οργανισμού Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους (ΟΔΔΗΧ), να δηλώνει με άνεση στο Reuters ότι “ αν εμφανιστεί η ευκαιρία και έχουμε αποφασίσει να κάνουμε pre-funding, θα το κάνουμε”.



Κλείνουμε με ένα συμπέρασμα το οποίο έχουμε αναφέρει και σε παλαιότερες αναλύσεις μας: οικονομικές κρίσεις όπως η τρέχουσα (μεγαλύτερου ή μικρότερου βαθμού) υπάρχουν εδώ και 200 και πλέον χρόνια και θα υπάρχουν για πολλά ακόμη, καθώς είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με το μοντέλο ανάπτυξης και αποσυμπίεσης της οικονομίας, το οποίο χρησιμοποιείται από τις μεγαλύτερες χώρες του κόσμου, με την ενορχήστρωση των Κεντρικών τους Τραπεζών. Το ζητούμενο δεν είναι να αλλάξουμε τον κόσμο γιατί, κατά πάσα πιθανότητα αυτό δε θα συμβεί, αλλά να εκμεταλλευτούμε τις αδυναμίες του συστήματος προς όφελός μας, ώστε να επιβιώσουμε όσο τον δυνατόν καλύτερα. Με το να πανηγυρίζουμε κάθε φορά που η οικονομία φαίνεται να πηγαίνει καλά και να καταστροφολογούμε όταν περνά μία περίοδο κρίσης, δεν πρόκειται να πετύχουμε τίποτε.
ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ



Διαβάστε περισσότερα...

" Ένα ψέμα που το έλεγαν Αλήθεια "

( "Ο DOW είναι μια πεθαμένη μπανανία, μια δικτατορία σε πλήρη στρατιωτική ένδυση, η οποία έχει τοποθετηθεί στο παράθυρο του κάστρου, κουνώντας με έναν μηχανικό μοχλό το χέρι του πτώματος, το οποίο χαιρετάει το πλήθος στην Wall Street" Σε παλαιότερες αναρτήσεις μας για το τραπεζικό σύστημα σημειωνόταν:
"...το στέλεχος της Goldman Sachs για 32 χρόνια (από το 1974) Henry Paulson, ως προϊστάμενος της ομάδας. (σημ. PPT) .O υπουργός Οικονομικών δηλαδή (για 2 χρόνια). Αυτός που ο συντηρητικός American Spectator είχε κατηγορήσει νωρίς (το 2006) ότι μετατρέπει το υπουργείο οικονομικών σε Goldman Sachs South. 32 χρόνια είναι αυτά, νερό δεν γίνεται το αίμα..." Ένα ψέμα που το έλεγαν Αλήθεια
"Κοιτάζαμε στην άβυσσο, σε περίπτωση που η τιμή του χρυσού αυξανόταν περαιτέρω, ένας ή περισσότεροι επενδυτικοί οίκοι, θα έκλειναν και θα έπαιρναν μαζί τους και τους υπόλοιπους. Επομένως, με κάθε κόστος, οι κεντρικές τράπεζες έπρεπε να καταστείλουν την τιμή του χρυσού, να την «διαχειριστούν». Ήταν πολύ δύσκολο να ελέγξουμε την τιμή του χρυσού, αλλά το πετύχαμε. Η FED ήταν πολύ «ενεργή» στο να μειώσει την τιμή του χρυσού. Το ίδιο και η Μεγάλη Βρετανία."
Σε τι αναφερόταν ο Eddie (σημ. ο Διοιηκητής της Τράπεζας της Αγγλίας); Το 1999, στο Λονδίνο, στο LBΜ, η Goldman Sachs λέγεται ότι είχε σορτάρει περί τους 1000 τόνους χρυσού. Μάλιστα λέγεται ότι το είχε πράξει για λογαριασμό της Αμερικάνικης Κυβέρνησης. Πιθανή άνοδος του μετάλλου θα οδηγούσε στην κατάρρευση, όπως έλεγε ο Eddie. Ο λόγος είναι απλός. Η Goldman θα έπρεπε να αγοράσει πάλι πίσω τον χρυσό που είχε δανειστεί σε πολύ μεγαλύτερες τιμές τις οποίες θα επέτεινε το shortsqueeze, η πίεση των short από τις εντολές αγοράς για μια τόσο μεγάλη ποσότητα. Το spread αυτό, το περιθώριο δηλαδή μεταξύ της τιμής που η Goldman είχε δανειστεί τον χρυσό από τις Κεντρικές Τράπεζες και τον είχε πουλήσει στην αγορά έως την τιμή που θα χρειαζόταν να τον «επαναγοράσει», ήταν καταστροφικό.

Τι συνέβη λοιπόν; Η Μεγάλη Βρετανία ανακοίνωσε ότι ΠΡΟΤΙΘΕΤΑΙ να πουλήσει τα μισά αποθέματα της σε χρυσό, περίπου 400 τόνους. Μια τέτοια μεγάλη ποσότητα θα πίεζε τις τιμές μέχρι η Goldman να καλύψεi τα short της. Απλά θυσιάστηκε ο μισός πλούτος που οι Βρετανοί είχαν συγκεντρώσει μετά από αιώνες αποικιοκρατίας (είχαν ιδρώσει, τα παιδιά), για τα μάτια κάποιων παλικαριών – Investment Banksters. Η απόφαση προκάλεσε σάλο, αλλά φυσικά αυτό δεν αποτέλεσε ποτέ λόγο αναίρεσης της (φανταστείτε πόσοι και προπάντων ποιοι ήταν μπλεγμένοι). Η Βρετανία πούλησε τον χρυσό σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα (περί τα $255!) και μόλις η πώληση ολοκληρώθηκε, ο χρυσός ξεκίνησε την ανοδική κούρσα του για το χιλιάρικο... Ξέρετε ποιος έλαβε την απόφαση τότε, ως Υπουργός Οικονομικών; Ο (κατά τα ελληνικά και ξένα ΜΜΕ) «μάγος» Gordon Brown.
Ο σημερινός πρωθυπουργός τους." Τα "χρυσά" τέκνα της ΑΠΑΤΗΣ

"Από σήμερα ο Depository Trust & Clearing Corporation (DTCC) δημοσιεύει την αξία των CDS που κυκλοφορύν (των περισσότερων, του 90%, λέει).

Και την υπολογίζει σε $33.6 τρις...

Τώρα, μετά απ' ό,τι έχει προηγηθεί στις αγορές, "θυμήθηκαν" την διαφάνεια...

Ποιοι ηγούνται του "Οργανισμού" - το ΔΣ;

Εκπρόσωποι της JPMorgan Chase,UBS AG,ICAP, Fidelity, Merrill Lynch, Goldman Sachs, Bank of New York, Barclays, Lehman Brothers.

Θαυμάστε τους." CDS - Πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά τους θαναι

"Η Χίλαρι, που όταν φέτος τον Οκτώβρη ήρθε ο χρηματιστηριακός Αρμαγεδώνας έσπευσε να "διαμαρτυρηθεί" διότι οι μετοχές της Goldman Sachs και της Morgan Stanley ήταν, λέει, θύματα υποτιμητικής κερδοσκοπίας (short selling). Και αμέσως η Αμερικάνικη ΕΚ (S.E.C.) απαγόρευεσε το short selling σε 799 μετοχές." Στη "Νέα Εποχή"

"4) Οι 5 μεγαλύτερες τράπεζες των ΗΠΑ είναι τόσο εκτεθειμένες, που μετά βίας μπορούν να συνεχίσουν να λειτουργούν.


5) Οι 4 από αυτές, JPMorgan Chase, Goldman Sachs, HSBC Bank of America and Citibank είναι πέρα από κάθε κεφαλαιακή κάλυψη εκτεθειμένες σε παράγωγα προϊόντα. "Τρίζει συθέμελα

Συχνά σας έχω πει ότι η αλήθεια είναι αλήθεια, απ' όπου και αν προέρχεται. Ο μαχητικός δημοσιογράφος του περιοδικού Rolling Stone, Matt Taibi, δημοσιεύει στην τελευταία έκδοση του περιοδικού, ένα άρθρο του, σχετικά με την Goldman Sachs, την τράπεζα που μαζί με την JP Morgan ελέγχουν τα πάντα (και τους πάντες). To άρθρο τιτλοφορείται "Η Μεγάλη Αμερικάνικη Μηχανή Φούσκας".
Εκεί ο συντάκτης αναφέρεται αρχικά στην ιστορία της Τράπεζας και τις ευθύνες της στο Κραχ του 1929 όπως περιγραφονται στο βιβλίο του John Kenneth Galbraith, The Great Crash (1929) το οποίο μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Προηγούνται τα γνωστά, η απίστευτη διαπλοκή σε επίπεδο προσώπων με το Αμερικανικό κράτος: Ο Robert Rubin, με θητεία 26 ετών στην Τράπεζα, ως Υπουργός Οικονομικών επί Clinton, ο οποίος ευθύνεται ως εγκληματίας λέω εγώ, διότι ήταν αυτός που θεώρησε ότι οι αγορές ήταν, λέει, υπέρ το δέον οριοθετημένες από κανόνες και γι αυτό έπρεπε να χαλαρώσει η νομοθεσία (η οποία κατά τραγική ειρωνεία ερχόταν από το Κραχ του 1929). Η χαλάρωση αυτή οδήγησε αρχικά στην τεχνολογική φούσκα του 1999 (dot.com) κατά την οποία πλέον, οι Τράπεζες μπορούσαν να εισάγουν ως ανάδοχοι και να υποστηρίξουν αργότερα ως Market Makers οποιαδήποτε εταιρεία χωρίς κανένα κριτήριο βιωσιμότητας. Για δεκαετίες, αυστηρή προϋπόθεση ως τότε, ήταν η 5ετής λειτουργία της εισαγόμενης εταιρείας και η 3ετής κερδοφορία της. Ο Rubin το έστειλε στα σκουπίδια, όπως επίσης απέτυχε παταγωδώς να ελέγξει τη τράπεζα που τον ανέδειξε, η οποία εισάγοντας εταιρείες σωρηδόν, χωρίς κανένα κριτήριο, των οποίων την τιμή κατόπιν χειραγωγούσε αφού προηγουμένως τις διαφήμιζε σε roadshows που διοργάνωνε, κατάφερε να αποκομίσει κέρδη 281% από την αρχική τιμή εισαγωγής κατά μέσο όρο, όταν ο αντίστοιχος Μ.Ο. των λοιπών σκύλων της χειραγώγησης και της κερδοσκοπίκής μαστούρας ήταν 100 μονάδες παρακάτων, δηλαδή στο 181%. Το ότι για τα εγκλήματα αυτά υπάρχουν υπαίτιοι, πολλές φορές έχουμε μιλήσει, αλλά φωνή βοώντος... Διότι την ίδια περίοδο, της "Μετοχικής Ιδέας" ή του μεγαλύτερου παγκόσμιου Casino που λέγεται αγορές/χρηματηστήρια, κάθε υπάλληλος της Goldman αμοιβόταν κατά μέσο όρο με $350.000 τον χρόνο (μέσα οι κηπουροί και οι καθαρίστριες) και η εταιρεία μοίρασε στα στελέχη της αμοιβές και bonus $29 δις, όσο περίπου θα κόστιζαν 3 Ολυμπιάδες της Αθήνας, Στο μοτό της εταιρείας, που τα στελέχη μοιράζονταν αυτάρεσκα ανήκει το "Μακροπρόθεσμη Απληστία" (Long term Greed). Δύο υπουργοί οικονομικών τα τελευταία 15 χρόνια, 2 προσωπάρχες του Λευκού Οίκου και αμέτρητοι δευτεροκλασάτοι, ήταν εκεί για να το εξασφαλίσουν. Οι τεχνικές χειραγώγησης που ονομάζονταν στην εταιρική argo "ladderring" και "spinning", θα πρέπει να τύχουν περαιτέρω έρευνας για τον ενδιαφερόμενο αναγνώστη. Για όλα τούτα, όσα περιγράφει ο Matt Taibi στο άρθρο του, η Goldman κατηγορήθηκε πολλές φορές αλλά κατέφερε να ξεφύγει καταβάλλοντας αποζημιώσεις συνολικά $170 εκατομυρίων. Όταν βέβαια δις επί δις είχαν πάει στις τσέπες των λίγων και προνομιούχων και όταν την ίδια στιγμή κάποιοι άλλοι - κορόϊδα έχασαν μόνο από την φούσκα του NASDAQ που ευθέως προκάλεσαν αυτές οι πρακτικές, περί τα $5 τρις. Διότι στην Αμερική, πλην των άλλων, υπάρχει το λεγόμενο plea bargaining, το παζάρεμα της κατηγορίας, όπου τόσα δίνω, πόσα θες, κάτι σαν τους οίκους ανοχής στα Λαδάδικα, και όλα εξαγνίζονται σε μια στιγμή. Την ίδια στιγμή, μέσω των CDS, η Goldman και οι συν αυτή, ασφάλιζαν τα πακέτα που πουλούσαν στους λαδωμένους, επίορκους και άσχετους, με πολλαλάσια ποσά, ουσιαστικά στοιχηματίζοντας στο ότι τα μπαλόνια που παζάρευαν στους κακομοίρηδες ήταν ελαττωματικά, παραφουσκωμένα και έτοιμα να σκάσουν.

Έτσι, κάποιες άλλες, εταιρείες σαν την AIG που ξεφόρτωσαν στο Αμερικάνικο Δημόσιο-Φορολογούμενους πέρυσι, τα σαΐνια, έπαιζαν σε ένα στημένο ασφαλιστικό στοίχημα όπου το ένα μέρος (η Τράπεζα, εν προκειμένω η Goldman) τα είχε όλα δικά του. Και τα χρήματα από τα πακέτα με τα άχρηστα δάνεια που οι εταιρείες - ρεντίκολα τύπου Fitch και Moody's τα βάφτιζαν ΑΑΑ και τα χρήματα από την ασφάλεια που θα εισέπραταν μόλις τα δάνεια αυτά θα έσκαγαν - όπως και έγινε, φυσικά. Αυτά τα CDS, καίτοι ασφαλιστήρια συμβόλαια των οποίων η διαπραγμάτευση απαγορευόταν, oι τράπεζες μπορούσαν να τα πουλήσουν και να τα αγοράσουν με μια διάταξη που τους το επέτρεψε και που μπήκε σφήνα σε ένα νομοσχέδιο 1000 σελίδων που ψηφίστηκε την τελευταία ημέρα λειτουργίας του Κογκρέσου, προ των εκλογών του 2000. Στη συνέχεια, η AIG έστειλε μια επιστολή προς την Εποπτεύουσα Αρχή (New York State Insurance Department) ρωτώντας αν τα CDS μπορούσαν πράγματι να διαπραγματευτούν. Η Αρχή αποφάσισε πως ναι. Της αρχής προΐστατο εκείνη την περίοδο ο Neil Levin, πρώην επίτιμος πρόεδρος της Goldman. Tέτοια ήταν κερδοσκοπική μανία, που στα συμβόλαια αυτά που ασφάλιζαν πακέτα δήθεν ασφαλών δανειών, δεν υπήρχαν ΚΑΝ τα στοιχεία των δανειοληπτών παρά μόνο οι ταχυδρομικοί τους κώδικες. (βλ. παλαιότερες αναρτήσεις για τα CDS,εδώ και εδώ).

Στα κορόϊδα που αναφέρθηκαν, δεν συγκαταλέγονται μόνο οι απλοί άνθρωποι-επενδυτές, αλλά πιο πολύ, οι Ασφαλιστικοί Οργανισμοί και οι Δήμοι, κλπ οι οποίοι επένδυσαν σε αυτά τα προϊόντα. Δεν είναι τυχαίο φυσικά, ότι ο μεγαλύτερος Market Maker του Nasdaq υπήρξε τότε ο Madoff, o οποίος με το γνωστό σκάνδαλο - πυραμίδα των $50 δις (ponzi scheme), έκανε τα αεροπλανάκια της εποχής Μπερίσα, να ωχριούν. Βλέπετε, όταν σε λένε Αμερική, τα σκάνδαλα και οι απάτες, αποδίδονται (AN έρθει η ρημάδα η ώρα) σε (ακίνδυνα) πρόσωπα. Όλοι απέξω. Όταν σε λένε Ελλάδα, τα σκάνδαλα κλπ αποδίδονται στα κράτη, σε ολόκληρους λαούς, κλπ. Όλοι μέσα.

Αλλά όλα έχουν την εξήγηση τους. Όταν κάποιοι κοροϊδεύουν στα μούτρα και βάζουν το χέρι στην τσέπη σε έναν λαό, που αδιάφορα και νωχελικά κοιτά αδιαμαρτύρητα σαν το τρένο που έβλεπε τα άλλα τρένα να περνούν και που το ίδιο το έθνος, σοβινιστικά και ναρκισιστικά χαϊδεύεται μπροστά στον καθρέφτη, επαιρόμενο για το πόσο σπουδαίο και μεγάλο έθνος είναι, ΠΩΣ να μη θεωρούν ότι όλοι οι υπόλοιποί είμαστε χιμπατζήδες και όχι άνθρωποι. (ή γουρούνια - pigs, όπως μας έλεγε το BussinessWeek βλ. εδώ και εδώ). Ειδικά όταν εμείς, όλοι οι άλλοι, ως οσφυοκάμπτες και επαίτες για μια φέτα ψωμί και μια ματιά του Αυτοκράτορα, μια λέξη, ένα νεύμα συμπεριφερόμαστε ως τέτοιοι. Ως χιμπατζήδες (ή γουρούνια)...

Αποτέλεσμα των πρακτικών που αναφέρει ο Taibi, ήταν οι απολαυές των εργαζομένων στην Goldman να φτάσουν τα $650.000 κατά μέσο όρο το 2006. Ο στρατός αυτός της απάτης, όχι μόνο βάδιζε αγέρωχα, αλλά βαπτίστηκε από τους επαΐοντες ως golden boys. Tα χρυσά τέκνα της απάτης, τους είχαμε ονομάσει. Είναι οι ίδιοι που έφτασαν για λογαριασμό της τσέπης τους τα τρόφιμα στα ύψη, παίζοντας με δισεκατομύρια ψυχές σε αυτόν τον πλανήτη, που είδαν ξαφνικά το στάρι, το καλαμπόκι, τον καφέ κλπ να απογειώνονται. Τα νέα θύματα της πείνας που δημιούργησε η κερδοσκοπική μανία των αρρωστημένων αυτών εγκεφάλων υπολογίζονται σε 100.000.000. Δεκάδες δε οι εξεγέρσεις και οι συκρούσεις από αυτήν την αιτία. Οι κοινοί θνητοί, που είδαν την τιμή του πετρελαίου να αυξάνεται σε 1 χρόνο κατά 300% και τους δημοσιογραφικούς παπαγάλους να μας λένε "Φταίει η παγκόσμια ζήτηση". Η οποία, όπως αποδείξαμε (βλ. "Η κρίση της ζωής μας") όχι μόνο δεν αυξανόταν αλλά μειωνόταν και επίσης τα αποθέματα αυξάνονταν κατά το ίδιο διάστημα και άλλα πολλά. Άρα...Αυτή τη στιγμή σύμφωνα με τον Taibbi, τα αποθέματα είναι σε υψηλό 20ετίας και η ζήτησε σε χαμηλό 10ετίας. Παρόλαυτά, από το χαμηλό των $33 το πετρέλαιο (μετά από τρομακτική πτώση και $167 μακριά από τον στόχο του Murti), (ξανα)βρέθηκε σε λίγους μήνες πάνω από τα $70. Και στις 2 περιπτώσεις η Goldman ήταν βαριά τοποθετημένη. Η πετρελαϊκή φούσκα, οδήγησε σε κατοχή χαρτο-συμβολαίων πετρελαίου ύψους 1,1 δις βαρελιών, όσο τα συνολικά αποθέματα των ΗΠΑ. Παρόλαυτα ο Arjan Murti της Goldman, με την χείρα των New York Times, "προέβλεψε" λιγότερο από 2 μήνες προ της κορυφής ότι η τιμή θα εκτινασσόταν στα $200. Σαράντα ημέρες μετά το πετρέλαιο κορύφωνε. Στις 5 και 6 Ιουνίου του 2008, μόλις 15 ημέρες μετά και ύστερα από έκθεση της Mοrgan Stanley, το πετρέλαιο αναριχήθηκε κατά $18, την μεγαλύτερη βραχυπρόθεσμη άνοδο στην ιστορία του. Τι έλεγε η Morgan Stanley; Ότι έως την 4η Ιουλίου (Εθνική Εορτή των ΗΠΑ), το πετρέλαιο θα φτάσει τα $150. Ακολούθησε η μοιρασία, επί 3 εβδομάδες (η λεγόμενη διανομή) σε αυτά τα επίπεδα, η κορυφή (ως sucker's rally) στα $147 και το τέλος... Κανείς δεν διερωτήθηκε ποτέ τι συνέβη εκείνο το 2ημερο. Όπως επίσης τι συνέβη την 22α Σεπτεμβρίου 2008, όταν έληγαν τα συμβόλαια παράδοσης του μηνός και το πετρέλαιο κατέγραψε άνοδο (ρεκόρ) $27 σε μια μέρα! Όταν φυσικά το προήγουμενο 2μηνο είχε οπισθοχωρήσει εντυπωσιακά κατά $60, αντίθετα με τας γραφάς. Αυξο-μειώθηκε η ζήτηση; Αλλά κανείς δεν ξέρει βεβαίως ότι οι Τράπεζες αυτές έχουν υπογράψει συμφωνία να μην ανακοινώνται οι θέσεις τους σε αυτές τις αγορές, παρά μόνο αν το ζητήσει το Κογκρέσο. Καλά κρασιά, δηλαδή.

Ως εκ τούτων το εξώφυλλο του ΤΙΜΕ, το 1999, που αναρτήθηκε στο άρθρο Σαν την παλίρροια, ανασκευάζεται ως παραπλεύρως. "Η ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΠΟΥ ΘΑ ΦΟΥΣΚΩΣΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, Πως οι 3 Μασκαράδες, δημιούργησαν την παγκόσμια κατάρρευση".
Epicurus2day



Διαβάστε περισσότερα...

Financial Times: Oι τράπεζες... κάνουν ότι θέλουν

H αποκάλυψη ανήκει στους Financial Times και πέρασε γενικά «στα ψιλά»: Tα διευθυντικά στελέχη μιας από τις μεγαλύτερες επενδυτικές τράπεζες στις HΠA και τον κόσμο, επωφελήθηκαν από τη στήριξη που τους έδωσε το κράτος, προκειμένου να αποτρέψει την κατάρρευσή τους και προχώρησαν σε μαζικές πωλήσεις μετοχών που είχαν στην κατοχή τους, αξίας 700 εκατομμυρίων δολαρίων. Πρόκειται, βεβαίως, για την Goldman Sachs, έναν όμιλο με μακρά (και ενίοτε σκοτεινή) πορεία στον χρηματοπιστωτικό κλάδο, ο οποίος διαδραμάτισε καίριο ρόλο στη δημιουργία και αυτής της «φούσκας».

... κάνουν...
Mήπως δεν καταλάβατε τι ακριβώς έκαναν οι αξιότιμοι αυτοί κύριοι - και κυρίες; Aπλούστατα, την ώρα που οι Aμερικανοί φορολογούμενοι έδιναν (υποχρεωτικά) τα ωραία τους λεφτά για να σώσουν από την κατάρρευση το τραπεζικό σύστημα και την οικονομία, ενδιαφέρθηκαν μόνο να σώσουν το τομάρι τους και τις περιουσίες που είχαν φτιάξει όλα αυτά τα χρόνια, κερδοσκοπώντας ασύστολα. Aπέδειξαν, δηλαδή, πόσο καλοί καπετάνιοι είναι, πηδώντας πρώτοι από το καράβι που κινδύνευε να βυθιστεί αύτανδρο - και μάλιστα, με το αζημίωτο!

... ό,τι θέλουν
H υπόθεση έχει και συνέχεια. Kαθώς ο τραπεζικός κλάδος επιστρέφει στην κερδοφορία, όπως δείχνουν τα αποτελέσματα του δευτέρου (κυρίως) τριμήνου, τα περισσότερα από αυτά τα στελέχη θα ξαναβρεθούν στις θέσεις τους για θα συνεχίσουν το... ευάρεστο έργο τους. Θα επιχειρήσουν δε, με κάθε τρόπο, να μην εφαρμόσουν τις ρυθμίσεις που έχουν στο μεταξύ ψηφιστεί και προβλέπουν την επιβολή πλαφόν στις αμοιβές τους, ώστε να μην είναι τόσο προκλητικές σε εποχές σκληρής λιτότητας και μαζικών απολύσεων. Ποιος είπε ότι η κρίση θα απάλλασσε τον καπιταλισμό από τα πιράνχας του;
ΗΜΕΡΗΣΙΑ



Διαβάστε περισσότερα...

Επιστροφή στις ρίζες...

Ρωτάς φίλους και γνωστούς «πού θα πάτε για διακοπές», και όλο και πιο συχνά εισπράττεις ως απάντηση «ποιες διακοπές, κάποια σκαστά τριήμερα, ίσως και καμιά εβδομάδα...». Πέρασαν (ελπίζουμε όχι ανεπιστρεπτί) οι... παλιές καλές εποχές των μηνιαίων διακοπών, των γεμάτων 20ήμερων στη χειρότερη περίπτωση. Οικονομική δυσπραγία, νέες εργασιακές συνθήκες σε όλο και μεγαλύτερες κατηγορίες επαγγελμάτων με τις «προσωρινές» και τις «τετράωρες» δουλειές να μη δημιουργούν προϋποθέσεις ασφάλειας πως αν φύγεις για διακοπές θα ξανάβρεις τη δουλειά σου επιστρέφοντας, καθιστούν την καλοκαιρινή «φυγή» όλο και πιο πολύ μια μακρινή, επιθυμητή, πλην άπιαστη πολυτέλεια...

Η... επιστροφή στις ρίζες, οι διακοπές «στο χωριό» (το δικό σου ή του/της συζύγου αν ανήκεις στην κατηγορία του «σώγαμπρου» / «σώνυφης»!) αποτελούν όλο και συχνότερα επιλογή. Οχι τόσο αγάπης για το σόι και της επιστροφής στις μνήμες και τις «απλότητες» του χωριού, όσο... ανάγκης! Στο χωριό γλιτώνεις το κόστος ενοικίασης δωματίου σε σπίτι ή ξενοδοχείο, περιορίζεις έξοδα φαγητού στο ελάχιστο δυνατό (θα φας στο ταβερνάκι με την παρέα, αλλά το βασικό «τσουκάλι» θα μπαίνει στο σπίτι...) έχεις από πάνω και «βάση» για να επιχειρείς μικρές καθημερινές εξορμήσεις σε γύρω αξιοθέατες περιοχές, που σου επιτρέπουν την ψευδαίσθηση της διαρκούς «αλλαγής».

Εχει, όμως και τα αναμφισβήτητα καλά της αυτή η επιλογή του χωριού ως βάσης για τις διακοπές, αλλά και της πρόσκαιρης φυγής τα Παρασκευοσαββατοκύριακα: ξανανιώνει η περιφέρεια! Δεν είναι μόνο τα παιδιά της οικογένειας που γνωρίζουν την πατρώα γη (και την αγαπάνε – ανυπέρβλητη η γοητεία της παιδικής ελευθερίας και ξεγνοιασιάς στο οικείο περιβάλλον του πατρικού χωριού, η ώσμωση με εικόνες και εμπειρίες πρωτόγνωρες για τα παιδιά του τσιμέντου και της ασφάλτου!) και τη νιώθουν «δική τους», με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το μέλλον της επαρχίας, είναι και οι φίλοι που θα ’ρθουν, θα μάθουν το χωριό, θα ξανάρθουν. Και «τη σκόνη τους» μόνο να αφήνουν, όλο αυτό το νταραβέρι είναι ζωή, είναι σωτηρία από τον μαρασμό!

Από προσωπική εμπειρία (καταραμένος πρωτευουσιάνος, έμαθα το χωριό ως σώγαμπρος και το αγάπησα με το πάθος του ζηλωτή!) – τώρα υπάρχει μόνο η Ασέα και η πανέμορφη Αρκαδία!) γνωρίζω πως τα τελευταία χρόνια, για όλους αυτούς και ακόμη περισσότερους λόγους, η περιφέρεια ξανάνιωσε. Στα χωριά έπεσαν χρήματα, χτίστηκαν καινούργια σπίτια, ξαναφτιάχτηκαν τα παλιά. Οι ταβέρνες και τα καφενεία πλήθυναν (κυρίως για τους καλοκαιρινούς μήνες – αλλά υπάρχουν πάντα και οι εραστές των χειμερινών Παρασκευοσαββατοκυριακάτικων αποδράσεων, με το τζάκι και τη συντροφιά του καλού κρασιού και του βιβλίου...). Οι τοπικές κοινωνίες «οργανώθηκαν» (ας είναι καλά οι λίγοι παθιασμένοι πρωτοπόροι, που ανοίγουν περπατησιές για τους υπόλοιπους!), δημιουργήθηκαν διάφοροι σύλλογοι πολιτιστικοί που φροντίζουν για τοπικές εκδηλώσεις με συμμετοχή περίφημων καλλιτεχνών που προκαλούν ενθουσιασμό και ενδιαφέρον των κατοίκων και επισκεπτών δεκάδων χωριών της περιοχής... Μνημεία και ιστορικά σημεία των περιοχών (υπάρχει γωνιά της ελληνικής γης που να μη διαθέτει;), αναδείχθηκαν πανέμορφα και αποτελούν πόλο έλξης ξένων που έρχονται επί τούτου, εντυπωσιάζονται, αγαπάνε και ξανάρχονται!

Ομορφη και παράξενη πατρίδα! Με όποιαν αφορμή και αν την γνωρίσεις (σε όποια ηλικία), θα σου προσφέρει απλόχερα την ομορφιά και την ιδιαιτερότητά της, που –δεν μπορεί– θα σε κάνει να ξεχάσεις την «κεντρική» ανοργανωσιά, τη μιζέρια της πολιτικής τάξης, τη μόνιμη (και δικαιολογημένη!) γκρίνια για την αναποτελεσματικότητα του «συστήματος»... Εκεί, αραχτός στο χωριό, αγκαλιά με τη γοητεία της απλότητας, τη θαλπωρή της... καλοκαιρινής βαρεμάρας, τις παρέες, τις γεύσεις και τα τσίπουρα...
Tου Θανου Oικονομοπουλου



Διαβάστε περισσότερα...

Sex Pistols, The

Το διασημότερο punk σύνολο της Βρετανίας. Συγκροτήθηκε από τον μάνατζερ Malcolm McLaren το καλοκαίρι του 1975 με αρχικό όνομα Swankers. Σύντομα άλλαξαν σε Sex Pistols με σύνθεση που περιλάμβανε τους Steve Jones (κιθάρα), Paul Cook (τύμπανα), Glen Matlock μπάσο) και Johnny Rotten (πραγματικό όνομα John Lydon, φωνητικά). Παρουσίασαν μια νέα εμφανισιακή μόδα που περιλάμβανε μαλλιά-καρφιά, σκισμένα ρούχα και πλήθος από παραμάνες (έμπνευση του McLaren) που τους εξασφάλισε ένα αρκετά μεγάλο εφηβικό κοινό ενώ τα λάιβ τους ήταν συνώνυμα της βίας.
Μέσα στο 1976 υπέγραψαν συμβόλαιο συνεργασίας με την ΕΜΙ και κυκλοφόρησαν το πρώτο τους single με τίτλο "Anarchy In The UK". Η εμφάνισή τους στο πρόγραμμα "Today", της τηλεόρασης του Λονδίνου, έμεινε ιστορική για το ακατάσχετο υβρεολόγιο των μελών του γκρουπ. Η EMI τους απέρριψε. Τον Φεβρουάριο του 1977 ο Matlock αντικαταστάθηκε από τον Sid Vicious (πραγματικό όνομα John Simon Ritchie). Η Virgin Records προσφέρθηκε σαν νέα δισκογραφική τους στέγη, με πρώτη κυκλοφορία το single "God Save The Queen", ένα αμείλικτο χτύπημα σταπλευρά του βρετανικού εθνικισμού που σόκαρε ακόμη περισσότερο την κοινή γνώμη. Ένα τρίτο single, το μελωδικό και πιο έυκολα προσβάσιμο "Pretty Vacant" ανέβηκε στο Top-10.

Ήταν πια καιρός για το ολοκληρωμένο άλμπουμ, το "Never Mind the Bollocks, Here's The Sex Pistols" που εκτοξεύθηκε στο Νο.1 του βρετανικού πίνακα επιτυχιών και θεωρείται η απόλυτη δήλωση του punk κινήματος.
Στις αρχές του 1978 ο Rotten ανακοίνωσε ότι εγκαταλείπει το γκρουπ, ενώ ο McLaren υποστήριξε ότι τον απέλυσε. Καθώς ο Rotten αποσύρθηκε από το προσκήνιο λόγω προβλημάτων από τη χρήση ναρκωτικών, ο McLaren συνέλαβε και υλοποίησε την ιδέα του φιλμ "The Great Rock & Roll Swindle" (μια ηθελημένα διαστρεβλωμένη ιστορία του γκρουπ) με σκηνοθέτη τον Julien Temple. Στις 12 Οκτωβρίου 1978 η Nancy Spungen, το κορίτσι του Sid Vicious, βρέθηκε μαχαιρωμένη στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του. Ο Vicious συνελήφθη και, ενώ ήταν ελεύθερος με εγγύηση, βρέθηκε νεκρός από υπερβολική δόση ηρωίνης το πρωί της 2ας Φεβρουαρίου 1979.
Παρά την μόλις τριετή δισκογραφική καριέρα τους, οι Pistols είχαν τη μεγαλύτερη επίδραση στη rock μουσική από όλα τα βρετανικά ονόματα από την εποχή των Beatles. Ενέπνευσαν το σχηματισμό πολλών δεκάδων συνόλων (κάποια από τα οποία συνέχισαν για να αναδειχθούν σε συγκροτήματα από τα σημαντικότερα της δεκαετίας του '80) ενώ αναγνωρίστηκαν και σαν βασική επιρροή για το grunge.
Αντιπροσωπευτικό άλμπουμ: Never Mind The Bollocks, Here's The Sex Pistols (Virgin, 1977)
in.gr



Διαβάστε περισσότερα...

Τα χαμένα 15 δις. και… οι επίτροποι-γλάστρες

Την ώρα που η πιστωτική ασφυξία οδηγεί την οικονομία ολοταχώς στην ύφεση, συνεδριάζει σήμερα στο υπουργείο Οικονομίας το Συμβούλιο Εποπτείας του τραπεζικού συστήματος. Ο υπουργός Οικονομίας κ. Γ. Παπαθανασίου, ο υφυπουργός Ν. Λέγκας, ο διοικητής της ΤτΕ κ. Γ. Προβόπουλος και οι εκπρόσωποι του Δημοσίου στα διοικητικά συμβούλια των τραπεζών θα αναζητήσουν τα… χαμένα 15 δις. ευρώ από το «πακέτο» των 28 δις. ευρώ.

Σύμφωνα με πληροφορίες, τα στοιχεία που έχουν συγκεντρώσει η Τράπεζα της Ελλάδος για το σύνολο του πιστωτικού συστήματος και οι επίτροποι για κάθε τράπεζα που έλαβε ενισχύσεις ξεχωριστά, συνθέτουν μια άκρως απογοητευτική εικόνα.

Η ρευστότητα των 15 δις. ευρώ, που είχε εγκριθεί για τις τράπεζες και καταβλήθηκε σχεδόν στο σύνολό της με τη μορφή ειδικού τύπου κρατικών ομολόγων, δεν φαίνεται να έχει αξιοποιηθεί παρά ελάχιστα για το σκοπό που προέβλεπε ο σχετικός νόμος, δηλαδή για τη χορήγηση δανείων σε μικρομεσαίους και στεγαστικών σε νοικοκυριά.

Είναι χαρακτηριστικό, ότι η Ελλάδα, σύμφωνα...
με στοιχεία που περιλαμβάνονται στην πρόσφατη τριμηνιαία έκθεση της Κομισιόν για την οικονομία της Ευρωζώνης, είχε τη δεύτερη χειρότερη επίδοση στην Ευρωζώνη, σε ό,τι αφορά την πιστωτική επέκταση κατά τους μήνες της κρίσης (Οκτώβριος 2008-Απρίλιος 2009).

Το υπόλοιπο των πιστώσεων στον ιδιωτικό τομέα, σύμφωνα με την έκθεση, μειώθηκε κατά 4% την περίοδο αυτή και μόνο οι τράπεζες του Βελγίου, που είναι γνωστό ότι είχαν τα σοβαρότερα προβλήματα στην Ευρωζώνη με τοξικά προϊόντα, «κατάφεραν» να μειώσουν σε μεγαλύτερο ποσοστό τις πιστώσεις (-7%).

Στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος για τους πρώτους πέντε μήνες του έτους δείχνουν ότι οι τράπεζες χορήγησαν νέα δάνεια ύψους μόλις 2 δις. ευρώ, ποσό χορηγήσεων που στις καλές εποχές καλυπτόταν μέσα σε έναν με δύο μήνες. Μάλιστα, τα στοιχεία που παρουσιάζει σήμερα ο κ. Προβόπουλος στη συνάντηση του Συμβουλίου Εποπτείας και αφορούν το πρώτο εξάμηνο είναι σχεδόν εξίσου αποθαρρυντικά, γι’ αυτό άλλωστε και η ΤτΕ προχώρησε πρόσφατα στην αναθεώρηση των προβλέψεών της για την ανάπτυξη, κάνοντας πλέον λόγο για συρρίκνωση του ΑΕΠ το 2009.

Οι εκπρόσωποι του Δημοσίου στις τράπεζες είναι απογοητευμένοι από τη θητεία τους ως τώρα, αρκετοί μάλιστα λένε σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις ότι ουσιαστικά περιορίζονται σε ρόλους… γλάστρας, αφού οι τράπεζες αποφεύγουν ακόμη και να τους ενημερώνουν με λεπτομέρειες για την εξέλιξη των χορηγήσεων και τους αντιμετωπίζουν στην καλύτερη περίπτωση σαν ξένα σώματα και στη χειρότερη με αρκετή καχυποψία, με το φόβο ότι θα διαρρεύσουν σε ανταγωνιστές απόρρητα στοιχεία.

Μετά τη συνεδρίαση του Συμβουλίου Εποπτείας, ο υπουργός Οικονομίας αναμένεται ότι θα απευθύνει και πάλι συστάσεις στους τραπεζίτες, να εφαρμόσουν το νόμο και να προχωρήσουν στην παροχή της απαιτούμενης ρευστότητας στην οικονομία. Όμως, στην πραγματικότητα η δυνατότητα του υπουργού να ασκήσει πραγματική πίεση στους τραπεζίτες είναι πολύ μικρή: το Δημόσιο στηρίζεται στις ελληνικές τράπεζες τους τελευταίους μήνες για να αντλεί χρηματοδότηση και η κυβέρνηση αποφεύγει με κάθε τρόπο την πρόκληση εντάσεων στις σχέσεις με τους τραπεζίτες.

Είναι τέτοια, μάλιστα, η διάθεση του υπουργείου να ικανοποιήσει τις τράπεζες, που ουσιαστικά «νέρωσε» το νόμο για το «πακέτο» των 28 δις. ευρώ: για την παροχή ρευστότητας με τα ειδικά ομόλογα, αρχικά προβλεπόταν η καταβολή προμηθειών από τις τράπεζες στο Δημόσιο. Τελικά, όμως, οι τραπεζίτες πέτυχαν να πάρουν τα ομόλογα σε τόσο χαμηλές τιμές, που να καλύπτουν πλήρως (και προκαταβολικά) τις προμήθειες…
ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ



Διαβάστε περισσότερα...

«Η ιδέα της δικαιοσύνης»

«Σαν νάνος που την πλησιάζει η Σελήνη»: έτσι αισθάνθηκε στα μέσα της δεκαετίας του '50 η πρώτη σύζυγος του Αμάρτια Σεν, η ινδή συγγραφέας Ναμπανεέτα Ντεβ, όταν την πλησίασε ο μετέπειτα Νομπελίστας. Ανάλογο δέος φαίνεται πως αισθάνθηκε και ο δημοσιογράφος των «Τimes» Ντέιβιντ Ααρόνοβιτς, όταν συναντήθηκε με τον Σεν στο Κέιμπριτζ για να μιλήσουν για το καινούργιο του βιβλίο.

Το βιβλίο λέγεται «Η ιδέα της δικαιοσύνης», και οι εκδότες του το χαρακτηρίζουν «το πιο φιλόδοξο βιβλίο που έχει γράψει». Από τον Διαφωτισμό και μετά, λέει στον βρετανό δημοσιογράφο, έχουν υπάρξει ουσιαστικά δύο τρόποι να εξετάσει κανείς τη δημιουργία μιας δίκαιης κοινωνίας. Ο ένας, που προέρχεται από τον Χομπς, είναι η παράδοση του κοινωνικού συμβολαίου και συνδέεται με τον Λοκ, τον Ρουσώ, τον Καντ και τον Τζον Ρωλς, τον «μεγαλύτερο ηθικό φιλόσοφο της εποχής μας», όπως τον χαρακτηρίζει ο Σεν.

Βαθύ χάσμα χωρίζει αυτή την προσέγγιση από εκείνη που αποδίδεται στον Ανταμ Σμιθ, τον Κοντορσέ, τον Τζον Στιούαρτ Μιλ και τον Μαρξ. Η δεύτερη αυτή προσέγγιση δεν ασχολείται με το πώς πρέπει να είναι μια ιδανική δίκαιη κοινωνία, αλλά με το πώς θα μπορούσε να εξαλειφθεί αυτό που οι άνθρωποι θεωρούν αδικία στον κόσμο. Ο Μιλ δεν πίστευε ότι η κατάργηση της δουλείας ή η βελτίωση της θέσης της γυναίκας θα οδηγούσαν σε μια τέλεια κοινωνία, αλλά θεωρούσε ότι αξίζει τον κόπο να δοκιμαστεί κάτι τέτοιο.

«Το πρόβλημα που έχουμε σήμερα είναι το ίδιο μ' εκείνο που υπήρχε τον 18ο αιώνα», τονίζει ο Σεν. «Δεν πρόκειται για τη δουλεία, αλλά για προβλήματα όπως ο υποσιτισμός των παιδιών ή ο θάνατος ανθρώπων από ασθένειες για τις οποίες η θεραπεία είναι γνωστή».

Ενα μεγάλο μέρος της Ιδέας της Δικαιοσύνης καταλαμβάνεται από την απάντηση του συγγραφέα στα συμπεράσματα κεντροαριστερών οικονομολόγων που, κατά τον Σεν, έχουν περιορισμένη εικόνα για τις ανθρώπινες ανάγκες. Ενας από αυτούς είναι ο καθηγητής Ρίτσαρντ Ουίλκινσον, ο οποίος θεωρεί ως θεμέλιο της αδικίας την ανισότητα των εισοδημάτων. Ενας άλλος είναι ο καθηγητής Ρίτσαρντ Λάγιαρντ, που συνδέει την ελευθερία με την ευτυχία. Το πρόβλημα με την ευτυχία, λέει ο Σεν, είναι ότι μπορεί να αισθάνεσαι ευτυχισμένος, αλλά στην πραγματικότητα να μην είσαι ελεύθερος. Αυτό συνέβαινε, για παράδειγμα, με ορισμένους δούλους, που αισθάνονταν πιο «ευτυχείς» στη φυτεία, απ' ότι στον δύσκολο έξω κόσμο. «Είναι θλιβερό το πόσο εύκολα προσαρμόζονται οι άνθρωποι όταν είναι στερημένοι. Μελέτησα για 15 χρόνια την πείνα και διαπίστωσα με έκπληξη πόσο ευτυχή είναι τα θύματα της πείνας όταν τους προσφέρεται ένα γεύμα».

Η επαναστατική ιδέα του Σεν αφορά την ικανότητα των ανθρώπων να επιλέγουν τον τρόπο με τον οποίο θα ζουν καλά. Μια καλή ιδέα της δικαιοσύνης είναι η βελτίωση αυτής της ικανότητας. «Πάρτε τις στερημένες γυναίκες σε μια πολύ άνιση κοινωνία. Εχουν λιγότερα δικαιώματα να πάνε στο σχολείο και λιγότερο ενδιαφέρον να ζουν καλά. Μια από τις πρώτες μου μελέτες είχε σχέση με το Νοσοκομείο της Βομβάης, οι στατιστικές του οποίου έδειχναν ότι τα κορίτσια ήταν πολύ πιο άρρωστα από τα αγόρια επειδή μεταφέρονταν στο νοσοκομείο μόνο όταν ήταν πιο άρρωστα από τα αγόρια, κι αυτό επειδή το ενδιαφέρον για την υγεία των αγοριών ήταν μεγαλύτερο. Το ερώτημα λοιπόν τι μπορούν να κάνουν οι γυναίκες και πόσο διαφορετική είναι η πρόσβασή τους στην τροφή και την εκπαίδευση από εκείνη των ανδρών. Πόσο τις σέβονται όταν εκφράζουν μια άποψη. Πόσο τους επιτρέπεται να ανεβαίνουν τα σκαλιά της ιεραρχίας όταν το αξίζουν».

Πηγή: The Times
NAFTEMPORIKI.GR



Διαβάστε περισσότερα...

«Smoke on the water» παρέα με τους Deep Purple

Οι Deep Purple έρχονται τον Ιούλιο για να μας «χαρίσουν» μία πραγματική γεύση κλασσικού ροκ. Την Τετάρτη 22 Ιουλίου θα εμφανιστούν στο Vibe Stage του Terra Vibe Park στην Αθήνα, ενώ την Πέμπτη 23 Ιουλίου θα βρεθούν στην Μονή Λαζαριστών, στη Θεσσαλονίκη.
Ο Ian Gillan με αναλλοίωτη φωνή που μας ταξιδεύει, επιστρέφει μαζί με το πιο δυνατό line up των τελευταίων χρόνων. Ατρόμητοι, έντονοι, γεμάτοι πάθος και με μια φλόγα που δεν σταματά ποτέ να καίει, οι Deep Purple συνεχίζουν και γράφουν ιστορία στην hard rock σκηνή!

Με ιστορία σχεδόν 40 χρόνων, και πωλήσεις άνω των 100 εκατομμυρίων αντιτύπων έχουν επάξια κερδίσει μία θέση στο βιβλίο Guinness ως το πιο θορυβώδες γκρουπ όλων των εποχών.

Οι Deep Purple ξεκίνησαν μαζί με τους Led Zeppelin & Black Sabbath και πάρα πολύ γρήγορα χαρακτηρίστηκαν ως οι θεοί της hard rock σκηνής.

Μέχρι σήμερα, συνεχίζουν να επηρεάζουν μεγάλα γκρουπ και να εμπνέουν εκατομμύρια κοινό με τη μουσική τους και τους σοφιστικέ στίχους τους, ενώ ο ήχος τους ακούγεται πάντα ως καινούργιος...

Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει σιγοτραγουδήσει το Child in time, το Smoke on The Water ή το Soldier Of Fortune. Και ο κατάλογος με τα αγαπημένα μας των Deep Purple είναι άπειρος...

Κλασσικοί ρόκερς, οι Deep Purple ξέρουν πώς να δίνουν μοναδικές συναυλίες. Στην μακρόχρονη καριέρα τους έχουν περιοδέψει σε όλο τον κόσμο με τεράστια επιτυχία. Στην Γαλλία το 2007 έλαβαν ειδικό βραβείο για την επιτυχία της περιοδείας τους στη χώρα, πουλώντας πάνω από 150.000 εισιτήρια σε 40 σόου σε όλη τη χώρα.

Μετά από οκτώ αλλαγές στο συνδυασμό τους που διαδέχονταν η μία την άλλη, από το 1968 μέχρι και σήμερα, οι Deep Purple, με χρόνια προϋπηρεσίας στη hard rock σκηνή, έρχονται με την πιο δυνατή σύνθεσή τους των τελευταίων χρόνων για να μας δώσουν τη δική τους ροκ συνταγή μακροβιότητας.

Αιώνιος αρχηγός του μεγαλύτερου ροκ συγκροτήματος όλων των εποχών, ο Ian Gillan, με την μοναδική φωνή που εδώ και 40 χρόνια μαγεύει εκατομμύρια θαυμαστές ανά τον κόσμο, επιστρέφει στη χώρα μας παρέα με τους Roger Glover και Ian Paice αλλά και τα «νέα» μέλη, Steve Morse και Don Airey, αποδεικνύοντας μας για ακόμα μία φορά πως οι Deep Purple είναι εδώ.

Η τιμή του εισιτηρίου είναι 45 ευρώ και τα σημεία προπώλησης είναι: Ticket House Αθήνας - Πανεπιστημίου 42, 210 3608366 και Ticket House Θεσσαλονίκης - Μητροπόλεως 102, 2310 264880.

www.kathimerini.gr με πληροφορίες από AΠΕ-ΜΠΕ



Διαβάστε περισσότερα...

Οι «ξένοι» που μας ντροπιάζουν

Στα παλιά χρόνια, οι αριστεροί κατηγορούντο ως «άθεοι», μια καθαρά αστική ιδιότητα, και επιπλέον ότι δεν έδειχναν τον πρέποντα σεβασμό στα θρησκευτικά σημεία και τους εκπροσώπους της Εκκλησίας. Της «ορθοδόξου», γιατί κανένα ενδιαφέρον δεν είχαν οι κρατούντες, τότε, για το ενδεχόμενο ένας αριστερός άθεος να προσβάλει τους μονοθεϊστές της Θράκης ή τους άλλους Δαβίδ κ. ο. κ. Με τα σημερινά δεδομένα, το πρόβλημα κάποιου αριστερού που θεωρεί ότι ανήκει στο δυτικό ρεύμα σκέψης, δεν θα μπορούσε να είναι η συμπεριφορά νεαρού αστυνομικού απέναντι σε θρησκευτικά εγκόλπια τα οποία χρησιμοποιούν «κρατούμενοι». Η διαφύλαξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι αδιαπραγμάτευτη. Ολων! Πολιτών και κατοίκων, γηγενών και ξένων. Αυτά ορίζει η ανοικτή κοινωνία την οποία υπερασπίζονται όσοι θέλουν να ζουν χωρίς φόβο σε αυτόν τον τόπο. Αυτή μισούν όσοι μας θέλουν δεσμώτες σε «ιδεολογικά» και, κάποτε, κρατικά μπουντρούμια: μπορεί να φορούν διαφορετικά χρώματα, συσπειρώνονται όμως στην υπηρέτηση του σκότους.

Δεν πρέπει να υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία ότι η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή έχει κάνει την επιλογή της: με όλα τα μέσα, απομάκρυνση του προβλήματος το οποίο κουβαλάνε μαζί τους οι μετανάστες που έχουν πάρει ανάστροφα το δρόμο του μεταξιού. Στην αφγανική κοινότητα του Αγίου Παντελεήμονα και όπου αλλού συγκεντρώνεται η ασιατική δυστυχία που μεταφέρουν οι άνθρωποι αυτοί, το μήνυμα έχει ήδη φτάσει: «Στην Ελλάδα, δεν μας θέλουν!» Το παχύδερμο κράτος κατάφερε να εξευτελίσει την όποια περηφάνια θα μπορούσε να έχει ο Ελληνας, πολίτης ενός κράτους νόμου και τάξης, φιλόξενου και τακτικού. Το κράτος που θέλουν όσοι πληρώνουν τους φόρους τους, πηγαίνουν στο στρατό, εγκολπώνονται τον ελληνικό πολιτισμό και (συνήθως) δεν περνούν με κόκκινο όταν διασχίζουν τη διάβαση γέροντες και παιδιά (τουλάχιστον), θέλουν ένα κράτος πολιτειακής τάξης.

Δυστυχώς, τα σημάδια που μαζεύονται στον ολοένα και σκοτεινότερο ορίζοντα δείχνουν τον κίνδυνο που ελλοχεύει. Δείχνουν ότι αυτό το καλοκαίρι, άντε με την επιστροφή του φθινοπώρου, στήνεται μια μεγάλη, αλλά από την ανάποδη, σύγκρουση. Οι εγκεφαλικά-λιποβαρείς-μελανοχίτωνες, γεμάτοι ζήλια και φθόνο για τα κατορθώματα των, κορδωμένων και ανόητων απολογητών του δεκεμβριανού πλιάτσικου, κουκουλο-κρυπτο-φασιστών της προόδου, θέλουν τη σύγκρουση. Δεν τους νοιάζει το αίμα, ούτε οι κατεστραμμένες περιουσίες και οι ακόμη πιο μίζερες ζωές στις συγκεκριμένες περιοχές των μεγάλων πόλεων.

Εικόνες για τις τηλεοράσεις και ευκαιρίες πομφολύγων για τον ευτραφή «πρόεδρο» που έχει, εσχάτως, αναλάβει το ρόλο του ιεροκήρυκα της δεξιάς, αναζητούν οι πρώτοι. Τηλε-ευκαιρίες για προεδρικές δηλώσεις και ιερό (ψευδο) μένος για τα δίκαια όλων των λαών, πλην του δικού τους ήδη ταλαιπωρημένου και φοβισμένου από την κρίση και με τα τόσα καθήκοντα φορτωμένου λαού, ψάχνει η «άλλη», αριστερή, πλευρά. Πιστεύει άραγε η κυβέρνηση ότι μπορεί να κερδίσει επειδή οι αξιωματικοί της υπηρεσίας εσωτερικών ελέγχων δεν μπορούν να μάθουν πώς ορισμένοι επίορκοι αστυνομικοί διαθέτουν τον ελεύθερο χρόνο τους; Πιστεύει το «πάω αργά γιατί βιάζομαι» ΠΑΣΟΚ πως οι πολίτες του φιλελεύθερου κέντρου θα πέσουν στην (εκλογική) αγκαλιά του ως ώριμοι κοψοχέρηδες, αρκεί να μην κάνει τίποτε;

Το ελληνικό κράτος, που συγκροτήθηκε ως χώρα προσφύγων, έγινε χώρα προνομιούχων και μισεί τώρα τους δυστυχείς! Σε αυτό το αξιολύπητο αδιέξοδο οδηγούν τον πολίτη οι τρεις κομματικοί χώροι. «Κατεστραμμένος άνθρωπος, ψάχνω ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ» αφού γνωρίζει ότι «βλάπτουν κ’ οι τρεις τους την Συρία το ίδιο», ετοιμάζεται να ψηφίσει έχοντας κατά νου τον ακροτελεύτιο στίχο του μεγάλου Αλεξανδρινού: «Aς φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί/ να δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό/ Μετά χαράς θα πήγαινα μ’ αυτόν».
Tου Μπαμπη Παπαδημητριου



Διαβάστε περισσότερα...

Ιδια πατρίδα για όλους

Το απαγγέλλαμε χειρονομώντας στα άγουρα χρόνια. Στις σχολικές γιορτές ο Ιωάννης Πολέμης είχε την τιμητική του. «Τι είν' η πατρίδα μας; Μην είν' οι κάμποι;/Μην είν' ο ήλιος της που χρυσολάμπει;/ Μην είναι τ' άστρα της τα φωτεινά;».

Το καλύτερο ήταν το φινάλε, με κείνη τη χαρακτηριστική κίνηση που κυκλώνει «κι αυτά κι εκείνα/ και κάτι που 'χουμε μες την καρδιά... και κράζει μέσα μας: Εμπρός παιδιά!»

Ενας κύκλος λοιπόν, το ιδανικό της ενότητας. Ολα πατρίδα μας. Και η εξάρτηση από τη μνήμη, και η παιδική ηλικία και η γλώσσα στην οποία σκαλίζουμε για τις ρίζες μας, ο τόπος που γεννηθήκαμε, αλλά και ο τόπος που στεριώσαμε, οι οικείοι, μα και τα αρπακτικά που λάμπει μες τα μάτια τους η σπίθα του χρήματος, η παράδοση, μα και η άγονη αρχαιολατρία, τα βουνά και τα αγκάθια, οι θάλασσες και το νερό της Βιστονίδας, η Αχαρνών και η πλάζα Θεάτρου, το Ψυχικό και τα Ζωνιανά.

Πατρίδα μας και οι Ελληναράδες και οι Ανθελληναράδες, πατρίδα μας και οι Ιαβέρηδες και οι Γιάννηδες Αγιάννηδες, πατρίδα μας και όσοι είναι έτοιμοι να πουλήσουν τα πάντα στο παζάρι σε τιμή ευκαιρίας, πατρίδα μας και όσοι αντιστέκονται στην αρπαχτή και την ευκολία. Και τα υψηλά και τα ευτελή.

Αλλά, και η δυνατότητα να πάρεις ταξί, όπως μού πέταξε κατάμουτρα επαγγελματίας αυτοκινητιστής;

«Επαιρνες και στην πατρίδα σου ταξί;». Στη δική του πατρίδα ταξί δικαιούνται μόνο οι «καθαροί». Γι' αυτόν που θεωρεί ότι ενσαρκώνει το ιδανικό της φυλής η πραγματικότητα του χρώματος δεν επιδέχεται αντίρρηση. Μελανό σημείο ο πληθωρισμός μελανίνης.

Λίγη μπογιά παραπάνω στο δέρμα και είσαι ύποπτος, αλλοδαπός, άρα λαθρομετανάστης, ο οποίος φταίει αν όχι για το προπατορικό αμάρτημα, τουλάχιστον για όλα τα δεινά της πατρίδας. Είμαι βέβαιη πως αν έμπαινα στον κόπο να του απαντήσω, θα τα μάζευε με τη φράση «δεν είμαι ρατσιστής, αλλά...». Μου διαφεύγουν πολλές πραγματικότητες; Φοβάμαι; Πάσχει από αμετρωπία η κρατική πολιτική; Κουβάρι αξεδιάλυτο.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΖΩΡΤΖΙΝΑΚΗ
Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ


Διαβάστε περισσότερα...

Πλιάτσικο

ΠΡΩΤΑ ΤΟ ΠΛΙΑΤΣΙΚΟ ΚΑΙ Η ΑΡΠΑΓΗ. Έπειτα οικολογία και κατακραυγή. Πρώτα κουρσεύεις ό,τι μπροστά σου βρεις. Ύστερα, όταν οικοδομήσεις την αυθαίρετη και συνήθως κακάσχημη φωλίτσα σου, μεταλλάσσεσαι σε μαϊμού οικολογική. Έτσι όταν ο επερχόμενος το διπλανό οικόπεδο πιάνει να πυρπολεί, ο προηγούμενος και τώρα νομότυπος ιδιοκτήτης ωρύεται εναντίον των οικοπεδοφάγων που κατακρεουργούν το πράσινο της περιοχής. Ο κύκλος της εθνικής ντροπής. Καίω, καταληστεύω, κτίζω, κουρσεύω. Έτσι σιγά σιγά πάει ο Υμηττός. Έτσι σιγά σιγά στάχτη και μπούρμπερη η Πεντέλη. Έτσι...

από αρπαγή σε αρπαγή τσιμέντο ολόκληρη η χώρα σε λίγο θα μετατραπεί. Πώς ν΄ αγαπήσει ο Νεοέλληνας αυτή την ευλογημένη γη; Του παραδόθηκε από τους προγόνους παρθένα χωρίς ραφή. Όμως εκείνος τη διακορεύει χωρίς ντροπή. Αγαπητοί μου, να το παραδεχτούμε. Δεν είναι τόσο η ανικανότητα της κρατικής μηχανής. Είναι και αυτή. Πρωτίστως είναι του Νεοέλληνα το κυτταρικό σπορ πλιάτσικου, μικροϊδιοκτησίας, καμένης γης!
Δημήτρης Δανίκας


Διαβάστε περισσότερα...

Το «μαύρο σύννεφο» του χρέους

Ο πυρήνας του προβλήματος και η αναπόφευκτη αλήθεια είναι ότι το οικονομικό σύστημα μας έχει επιβαρυνθεί με πολύ μεγάλο χρέος. Η αναλογία του σημερινού χρέους προς το ΑΕΠ είναι τρεις φορές υψηλότερη από της δεκαετίας του 1980. Αυτό δεν συμβιβάζεται με τα δεδομένα της παγκοσμιοποίησης. Όμως οι κρατικές πολιτικές που εφαρμόζονται σε παγκόσμιο επίπεδο για την αντιμετώπιση της κρίσης ενισχύουν την αστάθεια του συστήματος αντί να θεραπεύουν τη διαταραχή του. Η μόνη λύση βρίσκεται στην άμεση, βίαιη και συστηματική μετατροπή του χρέους σε μετοχές.Η ανάλυσή μας έχει ως εξής.
Πρώτον, το χρέος και η υψηλή μόχλευση δημιουργούν εύθραυστες συνθήκες. Αυτές με τη σειρά τους αφήνουν περιθώρια για λάθη, καθώς το οικονομικό σύστημα χάνει την ικανότητα αντίστασής του σε ακραίες μεταπτώσεις των τιμών των τίτλων και των εμπορευμάτων. Οι μετοχές, αντιθέτως, εμφανίζουν ανθεκτικότητα: η κατάρρευση της τεχνολογικής φούσκας το 2000 δεν είχε σημαντικές επιπτώσεις, επειδή οι εταιρείες του διαδικτύου, αν και μπόρεσαν να συγκεντρώσουν μεγάλα κεφάλαια στο Χρηματιστήριο, δεν είχαν πρόσβαση στις χρηματοπιστωτικές αγορές.
Δεύτερον, η πολυπλοκότητα που συνεπάγονται η παγκοσμιοποίηση και το διαδίκτυο, οδηγεί σε μεγαλύτερες και πιο ακραίες μεταβολές των οικονομικών μεγεθών και των εταιρικών αξιών (όπως είναι τα εταιρικά έσοδα, οι τιμές των εμπορευμάτων, η ανεργία). Η ικανότητά μας για προβλέψεις δοκιμάζεται επίσης εξαιτίας της πολυπλοκότητας ενός περιστασιακού ακραίου γεγονότος, ή όπως χαρακτηριστικά λέγεται, ενός ‘μαύρου κύκνου’. Αυτή η περιστολή των ικανοτήτων μας για προβλεψιμότητα θα έπρεπε να καθιστά τις εταιρείες πιο συντηρητικές κατά τη διάρθρωση της κεφαλαιακής δομής τους και όχι πιο επιθετικές – κι όμως εταιρείες, ιδιοκτήτες κατοικιών και άλλοι συγκέντρωσαν απρόσεχτα πολύ μεγάλα χρέη. Μια τέτοια απουσία γραμμικότητας καθιστά όμως τα μαθηματικά που χρησιμοποιούν οι οικονομολόγοι σχετικά άχρηστα.



Η έρευνά μας δείχνει ότι τα οικονομικά άρθρα που βασίζονται στα μαθηματικά δεν είναι επιστημονικώς έγκυρα. Όχι μόνο υποτιμούν την πιθανότητα εμφάνισης φαινομένων ‘μαύρων κύκνων’, αλλά και δεν λαμβάνουν υπόψη τους το γεγονός ότι δεν μπορούμε να χειριστούμε ακραία γεγονότα με τη βοήθεια των μαθηματικών. Το ίδιο μειονέκτημα διαπιστώνεται και στα πρότυπα κινδύνου των ‘ειδικών’ που συνετέλεσαν στην τρέχουσα χρηματοπιστωτική κατάρρευση. Οποιοσδήποτε βασίζεται σε αυτά τα πρότυπα για να εξάγει συμπεράσματα πλανιέται.



Τρίτον, το χρέος έχει μια πολύ κακή ιδιότητα: είναι ύπουλο. Ένα δάνειο ενέχει αστάθεια, που ωστόσο δεν παίρνει άλλες μορφές πλην της στάσης πληρωμών, ενώ η επένδυση σε μετοχές ενέχει κι αυτή αστάθεια, αλλά οι κίνδυνοι εδώ είναι ορατοί. Όμως και τα δύο έχουν κινδύνους. Συνεπώς στο χρέος εγκατοικεί ο δανειολήπτης με την υπερβολική αυτοπεποίθηση που υποτιμά τις μεγάλες αποκλίσεις, αλλά κι ο επενδυτής που θέλει να παραπλανάται με την απόκρυψη των κινδύνων.

Τέλος, υπάρχουν κι αυτά τα προϊόντα όπως είναι τα πολύπλοκα συμβόλαια πιστωτικών παραγωγών, που στο όνομα των ‘σύγχρονων χρηματοοικονομικών’ καθιστούν το σύστημα ακόμη πιο εύθραυστο.



Αντιμέτωποι με το συγκεκριμένο τοπίο, έχουμε δύο επιλογές. Η πρώτη είναι να περιορίσουμε το χρέος, η άλλη είναι να αυξήσουμε την αξία των περιουσιακών στοιχείων (ή να αντισταθμίσουμε την απομείωση της αξίας τους με μια σειρά από πακέτα τόνωσης της οικονομίας). Πιστεύουμε ότι τα πακέτα τόνωσης της οικονομίας, σε κάθε τους μορφή, επαναλαμβάνουν τα ίδια λάθη που μας έφεραν εδώ. Θα οδηγήσουν σε υπερβολές είτε προς τα πάνω είτε προς τα κάτω. Τα πακέτα στήριξης σημαίνουν αύξηση του δανεισμού, μέσα από την κοινωνικοποίηση του ιδιωτικού χρέους. Είναι επικίνδυνο να έχεις δημοσιονομικό έλλειμμα, γιατί σε καθιστά ευάλωτο αν κάνεις λάθη στις οικονομικές σου προβλέψεις. Αυτά τα λάθη θα προσλάβουν μεγαλύτερες διαστάσεις στο μέλλον, με αποτέλεσμα η πολιτική εκτύπωσης χρήματος της FED να οδηγήσει ενδεχομένως όχι απλά σε πληθωρισμό αλλά σε υπερπληθωρισμό, καθώς το παρόν σύστημά μας τείνει σε περισσότερες αποκλίσεις από κάθε άλλη φορά.



Η χάραξη πολιτικής στη βάση των τυποποιημένων προτύπων μάς καθιστά όλους ευάλωτους και μας δίνει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση από ό,τι θα έπρεπε. Το να ζητάμε καθοδήγηση από το οικονομικό κατεστημένο (ιδίως μετά την αποτυχία του να δει τους κινδύνους στην οικονομία) είναι σαν να ζητάμε καθοδήγηση από έναν τυφλό. Αντ’ αυτού, πρέπει να ξαναχτίσουμε τον κόσμο κατά τρόπο που να μας προστατεύει από την αινιγματικότητα των οικονομολόγων.



Είναι επίσης ανευθυνότητα να ανατρέχουμε στη Μεγάλη Ύφεση της προ διαδικτύου εποχής και να την χρησιμοποιούμε σαν οδηγό για τα τρέχοντα γεγονότα: τα λάθη της δημοσιονομικής μας πολιτικής θα προσλάβουν μεγαλύτερες διαστάσεις με αυτό τον τρόπο σκέψης. Η νομισματική πολιτική πάντα ενέχει κινδύνους. Ο πρώην πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας Άλαν Γκρίνσπαν προσπάθησε να παίξει με τους οικονομικούς κύκλους για να καταπολεμήσει τις φούσκες, αλλά τελικά έχασε τον έλεγχο του παιχνιδιού. Οι φούσκες είναι τμήμα της πολιτιστικής μας ζωής. Πρέπει να κάνουμε το αντίθετο από ό,τι έκανε ο κ. Γκρίνσπαν: να καταστήσουμε την οικονομική μας δομή πιο ανθεκτική στις φούσκες.



Ο μόνος τρόπος για να το πετύχουμε αυτό είναι η μετατροπή του χρέους σε μετοχές σε όλους τους τομείς, με τρόπο οργανωμένο και συστηματικό. Για παράδειγμα, στον τομέα των ενυπόθηκων δανείων, αντί να στέλνουν μηνύματα μίσους στους ιδιοκτήτες κατοικιών που βρίσκονται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, οι τράπεζες πρέπει να προσεγγίζουν τους δανειολήπτες και να τους προσφέρουν ευνοϊκούς όρους για τη ρύθμιση του χρέους, δίνοντας χαμηλότερα επιτόκια και παίρνοντας σε αντάλλαγμα ένα ποσοστό στην ιδιοκτησία της κατοικίας. Αντί να βλέπουμε το χρέος ως μεταβλητή με δύο τιμές - στάση πληρωμών ή εξυπηρετούμενο δάνειο - μπορούμε να του προσδώσουμε διάφορες μεταβλητές αξίες. Στην περίπτωση αυτή οι τράπεζες δεν θα πρέπει να περιμένουν τις κατασχέσεις για να αναλάβουν δράση. Αντί να ελπίζουν και μόνο ότι όλα θα πάνε καλά, αποκρύπτοντας τους κινδύνους ακόμη κι από τον εαυτό τους, θα καταστούν παράγοντες με πιο ενεργό ρόλο στην οικονομική δραστηριότητα. Οι κρυμμένοι κίνδυνοι θα γίνουν ορατοί κι οι τράπεζες, αντί να ελπίζουν, θα δρουν.



Είναι λυπηρό να βλέπουμε ότι αυτοί που δεν κατάφεραν να διακρίνουν το πρόβλημα (ή που συνέβαλαν στη δημιουργία του) επιφορτίστηκαν τώρα με τη θεραπεία του. Όπως η επερχόμενη κρίση ήταν προφανής σε όλους όσους έχουν ειδικευτεί στην πολυπλοκότητα και τις ακραίες αποκλίσεις, έτσι και η λύση είναι εμφανής. Χρειαζόμαστε μια επιθετική συστηματική μετατροπή του χρέους σε μετοχές και δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο.
Οικονομία




Διαβάστε περισσότερα...

Καταρρέουν τα ασφαλιστικά ταμεία

Σε κατάρρευση οδηγούνται τα μεγάλα ασφαλιστικά ταμεία και ο κίνδυνος να μην είναι σε θέση να καταβάλλουν συντάξεις τους επόμενους μήνες είναι ορατός, αφού έως το τέλος του έτους θα χρειαστούν περί τα 4,7 δισ. ευρώ επιπλέον εκείνων που προβλέπονται από τον κρατικό προϋπολογισμό.

Οι εκπρόσωποι των εργαζομένων στα ασφαλιστικά ταμεία (ΠΟΠΟΚΠ) έδωσαν σήμερα αναλυτικά στοιχεία για τη ραγδαία επιδείνωση των οικονομικών των ασφαλιστικών ταμείων αλλά και για τα σοβαρά προβλήματα που δημιουργούν στην εξυπηρέτηση των ασφαλισμένων οι πρόσφατες ενοποιήσεις. Εκτιμάται ότι η απώλεια πόρων αγγίζει το ποσό των 19 δισεκατομμυρίων ευρω.

Το χρέος του κράτους προς τα ταμεία έχει εκτιναχθεί στα 12,6 δις ευρωαπό 2,7, που ήταν πριν από έξι χρόνια. Η εισφοροδιαφυγή για το τρέχον έτος θα αγγίξει τα 8,5
δις ευρω ενώ οι δαπάνες για φάρμακα, έχουν αυξηθεί κατά 85% από το 2005 έως σήμερα.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρέθεσε σήμερα η Πανελ. Ομοσπονδία Προσωπικού Οργανισμών Κοινωνικής Πολιτικής (ΠΟΠΟΚΠ):

Τα 5 μεγαλύτερα Ταμεία που καλύπτουν για σύνταξη και υγειονομική περίθαλψητο 93% των ασφαλισμένων στη χώρα μας θα χρειαστούν μέχρι τέλος του έτους περίπου 4,7 δις ευρώ επιπλέον εκείνων που προβλέπονται στον κρατικό Προϋπολογισμό, για να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους.

Πρόκειται για το ΙΚΑ, τον ΟΓΑ, τον ΟΑΕΕ, τον ΟΠΑΔ και το ΝΑΤ, ενώ παραμένει το πρόβλημα του Ταμείου Πρόνοιας Δημοσίων Υπαλλήλων που χρειάζεται 670 περίπου
εκατ. ευρώ για να δώσει το εφάπαξ βοήθημα σε 15600 εργαζόμενους του Δημοσίου που έχουν παραιτηθεί μέχρι και 20 μήνες πριν. Αναλυτικά η κατάσταση στους φορείς αυτούς έχει ως εξής:

-Το ΙΚΑ μέχρι το τέλος Ιουλίου θα έχει εισπράξει όλη την επιχορήγηση που αντιστοιχεί στην χρηματοδότησή του από τον Κρατικό Προϋπολογισμό (2,6 δις ευρώ). Μέχρι το τέλος του 2009 θα χρειαστεί 2 τουλάχιστον δις ευρώ επιπλέον
για να πληρώσει τις συντάξεις, χωρίς να υπολογίζονται άλλες υποχρεώσεις που έχει ήδη σε ΟΑΕΔ, ΟΕΚ, Νοσοκομεία κλπ.

-Ο ΟΑΕΕ (Οργ. Ασφάλισης Ελευθερών Επαγγελματιών)έχει εισπράξει από το δημόσιο όσα αντιστοιχούν στη χρηματοδότησή του από τον Μάιο (805 εκατ. ευρώ)
και αναμένεται μέχρι το τέλος του έτους να χρειαστεί επιπλέον 800 περίπου εκατ. ευρώ.

-Ο ΟΓΑ θα χρειαστεί επιπλέον 900 εκατ. ευρώ προκειμένου να πληρώσει τις οφειλές του στα νοσοκομεία που έχουν δημιουργηθεί από το 2008 και μέχρι σήμερα και όχι για το σύνολο και του 2009.

-Ο ΟΠΑΔ(Οργανισμος Περιθαλψης Ασφαλισμένων Δημοσίου) θα χρειαστεί επιπλέον 800 τουλάχιστον εκατ. ευρώ προκειμένου να ανταποκριθεί στοιχειωδώς στις υποχρεώσεις του μέχρι το τέλος του χρόνου, έτσι ώστε να μην διακοπεί και
πάλι η συνεργασία με γιατρούς, φαρμακεία κλπ και να πληρώνουν οι εργαζόμενοι από την τσέπη τους. Αξίζει να σημειωθεί ότι μέχρι σήμερα ο ΟΠΑΔ έχει εισπράξει από το κρατικό προϋπολογισμό 550 περίπου εκατ. ευρώ από 1,22 δις
που έχουν εγγραφεί και οφείλει μέχρι σήμερα:

-200 εκατ. ευρώ σε φαρμακεία

-300 εκατ. ευρώ σε γιατρούς

-100 εκατ. ευρώ σε κλινικές

-450 εκατ. ευρώ σε κρατικά νοσοκομεία

Δηλαδή και όλα τα υπόλοιπα χρήματα να καταβληθούν από το Δημόσιο ( 670 εκατ. ευρώ περίπου) ο ΟΠΑΔ θα μείνει με χρέος 370 εκατ. ευρώ συν τις δαπάνες του 2ου εξαμήνου του 2009 που αναμένεται να διαμορφωθούν στα 800 εκ. ευρώ.

-Το ΝΑΤ θα χρειαστεί επιπλέον 200 τουλάχιστον εκατ. ευρώ προκειμένου να μην αντιμετωπίσει πρόβλημα με την καταβολή των συντάξεων.

Αυτά σημαίνουν ότι μέχρι 31/12/2009 τα παραπάνω Ταμεία θα χρειαστούν 4,7 περίπου δις ευρώ από τον Κρατικό προϋπολογισμό που φτάνουν τα 5,37 δις ευρώ μαζί με το Ταμείο Πρόνοιας Δημοσίων Υπαλλήλων.

Τα χρήματα αυτά πρέπει να δοθούν και επομένως η κυβέρνηση δεν έχει περιθώρια για όποιους ελιγμούς ή μεταφορά ενός νέου ελλείμματος στον επόμενο χρόνο, όπως γινόταν σε αρκετές περιπτώσεις τα προηγούμενα χρόνια. Εάν δεν δοθούν τα χρήματα, το ΙΚΑ, ο ΟΑΕΕ και το ΝΑΤ δεν θα μπορούν να καταβάλουν συντάξεις τους επόμενους μήνες. Ο ΟΠΑΔ θα υποχρεώσει τους ασφαλισμένους να πληρώνουν από την τσέπη τους εξετάσεις και φάρμακα, ο ΟΓΑ (και ο ΟΠΑΔ βέβαια) θα δημιουργήσουν ένα τεράστιο χρέος στα νοσοκομεία και τους προμηθευτές.

Στο Ταμείο Πρόνοιας Δημοσίων Υπαλλήλων ο χρόνος αναμονής για την καταβολή του εφάπαξ βοηθήματοςθα έχει φτάσει μέχρι το τέλος του χρόνου στα δυο χρόνια και έπεται συνέχεια.

Όπως παρατήρησε ο πρόεδρος της ΠΟΠΟΚΠ κ. Γιώργος Κουτρουμάνης, οι εξελίξειςαυτές δεν είναι αποτέλεσμα της κρίσης. Είναι αποτέλεσμα των πολιτικών που εφαρμόζονται στο συγκεκριμένο τομέα και απλά η επιδείνωση της κατάστασης είναι ακόμα μεγαλύτερη σε συνθήκες οικονομικής κρίσης. Πιο συγκεκριμένα:

1. Η ασυνέπεια του κράτους στην χρηματοδότηση του συστήματος έχει οδηγήσει στην εκτόξευση του χρέους του Δημοσίου προς τα Ταμεία στα 12,6 δις ευρώ (από 2,7 δις ευρώ που ήταν πριν από 6 χρόνια).

2. Το χρέος του Δημοσίου προς τα Ταμεία αυξάνεται κατά 1.6 δις περίπου το χρόνο.

3. Η εισφοροδιαφυγή για το σύνολο των Ταμείων αυξάνεται κατά 1,2 δις ευρώ το χρόνο και το 2009 αναμένεται να διαμορφωθεί στα 8,5 δις ευρώ.

4. Οι δαπάνες των Ταμείων για υγειονομική περίθαλψη αυξάνονται κατά 15- 20 % κάθε χρόνο, ενώ η φαρμακευτική δαπάνη αυξάνεται τα 3 τελευταία χρόνια από 20- 30 % ετησίως (υπάρχουν διαφορές από Ταμείο σε Ταμείο). Αποτέλεσμα της μεγάλης ανεξέλεγκτης αύξησης των δαπανών αυτών είναι να μετατραπούν σε ελλειμματικούς όλοι οι Κλάδοι Υγείας των μεγάλων Ταμείων.

5. Αξίζει να αναφέρθεί ότι η φαρμακευτική δαπάνη στο ΙΚΑ το 2005 ήταν 1,38 δις ευρώ και το 2009 θα φτάσει τα 2,5 δις ευρώ (αύξηση 81,2 % την τετραετία). Αντίστοιχα η φαρμακευτική δαπάνη στον ΟΓΑ τα 2005 ήταν 690 εκατ.
ευρώ και το 2009 θα φτάσει τα 1,3 δις ευρώ (αύξηση 88,4 % την τετραετία). Οι απώλειες σε πόρους για τα Ταμεία από τη σπατάλη των Κλάδων Υγείας ανέρχονται σε 3 περίπου δις ευρώ το χρόνο. Από τους λιγοστούς ελέγχους που
πραγματοποιούν τα Ταμεία διαπιστώνεται ότι το 1/3 περίπου των δαπανών θα μπορούσαν να αποφευχθούν εάν υπήρχε σωστή οργάνωση των Ταμείων και συστηματικός έλεγχος (οι συνολικές δαπάνες για υγειονομική περίθαλψη
φθάνουν τα 9 δις ευρώ το χρόνο).

-Τα κάθε μορφής προγράμματα εθελούσιας εξόδου που έχουν μέχρι σήμερα εφαρμοστεί εκτιμάται ότι επιβαρύνουν πλέον σε ετήσια βάση το σύστημα και ιδιαίτερα το ΙΚΑ με ένα ποσό 900 περίπου εκατ. ευρώ.

- Η λογιστική και η πραγματική σε μεγάλο βαθμό μείωση της περιουσίας των ασφαλιστικων ταμειων μέσα στα δύο τελευταία χρόνια είναι της τάξης του 25% ( από 31,5 σε 23,5 δις ευρώ). Αυτό σημαίνει ότι η περιουσία αντιστοιχεί
πλέον στις δαπάνες ενός μόλις εξαμήνου για το σύνολο των Ταμείων.

-Ήδη τα στοιχεία του πρώτου 5μήνου στα δύο μεγαλύτερα Ταμεία, ΙΚΑ και ΟΑΕΕ, δείχνουν ότι η πορεία των εσόδων κινείται με ρυθμούς 8-12 % κάτω από τα προϋπολογισθέντα έσοδα.

-Τα Ταμεία είχαν πρόβλημα εισπραξιμότητας (υπήρχαν και τα προηγούμενα χρόνια προβλήματα που τα έσοδα ήταν μειωμένα, πριν χτυπήσει την πόρτα μας η κρίση).


Τώρα αυτό το πρόβλημα γίνεται μεγαλύτερο και εκτιμάται ότι για το 2009 θα οδηγήσει σε νέες απώλειες πόρων ύψους 2,2 δις ευρώ. Παράλληλα, εφόσον επιβεβαιωθούν οι εκτιμήσεις για αύξηση της ανεργίας κατά 120.000 θέσεις και μείωσης του χρόνου εργασίας για 100.000 εργαζόμενους, αυτό σημαίνει ότι θα υπάρξουν επιπλέον απώλειες πόρων για τα Ταμεία ύψους 750 εκατ. ευρώ σε ετήσια βάση ( 600 και 150 εκατ. αντίστοιχα).

Έτσι, λοιπόν, για το 2009 είναι
πολύ πιθανόν οι απώλειες πόρων για το ασφαλιστικό μας σύστημα να αγγίζουν συνολικά τα 19 δις ευρώ.

- Εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι, κυρίως νέοι, υποχρεώνονται να δουλέψουν με τα γνωστά μπλοκάκια χάνοντας οι ίδιοι δικαιώματα, χωρίς να ενδιαφέρεται
κανένας για τις απώλειες που παράλληλα έχει το σύστημα. Το ίδιο το Δημόσιο παραβιάζει τη νομοθεσία με προσλήψεις συμβασιούχων έργου ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για 100% εξαρτημένη εργασία. Δεκάδες χιλιάδες προγράμματα stage με ανασφάλιστους νέους που καλύπτουν πάγιες ανάγκες. Η εκτίμηση είναι ότι αυτές οι μορφές απασχόλησης στερούν από τα Ταμεία 1,1 δις ευρώ το χρόνο. Μιλάμε βέβαια για τις παράνομες συμβάσεις έργου και όχι τις
νόμιμες που είναι πράγματι παροχή έργου και όχι σχέση εξαρτημένης εργασίας. -

-Ο τελευταίος ασφαλιστικός νόμος(νόμος Πετραλιά), εκτός από τις ενοποιήσεις των Ταμείων, δεν προσέφερε απολύτως τίποτα σε μία κατεύθυνση αντιμετώπισης των μεγάλων προβλημάτων. Όλες οι ρυθμίσεις που εφαρμόστηκαν από τις αρχές του χρόνου δεν θα αποφέρουν παρά λίγα εκατομμύρια στο σύστημα, όταν οι απώλειες από άλλες πρακτικές και επιλογές θα φθάσουν τα 19 δις ευρώ το 2009.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η μείωση των συντάξεων στις περιπτώσεις πρόωρης συνταξιοδότησης που εφαρμόζεται από 1/1/2009 θα αποφέρει στα Ταμεία για το έτος αυτό 12 εκατ. ευρώ ενώ η αύξηση κατά 10 των ενσήμων για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη (από 50 σε 60) αλλά 20 εκατ. ευρώ περίπου.

Η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης για τις μητέρες ασφαλισμένες στο ΙΚΑ θα έχει όφελος μετά από 5 χρόνια 40 περίπου εκατ. ευρώ το χρόνο. Κανένα απολύτως οικονομικό όφελος δεν προέκυψε από αυτές τις ενοποιήσεις. Το αντίθετο συμβαίνει. Οι διοικητικές δαπάνες αυξάνονται αφού η γραφειοκρατία ενισχύεται.


-Τα έσοδα στα νέα Ταμεία μειώνονται λόγω μεγαλύτερων λειτουργικών αδυναμιών που παρουσιάζονται μετά τις ενοποιήσεις με αποτέλεσμα να υπονομεύεται η προοπτική κυρίως για τις επικουρικές συντάξεις και το εφάπαξ βοήθημα.

-Καμία βελτίωση δεν υπάρχει στην εξυπηρέτηση των πολιτών που συναλλάσσονται με τα Ταμεία. Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει. Παρά τις δικές μας μεγάλες προσπάθειες οι καθυστερήσεις στην απονομή των συντάξεων και των άλλων
παροχών, μετά τον κατακερματισμό και το αλλαλούμ που επικρατεί με το προσωπικό και τις υπηρεσίες, έχουν διευρυνθεί σημαντικά σε όλα τα Ταμεία.

Στην πραγματικότητα αυτό που κατάφερε με τις ενοποιήσεις είναι να κάνουμε ακόμη πιο προβληματικό το ΙΚΑ και να δημιουργήσουμε προβληματικά Ταμεία (ΕΤΕΑΜ, ΤΕΑΥΤ, ΤΑΠΙΤ, ΤΑΕΤΕΚΩ, ΕΤΑΤ)

-Το ΙΚΑ χορηγεί τη σύνταξη για ασφαλισμένο μόνο στο ΙΚΑ σε 4-7 μήνες απότους 3-4 μήνες. Με διαδοχική ασφάλιση η καθυστέρηση είναι από 8 μέχρι και 20 μήνες.

-Ο ΟΑΕΕ χορηγεί σύνταξη όταν υπάρχει ασφάλιση μόνο σε ένα Ταμείο σε 8-10 μήνες (από τους 6-8 μήνες πριν την ενοποίηση) και σε 10 μήνες μέχρι και 2 χρόνια όταν υπάρχει διαδοχική ασφάλιση.

-Οι δημόσιοι υπάλληλοι για να πάρουν σύνταξη από τα Επικουρικά τους Ταμεία χρειάζονται πλέον από 15 μέχρι και 18 μήνες και όταν υπάρχει διαδοχική ασφάλιση μπορεί η καθυστέρηση να φθάσει τα 2,5 χρόνια (πριν τις ενοποιήσεις ο χρόνος καθυστέρησης ήταν περίπου ο μισός). Εκτιμάμε ότι αυτή είναι η βασική αιτία για τη μείωση κατά 30% των αιτήσεων συνταξιοδότησης από το Δημόσιο την τελευταία περίοδο. Οι εργαζόμενοι βλέπουν ότι για να ολοκληρωθεί η διαδικασία χορήγησης της σύνταξής τους θα χρειαστεί να περιμένουν μέχρι 20
μήνες, ενώ για το εφάπαξ βοήθημα για όσους σήμερα αποχωρούν θα χρειαστεί να περιμένουν 3 χρόνια αν συνεχιστεί η ίδια κατάσταση. Οι Επικουρικές συντάξεις στα διάφορα Επικουρικά Ταμεία του Ιδιωτικού Τομέα καθυστερούσαν από 3 έως 6 μήνες και από 5 μήνες μέχρι 12 για τις περιπτώσεις διαδοχικής ασφάλισης.


Εξαίρεση αποτελούσε το Ταμείο των εμποροϋπαλλήλων που η καθυστέρηση ήταν 20-22 μήνες (ΤΕΑΥΕΚ).
ΤΑ ΝΕΑ



Διαβάστε περισσότερα...

Με προβλημάτισαν οι θέσεις του ΚΚΕ για τις επιχορηγήσεις των κομμάτων

Με προβλημάτισαν οι θέσεις του ΚΚΕ για τις επιχορηγήσεις των κομμάτων. Ομολογώ ότι δεν καταλαβαίνω ορισμένες διακρίσεις όπως τούτη: «Αλλο πράγμα η λεγόμενη ιδιωτική χρηματοδότηση και άλλο πράγμα η μίζα και το μαύρο πολιτικό χρήμα, η οικονομική εξάρτηση από μεγαθήρια». Δεν κατανοώ γιατί είναι σωστό να δέχεσαι τα λίγα αλλά λάθος να δέχεσαι τα πολλά. Η κυρία Αλέκα Παπαρήγα θυμίζει τα κορίτσια από τα τηλεοπτικά πάνελ: εξανίστανται στο άκουσμα της συζυγικής απιστίας και...

κουνούν επικριτικά την κεφαλή ενώ το όλο παρουσιαστικό τους και τα στοιχεία του βιογραφικού αποτελούν ισχυρές ενδείξεις ότι δεν είναι δα και του παρθεναγωγείου.

Μετά τιμής

ΠΑΝΔΩΡΑ




Διαβάστε περισσότερα...

Mπήκαμε σε ύφεση. Τουρισμός, οικοδομή, βιομηχανία, έφεραν συρρίκνωση

Το ενδεχόμενο συρρίκνωσης του ΑΕΠ στο δεύτερο τρίμηνο του έτους θεωρεί, πλέον, πιθανό το υπουργείο Οικονομίας που δεν αποκλείει αρνητικό ρυθμό ανάπτυξης στη ζώνη του -0,1% με - 0,2%.

Σύμφωνα με τις νεότερες εκτιμήσεις κυβερνητικών στελεχών, ο ετήσιος ρυθμός ανάπτυξης του δευτέρου τριμήνου είναι πιθανόν να κινηθεί σε ένα εύρος μεταξύ του +0,2% με -0,2%, αντί της οριακής αύξησης +0,3% που καταγράφηκε στο πρώτο τρίμηνο του έτους, σε ετήσια βάση.


Τουρισμός
Η διατήρηση ή όχι του ετήσιου ρυθμού μεταβολής του ελληνικού ΑΕΠ σε θετικό έδαφος στο δεύτερο τρίμηνο του έτους θα κριθεί κυρίως από την εξέλιξη της τουριστικής κίνησης, από το εύρος δηλαδή, της πτώσης που θα καταγράψει η Στατιστική Υπηρεσία στο διάστημα Απριλίου - Ιουνίου.

Υπενθυμίζεται ότι με βάση τα τελευταία στοιχεία του ΣΕΤΕ ο αριθμός των αφίξεων στα κυριότερα αεροδρόμια της χώρας μειώθηκε κατά 9,61% στο πρώτο εξάμηνο του έτους, με τις αφίξεις στην Αθήνα να μειώνονται 10,8%, στο Ηράκλειο 11,5%, την Κεφαλλονιά 21,95%, τη Σάμο 15,36% και τη Χίο 26,4%.

Τα ίδια στελέχη διατυπώνουν πάντως συγκρατημένη αισιοδοξία για το σύνολο του έτους καθώς μιλάμε μεν για προβλέψεις για σχεδόν μηδενικούς ρυθμούς ανάπτυξης, αλλά δεν θεωρούν απαραιτήτως ότι θα καταγραφεί αρνητικός ρυθμός σε μέσα επίπεδα φέτος.

Οι επίσημες εκτιμήσεις της Στατιστικής Υπηρεσίας για τον ρυθμό ανάπτυξης δευτέρου τριμήνου αναμένεται να δημοσιοποιηθούν μέσα στο πρώτο δεκαπενθήμερο του Αυγούστου.

Σε κάθε περίπτωση, στο δεύτερο τρίμηνο, εφόσον επιβεβαιωθούν οι έως σήμερα εκτιμήσεις, ο ρυθμός ανάπτυξης αναμένεται να καταγράψει τη χειρότερη επίδοση τα τελευταία χρόνια, με τουρισμό, οικοδομή και κατανάλωση να συντελούν ως επί το πλείστον στη μεγάλη επιβράδυνση που καταγράφεται από τις αρχές του έτους.

Η σταδιακή είσοδος της οικονομίας σε ύφεση, για πρώτη φορά μετά από 16 χρόνια, έχει ήδη αρνητικές επιπτώσεις στην απασχόληση.

Η ανεργία εκτινάχθηκε τον Απρίλιο στο 9,4%, με δραματική επιδείνωση στις νησιωτικές τουριστικές περιοχές, αφού πολλές τουριστικές μονάδες δεν άνοιξαν εξαιτίας της μειωμένης ζήτησης. Χαρακτηριστική είναι η εκτίναξη της ανεργίας σε βασικούς τουριστικούς προορισμούς, δηλαδή, το Βόρειο και το Νότιο Αιγαίο και την Κρήτη σε ιστορικά υψηλά επίπεδα.

Αναθεώρηση
Η κυβέρνηση επισήμως κάνει πλέον λόγο για σχεδόν μηδενική ανάπτυξη σε μέσα επίπεδα φέτος, αναθεωρώντας επί το δυσμενέστερο προηγούμενη πρόβλεψή της για μέσο ρυθμό ανάπτυξης 1,1%.

Ακόμη ωστόσο και οι αναθεωρημένες προβλέψεις θεωρούνται αισιόδοξες από τους ξένους οργανισμούς που προβλέπουν ύφεση φέτος στην Ελλάδα και αργή ανάκαμψη τα επόμενα χρόνια.

Ενδεικτικά αναφέρεται η πρόβλεψη της Κομισιόν για μείωση του ελληνικού ΑΕΠ κατά 0,9% φέτος, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για -1% με -2%, της Fitch για -2% αλλά και της Τραπέζης της Ελλάδος που δεν αποκλείει την ύφεση.
Της Ελευθερίας Αρλαπάνου



Διαβάστε περισσότερα...

Ο ρόλος του δασκάλου στη διαχείριση της παιδικής ηλικίας ως «κατασκευή», κατά τη διάρκεια εξέλιξης της σύγχρονης κοινωνίας.

Αφορμή για την ανακοίνωση των παρακάτω σκέψεων υπήρξε από τη μια το γεγονός ότι εδώ και μερικά χρόνια εφαρμόζεται πλήρες αναλυτικό πρόγραμμα (μαθημάτων – δραστηριοτήτων) στα νηπιαγωγεία της χώρας και από την άλλη ο παρακάτω «έλεγχος προόδου του νηπίου», από ένα δημόσιο νηπιαγωγείο της περιοχής του Βύρωνα. Τον παραθέτουμε αυτούσιο στην αρχή, ώστε ο αναγνώστης να αποκτήσει την εικόνα αυτού του «ελέγχου του νηπίου»1:
Γλώσσα

Αντίληψη ομιλίας

Ομιλεί καθαρά και σωστά

Ομιλεί με ολοκληρωμένες εκφράσεις

Εκφράζει καθαρά τις ιδέες του
Αναγνωστική ικανότητα

Αναγνωρίζει τα 8 βασικά χρώματα

Αναγνωρίζει ομοιότητες-διαφορές

Αναγνωρίζει το όνομά του

Γράφει το όνομά του σωστά

Αναγνωρίζει τις ημέρες της εβδομάδος

σελ. 2

..... Νηπιαγωγείο Βύρωνα

έλεγχος προόδου του νηπίου

Όνομα νηπίου:

Όνομα νηπιαγωγών:


Αγαπητοί γονείς μ’ αυτόν τον έλεγχο επιθυμώ να σας δώσω μια εικόνα της εργασίας στο Νηπ/γείο και της προόδου του παιδιού σας

σελ.1









Επιδεξιότητες μικρών μυών

(λεπτή κινητικότητα)

Κόψιμο πάνω σε γραμμή

Περίγραμμα σχημάτων

Αντιγραφή σχημάτων/γραμμών
Δημιουργική έκφραση

Συμμετοχή σε δραστηριότητες

Ζωγραφικής και σχεδίου

Συμμετοχή στη μουσική

(τραγούδι – δημιουργική κίνηση)

σελ. 3
Κοινωνικο-συναισθηματική ανάπτυξη

Συμμετέχει σε ομαδικές δραστηριότητες

Ακούει όταν μιλούν οι άλλοι

Συνεργάζεται-περιμένει τη σειρά του

Τακτοποιεί τα αντικείμενα

Ολοκληρώνει την εργασία του

Επιδεικνύει αυτοπεποίθηση

Αποδέχεται κανόνες – περιορισμούς
Μαθηματικά

Αναγνώριση σχημάτων

Αντίληψη χοροχρονικών εννοιών

Αντίληψη έννοιας αριθμών 1-10

σελ. 4














Η εφαρμογή πλήρους αναλυτικού προγράμματος στο νηπιαγωγείο και ο «έλεγχος προόδου του νηπίου», είναι δύο πράγματα που συνδέονται άμεσα. Εφόσον στο σύγχρονο πλέον νηπιαγωγείο σχεδιάζονται αναλυτικά εκ των προτέρων οι καθημερινές δραστηριότητες των νηπίων και εφαρμόζεται η ανάλογη μεθοδολογία για την υλοποίηση συγκεκριμένων στόχων, επόμενο είναι να αναζητείται τρόπος αξιολόγησης2 όλων αυτών.

Αξιολόγηση τόσο εκείνων που υλοποιούν το αναλυτικό πρόγραμμα και τους στόχους του, στη συγκεκριμένη περίπτωση των νηπιαγωγών, όσο και αυτών των νηπίων που εφαρμόζουν το σχεδιασμό και «πρέπει» «λογικά» να κατακτήσει το καθένα τη δική του θέση σε «κάποια» λίστα «προόδου».

Οι γονείς που θα πάρουν στα χέρια τους τον παραπάνω «έλεγχο» του συγκεκριμένου δημόσιου νηπιαγωγείου, το πιθανότερο είναι να αποκτήσουν ξαφνικά αισθήματα ανακούφισης και ευχαρίστησης, για το ότι πραγματικά το νηπιαγωγείο μπορεί πλέον να παρουσιάσει έργο, να αξιολογήσει, να μετρήσει, να πληροφορήσει και να μην είναι μόνο ένας χώρος παιχνιδιού και απασχόλησης για το παιδί. Τώρα θα μπορούν οι γονείς να έχουν μια πλήρη εικόνα σε ακόμα μικρότερη ηλικία για τις ικανότητες των παιδιών τους στη «γλώσσα», την «αναγνωστική ετοιμότητα», την «λεπτή κινητικότητα», τη «δημιουργική έκφραση», την «κοινωνικο-συναισθηματική ανάπτυξη», τα «μαθηματικά» και σε πολλούς ακόμη τομείς της δραστηριότητας των παιδιών.

Τα πράγματα όμως δεν είναι ούτε τόσο απλά όσο φαίνονται, ούτε τόσο ευχάριστα όσο ακούγονται. Μια τόσο αναλυτική και επεξεργασμένη ανάγνωση, καταγραφή και κατάταξη, η οποία να αφορά όλους του τομείς της δραστηριότητας και της προσωπικότητας των παιδιών, στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο της ζωής τους (αυτή του νηπίου), όχι μόνο αποτελεί παιδαγωγικό παράδοξο3, αλλά και δεν υφίστανται αλλού...στο δημοτικό σχολείο για παράδειγμα.

Μπορεί κανείς να υποθέσει, ότι οι συντάκτες των αναλυτικών προγραμμάτων των νηπιαγωγείων έχουν επιστημονικά επεξεργαστεί και εξαντλήσει όλες τις διαστάσεις των αναγκών και των ικανοτήτων της συγκεκριμένης ηλικιακής κατηγορίας. Πρόκειται μάλλον για μια επεξεργασία με την οποία είναι σε θέση πλέον όχι μόνο να σχεδιάζουν και την παραμικρή λεπτομέρεια της καθημερινής ζωής στο νηπιαγωγείο, αλλά και αυτός που καλείται να υλοποιήσει το σχεδιασμό, να μπορεί να αξιολογήσει τις ικανότητες των νηπίων.

Ο καθένας μπορεί να καταλάβει το παιδαγωγικό παράδοξο της παραπάνω υπόθεσης, η οποία όχι μόνο δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να πλησιάσει την πραγματικότητα, αλλά δεν απαντάει και σε ένα άλλο ερώτημα: Αν υποθέσουμε ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό, ότι δηλαδή μπορούμε να επεξεργαστούμε και να γνωρίσουμε τις διαστάσεις των αναγκών και τις ικανότητες της συγκεκριμένης ηλικιακής κατηγορίας, όταν έρθει η στιγμή της αξιολόγησης, σε σχέση με τι θα τις αξιολογήσουμε; Σε σχέση με τις ανάγκες και τις ικανότητες των μεγάλων; Σε σχέση με το αν εναρμονίζονται ή όχι με την παρούσα εξέλιξη της κοινωνίας των μεγάλων; Σε σχέση με τη διαδικασία που ακολούθησε ένας μεγάλος ως υπεύθυνος του σχεδιασμού; Σε σχέση με ποιο μέτρο τελικά, αυτό των μεγάλων ή αυτό των παιδιών; Στη λίστα αυτή μπορεί να προστεθούν και άλλα ερωτήματα.

Σε ένα πρώτο επίπεδο η απάντηση έρχεται από τη σύνταξη των λέξεων στον παραπάνω «έλεγχο προόδου του νηπίου». Ο αξιολογητής καλείται να κατατάξει την πρόοδο του νηπίου χρησιμοποιώντας μια σειρά ενεργητικών ρημάτων. Το νήπιο αξιολογείται σε σχέση με το αν «αντιλαμβάνεται», «ομιλεί», «εκφράζει4», «αναγνωρίζει», «γράφει», «κόβει», «αντιγράφει», «εκφράζεται», συμμετέχει», «ακούει», «συνεργάζεται», «τακτοποιεί», «ολοκληρώνει», «επιδεικνύει αυτοπεποίθηση», «αποδέχεται κανόνες – περιορισμούς» κ.α.. Μέσα από μια σειρά ενεργητικών διαδικασιών το νήπιο αξιολογείται κατά τρόπο μονοδρομικό.

Η γλωσσική και αναγνωστική ικανότητα, οι μυοκινητικές δεξιότητες, η έκφραση και η επίδοση στην αριθμητική, ενώ ενέχουν το στοιχείο της κληρονομιάς από την οικογένεια, παρ’ όλα αυτά μπαίνουν στην ίδια αξιολογική κλίμακα των ικανοτήτων όλων των νηπίων.

Όσο για τον τομέα της κοινωνικο-συναισθηματικής ανάπτυξης, πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο ιδιαίτερης προσοχής, αφού εκτός του ότι περιλαμβάνει, διπλάσιους σχεδόν σε αριθμούς, τομείς αξιολόγησης, αναδεικνύεται έντονα με τους όρους συμμετοχή, συνεργασία, τακτοποίηση, αποδοχή κανόνων - περιορισμών, το στοιχείο της υπακοής του νηπίου στα κοινωνικά δρώμενα του σχολείου και σε προέκταση της υπόλοιπης κοινωνίας, αυτής των μεγάλων.

Με λίγα λόγια, η όλο και περισσότερο επεξεργαζόμενη, συνεχής και θεσμοθετημένη διάκριση των παιδιών από τους μεγάλους φαίνεται σε ένα πρώτο επίπεδο, ότι διαπνέεται από καθαρά ανθρωπιστικά κριτήρια. Ο διαχωρισμός διευκολύνει και εξασφαλίζει την «καλύτερη» φροντίδα και προστασία μιας ευάλωτης ομάδας ατόμων, των παιδιών, από την κοινωνία. Όμως σε ένα άλλο επίπεδο η σταδιακή έγερση προστατευτικών τειχών γύρω από τα παιδιά συνιστά άρρητους μηχανισμούς ρύθμισης, ελέγχου και τελικά χειραγώγησης κατ’ αρχάς των παιδιών και μέσω αυτών της οικογενειακής σφαίρας5.

Η εξέλιξη αυτή βέβαια δεν είναι προϊόν μιας αυτόματης διαδικασίας χρονικά προσδιορισμένης και άμεσα εφαρμόσιμης (π.χ. ανάγκη της σημερινής ανεπτυγμένης κοινωνίας). Αποτελεί στοιχείο ιστορικής εξέλιξης το οποίο θα πρέπει να γνωρίζουν και να μελετούν συνεχώς όσοι ασχολούνται με τη διαχείριση της παιδικής ηλικίας.

Ο Fhilippe Aries στο βιβλίο του «Αιώνες της παιδικής ηλικίας» μας δίνει μια καταγραφή της θέσης των παιδιών στην πορεία της ιστορικής εξέλιξης των κοινωνιών.

Στο μεσαίωνα οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των παιδιών και των ενηλίκων ήταν ανύπαρκτες. Τα παιδιά συμμετείχαν στην κοινωνία των ενηλίκων, χωρίς ειδικές αποτρεπτικές ρυθμίσεις, ενώ αντιμετωπίζονταν σαν μικροί ενήλικοι με την ανάλογη μεταχείριση6. Καθοριστικές αλλαγές στις αντιλήψεις για την παιδική ηλικία συντελούνται κατά τον 17ο αιώνα, με το πέρασμα από τη μεσαιωνική στη βιομηχανική κοινωνία, ενώ από τα μέσα του 18ου αιώνα η οικογένεια και το σχολείο παίρνουν τη σύγχρονη μορφή τους. Από δω και πέρα η παιδική ηλικία θα γίνεται αντιληπτή και θα ορίζεται κυρίως μέσω δύο βασικών κοινωνικών θεσμών, της οικογένειας και της εκπαίδευσης7. Το σημαντικό της μελέτης του F. Aries, εκτός του ότι τοποθετεί χρονικά τη μεταστροφή του ενδιαφέροντος της κοινωνίας , είναι ότι μας παρουσιάζει και μια άλλη σημαντική συνέπεια αυτού του θεσμοθετημένου πλέον ενδιαφέροντος προς την παιδική ηλικία. Τον περιορισμό της αυτονομίας της8.

Ο περιορισμός αυτός προήλθε σταδιακά από την ανάγκη εκπαίδευσης ενός τμήματος του πληθυσμού, των παιδιών.

Σήμερα η κοινωνία μας εξαρτάται, και έχει επίγνωση ότι εξαρτάται, από την επιτυχία του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Διαθέτει ένα εκπαιδευτικό σύστημα, μια αντίληψη για την παιδεία, μια συνείδηση της σημασίας της. Καινούριες επιστήμες, όπως η ψυχανάλυση, η παιδιατρική, η ψυχολογία, ασχολούνται με τα προβλήματα των παιδιών. Τα συμπεράσματά τους επηρεάζουν τους γονείς χάρη στις εκλαϊκευτικές εκδόσεις. Ο κόσμος μας διακατέχεται από τα φυσικά, τα ηθικά και τα σεξουαλικά προβλήματα της παιδικής ηλικίας. Η ενασχόληση αυτή ήταν άγνωστη στον μεσαιωνικό πολιτισμό, το πρόβλημα δεν ετίθετο, γιατί μόλις το παιδί σταματούσε να θηλάζει ή λίγο μετά, γινόταν ο φυσικός σύντροφος του ενήλικα. Από τα μέσα όμως του 18ου αιώνα9 γίνεται πλέον αποδεκτό ότι το παιδί δεν είναι ώριμο για τη ζωή, ότι πρέπει να υποβληθεί σε ένα ειδικό καθεστώς, σε ένα είδος καραντίνας, πριν το αφήσουν να ζήσει με τους μεγάλους10.

Αυτός ο διαχωρισμός προκάλεσε την παραγωγή νέας εξειδικευμένης γνώσης. Το παιδί αρχίζει να τροφοδοτεί την εμφάνιση και τη νομιμοποίηση επιστημονικών λόγων διαφορετικής προέλευσης με διττό αποτέλεσμα. Το παιδί αναδεικνύεται σε επιστημονικό αντικείμενο, γίνεται πηγή άντλησης επιστημονικής γνώσης. Παράλληλα όμως, η ίδια η γνώση μετατρέπει το παιδί από αντικείμενο επιστημονικής θεώρησης σε υποκείμενο.

Η γνώση που παράγεται δεν προσφέρει απλώς έναν τρόπο ανάγνωσης του παιδιού, αλλά και έναν τρόπο παραγωγής του. Το παιδί αναγνωρίζεται μόνο μέσω των πρακτικών και των γνώσεων με βάση τις οποίες συγκροτείται η υποκειμενικότητά του.

Μέσω της γνώσης επομένως η παιδική ηλικία μετατρέπεται σε πεδίο παρέμβασης και ρύθμισης. Όλοι οι τομείς της ζωής των παιδιών, μεταξύ των οποίων η διαπαιδαγώγηση και η εκπαίδευση, αλλά και η κάθε είδους συμπεριφορά και δραστηριότητα γίνονται αντικείμενο δημόσια διαχείρισης και ελέγχου. Τα παιδία αυτά τροφοδοτούν ποικίλους επιστημονικούς λόγους περί του «ορθού» στο σωματικό11, στο νοητικό, στο συναισθηματικό επίπεδο και συγκροτούν διάφορες πρακτικές οι οποίες συνθέτουν μια νέα μορφή άσκησης εξουσίας και «πολιτικής διακυβέρνησης», νέες μορφές κηδεμονίας της παιδικής ηλικίας και κατ’ επέκταση του πληθυσμού. Οι πρακτικές αυτές προάγουν έναν δημόσιο λόγο περί ιδιωτικού, έτσι ώστε το ιδιωτικό, δημοσιοποιούμενο, παρατηρείται, καταγράφεται, αξιολογείται και εντέλει ορίζει νέα πεδία παρέμβασης και ρύθμισης σε συμβολικό κυρίως επίπεδο12.

Με τη γενίκευση της προσχολικής φοίτησης, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι οι πρακτικές αυτές επεκτείνονται σε όλο και μικρότερες ηλικίες, ενώ συντελούν στον κοινωνικό ορισμό μιας ξεχωριστής κατηγορίας, της πρώιμης παιδικής ηλικίας. Η ιστορία εξέλιξης του νηπιαγωγείου φαίνεται να ακολουθεί δύο βασικές αρχές ανάπτυξης: η μια τείνει να απελευθερώσει το παιδί από τους περιορισμούς και τη σκληρή πειθάρχηση μέσα στο χώρο του νηπιαγωγείου και ή άλλη συμβάλλει στην όλο και αυξανόμενη αυτονόμηση του νηπιαγωγείου από το δημοτικό σχολείο.

Δεν είναι πια το σχολείο που δεν έχει αναλυτικό πρόγραμμα και τα παιδιά πρέπει μόνο να ανακαλύπτουν ή να επινοούν διαρκώς τον εαυτό τους, όλα μαζί. Δεν αφορά πια την προετοιμασία για το δημοτικό με τη σχετική διδασκαλία ανάγνωσης και γραφής, την παρακολούθηση των παιδιών την ώρα που παίζουν, αλλά την ανάπτυξη καλλιτεχνικού αισθητηρίου, τη διδασκαλία λογικών επεξεργασιών και της μαθηματικής θεωρίας συνόλων, καθώς και την ενασχόληση με την εφαρμοσμένη ψυχολογία.

Η διαδικασία αυτή μετατρέπει σταδιακά το επάγγελμα του δασκάλου σε αυτό του εκπαιδευτή. Η γενικευμένη εξάπλωση της προσχολικής εκπαίδευσης μαζί με το νέο ορισμό της πρώιμης παιδικής ηλικίας οδηγεί στην υιοθέτηση νέου παιδαγωγικού λόγου, μέσω των θεωριών μάθησης, ο οποίος τελικά στόχο έχει τον ορθολογισμό της πολιτιστικής μεταβίβασης. Το πολιτιστικό κεφάλαιο φαίνεται να παίζει σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη νέων ομάδων και στη διατήρηση του κοινωνικού status.

Με τον τρόπο αυτό οι προσχολικές ηλικίες δεν προσδιορίζονται ως μια παρενθετική περίοδος αναμονής, κατά την οποία η εκπαίδευση σήμαινε κυρίως τη μέριμνα για τα παιδιά, τη φροντίδα για τη σωματική τους ανάπτυξη και ίσως την έναρξη κάποιας ηθικής και ψυχολογικής εξάρτησης. Τώρα οι ηλικίες αυτές ενσωματωμένες πλήρως σε ένα αναλυτικό πρόγραμμα, ρυθμίζονται και υπόκεινται σε μια σειρά θεσμοποιημένων καθυστερήσεων, ειδικά στο πεδίο της ψυχοκινητικής και νοητικής εξέλιξης: τα νήπια θα πρέπει να περπατήσουν, να μιλήσουννα δοκιμάσουν την αμφιπλευρικότητα κ.λ.π. σε μια ορισμένη ηλικία13.

Η λειτουργία του σύγχρονου νηπιαγωγείου που στηρίζεται στα προηγούμενα γνωρίσματα, ανταποκρίνεται στο «σύγχρονο» αίτημα για «ενδεδειγμένη διδασκαλία». Αυτή η ανταπόκριση δεν συνεπάγεται μόνο την πρώιμη εκπαίδευση των παιδιών, αλλά και την επινόηση και τον εξορθολογισμό των δραστηριοτήτων και των ικανοτήτων των μικρών παιδιών.

Η επιτυχία αυτών των απαιτήσεων πραγματοποιείται μέσω μιας σειράς θεσμικών διαδικασιών και αλληλεπίδρασης αρκετών εξιδεικευμένων τομέων. Αυτό συνεπάγεται όμως ουσιαστικές αλλαγές στον κώδικα των ηθικών αξιών14 :

* Η αντίληψη για την αυθόρμητη μάθηση μέσω του παιχνιδιού.
* Ενα είδος ηθικού ελέγχου, που βασίζεται σε έμμεσες και φαινομενικά μη καταναγκαστικές μεθόδους χειραγώγησης.

Το πρώτο υποδηλώνει έναν τύπο σχολείου, όπου το παιδί μαθαίνει να παίζει και ειδικότερα μαθαίνει καθώς παίζει από το ίδιο το παιχνίδι. Είναι μια παιδαγωγική που εκφράζεται μέσω της συμβουλής και της ανεκτικής χειραγώγησης και η οποία προσπαθεί να διατηρεί τα παιδιά συνεχώς απασχολημένα σε κάποια δραστηριότητα.

Το δεύτερο περικλείει τις νέες αντιαυταρχικές απόψεις στην παιδαγωγική που συχνά προϋποθέτουν μια ευαισθησία οξυμένη στην κατανόηση των ηθικών αποχρώσεων. Προϋποθέτουν επίσης και τη συνήθεια να ελέγχεται η συμπεριφορά μέσω της επίκλησης της λογικής. Οι απόψεις αυτές τείνουν να μεταθέσουν τον ουδό (το κατώφλι) της ευαισθησίας και έτσι κάνουν ασαφή τα όρια ανάμεσα στο ηθικά σωστό και το ηθικά λάθος. Επιπρόσθετα, αλλάζουν τα μέσα τιμωρίας και ανταμοιβής, κάνοντάς τα περισσότερο διάχυτα και λιγότερο ρητά15.

Ολα αυτά τελικά μπορούν να θεωρηθούν νέες μορφές συμβολικής βίας επειδή συνεπάγονται νέες μορφές χειραγώγησης και ελέγχου στις οικογενειακές και τις σχολικές πρακτικές. Συνδέονται επίσης με αλλαγές στο σύστημα ηθικής των ανώτερων τάξεων16.

Συνοψίζοντας θα λέγαμε ότι η προσχολική ηλικία σήμερα (από το 2ο μέχρι το 6ο έτος του παιδιού) τείνει να οριοθετηθεί, να οριστεί κοινωνικά, και να αποτελέσει μια ξεχωριστή κατηγορία, αυτή της «πρώϊμης παιδικής ηλικίας».

Η λειτουργία του νηπιαγωγείου στηρίζεται σ’ αυτά τα γνωρίσματα και δεν συνεπάγεται μόνο την πρώϊμη εκπαίδευση των νηπίων, αλλά την επινόηση και τον εξορθολογισμό των δραστηριοτήτων και των ικανοτήτων τους.

Αν προχωρήσουμε ακόμα λίγο τη σκέψη μας, τότε θα διαπιστώσουμε ότι και ο θεσμός του «ολοήμερου σχολείου» παρουσιάζει τα ίδια χαρακτηριστικά. Στα πλαίσια των αναγκών της σημερινής «σύγχρονης» οικογένειας και της κοινωνίας γενικότερα, δημιουργούνται επιχειρήματα υπέρ του θεσμού αυτού, τα οποία υπερκαλύπτουν τις όποιες διαφωνίες ή την υιοθέτηση άλλων πρακτικών πιο κοντινών στις ανάγκες της παιδικής ηλικίας. Στην ουσία ο θεσμός αυτός εξυπηρετεί το βάναυσο εγκλεισμό του παιδιού στο σχολικό ίδρυμα και τον εξορθολογισμό των δραστηριοτήτων και των ικανοτήτων του.

Τα ερωτήματα που ζητούν απάντηση και επεξεργασία τόσο των ειδικών, όσο και των ίδιων των δασκάλων κινούνται σε πολλαπλά επίπεδα: Ποιά θα είναι από δω και πέρα η σχέση σχολείου και κοινωνίας; Ποιό θα είναι το σχολείο του μέλλοντος; Πώς θα «διαχειριστεί» την ατομική και κοινωνική διάσταση της παιδικής ηλικίας; Ποιά θα είναι η νέα ταυτότητα του εκπαιδευτικού, ο οποίος καλείται να υλοποιήσει αυτόν τον εξορθολογισμό;

Χρειάζονται νέες επεπξεργασίες στις απαντήσεις αυτών των ερωτημάτων, γιατί εύκολα μπορεί κάποιοι να πουν ότι οι απαντήσεις υπάρχουν, εννοώντας τις απαντήσεις που δίνουν οι κοινωνιολογικές θεωρίες και ιδιαίτερα οι θεωρίες κοινωνικοποίησης. Όμως η μέχρι τώρα εξέλιξη έχει δείξει ότι αυτές οι θεωρίες υπηρέτησαν και υπηρετούν την χωρίς αλλαγές ομαλή εξέλιξη των δυτικών κοινωνιών. Για τις επικρατέσετερες από αυτές τις θεωρίες το σχολείο δημιουργήθηκε από την κοινωνία με σκοπό τη διαιώνησή της. Με αυτή τη λογική η κοινωνία ελέγχει το θεσμό, με τη μορφή άσκησης εξουσίας της παιδικής ηλικίας σε όλο και πιο ευρύ ομαδικό επίπεδο. Επομένως δεν μπορεί η κοινωνία να αναγνωρίσει τον ιδιαίτερο ρόλο ανάπτυξης ενός τμήματός της που είναι το σχολείο. Πάντα θα είναι υποδεέστερο και κατευθυνόμενο με αποτέλεσμα αυτά τα δύο τμήματα να μην μπορούν να συναντηθούν ποτέ.

Συγκεκριμένα οι κυρίαρχες θεωρίες κοινωνικοποίησης (λειτουργιστική και δομο- λειτουργική) εκτός του ότι επικυρώνουν τη διαδικασία αυτή, συναντώνται στα παρακάτω κεντρικά σημεία17:

* Η κοινωνικοποίηση θεωρείται μια ενιαία, ομοιογενής και καθολική διαδικασία με στόχο την ανώδυνη είσοδο και ενσωμάτωση της νέας γενιάς στην υπάρχουσα κοινωνική τάξη πραγμάτων. Στο σχήμα αυτό αγνοείται το κοινωνικό παρόν του παιδιού και υποτάσσεται στο μέλλον.
* Το παιδί ως μη κοινωνικοποιημένο άτομο στερείται μιας πλήρους κοινωνικής υπόστασης. Έχει ανάγκη από τη φροντίδα, την καθοδήγηση και την παρέμβαση των ενηλίκων.
* Η κοινωνία ως το σύνολο των αξιών, των αντιλήψεων, των κανονιστικών προτύπων, των γνώσεων κ.τ.λ.. εκλαμβάνεται αποκλειστικά και μόνο ως μια αντικειμενική πραγματικότητα. Στον πυρήνα αυτής της προσέγγισης βρίσκεται ένα παθητικό υποκείμενο (το παιδί) από το οποίο αναμένεται να συμμορφωθεί στα κοινωνικά δεδομένα.

Σύμφωνα με τις αρχές αυτές το παιδί θεωρείται ως ένα ατελώς κοινωνικοποιημένο ον, ελάχιστα εξοικειωμένο με τον πολιτισμό, με αποτέλεσμα να τοποθετείται στο κοινωνικό περιθώριο, εκτιμώντας το σαν κάτι το ξένο, το διαφορετικό.

Δεν θα ήταν αυθαίρετο αν στο σημείο αυτό σχολιάζαμε τη θέση και τη στάση της αντιαυταρχικής εκπαίδευσης. Στην πορεία του χρόνου η αντιαυταρχική εκπαίδευση έχοντας πλήρως υιοθετήσει τις αρχές αυτές, εκτός από την αποδοχή της σαν σύστημα μάθησης και εκπαίδευσης, παρουσιάζει θετικά αποτελέσματα από πλευράς κοινωνίας. Η αντιαυταρχική εκπαίδευση υπηρέτησε πλήρως τους στόχους που έθεσε η κοινωνία για το σχολείο, αντικαθιστώντας την πραγματική βία της προηγούμενης παιδαγωγικής με τη συμβολική βία και το συνεχή αγώνα εσωτερίκευσης, από πλευράς των παιδιών, των κυρίαρχων κανόνων και προτύπων. Το ανησυχητικό από δω και πέρα είναι η «νέα αντιαυταρχική εκπαίδευση» που κυοφορείται με χαρακτηριστικά όπως, τον εγκλεισμό των παιδιών στα σχολεία, την «επιστημονική» τους «παραγωγή» και «ανάγνωση», καθώς και την «ωραιοποίηση» των μεθόδων της, έχοντας, χωρίς να προκαλεί έκπληξη, την πλήρη υποστήριξη της εξουσίας και την ευρύτερη κοινωνική συναίνεση.

Ωστόσο υπάρχουν και οι θεωρίες εκείνες οι οποίες δεν προϋποθέτουν ένα παθητικό υποκείμενο που υποτάσσεται στους κοινωνικούς καταναγκασμούς. Η κοινωνία υπάρχει τόσο ως αντικειμενική, όσο και ως υποκειμενική πραγματικότητα και γίνεται κατανοητή με όρους μιας διαρκούς διαλεκτικής διαδικασίας. Η ταυτότητα του νέου ατόμου συγκροτείται μέσα από τη διαλεκτική σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στην ταυτότητα που αποδίδεται αντικειμενικά από την κοινωνία και την ταυτότητα που οικειοποιείται υποκειμενικά το άτομο18. Σ’ αυτές τις θεωρίες μπορούν οι δάσκαλοι σήμερα να αναζητούν τις λύσεις των προβλημάτων και των ερωτήσεων που προκύπτουν.

Κωνσταντίνος Καρακαλπάκης- Καρράς



Διαβάστε περισσότερα...

Παντεσπάνι

Η ΙΣΤΟΡΙΑ είναι γνωστή και- λόγω 14ης Ιουλίου- επίκαιρη. Ακούγοντας τη βοή του όχλου, η Μαρία Αντουανέτα αναρωτήθηκε: «Τι έπαθαν αυτοί και φωνάζουν;». «Δεν έχουν ψωμί», της απάντησαν οι αυλικοί. «Και τότε γιατί δεν τρώνε παντεσπάνι;», απόρησε η βασίλισσα. Κάπως έτσι πλήρωσε τη Γαλλική Επανάσταση με τον λαιμό της στην γκιλοτίνα.

ΟΧΙ ΠΩΣ βάζει κανείς ποτέ μυαλό. Δεν είναι λίγοι οι έχοντες εξουσία που υιοθετούν τη λογική «δώστε τους παντεσπάνι». Το τελευταίο κρούσμα είναι τα σχέδια της κυβέρνησης Καραμανλή για την Παιδεία.

ΣΧΟΛΕΙΑ ΚΑΙ Πανεπιστήμια είναι σε κρίση. Όχι μόνο γιατί λείπουν οι δάσκαλοι, στάζουν οι αίθουσες, δεν υπάρχουν υπολογιστές ή δεν επαρκούν τα κονδύλια. Αλλά γιατί η εκπαίδευση βρίσκεται στον πυρήνα του μεγαλύτερου προβλήματος της Ελλάδας- ότι δηλαδή δεν είμαστε ανταγωνιστικοί. Δυστυχώς, η Παιδεία μας δεν προετοιμάζει ένα έμψυχο δυναμικό που να μπορεί να σταθεί στις διεθνείς οικονομικές απαιτήσεις.

ΕΝΩ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ όλα αυτά ο υπουργός Παιδείας Άρης Σπηλιωτόπουλος και ο Πρωθυπουργός συμφώνησαν χθες σε μια σειρά από ελαφρύνσεις. Λιγότερα μαθήματα, λιγότερη ύλη, λιγότερες εξετάσεις και ελεύθερη εισαγωγή σε Σχολές που δεν έχουν ζήτηση. Λες και αυτό που έλειπε ήταν η χαλάρωση.

ΦΥΣΙΚΑ ΟΛΑ αυτά δεν είναι χωρίς εξήγηση. Και όπως συμβαίνει συνήθως από το 2004 και μετά, στη διακυβέρνηση της χώρας περισσεύει ο κυνισμός. Η Ν.Δ. έχει πιάσει το νοικοκυριό στη δαγκάνα της Εφορίας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο: ΕΤΑΚ, εισφορές, τεκμήρια, ημιυπαίθριοι. Προσπαθεί να κάνει παροχές ανοίγοντας- όπου και όσο μπορεί- τις θύρες της εκπαίδευσης. Είναι μαράζι για κάθε οικογένεια το πώς πάει το παιδί της στο σχολείο; Ε, ο πήχυς θα χαμηλώσει και όλα θα γίνουν πιο εύκολα.

Ο ΙΔΙΟΣ ο Άρης είναι συνειδητοποιημένος συνεργός στην υπόθεση αυτή. Και τον χαρακτήρα του Καραμανλή ξέρει, και τον τρόπο που η Ν.Δ. ασκεί εξουσία γνωρίζει. Είναι επίσης αρκετά έμπειρος στην πολιτική για να βλέπει ότι τα πράγματα δεν πάνε και πολύ μακριά. Διαχείριση χρόνου γίνεται. Άρα προσεγγίζει εκπαιδευτικούς, μαθητές, καθηγητές, φοιτητές και αντιπολίτευση με το ίδιο πνεύμα. Τους ακούει όλους, λέει σε όλους «ναι» και υπόσχεται παντεσπάνι. Μόνο που αυτός δεν το κάνει από άγνοια, αλλά για να γλιτώσει τον δικό του λαιμό.
Του Δημήτρη Μητρόπουλου


Διαβάστε περισσότερα...

Κοράκια

ΠΑΣΙΓΝΩΣΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ. Από Αμερική, Ρωσία, Ιταλία. Τα πλοκάμια της μαφίας επεκτείνονται σε όλες τις φέτες της εξουσίας. Χωρίς αυτή την υποστήριξη, κάλυψη και προστασία γιοκ μαφία. Περίτρανη απόδειξη, η απόδραση του Παλαιοκώστα. Ακόμα πιο ηχηρή και αδιάψευστη, η απαγωγή του Παναγόπουλου. Από το ευρύτερο περιβάλλον τους σχεδιάστηκε. Από «δικούς» τους εκτελέστηκε. Όλα τ΄ άλλα είναι προπαγανδιστικά φούμαρα και ύποπτη μπουρδολογία. Κόρακας κοράκου μάτι βγάζει, δηλαδή. Για εύκολο, ζεστό, χοντρό και άφθονο χρήμα. Όσο πιο αχαλίνωτος, ασύδοτος και επιθετικός ο καπιταλισμός τόσο...

πιο δυνατό, αχαλίνωτο και επιθετικό το παρακράτος το σκοτεινό. Έτσι, το έγκλημα φέρει κοινωνική σφραγίδα. Για ένα καρβέλι ψωμί ο λαθρομετανάστης. Με τα δισεκατομμύρια η Κόζα Νόστρα. Κύριοι, δικοί σας η παραεξουσία, οι μαφιόζοι, οι νονοί της νύχτας. Βγάλτε τα μάτια σας και παρατήστε μας στην ησυχία!
Δημήτρης Δανίκας


Διαβάστε περισσότερα...

Ασφάλεια ναι, αλλά για ποιον;

Ανεχόμαστε τις κάμερες. Θέλουν να μας συντροφεύουν κι άλλες στον ιδιωτικό βίο μας. Καταπίνουμε τις ηλεκτρονικές παρακολουθήσεις. Δεχόμαστε να μας αντιμετωπίζουν ως ενδεχόμενους ύποπτους, ακόμη κι όταν δεν έχουν ενδείξεις που να αμφισβητούν τη νομιμοφροσύνη μας.

Χωνεύουμε σιγά-σιγά ένα σωρό κανόνες στο όνομα της ασφάλειας, που μας χρυσώνουν το χάπι ότι είναι το μέγιστο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Νόμιζα ότι το μέγιστο είναι η ζωή, ακολουθεί η ελευθερία και μετά η ασφάλεια. Παίρνω, βλέπετε, τοις μετρητοίς την Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Aνθρώπου.

Κι ύστερα προσγειώνομαι στην επίγεια ζωή αυτών των ευγενών εννοιών, με τον κορσέ των καθολικών απαγορεύσεων και τη συνακόλουθη γραφειοκρατία, τα προληπτικά μέτρα επί δικαίων και αδίκων.

Και καλά ο εντοπισμός των καταζητούμενων -που δεν πρέπει να 'ναι και τόσο αφελείς για να είναι καταζητούμενοι- αλλά όσοι δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με την τρομοκρατία ή το οργανωμένο έγκλημα, γιατί να αντιμετωπίζονται ως ύποπτοι;

Γιατί πρέπει να ζωστεί με τόσα θεσμικά φυσεκλίκια το κράτος για να κατατροπώσει τα φουσάτα του εχθρού;

Είναι όντως αναγκαίες οι διευρυμένες δυνατότητες παρέμβασης για να προστατεύσει τους πολίτες του, να ελαχιστοποιήσει τους κινδύνους ή όπως αποδεικνύουν η εξάρθρωση ενός πολυπλόκαμου κυκλώματος μαστροπείας και ενός συνδικάτου εγκλήματος μια χαρά τα καταφέρνουν οι διωκτικές αρχές με το ισχύον θεσμικό πλαίσιο, όταν κάνουν μεθοδικά τη δουλειά τους; Ενώ όταν αποτυγχάνει η Πολιτεία στα αυτονόητα, να εφαρμόσει π.χ. την απαγόρευση της χρήσης κινητών τηλεφώνων στις φυλακές, την πληρώνουν τα καρτοκινητά.

Τι νόημα έχει η γενίκευση της λήψης υλικού DNA για οποιοδήποτε αδίκημα, ακόμη και για πλημμελήματα, τυπικού χαρακτήρα; Είναι Πυθία ο νομοθέτης και προβλέπει ότι θα κυλήσει ο παραβάτης και στο κακούργημα, γι' αυτό τον φακελώνει προκαταβολικά στην τράπεζα γενετικού υλικού;

Και αυτοί που θα έχουν πρόσβαση σε τέτοια δεδομένα δεν θα μπουν στον πειρασμό να τα «αξιοποιήσουν» διαφορετικά;

Γιατί μας καλούν να διαλέξουμε ανάμεσα στην αφέλεια και την υποκρισία, μεταξύ ασφάλειας και ελευθεριών, όταν στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα;

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΖΩΡΤΖΙΝΑΚΗ
Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ


Διαβάστε περισσότερα...

…Επειδή όμως το κράτος "Καραγκιόζης" είναι καθεστώς, απλά εφαρμόζει τη λογική του: "Και τα δικά μου δικά μου και τα δικά σου δικά μου"…

…Λέει επί λέξει η ανακοίνωση του υπουργείου: "Η άσκηση προσφυγής ενώπιον των αρμόδιων διοικητικών δικαστηρίων ή η υποβολή αίτησης για διοικητική επίλυση της διαφοράς, δεν αναστέλλουν τη βεβαίωση και την είσπραξη της οφειλής που προκύπτει από την έκτακτη εισφορά…. Κατά συνέπεια, σε περίπτωση που η εισφορά δεν καταβληθεί στις προβλεπόμενες από το νόμο προθεσμίες, ισχύουν οι οριζόμενες από τη φορολογική νομοθεσία συνέπειες, δηλαδή η επιβολή μηνιαίας προσαύξησης εκπρόθεσμης καταβολής 1% - και μέχρι ποσοστού 200% - της κυρίας οφειλής και η μη χορήγηση φορολογικής ενημερότητας…." (Σ.Σ. Θράσος!)

… Τι έχει άραγε να απαντήσει το ίδιο κράτος σε εκείνους που χρωστάει από μικρά έως απίστευτα ποσά και που τους αναγκάζει ακόμα και να δανείζονται για να κρατήσουν ανοιχτές τις μικρές ή μεγάλες επιχειρήσεις τους; (Ιδιωτικά νοσοκομεία και διαγνωστικά κέντρα, κατασκευαστικές εταιρείες, εταιρείες πληροφορικής, φαρμακεία…)

…Τι απαντά σε εκείνους που έχουν προσφέρει υπηρεσίες, που έχουν πληρώσει τον ΦΠΑ αλλά το χρώμα του κρατικού ευρώ δεν το έχουν δει στα ταμεία τους;

…Και τι απαντά τέλος σε άλλους που έχουν φτάσει στο σημείο να ψάχνουν κάποιο να…λαδώσουν για να ξεμπλοκάρει τα οφειλόμενα από το κράτος; (Κάπου 10% είναι η μίζα, λένε τα θύματα)…


Βασίλης Βαλαμβάνος




Διαβάστε περισσότερα...

ΠΟΙΟΣ ΜΑΣ ΦΥΛΑΕΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΕΣ

Κορυφαίο στέλεχος της κυβερνήσεως έλεγε μετά τη σύλληψη των μελών της γνωστής συμμορίας ότι, δυστυχώς, η Ελληνική Αστυνομία είναι «σουρωτήρι». Τούθ΄ όπερ σημαίνει ότι υπάρχουν επίορκοι αστυνομικοί σε ρόλους τυφλοπόντικα. Δηλαδή ενημερώνουν κακοποιούς για τις δραστηριότητες, τα σχέδια και τις επιχειρήσεις της Αστυνομίας εναντίον του οργανωμένου εγκλήματος.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι αρμόδιοι εκάλεσαν την Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών και της ανέθεσαν τις έρευνες. Η πολυσυζητημένη ΕΥΠ (η άλλοτε ΚΥΠ που συνέδεσε τη δράση της με τη γέννηση της απριλιανής δικτατορίας) έδειξε τώρα ένα άλλο πρόσωπο. Επέδειξε νομιμοφροσύνη, ικανότητες και χρησιμότητα για το κοινωνικό σύνολο.

Με τη χρήση συσκευών υψηλής τεχνολογίας εντόπισε τους κακοποιούς και συνέβαλε αποφασιστικά στη σύλληψή τους.

Εδώ ολοκληρώνονται οι διαπιστώσεις για τα συμβάντα. Η υπόθεση της συμμορίας παίρνει τον δρόμο της και οι κακοποιοί θα κριθούν από τη Δικαιοσύνη. Ενας φάκελος, λοιπόν, κλείνει. Ανοίγει όμως ένας χειρότερος.

Ποιος θα μας φυλάξει από τους φύλακες;

Η αποκάλυψη για μιαν ακόμη φορά ότι το οργανωμένο έγκλημα έχει παραφυάδες και συνεργάτες μέσα στην Αστυνομία δεν μπορεί να αφεθεί στη συνήθη λήθη που τελικώς προστατεύει επίορκους υπαλλήλους του κράτους. Οι «πράκτορες» της ΕΥΠ έψαυσαν τα σάπια μέλη του σώματος, είδαν και άκουσαν τους τυφλοπόντικες. Οι διαπιστώσεις αυτές, τα σχόλια για «σουρωτήρι» δεν πρέπει να μείνουν λόγοι κενοί.

Οι έντιμοι αστυνομικοί, που ασφαλώς είναι οι περισσότεροι, οφείλουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να καθαρίσουν την Αστυνομία από τα σεσηπότα μέλη της.

Το καθήκον των αρμοδίων είναι φανερόν. Και η θέλησή τους δεν πρέπει να αμφισβητείται. Για τις ικανότητές τους υπάρχουν αμφιβολίες.
ΤΟ ΒΗΜΑ



Διαβάστε περισσότερα...