Ιδια πατρίδα για όλους

Το απαγγέλλαμε χειρονομώντας στα άγουρα χρόνια. Στις σχολικές γιορτές ο Ιωάννης Πολέμης είχε την τιμητική του. «Τι είν' η πατρίδα μας; Μην είν' οι κάμποι;/Μην είν' ο ήλιος της που χρυσολάμπει;/ Μην είναι τ' άστρα της τα φωτεινά;».

Το καλύτερο ήταν το φινάλε, με κείνη τη χαρακτηριστική κίνηση που κυκλώνει «κι αυτά κι εκείνα/ και κάτι που 'χουμε μες την καρδιά... και κράζει μέσα μας: Εμπρός παιδιά!»

Ενας κύκλος λοιπόν, το ιδανικό της ενότητας. Ολα πατρίδα μας. Και η εξάρτηση από τη μνήμη, και η παιδική ηλικία και η γλώσσα στην οποία σκαλίζουμε για τις ρίζες μας, ο τόπος που γεννηθήκαμε, αλλά και ο τόπος που στεριώσαμε, οι οικείοι, μα και τα αρπακτικά που λάμπει μες τα μάτια τους η σπίθα του χρήματος, η παράδοση, μα και η άγονη αρχαιολατρία, τα βουνά και τα αγκάθια, οι θάλασσες και το νερό της Βιστονίδας, η Αχαρνών και η πλάζα Θεάτρου, το Ψυχικό και τα Ζωνιανά.

Πατρίδα μας και οι Ελληναράδες και οι Ανθελληναράδες, πατρίδα μας και οι Ιαβέρηδες και οι Γιάννηδες Αγιάννηδες, πατρίδα μας και όσοι είναι έτοιμοι να πουλήσουν τα πάντα στο παζάρι σε τιμή ευκαιρίας, πατρίδα μας και όσοι αντιστέκονται στην αρπαχτή και την ευκολία. Και τα υψηλά και τα ευτελή.

Αλλά, και η δυνατότητα να πάρεις ταξί, όπως μού πέταξε κατάμουτρα επαγγελματίας αυτοκινητιστής;

«Επαιρνες και στην πατρίδα σου ταξί;». Στη δική του πατρίδα ταξί δικαιούνται μόνο οι «καθαροί». Γι' αυτόν που θεωρεί ότι ενσαρκώνει το ιδανικό της φυλής η πραγματικότητα του χρώματος δεν επιδέχεται αντίρρηση. Μελανό σημείο ο πληθωρισμός μελανίνης.

Λίγη μπογιά παραπάνω στο δέρμα και είσαι ύποπτος, αλλοδαπός, άρα λαθρομετανάστης, ο οποίος φταίει αν όχι για το προπατορικό αμάρτημα, τουλάχιστον για όλα τα δεινά της πατρίδας. Είμαι βέβαιη πως αν έμπαινα στον κόπο να του απαντήσω, θα τα μάζευε με τη φράση «δεν είμαι ρατσιστής, αλλά...». Μου διαφεύγουν πολλές πραγματικότητες; Φοβάμαι; Πάσχει από αμετρωπία η κρατική πολιτική; Κουβάρι αξεδιάλυτο.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΖΩΡΤΖΙΝΑΚΗ
Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ