Η ιρανική «ροζ» επανάσταση και η ρεφορμιστική Αριστερά

Ο «προοδευτικός» Ομπάμα και σύσσωμη η «δημοκρατική Δύση» (δηλαδή η υπερεθνική ελίτ) με την κρίσιμη υποστήριξη της ρεφορμιστικής Αριστεράς (δηλαδή της Αριστεράς που δεν θέτει θέμα αμφισβήτησης του ίδιου του συστήματος της οικονομίας της αγοράς και της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας») εξεγέρθηκαν για την καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων και το αίμα που χύθηκε στο Ιράν.

Φυσικά, έχουν αχρωματοψία όταν «δεν βλέπουν» χειρότερες καταπατήσεις και πολλαπλάσιο αίμα να χύνεται από τους φίλους τους σιωνιστές σφαγείς στην Παλαιστίνη ή τα στυγνά δικτατορικά καθεστώτα που στηρίζουν στην Αίγυπτο, τη Σαουδική Αραβία, κ.α., καθώς και τα προτεκτοράτα που ήδη εγκατέστησαν χάρη στις εισβολές και κατοχές τους στο Ιράκ και Αφγανιστάν. Ετσι, από μαρξογενείς τύπου Σλαβόι Ζίζεκ1 μέχρι «αντιεξουσιαστές» τύπου Znet (Τσόμσκι, Αλμπερτ κ.ά.), και την αντίστοιχη ρεφορμιστική και «αντιεξουσιαστική» Αριστερά στα παρ' ημίν, η θέση είναι μία: Στο Ιράν ξέσπασε μια λαϊκή εξέγερση ενάντια σε ένα τυραννικό και σκοταδιστικό ισλαμικό καθεστώς που «έκλεψε» τη νίκη στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές από τους «προοδευτικούς» μεταρρυθμιστές. Βεβαίως, η θέση αυτή της ρεφορμιστικής Αριστεράς δεν είναι καινούργια, γιατί παρόμοια στάση τήρησε σε σχέση με όλους τους πολέμους της υπερεθνικής ελίτ στην περίοδο της Νέας Τάξης, καθώς και στις «ροζ» επαναστάσεις που η ίδια ελίτ οργάνωσε και χρηματοδότησε μαζί με τις διαπλεκόμενες ΜΚΟ για τα ανθρώπινα δικαιώματα στη Γεωργία, την Ουκρανία κ.λπ. Στην πραγματικότητα, έχουμε μια διπλή σύγκρουση στο Ιράν. Η πρώτη αναφέρεται στην παλιά διαμάχη μεταξύ «δυτικοφρόνων» εκσυγχρονιστών (κυρίως από τα ανώτερα και μεσαία στρώματα της αστικής τάξης) και ισλαμιστών, ενώ η δεύτερη αναφέρεται στη διαμάχη μέσα στο ίδιο το καθεστώς μεταξύ των φονταμενταλιστών της επανάστασης και «μεταρρυθμιστών».


Ηπρώτη σύγκρουση χαρακτήριζε όλη την περίοδο μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και εντάθηκε μετά τη δεκαετία του 1950, όταν ανετράπη ο εθνικιστής ηγέτης Μοσαντέκ από αγγλο-αμερικανικό πραξικόπημα που ξεκίνησε (καλή ώρα!) με μαζικές διαδηλώσεις στην Τεχεράνη, που ήταν πληρωμένες από τη CIA, όπως αποκάλυψε η ίδια! Το καθεστώς του Σάχη, που επέβαλαν οι Αγγλο-Αμερικάνοι για πάνω από ένα τέταρτο του αιώνα, ήταν ένα από τα πιο τυραννικά καθεστώτα στην Ιστορία και κατόρθωσε να συγκεντρώσει εναντίον του ένα πελώριο λαϊκό κίνημα από ισλαμιστές αλλά και εκσυγχρονιστές, που οδήγησε στη μεγαλειώδη λαϊκή επανάσταση του 1979, η οποία σάρωσε μεν το καθεστώς αλλά -με δεδομένο τον συσχετισμό δυνάμεων- έδωσε την εξουσία στους ισλαμιστές του Αγιατολάχ Χομεϊνί. Οι ισλαμιστές όμως αυτοί δεν ήταν οι (ανορθολογικοί) συντηρητικοί που κατά κανόνα συνιστούν τους ανά τον κόσμο θρησκόληπτους, αλλά έπαιζαν έναν ρόλο παρόμοιο με αυτόν της «απελευθερωτικής θεολογίας» στη Λατινική Αμερική, η οποία προσπαθούσε να συνδυάσει κάποια ανθρωπιστικά κηρύγματα του χριστιανισμού με τις σοσιαλιστικές αρχές κοινωνικής δικαιοσύνης -με αναπόφευκτο αποτέλεσμα την καταδίκη της από την εκκλησιαστική ιεραρχία! Ετσι, οι Ιρανοί ισλαμιστές της «πρώτης γενιάς» γύρω από τον Χομεϊνί διακήρυσσαν όχι μόνο την ανάγκη για ένα θεοκρατικό καθεστώς, αλλά και -κυρίως- την ανάγκη απεξάρτησης της χώρας από τη Δύση, πράγμα που συνεπαγόταν και μια πολιτική υποστήριξης των κινημάτων κατά της υπερεθνικής ελίτ στον αραβικό κόσμο και αλλού. Ακόμη και στο οικονομικό επίπεδο, το καθεστώς Χομεϊνί προσπάθησε, κυρίως μέσω κοινωνικών παροχών και κοινωνικής προστασίας, αλλά και σημαντικών εθνικοποιήσεων, να επιτύχει αναδιανομή της οικονομικής δύναμης και του πλούτου από την αστική τάξη (που είχε δημιουργηθεί επί Σάχη και εμφορείτο από τις δυτικές αξίες για την υπεράσπιση των ατομικών δικαιωμάτων κ.λπ.), προς τα λαϊκά στρώματα. Δεν είναι λοιπόν περίεργο, ότι φοιτητές-γόνοι των προνομιούχων κοινωνικών στρωμάτων στα πολυτελή βόρεια προάστια της Τεχεράνης και αστές των αντίστοιχων σαλονιών πρωταγωνίστησαν στις διαδηλώσεις των περασμένων εβδομάδων που πρόβαλαν τα δυτικά ΜΜΕ. Παρ' όλα αυτά, οι διαδηλώσεις αυτές δεν συγκρίνονταν σε όγκο με αυτές των υποστηρικτών του καθεστώτος -γεγονός που ανάγκασε το BBC να καταφύγει σε λαθροχειρίες, παρουσιάζοντας οπαδούς του καθεστώτος σε παλλαϊκή διαδήλωση ως αντικαθεστωτικούς, αφού προηγουμένως είχε φροντίσει ν' αφαιρέσει τη φωτογραφία του Αχμαντινετζάντ από το πλάνο!

Η δεύτερη σύγκρουση είναι ενδο-καθεστωτική και ξεκίνησε αμέσως μετά τον θάνατο του Αγιατολάχ Χομεϊνί. Είναι μια σύγκρουση μεταξύ, από τη μια μεριά, των φονταμενταλιστών της επανάστασης, που εκπροσωπούνται από τον διάδοχο του Χομεϊνί, Αγιατολάχ Χαμενεΐ και την πλειοψηφία των ανώτατων κληρικών, καθώς και τον Αχμαντινετζάντ, που παίζει εκτελεστικό βασικά ρόλο, και, από την άλλη, των «μεταρρυθμιστών», που θέλουν να διατηρήσουν μεν το ισλαμικό καθεστώς, μετατρέποντάς το όμως σε ένα είδος Σιιτικής Σαουδικής Αραβίας, δηλαδή σε ένα ουσιαστικά ενσωματωμένο στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς πελατειακό καθεστώς της υπερεθνικής ελίτ. Οι «μεταρρυθμιστές» εκφράζονται κυρίως από τον Αγιατολάχ Ραφσαντζανί, ο οποίος έγινε πάμπλουτος χάρη στην επανάσταση του '79, τον τέως ρεφορμιστή πρόεδρο Καταμί και μια μερίδα κληρικών που, με την αμέριστη υλική και ηθική συμπαράσταση της υπερεθνικής ελίτ και των διεθνών ΜΜΕ που ελέγχει, στήριξαν τον εκλεκτό τους Μουσαβί στις εκλογές. Η θέση αυτή της υπερεθνικής ελίτ θεμελιωνόταν στην πεποίθηση ότι οι ρεφορμιστές θ' ακολουθούσαν μια πιο διαλλακτική θέση στο θέμα της πυρηνικής ενέργειας και θα έπαυαν τη στήριξη των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων (Χαμάς, Χεζμπολάχ κ.λπ.) και την ελπίδα ότι η αναπόφευκτη φθορά τους θα άνοιγε στο μέλλον τον δρόμο στους αστούς εκσυγχρονιστές.

Ετσι, στις τελευταίες εκλογές αναδύθηκε μια «ανίερη συμμαχία» αστών εκσυγχρονιστών που ωφελήθηκαν από τις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις Ραφσαντζανί (δηλαδή τις ιδιωτικοποιήσεις, την απελευθέρωση του εξωτερικού εμπορίου κ.λπ.) και ισλαμιστών ρεφορμιστών, η οποία πρωτοστάτησε στις κινητοποιήσεις των τελευταίων εβδομάδων ενάντια στην πλειονότητα των Ιρανών που ήδη πληρώνουν με ανεργία τις μεταρρυθμίσεις αυτές (συμπεριλαμβανομένων των εργατών στην πετρελαιοβιομηχανία, που θα τις πλήρωναν στο μέλλον αν εκλεγόταν ο Μουσαβί) και ωφελήθηκε από τις αυξήσεις μισθών και συντάξεων του Αχμαντινετζάντ. Και αυτό, διότι δεν υπάρχει κανένα αποδεικτικό στοιχείο για σημαντική νοθεία αλλά απλώς κάποια υποθετικά συμπεράσματα από έρευνα Ιρανού ακαδημαϊκού, που αρθρογραφεί στην «Γκάρντιαν»... υπέρ των εκσυγχρονιστών, ενώ ακόμη και αμερικανική δημοσκόπηση τρεις βδομάδες πριν από τις εκλογές στην «Ουάσιγκτον Ποστ» έδωσε τα ίδια αποτελέσματα! Ετσι, ουσιαστικά η συμμαχία αυτή επιχειρεί ένα πραξικόπημα κατά της λαϊκής βούλησης, με την αμέριστη βοήθεια της υπερεθνικής ελίτ αλλά και της ρεφορμιστικής και «αντιεξουσιαστικής» Αριστεράς, που παίζει πάλι τον ρόλο παρατρεχάμενού της. Οχι μόνο διότι συντάσσεται με τις πιο αντιδραστικές δυνάμεις μέσα στο ίδιο το Ιράν, αλλά και διότι νομιμοποιεί το προετοιμαζόμενο στρατιωτικό πλήγμα των σιωνιστών και της υπερεθνικής ελίτ (αν αποτύχει το σημερινό πραξικόπημα) με στόχο την αλλαγή καθεστώτος και την πλήρη επιβολή της Νέας Τάξης στην περιοχή, με ανυπολόγιστες συνέπειες για τα εθνικοαπελευθερωτικά αλλά και κοινωνικά κινήματα.
Του ΤΑΚΗ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ
http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/