Οι «ξένοι» που μας ντροπιάζουν

Στα παλιά χρόνια, οι αριστεροί κατηγορούντο ως «άθεοι», μια καθαρά αστική ιδιότητα, και επιπλέον ότι δεν έδειχναν τον πρέποντα σεβασμό στα θρησκευτικά σημεία και τους εκπροσώπους της Εκκλησίας. Της «ορθοδόξου», γιατί κανένα ενδιαφέρον δεν είχαν οι κρατούντες, τότε, για το ενδεχόμενο ένας αριστερός άθεος να προσβάλει τους μονοθεϊστές της Θράκης ή τους άλλους Δαβίδ κ. ο. κ. Με τα σημερινά δεδομένα, το πρόβλημα κάποιου αριστερού που θεωρεί ότι ανήκει στο δυτικό ρεύμα σκέψης, δεν θα μπορούσε να είναι η συμπεριφορά νεαρού αστυνομικού απέναντι σε θρησκευτικά εγκόλπια τα οποία χρησιμοποιούν «κρατούμενοι». Η διαφύλαξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι αδιαπραγμάτευτη. Ολων! Πολιτών και κατοίκων, γηγενών και ξένων. Αυτά ορίζει η ανοικτή κοινωνία την οποία υπερασπίζονται όσοι θέλουν να ζουν χωρίς φόβο σε αυτόν τον τόπο. Αυτή μισούν όσοι μας θέλουν δεσμώτες σε «ιδεολογικά» και, κάποτε, κρατικά μπουντρούμια: μπορεί να φορούν διαφορετικά χρώματα, συσπειρώνονται όμως στην υπηρέτηση του σκότους.

Δεν πρέπει να υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία ότι η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή έχει κάνει την επιλογή της: με όλα τα μέσα, απομάκρυνση του προβλήματος το οποίο κουβαλάνε μαζί τους οι μετανάστες που έχουν πάρει ανάστροφα το δρόμο του μεταξιού. Στην αφγανική κοινότητα του Αγίου Παντελεήμονα και όπου αλλού συγκεντρώνεται η ασιατική δυστυχία που μεταφέρουν οι άνθρωποι αυτοί, το μήνυμα έχει ήδη φτάσει: «Στην Ελλάδα, δεν μας θέλουν!» Το παχύδερμο κράτος κατάφερε να εξευτελίσει την όποια περηφάνια θα μπορούσε να έχει ο Ελληνας, πολίτης ενός κράτους νόμου και τάξης, φιλόξενου και τακτικού. Το κράτος που θέλουν όσοι πληρώνουν τους φόρους τους, πηγαίνουν στο στρατό, εγκολπώνονται τον ελληνικό πολιτισμό και (συνήθως) δεν περνούν με κόκκινο όταν διασχίζουν τη διάβαση γέροντες και παιδιά (τουλάχιστον), θέλουν ένα κράτος πολιτειακής τάξης.

Δυστυχώς, τα σημάδια που μαζεύονται στον ολοένα και σκοτεινότερο ορίζοντα δείχνουν τον κίνδυνο που ελλοχεύει. Δείχνουν ότι αυτό το καλοκαίρι, άντε με την επιστροφή του φθινοπώρου, στήνεται μια μεγάλη, αλλά από την ανάποδη, σύγκρουση. Οι εγκεφαλικά-λιποβαρείς-μελανοχίτωνες, γεμάτοι ζήλια και φθόνο για τα κατορθώματα των, κορδωμένων και ανόητων απολογητών του δεκεμβριανού πλιάτσικου, κουκουλο-κρυπτο-φασιστών της προόδου, θέλουν τη σύγκρουση. Δεν τους νοιάζει το αίμα, ούτε οι κατεστραμμένες περιουσίες και οι ακόμη πιο μίζερες ζωές στις συγκεκριμένες περιοχές των μεγάλων πόλεων.

Εικόνες για τις τηλεοράσεις και ευκαιρίες πομφολύγων για τον ευτραφή «πρόεδρο» που έχει, εσχάτως, αναλάβει το ρόλο του ιεροκήρυκα της δεξιάς, αναζητούν οι πρώτοι. Τηλε-ευκαιρίες για προεδρικές δηλώσεις και ιερό (ψευδο) μένος για τα δίκαια όλων των λαών, πλην του δικού τους ήδη ταλαιπωρημένου και φοβισμένου από την κρίση και με τα τόσα καθήκοντα φορτωμένου λαού, ψάχνει η «άλλη», αριστερή, πλευρά. Πιστεύει άραγε η κυβέρνηση ότι μπορεί να κερδίσει επειδή οι αξιωματικοί της υπηρεσίας εσωτερικών ελέγχων δεν μπορούν να μάθουν πώς ορισμένοι επίορκοι αστυνομικοί διαθέτουν τον ελεύθερο χρόνο τους; Πιστεύει το «πάω αργά γιατί βιάζομαι» ΠΑΣΟΚ πως οι πολίτες του φιλελεύθερου κέντρου θα πέσουν στην (εκλογική) αγκαλιά του ως ώριμοι κοψοχέρηδες, αρκεί να μην κάνει τίποτε;

Το ελληνικό κράτος, που συγκροτήθηκε ως χώρα προσφύγων, έγινε χώρα προνομιούχων και μισεί τώρα τους δυστυχείς! Σε αυτό το αξιολύπητο αδιέξοδο οδηγούν τον πολίτη οι τρεις κομματικοί χώροι. «Κατεστραμμένος άνθρωπος, ψάχνω ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ» αφού γνωρίζει ότι «βλάπτουν κ’ οι τρεις τους την Συρία το ίδιο», ετοιμάζεται να ψηφίσει έχοντας κατά νου τον ακροτελεύτιο στίχο του μεγάλου Αλεξανδρινού: «Aς φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί/ να δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό/ Μετά χαράς θα πήγαινα μ’ αυτόν».
Tου Μπαμπη Παπαδημητριου