Επιστροφή στις ρίζες...

Ρωτάς φίλους και γνωστούς «πού θα πάτε για διακοπές», και όλο και πιο συχνά εισπράττεις ως απάντηση «ποιες διακοπές, κάποια σκαστά τριήμερα, ίσως και καμιά εβδομάδα...». Πέρασαν (ελπίζουμε όχι ανεπιστρεπτί) οι... παλιές καλές εποχές των μηνιαίων διακοπών, των γεμάτων 20ήμερων στη χειρότερη περίπτωση. Οικονομική δυσπραγία, νέες εργασιακές συνθήκες σε όλο και μεγαλύτερες κατηγορίες επαγγελμάτων με τις «προσωρινές» και τις «τετράωρες» δουλειές να μη δημιουργούν προϋποθέσεις ασφάλειας πως αν φύγεις για διακοπές θα ξανάβρεις τη δουλειά σου επιστρέφοντας, καθιστούν την καλοκαιρινή «φυγή» όλο και πιο πολύ μια μακρινή, επιθυμητή, πλην άπιαστη πολυτέλεια...

Η... επιστροφή στις ρίζες, οι διακοπές «στο χωριό» (το δικό σου ή του/της συζύγου αν ανήκεις στην κατηγορία του «σώγαμπρου» / «σώνυφης»!) αποτελούν όλο και συχνότερα επιλογή. Οχι τόσο αγάπης για το σόι και της επιστροφής στις μνήμες και τις «απλότητες» του χωριού, όσο... ανάγκης! Στο χωριό γλιτώνεις το κόστος ενοικίασης δωματίου σε σπίτι ή ξενοδοχείο, περιορίζεις έξοδα φαγητού στο ελάχιστο δυνατό (θα φας στο ταβερνάκι με την παρέα, αλλά το βασικό «τσουκάλι» θα μπαίνει στο σπίτι...) έχεις από πάνω και «βάση» για να επιχειρείς μικρές καθημερινές εξορμήσεις σε γύρω αξιοθέατες περιοχές, που σου επιτρέπουν την ψευδαίσθηση της διαρκούς «αλλαγής».

Εχει, όμως και τα αναμφισβήτητα καλά της αυτή η επιλογή του χωριού ως βάσης για τις διακοπές, αλλά και της πρόσκαιρης φυγής τα Παρασκευοσαββατοκύριακα: ξανανιώνει η περιφέρεια! Δεν είναι μόνο τα παιδιά της οικογένειας που γνωρίζουν την πατρώα γη (και την αγαπάνε – ανυπέρβλητη η γοητεία της παιδικής ελευθερίας και ξεγνοιασιάς στο οικείο περιβάλλον του πατρικού χωριού, η ώσμωση με εικόνες και εμπειρίες πρωτόγνωρες για τα παιδιά του τσιμέντου και της ασφάλτου!) και τη νιώθουν «δική τους», με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το μέλλον της επαρχίας, είναι και οι φίλοι που θα ’ρθουν, θα μάθουν το χωριό, θα ξανάρθουν. Και «τη σκόνη τους» μόνο να αφήνουν, όλο αυτό το νταραβέρι είναι ζωή, είναι σωτηρία από τον μαρασμό!

Από προσωπική εμπειρία (καταραμένος πρωτευουσιάνος, έμαθα το χωριό ως σώγαμπρος και το αγάπησα με το πάθος του ζηλωτή!) – τώρα υπάρχει μόνο η Ασέα και η πανέμορφη Αρκαδία!) γνωρίζω πως τα τελευταία χρόνια, για όλους αυτούς και ακόμη περισσότερους λόγους, η περιφέρεια ξανάνιωσε. Στα χωριά έπεσαν χρήματα, χτίστηκαν καινούργια σπίτια, ξαναφτιάχτηκαν τα παλιά. Οι ταβέρνες και τα καφενεία πλήθυναν (κυρίως για τους καλοκαιρινούς μήνες – αλλά υπάρχουν πάντα και οι εραστές των χειμερινών Παρασκευοσαββατοκυριακάτικων αποδράσεων, με το τζάκι και τη συντροφιά του καλού κρασιού και του βιβλίου...). Οι τοπικές κοινωνίες «οργανώθηκαν» (ας είναι καλά οι λίγοι παθιασμένοι πρωτοπόροι, που ανοίγουν περπατησιές για τους υπόλοιπους!), δημιουργήθηκαν διάφοροι σύλλογοι πολιτιστικοί που φροντίζουν για τοπικές εκδηλώσεις με συμμετοχή περίφημων καλλιτεχνών που προκαλούν ενθουσιασμό και ενδιαφέρον των κατοίκων και επισκεπτών δεκάδων χωριών της περιοχής... Μνημεία και ιστορικά σημεία των περιοχών (υπάρχει γωνιά της ελληνικής γης που να μη διαθέτει;), αναδείχθηκαν πανέμορφα και αποτελούν πόλο έλξης ξένων που έρχονται επί τούτου, εντυπωσιάζονται, αγαπάνε και ξανάρχονται!

Ομορφη και παράξενη πατρίδα! Με όποιαν αφορμή και αν την γνωρίσεις (σε όποια ηλικία), θα σου προσφέρει απλόχερα την ομορφιά και την ιδιαιτερότητά της, που –δεν μπορεί– θα σε κάνει να ξεχάσεις την «κεντρική» ανοργανωσιά, τη μιζέρια της πολιτικής τάξης, τη μόνιμη (και δικαιολογημένη!) γκρίνια για την αναποτελεσματικότητα του «συστήματος»... Εκεί, αραχτός στο χωριό, αγκαλιά με τη γοητεία της απλότητας, τη θαλπωρή της... καλοκαιρινής βαρεμάρας, τις παρέες, τις γεύσεις και τα τσίπουρα...
Tου Θανου Oικονομοπουλου