ο φόνος της φωνής...

Είναι παλιά ιστορία. Οχι των τελευταίων 30 χρόνων της μεταπολίτευσης -πολύ παλιότερη. Την περιγράφει

σχεδόν σαν να έρχεται απ' το μέλλον, ο Ντοστογιέφσκυ στους «Δαιμονισμένους» και στο «Υπόγειο»...

Από τη μια μεριά οι πρίγκηπες (τότε, οι Δυνατοί σήμερα) κι από την άλλη οι κολασμένοι (τότε και σήμερα). Και στη μέση το χάος, το κενό της μη πολιτικής, η νεκρή ηθική και η απελπισμένη (ένεκεν της απουσίας των ανθρώπων) ύπαρξη.

Με αυτό το δίπολο της διαρκούς βίας (άλλοι το λένε «πόλεμο») αν επί μακρόν επικρατήσει, ακυρώνεται η ταξική πάλη που μπορεί να προσδώσει στη δημοκρατία ανθρώπινα προτάγματα και υποκαθίσταται από την τυραννίδα των αντιμαχομένων, του μαύρου - άσπρου, των εντυπώσεων, ενός χρήσιμου στους ισχυρούς matrix.

Σε εθνικό και διεθνές επίπεδο αυτή είναι η παγίδα της εποχής μας: η «τρομοκρατία-αντιτρομοκρατία». Που φαίνεται να υπερβαίνει, από το Αφγανιστάν έως το Μανχάταν κι απ' τα Εξάρχεια έως το Κοινοβούλιο, όσα σπαράγματα δημοκρατίας μάς απέμειναν...

Είναι φονιάδες -ίσως να μην είναι καν φασίστες.

Είναι κοινοί εγκληματίες, ένα είδος τραμπούκων, «ανήλικων» στο μυαλό που παίζουν κλεφτοπόλεμο με το κράτος

και το πιο προφανές απ' αυτό, τους αστυνομικούς.

Βαυκαλίζονται να πιστεύουν ότι είναι «τρομοκράτες», μάλιστα ότι είναι αντιεξουσιαστές κι ότι δρουν στο όνομα των εξεγερμένων (όπως του περσινού Δεκέμβρη) και των εξεγέρσεων του μέλλοντος.

Στην πραγματικότητα η μόνη σχέση που έχουν με την Αριστερά υπό την ευρεία της έννοια, είναι με το κομμάτι των παρηκμασμένων εκείνων κύκλων, ομάδων και παρεών που τους παρέχει κάλυψη (διαβίωσης) και ιδεολογικά επιχειρήματα της δεκάρας

που αντέχουν όλο και λιγότερο στην κοινή λογική και για αυτό διατυπώνονται με όλο και πιο έντονη

την απελπισία μέσα τους, την αποξένωσή τους από τους απλούς ανθρώπους. Για τούτο και η ρητορική τους είναι όλο και πιο οργισμένη, όλο και πιο σεχταριστική, ένα σιχτίρι στους πάντες, πιο μαύρη, πιο αλαζονική (όσον και πιο λούμπεν). Πώς αλλιώς να (συν)καλύψουν ιδεολογικά (!) ότι σκοτώνουν ακόμα κι αυτούς που τάχα υπερασπίζονται: τους εργάτες που «υποταγμένοι» παίρνουν πρωί το μετρό για να πάνε στη δουλειά τους.

Υπ' αυτήν την έννοια το θράσος, ο μηδενισμός και ο κυνισμός που τους χαρακτηρίζει έχει σχέση με την αμορφωσιά (και μόνον αυτήν) ορισμένων ομάδων που έχουν εκλάβει την Αριστερά ως μίσος προς τον κόσμο -ένας χολερικός μικρόκοσμος διαρκούς βίας σε όλα τα επίπεδα, από το προσωπικό και το συλλογικό έως το ερωτικό· που δεν δροσίζεται από κανενός είδους ανθρωπισμό...

...............................................

Η αλήθεια είναι ότι ο λαός τούς έχει πάρει μυρωδιά και ως εκ τούτου δεν «κινδυνεύει η Δημοκρατία» (κατά τις βολικές μεγαληγορίες της εξουσίας), παρ' ότι τα τυπάκια αυτά όντως κατοικούν μέσα στο αυγό του φιδιού...

***

Από την άλλη μεριά ο κ. Χρυσοχοΐδης.

Επέστρεψε κάνοντας μεγάλες δηλώσεις χωρίς να έχει (προφανή) λόγο. Επέστρεψε με συμπεριφορές που υποδηλώνουν ότι βιώνει μια προσωπική βεντέτα.

Υπεροψία; υπερβολική αυτοπεποίθηση; Λαγνεία της επικοινωνιακής προβολής;

Πάντως κούνησε τη σφηκοφωλιά χωρίς να 'ναι έτοιμος να παγιδεύσει τις σφήκες. Τους εγκληματίες δεν τους απειλείς, τους συλλαμβάνεις. Δεν τους προκαλείς με κατασταλτικές επιχειρήσεις εναντίον των κατοίκων μιας (στοχοποιημένης) περιοχής όπως τα Εξάρχεια, αντιθέτως αστυνομεύεις με βάση τον νόμο. Δεν δίνεις το άλλοθι που απεγνωσμένα αναζητούν οι φονιάδες, να εμφανίζονται δηλαδή ως

εκδικητές θυμάτων της αστυνομικής βίας όπως ο αδικοχαμένος Αλέξης Γρηγορόπουλος, ούτε αφήνεις (ή βάζεις) τους αστυνομικούς να κάνουν μπουνταλοσύνες, σαν να μην πρόκειται για επαγγελματίες, αλλά για έναν προσωπικό σου στρατό - (μάλιστα

σε αυτήν τη φάση ακέφαλον με δική σου ευθύνη)...

Με το «καλημέρα» στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη (!) ο κ. Χρυσοχοΐδης άρχισε τα λάθη. Μίλησε για καμμιά δεκαπενταριά ασύλληπτους της 17Ν (ο ίδιος που διαβεβαίωνε ότι την έχει εκκαθαρίσει). Γιατί;

Προχώρησε σε απειλές, επικηρύξεις και συνεχείς (πολλές μα πάρα πολλές) συνεντεύξεις παντού. Γιατί;

«Εφαγε» το κεφάλι του αρχηγού της Αστυνομίας, αλλά δέκα ήδη μέρες μετά, δεν το έχει αντικαταστήσει ακόμα. Γιατί;

Κι έτσι φθάνουμε στο ανακόλουθο: να 'χει συνέχεια το έγκλημα κι όχι η αστυνόμευση.

Ομως, από πολιτική άποψη αυτό που κυρίως έχει σημασία και πρέπει να προσεχθεί είναι ότι με αυτόν τον τρόπο έγκλημα και αστυνόμευση παίζουν στο ίδιο παιγνίδι της γενικής καταστολής.

Τίποτα καλύτερο για το σύστημα των Δυνατών.

Το ερώτημα πλέον για τη λεγόμενη «νέα γενιά τρομοκρατών» δεν είναι ούτε αν είναι πράκτορες, ούτε αν είναι φασίστες, ούτε αν παροικούν στους «μπάχαλους», ούτε αν είναι απολωλότα μαύρα πρόβατα που γέννησε η αμορφωσιά κάποιων αυτοπροσδιοριζόμενων ως αντιεξουσιαστικών ή αναρχικών ομάδων, όχι, το ερώτημα είναι αν το έγκλημα (μάλιστα το λούμπεν) θα ενταχθεί στο οπλοστάσιο της εξουσίας για τα επερχόμενα, όχι υπό την υποψία και το στίγμα της προβοκάτσιας, αλλά με τη νομιμοποίηση που μπορεί να του παράσχει η έντονη αποπολιτικοποίηση και αποβλάκωση που διαρκώς, παντού, εξαπλώνονται...
ΣΤΑΘΗΣ Σ.