Φαρισαίοι

Θα μάθουν κάτι τα κόμματα από τον διασυρμό τους με τις παράνομες χρηματοδοτήσεις του παρελθόντος; Δεν είναι σίγουρο. Ο φαρισαϊσμός τούς έχει γίνει δεύτερη φύση. Ακούμε διάφορα βαρύγδουπα για αποκλειστική χρηματοδότηση από το κράτος, για δημεύσεις περιουσιών και Εξεταστικές Επιτροπές που θα τα φέρουν όλα στο φως. Η τελευταία Εξεταστική χάρισε ένα υπουργείο στον κ. Μαρκογιαννάκη.

Οι προηγούμενες δεν είχαν καλύτερα αποτελέσματα. Τι να ελπίζουμε για το μέλλον;

Θα μπορούσαμε να ελπίζουμε σε περισσότερο ρεαλισμό και περισσότερη ειλικρίνεια. Απλές ρυθμίσεις: ονομαστικοποίηση όλων των οικονομικών εισφορών (με θεωρημένες αποδείξεις για φορολογική χρήση των δωρητών).

Άρση των περιορισμών: φυσικά και νομικά πρόσωπα να έχουν τη δυνατότητα να χρηματοδοτούν τα κόμματα χωρίς πλαφόν. Δηλαδή όπως και τώρα, όπως και πάντα. Αλλά, επιτέλους, νόμιμα και δημόσια. Μείωση της κρατικής χρηματοδότησης των κομμάτων, που έχουν φτάσει, για λόγους εντυπώσεων, να την εκτρέπουν σε φιλανθρωπίες, στην κασίδα του φορολογούμενου. Μείωση των αναγκών για προεκλογικές δαπάνες των πολιτευομένων με αλλαγή του εκλογικού συστήματος.

Ορισμένα απ΄ αυτά λέγονται και στο ΠΑΣΟΚ. Όμως, τα λόγια τρέχουν και τα έργα μένουν πίσω. Το στοιχειώδες «σχέδιο προϋπολογισμού 2009» του κόμματος δεν συνιστά καμιά τεράστια πρόοδο σε σχέση με το ντροπιαστικό μπακαλοτέφτερο του 1999. Τα έσοδα- έξοδα στο Ίντερνετ, που αναγγέλθηκαν πέρυσι τέτοιο καιρό, τα περιμένουμε ακόμα. Και πάλι μας ζητούν να είμαστε ευχαριστημένοι. Τα οικονομικά των υπόλοιπων κομμάτων βρίσκονται στο απόλυτο σκοτάδι.

Η οικονομική διαφάνεια των κομμάτων, στη βάση ρητών εφαρμόσιμων κανόνων, είναι προϋπόθεση για τη διαφάνεια του δημόσιου βίου. Όμως, στην πράξη, τα κόμματα υπερασπίζονται τα εθιμικά κεκτημένα τους, με πρώτο το άβατο για κάθε σοβαρό ελεγκτικό μηχανισμό. Εντέλει, είναι μάλλον απρόθυμα να αλλάξουν τη σχέση τους με την κοινωνία. Εξακολουθούν να διεκδικούν την εμπιστοσύνη μεταξύ κατεργαρέων, πασπαλισμένη με μπόλικη συμβατική ρητορική. Μοιραία, έχουν καταλήξει να βολεύονται με την ανοχή, σε υποκατάσταση της εμπιστοσύνης. Η ανοχή αρκεί στη φθαρμένη συντηρητική διακυβέρνηση. Αλλά η επόμενη προοδευτική κυβέρνηση, αν πρόκειται να επιτύχει, θα χρειαστεί πραγματική εμπιστοσύνη
Του ΑΛΕΞΗ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟΥ