Η παρακμή της δημοκρατίας

Την παρακμή της νεωτάτης Δημοκρατίας μας, την οποία θεμελιώσαμε το 1974 με την πτώση της χούντας των συνταγματαρχών και άνθησε το 1981, φέρνοντας και την άλλη μισή, την ηττημένη Ελλάδα, στο προσκήνιο, μπας και επουλωθούν οι πληγές της εμφύλιας τραγωδίας μας.

ΤΥΧΕΡΗ γενιά είμαστε που ζήσαμε χωρίς πόλεμο. Εξι δεκαετίες δίχως αίμα και μπαρούτι, η επί τετρακόσια χρόνια σκλαβωμένη Ψωροκώσταινα προσπάθησε να καλύψει μέρος της αχανούς αποστάσεως που τη χωρίζει από τις παλιές αυτοκρατορίες της Ευρώπης. Κάποιες υποδομές και θεσμούς, παρ' όλη την παθογένειά μας, φτιάξαμε, αλλά είμαστε πολύ πίσω ακόμα σαν επαρχία. Δικέ μου.

ΤΟ σημαντικότερο πλήγμα που δεχτήκαμε ήταν αυτή η μεγάλη φυσική καταστροφή των δύο τελευταίων ετών. Γιατί αποκάλυψε την αδυναμία μας να εκτιμήσουμε και να προστατεύσουμε τον πραγματικό μας πλούτο. Και προανήγγειλε νέες πολύ μεγαλύτερες καταστροφές για τους ανυπεράσπιστους. Και βεβαίως γιατί έκαψε τον περιβάλλοντα χώρο της πισίνας στη νεόδμητη μεζονέτα, όπου παρακμάζει η δημοκρατία μας.

ΕΙΝΑΙ πάρα πολύ δύσκολο πλέον κάποιος να πείσει για τις αγαθές του προθέσεις. Εχουμε μπει σε μια φρίκη να επιλέγουμε εμπρηστή. Αρκεί να μας υποσχεθεί πως θα μας πουλήσει φτηνότερα το διαμέρισμα που θα κτίσει στο διπλανό δασάκι μόλις το κάψει. Δικό μας είναι το πρόβλημα -όχι δικό τους. Πρέπει να 'σαι πολύ λέρα για να κυβερνάς γαλέρα. Και είμεθα κατά βάθος πολύ επιφυλακτικοί γιατί δεν το 'χει για καταπατητής και εμπρηστής αυτό το παιδί...

ΜΟΝΟ αν μιλήσεις με τους τετραπέρατους πιτσιρικάδες, τους νεο-κυνικούς, καταλαβαίνεις τι εστί παρακμή της δημοκρατίας. «Γιατί κάποιος να κυβερνήσει αν δεν θέλει να τα κονομήσει;» «Γιατί να σε υποστηρίξω αν δεν έχω κάποιο άμεσο-προσωπικό συμφέρον;» Δύο νύχτες ολόκληρες μιλούσα με τους νεο-κυνικούς μπόμπιρες για το οριστικό διαζύγιο του ρομαντισμού με την πολιτική. Μόνο αν κάνεις προκλητικό κάτι και σαστίσουν με την ανυστεροβουλία σου, αλλιώς τι να τους πεις; Ετσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα.

ΠΑΛΙΑ ήταν σχεδόν ιεροσυλία να ρωτήσουμε ποιος και γιατί ενισχύει τον αγώνα ή το κόμμα. Ούτε να διανοηθούμε πως αγόραζε ανοχή. Μας συλλαμβάνανε στις παράνομες οικονομικές εξορμήσεις και είχαμε εμπιστοσύνη τυφλή στον ταμία και τον καθοδηγητή. Κανείς τους δεν είχε ντάτσα και δεν ζούσε βίον πολυτελή. Γνωρίζαμε ότι υπήρχαν κληροδοτήματα και επιχειρήσεις, αλλά αυτό δεν ήταν συγκρίσιμο με τα αστικά κόμματα και με τα συμφέροντα τα ιδιοτελή.

ΤΩΡΑ παράγινε πια το κακό. Είναι μουντό το τοπίο, κυνικό. Αν τολμάς πήγαινε μ' ένα «Λάντα», θα πουν «κοίτα τον μαλάκα», το κορόιδο, δεν πρόκειται να πάρεις ψήφο στο χωριό. Εχει ταυτιστεί με την οικονομική δύναμη, τη συναλλαγή και την ισχύ, αυτή είναι της δημοκρατίας η παρακμή.

ΟΦΕΙΛΕΙ να αναστηθεί ο Περικλής. Ο αρχαίος -όχι ο Κοροβέσης. Και κάπου να βρούμε -ν' αποκτήσουμε δούλους. Για να μπορέσουμε να ξαναφορέσουμε χιτώνες και να φιλοσοφούμε έξω από το νέο Μουσείο της Ακρόπολης. Ποιες υπηρεσίες και ποιος τουρισμός; Εθνος φιλοσόφων και ποιητών είμεθα. Αυτή είναι η οικονομία μας. Εν αντιθέσει με τους Γερμανούς, που φτιάχνουν «Μερσέντες» και ύστερα από δύο χρόνια υποχρεούσαι να πάρεις δανεικά από την τράπεζα για ν' αγοράσεις την καινούργια. Κολοκύθια-τούμπανα είναι η οικονομία! Δεν υπάρχει, είναι μύθος κατασκευασμένος.

ΝΑ σηκωθεί από τον τάφο ο Περικλής. Μπας και καταφέρει να χρυσώσει κι αυτόν τον αιώνα, όσο ζούμε. Κόλπα ήξερε, ας χρησιμοποιήσει το σπαρτιάτικο με τον Καιάδα για όσους απλώσουν χέρι στο ταμείο του δήμου. Να εκλέγεται ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, να μπει όριο δύο τετραετίες παντού, για όλους, να ξεκουμπιστούν οι επαγγελματίες-κουμανταδόροι, να φτιάξει θεσμούς άμεσης δημοκρατίας, να συμμετέχουμε κι εμείς. Ποιος είμαι 'γώ να (του) πω τι να κάνει τώρα που θ' αναστηθεί ο Περικλής; Καλώς σάς βρήκα!

Ελευθεροτυπία