«Είναι δυνατόν τόσοι πολλοί να είναι βλάκες;»

«Η ψήφος του λαού, η άμεση δημοκρατία είναι η κρίση για όλους μας». «Εχω κριθεί από το λαό». «Τη διαδρομή μου και τη συμπεριφορά μου την έχουν επιβραβεύσει επί Χ χρόνια οι ψηφοφόροι μου».

Είναι η ψήφος κολυμπήθρα του Σιλωάμ; Πάντως, έτσι την αντιλαμβάνονται οι πολιτικοί, υποκλινόμενοι στον «κυρίαρχο λαό». Είναι αυτός που, με την ελεύθερη ψήφο του, παραχωρεί την εξουσία στον A ή B εκλεκτό του, αναλαμβάνοντας και την ευθύνη για την επιλογή αυτών που θεωρεί πως του αξίζουν.

Ο λαός κυρίαρχος είναι, συνταγματικά τουλάχιστον, αλλά δεν είναι πάντα αθώος, ούτε κάνει αλάνθαστες επιλογές. Πόσες φορές δεν έχετε αναρωτηθεί «πώς είναι δυνατόν τόσοι πολλοί να "σταύρωσαν" το δείνα ή την τάδε, όταν ούτε έργο έχουν να επιδείξουν, ούτε καμιά επιτυχημένη επαγγελματική πορεία και αδιαμφισβήτητα προσόντα διαθέτουν, αρκετοί δε εξ αυτών κραδαίνουν σαν σημαία ένα επώνυμο;»

Για το τελευταίο προσόν τους, «τη δικτατορία του σπέρματος», όπως την έλεγε ο Γουόρεν Μπάφετ, έχω μια ερμηνεία, αν και δεν είναι της παρούσης. Διάχυτη η οικογενειακή επιρροή στην κοινωνία. Η μηλιά ορίζει και τη δουλειά του μήλου, η οικογένεια ορίζει ενίοτε τους συνεχιστές του επαγγέλματος, εύκολη η ταύτιση ψηφοφόρου-κληρονόμου πολιτικής.

Αλλά ας επανέλθουμε στο ερώτημα. «Είναι δυνατόν τόσοι πολλοί να είναι βλάκες;», είχε αναρωτηθεί βρετανική εφημερίδα την επομένη των αμερικανικών εκλογών του 2004. Για βλακεία δεν ξέρω, αλλά εκείνη η άποψη του Joseph de Maistre ότι «κάθε λαός έχει την κυβέρνηση που του αξίζει» έχει αρχίσει και δεν μου φαίνεται σκληρή.

Τι φταίει; Μπαίνουμε τυφλωμένοι σ' ένα σκοτεινό δωμάτιο ψάχνοντας μια γάτα που δεν είναι καν μέσα, λατρεύουμε τη δημαγωγία, ή το σόου της πολιτικής, που δηλώνει και την ένδεια της κοινωνίας μας μπροστά στην πολιτική;

Βλέπω σκουπίδια στην τηλεόραση, ψηφίζω τον «Πέρι» στο «Fame story» που έχει τόση σχέση με το τραγούδι όση και οι ημίονοι με τα γεννητούρια, ψηφίζω «Περικλήδες» και για τη Βουλή. Η κόλαση δεν είναι πλέον οι πολιτικοί, αλλά εγώ.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΖΩΡΤΖΙΝΑΚΗ