«Φανέλα ιδέα»

Από τη «φανέλα του στρατιώτη» -έρανο υπέρ του εθνικού στρατού παλαιών, ανακτορικών και εμφυλιακών ημερών, που να πάνε και να μη γυρίσουν- στη σημερινή, της περασμένης εβδομάδας, «φανέλα του λοχαγού». «Να δώσουν αγώνα για τη φανέλα» κάλεσε τους ψηφοφόρους του αποβληθείς από το ψηφοδέλτιο της Ν.Δ. «λοχαγός».
Ολα για μια φανέλα παίζονται σ' αυτό τον τόπο. Για μια φανέλα κι έναν έρανο. Για την τιμή και τη δόξα της πατρίδας ή της παράταξης: «Δώστε για τη φανέλα» ή «Παίξτε για τη φανέλα»...

«Φανέλα ιδέα», ίσως θα 'γραφε ο ποιητής (ο Παλαμάς, για όσους επιμένουν σε πειστήρια), στα κέφια του -τότε που τον αγαπούσαν οι γυναίκες- ή στις μαύρες πίκρες του - τότε που έβλεπε πια κουρέλι, ξεχειλωμένη φανέλα τη Μεγάλη Ιδέα, που ίσαμε τότε την έλεγε «σπαθί», να την περιφέρουν ανέστια, μαζί με τα εικονίσματα κι ένα σακούλι χώμα της χαμένης πατρίδας, οι πρόσφυγες της Μικρασίας. Για μια φανέλα αγωνίστηκαν κι αυτοί κι έκαναν -αυτοί κι αν δεν έκαναν- εράνους και εράνους...

Κάτι δεν μου πάει καλά σ' αυτές τις εκλογές. Κάτι που οι γερασμένοι πιστεύουν πως είναι αθάνατοι και παιδιαρίζουν. Κάτι που οι νέοι σαν να γεράσανε πρόωρα, κι εκεί που περίμενες να βγαίνουν από το στόμα τους χελιδόνια, βγαίνουν αφροί φραπέ. Κάτι που παραφορέθηκαν «αγωνιστιλίκι», οπαδοί, λοχαγοί, λόχοι και παλινωδίες. Σαν πρόσφυγας στους πέντε δρόμους μοιάζει η δημοκρατία. Και ποιος να τη στεγάσει που κανένας δεν παραδέχεται πως την έχει ξεσπιτώσει (αχ μωρέ ΣΥΡΙΖΑ) και θεωρούν άκρως δημοκρατικά όλα τούτα τα «αλαμπουρνέζικα»...
Από τον ΠΕΤΡΟ ΜΑΝΤΑΙΟ