Οι ξεχασμένοι, οι ξεχασμένες...

Εργάτες που χάνουν τη ζωή τους στον βωμό της εργοδοτικής αυθαιo;εσίας, άnu;θρωποι που μετατρέπονται σε αριθμούς, στατιστικά στοιχεία, απρόσωπα νούμερα. Άστεγοι, μακροχρόνια άνεργοι, γυναίκες που κακοποιούνται στο σπίτι, στη δουλειά, στον δρόμο, μια ολόκληρη κοινωνία ξεχασμένη, στο περιθώριο.

Στις εκλογές εξπρές, το τρένο δεν είναι γεμάτο. Λίγοι και… εκλεκτοί. Όπως λίγοι ήταν αυτοί που διαχειρίστηκαν τις τύχες του τόπου, όπως λίγοι ήταν αυτοί που χώρεσαν σε αυτό το ασφυκτικό και κοινωνικά προκατειλημμένο σύστημα.

Τι και αν το προηγούμενο διάστημα τα δάση, για άλλη μια φορά, κάηκαν, μετατρέποντας σε γκρ;ίζο τοπίο την Αττική, την Ελλάδα. Τι και αν άνθρωποι διακινδυνεύουν την ίδια τους τη ζωή περνώντας από ναρκοπέδια, από φουρτουνιασμένες θάλασσες με σαπιοκάραβα και συναντούν αντί για τον παράδεισο την κόλαση της ξενοφοβίας και του ρατσισμού. Τι και αν χa;λιάδες γυναίκες και άντρες, ενίοτε και παιδιά, δουλεύουν χωρίς χαρτιά, χωρίς ασφάλιση.

Τι και αν οι φυλακές αντιλαλούν μέσα από τα μπουντρούμια. Τι και αν η στέγη δεν είναι αυτονόητο δικαίωμα. Τι και αν οι ανάπηροι, στερούνται τα στοιχειώδη. Τι και αν η ψυχιατρική μεταρρύθμιση είναι στον αέρα. Τι και αν οι γκέι και οι λεσβίες δεν έχουν δικαίωμα να τελέσουν, εφόσον το επιθυμούν, γάμο, τι και αν λοιδορούνται…

Το συντηρητικό τόξο, που δυστυχώς διαπερνά το σύνολο του πολιτικού συστήματος, έχει τα δικά του σχέδια, τη δική του ύλη. Σιγά μην ασχοληθεί με τους «εκτός», με τους «αδύναμους», με τους «διαφορετικούς», με τους «χωρίς φωνή». Άλλη είναι η πηγή τους, η δεξαμενή άντλησης κουκιών. Άλλη είναι η φιλοσοφία τους, άλλη είναι η κοινωνία που βλέπουν, στενή, ταξικά σκληρή, κυνικά νεοφιλελεύθερη.

Οι αόρατοι και οι αόρατες, όμως υπάρχουν, κινούνται, έστω και αν είναι έξω από το κάδρο του καπιταλιστικού συστήματος. Και η δική μας αριστερά δεν πρέπει να ξεχάσει τη γενεσιουργό αιτία της ύπαρξής της. Ότι είναι εξ ορισμού με τους αδικημένους, με τους καταπιεσμένους. Με τον Ρομά πιτσιρικά που στερείται ακόμη και του πόσιμου νερού, του σχολείου. Με τον μακροχρόνια άνεργο που το συνδικάτο δεν τον εντάσσει. Με το κακοποιημένο ή εγκαταλελειμμένο παιδί που το κράτος δεν το βλέπει, με τον εργάτη της Λάρκο, με τον ενοικιαζόμενο, τον μερικώς απασχολούμενο.

Με τον μετανάστη χωρίς χαρτιά, με τον φτωχό που ζει στο Ζεφύρι -εκεί δίπλα στο ποτάμι της Εσχατιάς-, στο Πέραμα, στο Αιγάλεω, στη Νάουσα, στο Περιστέρι. Με τους χιλιάδες κρατούμενους, γιατί εμείς μπορούμε να μιλήσουμε για την παραβατικότητα της φτώχειας, τις ακραίες ανισότητες που δημιουργούν εκρήξεις. Με αυτούς, που κοινωνικά, φιλοσοφικά, ιδεολογικά, πολιτισμικά, δεν ανακαλύπτουν τους εαυτούς τους σε ένα κόσμο καταναλωτικό, μιλιταριστικό, εθνοκεντρικό, θρησκόληπτο, ατομιστικό, μη ανεκτικό, κατασταλτικό στις ανάγκες και τις επιθυμίες των ανθρώπων.

Το ζήσαμε τον εξεγερμένο Δεκέμβρη, αλλά και με την Κωνσταντίνα Κούνεβα. Το νιώσαμε στην Τήλο, λίγο πριν, λίγο μετά τη τέλεση γάμων ομόφυλων ζευγαριών. Το είδαμε με τις ρατσιστικές επιθέσεις, με τις επιχειρήσεις σκούπα, με τις διακρίσεις σε βάρος των αντιρρησιών συνείδησης, με την κυριαρχία της εκκλησίας.

Είμαστε στο παραπέντε. Και ο ΣΥΡΙΖΑ, και όχι μόνο -γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι υπάρχουν πάντα εστίες αντίστασης από τα αυτόνομα κοινωνικά κινήματα, από ομάδες και πρωτοβουλίες-, αποτελεί ανάχωμα στο δόγμα «ησυχία, τάξη και ασφάλεια». Σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση, παρά τα δικά του λάθη, τα τραύματα της περιόδου που τον πλήγωσαν και μας πλήγωσαν, αποτελεί μια υπαρκτή δυνατότητα, ώστε την επόμενη μέρα οι «χωρίς φωνή», όσοι και όσες στερούνται δικαιωμάτων να έχουν μια ελπίδα, μια χαραμάδα συμμετοχής, μια φωνή.

*Ο Πάνος Λάμπρου είναι δημοσιογράφος της εφημερίδας "Η εποχή" και υποψήφιος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στη Β' Αθήνας