Η κοινωνία στις ΗΠΑ κατέστη εκ του ασφαλούς χειραγωγούμενη.

Todo es mentira, mentira la verdad (Μέρος 1ο)
Πολλά συνέβησαν από τα τέλη του 2007 για να στρέψουν σιγά-σιγά τους προβολείς της "ευημερίας" στο σκοτεινό δωμάτιο της εποχής. Ανελευθερία, δυστυχία, εκμετάλλευση, υποκρισία, αδιαφορία, η κυριαρχία της ασημαντότητας, του εύκολου, του γρήγορου, η έλλειψη παιδείας, ενδιαφερόντων, ομαδικότητας και συμπόνοιας, καταπίεση, η αβελτηρία της πολιτικής, το συμφέρον. Το αδηφάγο συμφέρον. Εν έτει 2006 σημειωνόταν:

"Οι αξίες του δυτικού πολιτισμού, του (μικρο)κόσμου της προόδου που θεώρησε πως τάχα πρώτος από τους υπόλοιπους γήινους, αντιλήφθηκε την ζωτική ανάγκη συνύπαρξης σε περιβάλλον 'ευδαιμονίας και ευταξίας', δεν στέριωσαν και δεν αντέχουν. Ελευθερία, ισότητα, δικαιοσύνη και σεβασμός στην ανθρώπινη αξία δοκιμάστηκαν και ως ένα βαθμό πλησίασαν το αυτονόητο, να θεωρούνται δηλαδή κεκτημένες, μόλις τον τελευταίο αιώνα. Δεν πρόκαναν, όμως.

Η Pax Americana, η κυρίαρχη με αμφιταλαντεύσεις δύναμη του δευτέρου μισού του αιώνα που πέρασε και δώθε, αυτοαναδείχθηκε σε παγκόσμιο προστάτη αυτών των αξιών, σε εμπνευστή τους και, σε ακραία μορφή πολιτικού και κοινωνικού ναρκισιμού, σε πρότυπο λειτουργίας και εφαρμογής τους. Το αμερικάνικο όνειρο, ήδη από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, καλλιεργήθηκε και όπως αποδείχτηκε, προτάχθηκε έναντι όποιου άλλου μοντέλου, ως το νέο ιδεώδες. Ως εδώ τα πράγματα ήταν απλώς ενοχλητικά. Όταν όμως η Αμερική άρχισε τύποις και ουσία να εισβάλλει σε ό,τι η ίδια θεωρούσε ως αντίπαλον δέος, τα πράγματα άρχιζαν να γίνονται επικίνδυνα.

Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα πότε ή πώς ακριβώς άρχισε. Με ακρίβεια όμως εκδηλώθηκε, αναπτύχθηκε και τώρα, βαδίζουσα προς τα οδυνηρά γηρατεία, μεσήλιξ γραία άνω των 60, η Αμερικάνικη Αυτοκρατορία εξελίσσεται σε ότι από μικρή φαινόταν πως θα γίνει όταν μεγαλώσει: ανεξέλεγκτη, βίαιη, απολυταρχική, ολοκληρωτική – με μια λέξη φασίζουσα. Στην διαδικτυακή εγκυκλοπαίδεια wikipedia σημειώνεται ότι «...ο φασισμός χαρακτηρίζεται από απολυταρχικές προσπάθειες εγκαθίδρυσης καθεστωτικού ελέγχου σε όλους τους τομείς της ζωής: πολιτικό, κοινωνικό, πολιτιστικό, οικονομικό»
και ακόμη ότι «...ο φασισμός προσέλκυε (ενν. κατά την εμφάνιση του) διαφορετικές ομάδες πληθυσμού, συμπεριλαμβανομένων μεγάλων επιχειρήσεων, αγροτών, γαιοκτημόνων, εθνικιστών, ακραίων συντηρητικών (...) και λίγων φτωχών στους οποίους υπόσχονταν δουλειά και ψωμί».

Είναι σαφές ότι ο φασισμός υποκινείται ως εκ τούτου, από μια άρρωστη ιδεολογία, το οικονομικό συμφέρον, την διάθεση επιβολής με κάθε μέσο και σε όλα τα επίπεδα της ζωής και πάντοτε με επεκτατικές βλέψεις. Επεκτείνεται χωρικά και ποσοτικά, εις βάρος της (κοινής) λογικής, της (ελεύθερης) σκέψης, της (δημιουργικής) αντιπαράθεσης, εις βάρος συλλήβδην κάθε ποιοτικού στοιχείου που μπορεί να στοιχειοθετήσει επιχειρήματα τα οποία ενδεχομένως να σταθούν εμπόδια στην εξάπλωση του."

Η αναφορά αυτή αφορούσε την επικυριαρχία της Αμερικάνικης πολιτικής, με ή χωρίς εισαγωγικά, σε κάθε σπιθαμή διαφοροποίησης από αυτήν. Σε ένα κρεσέντο της πολύχρονης Αμερικάνικης διατριβής στον ρόλο του δότη και δημιουργού πολιτισμού, αξιών, ιδεολογίας, τρόπου ζωής.
Και συνέχιζε:

"Πολύ μικρή είναι η αμφιβολία διεθνώς, ότι η Αμερική, καταρχήν «έλυσε» τα εσωτερικά της προβλήματα (στο όνομα της οικονομικής ευημερίας που συνδέει τους αλλοεθνείς και με φτωχή κοινή ιστορία υπηκόους της), δολοφονώντας δια πράξεων και παραλείψεων του FBI ό,τι αντιστεκόταν στον εκκολαπτόμενο παραλογισμό της (Κένεντι, Λούθερ Κινγκ, Λένον), υποκινώντας ακραίες ομάδες τύπου Κου-Κλουξ-Κλαν και αφαιρώντας με νόμους – εκτρώματα δικαιώματα και ελευθερίες από τον μιαρό και ανυπάκουο μαύρο πληθυσμό, χρηματοδοτώντας ευθέως απίθανα προπαγανδιστικά think tanks, ινστιτούτα, οργανώσεις και ιδρύματα τα οποία συστήνονται αυθαίρετα και υποβολιμαία από το παρακράτος, το οποίο, κράτος εν κράτει, κατέστη εν τέλει και επίσημο κράτος, κατέπνιξε την ελευθερία του λόγου, της έκφρασης, δημιούργησε άρτο και θέαμα για τον λαό μέσω των ελεγχόμενων από μεγιστάνες media (εφημερίδες, περιοδικά, ραδιοτηλεοπτικά κανάλια, κινηματογραφικά studios), ενώ οι ίδιοι βαθύπλουτοι παράγοντες, ευθέως και μετά βδελυγμίας αναδεικνύονταν ταυτόχρονα σε μεγάλους χορηγούς και χρηματοδότες των εκάστοτε κυβερνώντων, με αφανείς προεκλογικές δωρεές προς μετεκλογική εξαργύρωση.

Την ίδια ώρα απέστρεψε τα βλέμματα της κοινής γνώμης από κυρίαρχα εσωτερικά προβλήματα, όπως τα ναρκωτικά, την ωμή βία και την εγκληματικότητα που έφτασε μέχρι τα δημοτικά σχολεία, εξέθρεψε ένα... απολιτικό πολιτικό σύστημα στο οποίο οι αντίπαλοι πόλοι διαφοροποιούνται μόνον στην εφαρμοστέα φορολογική πολιτική και σε δευτερεύοντα θέματα, τύπου νομιμοποίησης ή μη των αμβλώσεων, εξόρκισε τον κομμουνισμό ως τον Σατανά που φέρει όλα τα δεινά και με αφορμή την αντικομμουνιστική προπαγάνδα φίμωσε κάθε αντίθετη επικίνδυνη φωνή, καλλιέργησε μία σφόδρα θρησκόληπτη και θεοφοβούμενη κοινωνία.

Με μια λέξη η κοινωνία στις ΗΠΑ κατέστη εκ του ασφαλούς χειραγωγούμενη.

Με στεγανοποιημένη κάθε μορφή αντίστασης, οι ΗΠΑ, με αρωγό το «Ηνωμένο Βασίλειο», την Κοινοπολιτεία και ασφαλώς το Ισραήλ και άλλους σε δεύτερο ρόλο, ξεκίνησε μια άνευ προηγουμένου απόπειρα "εκπολιτισμού των βαρβάρων" - παν μη αγγλοσαξονικού και πειθήνιου. Ξεκινώντας από την γειτονιά της με αρωγό την CIA, υποδαύλισε σε ολόκληρη τη Νότια Αμερική νόμιμα εκλεγμένες κυβερνήσεις στηρίζοντας (βλ. χρηματοδοτώντας) “αντιπολιτευόμενες” ομάδες συμφερόντων της, οι οποίες ανέλαβαν βαθμιαία την εξουσία εκτοπίζοντας τους ανυπάκουους από την διακυβέρνηση, την πολιτική ζωή και σε κάποιες περιπτώσεις, από αυτόν τον ίδιο τον μάταιο τούτο κόσμο.

Με "προφανή" (πάντα) αφορμή, εξέθρεψε εχθρούς και αντιθέσεις, οι οποίες βαφτίστηκαν Κομμουνισμός – Ψυχρός πόλεμος, Τρομοκρατία, Αντιδημοκρατικά/Ανελεύθερα Καθεστώτα, Καταπιεσμένα Ανθρώπινα Δικαιώματα τα οποία τάχαμου ναρκοθετούν την ειρήνη, την σταθερότητα και τις «Αμερικάνικες Αξίες».

Είναι γνωστό πλέον ότι η ασφαλέστερη οδός καταστρατήγησης των δικαιωμάτων και των αξιών είναι η επίκληση τους.

Πίσω από την κουρτίνα όμως, υπήρχε πάντα το οικονομικό συμφέρον των αμερικάνικων πολυεθνικών με τις οποίες τόσο χαριτωμένα διαπλέκεται η ίδια τους η εξουσία, εν γένει το συμφέρον της ανώτερης και ανώτατης τάξης – εν τέλει το συμφέρον και ο λόγος ύπαρξης της ίδιας της Αμερικάνικης οικονομίας.

Λαμπροί ηγήτορες τύπου Ρούζβελτ, Μάρσαλ, Νίξον, Κίσινγκερ, Ρέηγκαν, Μπους, Κλίντον και το κερασάκι που ονομάζεται Μπους τζούνιορ, άνθρωποι – εκφραστές της συνολικά ερεβώδους τάσης που κυβερνά (money talks ή όπως λέει ο Bob Dylan, money swears) ανέλαβαν τον... εξωραϊσμό των απολίτιστων, των αδύναμων, των απείθαρχων και των άμυαλων".

Η παράθεση που προηγήθηκε, απόλυτα ενοχλητική προ 3ετίας, εν μέρει αιρετική και εύκολα χαρακτηριζόμενη δείγμα "αντι-αμερικανισμού" (όπως ίσως ακόμα και σήμερα), απολύτως εντός του κλίματος του sentient τότε , φαίνεται τώρα πως έχει βάση και λογική, φαίνεται λίγο καθαρότερα, ότι προβάλλει επιχειρήματα και όχι συνθήματα, ότι είχε βάση.
Πρακτικά, υπογραμμίζει το εξής:

Η κατάσταση που βιώνουν σήμερα οι άνθρωποι του πλανήτη ανεξαρτήτως γεωγραφικής θέσης ή χρώματος είναι αποτέλεσμα των ατέλειωτων λαθών και παραλείψεων, μα πιο πολύ, των ατέλειωτων ΔΟΛΙΩΝ εγκλημάτων σε βάρος της ιστορίας και του μέλλοντος από ανθρώπους με όνομα. Από φταίχτες. Από αιτίες. Έμειναν και μένουν στο απυρόβλητο. Και συχνά, στην μέγιστη εξαθλίωση της κρίσης, της λογικης και της ελευθερίας, αποθεωθηκαν και αποθεώνονται. Δεν φόρεσαν ποτέ κουκούλα διότι τα είχαν καλά με τους ρουφιάνους.

Στις οικονομικές μας παραθέσεις, και η αμέλεια και ο δόλος αστράφτουν συχνά, σε όσα αναφέρονται. Για την ακρίβεια, σε όσα στοιχειοθετούνται. Τώρα ο κόσμος, θέλει να ακούσει και προσέχει καλύτερα αυτά που του λένε. Τον απασχολούν λίγο σοβαρότερα πράγματα και αρχίζει να αναρωτιέται. Τώρα ο κόσμος, αρχίζει σιγά-σιγά να βλέπει καθαρά τι υπάρχει γύρω του. Και όπως είναι φυσικό, σοκάρεται και οργίζεται. Είναι φυσικά, και πάλι το sentiment.

Είναι περίεργο, όμως. Το εκτυφλωτικό "φώς" της "ευδαιμονίας" που βιώσαμε, μας βύθιζε ολοένα και πιο βαθιά στο σκοτάδι. Ο θεοσκότεινος φόβος, μας κάνει να βλέπουμε καλύτερα.

"Στο κέντρο ενός αρχαίου ελληνικού θεάτρου βρίσκεται μια κυκλική, συχνά πλακόστρωτη πλατεία, η ορχήστρα. Στην ορχήστρα έπαιρνε θέση με την έναρξη της θεατρικής παράστασης ο χορός και εκεί ανέπτυσσαν τη δράση τους κατά την πρώιμη περίοδο και οι υποκριτές. Η ορχήστρα, με άλλα λόγια, ήταν η σκηνή. Ο αμφιθεατρικός χώρος που περιέβαλλε τη σκηνή ήταν το κοίλον. Στο κέντρο της ορχήστρας βρισκόταν η θυμέλη, ένας βωμός για το θεό Διόνυσο".

Αρχίζουμε να βλέπουμε το κοίλον (όχι παραπέρα, προς το παρόν) και τι σημαίνει τελικά "Θυμέλη". Aρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε ότι τελικά όλο αυτό ήταν μια φάρσα, μια τραγωδία, "δι’ ἐλέου καὶ φόβου περαίνουσα τὴν τῶν τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν"...

Αρωγός στα δεινά στα οποία περιέρχεται ο άνθρωπος, συχνά αν όχι πάντα, είναι η ΛΗΘΗ. Η συλλογική αμνησία που οδηγεί σε έλλειψη συνείδησης του τι πραγματικά συμβαίνει. Στην εποχή της πληροφορίας υπάρχει άγνοια. Ίσως επειδή, ακόμα μεγαλύτερη από την ανάγκη της πληροφόρησης είναι η ηδονή. Δεν ενδιαφέρει να φας υγιεινά, αλλά η τέρψη του ουρανίσκου. Κι όταν η υγεία σου απειληθεί, στεναχωριέσαι και δεν θες τίποτα πια να φας.

Έτσι κάπως, ο κόσμος έφτασε σήμερα έως εδώ. Με την αυθυποβολή και το ψέμα για καρότο και με πολύ μαστίγιο.

Πόσα απ' όσα συνέβησαν αξιολογήθηκαν ιστορικά με τον ορθό τρόπο;

Πόσο κοιμισμένη και εγκλωβισμένη είναι η "κοινή γνώμη" των απλών μα πολλών, "ζαλισμένων-κουρασμένων" πολιτών;

Ξεκινά σήμερα στον Επίκουρο κάτι πολύ διαφορετικό και ιδιαίτερο πιστεύω.
Ένα σκούντημα και λίγο παραπάνω.
Μια σειρά από video που αφιερώνονται στην έσχατη των εσχάτων διακυβέρνηση Μπους. Στην κορύφωση της Pax Americana. Στην, επομένως, αρχή της παρακμής της.

A propos, αν κάποιος έχει να αντιτάξει επιχειρήματα, θα ήταν καλύτερο να αναμείνει μέχρι να ολοκληρωθεί η σειρά. Σε κάθε περίπτωση, επιχειρήματα υπέρ των ΗΠΑ πχ και κατά τη Ρωσίας και της Κούβας λχ, a priori να διευκρινήσω, ότι είναι σε εντελώς λάθος κατεύθυνση με το πνεύμα και την γραφή του Site. Αποτελεί πεποίθηση μας, ότι ο βαλτώδης πέπλος της σύγχρονης ιστορίας, κάλυψε όλη την υδρόγειο, όλα τα "προηγμένα" και μη κράτη. Απλως. Το ψάρι βρώμισε από το κεφάλι. Bussiness as usual.

Θυμίζω: προ της οικονομικής "καμπύλης" που έγινε δανειακή κρίση και ύστερα ύφεση και αύριο τα καθέκαστα, είχε προηγηθεί η ηθική κατάπτωση σε απόλυτο βαθμό.

Οι τυφλοί "ζαλισμένοι-κουρασμένοι" κλπ πολίτες αυτού του κόσμου, δεν συνέπασχαν.

Το θεωρούσαν "αναγκαίο κακό" ή ακόμα και χαριτωμένο, φολκλορικό.
Αυτο όμως, μας έφερε νομοτελειακά ως εδώ. Ποιο;
Συντάχθηκε απο: Epicurus2day