Φορολογικός παραλογισμός

Η ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ενός άδικου φορολογικού συστήματος, όπως του ελληνικού, όπου οι έμμεσοι φόροι αποτελούν το 65% των φορολογικών εσόδων του κράτους και οι άμεσοι μόλις το 35%, έχει κάποια λογική βάση: το κράτος δεν θέλει ή δεν μπορεί να βάλει χέρι στον πλούτο που συσσωρεύουν επιχειρήσεις και φυσικά πρόσωπα και έτσι αναγκαστικά πλέον ρίχνει το βάρος της φορολογικής του πολιτικής στους έμμεσους φόρους. Σε φόρους δηλαδή που καλείται να καταβάλλει ο κάθε καταναλωτής, πλούσιος ή φτωχός.

Αντίθετα, στερούνται οποιασδήποτε λογικής βάσης η αναποτελεσματικότητα του φορολογικού μας συστήματος στην πάταξη της φοροδιαφυγής, οι συχνές αλλαγές του και η πολυπλοκότητά του.


Για την αναποτελεσματικότητά του δε ουδείς αμφιβάλλει.

Αψευδής μάρτυς περί αυτού είναι η τεράστια παραοικονομία, η οποία δεν στερεί μόνο μεγάλο όγκο εσόδων από τα κρατικά ταμεία αλλά ταυτόχρονα προσβάλλει βάναυσα το κοινόν περί δικαίου αίσθημα.

Μήπως αμφιβάλλει κανείς και για τις αλλεπάλληλες αλλαγές που γίνονται στο φορολογικό μας και πάντα στο όνομα της φορολογικής δικαιοσύνης και της απλούστευσής του.

Παράδειγμα οι αποδείξεις για αγορές καταναλωτικών ειδών που, αφού καταργήθηκαν από τη σημερινή κυβέρνηση, επέστρεψαν πριν από ένα χρόνο και τώρα διευρύνονται σε μεγαλύτερη γκάμα προϊόντων.

Αυτός κι αν είναι παραλογισμός: το να έχεις δηλαδή στα χέρια σου συσσωρευμένη εμπειρία από προηγούμενες κυβερνήσεις και να μην τη λαμβάνεις υπόψη σου.

Και μόνον όταν η κατάσταση φτάνει στο απροχώρητο, όπως τώρα όπου τα δημοσιονομικά αδιέξοδα της χώρας έχουν οξυνθεί, θυμάσαι τα μέτρα των προκατόχων σου