...ας δράσουμε για να φτιάξουμε τις κοινωνίες των ανθρώπων.

Σε αρκετούς από εσάς όσα γράφω μπορεί να φαίνονται από αβάσιμα έως ανεδαφικά. Προσωπικά νοιώθω ότι ημέρα με την ημέρα επιβεβαιώνομαι. Δεν κάνω άσκηση αυτοεπιβεβαίωσης, αλλά σας καλώ να σκεφτείτε.
Οι ανάγκες για ανθρώπινη εργασία συνεχώς μειώνονται λόγω της χρήσης μηχανικών αυτοματισμών και στον δυτικό κόσμο επειδή οι ολιγαρχίες του πλούτου μεταφέρουν την παραγωγή στον τρίτο κόσμο, όπου η ανθρώπινη αθλιότητα τους έρχεται πιο φθηνή και πιο κερδοφόρα.

Τι επωφελήθηκαν οι άνθρωποι από τον τεχνικό πολιτισμό που ανήκει στους λίγους; Ανεργία, ανταγωνισμό, κρίσεις, φτώχεια, απαξίωση και διάφορους εγκληματίες λακέδες να φωνάζουν ότι πρέπει να εργαζόμαστε, όπως οι τριτοκοσμικοί δούλοι – εργάτες των ολιγαρχών για να τους ανταγωνιστούμε. Αυτή η κρίση είναι συστημική και πρέπει να το καταλάβουμε. Αντί οι κοινωνίες των ανθρώπων να επωφεληθούν δίκαια από την ανάπτυξη της τεχνολογίας, υποδουλώνονται ολοένα και περισσότερο στις ολιγαρχίες των εξουσιομανών. Οι καπιταλιστές μετατρέπονται μέρα με την μέρα σε φεουδάρχες και αποκτούν ολοένα και μεγαλύτερα δικαιώματα πάνω στους ανθρώπους.

Μπορεί κάποιος λακές του συστήματος, κάποιος πληρωμένος υπάλληλος να αντιτάξει κάτι πάνω σε αυτό;

Το ίδιο το σύστημα βασίζεται πάνω στην συνεχώς διογκούμενη παραγωγή και κερδοφορία και πάνω στον συνεχή δανεισμό και χρήση τραπεζικού «αέρα». Μέχρι πότε μπορεί η γη και οι κοινωνίες να αντέξουν αυτές τις λογικές ή καλύτερα τους παραλογισμούς των άθλιων ολιγαρχιών. Μεγαλύτερη παραγωγή και κέρδος για τους ολιγάρχες σημαίνει λιγότερος πλανήτης και μεγαλύτερη ζημία – απαξίωση των πολλών.

Η στήριξη των «επιχειρηματιών» με χρήματα της κοινωνίας, δεν πρόκειται να επιφέρει καμία βελτίωση στην λειτουργία των κοινωνιών. Αντίθετα, θα μεγαλώσει τις εξαρτήσεις και τις ανισότητες και το βλέπετε όλοι καθαρά από την εξέλιξη των εργασιακών σχέσεων.

Παράλληλα, η διάθεση ολοένα και μεγαλύτερων κεφαλαίων από την κοινωνία προς εξυπηρέτηση των «επιχειρηματιών» σημαίνει ολοένα και μικρότερες δυνατότητες για τις κοινωνίες και τα κράτη τους. Από την ανάπτυξη κοινωνικών παραγωγικών θεσμών, υποδομών, κοινωνικών αγαθών και υπηρεσιών και κοινωνικής στήριξης.

Τα κλάσματα των φτωχών, αδύναμων, ανασφαλών και συνεχώς ολοένα και πιο εξαρτώμενων από τις ορέξεις των ολιγαρχιών ανθρώπων συνεχώς διευρύνονται και εξελίσσονται σε κοινωνικές πλειοψηφίες. Μήπως σφάλλω ; μήπως δεν οδηγεί το εφαρμοζόμενο σύστημα στην κατάσταση αυτή;

Ακούω διάφορα μέτρα για την απασχόληση όπως η επιδότηση εισφορών νέων προσλαμβανομένων. Είναι κόστος για την κοινωνία, κέρδος για τους λίγους και σίγουρη απόλυση για τους εργαζόμενους μεγαλύτερης ηλικίας.

Ποιο πρόβλημα μπορούν να λύσουν τέτοια ημίμετρα, μήπως οι τάσεις του συστήματος για επικράτηση πάνω στις κοινωνίες και τους ανθρώπους θα παύσουν να υπάρχουν. Δημόσιες επενδύσεις λένε κάποιοι άλλοι και θέλουν δρόμους και γιοφύρια. Νέα κέρδη υπέρ των ολιγαρχιών της εργολαβίας, νέες καταπιεσμένες προσωρινές εργασιακές σχέσεις, νέα βάρη για τις κοινωνίες, που δανείζονται από τις τράπεζες με επαχθείς όρους χρήματα που ανήκουν σε τελική ανάλυση στα ίδια τα κράτη και τις ίδιες τις κοινωνίες.

Ανεμοι και θύελλες.

Κρατικοποίηση των θνήσκοντων προβληματικών, τραπεζών και εταιρειών εν γένει λένε κάποιοι άλλοι. Με ποιο στόχο; αναρωτιέμαι εγώ. Εάν ο στόχος είναι η λειτουργία υπέρ των κοινωνιών, τότε συμφωνώ. Όμως, όσο υπάρχει απέναντι το κερδοσκοπικό κεφάλαιο, αργά ή γρήγορα αυτές οι επιχειρήσεις θα χειμάσουν, καθώς οι κερδοφόρες καταπιεστικές εταιρείες θα ανταγωνίζονται στο καπιταλιστικό περιβάλλον και θα κυριαρχήσουν ξανά. Εάν ο στόχος είναι η καπιταλιστική κερδοφόρος λειτουργία τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει στην καταπίεση των ανθρώπων και των κοινωνιών, αλλά η πιο πάνω πορεία θα εξακολουθήσει ασταμάτητα.

Και πάλι βέβαια το κόστος το πληρώνουν οι δανειζόμενες από την τραπεζική φαυλότητα κοινωνίες.

Εάν το σύστημα δεν αλλάξει, εάν οι στόχοι της κοινωνικής λειτουργίας δεν αλλάξουν, η πορεία της εξαθλίωσης των πολλών εις όφελος των λίγων άπληστων παρανοϊκών είναι προδιαγεγραμμένη.

Σύντροφοι, οφείλουμε να σηκώσουμε ψηλά το κεφάλι, να ορίσουμε και να διεκδικήσουμε την ουσία της ζωής, την ουσία του μέλλοντος.

Το τι πρέπει να απαιτούμε, το ποιόν κόσμο διεκδικούμε σας το έχω γράψει, σας το έχω προτείνει.

Οσο δεν το καταλαβαίνουμε και μπερδευόμαστε στα δίχτυα της παγκόσμιας ολιγαρχικής καπιταλιστικής αθλιότητας μένουμε πίσω, χάνουμε δυνάμεις και δυνατότητες.

Εάν δεν αποτινάξουμε από το μυαλό μας την καπιταλιστική αθλιότητα, εάν δεν καταργήσουμε τον καπιταλισμό και τις ολιγαρχίες του, φτιάχνοντας κοινωνίες ίσων ελεύθερων και εν τέλει λογικών ανθρώπων, μέλλον δεν πρόκειται να υπάρξει.

Οσοι αβασάνιστα μας αποκάλεσαν στο παρελθόν ή εξακολουθούν να μας αποκαλούν ρομαντικούς και ουτοπιστές πρέπει να καταλάβουν τον έλλογο άμεσο πραγματισμό μας. Δεν οδηγεί σε κανένα ανθρώπινο μέλλον αυτή η αθλιότητα του καπιταλισμού. Οσα γράφω και υποστηρίζω έπρεπε να έχουν ήδη υπάρξει !!!.

Εάν δεν το καταλάβουμε έγκαιρα δεν υπάρχει ανθρώπινο μέλλον.

Ας το καταλάβουμε και ας αποφασίσουμε να αγωνιστούμε για να ξεθεμελιώσουμε την ζούγκλα τους.

Ας αφήσουμε παράμερα τις όποιες επιμέρους αντιθέσεις, ας ξεχάσουμε τις σοσιαλδημοκρατικές ελαφρότητες. Η νίκη των ανθρώπων απαιτεί και χρειάζεται την ατομική και συστημική υπέρβαση, το καθαρό μυαλό για την πραγμάτωση των νέων στόχων..

Ας δούμε καθαρά τι μας επιφυλάσσουν για το μέλλον και ας δράσουμε για να φτιάξουμε τις κοινωνίες των ανθρώπων.