Φαντασθείτε μια οικογένεια με μηνιαίο εισόδημα 5.000 ευρώ που ξοδεύει όμως για το σπίτι, το σχολείο, το αυτοκίνητο και τα καθημερινά μικροέξοδα 6.000ευρώ κάθε μήνα. Η ίδια οικογένεια χρωστά στις τράπεζες σε στεγαστικά και καταναλωτικά δάνεια (π.χ. για την αγορά ΙΧ ή την κατασκευή πισίνας)250.000 ευρώ για τα οποία πληρώνει κάθε μήνα δόσεις τουλάχιστον 1.000 ευρώ.Η οικονομική της κατάσταση είναι προφανώς δραματική. Γιατί κάθε μήνα αναγκάζεται να δανείζεται 1.000 ευρώ για να διατηρήσει το επίπεδο ζωής που είχε συνηθίσει να απολαμβάνει τα τελευταία χρόνια- έστω με δανεικά- αλλά ψάχνει και άλλα 1.000 ευρώ για να πληρώσει τα δάνεια που τρέχουν. Κάπως έτσι χιλιάδες νοικοκυριά καταφεύγουν στην εύκολη λύση να κάνουν όχι μόνο τις αγορές τους με πιστωτικές κάρτες αλλά και να σηκώνουν μετρητά για τις καθημερινές ανάγκες από τις κάρτες.
Κάπως έτσι δημιουργήθηκε η ανάγκη οι τράπεζες να δημιουργήσουν τα προγράμματα αναχρηματοδότησης «όλα σε ένα» για να διευκολύνουν τους πελάτες τους που βρίσκονται στο όριο της πτώχευσης- αν δεν έχουν ακόμη χρεοκοπήσει - και εν τέλει να τους βοηθήσουν να τα βγάλουν πέρα.
Φυσικά το πρόβλημα δεν λύνεται ούτε με αυτόν τον τρόπο. Η οριστική λύση είναι μία: ή αυξάνονται τα εισοδήματα ή περιορίζονται οι δαπάνες. Ή εν πάση περιπτώσει, μπορεί να είναι συνδυασμός και των δύο. Στη θέση της ελληνικής οικογένειας τοποθετείστε τώρα το Δημόσιο που το 2008 είχε έσοδα περίπου 5 δισ. ευρώ τον μήνα, δαπάνες 6 δισ. ευρώ ενώ χρωστούσε στις τράπεζες 250 δισ. ευρώ και μόνο για τόκους πληρώνει κάθε μήνα ένα δισ. ευρώ.
Βάλτε τώρα στη θέση του ανώνυμου οικογενειάρχη τον υπουργό Οικονομίας κ. Ι. Παπαθανασίου, ο οποίος επαίρεται ότι δανείστηκε σε τέσσερις μήνες 50 δισ. ευρώ με υψηλά μάλιστα επιτόκια για να τα βγάλει πέρα, να πληρώσει προφανώς μισθούς, συντάξεις και τόκους.
Θα μπορούσε να είναι απλά σχήμα λόγου ότι «το Δημόσιο δανείζεται από... κάρτες», δυστυχώς όμως, για όσους αντιλαμβάνονται τις αναλογίες, είναι μια τραγική πραγματικότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου