Η μαύρη αλήθεια

Πριν από είκοσι χρόνια άρχισε η κατάρρευση του «υπαρκτού»: το σύστημα είχε αποτύχει. Ηταν καταπιεστικό, γραφειοκρατικό και αναποτελεσματικό με συνέπεια τη γενικευμένη δυστυχία των χωρίς ελπίδα υποτελών του. Είχε προηγηθεί η αποκαλυπτική για την ποιότητα της σοβιετικής διακυβέρνησης τραγωδία του Τσερνομπίλ. Ενώ στην Κίνα το καθεστώς δολοφονούσε τα νιάτα του στην πλατεία Τιανανμέν...
Τώρα έχουμε τις παγκόσμιες συνέπειες ενός ακραίου καπιταλιστικού συστήματος τζόγου όπου η χρηματοπιστωτική σπέκουλα αντικατέστησε την παραγωγική επένδυση. Εχουμε, δηλαδή, την εκκωφαντική αποτυχία ενός εμπνευσμένου από τις νεοφιλελεύθερες ιδέες ανεξέλεγκτου και χωρίς αρχές παγκόσμιου συστήματος με ό,τι αυτό συνεπάγεται: την ανεργία, την απειλή ανατροπής για όλα τα καθεστώτα, κυρίως τα πιο ελεύθερα, ή σταδιακής μετατροπής τους από δημοκρατικά σε διαφόρων χρωματικών αποχρώσεων αυταρχικά.
Oι πολύ πρόσφατες και πολύ απαισιόδοξες

απόψεις που δημοσίευσε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (για όλους και για μας) διαψεύδουν τις κάπως πιο αισιόδοξες μελέτες άλλων οργανισμών προβλέποντας παράταση της κρίσης και επιδείνωση των συνεπειών της. Και όμως έχουν διατεθεί μυθικά ποσά (σε ζεστό χρήμα, σε πιστώσεις και σε κρατικές εγγυήσεις) για την επιστροφή σε κάποια σταθερότητα ξεκινώντας από τη σωτηρία του τραπεζικού συστήματος.
Κανένας δεν μας έχει εξηγήσει πού βρέθηκαν όλα αυτά τα δισ. και τρισ. που ρίχνονται στο τραπέζι σαν δραχμούλες και που αν είχαν έστω και ως ένα ποσοστό βρεθεί νωρίτερα θα είχαν εξαλείψει σε μεγάλο βαθμό την παγκόσμια φτώχεια. Και το πώς και από ποιους και κάτω από τον έλεγχο ποιων θα αποπληρωθούν όλες αυτές οι πιστώσεις. Την υποψιαζόμαστε φυσικά την απάντηση κι ας μη μας τη λένε. Ξέρουμε μόνο ότι η πλειονότητα θα υποφέρει και «μετά».
Η μαύρη αλήθεια είναι πάντως η εξής: οι μελέτες και οι «διαπιστώσεις» όλων των μεγάλων δημόσιων και ιδιωτικών οικονομικών οργανισμών αλλά και των ισχυρισμών των διαφόρων εθνικών κυβερνήσεων διαψεύδονται όλο και πιο γρήγορα μετά τη δημοσιοποίησή τους και δεν αναφέρομαι μόνο στα τραγικωμικά της δικής μας κυβέρνησης. Οτι η δεξιά (ας το τονίσουμε επιτέλους) Ευρωπαϊκή Επιτροπή του κ. Μπαρόζο μάς οδηγεί στο πουθενά και ότι οι ευρωπαίοι πολίτες που με τις ευρωεκλογές έχουν μια μοναδική ευκαιρία έστω και μικρής ευρωπαϊκής αλλαγής ετοιμάζονται να επιλέξουν την αυτοκτονική αποχή.
Λες και η ευρωπαϊκή αλλά και εθνική επιλογή ανάμεσα σε αυτούς που μας έχουν οδηγήσει σε όλα τα αδιέξοδα και σε όσους, ίσως, έχουν να προτείνουν κάτι το έστω και λίγο διαφορετικό να μην έχει καμιά σημασία...