Τοκογλυφία

“Δεν βρήκα μέχρι τώρα κανέναν, ο οποίος να

μπορεί με λογική σκέψη,

να δικαιολογήσει την κυβέρνηση που δανείζεται

την χρήση των δικών της χρημάτων…

Πιστεύω ότι θα έρθει ο καιρός που ο κόσμος

θα απαιτήσει να αλλάξει αυτό.

Πιστεύω ότι θα έρθει ο καιρός σε αυτή τη χώρα

που πράγματι θα κατηγορήσουν εσάς και εμένα

και κάθε άλλον που σχετίζεται με το κογκρέσο

επειδή καθίσαμε άπραγοι και επιτρέψαμε την

διαιώνιση ενός τόσο βλακώδους συστήματος.”

~ Wright Patman. Δημοκρατικός εκπρόσωπος του

κογκρέσου των ΗΠΑ, 1928-1976

Πρόεδρος της επιτροπής για τραπεζικά & νομισματικά

θέματα, 1963-1975



Κάποτε, η χρέωση οποιουδήποτε τόκου σε ένα δάνειο ονομάζοταν τοκογλυφία,

και υπόκεινταν σε βαριές ποινές, μεταξύ των οποίων και η θανατική.

Όλες οι κύριες θρησκείες απαγόρευαν την τοκογλυφία.



Τα περισσότερα επιχειρήματα που προβάλλονταν ενάντια στην εξάσκηση της τοκογλυφίας

ήταν ηθικού χαρακτήρα. Θεωρούνταν ότι η μόνος θεμιτός λόγος ύπαρξης

των χρημάτων ήταν να διευκολύνουν τις συναλλαγές αγαθών και υπηρεσιών.

Οποιαδήποτε μέθοδος δημιουργίας περισσότερων χρημάτων από τα ίδια τα χρήματα

θεωρούνταν πράξη ενός παράσιτου, ή ενός κλέφτη.



Ωστόσο, καθώς οι πιστωτικές ανάγκες του εμπορίου αυξήθηκαν, τα ηθικά επιχειρήματα

τελικά παραγκωνίστηκαν από το επιχείρημα ότι ο δανεισμός εμπεριέχει ρίσκο και μειώνει

τις επιχειρηματικές ευκαιρίες του δανειοδότη, και συνεπώς, οι απόπειρες κερδοσκοπίας από

τον δανεισμό είναι δικαιολογημένες.



Σήμερα, αυτές οι ιδέες μοιάζουν αλλόκοτες.

Σήμερα, η δημιουργία χρήματος από το χρήμα θεωρείται ιδανικό - κάτι για το οποίο αξίζει

και πρέπει να αγωνιστεί κάποιος.



Γιατί να εργάζεσαι όταν τα χρήματα σου μπορούν να εργάζονται για ‘σένα;



Ωστόσο, προσπαθώντας να οραματιστούμε ένα βιώσιμο μέλλον, είναι ξεκάθαρο ότι η χρέωση τόκων είναι ηθικό αλλά και πρακτικό πρόβλημα.

Φανταστείτε μια κοινωνία και μια οικονομία, η οποία μπορεί να λειτουργεί αιώνια επειδή, αντί να λεηλατεί τα κεφαλαιακά αποθέματα ενέργειας, αυτοπεριορίζεται στα τρέχοντα έσοδα.



Παύουν να κόβονται περισσότερα δέντρα απ’ όσα μπορούν να αναπτυχθούν στην ίδια περίοδο.



Όλη η ενέργεια είναι ανανεώσιμη: ηλιακή, βαρυτική, γεωθερμική, μαγνητική, ή ότι άλλο

ανακαλύψουμε.



Αυτή η κοινωνία ζει μέσα στα στα πλαίσια των μη-ανανεώσιμων πόρων της επαναχρησιμοποιώντας και ανακυκλώνοντας τα πάντα.

Και ο πλυθησμός απλά ανανεώνεται.



Μια τέτοια κοινωνία δεν θα μπορούσε ποτέ να λειτουργήσει χρησιμοποιώντας ένα χρηματικό

σύστημα το οποίο είναι ολότελα εξαρτημένο από την εκθετικά αυξανόμενη ανάπτυξη.



Μια σταθερή οικονομία χρειάζεται ένα χρηματικό απόθεμα που να μπορεί τουλάχιστον να μένει

σταθερό χωρίς να καταρρέει.



Ας υποθέσουμε ότι ο συνολικός όγκος αυτού του σταθερού χρηματικού αποθέματος αναπαριστάται από αυτόν τον μεγάλο κύκλο.



Ας υποθέσουμε επίσης, ότι οι δανειοδότες πρέπει να έχουν πραγματικά χρήματα για να

δανείζουν. Αν κάποιοι άνθρωποι σε αυτό το σύστημα, αρχίσουν να δανείζουν συστηματικά χρήματα με τόκο, το μερίδιό τους από το χρηματικό απόθεμα θα μεγαλώσει.Αν συνεχίσουν να επαναδανείζουν έντοκα τα χρήματα από προηγούμενες εξωφλήσεις

ποιό είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα;

Είτε είναι χρυσός, είτε κυβερνητικά χρήματα, είτε χρήματα δημιουργημένα απ’το χρεός,

δεν έχει καμία σημασία.

Οι δανειοδότες θα καταλήξουν να έχουν ΟΛΑ τα χρήματα του χρηματικού αποθέματος.



Και αφού αρχειοθετηθούν όλες οι κατασχέσεις και οι χρεωκοπίες, θα καταλήξουν επίσης

ιδιοκτήτες όλης της πραγματικής περιουσίας.



Μόνο εάν τα έντοκα δάνεια εκδίδοταν ισόποσα από όλα τα μέλη του πληθυσμού

θα λύνονταν αυτό το κεντρικό πρόβλημα. Η βαριά φορολογία των τραπεζικών κερδών,

μπορεί επίσης να πετύχει αυτόν τον σκοπό.

Αλλά τότε, γιατί να θέλουν να υπάρχουν

οι τράπεζες;



Αν θα μπορούσαμε ποτέ να ελευθερωθούμε από την υπάρχουσα κατάσταση, θα μπορούσαμε να φανταστούμε το τραπεζικό σύστημα να λειτουργεί ως μια αφιλοκερδής

υπηρεσία προς την κοινωνία, καταβάλλοντας τα κέρδη από τους τόκους

στους πολίτες ως μέρισμα, ή δανείζοντας άτοκα.