Κυριακή 3 Μαΐου 2009

Α. Παναγούλης: Ενας Υπερήφανος άνθρωπος

«Σήμερα ο πιο περήφανος Έλληνας όλων των εποχών θα ήταν 70 χρονών.

Σε πιάνει μελαγχολία αν σκεφτείς το πως θα μπορούσε να είναι ο πολιτικός πολιτισμός στην Ελλάδα αν ζούσε. Θα τολμούσε κανείς από τα σημερινά ερπετά να σταθεί απέναντί του - με τι μούτρα;

Το έχετε ακούσει, που όταν τον είχε χαιρετήσει κάποιος από δαύτους στην Βουλή μετά την μεταπολίτευση, ξαφνιασμένος γύρισε και του είπε «το ξέρεις ρε ΧΧΧΧΧ, ότι πρώτη φορά πιάνω σκατά στα χέρια μου;».

Οι κήρυκες του Ελληνοχριστιανικού πολιτισμού πρωτοτύπησαν με την εφεύρεση της διπλής γιορτής της 25ης Μαρτίου. Ας τους μιμηθούμε - από τη μεριά μας ας κάνουμε και την 1η του Μάη, την ημέρα του ατυχήματος (;) του Παναγούλη, διπλή γιορτή.

Γιορτή αντίστασης απέναντι στην βαρβαρότητα στην δουλειά, όπως είναι η γιορτή και σήμερα, αλλά και γιορτή αντίστασης απέναντι στην βαρβαρότητα στην εξουσία όπως μας δίδαξε ο Παναγούλης.

«Δεν επιδίωξα να σκοτώσω έναν άνθρωπο. Δεν είμαι ικανός να σκοτώσω έναν άνθρωπο. Επιδίωξα να σκοτώσω έναν τύραννο»

«Τα δάκρυα που στα μάτια μας θα δείτε ν’ αναβρύζουν ποτέ μην τα πιστέψετε απελπισιάς σημάδια. Υπόσχεση είναι μοναχά γι’ Αγώνα υπόσχεση»

«Ζωντάνεψα τους τοίχους φωνή τους έδωσα πιο φιλική να γίνουν συντροφιά. Κι οι δεσμοφύλακες ζητούσαν να μάθουνε που βρήκα τη μπογιά. Οι τοίχοι του κελιού το μυστικό το κράτησαν κι οι μισθοφόροι ψάξανε παντού. Όμως μπογιά δε βρήκαν. Γιατί στιγμή δε σκέφτηκαν στις φλέβες μου να ψάξουν»

Ένα μικρό αφιέρωμα για τα ποιήματα που είχε γράψει στην φυλακή στον σύνδεσμο. Το βιβλίο, ένα βιντεάκι και λίγες φωτογραφίες.

Για να μη μείνει μόνο σαν στάση του Μετρό, αλλά σαν στάση ζωής.

http://rapidshare.com/files/227961210/O_POIO_PERHFANOS_ELLHNAS.zip»




Απόσπασμα από το βιβλίο «Αλέξανδρος Παναγούλης – Τα ποιήματα», εκδόσεις Παπαζήση

Το Γράμμα του 1969 του Παναγούλη προς το Συμβούλιο της Ευρώπης, στο οποίο περιγράφει τα φριχτά βασανιστήριά του.

Το γράμμα (Μάιος 1969)

Γράφω με την ελπίδα να φτάσει το περιεχόμενο της επιστολής μου στον κάθε άνθρωπο που αισθάνεται υποχρέωσή του να αγανακτεί για το έγκλημα και ταυτόχρονα να αγωνίζεται για την εξάλειψή του, με την ελπίδα να γίνει ουσιαστικότερη η συμπαράσταση της Παγκόσμιας Κοινής Γνώμης στον αγώνα του Λαού μας για Λευτεριά-Δημοκρατία-Δικαιοσύνη και Πρόοδο.

Γράφω με τη βεβαιότητα ότι οι Προοδευτικές δυνάμεις όλου του Κόσμου θα βοηθήσουν τους τόσους δεσμώτες της Χούντας εμποδίζοντας, με τη συμπαράστασή τους, τη φυσική μας εξόντωση.

Γράφω τέλος για να φτάσει από την απομόνωση μιας φυλακής της Χούντας σ’ ολόκληρο τον κόσμο, το ανάθεμα κάποιου που υποφέρει για όλους όσους βοηθούν την ολοκλήρωση του εγκλήματος που γίνεται εις βάρος του Λαού μας. Ταυτόχρονα ας φτάσει και η ευγνωμοσύνη μας για όλους όσους μας συμπαραστέκονται αυτές τις δύσκολες στιγμές.

Βρίσκομαι δυο χρόνια τώρα σε αυστηρή απομόνωση. Έχω υποβληθεί σε τρομερά βασανιστήρια. Περιληπτικά αναφέρω: Mαστιγώσεις με καλώδια και συρματόσχοινο σ’ όλο μου το κορμί – Χτυπήματα με γκλοπς στα πέλματα των ποδιών μου, με αποτέλεσμα κάταγμα στο δεξί πέλμα – Χτυπήματα με σίδερα στο στήθος και στα πλευρά με αποτέλεσμα κατάγματα σε δυο ή τρία πλευρά – Εγκαύματα με τσιγάρο στα χέρια και στα γεννητικά όργανα – Πέρασμα στην ουρήθρα μου μιας λεπτής βελόνης από ευαγωγό μέταλλο και θέρμανση του εκτός της ουρήθρας μέρους με αναπτήρα – Απόφραξη των αναπνευστικών οδών με τα χέρια τους μέχρι ασφυξίας – Λακτίσματα – Γρονθοκοπήματα – Τράβηγμα μαλλιών – Χτυπήματα του κεφαλιού στους τοίχους και στο πάτωμα – Στέρηση ύπνου (Πρωταγωνιστές ο Ταγ/ρχης Θεοφιλογιαννάκος, υπαστυνόμος Μάλλιος και Μπάμπαλης) – Βασανιστικές προσπάθειες για βίαιη χορήγηση τροφής από Στρατιωτικό Ιατρό – Μόνιμα χειροδέσμιος – Στέρηση κάθε δυνατότητας υπεράσπισης με άρνησή τους να μου χορηγήσουν την Δικογραφία, προ της Δίκης απαγόρευση να συναντήσω δικηγόρο, πλην μιας φοράς την παραμονή της Δίκης, παρουσία οργάνων της Χούντας. Πιέσεις και απειλές από Θεοφιλογιαννάκο κατά τη διάρκεια της δίκης. – Κατακράτηση μηνύσεως που υπέβαλα ενώπιον του Στρατοδικείου στους Ταγ/ρχες Θεοφιλογιαννάκο και Χατζηζήση για πλαστογραφία (που ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΤΑΙ) της δήθεν απολογίας μου που υπήρχε στη Δικογραφία, εγγράφου νομικά άκυρου και μη φέροντος την υπογραφή μου. Αυτά προ της δίκης. Μετά τη «Δίκη» - Μεταφορά μου από ΚΕΣΑ (Κέντρο Εκπαιδεύσεως Στρατιωτικής Αστυνομίας) με τρόπο γκαγκστερικό, στις 20 Νοεμβρίου 1968, στο ναύσταθμο και από εκεί με τορπιλάκατο του Π.Ν. με τα στοιχεία Ρ 25 σε ένα κελί στο πίσω μέρος των Φυλακών Αίγινας.

Μου γνωστοποίησαν ότι την επομένη το πρωί θα με εκτελούσαν και με ρώτησαν αν ήθελα να υποβάλω αίτηση χάριτος. Αρνήθηκα. Τα ξημερώματα ήρθε έξω από το κελί μου ένα απόσπασμα και του έδιναν διάφορα παραγγέλματα. Σε λίγο έφυγε, μου ανακοίνωσαν ότι θα με εκτελούσαν την επομένη μέρα γιατί «σήμερα είναι τα Εισόδεια της Θεοτόκου και δεν γίνονται εκτελέσεις.» Αρνήθηκα πάλι τις προτάσεις τους να προβώ σε ομολογίες και να υποβάλω αίτηση χάριτος.

Το πρωί στις 22 Νοεμβρίου μου δήλωσαν πάλι ότι η εκτέλεση θα γίνει στις 25 το πρωί. Το απόγευμα με μετέφεραν στο Ναύσταθμο με την τορπιλάκατο Ρ-21 και από κει στο Ειδικό Ανακριτικό Τμήμα της ΕΣΑ. Ένας δεκανέας μου είπε (ασφαλώς μετά σχετική διαταγή) ότι οι εφημερίδες έγραψαν πως με εκτέλεσαν και συμπλήρωσε ότι τώρα θα με ανακρίνουν με την ησυχία τους. Τα ξημερώματα στις 25 Νοεμβρίου με βάλαν σ’ ένα αυτοκίνητο λέγοντάς μου: «Τέλειωσαν τα ψέματα, πάμε για εκτέλεση». Και πήγαμε στο Μπογιάτι στις Φυλακές. Με ρίξανε σ’ ένα κελί χωρίς κρεβάτι, οι τοίχοι βρεγμένοι και πράσινοι από την υγρασία, με χειροπέδες μόνιμα, κήρυξα απεργία πείνας ή μάλλον την συνέχισα γιατί από την επομένη της Δίκης δεν ελάμβανα τροφή. Η απεργία πείνας κράτησε μέχρι τις 21 Δεκεμβρίου, οπότε επέτρεψαν στη μητέρα μου να με επισκεφθεί και μου υποσχέθηκαν βελτίωση των συνθηκών κρατήσεως. Έμεινα όμως δεμένος και ριγμένος στο πάτωμα μέχρι τα τέλη Μαρτίου.

Τα χέρια μου είχαν πληγωθεί και πυορροούσαν, το κελί βρωμούσε τόσο ώστε και οι σκοποί δεν μπορούσαν να σταθούν έξω από την πόρτα.

Μέσα στο κελί υπήρχε μια τρύπα που έπρεπε να πηγαίνω για τις σωματικές μου ανάγκες. Από τις 20 Μαρτίου ήταν αδύνατον να υποφέρω τις χειροπέδες, αρκέστηκαν όμως να μου τις αφαιρούν 2-5 ώρες το πρωί. Από τις 8 Μαΐου (αφού το Πάσχα είχα κηρύξει απεργία πείνας) έβαλαν κρεβάτι στο κελί μου και ένα τραπέζι και με συνόδευαν 15-20 λεπτά στο προαύλιο της Φυλακής όταν έκλειναν στα κελιά τους άλλους κρατούμενους.

Στις 5 Ιουνίου απέδρασα. [...]





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου