Το πρόβλημα της πολιτικής

Δεν χωρεί πλέον καμία αμφιβολία ότι η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη ταυτόχρονα με οικονομική, κοινωνική και μαζί πολιτική κρίση.

Η έξοδος από αυτήν την πολυσήμαντη κρίση ούτε ευχερής θα είναι, ούτε μπορεί να είναι αυτόματη. Θα απαιτήσει μακρά προσπάθεια, ριζοσπαστικά μέτρα και γενναίες αποφάσεις. Και, βεβαίως, δεν μπορεί να εξασφαλισθεί χωρίς κοινωνική αποδοχή, χωρίς συναίνεση, χωρίς συμφωνία εθνικού επιπέδου.

Στην οικονομία το πρόβλημα εντοπίζεται τόσο στο κράτος όσο και στον ιδιωτικό τομέα. Αυτή τη στιγμή η δημόσια οικονομία ασθενεί βαρύτατα. Τα κρατικά ταμεία είναι άδεια, τα έσοδα συλλέγονται με μεγάλη δυσκολία και ταυτόχρονα οι δαπάνες παραμένουν ατιθάσευτες.

Σύμφωνα με τις τελευταίες εκτιμήσεις το έλλειμμα του εφετινού προϋπολογισμού θα πιάσει διψήφια ποσοστά και ο δανεισμός, κατά πάσα βεβαιότητα, θα ξεπεράσει τα 60 δισ. ευρώ. Αυτή είναι κατάσταση μη ανεκτή και σε λίγο μη διαχειρίσιμη. Αν διατηρηθούν οι τάσεις διεύρυνσης των ελλειμμάτων, θα εξεγερθούν πρώτοι οι δανειστές και ακολούθως οι ευρωπαίοι εταίροι μας, που δεν μπορούν να ανεχθούν συνθήκες χρεοκοπίας σε χώρα-μέλος της ευρωζώνης.

Το πρόβλημα είναι ότι ταυτόχρονα με τη δημόσια οικονομία ασθενεί και η ιδιωτική. Οι περισσότερες ελληνικές επιχειρήσεις αντιμετωπίζουν αυτήν την περίοδο κρίση πωλήσεων και εσόδων, με αποτέλεσμα να εξαρτώνται ολοένα και περισσότερο από τον τραπεζικό δανεισμό, ο οποίος πλέον προσφέρεται με φειδώ, δεν είναι εξασφαλισμένος.

Πολλοί αναμένουν ότι το επόμενο διάστημα σημαντικός αριθμός επιχειρήσεων θα «πέσει» υπό το βάρος των χρεών, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις θέσεις εργασίας και την κοινωνική συνοχή, η οποία ήδη είναι κλονισμένη εξαιτίας της υπερυψηλής ανεργίας των νέων και της εντεινόμενης οικονομικής υποχώρησης.

Το δυστύχημα είναι ότι αυτές τις τόσο εκρηκτικές οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες καλείται να τις διαχειριστεί μια ασθενής πολιτική τάξη, η οποία συγκροτείται από πρόσωπα και κόμματα που είτε δεν κατανοούν, είτε δεν μπορούν, είτε δεν θέλουν να κατανοήσουν την πολυπλοκότητα των συνθηκών. Ο συνδυασμός είναι απολύτως καταστροφικός. Η κρίση είναι πολλαπλή και οι εμφανιζόμενοι διαχειριστές ζουν, πέραν πάσης αμφιβολίας, τη δική τους κρίση. Είναι οι ίδιοι πρόβλημα μέσα στο πρόβλημα.

Με άλλα λόγια, η ζητούμενη μεταρρύθμιση, ανατροπή και αλλαγή δεν μπορεί παρά να αρχίσει από την πολιτική, η οποία έχει ανάγκη ανανέωσης και απελευθέρωσης από τα δεσμά της οικογενειοκρατίας, της μιντιοκρατίας και της ολιγαρχίας.

Η στροφή στις μικρές μονοεδρικές περιφέρειες προσφέρει μια κάποια λύση.

Οπως και η απελευθέρωση της διοίκησης από τον κομματισμό και τη διαφθορά. Η εξασφάλιση επίσης ισονομίας στην καταβολή των φόρων, ο έλεγχος των κρατικών δαπανών, η επιστροφή σε ένα πιο λιτό σχήμα, που θα παράγει περισσότερα και θα καταναλώνει λιγότερα, είναι προαπαιτούμενα στις σημερινές συνθήκες κρίσης. Αποτελούν τις ελάχιστες προϋποθέσεις επιβίωσης. Αν δεν διαμορφωθούν, η καταβύθιση της χώρας δεν θα βραδύνει.
Από το άρθρο του Αντώνη Καρακούση