Επειγόντως όλοι ψυχίατρο!

«Δεν έφταιγεν ο ίδιος. Τόσος ήτανε»: αυτή η συμπυκνωμένη σε ελάχιστες λέξεις, σοφία του ποιητή Μανόλη Αναγνωστάκη εκφράζει μια ιστορία αμερικανική, με τον τίτλο «Shrink», δηλαδή μάζεμα, ζάρωμα και καθόλου «Εξομολογήσεις», όπως η ελληνική παράφραση το θέλει. Στην πραγματικότητα και ελευθέρως ο τίτλος που ταιριάζει σ΄ αυτά τα σπουδαία πρόσωπα είναι «Οι μπασμένοι»!

Πιο αναλυτικά: ναρκομανείς, εθισμένοι, αλκοολικοί, θυμωμένοι, νευρωτικοί, αυτοκτονικοί, τρελαμένοι, ψυχαναγκαστικοί, πειραγμένοι. Ένα ατελείωτο τσούρμο από πλούσιους και διάσημους του σημερινού Λος Άντζελες στο ντιβάνι του ψυχιάτρου Κέβιν Σπέισι, ενός επίσης διαταραγμένου και αθεράπευτου οπαδού της τζούρας, στη δραματική ταινία του Τζόνας Ρate «Shrink». Επί εκατόν δέκα λεπτά λαμβάνουν χώρα τα πιο τρελά: ατζέντηδες, stars του Χόλιγουντ, σεναριογράφοι και παρατρεχάμενοι σε μια κούρσα με προορισμό ποιος θα κόψει πρώτος το νήμα να εγκατασταθεί για πάντα στο τρελοκομείο. Η αποθέωση του ζουρλομανδύα.

Προφανώς πρόκειται για αυτοβιογραφικές εντυπώσεις του σκηνοθέτη, ο οποίος αν και 38 ετών διαθέτει μεγάλη πείρα και πληθωρικό έργο τόσο πίσω από την κάμερα όσο και στο σενάριο. Δεν αμφιβάλλω καθόλου. Ένας ατζέντης λόγου χάριν (εξαιρετικός ως τυπίστας ο Ντάλας Ρόμπερτς) εντελώς «πειραγμένος» από αγοραφοβία και άλλα ψυχαναγκαστικά σύνδρομα, με απειλητικό ύφος διατάζει τη γραμματέα του να φροντίσει να μην κάθεται κανείς πίσω του στο εστιατόριο, να ειδοποιήσει κάποιον να βρίσκεται στο ασανσέρ να του ανοίξει την πόρτα, να του σερβίρουν τον καφέ φορώντας γάντια, να τοποθετήσουν στην τουαλέτα υγρό σαπούνι και να αφαιρεθεί από παντού κάθε ίχνος αρνίσιου δέρματος.

Ακόμα, ο Ρόμπιν Ουίλιαμς που εμφανίζεται για μόλις δέκα λεπτά παριστάνοντας τον star- μπορεί και τον εαυτό του- είναι αλκοολικός και κατά φαντασίαν σεξουαλικά ενεργός. Παραδείγματα λέω, για να αντιληφθείτε το μέγεθος και το βάθος αυτής της πανδημίας που έχει εισχωρήσει σε κάθε κύτταρο κάθε celebrity του L.Α. Εγώ; Ούτε από μίλια μακριά να τους δω.

Η κορύφωση αυτής της μούρλιας είναι ο θεραπευτής όλων αυτών των διαταραγμένων, ελαττωματικών και μπασμένων ασθενών. Ο γιατρός επειγόντως στον γιατρό. Ο οποίος είτε από το βάρος της αυτοκτονίας της γυναίκας του είτε από το ατελείωτο κολύμπι σ΄ έναν ωκεανό ναρκωτικών, περιφέρεται κι αυτός μπασμένος, πειραγμένος και εντελώς ελαττωματικός. Εν κατακλείδι, κι ενώ ο ένας ζουρλομανδύας μπερδεύεται με τον άλλο, μια μικρή μαυρούλα και ένας φτωχός, ταλαντούχος και ερωτευμένος σεναριογράφος ξεχωρίζουν ως θετικά πρόσωπα σε αυτήν την πινακοθήκη των τεράτων. Οι Αμερικανοί, βλέπετε, είναι πάντα της ηθικοπλαστικής συμπερασματικής. Που μεθερμηνευόμενο πάει να πει, από τα πλούσια σκατά του Χόλιγουντ προκύπτει πάντα ένα διαμάντι.

Τρία πράγματα συνθέτουν το ύφος της σκηνοθεσίας. «Ο παίκτης» του Ρόμπερτ Όλντμαν (1992), το «Crash» του Πολ Χάγκις (2004) με Όσκαρ καλύτερης ταινίας, και το «Ηalf Νelson» του Ράιαν Φλεκ (2006). Όσο για το καστ, ο Κέβιν Σπέισι εξακολουθεί να φοράει τη μανιέρα από το «Αmerican beauty». Τι να κάνουμε, πουλάει πανάθεμά την.

Ο Ρόμπιν Ουίλιαμς συγκρατημένος και χαμηλόφωνος- οι υπόλοιποι άρτιοι επαγγελματίες στους ρόλους τους. Α, ξέχασα την ουσία: οι τρικλοποδιές που εμποδίζουν την απογείωση της ταινίας προέρχονται από τη μονότονη και μονόχορδη δραματουργία. Επί σχεδόν δύο ώρες καθηλωμένη στην περιπτωσιολογία και την καρικατούρα. Εξέλιξη, ανάπτυξη καμία. Καλή η σκηνοθεσία, μέτρια η ιστορία. Ένα το καλό: βλέποντας αυτούς τους τόσο διαταραγμένους και ανισόρροπους rich and famous αισθάνθηκα ο πιο τυχερός και υγιής του γήινου σύμπαντος!
Του Δημήτρη Δανίκα
ΤΑ ΝΕΑ