Αυτόνομη κοινωνία

Ολοένα και πληθύνονται οι φωνές που απαιτούν άμεση απαλλαγή από το αισχρό πολιτικό σύστημα που ταλανίζει ασθενείς και οδοιπόρους, φτωχούς κι αιρετικούς και πάει λέγοντας.
Δεν προτείνουν, βέβαια, τι θα αντικαταστήσει αυτό το σύστημα, πώς θα «στηθεί» η αφετηρία του νέου κοινωνικού - πολιτικού προτάγματος.

Επικρατεί σύγχυση μεταξύ των δύο αντικρουόμενων «ιδεολογιών», του φιλελευθερισμού και του σοσιαλισμού. Τώρα -λένε- που αποδείχθηκε περιτράνως η αλυσιτέλεια της φιλελεύθερης παράταξης, αυτή επιστράτευσε «σοσιαλιστικά» μέτρα για την άμβλυνση της κρίσης. Το ίδιο συνέβη και αντίθετα.

Οι νυν κυβερνήσεις δεν άντλησαν το αναγκαίο δίδαγμα από την κρίση, ώστε να επαναφέρουν τον ρόλο του κράτους εκεί που του αρμόζει, δηλαδή στην ανυπαρξία του. Διότι μόνο αν πάψει να υπάρχει το κράτος, που είναι, δυστυχώς, απολύτως ταυτισμένο με το πολιτικό σύστημα, μόνο τότε υπάρχει ελπίδα να εμφανιστεί η κοινωνία ως εγγυήτρια της πολιτικής. Μόνο αυτή μπορεί να αναδείξει τη Δημοκρατία ως ελευθερία. Διότι η Δημοκρατία ουδεμία σχέση έχει με οποιοδήποτε πολιτικό σύστημα που συγκροτείται με πρόσημο την εξουσία («το μη άρχεσθαι υπό μηδενός»).

Ακόμη και η αναρχική ιδεολογία αρνείται τη θεμελιώδη αυτή αρχή της Δημοκρατίας (αυτονομία της κοινωνίας και, άρα, κατάργηση της εξουσίας).

Και η αναρχία και ο μαρξισμός (δεν μιλάμε για φιλελευθερισμούς...) προσεγγίζουν τη Δημοκρατία με κάποια γνωσιολογική διαφθορά, δεν διακρίνουν την ελευθερία της κοινωνίας από την ελευθερία δικαιωμάτων που αποκτούν τα μέλη της, νομιμοποιώντας όμως έτσι την κυριαρχία του πολιτικού συστήματος, που ασμένως παραχωρεί αυτά τα (ψίχουλα) δικαιώματα. Απομένει η πληθύς των φωνών να συγκροτήσει δήμο, δηλαδή κοινωνία.
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥ
Ελευθεροτυπία