Να αντιταχθούμε στην επαναφορά ρατσιστικών νόμων στην Ευρώπη

Προς την ευρωπαϊκή δημοκρατική κοινή γνώμη και τον Τύπο που την κρατά ενήμερη
Τα γεγονότα στην Ιταλία πάντοτε ασκούσαν --είτε για καλό ή είτε για κακό-- μια εντυπωσιακή επιρροή στην ευρωπαϊκή κοινωνία συνολικά, είτε επρόκειτο για την ιταλική Αναγέννηση είτε για τον φασισμό. Ωστόσο, συχνά συμβαίνει η Ευρώπη να μην ενημερώνεται εγκαίρως για τα γεγονότα αυτά. Την περίοδο που διανύουμε, πολλές έγκριτες ευρωπαϊκές εφημερίδες δίνουν μεγάλη προσοχή σε ορισμένες πτυχές της κρίσης, στη δίνη της οποίας βρίσκεται η χώρα μας. Πιστεύουμε όμως ότι είναι καθήκον μας --καθήκον όλων όσων ζουν στην Ιταλία-- να ενημερώσουμε την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη για άλλες ανησυχητικές πτυχές που δεν έχουν προσελκύσει αντίστοιχο ενδιαφέρον, όπως το σχέδιο νόμου που προτείνεται από την ιταλική κυβέρνηση, το αποκαλούμενο «διάταγμα για την ασφάλεια». Εάν δεν αποτραπεί, αυτή η νομοθεσία κυοφορεί τον κίνδυνο να παραμορφώσει την εικόνα της Ευρώπης και να επιφέρει μια σοβαρή οπισθοδρόμηση στα ανθρώπινα δικαιώματα παγκοσμίως.

Η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι, που χρησιμοποιεί την ασφάλεια ως πρόφαση, έχει επιβάλει στο κοινοβούλιό μας --του οποίου έχει τον απόλυτο έλεγχο-- την υιοθέτηση νόμων που κάνουν διακρίσεις εις βάρος των μεταναστών∙ τέτοιους νόμους είχαμε να δούμε σε αυτήν τη χώρα από την εποχή που θεσπίστηκαν οι ρατσιστικοί νόμοι του φασιστικού καθεστώτος.

Το θύμα των διακρίσεων έχει αλλάξει: δεν είναι πλέον οι Εβραίοι, αλλά ο χωρίς χαρτιά πληθυσμός των μεταναστών· εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι. Ωστόσο, τα μέτρα με τα οποία πραγματώνονται οι διακρίσεις δεν έχουν αλλάξει: εάν περάσουν, αυτοί οι νέοι νόμοι μπορούν, παραδείγματος χάριν, να απαγορεύσουν τους μικτούς γάμους. Μια τέτοια απαγόρευση θα εμπόδιζε κάποιον να ασκήσει ένα θεμελιώδες δικαίωμα, το δικαίωμα να παντρευτεί χωρίς περιορισμούς εθνικής ή θρησκευτικής φύσης. Τα θύματα των διακρίσεων θα στερούνταν το δικαίωμα αυτό βάσει απλώς της υπηκοότητάς τους -- για να μην αναφέρουμε το γεγονός ότι οι Ιταλοί θα στερούνταν εξίσου το δικαίωμά τους να παντρευτούν το πρόσωπο της επιλογής τους.

Ένα άλλο μέτρο που περιλαμβάνεται στο διάταγμα --ακόμα πιο προσβλητικό για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια-- είναι η απαγόρευση στις ξένες γυναίκες που στερούνται αδειών (εν προκειμένω, μια διοικητική παράβαση) να αναγνωρίσουν τα παιδιά τους μόλις τα γεννήσουν. Κατά συνέπεια, παιδιά γεννημένα από ξένες γυναίκες χωρίς χαρτιά, εξαιτίας μιας πολιτικής απόφασης που λαμβάνει μια προσωρινή πλειοψηφία, θα είναι για ολόκληρη τη ζωή τους παιδιά αγνώστων γονέων. Θα υπάρχει δυνατότητα να τα παίρνουν από τις μητέρες τους μόλις τα γεννήσουν, θέτοντάς τα υπό κρατική μέριμνα. Ούτε ο φασισμός δεν είχε φτάσει μέχρι αυτό το σημείο! Οι ρατσιστικοί νόμοι που εισήγαγε το φασιστικό καθεστώς το 1938 δεν αφαιρούσαν τα παιδιά από τις εβραίες μητέρες τους, ούτε προέτρεπαν τις μητέρες να κάνουν έκτρωση προκειμένου να μην τους «κατάσχει» το κράτος τα παιδιά.

Δεν θα απευθυνόμασταν στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη εάν η βαρύτητα αυτών των μέτρων δεν ήταν τέτοια που να ξεπερνά τα εθνικά όρια, απαιτώντας μια αντίδραση από όλους όσοι πιστεύουν στην κοινή ανθρώπινη φύση μας. Η Ευρώπη δεν μπορεί να αποδεχτεί ένα από τα ιδρυτικά μέλη της να παλινδρομεί σε πρωτόγονα επίπεδα κοινωνικής οργάνωσης, ερχόμενο σε αντίθεση με το διεθνές δίκαιο και τις ίδιες τις αρχές στις οποίες βασίζεται η πολιτική ένωση της Ευρώπης.

Είναι προς όφελος όλων μας να μην συμβεί κάτι τέτοιο. Δεν θα τιμούσε κανέναν μας. Η δημοκρατική κοινή γνώμη της Ευρώπης πρέπει να ενημερωθεί για την ασθένεια που έχει ενσκήψει στην Ιταλία και να ενεργήσει γρήγορα, προκειμένου να ανακόψει την επέλασή της. Είμαστε βέβαιοι ότι καθένας από εσάς θα επιλέξει έναν αποτελεσματικό τρόπο για να διατρανώσει την αντίθεσή του.

Aντρέα Καμιλλέρι, Αντόνιο Ταμπούκι, Ντάτσια Μαραίνι, Ντάριο Φο, Φράνκα Ράμε, Μόνι Οβαντία, Μαουρίτσιο Σκάπαρο, Τζιάννι Αμέλιο

Το κείμενο δημοσιεύθηκε στη Repubblica