Υπεράνθρωποι - υπάνθρωποι

Κατεβαίνω αργά τον στριφογυριστό δρόμο που πάει στη θάλασσα, να μπω στο νερό να γιατρέψω την πονεμένη μέση μου, θα είναι η κούραση του χειμώνα, την κάνει να πονάει τώρα που ξεκουράζομαι. Σε μια στροφή δυο εργάτες φτιάχνουν ένα τοιχάκι. Ο ένας φοράει κορσέ από αυτούς που κρατάνε τη μέση, σαν αυτό που θα έπρεπε να φοράω κι εγώ. Αλλά εγώ πάω για μπάνιο στη θάλασσα, δεν βρίσκομαι στο ύπαιθρο να χτίζω τοιχάκια μεσημεριάτικα και κυριακάτικα. Σε λίγη ώρα το κεφάλι μου θα βουτήξει στο δροσερό νερό, κι όλοι οι πόνοι θα γιατρευτούν, η ζέστη θα γίνει ευεργετική σύντροφος στη θαλασσοθεραπεία. Ενώ αυτός θα μείνει εκεί, να τελειώσει τη δουλειά του, δεν έχει άλλη επιλογή από αυτό τον στενό κορσέ, ο οποίος δεν μπορεί να τον προστατέψει από το να πονάει περισσότερο το βράδυ. Τον προσπερνάω γρήγορα, ζει σε ένα σύμπαν παράλληλο, όπως όλοι οι άνθρωποι που έρχονται παράνομα να δουλέψουν στις πιο σκληρές δουλειές και τους θεωρούμε ένα είδος πέρα από τον πόνο και την κούραση. Αφού στοιβάζονται στα σαπιοκάραβα έχοντας πληρώσει τιμές κρουαζιερόπλοιου για να φτάσουν στην Ευρώπη και να δουλέψουν με όποιους όρους τους προσφερθούν, σημαίνει ότι είναι άφθαρτοι. Δεν αρρωσταίνουν, δεν κουράζονται, δεν πονάει η μέση τους, δεν παθαίνουν τίποτα, είναι αντοχής, παντός καιρού και πάσης κακομεταχείρισης. Είναι σαν υπεράνθρωποι, δεν παθαίνουν τίποτα.

Υπεράνθρωποι, και ταυτόχρονα υπάνθρωποι, για να αντέχουν τόσο πολύ δεν θα είναι σαν και μας. Γι΄ αυτό τους προσπερνάμε βιαστικά, κάνουμε πως δεν είδαμε, να μη φθαρεί στο θέαμά τους η στοργή για τον εαυτό μας, για τους δικούς μας. Έχουμε άλλα δικαιώματα εμείς, άλλες ανάγκες, κι ίσως δεν τον πονάει η μέση βρε αδερφέ, ίσως προληπτικά φόρεσε κορσέ...
Της Άννας Δαμιανίδη