Με μία φράση ο Χέντριξ τα είπε όλα. Άλλωστε τον θυμόμαστε όχι μονάχα σαν μία κορυφαία ροκ κιθάρα, αλλά και για τις μνημειώδεις ατάκες του.Αν επιχειρήσει να πει ή να γράψει κανείς περισσότερα, ίσως χαθεί.
Γιατί είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα γεγονότων που ξεπερνούν τα όρια που βάζουν αυτοί που νομίζουν ότι τα δημιουργούν.
Σίγουρα είναι η σημαδούρα του τέλους της εποχής των "παιδιών των λουλουδιών " . Έτσι αποκαλούμε μέχρι και σήμερα μια ολόκληρη γενιά, της υπερατλαντικής συμμάχου μας, που αμφισβήτησε τα καταναλωτικά πρότυπα και έφτυσε το αμερικάνικο όνειρο. Αρνήθηκε να στρατευθεί στον πόλεμο του Βιετνάμ και αναζήτησε με πάθος την ελευθερία στην καθημερινότητα. Ατυχής μάλλον η ονομασία, όπως και ο χαρακτηρισμός "χίππηδες".
Συνεκτικός κρίκος αυτής της γενιάς η ροκ μουσική. Φαινόμενα λοιπόν ανάλογα με αυτά της Ευρώπης των '60ς. Δεν είχαν την έκταση του γαλλικού Μάη ούτε και τον αντίστοιχο ευρωπαϊκό πολιτικό προσανατολισμό. Μην ξεχνάμε όμως ότι μιλάμε για μία Αμερική που φυλάκιζε για άσεμνους στίχους ή ακόμη για "άσεμνες" απόψεις...
Τα καλώδια θα επιχειρήσουν στο μήνα που έρχεται ένα αφιέρωμα με βίντεο και εικόνες από το Woodstock
Η γενιά μου τράφηκε με αυτά.
Αργότερα βέβαια από την υπόλοιπη Ευρώπη, αλλά το θρυλικό LP από την συναυλία με την φωτογραφία σύμβολο στο εξώφυλλο έλειπε από λίγες δισκοθήκες.
Θα βρεθεί μια ευκαιρία να μιλήσουμε για παρουσίες, απουσίες, αμοιβές κλπ. Όμως βιάζομαι να δικαιολογήσω την απουσία των αγαπημένων μου doors. Όπως γράφει ο J.Densmore στο βιβλίο του : "η ζωή μου με τον Jim Morrison και τους doors" αρνήθηκαν να παίξουν επειδή φοβήθηκαν πως στον αχανή χώρο της συναυλίας δεν θα είχαν καλή επιστροφή και έλεγχο των ήχων τους. Αργότερα στο Παρίσι ο Morrison θα μιλήσει για ένα από τα λίγα πράματα που μετάνιωσε.
δημοσιεύτηκε από καλωδιο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου