Τέλος σχολικής χρονιάς

- ΤΕΛΕΙΩΣΕ η σχολική χρονιά κι ακόμα να το συνειδητοποιήσω!

- Εμένα θα το πεις; Βλέπω το παιδί στο σπίτι και του βάζω θερμόμετρο για τα δέκατα. Νομίζω πως είναι άρρωστο.

- Πάει κι αυτό, Βαγγελίστρα μου. Πάει, τέλειωσε, είναι πίσω μας!

- Πίσω μας, πίσω μας, πίσω μας, πίσω μας!

- Γιατί το επαναλαμβάνεις;

- Για να το εμπεδώσω!

- Ο γιος σου;

- Ζει! Η κόρη σου;

- Δεν θυμάται! Από την κούραση των εξετάσεων είναι σαν ζόμπι το πουλάκι μου.


Προχτές πήρε μια σοκολάτα, έβγαλε το χαρτί, πέταξε τη σοκολάτα στο καλάθι κι έφαγε το περιτύλιγμα!

- Εμένα ο δικός μου μπήκε στην ντουλάπα να κατουρήσει κι αναρωτιόταν πού πήγε ο καμπινές!

- Από το άγριο χάραμα μέχρι τη μαύρη νύχτα, ιδιαίτερα, φροντιστήρια, μαθήματα, ασκήσεις, επαναλήψεις, κεφάλαια, χρονολογίες, ονόματα, διευθύνσεις, πλανήτες, αστεροειδείς, χημικοί τύποι, ημίτονα, συνημίτονα, ελάχιστοι κοινοί πολλαπλάσιοι, άλατα, οξέα, αμινοξέα, συντακτικό... όλα ένα τουρλουμπούκι στο μυαλό τους.

- Και στο καπάκι να αρπάζονται η Αντιγόνη με τον Κρέοντα μαλλί με μαλλί για τον οικογενειακό τάφο!

- Μια στα τόσα, τηλεφωνούσε καμιά φίλη της. Να ρωτήσει κάτι για τα μαθήματα δηλαδή! Όχι για να βρεθούν, να πουν καμιά σαχλαμάρα, να πάνε ένα σινεμά, να πάρουν μια ανάσα, μια εισπνοή, ΤΟΝ ΔΙΑΙΡΕΤΗ ΜΟΥ ΜΕΣΑ!

- Α πα πα, τέτοιες κραιπάλες δεν τις επιτρέπει το εκπαιδευτικό σύστημα...

- Διαλυμένα τα μανάρια μου. Φωνή δεν έβγαινε απ΄ το λαρύγγι τους. Σήκωνα το ακουστικό, άκουγα μια τεράστια παύση κι έδινα το τηλέφωνο στο παιδί. Παρέδιδα το ένα ερείπιο στο άλλο! Πώς συνεννοούνταν μες στη μούγκα, απορώ και εξίσταμαι.

- Η σιωπή των Αμνών!

- Με την Παιδεία ως Χάνιμπαλ Λέκτορ!

- Στο δε άγχος να μην επεκταθώ!
- Άγχος! «Θα γράψω καλά, θα πέσουν τα SΟS, θα λύσω την άσκηση, θα μείνω σε μάθημα, θα πάρω τη βάση, θα είναι εύκολα, θα είναι μανίκι, θα προλάβω να τελειώσω»;

- Το άγχος πλέον δεν αποτελεί αφηρημένη έννοια. Τύπου «αγάπη, μίσος, φιλοπονία, φυγοπονία» και τα ρέστα παγωτό! Το άγχος έχει αποκτήσει υπόσταση στερεού σώματος. Το βλέπεις, το αγγίζεις, το μυρίζεις, μπορείς να το κόψεις με το μαχαίρι!

- Το νευρικό τους σύστημα κουτουλάει στους τοίχους...

- Εμένα θα μου πεις; Που είναι μες στις γούβες τα ντουβάρια μου;

- Ήθελα να ΄ξερα οι εκάστοτε υπουργοί Παιδείας, τι διάολο άκληροι όλοι τους; Αυτοί παιδιά δεν έχουν;

- Και να έχουν, δεν τα βλέπουν ποτέ. Είναι πολύ απασχολημένοι να βελτιώσουν το εκπαιδευτικό σύστημα!

- Πάντως δεν φταίει μόνο το σύστημα. Είναι και κάτι γονείς μπουμπούκια...

- Ολάνθιστα! Αντί να βάζουν πάνω απ΄ όλα την ψυχική ισορροπία των παιδιών τους, τα μετατρέπουν σε μπακαλόγατους. Με το τεφτέρι να υπολογίζουν βαθμούς και μέσους όρους. Διότι ως γνωστόν, σ΄ αυτή τη ζωή διαπρέψανε μόνο όσοι έχουν απολυτήριο από 18 και πάνω! Από 18 και κάτω πουλάνε εμφιαλωμένα στα φανάρια!

- Κι όλα αυτά γιατί; Για να ψάχνουν στα κορνιζάδικα σε ποιο πλαίσιο θα βάλουν αργότερα το πανεπιστημιακό δίπλωμα. Θα ρίξω εγώ το παιδί μου στα αγχολυτικά για το πρώτο τυχόν συνημίτονο!

- Πάντως στο σχολείο παίρνουν εφόδια, δεν μπορείς να πεις!

- Όχι, δεν μπορώ πω! Εγώ προχθές το σοτάρισα το εφόδιο και το έσβησα με κόκκινο κρασί, αλλά μου άρπαξε λίγο στο ψήσιμο. Δεν με παρατάς κι εσύ, λέω εγώ; Που θα πάει το παιδί μου να ψάξει για δουλειά και στο ίντερβιου θα το ρωτήσουνε, τι; Ποια είναι τα υπεροξειδιοσώματα;

- Το ΄χω, το ΄χω: Τα υπεροξειδιοσώματα είναι μικρά σφαιρικά κυστίδια που περιβάλλονται από στοιχειώδη μεμβράνη και περιέχουν οξειδωτικά ένζυμα που βοηθούν διάφορες μεταβολικές εργασίες. Ενώ τα λυσοσώματα περιέχουν υδρολυτικά ένζυμα που βοηθούν στην πέψη μεγαλομοριακών ουσιών ενδοκυτταρικής ή εξωκυτταρικής προέλευσης που έχουν εισβάλει στο κύτταρο με τη διαδικασία της ενδοκύττωσης!

- ΟΚ, σε πήρανε στο Δημόσιο!

- Τουλάχιστον πάει η χρονιά! Αρχίζουν οι διακοπές.

- Όχι για όλους. Στις δυο τελευταίες τάξεις του λυκείου, τα παιδιά τον πάνε ακατούρητο όλο τον Ιούλιο. Από φροντιστήριο σε φροντιστήριο τρέχουν μέσα στους πέντε καύσωνες.

- Και μετά λέμε: «Περίεργο πράγμα... Σαν μια επιθετικότητα του βγαίνει του παιδιού».

- Η εφηβεία.

- Και η μαλακία. Όχι των παιδιών! Των «μεγάλων». Που είναι τόσο δα μικροί!

- Καλές- λέμε τώρα- διακοπές!

- Και καλό- λέμε τώρα- καλοκαίρι!
Της ΕΛΕΝΑΣ ΑΚΡΙΤΑ