Ευκαιρία για πραγματική ανασυγκρότηση της ελληνικής γεωργίας με γνώμονα την αγροτική παραγωγή που έχει θέση στην αγορά, χαρακτηρίζει τις επικείμενες αλλαγές στην Κοινή Αγροτική Πολιτική, στο πλαίσιο του ενδιάμεσου ελέγχου υγείας της ΚΑΠ, ο συστηματικός αγρότης Γιάννης Ζαχαριάς από το νομό Λάρισας.Παίρνοντας αφορμή από τη συζήτηση που έγινε το βράδυ της περασμένης Δευτέρας στα γραφεία της ΕΑΣ Λάρισας κατά τη διάρκεια ενημέρωσης από κλιμάκιο της ΠΑΣΕΓΕΣ (κ.κ. Καραμίχας, Καραγκιοζόπουλος, Κολυβάς), ο κ. Ζαχαριάς δηλώνει με νόημα ότι η επαναφορά της ελληνικής γεωργίας σε αναπτυξιακή τροχιά, απαιτεί γενναίες αποφάσεις σε κρίσιμα θέματα όπως είναι τα ελάχιστα όρια για την είσπραξη κοινοτικών επιδοτήσεων, η μεταχείριση των κατά κύριο επάγγελμα αγροτών και η μετακίνηση από το ιστορικό στο περιφερειακό μοντέλο.
Κύριε Ζαχαριά, τι εντύπωση αποκομίσατε από τη συζήτηση για τις επικείμενες αλλαγές της ΚΑΠ το βράδυ της Δευτέρας στα γραφεία της ΕΑΣ Λάρισας;
Ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα συνάντηση! Ελπίζω βέβαια, ο προβληματισμός που αναπτύχθηκε από την πλευρά των εκπροσώπων της ΠΑΣΕΓΕΣ να είναι πραγματικός και να μην εντάσσεται σε μια προσπάθεια δημιουργίας εντυπώσεων. Αν είναι αληθινός, αυτό σημαίνει πως η ηγετική ομάδα της Συνομοσπονδίας αντιλήφθηκε επιτέλους το αδιέξοδο στο οποίο έχει οδηγήσει την αγροτική οικονομία και είναι έτοιμη να καταθέσει μια νέα πρόταση για την επαναφορά της ελληνικής γεωργίας σε αναπτυξιακή τροχιά. Είναι βέβαια πολύ δύσκολο, το ξεκίνημα μιας τέτοιας προσπάθειας, να γίνει από κρατικοδίαιτα στελέχη και από ανθρώπους που αποτελούν έκφραση ενός χρεοκοπημένου μοντέλου το οποίο συντηρήθηκε από τα "πανωγραψίματα", τις "επιδοτήσεις για τις επιδοτήσεις" και τις "υπέρογκες προμήθειες" της διαχείρισης ατελέσφορων προγραμμάτων.
Μπορείτε να μας πείτε πού εντοπίζετε τα ενδιαφέροντα σημεία της συνάντησης;
Μας δόθηκε για πρώτη φορά η δυνατότητα, μετά από πολύ καιρό, σε όσους παρακολουθούμε από κοντά τις εξελίξεις στον αγροτικό χώρο, να καταλάβουμε τουλάχιστον, ποια είναι τα κρίσιμα θέματα στα οποία καλούμαστε, ως χώρα πλέον, να δώσουμε απαντήσεις. Και μάλιστα απαντήσεις οι οποίες θα επιδράσουν καταλυτικά στο καίριο ερώτημα που είναι τι είδους γεωργία θέλουμε και ποιοι είναι αυτοί που θα την υπηρετήσουν.
Εξηγούμαι. Περάσαμε 4-5 χρόνια συζητώντας για το μεγάλο πρόβλημα της διαχείρισης των κοινοτικών επιδοτήσεων, δηλαδή του ΟΣΔΕ, της διασταύρωσης των ιστορικών στοιχείων, της ενεργοποίησης των δικαιωμάτων και της πληρωμής των ενισχύσεων στους δικαιούχους, επειδή ακριβώς επιλέξαμε τα ποσά που δικαιούνταν η χώρα να μοιρασθούν σε όλους τους αγρότες που κατοχύρωναν τέτοιο δικαίωμα, με αποτέλεσμα οι κωδικοί των δικαιούχων ενιαίας ενίσχυσης να ανέρχονται σε 900.000.
Τα στοιχεία δείχνουν ότι ένα ελάχιστο κατώτατο όριο τουλάχιστον 400 ευρώ για την ενεργοποίηση δικαιωμάτων, μειώνει τους αντίστοιχους κωδικούς κατά 300.000. Πρέπει αυτό το ελάχιστο όριο να τεθεί, μεταφέροντας τους αντίστοιχους πόρους που είναι της τάξεως των 50 εκατ. ευρώ στο εθνικό απόθεμα; Συνιστά κάτι τέτοιο αναπτυξιακή προοπτική και διάσταση; Έχει βέβαια πολιτικό κόστος! Κάποιοι πρέπει να το αναλάβουν αν θέλουμε την πρόοδο της ελληνικής γεωργίας.
Υπάρχει κάποιο άλλο σημείο που να έχει ανάλογο ενδιαφέρον;
Το άλλο μεγάλο ζήτημα το οποίο τίθεται αφορά στους κατά κύριο επάγγελμα αγρότες και την προνομιακή μεταχείριση, που, κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον, θα πρέπει να έχουν σε ό,τι αφορά στην κατοχύρωση δικαιωμάτων επί των κοινοτικών ενισχύσεων. Βεβαίως κι αυτό το ζήτημα χωράει πολλή συζήτηση. Στη χώρα μας οι κατά κύριο επάγγελμα αγρότες δεν υπερβαίνουν τους 250.000, όταν, όπως είπαμε, οι δικαιούχοι ενιαίας ενίσχυσης, σήμερα, φτάνουν τις 900.000. Κι εδώ όμως τα πράγματα δεν είναι εύκολα.
Αν όλες οι άμεσες ενισχύσεις οδηγηθούν αποκλειστικά στους κατά κύριο επάγγελμα αγρότες, πέραν της κοινωνικής αναστάτωσης την οποία θα προκαλέσουν, επισείουν τον κίνδυνο της δραστικής μείωσης των αντίστοιχων πόρων που εισπράττει σήμερα η χώρα με την αιτιολογία ότι ο μέσος όρος της αξίας εκάστου δικαιώματος ενιαίας ενίσχυσης υπερβαίνει κατά πολύ ή μάλλον είναι πολλαπλάσιος από τον αντίστοιχο μέσο όρο σε όλες τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Σίγουρα δεν πρέπει να μείνουμε στα σημερινά δεδομένα, ωστόσο, οι χειρισμοί που θα γίνουν πρέπει να είναι προσεκτικοί έτσι ώστε να μην οδηγήσουν σε πραγματική απώλεια πόρων αλλά και να δώσουν τη δυνατότητα σε πραγματικούς παραγωγούς που δεν καλύπτονται από την ιδιότητα του κατά κύριο επάγγελμα αγρότη να συνεχίσουν την δραστηριότητά τους.
Ποια είναι η γνώμη σας για το "περιφερειακό μοντέλο" υπολογισμού των ενισχύσεων;
Είναι το τρίτο μεγάλο θέμα στο οποίο θα πρέπει να αναζητηθούν απαντήσεις. Στην προηγούμενη αναθεώρηση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής η χώρα μας επέλεξε το ιστορικό μοντέλο, το οποίο έδωσε τη δυνατότητα να ενεργοποιήσουν δικαιώματα όσοι εμφανίζονταν ως καλλιεργητές και αποδέκτες ενισχύσεων κατά το παρελθόν και μάλιστα σε μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Πέρα από τις αβάσταχτες αδικίες που αναδεικνύει το συγκεκριμένο μοντέλο, περιορίζει σε πολύ μεγάλο βαθμό την αναπτυξιακή προοπτική των αγροτικών εκμεταλλεύσεων. Τις ενισχύσεις μπορούν να απολαμβάνουν άνθρωποι οι οποίοι έχουν σταματήσει να καλλιεργούν και να παράγουν, ενώ την ίδια ώρα οι πραγματικοί καλλιεργητές είτε δεν έχουν δικαιώματα είτε υποχρεώνονται να καταβάλουν δυσβάσταχτα ενοίκια μόνο και μόνο για να ενεργοποιούν δικαιώματα, πολλές φορές διαφορετικά απ’ αυτά που αντιστοιχούν στις πραγματικές καλλιεργούμενες εκτάσεις. Κι εδώ βέβαια, τα θέματα δεν λύνονται δια μαγείας. Μπορεί όμως να γίνει μια καινούργια αρχή που θα φέρνει σε προνομιακή θέση εκείνους που πραγματικά παράγουν και μάλιστα προϊόντα τα οποία έχουν πραγματική ζήτηση στην αγορά. Το περιβόητο "περιφερειακό μοντέλο" συνιστά πραγματική αναδιανομή πόρων οι οποίοι μεταφέρονται είτε από πεδινές σε ορεινές περιοχές, είτε από εκτατικές σε εντατικές καλλιέργειες, είτε από μικρούς σε μεγάλους καλλιεργητές, είτε από φθίνουσες σε αναπτυσσόμενες εκμεταλλεύσεις. Για όλα αυτά όμως χρειάζονται ισχυρές οργανώσεις, συνδικαλιστικά στελέχη με άποψη και πολικοί ηγέτες με τόλμη! Ο φόβος μου είναι ότι αυτή τη στιγμή στη χώρα μας λείπουν και τα τρία!
Who is Who
O Γιάννης Ζαχαριάς γεννήθηκε και ζει στο χωριό Ψυχικό της Λάρισας. Την περασμένη Τρίτη έκλεισε τα 40 του χρόνια, είναι παντρεμένος και πατέρας δύο αγοριών 6 και 9 χρόνων.
Σπούδασε Διοίκηση Συνεταιριστικών Οργανώσεων στο ΤΕΙ Λάρισας, ξεκίνησε σαν αγρότης με ιδιόκτητη γη 30 στρεμμάτων και σήμερα μαζί με τον αδελφό του έχουν ιδιόκτητα από 150 στρέμματα ο καθένας, ενώ διαχειρίζονται μια εκμετάλλευση 2.500 στρεμμάτων με κύριες καλλιέργειες τα σιτηρά και το βαμβάκι.
Συνέντευξη στον Γιάννη Πανάγο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου