Αποσύρεται η βλακεία;

Αποφάσισαν να κτυπήσουν την κρίση κατακέφαλα μειώνοντας τις τιμές των αυτοκινήτων και διευκολύνοντας τους έχοντες και κατέχοντες να αγοράσουν φθηνότερα το πολυτελές όχημα των ονείρων τους. Μετά έφτιαξαν ένα πρόγραμμα απόσυρσης των κλιματιστικών και τώρα σκέφτονται ένα ανάλογο πρόγραμμα απόσυρσης των ψυγείων. Αλήθεια, η βλακεία είναι είδος που μπορεί να αποσυρθεί;
Σε εποχή κρίσης λέμε στους ανασφαλείς για το εργασιακό τους μέλλον εργαζόμενους, στους ανέργους και σε όσους πλήττει η κρίση να καταναλώσουν. Μα, αν μπορούσαν να καταναλώσουν οι ασθενείς οικονομικά τάξεις δεν θα υπήρχε κρίση. Κι έπειτα λέμε σε αυτούς που έχουν έτσι κι αλλιώς την οικονομική δυνατότητα να αγοράσουν τα προϊόντα πιο φθηνά. Γιατί άραγε; Έχουμε αντίστοιχες βιομηχανίες να στηρίξουμε και να σώσουμε τις θέσεις εργασίας τους ή το μόνο που πετυχαίνουμε είναι να αυξάνουμε κι άλλο τις εισαγωγές μας προς όφελος των βιομηχανικών κρατών;
Είναι αυτές οι λύσεις στο πρόβλημά μας, οι προτάσεις για την έξοδο από την κρίση; Το χαριτωμένο είναι ότι οι υπεύθυνοι των πρωτότυπων αυτών ιδεών χαίρονται για την επιτυχία των «μέτρων». Και παίρνουν θάρρος και σε λίγο θα αρχίσουν να μας καλούν να αποσύρουμε τις παλιές μας τηλεοράσεις, τις κατσαρόλες μας, μέχρι και τα παπούτσια μας.

Πρόκειται για ανούσιες κινήσεις που ωφελούν μόνο μία μικρή μερίδα του επιχειρηματικού κόσμου και τίποτα περισσότερο. Οι έμποροι αυτοκινήτων, για παράδειγμα, έτριβαν τα χέρια τους για το «δώρο» του κ. Παπαθανασίου. Ξεπούλησαν το stock τους και έτσι διασώθηκαν όσοι είχαν περάσει την κόκκινη γραμμή. Η κοινωνία, όμως, τι κέρδισε;

Χρειάζονται προτάσεις ουσίας, προτάσεις με αναπτυξιακό περιεχόμενο. Είναι ευτυχές το γεγονός ότι ξεκαθάρισε το θέμα με τα φωτοβολταϊκά, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την πώληση ρεύματος στη ΔΕΗ από ιδιώτες που θέλουν να τα τοποθετήσουν στην ταράτσα του σπιτιού τους. Αν αντί για τα κλιματιστικά επιδοτούσαν αυτή την ενέργεια, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η υπερβολικά εξαρτημένη ενεργειακά χώρα μας θα κέρδιζε περισσότερη ενεργειακή ανεξαρτησία σε σχέση με σήμερα. Υπάρχουν εργοστάσια στην Ελλάδα που παράγουν πάνελς και θα μπορούσε μία συντονισμένη πολιτική σε αυτό τον τομέα να προσελκύσει κι άλλες επενδύσεις και να δημιουργηθούν έτσι θέσεις εργασίας.

Έχουμε ξαναμιλήσει για τις ιχθυοκαλλιέργειες και για το ότι το δημόσιο θα μπορούσε να εισάγει κάποια στιγμή την τσιπούρα και το λαβράκι στο στρατό και τα νοσοκομεία. Θα κόστιζε και λιγότερο σε σχέση με τις σημερινές γαστρονομικές επιλογές στα εν λόγω ευαγή -για πολλούς μεσάζοντες- ιδρύματα.

Μας περισσεύουν χρήματα για τη γεωργία; Αν κρίνουμε από τα 500 εκατομμύρια ευρώ που δόθηκαν ως λύτρα στους εξαγριωμένους αγρότες που έκλεισαν τους δρόμους διότι κατέρρευσαν χρηματιστηριακά οι τιμές των προϊόντων τους (σημειωτέον ότι κατέρρευσαν από τα ιστορικά υψηλά τους), τότε θα πρέπει να παραδεχτούμε πως ναι έχουμε χρήματα. Γιατί, λοιπόν, δεν τα δίδουμε αυτά σε νέους γεωργούς που θα θελήσουν να ασχοληθούν με τα βιολογικά προϊόντα αντί να τα πετάμε στους καταληψίες των δρόμων;

Θέλουμε στα αλήθεια να τονώσουμε την κατανάλωση; Αναγνωρίζουν οι κυβερνώντες ή όχι ότι ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού δυστυχεί αυτή τη στιγμή και αγωνιά για τον επιούσιο; Έχουν σκεφτεί ότι οι άνθρωποι αυτοί ίσως έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από ένα πιάτο φαΐ απ΄ ό,τι ένα καινούργιο 4Χ4; Ας δώσουν στους ανθρώπους αυτούς κουπόνια για την αγορά προϊόντων που παράγουν ελληνικές βιομηχανίες.

Μερικές ιδέες είναι ατάκτως ειρημένες στην οθόνη ενός υπολογιστή. Η κοινή λογική είναι. Ας δώσετε κι εσείς περισσότερες ιδέες. Για να τους βοηθήσετε, επειδή η δική τους δεξαμενή ιδεών φαίνεται από τα πεπραγμένα τους ότι έχει αδειάσει...

Θανάσης Μαυρίδης