«Όλοι χορεύουμε πάνω σε μια χώρα που το πτώμα της μαυρίζει στην παραλία»

«Η Ιστορία γερνούσε γοργά ωριμάζοντας σταθερά από νέα και πυρακτωμένα συμφέροντα», έγραφε ο Μπαλζάκ στο «Χαμένες ψευδαισθήσεις» περιγράφοντας την κρίση της αστικής κοινωνίας στη Γαλλία του 19ου αιώνα. Μιας κοινωνίας που είχε προκύψει έναν αιώνα πριν, από τη γαλλική επανάσταση του 1789. Κι όμως, όλοι μύριζαν «την πτωματική οσμή μιας κοινωνίας που σβήνει». Παραλληλισμοί με την Ελλάδα του σήμερα; Φαίνεται υπερβολικό. Υπάρχουν όμως, κοινά σημάδια.
Μήπως κι εδώ η ιστορία των ΠΑΣΟΚ-ΝΔ δεν παραγέρασε γρήγορα; Μήπως κι εδώ δεν μυρίζει πτωμαΐνη η κοινωνία που σβήνει; Η κρίση είναι πολύπλευρη και θεσμική, σε κάθε επίπεδο του συστήματος. Δεν περνούν διαρθρωτική κρίση η δικαστική εξουσία ή ο κρατικός μηχανισμός και το σύστημα του Δημοσίου; Η ίδια οικονομική ελίτ και η διαπλοκή δεν περνούν κρίση; Ακόμα και ηλικιακά οι ισχυροί της οικονομικής εξουσίας και των ΜΜΕ «αποχωρούν» σιγά-σιγά, ενώ τη θέση τους καταλαμβάνουν νεαροί διάδοχοι λίαν αμφιβόλων ικανοτήτων και «νέο-κοσκωτάδες»-διαχειριστές μεγάλων ξένων και ντόπιων κεφαλαίων.

Μπορεί το «μήνυμα» των εκλογών να έχει τα θετικά του. Όμως η κοινωνία, η οποία απείχε από τις τελευταίες εκλογές με αίτημα το «ρετουσάρισμα» του παρηκμασμένου πολιτικού συστήματος, δεν είναι που την ίδια στιγμή λειτουργεί τριτοκοσμικά, χρυσοπληρώνοντας την παρα-Παιδεία, τα φακελάκια και κάθε λογής άλλους «νταβατζήδες»; Αν λοιπόν, το «μήνυμα» περιορίζεται στη διαμαρτυρία του τύπου «εσείς γιατί τρώτε, πλουτίζετε και βγάζετε βίλες, ενώ σε μας δεν κάνετε ούτε ένα ρουσφέτι;», τότε ήδη όλοι μας χορεύουμε πάνω σε μια χώρα που το πτώμα της μαυρίζει στην παραλία.

Έτσι, πολύ απλά, στις επόμενες εκλογές θα επιλέξουμε αυτόν που πιστεύουμε ότι έχει την «τεχνογνωσία», να τρώει με τη σέσουλα μεν, αλλά να δίνει κάτι παραπάνω από τους Νεοδημοκράτες στο λαουτζίκο. Τουτέστιν, το ΠΑΣΟΚ. Οι Μάρξ-Εγκελς έγραφαν για τη συμπεριφορά των μεσαίων στρωμάτων σε περιόδους κρίσης: «Οι μεσαίες τάξεις, ο μικρός βιομήχανος, ο μικρέμπορας, o βιοτέχνης, ο αγρότης, όλοι αυτοί πολεμούν την αστική τάξη για να διατηρήσουν την ύπαρξή τους σαν μεσαίες τάξεις και να σωθούν απ’ τον αφανισμό. Δεν είναι λοιπόν επαναστατικές αλλά συντηρητικές. Κάτι παραπάνω, είναι αντιδραστικές, γιατί ζητούν να στρέψουν προς τα πίσω τον τροχό της ιστορίας».

Μήπως έτσι πρέπει να «διαβάσουμε» το μήνυμα των εκλογών;

Αλλά και πάλι, κάποιοι επιτέλους πρέπει να πληρώσουν πραγματικά πολύ ακριβά. Όπως τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, αλλά και οι «φιλιππινέζες» τους στις εκάστοτε κυβερνήσεις. Στην περίπτωση της ΝΔ, μεταξύ άλλων ο κ. Αλογοσκούφης, ο θεωρούμενος ως «άνθρωπος των Τραπεζών», που δεν έκανε τίποτε για να πάρει η χώρα μας τεράστια ευρωπαϊκά κονδύλια. Αποτέλεσμα; Κλάδοι της οικονομίας «στέγνωσαν» από χρήμα και έτσι αναγκάστηκαν να καταφύγουν στο νταβατζιλίκι των Τραπεζών για δανεισμό. Ο Καραμανλής κατάλαβε πολύ αργά τι συνέβαινε στο υπουργείο Οικονομίας, αν και δεν είδαμε να τιμωρήσει παραδειγματικά τον Αλογοσκούφη. Ούτε για την συγκεκριμένη περίπτωση, ούτε και για τα ομόλογα.
Antinews