(1997) Καστοριάδης Κορνήλιος - Παγκόσμια δημοκρατική αναγέννηση ή κάποια εφιαλτική ουτοπία
Η σύλληψη από τον Καστοριάδη της πραγματικά δημοκρατικής κοινωνίας ως αυτοθεσμισμένης, με την καταγγελία του μεσσιανισμού και της εσχατολογίας που μια τέτοια αυτοθέσμιση συνεπάγεται, θα πρέπει κατ’ αρχήν να τοποθετηθεί στο πλαίσιο της ευρύτερης και γενικευμένης απόρριψης των «μεγάλων Θεολογιών» από την μετανεωτερική (και όχι μόνο) σκέψη. Πράγματι, η πιο δημιουργική συγγραφικά περίοδος του Καστοριάδη συμπίπτει με την κλιμακούμενη αμφισβήτηση όχι απλά κάθε μεταφυσικής αλλά και εκείνου ακόμη του δυτικού Διαφωτισμού
και των παραδοσιακών «κανονιστικών» αρχών, από τη λεγόμενη «μεταμοντέρνα» (γαλλική κυρίως) διανόηση, με τους καρπούς της οποίας ο Έλληνας στοχαστής υπήρξε βαθιά εξοικειωμένος. Μιλάμε για ένα πολιτιστικό κλίμα στο οποίο «η υποτέλεια στις αυτοκρατορίες του νοήματος χαϊντεγκεριανού τύπου … είχε παραχωρήσει τη θέση της στον απορητικό κατακερματισμό, στην ελευθερία του ψελλίσματος και στο ατομικό παραμιλητό»
Οι χαμένες ευκαιρίες με τον γ.γ. του ΝΑΤΟ
Πριν από 8 ώρες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου