Να φύγει η μπόχα!

Tου Θανου Oικονομοπουλου

Μόνο ο Παναμάς και η Βολιβία μας «ξεπέρασαν»: η Ελλάδα... κατέλαβε την τρίτη θέση παγκοσμίως σε ό,τι αφορά τη διαφθορά του πολιτικού κόσμου αλλά και των πολιτικών κομμάτων, σύμφωνα τουλάχιστον με την άποψη των πολιτών που ρωτήθηκαν στη διάρκεια παγκόσμιας έρευνας που διεξήγαγε η οργάνωση «Διεθνής Διαφάνεια», σε 68 συνολικά χώρες. Με χειρότερο το «5» (στην κλίμακα από 1-5, με «1» τη μικρότερη δυνατή διαφθορά), οι Ελληνες βαθμολόγησαν πολιτικό κόσμο αλλά και πολιτικά κόμματα με 4,4! Θα μπορούσε να ισχυρισθεί κανείς ότι το συγκεκριμένο αποτέλεσμα αποτελεί λογικό επακόλουθο, με δεδομένο ότι η συγκεκριμένη έρευνα πραγματοποιήθηκε στο διάστημα από 17 Νοεμβρίου έως 3 Δεκεμβρίου του 2008, περίοδο δηλαδή που στη χώρα μας η επικαιρότητα είχε καταληφθεί από τις εξελίξεις στο σκάνδαλο του Βατοπεδίου...


Μόνο που, είναι η τρίτη συνεχής χρονιά που οι Ελληνες κατατάσσουν πολιτικά κόμματα και πολιτικό κόσμο ως τον πιο διεφθαρμένο τομέα. Δεν αξιολόγησαν κατ’ αυτό τον τρόπο κόμματα και πολιτικούς υπό την επήρεια αρνητικής φόρτισης της επικαιρότητας – και άλλωστε, η έρευνα της «Διεθνούς Διαφάνειας», δεν μας... αποκάλυψε κάτι που δεν γνωρίζαμε ήδη (ως εντύπωση του κόσμου...) από τις συζητήσεις στο οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον μας, από το τι λένε σχεδόν όλοι στις κουβέντες ανά τους καφενέδες της επικράτειας.

Κοινή η πεποίθηση, και όχι «τυχαία», αλλά ως αποτέλεσμα όλων αυτών που κατά καιρούς έχουν έρθει στην επιφάνεια, πως τα κόμματα αποτελούν θερμοκήπια διαφθοράς, μέσα στα οποία «ανθούν» και διεφθαρμένοι πολιτικοί. Η προσπάθεια ελέγχου και περιορισμού του φαινομένου, μέσω της καθιέρωσης (δεκαετίες τώρα!) του περιβόητου «πόθεν έσχες», απλώς κατέληξε στο να... περιβληθούν κόμματα και πολιτικός κόσμος με ακόμη μεγαλύτερη απαξίωση από πλευράς κοινωνίας, αφού το «έσχες» υπερίσχυσε του «πόθεν» – αλλά ακόμη και στις περιπτώσεις άκρως αξιοπερίεργων «έσχες», ουδέποτε επιχειρήθηκε ως απόπειρα έστω, να διερευνηθούν! Η «απλή» (και συχνά μέσω ακαταλαβίστικων και εσκεμμένα... μπερδεμένων!) καταγραφή του «έσχες», κρίθηκε ότι καλύπτει απολύτως τις τυπικές και μόνο απαιτήσεις του νόμου, οι δηλώσεις καταχωνιάστηκαν στα αρχεία και από κει και έπειτα... «πάμε για άλλα»!

Ο,τι και να διακηρύσσουν δημόσια και «αποφασιστικά» (ακόμη κι όταν σε επίπεδο προσωπικών προθέσεων και ατομικής ηθικής το εννοούν απόλυτα...) οι πολιτικοί αρχηγοί περί «νταβατζήδων» τους οποίους θα πολεμήσουν και περί «δεν χρωστάω τίποτε σε κανέναν», ο κόσμος είναι αδύνατον να πιστέψει στην «ανεξαρτησία» των πολιτικών κομμάτων, και δη της εξουσίας, από τα οικονομικά συμφέροντα, τη διαπλοκή και την επιμονή τους στην απόλυτη διαφάνεια. Με κομματικούς μηχανισμούς πολυπληθείς, η «σίτιση» των οποίων απαιτεί πολλαπλάσια κεφάλαια από την επίσημη κρατική επιχορήγηση και τα όσα εξασφαλίζονται από τις επίσημες «οικονομικές εξορμήσεις», είναι δεδομένο ότι δέχονται... «χορηγίες» (με το αζημίωτο; Λόγω... ιδεολογικής ταύτισης;) από ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες και συμφέροντα – δεν είπε κάτι που δεν υποψιαζόταν η κοινωνία ο κ. Τσουκάτος για τα χρήματα της Ζήμενς που πήγαν στα κομματικά γραφεία, δεν πείθουν κανέναν οι διαβεβαιώσεις πως «χρήματα από τη γερμανική εταιρεία, δεν έφθασαν στα ταμεία της Ν.Δ...».

Αλλωστε, ο κόσμος έχει άμεση γνώση (από τις μικροπεριπτώσεις που τον αφορούν – ρουσφέτια, εξυπηρετήσεις, διορισμοί...) περί του ότι το ελληνικό κράτος εξακολουθεί να στηρίζεται στο σύστημα πελατειακών σχέσεων που έχει αναπτύξει. Γιατί να πιστέψει πως αυτές οι πελατειακές σχέσεις ισχύουν μόνο «προς τα κάτω» (τους ψηφοφόρους) και δεν... αναπτύσσονται και «προς τα πάνω», με τα οικονομικά συμφέροντα, τους ισχυρούς που, διακομματικά, φροντίζουν να έχουν «κανάλια» με την πολιτική εξουσία; Δεν ξέρουμε αν «πιάσαμε πάτο», ήδη – το βέβαιο, όμως, είναι πως με τα τερτίπια και τις (θεωρητικά μόνο «νομότυπες» συγκαλύψεις των σκανδάλων), κόμματα και πολιτικός κόσμος, ίσως χάνουν την τελευταία τους ευκαιρία να αυτοκαθαρθούν. Ν’ αποκαταστήσουν τη χαμένη τους τιμή...

Πέρα κι άσχετα από τυπικές παραγραφές πιθανών ποινικών ευθυνών πολιτικών προσώπων (τη μόνιμη επωδό όλων των κομμάτων εξουσίας «τον λόγο έχει η δικαιοσύνη...»), με αποτέλεσμα να γλιτώσουν οριστικά την ποινική καταδίκη τους, αυτό που επιβάλλεται να κάνουν τα κόμματα, είναι να συμφωνήσουν να διαλευκανθούν όλες οι περιπτώσεις σκανδάλων ανοικτά και ΠΟΛΙΤΙΚΑ, (έστω για ενδοκομματική τολμηρή έρευνα) να δακτυλοδειχθούν (όποιοι και όσοι!) οι πολιτικοί που ενέχονται, να στιγματισθούν διά βίου πολιτικά – κι ας γλιτώσουν τη φυλακή! Μόνον έτσι υπάρχει πιθανότητα ο κόσμος να πιστέψει πως δεν είναι «όλο το σύστημα» διεφθαρμένο (όπως καταγράφεται στην προαναφερθείσα παγκόσμια έρευνα), αλλά συγκεκριμένοι επίορκοι πολιτικοί, που παραδίδονται (εκ των υστέρων έστω...) στη δημόσια χλεύη και περιφρόνηση. Το τολμούν;