Από την Β΄ Πανελλαδική στο μπάχαλο των βολεμένων.

Στη δεκαετία του ‘70, η βασική εσωτερική κριτική που αναπτύχθηκε μέσα στο ΚΚΕεσωτ. - κυρίως στη νεολαία του, το «Ρήγα Φερραίο» - ήταν η αντίθεση προς τη «δεξιά γραμμή» του κόμματος τότε, που το κατέστησε «ουρά του Καραμανλή» και το συρρίκνωσε σε ποσοστά γύρω στο 2%.

Πράγματι, η μεγάλη πλειοψηφία του «Ρήγα» τότε (και σημαντική μερίδα του Κόμματος), μετά τις εκλογές του 1977 ζήτησε ουσιώδεις και έκτακτες εσωκομματικές διαδικασίες για την αλλαγή της πολιτικής του κόμματος. Φυσικά το Κόμμα αρνήθηκε, η νεολαία (που αποτελούσε το σύνολο ουσιαστικά των μαχόμενων δυνάμεων του κόμματος) επέμενε, και τελικώς η καθοδήγηση διέγραψε τα εκλεγμένα στελέχη της. Το σύνολο της οργάνωσης πήρε το μέρος των διαγεγραμμένων και προχώρησε στη Β΄ Πανελλαδική Διάσκεψη του Ρήγα Φερραίου.

Τι κριτική ασκούσε τότε η Β΄ Πανελλαδική;

Η κριτική της Β΄ Πανελλαδικής ήταν σαφέστατη:

Εγκαταλείψατε το κίνημα, απομακρυνθήκατε από τους αγώνες της νεολαίας. Εκλιπαρείτε τη Κυβέρνηση Καραμανλή να σας αποδεχθεί ως ισότιμο «εθνικό συνομιλητή». Εκλιπαρείτε το ΚΚΕ να σας αποδεχθούν ως «ισότιμη συνιστώσα στο χώρο της Αριστεράς». Εκλιπαρείτε και το ΠΑΣΟΚ να σας αποδεχθεί ως «ισότιμο συνεταίρο» της «Αλλαγής».

Αλλά κάθε μία από αυτές τις μείζονες επιδιώξεις σας αναιρεί τις υπόλοιπες και τελικώς οδηγείτε το κίνημα της «Κομμουνιστικής Ανανέωσης» στην απόλυτη περιθωριοποίηση. Θέλετε «κοινωνικούς αγώνες» χωρίς συγκρούσεις, θέλετε «σοσιαλιστική αλλαγή» χωρίς αντιπαραθέσεις, θέλετε «Πολιτική» χωρίς αντιπαλότητες, θέλετε λαϊκές συσπειρώσεις χωρίς προτάγματα και χωρίς ιεραρχημένους στόχου.

Σαν ένα μεγάλο διαρκές πάρτι, όπου όλο και περισσότεροι θα έρχονται, όλο και περισσότεροι θα πείθονται από τη χειμαρρώδη αερολογία του Λεωνίδα Κύρκου, και τελικώς μια ωραία πρωία, όλη αυτή η βακχική γιορτή θα καταλήξει στην «απόλυτη μέθεξη»: Θα μας προκύψει «Σοσιαλισμός» χωρίς να το πολύ-καταλάβουμε. Μόνο που αυτό δεν ονομάζεται «Σοσιαλισμός» σύντροφοι, ονομάζεται όνειρο θερινής νυκτός! Και δεν έχει ανθρώπινο πρόσωπο, μάλλον με… «στρουμφάκι» μοιάζει!

Αυτά - πάνω κάτω - έλεγαν κι έγραφαν τότε, και λίγο αργότερα, τα ηγετικά στελέχη της Β΄ Πανελλαδικής. Και δεν είχαν και πολύ άδικο εδώ που τα λέμε…

Θα έλεγε κανείς ότι ο κ. Αλαβάνος (που τότε δεν είχε απολύτως καμία σχέση με όλα αυτά, ήταν εκπρόσωπος του ΚΚΕ στην Ευρωβουλή) και ο κ. Τσίπρας που τότε ήταν βρέφος, επανέφεραν πρόσφατα στο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ στη «γραμμή» της Β΄ Πανελλαδικής.

Όμως τα πράγματα ΔΕΝ είναι έτσι:
* Διότι η Β΄ Πανελλαδική ποτέ δεν ταυτίστηκε με τους «μπαχαλάκηδες» (που δεν υπήρχαν, τότε σε αυτή τη μορφή και αυτή την κλίμακα που υπάρχουν σήμερα).

* Η Β΄ Πανελλαδική (που πρωτοστάτησε λίγο αργότερα - 1979-80) στους αγώνες του φοιτητικού κινήματος ενάντια στο Νόμο 815 - καταφέρνοντας και ο νόμος να ανακληθεί και ο υπουργός που τον πέρασε (ο Γιάννης Βαρβιτσιώτης) να απομακρυνθεί από την Κυβέρνηση - ποτέ δεν ανέχθηκε να ταυτιστούν οι αγώνες με το πλιάτσικο και το σπάσιμο.

Η Β΄ Πανελλαδική και το κίνημα των καταλήψεων κατά του «Ν815» έδινε τότε μάχες σε πολλαπλά μέτωπα, χωρίς να απομονωθεί. Χτύπαγε την κυβερνητική πολιτική της Νέας Δημοκρατίας μέσα στα Πανεπιστήμια, χτυπιόταν με τα ΚΝΑΤ που πήγαιναν να ελέγξουν την «ανταρσία», κέρδιζε τη στήριξη της ΠΑΣΠ στο τέλος, συσπείρωνε τους «αριστεριστές» γύρω της χωρίς να τους αφήσει να ελέγξουν την κατάσταση ή να τη διαλύσουν, κέρδιζε τις Συνελεύσεις και κέρδισε και τη μάχη. Για να διαλυθεί αμέσως μετά, όταν άρχισε να πλησιάζει το τσουνάμι του ΠΑΣΟΚ. Δεν ήταν κόμμα, αλλά ήξερε να καθοδηγεί ένα πραγματικό κίνημα.

O ΣΥΡΙΖΑ των Αλαβάνου- Τσίπρα, δεν ξέρει να καθοδηγεί ένα κίνημα. Θέλει απλώς να εκμεταλλευθεί οτιδήποτε για να ενισχύσει το κόμμα. Γι’ αυτό και ταυτίστηκε με μπαχαλάκηδες. Υποτάχθηκε σε αυτούς, χωρίς πολιτικούς στόχους, χωρίς προτάγματα, χωρίς συμμαχίες, χωρίς τη συναίνεση της κοινωνίας. Χωρίς καμία λογική - έστω και την κοινή λογική.

Τώρα ψάχνονται γιατί ο κόσμος τους εγκαταλείπει…

Τα στελέχη της Β΄ Πανελλαδικής διέθεταν και Αριστερή Παιδεία και πείρα Κινήματος. Γι’ αυτό και δεν κολάκευαν μπαχαλάκηδες, δεν υποκλίνονταν σε σαλταρισμένους «επαναστάτες χωρίς αιτία», ήξεραν να καθοδηγούν εξεγερμένους, αλλά ήξεραν να κερδίζουν την κοινωνία, όπως ήξεραν να κερδίζουν τις μάχες.

Συμπέρασμα: όταν δεν κάνεις αυτό που πρέπει στη στιγμή που πρέπει, αναγκάζεσαι να το κάνεις πολύ περισσότερο, σε λάθος στιγμή και με ολέθρια αποτελέσματα.,,

Η Αριστερή πολιτική θέλει αληθινούς αριστερούς, όχι βολεμένους συνταξιούχους ευρωβουλευτές κι ακόμα πιο βολεμένους «ρόκ-σταρ» της συμφοράς…

Θ.Κ.



Topics: Επικαιρότητα |